- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The daughter of a great Burmese her
The daughter of a great Burmese hero, General Aung San, who was assassinated when she was only two, Suu was raised with a strong sense of her father’s unfinished legacy. In 1964 she was sent by her diplomat mother to study Politics, Philosophy and Economics at Oxford, where her guardian, Lord Gore-Booth, introduced her to Michael. He was studying history at Durham but had always had a passion for Bhutan – and in Suu he found the romantic embodiment of his great love for the East. But when she accepted his proposal, she struck a deal: if her country should ever need her, she would have to go. And Michael readily agreed.
For the next 16 years, Suu Kyi was to sublimate her extraordinary strength of character and become the perfect housewife. When their two sons, Alexander and Kim, were born she became a doting mother too, noted for her punctiliously well-organised children’s parties and exquisite cooking. Much to the despair of her more feminist friends, she even insisted on ironing her husband’s socks and cleaning the house herself.Then one quiet evening in 1988, when her sons were 12 and 14, as she and Michael sat reading in Oxford, they were interrupted by a phone call to say Suu’s mother had had a stroke.
She at once flew to Rangoon for what she thought would be a matter of weeks, only to find a city in turmoil. A series of violent confrontations with the military had brought the country to a standstill, and when she moved into Rangoon Hospital to care for her mother, she found the wards crowded with injured and dying students. Since public meetings were forbidden, the hospital had become the centre-point of a leaderless revolution, and word that the great General’s daughter had arrived spread like wildfire.
When a delegation of academics asked Suu to head a movement for democracy, she tentatively agreed, thinking that once an election had been held she would be free to return to Oxford again. Only two months earlier she had been a devoted housewife; now she found herself spearheading a mass uprising against a barbaric regime.
In England, Michael could only anxiously monitor the news as Suu toured Burma, her popularity soaring, while the military harassed her every step and arrested and tortured many of her party members. He was haunted by the fear that she might be assassinated like her father. And when in 1989 she was placed under house arrest, his only comfort was that it at least might help keep her safe.
Michael now reciprocated all those years Suu had devoted to him with a remarkable selflessness of his own, embarking on a high-level campaign to establish her as an international icon that the military would never dare harm. But he was careful to keep his work inconspicuous, because once she emerged as the leader of a new democracy movement, the military seized upon the fact that she was married to a foreigner as a basis for a series of savage – and often sexually crude – slanders in the Burmese press.
For the next five years, as her boys were growing into young men, Suu was to remain under house arrest and kept in isolation. She sustained herself by learning how to meditate, reading widely on Buddhism and studying the writings of Mandela and Gandhi. Michael was allowed only two visits during that period. Yet this was a very particular kind of imprisonment, since at any time Suu could have asked to be driven to the airport and flown back to her family.
But neither of them ever contemplated her doing such a thing. In fact, as a historian, even as Michael agonised and continued to pressurise politicians behind the scenes, he was aware she was part of history in the making. He kept on display the book she had been reading when she received the phone call summoning her to Burma. He decorated the walls with the certificates of the many prizes she had by now won, including the 1991 Nobel Peace Prize. And above his bed he hung a huge photograph of her.
Inevitably, during the long periods when no communication was possible, he would fear Suu might be dead, and it was only the odd report from passers-by who heard the sound of her piano-playing drifting from the house that brought him peace of mind. But when the south-east Asian humidity eventually destroyed the piano, even this fragile reassurance was lost to him.
Then, in 1995, Michael quite unexpectedly received a phone call from Suu. She was ringing from the British embassy, she said. She was free again! Michael and the boys were granted visas and flew to Burma. When Suu saw Kim, her younger son, she was astonished to see he had grown into a young man. She admitted she might have passed him in the street. But Suu had become a fully politicised woman whose years of isolation had given her a hardened resolve, and she was determined to remain in her country, even if the cost was further separation from her family.
The journalist Fergal Keane, who has met Suu several times, describes her as having a core of steel. It was the sheer resilience of her moral courage that filled me with awe as I wrote my screenplay for The Lady. The first question many women ask when they hear Suu’s story is how she could have left her children. Kim has said simply: “She did what she had to do.” Suu Kyi herself refuses to be drawn on the subject, though she has conceded that her darkest hours were when “I feared the boys might be needing me”.
That 1995 visit was the last time Michael and Suu were ever allowed to see one another. Three years later, he learnt he had terminal cancer. He called Suu to break the bad news and immediately applied for a visa so that he could say goodbye in person. When his application was rejected, he made over 30 more as his strength rapidly dwindled. A number of eminent figures – among them the Pope and President Clinton – wrote letters of appeal, but all in vain. Finally, a military official came to see Suu. Of course she could say goodbye, he said, but to do so she would have to return to Oxford.
The implicit choice that had haunted her throughout those 10 years of marital separation had now become an explicit ultimatum: your country or your family. She was distraught. If she left Burma, they both knew it would mean permanent exile – that everything they had jointly fought for would have been for nothing. Suu would call Michael from the British embassy when she could, and he was adamant that she was not even to consider it.
When I met Michael’s twin brother, Anthony, he told me something he said he had never told anyone before. He said that once Suu realised she would never see Michael again, she put on a dress of his favourite colour, tied a rose in her hair, and went to the British embassy, where she recorded a farewell film for him in which she told him that his love for her had been her mainstay. The film was smuggled out, only to arrive two days after Michael died.
