shows the results obtained for the

shows the results obtained for the iterations performed; the last
iteration gave the minimum deviation between the experimental
and theoretical fractional retentions of surface
color, 5.68%, being the kinetic parameters obtained,
k100 1C ¼ 5.48104 s1 and Ea ¼ 89.37 kJ mol1. Steet
and Tong (1996) obtained an activation energy of
76.2 kJ mol1 and k100 1C ¼ 6.09104 s1 for green peas
color degradation measured in terms of the a value, also
using the fractional conversion concept but using a steady
state method; their results were similar to those obtained
in this work, using an unsteady state methodology (see
Table 3, iteration with a deviation of 8.65%). The
mentioned authors determined that the kinetic parameters
for loss of greenness fell between those of chlorophyll a and
b indicating that green color loss was a consequence of
losing both chlorophyll a and b; the activation energies
determined were, for the range 70–90 1C, 81.6 kJ mol1 for
chlorophyll a and 71.6 kJ mol1 for chlorophyll b; Lenz
and Lund (1977) obtained for the degradation of chlorophyll
in green peas puree in the range 115.55–137.77 1C,
an activation energy of 92 kJ mol1; kinetic parameters

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แสดงผลได้รับสำหรับแผนการดำเนินการ สุดท้ายความแตกต่างต่ำสุดระหว่างการทดลองให้เกิดซ้ำretentions ทฤษฎีเศษของพื้นผิวและสี 5.68% มีพารามิเตอร์เดิม ๆ ที่ได้รับk100 1C ¼ 5.48 10 4 s 1 และเอ¼ 89.37 ลโมล 1 Steetและตอง (1996) ได้รับพลังงานเปิดใช้งานล 1 โมลและ k100 76.2 1C ¼ 6.09 s 10 4 1 สำหรับถั่วเขียวย่อยสลายสีวัดในแง่ของการเป็นค่า ยังใช้แนวคิดการแปลงเศษส่วนแต่ใช้การ steadyรัฐวิธี ผลลัพธ์คล้ายกับได้รับในงานนี้ ใช้วิธีการรัฐ unsteady (ดูตาราง 3 เกิดซ้ำ มีค่าเบี่ยงเบน 8.65%) ที่กล่าวถึงผู้เขียนกำหนดที่พารามิเตอร์เดิม ๆสำหรับการสูญเสีย greenness ตกระหว่างของคลอโรฟิลล์ a และb แสดงว่า สูญเสียสีเขียวเป็นผลมาจากการสูญเสียคลอโรฟิลล์ a และ b พลังงานเปิดใช้งานกำหนดได้ ในช่วง 70 – 90 1 C, 81.6 ลโมล 1 สำหรับคลอโรฟิลล์ a และ 71.6 ลโมล 1 สำหรับคลอโรฟิลล์ b Lenzลุนด์ (1977) ได้สลายตัวของคลอโรฟิลล์และในถั่วเขียว puree ในช่วง 115.55 – 137.77 1Cมีพลังงานกระตุ้นของ 92 ลโมล 1 พารามิเตอร์ที่เดิม ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แสดงให้เห็นถึงผลที่ได้รับในการดำเนินการซ้ำ; ที่ผ่านมาย้ำให้เบี่ยงเบนต่ำสุดระหว่างการทดลองคงทนเศษส่วนและทฤษฎีของพื้นผิวสี5.68% ถูกพารามิเตอร์การเคลื่อนไหวที่ได้รับ, K100 1C ¼ 5.48? 10? s 4 1 และ Ea ¼ 89.37 kJ mol 1 Steet และตง (1996) ได้รับพลังงานกระตุ้นของ76.2 kJ mol 1 และ K100 1C ¼ 6.09? 10? 4 s? 1 สำหรับถั่วเขียวย่อยสลายสีวัดในแง่ของมูลค่าที่ยังใช้แนวคิดการแปลงเศษส่วนแต่ใช้ คงที่วิธีการของรัฐ ผลของพวกเขามีความคล้ายคลึงกับผู้ที่ได้รับในงานนี้โดยใช้วิธีการที่รัฐไม่คงที่(ดูตารางที่3 ซ้ำกับค่าความเบี่ยงเบนของ 8.65% ก) ผู้เขียนกล่าวถึงระบุว่าพารามิเตอร์การเคลื่อนไหวสำหรับการสูญเสียของดอกลดลงระหว่างผู้คลอโรฟิลและขแสดงให้เห็นว่าการสูญเสียสีเขียวเป็นผลมาจากการสูญเสียทั้งคลอโรฟิลและข; พลังงานเปิดใช้งานกำหนดได้สำหรับช่วง 70-90 1C, 81.6 kJ mol 1 สำหรับ? คลอโรฟิลและ 71.6 kJ mol 1 สำหรับคลอโรฟิลข; พรและลุนด์ (1977) ได้รับสำหรับการสลายตัวของคลอโรฟิลในถั่วเขียวบดในช่วง115.55-137.77 1C, พลังงานกระตุ้นของ 92 kJ mol 1; พารามิเตอร์การเคลื่อนไหว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แสดงผลสำหรับรอบสุดท้าย ) ;
ซ้ำให้น้อยที่สุดความแตกต่างระหว่างการทดลองและทฤษฎี ส่วนความคงทนของผิว

สี 5.68 บาท เป็นค่าพารามิเตอร์จลน์ที่ได้
k100 1C ¼ 5.48  10  4 s  1 ea ¼ 89.37 kJ mol  1 และ steet
Tong ( 1996 ) ได้รับการกระตุ้นพลังงานของ 76.2 kJ mol 
1 และ k100 1C ¼ 6.09  10  4 s  ถั่วเขียว
1 สำหรับสีลายวัดในแง่ของมูลค่ายัง
โดยใช้แนวคิดการแปลงเศษส่วน แต่ใช้วิธี steady
สถานะ ผลของพวกเขาคล้ายกับผู้ที่ได้รับ
ในงานวิจัยนี้ได้ใช้วิธีการของรัฐไม่มั่นคง ( ดู
โต๊ะ 3 ซ้ำ มีการเบี่ยงเบนจาก 8.65 เปอร์เซ็นต์ )

พูดถึงผู้เขียนระบุว่า ค่าพารามิเตอร์จลน์สำหรับการสูญเสียความอ่อนหัดอยู่ระหว่างคลอโรฟิลล์และ
b แสดงว่าสีเขียวการสูญเสียคือผลของ
แพ้ทั้งคลอโรฟิลล์ a และ b ; การกระตุ้นพลังงาน
กำหนดเป็น ในช่วง 70 – 90 1C 81.6 kJ mol ,  1
ปริมาณคลอโรฟิลล์ เอ และ  kJ mol ของ 1 คลอโรฟิลล์ b ; และเลนซ์
ลันด์ ( 1977 ) ได้ สำหรับการสลายตัวของคลอโรฟิลล์
ในถั่วลันเตาบดในช่วง 115.55 – 137 .77 ในการกระตุ้นพลังงานของ KJ
, 92 โมล  1 ; ค่าพารามิเตอร์จลน์