Once upon a midnight dreary, while

Once upon a midnight dreary, while I pondered, weak and weary,

Over many a quaint and curious volume of forgotten lore—

While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,

As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.

“’Tis some visitor,” I muttered, “tapping at my chamber door—

Only this and nothing more.”


Ah, distinctly I remember it was in the bleak December;

And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.

Eagerly I wished the morrow;—vainly I had sought to borrow

From my books surcease of sorrow—sorrow for the lost Lenore—

For the rare and radiant maiden whom the angels name Lenore—

Nameless here for evermore.


And the silken, sad, uncertain rustling of each purple curtain

Thrilled me—filled me with fantastic terrors never felt before;

So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating

“’Tis some visitor entreating entrance at my chamber door—

Some late visitor entreating entrance at my chamber door;—

This it is and nothing more.”


Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,

“Sir,” said I, “or Madam, truly your forgiveness I implore;

But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,

And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,

That I scarce was sure I heard you”—here I opened wide the door;—

Darkness there and nothing more.


Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,

Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before;

But the silence was unbroken, and the stillness gave no token,

And the only word there spoken was the whispered word, “Lenore?”

This I whispered, and an echo murmured back the word, “Lenore!”—

Merely this and nothing more.


Back into the chamber turning, all my soul within me burning,

Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.

“Surely,” said I, “surely that is something at my window lattice;

Let me see, then, what thereat is, and this mystery explore—

Let my heart be still a moment and this mystery explore;—

’Tis the wind and nothing more!”


Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,

In there stepped a stately Raven of the saintly days of yore;

Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;

But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door—

Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door—

Perched, and sat, and nothing more.


Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,

By the grave and stern decorum of the countenance it wore,

“Though thy crest be shorn and shaven, thou,” I said, “art sure no craven,

Ghastly grim and ancient Raven wandering from the Nightly shore—

Tell me what thy lordly name is on the Night’s Plutonian shore!”