For many years, as Burma’s human rights record deteriorated, it seemed the Aris family’s great self-sacrifice might have been in vain. Yet in recent weeks the military have finally announced their desire for political change. And Suu’s 22-year vigil means she is uniquely positioned to facilitate such a transition – if and when it comes – exactly as Mandela did so successfully for South Africa.
For the next 16 years, Suu Kyi was to sublimate her extraordinary strength of character and become the perfect housewife. When their two sons, Alexander and Kim, were born she became a doting mother too, noted for her punctiliously well-organised children’s parties and exquisite cooking. Much to the despair of her more feminist friends, she even insisted on ironing her husband’s socks and cleaning the house herself.Then one quiet evening in 1988, when her sons were 12 and 14, as she and Michael sat reading in Oxford, they were interrupted by a phone call to say Suu’s mother had had a stroke.
She at once flew to Rangoon for what she thought would be a matter of weeks, only to find a city in turmoil. A series of violent confrontations with the military had brought the country to a standstill, and when she moved into Rangoon Hospital to care for her mother, she found the wards crowded with injured and dying students. Since public meetings were forbidden, the hospital had become the centre-point of a leaderless revolution, and word that the great General’s daughter had arrived spread like wildfire.
When a delegation of academics asked Suu to head a movement for democracy, she tentatively agreed, thinking that once an election had been held she would be free to return to Oxford again. Only two months earlier she had been a devoted housewife; now she found herself spearheading a mass uprising against a barbaric regime.
In England, Michael could only anxiously monitor the news as Suu toured Burma, her popularity soaring, while the military harassed her every step and arrested and tortured many of her party members. He was haunted by the fear that she might be assassinated like her father. And when in 1989 she was placed under house arrest, his only comfort was that it at least might help keep her safe.
Michael now reciprocated all those years Suu had devoted to him with a remarkable selflessness of his own, embarking on a high-level campaign to establish her as an international icon that the military would never dare harm. But he was careful to keep his work inconspicuous, because once she emerged as the leader of a new democracy movement, the military seized upon the fact that she was married to a foreigner as a basis for a series of savage – and often sexually crude – slanders in the Burmese press.
For the next five years, as her boys were growing into young men, Suu was to remain under house arrest and kept in isolation. She sustained herself by learning how to meditate, reading widely on Buddhism and studying the writings of Mandela and Gandhi. Michael was allowed only two visits during that period. Yet this was a very particular kind of imprisonment, since at any time Suu could have asked to be driven to the airport and flown back to her family.
But neither of them ever contemplated her doing such a thing. In fact, as a historian, even as Michael agonised and continued to pressurise politicians behind the scenes, he was aware she was part of history in the making. He kept on display the book she had been reading when she received the phone call summoning her to Burma. He decorated the walls with the certificates of the many prizes she had by now won, including the 1991 Nobel Peace Prize. And above his bed he hung a huge photograph of her.
Inevitably, during the long periods when no communication was possible, he would fear Suu might be dead, and it was only the odd report from passers-by who heard the sound of her piano-playing drifting from the house that brought him peace of mind. But when the south-east Asian humidity eventually destroyed the piano, even this fragile reassurance was lost to him.
Then, in 1995, Michael quite unexpectedly received a phone call from Suu. She was ringing from the British embassy, she said. She was free again! Michael and the boys were granted visas and flew to Burma. When Suu saw Kim, her younger son, she was astonished to see he had grown into a young man. She admitted she might have passed him in the street. But Suu had become a fully politicised woman whose years of isolation had given her a hardened resolve, and she was determined to remain in her country, even if the cost was further separation from her family.
The journalist Fergal Keane, who has met Suu several times, describes her as having a core of steel. It was the sheer resilience of her moral courage that filled me with awe as I wrote my screenplay for The Lady. The first question many women ask when they hear Suu’s story is how she could have left her children. Kim has said simply: “She did what she had to do.” Suu Kyi herself refuses to be drawn on the subject, though she has conceded that her darkest hours were when “I feared the boys might be needing me”.
That 1995 visit was the last time Michael and Suu were ever allowed to see one another. Three years later, he learnt he had terminal cancer. He called Suu to break the bad news and immediately applied for a visa so that he could say goodbye in person. When his application was rejected, he made over 30 more as his strength rapidly dwindled. A number of eminent figures – among them the Pope and President Clinton – wrote letters of appeal, but all in vain. Finally, a military official came to see Suu. Of course she could say goodbye, he said, but to do so she would have to return to Oxford.
The implicit choice that had haunted her throughout those 10 years of marital separation had now become an explicit ultimatum: your country or your family. She was distraught. If she left Burma, they both knew it would mean permanent exile – that everything they had jointly fought for would have been for nothing. Suu would call Michael from the British embassy when she could, and he was adamant that she was not even to consider it.
When I met Michael’s twin brother, Anthony, he told me something he said he had never told anyone before. He said that once Suu realised she would never see Michael again, she put on a dress of his favourite colour, tied a rose in her hair, and went to the British embassy, where she recorded a farewell film for him in which she told him that his love for her had been her mainstay. The film was smuggled out, only to arrive two days after Michael died.
For many years, as Burma’s human rights record deteriorated, it seemed the Aris family’s great self-sacrifice might have been in vain. Yet in recent weeks the military have finally announced their desire for political change. And Suu’s 22-year vigil means she is uniquely positioned to facilitate such a transition – if and when it comes – exactly as Mandela did so successfully for South Africa.
0/5000
The daughter of a great Burmese hero, General Aung San, who was assassinated when she was only two, Suu was raised with a strong sense of her father’s unfinished legacy. In 1964 she was sent by her diplomat mother to study Politics, Philosophy and Economics at Oxford, where her guardian, Lord Gore-Booth, introduced her to Michael. He was studying history at Durham but had always had a passion for Bhutan – and in Suu he found the romantic embodiment of his great love for the East. But when she accepted his proposal, she struck a deal: if her country should ever need her, she would have to go. And Michael readily agreed.For the next 16 years, Suu Kyi was to sublimate her extraordinary strength of character and become the perfect housewife. When their two sons, Alexander and Kim, were born she became a doting mother too, noted for her punctiliously well-organised children’s parties and exquisite cooking. Much to the despair of her more feminist friends, she even insisted on ironing her husband’s socks and cleaning the house herself.Then one quiet evening in 1988, when her sons were 12 and 14, as she and Michael sat reading in Oxford, they were interrupted by a phone call to say Suu’s mother had had a stroke.She at once flew to Rangoon for what she thought would be a matter of weeks, only to find a city in turmoil. A series of violent confrontations with the military had brought the country to a standstill, and when she moved into Rangoon Hospital to care for her mother, she found the wards crowded with injured and dying students. Since public meetings were forbidden, the hospital had become the centre-point of a leaderless revolution, and word that the great General’s daughter had arrived spread like wildfire.When a delegation of academics asked Suu to head a movement for democracy, she tentatively agreed, thinking that once an election had been held she would be free to return to Oxford again. Only two months earlier she had been a devoted housewife; now she found herself spearheading a mass uprising against a barbaric regime.In England, Michael could only anxiously monitor the news as Suu toured Burma, her popularity soaring, while the military harassed her every step and arrested and tortured many of her party members. He was haunted by the fear that she might be assassinated like her father. And when in 1989 she was placed under house arrest, his only comfort was that it at least might help keep her safe.Michael now reciprocated all those years Suu had devoted to him with a remarkable selflessness of his own, embarking on a high-level campaign to establish her as an international icon that the military would never dare harm. But he was careful to keep his work inconspicuous, because once she emerged as the leader of a new democracy movement, the military seized upon the fact that she was married to a foreigner as a basis for a series of savage – and often sexually crude – slanders in the Burmese press.For the next five years, as her boys were growing into young men, Suu was to remain under house arrest and kept in isolation. She sustained herself by learning how to meditate, reading widely on Buddhism and studying the writings of Mandela and Gandhi. Michael was allowed only two visits during that period. Yet this was a very particular kind of imprisonment, since at any time Suu could have asked to be driven to the airport and flown back to her family.But neither of them ever contemplated her doing such a thing. In fact, as a historian, even as Michael agonised and continued to pressurise politicians behind the scenes, he was aware she was part of history in the making. He kept on display the book she had been reading when she received the phone call summoning her to Burma. He decorated the walls with the certificates of the many prizes she had by now won, including the 1991 Nobel Peace Prize. And above his bed he hung a huge photograph of her.Inevitably, during the long periods when no communication was possible, he would fear Suu might be dead, and it was only the odd report from passers-by who heard the sound of her piano-playing drifting from the house that brought him peace of mind. But when the south-east Asian humidity eventually destroyed the piano, even this fragile reassurance was lost to him.Then, in 1995, Michael quite unexpectedly received a phone call from Suu. She was ringing from the British embassy, she said. She was free again! Michael and the boys were granted visas and flew to Burma. When Suu saw Kim, her younger son, she was astonished to see he had grown into a young man. She admitted she might have passed him in the street. But Suu had become a fully politicised woman whose years of isolation had given her a hardened resolve, and she was determined to remain in her country, even if the cost was further separation from her family.The journalist Fergal Keane, who has met Suu several times, describes her as having a core of steel. It was the sheer resilience of her moral courage that filled me with awe as I wrote my screenplay for The Lady. The first question many women ask when they hear Suu’s story is how she could have left her children. Kim has said simply: “She did what she had to do.” Suu Kyi herself refuses to be drawn on the subject, though she has conceded that her darkest hours were when “I feared the boys might be needing me”.That 1995 visit was the last time Michael and Suu were ever allowed to see one another. Three years later, he learnt he had terminal cancer. He called Suu to break the bad news and immediately applied for a visa so that he could say goodbye in person. When his application was rejected, he made over 30 more as his strength rapidly dwindled. A number of eminent figures – among them the Pope and President Clinton – wrote letters of appeal, but all in vain. Finally, a military official came to see Suu. Of course she could say goodbye, he said, but to do so she would have to return to Oxford.The implicit choice that had haunted her throughout those 10 years of marital separation had now become an explicit ultimatum: your country or your family. She was distraught. If she left Burma, they both knew it would mean permanent exile – that everything they had jointly fought for would have been for nothing. Suu would call Michael from the British embassy when she could, and he was adamant that she was not even to consider it.When I met Michael’s twin brother, Anthony, he told me something he said he had never told anyone before. He said that once Suu realised she would never see Michael again, she put on a dress of his favourite colour, tied a rose in her hair, and went to the British embassy, where she recorded a farewell film for him in which she told him that his love for her had been her mainstay. The film was smuggled out, only to arrive two days after Michael died.For many years, as Burma’s human rights record deteriorated, it seemed the Aris family’s great self-sacrifice might have been in vain. Yet in recent weeks the military have finally announced their desire for political change. And Suu’s 22-year vigil means she is uniquely positioned to facilitate such a transition – if and when it comes – exactly as Mandela did so successfully for South Africa.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ลูกสาวของพระเอกที่ดีพม่านายพลอองซานที่ถูกลอบสังหารเมื่อเธออายุได้เพียงสองซูจีได้รับการเลี้ยงดูด้วยความรู้สึกที่แข็งแกร่งของมรดกที่ยังไม่เสร็จของพ่อของเธอ ในปี 1964 เธอถูกส่งโดยแม่ของนักการทูตของเธอในการศึกษาการเมืองปรัชญาและเศรษฐศาสตร์ที่ฟอร์ดที่ผู้ปกครองของเธอลอร์ด Gore-บูธแนะนำเธอให้กับไมเคิล เขาได้รับการศึกษาประวัติศาสตร์เดอร์แฮม แต่ก็เคยมีความหลงใหลในภูฏาน - จีและเขาก็พบว่าเป็นศูนย์รวมของความรักโรแมนติกที่ดีของเขาสำหรับภาคตะวันออก แต่เมื่อเธอยอมรับข้อเสนอของเขาเธอตกลง: ถ้าประเทศของเธอเคยควรจะต้องเธอจะต้องไป และไมเคิลที่ตกลงกันได้อย่างง่ายดาย.
