Framton Nuttel has presented himsel

Framton Nuttel has presented himself at the Sappleton house to pay a visit. He is in the country undergoing a rest cure for his nerves and is calling on Mrs. Sappleton at the request of his sister. Though she does not know Mrs. Sappleton well, she worries that her brother will suffer if he keeps himself in total seclusion, as he is likely to do.

Fifteen-year-old Vera keeps Nuttel company while they wait for her aunt. After a short silence, Vera asks if Nuttel knows many people in the area. Nuttel replies in the negative, admitting that of Mrs. Sappleton he only knows her name and address. Vera then informs him that her aunt’s “great tragedy” happened after his sister was acquainted with her. Vera indicates the large window that opened on to the lawn.

Exactly three years ago, Vera recounts, Mrs. Sappleton’s husband and two younger brothers

walked through the window to go on a day’s hunt. They never came back. They were drowned in a bog, and their bodies were never found. Mrs. Sappleton thinks they will come back some day, along with their spaniel, so she keeps the window open. She still talks of them often to her niece, repeating the words of one of her brother’s favorite songs, “Bertie, why do you bound?” Vera herself admits to sometimes believing the men will all come back through that window. She then breaks off her narration with a shudder.

At that moment, Mrs. Sappleton enters the room, apologizing for keeping him waiting and hoping that Vera has been amusing him. Mrs. Sappleton excuses the open window, explaining that her husband and brothers will be home soon, and she continues to talk on quite cheerfully about shooting. Nuttel finds this conversation gruesome and attempts to change the subject by talking about his rest cure, a topic which bores Mrs. Sappleton tremendously. But she suddenly brightens up, crying ”Here they are at last!”

Nuttel turns to Vera to extend his sympathy, but Vera is staring out through the open window with a look of horror in her eyes. Nuttel turns around to the window and sees Mrs. Sappleton’s husband and brothers walking across the lawn, a spaniel following them, and hears a voice singing “Bertie, why do you bound?” Nuttel grabs his hat and walking stick and flees from the house.

Mr. Sappleton comes through the window and greets his wife. Mrs. Sappleton muses over Nuttel’s departure that was so sudden it was if he had seen a ghost. Vera says that she believes it was the spaniel that frightened him; she tells her aunt and uncle that Nuttel is terrified of dogs ever since being hunted into a cemetery in India by wild dogs and having to spend the night in a newly dug grave.

As Saki remarks at story’s end, making up stories that add a bit of excitement to life, “romance at short notice,” is Vera’s specialty.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Framton Nuttel ได้นำเสนอตัวเองที่บ้าน Sappleton ที่จะจ่ายไป เขาอยู่ในประเทศที่ได้รับการรักษาส่วนที่เหลือสำหรับเส้นประสาทของเขาและเรียกร้องให้นาง Sappleton ตามคำขอของน้องสาวของเขา แม้เธอจะไม่ทราบว่านาง Sappleton ดีเธอเป็นห่วงว่าพี่ชายของเธอจะประสบถ้าเขาช่วยตัวเองอยู่ในความสันโดษรวมในขณะที่เขามีโอกาสที่จะทำ.

สิบห้าปี Vera ช่วยให้ บริษัท Nuttel ในขณะที่พวกเขารอป้าของเธอ หลังจากเงียบสั้น Vera ถามว่า Nuttel รู้ว่าผู้คนจำนวนมากในพื้นที่ Nuttel ตอบในเชิงลบยอมรับว่านาง Sappleton เขาเท่านั้นที่รู้ชื่อและที่อยู่ของเธอ Vera แล้วบอกเขาว่าป้าของเธอ "โศกนาฏกรรมอันยิ่งใหญ่" เกิดขึ้นหลังจากที่น้องสาวของเขาคุ้นเคยกับเธอ Vera บ่งชี้ว่าหน้าต่างบานใหญ่ที่เปิดไปยังสนามหญ้า.

