There was the usual insincere littl

There was the usual insincere little note saying: "I wanted you to be the first to know." It was a double shock to Michael, announcing, as it did, both the engagement and the imminent marriage; which, moreover, was to be held, not in New York, decently and far away, but here in Paris under his very nose, if that could be said to extend over the Protestant Episcopal Church of the Holy Trinity, Avenue George-Cinq. The date was two weeks off, early in June.

At first Michael was afraid and his stomach felt hollow. When he left the hotel that morning, the femme de chambre, who was in love with his fine, sharp profile and his pleasant buoyancy, scented the hard abstraction that had settled over him. He walked in a daze to his bank, he bought a detective story at Smith's on the Rue de Rivoli, he sympathetically stared for a while at a faded panorama of the battlefields in a tourist-office window and cursed a Greek tout who followed him with a half-displayed packet of innocuous post cards warranted to be very dirty indeed.

But the fear stayed with him, and after a while he recognized it as the fear that now he would never be happy. He had met Caroline Dandy when she was seventeen, possessed her young heart all through her first season in New York, and then lost her, slowly, tragically, uselessly, because he had no money and could make no money; because, with all the energy and good will in the world, he could not find himself; because, loving him still, Caroline had lost faith and begun to see him as something pathetic, futile and shabby, outside the great, shining stream of life toward which she was inevitably drawn.

Since his only support was that she loved him, he leaned weakly on that; the support broke, but still he held on to it and was carried out to sea and washed up on the French coast with its broken pieces still in his hands. He carried them around with him in the form of photographs and packets of correspondence and a liking for a maudlin popular song called "Among My Souvenirs." He kept clear of other girls, as if Caroline would somehow know it and reciprocate with a faithful heart. Her note informed him that he had lost her forever.

It was a fine morning. In front of the shops in the Rue de Castiglione, proprietors and patrons were on the sidewalk gazing upward, for the Graf Zeppelin, shining and glorious, symbol of escape and destruction--of escape, if necessary, through destruction--glided in the Paris sky. He heard a woman say in French that it would not her astonish if that commenced to let fall the bombs. Then he heard another voice, full of husky laughter, and the void in his stomach froze. Jerking about, he was face to face with Caroline Dandy and her fiancé.

"Why, Michael! Why, we were wondering where you were. I asked at the Guaranty Trust, and Morgan and Company, and finally sent a note to the National City--"

Why didn't they back away? Why didn't they back right up, walking backward down the Rue de Castiglione, across the Rue de Rivoli, through the Tuileries Gardens, still walking backward as fast as they could till they grew vague and faded out across the river?

"This is Hamilton Rutherford, my fiancé."

"We've met before."

"At Pat's, wasn't it?"

"And last spring in the Ritz Bar."

"Michael, where have you been keeping yourself?"

"Around here." This agony. Previews of Hamilton Rutherford flashed before his eyes--a quick series of pictures, sentences. He remembered hearing that he had bought a seat in 1920 for a hundred and twenty-five thousand of borrowed money, and just before the break sold it for more than half a million. Not handsome like Michael, but vitally attractive, confident, authoritative, just the right height over Caroline there--Michael had always been too short for Caroline when they danced.

Rutherford was saying: "No, I'd like it very much if you'd come to the bachelor dinner. I'm taking the Ritz Bar from nine o'clock on. Then right after the wedding there'll be a reception and breakfast at the Hotel George-Cinq."

"And, Michael, George Packman is giving a party day after tomorrow at Chez Victor, and I want you to be sure and come. And also to tea Friday at Jebby West's; she'd want to have you if she knew where you were. What's your hotel, so we can send you an invitation? You see, the reason we decided to have it over here is because mother has been sick in a nursing home here and the whole clan is in Paris. Then Hamilton's mother's being here too--"

The entire clan; they had always hated him, except her mother; always discouraged his courtship. What a little counter he was in this game of families and money! Under his hat his brow sweated with the humiliation of the fact that for all his misery he was worth just exactly so many invitations. Frantically he began to mumble something about going away.