สำหรับ 16 ปีข้างหน้าซูจีคือการระเหิดพลังของตัวละครของเธอและกลายเป็นแม่บ้านที่สมบูรณ์แบบ เมื่อบุตรชายสองคนของพวกเขาและอเล็กซานเดคิมเกิดมาเธอกลายเป็นแม่ทุ่มเทเกินไปตั้งข้อสังเกตสำหรับบุคคลที่เด็กพิถีพิถันดีจัดและการปรุงอาหารที่สวยงามของเธอ มากเพื่อความสิ้นหวังของเพื่อนของสตรีมากขึ้นของเธอ, เธอยังยืนยันในการรีดผ้าถุงเท้าสามีของเธอและทำความสะอาดบ้าน herself.Then เย็นวันหนึ่งที่เงียบสงบในปี 1988 เมื่อลูกชายของเธออายุ 12 และ 14 ขณะที่เธอและไมเคิลนั่งอ่านในฟอร์ดพวกเขา ขัดจังหวะด้วยการโทรศัพท์ไปบอกแม่ของจีได้มีจังหวะ.
เธอบินในครั้งเดียวเพื่อย่างกุ้งสำหรับสิ่งที่เธอคิดว่าจะเป็นเรื่องของสัปดาห์ที่ผ่านมาเพียงเพื่อจะพบเมืองที่อยู่ในความวุ่นวาย ชุดของการเผชิญหน้าความรุนแรงกับทหารได้นำประเทศที่จะหยุดนิ่งและเมื่อเธอย้ายเข้าไปอยู่ในโรงพยาบาลกรุงย่างกุ้งในการดูแลแม่ของเธอเธอก็พบว่าคนไข้แออัดกับนักเรียนที่ได้รับบาดเจ็บและตาย ตั้งแต่การประชุมสาธารณะไม่ได้รับอนุญาต, โรงพยาบาลได้กลายเป็นจุดศูนย์กลางของการปฏิวัติพลพรรคและคำว่าลูกสาวของนายพลที่ดีได้มาถึงแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว.
เมื่อตัวแทนของนักวิชาการถามจีจะมุ่งการเคลื่อนไหวเพื่อประชาธิปไตยที่เธอตกลงที่แน่นอน, คิดว่าเมื่อได้รับการเลือกตั้งที่จัดขึ้นเธอจะเป็นอิสระที่จะกลับไปยังฟอร์ดอีกครั้ง เพียงสองเดือนก่อนหน้านี้เธอได้รับแม่บ้านอุทิศ; ตอนนี้เธอพบว่าตัวเองหัวหอกมวลจลาจลต่อต้านระบอบการปกครองป่าเถื่อน.
ในประเทศอังกฤษไมเคิลเท่านั้นที่สามารถตรวจสอบข่าวอย่างใจจดใจจ่อเป็นจีไปเที่ยวพม่านิยมของเธอพุ่งสูงขึ้นในขณะที่ทหารคุกคามเธอทุกขั้นตอนและถูกจับและทรมานมากของสมาชิกพรรคของเธอ เขาถูกหลอกหลอนด้วยความกลัวว่าเธออาจจะมีการลอบสังหารเหมือนพ่อของเธอ และเมื่อในปี 1989 เธอได้รับการวางถูกกักบริเวณในบ้านความสะดวกสบายคนเดียวของเขาก็คือว่ามันอย่างน้อยอาจช่วยให้เธอปลอดภัย.
