Psychosocial and psychotherapeutic

Psychosocial and psychotherapeutic treatments.
Psychosocial and psychotherapeutic interventions
in the treatment of adolescent depression include
cognitive-behavioral therapy (Lewinsohn, Clarke, Hops,
& Andrews, 1990), psychodynamically oriented therapy
(Bemporad, 1988), family therapy (Lantz, 1986), social
skills training (Fine, Forth, Gilbert, & Haley, 1991), and
supportive group therapy (Fine et al., 1991). The three
studies that included random assignment to treatment
and no-treatment control groups all provide some confirmation
that depressed mood, or, in one case, depressive
disorders, can be significantly reduced through treatment
(Kahn, Kehle, Jenson, & Clark, 1990; Lewinsohn et al.,
1990; Reynolds & Coats, 1986). Improvement was found
on self-report measures of depressive symptoms, with effect
sizes of one standard deviation on the Beck Depression
Inventory (BDI) and Center for Epidemiologic Studies
of Depression scale (Lewinsohn et al., 1990), two
standard deviations on the BDI (Reynolds & Coats, 1986),
and three standard deviations on the Children's Depression
Inventory (Kahn et al., 1990). Furthermore, Lewinsohn
et al. found a 50% reduction in the rate of MDD
in the treated versus untreated groups in their study. There
was also some evidence that reductions in depressive
symptoms and disorders were maintained over longer periods
of time ranging from five weeks to six months posttreatment.
These studies also suggest that treatment effects
are not limited to depressive symptoms; significant reductions
have also been found in anxiety symptoms
(Lewinsohn et al.; Reynolds & Coats). Studies comparing
the efficacy of different types of psychosocial interventions
have been rare and the findings inconclusive.
No research has yet compared or integrated the effects
of pharmacotherapy and psychotherapy for depressed
adolescents. Attention to individual differences
in response to treatments as well as to the overall effectiveness
rates of these interventions appears to be a more
productive avenue for research. It is important to discover
whether there are subgroups who show different responsiveness
to pharmacologic versus psychosocial treatment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รักษาจิตใจ และ psychotherapeuticแทรกแซงจิตใจ และ psychotherapeuticในการรักษาภาวะซึมเศร้าในวัยรุ่นได้แก่ความรู้ความเข้าใจพฤติกรรมบำบัด (Lewinsohn คลาร์ก กระโดดและแอนดรูวส์ 1990), psychodynamically เชิงบำบัด(Bemporad, 1988) ครอบครัวบำบัด (Lantz, 1986), สังคมการฝึกอบรมทักษะ (Fine, Forth, Gilbert และฝรั่ง เศษ 1991), และสนับสนุนกลุ่มบำบัด (ปรับ et al. 1991) สามการศึกษาที่กำหนดแบบสุ่มให้การรักษาอยู่และกลุ่มควบคุมไม่มีการรักษาทั้งหมดยืนยันบางอารมณ์ที่หดหู่ หรือ ใน กรณีหนึ่ง ซึมเศร้าความผิดปกติ สามารถลดลงอย่างมากผ่านการรักษา(คาห์น Kehle, Jenson และ คลาร์ก 1990 Lewinsohn et al.,ปี 1990 เรย์โนลด์สและเสื้อ 1986) พบการปรับปรุงการประเมินตนเองรายงานอาการซึมเศร้า มีผลขนาดของส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานที่หนึ่งภาวะซึมเศร้าเบ็คสินค้าคงคลัง (BDI) และศูนย์การศึกษา Epidemiologicของภาวะซึมเศร้า (Lewinsohn et al. 1990), 2ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานบน BDI (เรย์โนลด์ส & เสื้อ 1986),และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานสามภาวะซึมเศร้าของเด็กสินค้าคงคลัง (คาห์น et al. 1990) นอกจากนี้ Lewinsohnร้อยเอ็ดพบลดลง 50% ในอัตรา MDDในการรักษาเมื่อเทียบกับกลุ่มที่ไม่ได้รับในการศึกษา มีมีหลักฐานบางอย่างยังที่ลดซึมเศร้าอาการและโรคยังคงไว้ระยะยาวเวลาตั้งแต่ 5 สัปดาห์ถึงหกเดือน posttreatmentการศึกษาเหล่านี้ยังแนะนำที่รักษาผลไม่มีอาการซึมเศร้า ลดลงอย่างมีนัยสำคัญนอกจากนี้ยังพบอาการวิตกกังวล(Lewinsohn et al.; เรย์โนลด์สและเสื้อ) การศึกษาเปรียบเทียบในการแทรกแซงจิตใจประเภทต่าง ๆได้ยาก และผลสรุปไม่ได้ไม่มีได้เปรียบเทียบ หรือรวมผลpharmacotherapy และจิตแพทย์สำหรับตกต่ำวัยรุ่น ความสนใจความแตกต่างของแต่ละบุคคลตอบสนองต่อการรักษาด้วยประสิทธิภาพราคาของเหล่านี้แทรกแซงปรากฏ มากขึ้นอเวนิวที่มีประสิทธิภาพสำหรับงานวิจัย สิ่งสำคัญคือการค้นพบว่า มีกลุ่มที่แสดงการตอบสนองที่แตกต่างกันการ pharmacologic เมื่อเทียบกับการรักษาจิตใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การรักษาทางจิตสังคมและจิตอายุรเวท.