Then it happened--Caroline saw deep into him, and Michael knew that she saw. She saw through to his profound woundedness, and somet

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีเป็นปกติไม่จริงใจน้อยทราบว่า : " ฉันต้องการให้คุณรู้เป็นคนแรก " มันเป็นช็อตสอง ไมเคิล , ประกาศ , เป็นมัน ทั้งงานหมั้นและงานแต่งงานข ซึ่ง นอกจากจะจัดขึ้นใน New York , decently และไกล แต่ที่นี่ ในปารีสภายใต้จมูกมาก ถ้ามันสามารถจะกล่าวขยายเหนือโบสถ์บาทหลวงนิกายโปรเตสแตนต์ของศักดิ์สิทธิ์ , ถนน george cinq . วันที่ออกจากสองสัปดาห์แรกในเดือนมิถุนายนในตอนแรก ไมเคิลกลัวท้องก็กลวง เมื่อเขาออกจากโรงแรมในตอนเช้า , Femme de chambre , ผู้ที่อยู่ในความรักกับเขาก็ได้ รายละเอียดคมชัด และสวยงาม เขาพยุงหอมหนักนามธรรมที่ได้ตัดสินเขา เขาเดินเหม่อลอย ธนาคารของเขา เขาซื้อนักสืบเรื่องราวที่สมิธที่ Rue de Rivoli , sympathetically จ้องเขาสักพักที่จาง พาโนรามาของสนามรบในสำนักงานการท่องเที่ยวและแช่งตูหน้าต่างกรีกที่ตามเขาด้วยครึ่งแสดงแพ็กเก็ตของ innocuous ไปรษณีย์บัตรรับประกันจะสกปรกมากอย่างแน่นอน .แต่กลัวอยู่กับเขา และหลังจากที่ในขณะที่เขายอมรับมันเป็นความกลัวที่เขาจะไม่มีวันมีความสุข เขาได้เจอแคโรไลน์ดีเยี่ยมเมื่อเธออายุ ครอบครองหัวใจหนุ่มของเธอทั้งหมดผ่านฤดูกาลแรกในนิวยอร์ก แล้วสูญเสียเธอไปช้าๆ สลด ไร้ประโยชน์ เพราะเขาไม่มีเงิน ก็ไม่มีเงิน เพราะด้วยพลังงานทั้งหมดและดีในโลก เขาไม่อาจหาเอง เพราะ รัก เขา ยัง แคโรไลน์ได้สูญเสียความศรัทธาและเริ่มที่จะเห็นเขาเป็นสิ่งที่น่าสมเพช , ไร้ประโยชน์และโทรมนอกดี ส่องธารชีวิตต่อซึ่งเธอไม่วาดเนื่องจากการสนับสนุนของเขาเท่านั้นที่เธอรักเขา เขาเอนตัวล้มทับบน ; การสนับสนุนยากจน แต่เขายังเก็บมันไว้และถูกนำออกสู่ทะเล และล้างขึ้นบนชายฝั่งฝรั่งเศสกับของชิ้นที่ขาดอยู่ในมือของเขา เขาแบกไปไหนมาไหนกับเขาในรูปแบบของภาพและแพ็กเก็ตของจดหมาย และนิยมชมชอบสะอึกสะอื้นโหลดเพลงเรียกว่า " ในหมู่ของที่ระลึกของฉัน . " เขาเก็บที่ชัดเจนของผู้หญิงคนอื่น ๆเช่นถ้าแคโรลีนก็รู้และตอบสนองกับจิตใจที่ซื่อสัตย์ . เธอทราบข่าว ที่เขาต้องสูญเสียเธอตลอดไปมันเป็นเช้าที่ปกติ ในด้านหน้าของร้านค้าใน Rue de พระเจ้าเฮนรีที่เจ้าของศรี , บนทางเท้ามองขึ้นสำหรับกราฟ เซปเปลิน สดใสและรุ่งโรจน์ สัญลักษณ์ของการทำลาย -- หนี และหนี หากจำเป็นต้องผ่านการทำลาย -- กไลดิดในท้องฟ้าที่ปารีส