ไมเคิลในขณะนี้เป็นการทุกปีที่ซูจีได้อุทิศให้กับเขาด้วยความไม่เห็นแก่ตัวที่โดดเด่นของเขาเองเริ่มดำเนินการในระดับสูง การรณรงค์เพื่อสร้างเธอเป็นไอคอนระหว่างประเทศว่าทหารจะไม่กล้าที่อันตราย แต่เขาก็ระมัดระวังที่จะทำให้การทำงานของเขาที่ไม่เด่นเพราะเมื่อเธอกลายเป็นผู้นำของขบวนการประชาธิปไตยใหม่ทหารยึดความจริงที่ว่าเธอได้แต่งงานกับชาวต่างชาติเป็นพื้นฐานสำหรับชุดของอำมหิต - และมักจะมีเพศสัมพันธ์น้ำมันดิบ - ใส่ร้ายในการกดพม่า.
สำหรับห้าปีถัดไปเป็นชายของเธอกำลังเติบโตเป็นชายหนุ่มจีจะยังคงถูกกักบริเวณในบ้านและเก็บไว้ในการแยก เธอไว้ตัวเองด้วยการเรียนรู้วิธีการนั่งสมาธิอ่านกันอย่างแพร่หลายในพุทธศาสนาและการศึกษางานเขียนของแมนเดลาและคานธี ไมเคิลได้รับอนุญาตเพียงสองเข้าชมในช่วงเวลานั้น แต่นี้เป็นชนิดหนึ่งของการจำคุกตั้งแต่ในเวลาใด ๆ จีจะได้ขอให้มีการผลักดันให้สนามบินและบินกลับไปหาครอบครัวของเธอ.
แต่พวกเขาไม่เคยครุ่นคิดของเธอทำสิ่งนั้น ในความเป็นจริงประวัติศาสตร์แม้ในขณะที่ไมเคิลทุกข์ทรมานและยังคงกดดันนักการเมืองอยู่เบื้องหลังเขาได้ตระหนักถึงเธอเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์ในการทำ เขายังคงมีการแสดงหนังสือที่เธอได้รับการอ่านเมื่อเธอได้รับโทรศัพท์เรียกเธอไปยังประเทศพม่า เขาได้รับการตกแต่งผนังที่มีใบรับรองของรางวัลมากมายที่เธอได้โดยขณะนี้ได้รับรางวัลรวมทั้งปี 1991 ได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพ และเหนือเตียงของเขาที่เขาแขวนภาพถ่ายขนาดใหญ่ของเธอ.
หลีกเลี่ยงไม่ได้ในช่วงระยะเวลานานเมื่อการสื่อสารไม่เป็นไปได้ที่เขาจะกลัวจีอาจจะตายและมันก็เป็นเพียงรายงานที่แปลกจากคนโดยผู้ที่ได้ยินเสียงเปียโนของเธอ -playing ลอยออกมาจากบ้านที่ทำให้เขาสงบของจิตใจ แต่เมื่อทางตะวันออกเฉียงใต้เอเชียความชื้นในที่สุดก็ถูกทำลายเปียโนแม้นี้ความมั่นใจที่เปราะบางก็หายไปกับเขา.
จากนั้นในปี 1995 ไมเคิลได้รับโดยไม่คาดคิดค่อนข้างโทรศัพท์จากจี เธอได้รับเสียงจากสถานทูตอังกฤษที่เธอบอกว่า เธอเป็นอิสระอีกครั้ง! ไมเคิลและเด็กชายได้รับวีซ่าและบินไปยังประเทศพม่า เมื่อเห็นคิมจี, ลูกชายคนเล็กของเธอเธอก็ต้องแปลกใจที่จะเห็นเขาได้เติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง เธอยอมรับว่าเธออาจจะเดินผ่านเขาในถนน แต่จีได้กลายเป็นผู้หญิงคนการเมืองอย่างเต็มที่ซึ่งปีที่ผ่านมาของการแยกของเธอได้รับการแก้ไขแข็งและเธอก็ตัดสินใจที่จะยังคงอยู่ในประเทศของเธอแม้ว่าค่าใช้จ่ายที่ถูกแยกห่างจากครอบครัวของเธอ.
นักข่าว Fergal คีนที่ได้พบกับซูจีหลาย ครั้งเธออธิบายว่ามีแกนเหล็ก มันเป็นความยืดหยุ่นที่แท้จริงของความกล้าหาญทางจริยธรรมของเธอที่เต็มไปด้วยความกลัวขณะที่ผมเขียนบทภาพยนตร์ของฉันสำหรับเลดี้ คำถามแรกที่ผู้หญิงหลายคนถามเมื่อพวกเขาได้ยินเรื่องจีเป็นวิธีการที่เธอจะได้ทิ้งลูก ๆ ของเธอ คิมได้กล่าวเพียง: "เธอทำในสิ่งที่เธอต้องทำ." ซูจีตัวเองปฏิเสธที่จะได้รับการวาดในเรื่องที่ว่าเธอได้ยอมรับว่าเวลาที่มืดมนที่สุดของเธอเมื่อ "ผมกลัวว่าเด็กอาจจะต้องฉัน".