ว่าสามปีที่ผ่านมาเวร่าเล่าสามีของนาง Sappleton และน้องชายสองคน

เดินผ่านหน้าต่างที่จะไปล่าวัน พวกเขาไม่เคยกลับมา พวกเขากำลังจมอยู่ในที่ลุ่มและร่างกายของพวกเขาไม่เคยพบ นาง Sappleton คิดว่าพวกเขาจะกลับมาบางวันพร้อมกับสเปเนียลของพวกเขาดังนั้นเธอจึงช่วยให้เปิดหน้าต่าง เธอยังคงพูดถึงพวกเขามักจะหลานสาวของเธอซ้ำคำพูดของหนึ่งในเพลงโปรดของพี่ชายของเธอ "เบอร์ตี้ทำไมคุณผูกพัน?" Vera ตัวเองยอมรับว่าบางครั้งเชื่อว่าผู้ชายทุกคนจะกลับมาผ่านหน้าต่างที่ จากนั้นเธอก็หยุดเล่าเรื่องของเธอกับสั่น.

ในขณะที่นาง Sappleton เข้ามาในห้องขอโทษสำหรับการรักษาเขารอคอยและหวังว่าเวร่าได้รับการขบขันเขา นาง Sappleton แก้ตัวหน้าต่างที่เปิดให้อธิบายว่าสามีและพี่ชายของเธอจะเป็นบ้านเร็ว ๆ นี้และเธอยังคงพูดคุยค่อนข้างมีความสุขเกี่ยวกับการถ่ายภาพ Nuttel พบว่าการสนทนานี้น่ากลัวและพยายามที่จะเปลี่ยนเรื่องด้วยการพูดคุยเกี่ยวกับการรักษาส่วนที่เหลือของเขาซึ่งหัวข้อสุ่นาง Sappleton อย่างมาก แต่เธอก็สดใสขึ้นร้องไห้ "ที่นี่พวกเขาอยู่ที่ล่าสุด!"

Nuttel หันไป Vera ที่จะขยายความเห็นอกเห็นใจเขา แต่ Vera จ้องมองผ่านหน้าต่างที่เปิดอยู่กับรูปลักษณ์ของความน่ากลัวในสายตาของเธอ Nuttel หันไปรอบ ๆ ไปที่หน้าต่างและเห็นสามีของนาง Sappleton และพี่น้องเดินข้ามสนามหญ้า, สแปเนียลต่อไปนี้พวกเขาและได้ยินเสียงร้องเพลงเสียง "เบอร์ตี้ทำไมคุณผูกพัน?" Nuttel คว้าหมวกและไม้เท้าของเขาและหนีออกจากบ้าน .

นาย Sappleton มาผ่านหน้าต่างและทักทายภรรยาของเขา นาง Sappleton แรงบันดาลใจมากกว่าการเดินทาง Nuttel ที่เป็นดังนั้นฉับพลันมันก็ถ้าเขาได้เห็นผี เวร่าบอกว่าเธอเชื่อว่ามันเป็นสแปเนียลที่ว่ากลัวเขา; เธอบอกป้าและลุงของเธอที่ Nuttel กลัวของสุนัขนับตั้งแต่ถูกตามล่าเข้าไปในสุสานในอินเดียโดยสุนัขป่าและมีการใช้จ่ายคืนในหลุมฝังศพที่ขุดขึ้นใหม่.

ในฐานะที่เป็น Saki พูดในตอนท้ายของเรื่องทำขึ้นเรื่องราวที่เพิ่มบิต ของความตื่นเต้นให้กับชีวิต "โรแมนติกในช่วงเวลาสั้น" เป็นพิเศษของ Vera