Quoth the Raven “ Never more ”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ครั้งเมื่อเที่ยงคืนที่เศร้าซึม ในขณะที่ฉัน pondered อ่อน เปลี้ย และอ่อนแอ โอมากอยากรู้อยากเห็น และความแปลกใหม่ไดรฟ์ข้อมูลของตำนานที่ลืมตัว ผมพยักหน้า ในขณะนอนนกเกือบ ก็มีมาแตะที่ ณ บางเบา ๆ แร็ป แร็ปที่ประตูห้องของฉัน "'Tis บางเยี่ยมชม, " ฉัน muttered, "เคาะที่ประตูห้องของฉัน — เพียงเท่านี้และไม่มีอะไรเพิ่มเติม" อา อย่างเห็นได้ชัดผมจำได้ว่า ในเดือนธันวาคมเยือกเย็น และ ember ตายแต่ละแยก wrought ของผีตามพื้น วันที่ฉันปรารถนาเหล่า; — vainly ฉันได้ขอยืม จาก surcease หนังสือของฉันของความเสียใจ – ความเสียใจสำหรับ Lenore หายตัว สำหรับหญิงสาวสดใส และหายากที่เทวดาชื่อ Lenore — ที่นี่ที่นิรนามตลอด และ rustling ซิลเก้น เศร้า ไม่แน่นอนของแต่ละม่านสีม่วง ผมตื่นตาตื่นใจ – เติมฉัน terrors น่าอัศจรรย์ที่ไม่เคยรู้สึกก่อน ดัง นั้นตอนนี้ จะยังคงการเต้นของหัวใจ ยืนซ้ำ "'Tis บางเยี่ยมชมที่ entreating เข้าที่ประตูห้องของฉัน — เข้าชมบางสายที่ entreating เข้าที่ประตูห้องของฉัน; - นี้เป็นแล้วไม่มีอะไรเพิ่มเติม" ปัจจุบันชีวิตของฉันเติบโตแข็งแกร่ง hesitating นั้นไม่ กล่าวว่า "ที่รัก "หรือท่าน ผู้หญิง ล้างบาปอย่างแท้จริงของคุณผมขอร้อง แต่ความจริง ฉันได้นอนนก และดังนั้นเบา ๆ คุณมาแร็ป และให้รวย ๆ คุณมาเคาะ เคาะที่ประตูห้องของฉัน ที่ขาดแคลนได้แน่ได้ยินคุณ " — ที่นี่เปิดกว้างประตู; — มีความมืดและไม่มีอะไรเพิ่มเติม ลึกเข้าไปในที่มืดทุกที ยาวยืนมีสงสัย กลัว แคลง ฝันฝันที่มนุษย์ไม่เคยกล้าฝันก่อน แต่ความเงียบไม่เสียหาย และความนิ่งที่ให้โทเค็นไม่ มีพูดคำเดียวเป็น คำ whispered, "Lenore" นี้ฉันกระซิบ และเสียงก้อง murmured กลับคำ "Lenore" — แค่นี้และไม่มีอะไรเพิ่มเติม กลับเข้าไปในห้องที่เปิด จิตวิญญาณของฉันภายในฉันเขียน อีกครั้งเร็ว ๆ นี้ ฉันได้ยินมาแตะที่ค่อนข้างเบาก่อน "แน่นอน ว่า "ย่อมเป็นเรื่องที่โครงตาข่ายประกอบหน้าต่างของฉัน ผมดู แล้ว thereat คืออะไร และสำรวจความลึกลับนี้ — ให้หัวใจของฉันจะยังคงครู่ และ สำรวจความลึกลับนี้; - มอก.ลมและไม่มีอะไรเพิ่มเติม! " เปิดที่นี่ฉันส่วนใหญ่ชัตเตอร์ เมื่อ มีจำนวนมากเจ้าชู้และกระพือ มีขั้นบันได Raven สูง ๆ ของ saintly กาล ไม่ obeisance อย่างน้อยที่ทำเขา นาทีไม่หยุด หรือพักเขา แต่ กับเมี่ยนของพระเจ้าหรือเลดี้ บรอเวณเหนือประตูห้องของฉัน — สวยหน้าอกของพัลลัสเหนือประตูห้องของฉัน — ตั้งอยู่ และ เสาร์ และไม่มีอะไรเพิ่มเติม แล้วนกไม้มะเกลือนี้ฉันนึกคิดเศร้าเป็นยิ้ม beguiling โดยผู้ดีตรง ๆ และภัย ของการสนับสนุน มันสวม "แม้เจ้าหงอนจะ shorn และ shaven พระองค์, " ฉันกล่าวว่า, "ศิลปะแน่ไม่ craven ส่วน grim และโบราณนกหลงจากฝั่งคืน — บอกชื่อโรงแรมพระองค์ที่อยู่บนฝั่ง Plutonian ของคืน" Quoth นก "ไม่มาก"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กาลครั้งหนึ่งเที่ยงคืนที่น่าเบื่อในขณะที่ฉันครุ่นคิดอ่อนแอและเหนื่อยล้ากว่าหลายปริมาณแปลกตาและอยากรู้อยากเห็นของ lore- ลืมในขณะที่ฉันพยักหน้าเกือบหลับก็มีมาเคาะที่เป็นของใครบางคนเคาะเบาๆ เคาะที่ประตูห้องของฉัน . "พ่อผู้เข้าชมบาง" ผมพึมพำ "เคาะที่ห้องของฉัน door- เพียงแค่นี้และไม่มีอะไรเพิ่มเติม." อาชัดเจนผมจำได้ว่ามันเป็นเยือกเย็นในเดือนธันวาคม. และในแต่ละแยกตายถ่านกระทำผีที่มีต่อพื้นกระหายฉันปรารถนารุ่งขึ้น; -vainly ฉันได้พยายามที่จะยืมจากหนังสือของฉันยุติของความเศร้าโศกความเศร้าโศกสำหรับ-หายไปLenore- สำหรับหญิงสาวที่หายากและสดใสซึ่งชื่อเทวดา Lenore- นิรนามที่นี่เป็นนิตย์. และไหมที่เศร้าพึมพำมีความไม่แน่นอน ของแต่ละม่านสีม่วงตื่นเต้นฉันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวฉันด้วยที่ยอดเยี่ยมไม่เคยรู้สึกมาก่อนเพื่อที่ว่าตอนนี้ยังคงเต้นของหัวใจของฉันที่ฉันยืนซ้ำ"พ่อขอร้องผู้เข้าชมบางส่วนที่ทางเข้าห้องของฉัน door- บางส่วนของผู้เข้าชมในช่วงปลายขอร้องทางเข้าที่ของฉัน ประตูห้อง - นี่มันคืออะไรและไม่มีอะไรมาก ". ปัจจุบันจิตวิญญาณของฉันเติบโตที่แข็งแกร่ง; ลังเลใจแล้วไม่มีอีกต่อไป"เซอร์" บอกว่าผม "หรือท่านผู้หญิงอย่างแท้จริงการให้อภัยของคุณผมขอ; แต่ความจริงก็คือผมกำลังหลับและอื่น ๆ เบา ๆ ที่คุณมาเคาะและเพื่อให้รางคุณมาแตะแตะที่ประตูห้องของฉันหายากที่ผมแน่ใจว่าผมได้ยินคุณ "-here ผมเปิดกว้างประตู -. มีความมืดและไม่มีอะไรเพิ่มเติมลึกเข้าไปในความมืด peering ว่าระยะเวลาที่ฉันยืนอยู่ที่นั่นสงสัยกลัวสงสัยฝันความฝันของมนุษย์ไม่เคยกล้าที่จะฝันมาก่อนแต่ความเงียบเป็นทิวและความเงียบสงบให้ token ไม่มีและคำว่ามีเพียงพูดเป็นคำกระซิบ"เลนอเร่?" ผมกระซิบและก้องบ่นกลับคำว่า "เลนอร์" - เพียงแค่นี้และไม่มีอะไรเพิ่มเติม . กลับเข้าสู่การเปลี่ยนห้องทุกจิตวิญญาณภายในข้าเผาไหม้. เร็ว ๆ นี้อีกครั้งผมได้ยินแตะค่อนข้างดังกว่าก่อนที่ "แท้จริง" บอกว่าผม "แน่นอนว่าเป็นสิ่งที่ตาข่ายหน้าต่างของฉันให้ฉันเห็นแล้วสิ่งที่นั้นเป็นและลึกลับนี้ explore- ให้หัวใจของฉันจะยังคงสักครู่และลึกลับนี้สำรวจ - พ่อลมและไม่มีอะไรเพิ่มเติม "เปิดนี่ฉันโยนชัตเตอร์เมื่อมีหลายเจ้าชู้และกระพือ, ในนั้นก้าวโอฬาร กาในวันศักดิ์สิทธิ์ของสมัยก่อน; ไม่น้อยไหว้เขาทำ; ไม่กี่นาทีหรือหยุดอยู่เขา; แต่ด้วยท่าทางของเจ้านายหรือผู้หญิงที่ตั้งอยู่เหนือห้องของฉัน door- ตั้งอยู่บนหน้าอกของพาลาเหนือห้องของฉัน door-. ตั้งอยู่และนั่งและไม่มีอะไรเพิ่มเติมจากนั้นนกไม้มะเกลือนี้ล่อลวงของฉันแฟนซีเศร้าเข้าไปยิ้มตามหลุมฝังศพและมารยาทท้ายสีหน้ามันสวม, "แม้ว่ายอดของเจ้าจะตัดผมและโกนเจ้า" ผมพูดว่า "ศิลปะแน่ใจว่าขี้ขลาดตาขาวไม่น่ากลัวน่ากลัวและเก่าแก่กาเดินต่อคืนจากเจ้าหน้าที่ประจำชายฝั่งบอกฉันว่าชื่อของเจ้าสง่างามอยู่บนฝั่งพิภพกลางคืนของ! "Quoth กา" ไม่เคยมากขึ้น "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อเที่ยงคืนเศร้าซึม ในขณะที่ฉัน pondered อ่อนแอและเหนื่อย