ที่ 1995 เยี่ยมชม ครั้งสุดท้ายที่ไมเคิลและซูจีได้รับอนุญาตที่เคยเห็นอีกคนหนึ่ง สามปีต่อมาเขาได้เรียนรู้ว่าเขามีมะเร็งขั้นสุดท้าย เขาเรียกว่าซูจีจะทำลายข่าวร้ายและนำไปใช้ทันทีสำหรับการขอวีซ่าเพื่อที่เขาจะบอกลาในคน เมื่อใบสมัครของเขาถูกปฏิเสธเขาทำมานานกว่า 30 มากขึ้นเช่นความแข็งแรงของเขาลดลงอย่างรวดเร็ว จำนวนของตัวเลขที่มีชื่อเสียง - ในหมู่พวกเขาสมเด็จพระสันตะปาปาและประธานาธิบดีคลินตัน - เขียนจดหมายของการอุทธรณ์ แต่ทั้งหมดในไร้สาระ สุดท้ายอย่างเป็นทางการทหารมาดูจี แน่นอนเธอจะบอกลาเขากล่าวว่า แต่จะทำเช่นนั้นเธอจะต้องกลับไปที่ฟอร์ด.
นัยทางเลือกที่มีผีสิงเหล่านั้นของเธอตลอด 10 ปีของการแยกการสมรสได้ตอนนี้กลายเป็นคำขาดอย่างชัดเจน: ประเทศของคุณหรือครอบครัวของคุณ เธอเป็นความหวัง หากเธอออกจากพม่าพวกเขาทั้งสองรู้ว่ามันจะหมายถึงการเนรเทศถาวร - ทุกอย่างที่พวกเขาเคยต่อสู้ร่วมกันจะได้รับอะไร จีจะเรียกไมเคิลจากสถานทูตอังกฤษเมื่อเธอทำได้และเขาก็ยังยืนกรานว่าเธอไม่ได้แม้แต่จะคิดว่ามัน.
เมื่อผมได้พบกับพี่ชายฝาแฝดของไมเคิลแอนโทนี่เขาบอกสิ่งที่เขาบอกว่าเขาไม่เคยบอกใครมาก่อน เขากล่าวว่าเมื่อซูรู้ว่าเธอจะไม่เคยเห็นไมเคิลอีกครั้งที่เธอใส่ชุดสีโปรดของเขาผูกกุหลาบในผมของเธอและเดินไปที่สถานทูตอังกฤษที่เธอบันทึกภาพยนตร์อำลาสำหรับเขาที่เธอบอกเขาว่า ความรักที่เขามีต่อเธอได้รับแกนนำของเธอ ภาพยนตร์เรื่องนี้ถูกลักลอบนำออกเท่านั้นที่จะมาถึงสองวันหลังจากการเสียชีวิตของไมเคิล.
เป็นเวลาหลายปีของพม่าเป็นสิทธิมนุษยชนเสื่อมโทรมก็ลำบากเสียสละที่ยิ่งใหญ่ของครอบครัว Aris อาจได้รับในไร้สาระ แต่ในสัปดาห์ที่ผ่านมาทหารได้ประกาศในที่สุดความปรารถนาของพวกเขาสำหรับการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง และจีเฝ้า 22 ปีหมายความว่าเธออยู่ในตำแหน่งที่ไม่ซ้ำกันเพื่ออำนวยความสะดวกเช่นการเปลี่ยนแปลง - ถ้าและเมื่อมันมา - ตรงตามที่แมนเดลาทำเช่นนั้นประสบความสำเร็จในแอฟริกาใต้
สำหรับ 16 ปีข้างหน้าซูจีคือการระเหิดพลังของตัวละครของเธอและกลายเป็นแม่บ้านที่สมบูรณ์แบบ เมื่อบุตรชายสองคนของพวกเขาและอเล็กซานเดคิมเกิดมาเธอกลายเป็นแม่ทุ่มเทเกินไปตั้งข้อสังเกตสำหรับบุคคลที่เด็กพิถีพิถันดีจัดและการปรุงอาหารที่สวยงามของเธอ มากเพื่อความสิ้นหวังของเพื่อนของสตรีมากขึ้นของเธอ, เธอยังยืนยันในการรีดผ้าถุงเท้าสามีของเธอและทำความสะอาดบ้าน herself.Then เย็นวันหนึ่งที่เงียบสงบในปี 1988 เมื่อลูกชายของเธออายุ 12 และ 14 ขณะที่เธอและไมเคิลนั่งอ่านในฟอร์ดพวกเขา ขัดจังหวะด้วยการโทรศัพท์ไปบอกแม่ของจีได้มีจังหวะ.
เธอบินในครั้งเดียวเพื่อย่างกุ้งสำหรับสิ่งที่เธอคิดว่าจะเป็นเรื่องของสัปดาห์ที่ผ่านมาเพียงเพื่อจะพบเมืองที่อยู่ในความวุ่นวาย ชุดของการเผชิญหน้าความรุนแรงกับทหารได้นำประเทศที่จะหยุดนิ่งและเมื่อเธอย้ายเข้าไปอยู่ในโรงพยาบาลกรุงย่างกุ้งในการดูแลแม่ของเธอเธอก็พบว่าคนไข้แออัดกับนักเรียนที่ได้รับบาดเจ็บและตาย ตั้งแต่การประชุมสาธารณะไม่ได้รับอนุญาต, โรงพยาบาลได้กลายเป็นจุดศูนย์กลางของการปฏิวัติพลพรรคและคำว่าลูกสาวของนายพลที่ดีได้มาถึงแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว.
เมื่อตัวแทนของนักวิชาการถามจีจะมุ่งการเคลื่อนไหวเพื่อประชาธิปไตยที่เธอตกลงที่แน่นอน, คิดว่าเมื่อได้รับการเลือกตั้งที่จัดขึ้นเธอจะเป็นอิสระที่จะกลับไปยังฟอร์ดอีกครั้ง เพียงสองเดือนก่อนหน้านี้เธอได้รับแม่บ้านอุทิศ; ตอนนี้เธอพบว่าตัวเองหัวหอกมวลจลาจลต่อต้านระบอบการปกครองป่าเถื่อน.