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แฟรมตัน nuttel ได้นำเสนอตัวเองที่ sappleton บ้านต้องจ่ายการเข้าชม เขาอยู่ในประเทศ การพักรักษาเส้นประสาทของเขาและเรียกร้องให้นาง sappleton คำขอร้องของน้องสาวของเขา แม้ว่าเธอไม่ได้รู้จักกับคุณ sappleton ดี เธอกลัวว่าพี่ชายจะเป็นทุกข์ ถ้าเขาทำให้ตัวเองที่เงียบสงัด เขามีแนวโน้มที่จะทำสิบห้าปี เวร่า ช่วยให้ บริษัท nuttel ในขณะที่พวกเขารอป้าของเธอ หลังจากความเงียบสั้น เวร่า ถามว่า nuttel รู้ว่าหลายคนในพื้นที่ nuttel ตอบกลับในทางลบว่า คุณนาย sappleton เขารู้แค่ชื่อและที่อยู่ของเธอ ว่านหางจระเข้ แล้วแจ้งเค้าว่าป้าของเธอ " โศกนาฏกรรม " ที่ดีขึ้น หลังจากที่พี่สาวของเขาได้รู้จักกับเธอ ว่านหางจระเข้บ่งชี้ขนาดใหญ่หน้าต่างที่เปิดที่สนามหญ้าตรงสามปีที่ผ่านมา จรเข้า คุณนาย sappleton สามีและน้องชายทั้งสองเดินผ่านหน้าต่างไป ล่าเป็นวัน พวกเขาไม่เคยกลับมาอีกเลย พวกเขาจมน้ำตายในบึง และร่างกายของเขาไม่เคยพบ นาง sappleton คิดว่าพวกเขาจะกลับมาซักวัน พร้อมกับสุนัขพันธุ์หนึ่งของพวกเขา ดังนั้นเธอจะเปิดหน้าต่าง เธอยังคงพูดคุยของพวกเขามักจะให้หลานสาวของเธอพูดหนึ่งในเพลงโปรดของพี่ชายของเธอ " เบอร์ตี้ ทำไมคุณถึงไป ? " วีร่าเองยอมรับว่าบางครั้งเชื่อว่าผู้ชายทุกคนจะกลับเข้ามาทางหน้าต่างนั้น เธอแบ่งออกการเล่าเรื่องของเธอกับสั่นในขณะนั้น นาง sappleton เข้าสู่ห้อง ขอโทษที่ปล่อยให้เขารอ และหวังว่าจรเข้ได้สนุกเลย นาง sappleton ข้อแก้ตัวหน้าต่างเปิด อธิบายว่า สามีของเธอและพี่ชายจะกลับบ้านในไม่ช้านี้ เธอยังคงพูดต่ออย่างรื่นเริง เกี่ยวกับการถ่ายภาพ nuttel พบการสนทนานี้น่ากลัวและพยายามเปลี่ยนเรื่อง โดยพูดถึงการรักษาส่วนที่เหลือของเขา เป็นหัวข้อที่ bores คุณ sappleton เป็นอย่างมาก แต่ก็สว่างขึ้น ร้องไห้ " ที่นี่เขาเป็นคนสุดท้าย ! "nuttel กลายเป็นจรเข้ เพื่อสนับสนุนโครงการของเขา แต่จรเข้กำลังมองออกไปทางหน้าต่างเปิด มีลักษณะของความน่ากลัวในสายตาของเธอ nuttel หันไปที่หน้าต่าง และเห็นคุณ sappleton สามีและน้องชายเดินข้ามสนามหญ้า , สเปเนียล ตามเขา และได้ยินเสียงที่ร้องเพลง " เบอร์ตี้ ทำไมคุณถึงไป ? " nuttel คว้าหมวกและไม้เท้าและหนีออกจากบ้านนาย sappleton เข้ามาทางหน้าต่างและทักทายภรรยาของเขา นาง sappleton Muses กว่า nuttel ออกเดินทางที่จู่ๆก็ถูกถ้าเขาเห็นผี วีร่าบอกว่าเธอเชื่อว่ามันเป็นสุนัขพันธุ์หนึ่งที่หวาดกลัวเขา เธอบอกว่า ป้าและลุงที่ nuttel กลัวของสุนัขตั้งแต่การไล่ล่าเข้าไปในสุสานในอินเดีย โดยหมาป่า และมีการใช้จ่ายคืนในเพิ่งขุดหลุมฝังศพเป็นข้อสังเกตที่ซากิที่เรื่องราวจบ สร้างเรื่องราวที่เพิ่มบิตของความตื่นเต้นให้กับชีวิต เรื่อง " ที่แจ้งให้ทราบสั้นๆ คือ ว่านหางจระเข้ เป็นพิเศษ