ไปหลายอัน และปริมาณสงสัยลืมตำนาน -

ขณะที่ฉันพยักหน้า เกือบหลับ จู่ๆ ก็มีเคาะ

เป็นคนเบา ๆร้องแร็ปที่ประตูห้องของผม

" ' Tis บางผู้เข้าชม " ผมพึมพำ " เคาะที่ประตูห้อง -

นี้เท่านั้นและไม่มีอะไรเพิ่มเติม . "


อ่าผมจำได้ว่ามันเป็นอย่างชัดเจนในเดือนธันวาคมและเยือกเย็น ;

แต่ละเบอร์ผีของกระตายกับพื้น

อย่างกระตือรือร้น หวังว่าพรุ่งนี้ ; - อย่างไร้ประโยชน์ผมขอยืม

จากหนังสือของฉันเลิกทุกข์ ความทุกข์หายไปอร์ -

หายากและสดใส หญิงสาวผู้ที่เทวดาชื่อลีนอร์ -

นิรนามอยู่เป็นนิตย์


และไหม เศร้าเสียงที่ไม่แน่นอนของแต่ละม่านสีม่วง

ตื่นเต้นฉันเติมเต็มฉันด้วยความสยดสยองที่ยอดเยี่ยมที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ;

แล้วตอนนี้ ยังคง การเต้นของหัวใจ ผมยืนพูด

" ' Tis บางผู้เข้าชม entreating ทางเข้าที่ประตูห้อง -

ช้าเข้าชม entreating ทางเข้าที่ประตูห้อง -

; นี่มันไม่มีอะไรมากกว่านั้น "


ตอนนี้จิตวิญญาณของฉันเติบโตดีลังเลแล้วไม่มี

" ท่านกล่าวว่า " ฉัน " หรือท่านแท้จริงของคุณ การให้อภัย ผมอ้อนวอน ;

แต่ความจริงแล้ว ฉันก็หลับไป และดังนั้น คุณมาเคาะเบา ๆ , และอื่น ๆ

มาเคาะ เคาะที่ประตูห้องของผม

ผมก็มั่นใจว่าผมบาง ได้ยินว่าคุณ " ฉันเปิดได้กว้าง ประตู ; -

ความมืดตรงนั้นและไม่มีอะไรเพิ่มเติม


ลึกเข้าไปในความมืด peering ยาว ผมก็สงสัยกลัว

สงสัย , , ฝันฝันไม่มีมนุษย์กล้าที่จะฝันก่อน ;

แต่ความเงียบก็ไม่เสียหาย และความเงียบสงบให้โทเค็น

และคำพูดนั้นพูดก็กระซิบว่า " ลีนอร์ ? "

ฉันกระซิบ และเสียงสะท้อนบ่นกลับมาว่า " เลนอร์ " -

เพียงแค่นี้ และไม่มีอะไรเพิ่มเติม


กลับเข้าห้องเปิด ทุกวิญญาณภายในฉันไหม้

อีก ผมได้ยินเสียงเคาะก็ดังกว่าเดิม

" ย่อม " บอกว่า " นั่นเป็นบางอย่างที่ตาข่ายหน้าต่าง ;

ให้ฉันดู แล้วใช้เป็นและลึกลับนี้สํารวจ -

ปล่อยให้หัวใจของฉันยังคงสักครู่และความลึกลับนี้สำรวจ ; -

' tis ลมและไม่มีอะไรเพิ่มเติม "


เปิดที่นี่ฉันเหวี่ยง ชัตเตอร์ เมื่อมีจํานวนมาก เจ้าชู้ และกระพือปีก

,ในนั้นก็มีนกภูมิฐานของวันนักบุญกาล ;

ไม่นมัสการ อย่างน้อยให้เขา ไม่สิ หยุด หรือพักเขา ;

แต่กับเมียนของลอร์ดหรือเลดี้ ตั้งอยู่เหนือประตูห้องฉัน

ไว้บนหน้าอกของ Pallas เหนือประตูห้องฉัน

เกาะ และนั่งและไม่มีอะไรเพิ่มเติม


แล้วนี้มะเกลือ นกแฟนซีแสนเศร้าของฉันเข้าไปล่อลวงยิ้ม

จากหลุมฝังศพและท้ายเรือมารยาทของใบหน้ามันใส่

" แม้ว่ายอดของท่านจะไม่เป็นทรง และโกน " , " ผมพูด " ปะครับไม่ขี้ขลาด

น่ากลัว , น่ากลัวและโบราณ เรเวนเดินจากชายฝั่ง - ทุกคืน

บอกมาว่าเจ้าหยิ่งยโสชื่อในคืน plutonian ชายฝั่ง ! "

กริยาช่องที่ 2 ของ say Raven " ไม่เคย "