ในประเทศอังกฤษไมเคิลเท่านั้นที่สามารถตรวจสอบข่าวอย่างใจจดใจจ่อเป็นจีไปเที่ยวพม่านิยมของเธอพุ่งสูงขึ้นในขณะที่ทหารคุกคามเธอทุกขั้นตอนและถูกจับและทรมานมากของสมาชิกพรรคของเธอ เขาถูกหลอกหลอนด้วยความกลัวว่าเธออาจจะมีการลอบสังหารเหมือนพ่อของเธอ และเมื่อในปี 1989 เธอได้รับการวางถูกกักบริเวณในบ้านความสะดวกสบายคนเดียวของเขาก็คือว่ามันอย่างน้อยอาจช่วยให้เธอปลอดภัย.
ไมเคิลในขณะนี้เป็นการทุกปีที่ซูจีได้อุทิศให้กับเขาด้วยความไม่เห็นแก่ตัวที่โดดเด่นของเขาเองเริ่มดำเนินการในระดับสูง การรณรงค์เพื่อสร้างเธอเป็นไอคอนระหว่างประเทศว่าทหารจะไม่กล้าที่อันตราย แต่เขาก็ระมัดระวังที่จะทำให้การทำงานของเขาที่ไม่เด่นเพราะเมื่อเธอกลายเป็นผู้นำของขบวนการประชาธิปไตยใหม่ทหารยึดความจริงที่ว่าเธอได้แต่งงานกับชาวต่างชาติเป็นพื้นฐานสำหรับชุดของอำมหิต - และมักจะมีเพศสัมพันธ์น้ำมันดิบ - ใส่ร้ายในการกดพม่า.
สำหรับห้าปีถัดไปเป็นชายของเธอกำลังเติบโตเป็นชายหนุ่มจีจะยังคงถูกกักบริเวณในบ้านและเก็บไว้ในการแยก เธอไว้ตัวเองด้วยการเรียนรู้วิธีการนั่งสมาธิอ่านกันอย่างแพร่หลายในพุทธศาสนาและการศึกษางานเขียนของแมนเดลาและคานธี ไมเคิลได้รับอนุญาตเพียงสองเข้าชมในช่วงเวลานั้น แต่นี้เป็นชนิดหนึ่งของการจำคุกตั้งแต่ในเวลาใด ๆ จีจะได้ขอให้มีการผลักดันให้สนามบินและบินกลับไปหาครอบครัวของเธอ.
แต่พวกเขาไม่เคยครุ่นคิดของเธอทำสิ่งนั้น ในความเป็นจริงประวัติศาสตร์แม้ในขณะที่ไมเคิลทุกข์ทรมานและยังคงกดดันนักการเมืองอยู่เบื้องหลังเขาได้ตระหนักถึงเธอเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์ในการทำ เขายังคงมีการแสดงหนังสือที่เธอได้รับการอ่านเมื่อเธอได้รับโทรศัพท์เรียกเธอไปยังประเทศพม่า เขาได้รับการตกแต่งผนังที่มีใบรับรองของรางวัลมากมายที่เธอได้โดยขณะนี้ได้รับรางวัลรวมทั้งปี 1991 ได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพ และเหนือเตียงของเขาที่เขาแขวนภาพถ่ายขนาดใหญ่ของเธอ.
หลีกเลี่ยงไม่ได้ในช่วงระยะเวลานานเมื่อการสื่อสารไม่เป็นไปได้ที่เขาจะกลัวจีอาจจะตายและมันก็เป็นเพียงรายงานที่แปลกจากคนโดยผู้ที่ได้ยินเสียงเปียโนของเธอ -playing ลอยออกมาจากบ้านที่ทำให้เขาสงบของจิตใจ แต่เมื่อทางตะวันออกเฉียงใต้เอเชียความชื้นในที่สุดก็ถูกทำลายเปียโนแม้นี้ความมั่นใจที่เปราะบางก็หายไปกับเขา.
จากนั้นในปี 1995 ไมเคิลได้รับโดยไม่คาดคิดค่อนข้างโทรศัพท์จากจี เธอได้รับเสียงจากสถานทูตอังกฤษที่เธอบอกว่า เธอเป็นอิสระอีกครั้ง! ไมเคิลและเด็กชายได้รับวีซ่าและบินไปยังประเทศพม่า เมื่อเห็นคิมจี, ลูกชายคนเล็กของเธอเธอก็ต้องแปลกใจที่จะเห็นเขาได้เติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง เธอยอมรับว่าเธออาจจะเดินผ่านเขาในถนน แต่จีได้กลายเป็นผู้หญิงคนการเมืองอย่างเต็มที่ซึ่งปีที่ผ่านมาของการแยกของเธอได้รับการแก้ไขแข็งและเธอก็ตัดสินใจที่จะยังคงอยู่ในประเทศของเธอแม้ว่าค่าใช้จ่ายที่ถูกแยกห่างจากครอบครัวของเธอ.