แทรกแซงทางจิตสังคมและจิตอายุรเวท
ในการรักษาภาวะซึมเศร้าวัยรุ่นรวมถึง
ความรู้ความเข้าใจพฤติกรรมบำบัด (Lewinsohn, คลาร์ก, ฮอปส์
และแอนดรู 1990) ที่มุ่งเน้น psychodynamically บำบัด
(Bemporad, 1988), ครอบครัวบำบัด (Lantz, 1986) สังคม
การฝึกอบรมทักษะ (วิจิตร, Forth, กิลเบิร์และเฮลีย์, 1991) และ
กลุ่มบำบัดสนับสนุน (วิจิตร et al., 1991) สาม
การศึกษารวมถึงการพิจารณาแต่งตั้งต่อการรักษา
และไม่มีการรักษากลุ่มควบคุมให้การยืนยันบางอย่าง
ที่มีความสุขอารมณ์หรือในกรณีหนึ่งซึมเศร้า
ผิดปกติจะลดลงอย่างมีนัยสำคัญผ่านการรักษา
(คาห์น Kehle, เจนสัน & คลาร์ก, 1990; Lewinsohn, et al.,
1990; นาดส์และเสื้อโค้ท, 1986) ปรับปรุงก็พบ
กับมาตรการรายงานตนเองของอาการซึมเศร้ามีผลกระทบ
ขนาดของส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานหนึ่งบนเบ็อาการซึมเศร้า
สินค้าคงคลัง (BDI) และศูนย์ระบาดวิทยาการศึกษา
ของระดับภาวะซึมเศร้า (Lewinsohn et al., 1990) สอง
ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานในดัชนีค่าระวางเรือ (นาดส์และเสื้อโค้ท, 1986)
และสามส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานต่อภาวะซึมเศร้าของเด็ก
สินค้าคงคลัง (คาห์น et al., 1990) นอกจากนี้ Lewinsohn
et al, พบว่ามีการลดลง 50% ในอัตราของโรคซึมเศร้า
ในการรักษาเมื่อเทียบกับกลุ่มที่ได้รับการรักษาในการศึกษาของพวกเขา มี
ก็ยังมีหลักฐานบางอย่างที่ลดการซึมเศร้า
อาการและความผิดปกติได้รับการดูแลในช่วงระยะเวลานาน
ของเวลาตั้งแต่ห้าสัปดาห์ถึงหกเดือน posttreatment.
การศึกษาเหล่านี้ยังชี้ให้เห็นว่าผลกระทบที่รักษา
ไม่ จำกัด ซึมเศร้าอาการ; ลดลงอย่างมาก
นอกจากนี้ยังมีการตรวจพบในอาการวิตกกังวล
(Lewinsohn et al, .; นาดส์และเสื้อโค้ท) การศึกษาเปรียบเทียบ
ประสิทธิภาพของประเภทที่แตกต่างกันของการแทรกแซงทางจิตสังคม
ได้ยากและผลการวิจัยสรุปไม่ได้.
ไม่มีการวิจัยยังเทียบหรือบูรณาการผลกระทบ
ของการรักษาด้วยยาและจิตบำบัดสำหรับหดหู่
วัยรุ่น ให้ความสนใจกับความแตกต่างของแต่ละบุคคล
ในการตอบสนองต่อการรักษาเช่นเดียวกับประสิทธิภาพโดยรวม
อัตราของการแทรกแซงเหล่านี้ดูเหมือนจะเป็นมากขึ้น
ถนนที่มีประสิทธิภาพสำหรับการวิจัย มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะค้นพบ
ว่ามีกลุ่มย่อยที่แสดงการตอบสนองที่แตกต่างกัน
ไปเมื่อเทียบกับยารักษาทางจิตสังคม