Su Zian saw His Highness Prince Jin

Su Zian saw His Highness Prince Jin had no reaction since the beginning, couldn’t help but to take a furtive look towards him.

But he only saw that remote and aloof His Highness Prince Jin, that was always calmly drinking tea with an uninterested expression that lacked any emotion. It was as if the matters taking place around him had nothing to do with him.

Seeing this, Su Zian’s mind became even more anxious. He lifted his hand, grabbing towards Su Luo: “Loathsome girl, why haven’t you already quickly kneeled down to beg for forgiveness from His Highness?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เห็น Su Zian Jin สมเด็จเจ้าพระมีปฏิกิริยาตั้งแต่เริ่มต้นไม่มี ไม่สามารถช่วยแต่การจะดูลับ ๆ ล่อ ๆ เขาแต่เขาเพียงเห็นห่าง ๆ และไกลพระองค์สมเด็จเจ้าจิน ว่าเป็นเสมอใจเย็นดื่มชากับนิพจน์ไม่สนใจที่ขาดอารมณ์ใด ๆ ว่า เรื่องที่เกิดรอบ ๆ ตัวเขามีอะไรกับเขาได้เห็นนี้ Su Zian ใจก็ยิ่งกังวล เขายกมือของเขา โลภต่อ Su Luo: "Loathsome สาว ทำไมไม่ได้คุณแล้วอย่างรวดเร็ว kneeled ลงไปขอให้อภัยโทษจากพระของเขา"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ซูเซียนเห็นพระองค์ได้ทรงเจ้าชายจินมีปฏิกิริยาตั้งแต่จุดเริ่มต้นที่ไม่สามารถช่วย แต่จะมองแอบแฝงต่อเขา. แต่เขาเท่านั้นที่เห็นว่าระยะไกลและห่างเสด็จเจ้าชายจินที่ถูกเสมอใจเย็นดื่มชากับการแสดงออกไม่สนใจ ที่ขาดอารมณ์ความรู้สึกใด ๆ มันเป็นเหมือนกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นรอบ ๆ ตัวเขามีอะไรจะทำอย่างไรกับเขา. เห็นอย่างนี้ใจซูเซียนกลายเป็นกังวลแม้มากขึ้น เขายกมือของเขาที่มีต่อซูโลภ Luo: "สาวน่าขยะแขยงทำไมคุณยังไม่ได้อย่างรวดเร็วแล้วคุกเข่าลงขอขมาเสด็จ"