เขาได้ยินเสียงผู้หญิงพูดภาษาฝรั่งเศสจะไม่แปลกใจถ้าเธอที่เริ่มปล่อยลงระเบิด แล้วเขาก็ได้ยินเสียงอื่น เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะแหบแห้ง และช่องว่างในกระเพาะอาหารของเขาชะงัก jerking เกี่ยวกับ เขาได้เผชิญหน้ากับแคโรไลน์สวยหรูของเธอและคู่หมั้นใหม่" ทำไม ไมเคิล ทำไม เรากำลังสงสัยว่าคุณหายไปไหน ผมถามที่รับประกันความน่าเชื่อถือ และ บริษัท มอร์แกน และ และสุดท้าย ส่งบันทึกไปยังเมืองแห่งชาติ " . . .ทำไมพวกเขาไม่กลับไป ? ทำไมพวกเขาไม่กลับทันที เดินถอยหลังลงรูเดอคาสติกลิอข้าม Rue de Rivoli ผ่านสวนตุยเลอรี ยังเดินถอยหลังให้เร็วที่สุดเท่าที่พวกเขาได้จนกว่าพวกเขาจะเติบโตที่คลุมเครือและจางหายออกข้ามแม่น้ำ" นี้คือ รัทเทอร์ฟอร์ด , และคู่หมั้นของฉัน "" เราเคยเจอกันมาก่อน "" แพท ไม่ใช่เหรอ ? "" และสุดท้าย ฤดูใบไม้ผลิใน Ritz บาร์ "" ไมเคิล หายไปไหนมาตั้งนาน ?" ที่นี่ " ความทรมานนี้ ตัวอย่างของแฮมิลตัน Rutherford ประกายก่อนที่ดวงตาของเขา . . . เร็วชุดของรูปภาพ ประโยค เขาจำได้ว่าได้ยินว่า เขาได้ซื้อที่นั่งใน 2463 เป็นร้อยยี่สิบห้าพันเงินที่ยืม และเพียงก่อนที่จะแบ่งขายได้มากกว่าครึ่งล้าน ไม่หล่อเหมือน ไมเคิล แต่สิ่งที่น่าสนใจ , มั่นใจ , เชื่อถือ , พอดีมีความสูงมากกว่า แคโรไลน์ ไมเคิลมักจะสั้นเกินไปสำหรับแคโรไลน์เมื่อพวกเขาเต้นรัทเธอร์ฟอร์ดบอกว่า " ไม่ ผมชอบมันมากถ้าคุณจะไปจบมื้อเย็น ผมใช้ Ritz Bar จากเก้าโมง . แล้วหลังจากแต่งงานจะต้องมีการเลี้ยงต้อนรับและอาหารเช้าที่โรงแรมจอร์จแซง "" และ ไมเคิล จอร์จ พ่อค้าเร่จะให้งานเลี้ยงวันมะรืนที่เช วิคเตอร์ และผมอยากให้คุณมั่นใจและมา และชาศุกร์ที่ jebby ตะวันตกของ ; เธอต้องการคุณถ้าเธอรู้ว่าคุณอยู่ไหน ที่โรงแรมของคุณเพื่อให้เราสามารถส่งการ์ดเชิญให้คุณ คุณเห็น เหตุผลที่เราต้องตัดสินใจ ตรงนี้เป็นเพราะแม่กำลังป่วยในบ้านพยาบาลที่นี่ และตระกูลทั้งหมดอยู่ในปารีส แล้วแม่ของ แฮมิลตัน มาด้วย . . . "ทั้งตระกูล พวกมันเกลียดเขา ยกเว้นแม่ของเธอ ก็ท้อ การเกี้ยวพาราสีของเขา สิ่งที่เคาน์เตอร์เล็ก ๆน้อย ๆเขาในเกมนี้ของครอบครัวและเงิน ภายใต้หมวกของเขา คิ้วของเขาเสียเหงื่อกับความอัปยศอดสูของข้อเท็จจริงที่ว่า เขาทุกข์เขาก็มีค่าแค่ตรงเชิญมากมาย เมามัน เขาเริ่มพึมพำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับจากไปแล้วมันก็เกิดขึ้น . . . แคโรไลน์เห็นลึกเข้าไปในเขาและไมเคิลรู้ว่าเธอเห็น เธอเห็นผ่าน woundedness Somet ลึกซึ้งของเขา