นักข่าว Fergal คีนที่ได้พบกับซูจีหลาย ครั้งเธออธิบายว่ามีแกนเหล็ก มันเป็นความยืดหยุ่นที่แท้จริงของความกล้าหาญทางจริยธรรมของเธอที่เต็มไปด้วยความกลัวขณะที่ผมเขียนบทภาพยนตร์ของฉันสำหรับเลดี้ คำถามแรกที่ผู้หญิงหลายคนถามเมื่อพวกเขาได้ยินเรื่องจีเป็นวิธีการที่เธอจะได้ทิ้งลูก ๆ ของเธอ คิมได้กล่าวเพียง: "เธอทำในสิ่งที่เธอต้องทำ." ซูจีตัวเองปฏิเสธที่จะได้รับการวาดในเรื่องที่ว่าเธอได้ยอมรับว่าเวลาที่มืดมนที่สุดของเธอเมื่อ "ผมกลัวว่าเด็กอาจจะต้องฉัน".
ที่ 1995 เยี่ยมชม ครั้งสุดท้ายที่ไมเคิลและซูจีได้รับอนุญาตที่เคยเห็นอีกคนหนึ่ง สามปีต่อมาเขาได้เรียนรู้ว่าเขามีมะเร็งขั้นสุดท้าย เขาเรียกว่าซูจีจะทำลายข่าวร้ายและนำไปใช้ทันทีสำหรับการขอวีซ่าเพื่อที่เขาจะบอกลาในคน เมื่อใบสมัครของเขาถูกปฏิเสธเขาทำมานานกว่า 30 มากขึ้นเช่นความแข็งแรงของเขาลดลงอย่างรวดเร็ว จำนวนของตัวเลขที่มีชื่อเสียง - ในหมู่พวกเขาสมเด็จพระสันตะปาปาและประธานาธิบดีคลินตัน - เขียนจดหมายของการอุทธรณ์ แต่ทั้งหมดในไร้สาระ สุดท้ายอย่างเป็นทางการทหารมาดูจี แน่นอนเธอจะบอกลาเขากล่าวว่า แต่จะทำเช่นนั้นเธอจะต้องกลับไปที่ฟอร์ด.
นัยทางเลือกที่มีผีสิงเหล่านั้นของเธอตลอด 10 ปีของการแยกการสมรสได้ตอนนี้กลายเป็นคำขาดอย่างชัดเจน: ประเทศของคุณหรือครอบครัวของคุณ เธอเป็นความหวัง หากเธอออกจากพม่าพวกเขาทั้งสองรู้ว่ามันจะหมายถึงการเนรเทศถาวร - ทุกอย่างที่พวกเขาเคยต่อสู้ร่วมกันจะได้รับอะไร จีจะเรียกไมเคิลจากสถานทูตอังกฤษเมื่อเธอทำได้และเขาก็ยังยืนกรานว่าเธอไม่ได้แม้แต่จะคิดว่ามัน.
เมื่อผมได้พบกับพี่ชายฝาแฝดของไมเคิลแอนโทนี่เขาบอกสิ่งที่เขาบอกว่าเขาไม่เคยบอกใครมาก่อน เขากล่าวว่าเมื่อซูรู้ว่าเธอจะไม่เคยเห็นไมเคิลอีกครั้งที่เธอใส่ชุดสีโปรดของเขาผูกกุหลาบในผมของเธอและเดินไปที่สถานทูตอังกฤษที่เธอบันทึกภาพยนตร์อำลาสำหรับเขาที่เธอบอกเขาว่า ความรักที่เขามีต่อเธอได้รับแกนนำของเธอ ภาพยนตร์เรื่องนี้ถูกลักลอบนำออกเท่านั้นที่จะมาถึงสองวันหลังจากการเสียชีวิตของไมเคิล.
เป็นเวลาหลายปีของพม่าเป็นสิทธิมนุษยชนเสื่อมโทรมก็ลำบากเสียสละที่ยิ่งใหญ่ของครอบครัว Aris อาจได้รับในไร้สาระ แต่ในสัปดาห์ที่ผ่านมาทหารได้ประกาศในที่สุดความปรารถนาของพวกเขาสำหรับการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง และจีเฝ้า 22 ปีหมายความว่าเธออยู่ในตำแหน่งที่ไม่ซ้ำกันเพื่ออำนวยความสะดวกเช่นการเปลี่ยนแปลง - ถ้าและเมื่อมันมา - ตรงตามที่แมนเดลาทำเช่นนั้นประสบความสำเร็จในแอฟริกาใต้
การแปล กรุณารอสักครู่..
ลูกสาวของพระเอกพม่ามาก นายพลอองซาน ผู้ถูกลอบสังหาร เมื่อเธออายุได้เพียงสอง , เราถูกเลี้ยงดูด้วยความรู้สึกที่แข็งแกร่งของมรดกที่ยังไม่เสร็จคือพ่อของเธอ ในปี 1964 โดยแม่ของเธอ เธอถูกส่งทูตศึกษาการเมืองปรัชญาและเศรษฐศาสตร์ที่ Oxford ที่ผู้ปกครองของเธอ ลอร์ดกอร์ บูธ แนะนำเธอให้รู้จักกับไมเคิลเขากำลังเรียนประวัติศาสตร์ในเรือนจำ แต่ก็มักจะมีความหลงใหลในพม่าและภูฏาน–เขาพบโรแมนติกศูนย์รวมของความรักที่ดีของเขาสำหรับทางทิศตะวันออก แต่เมื่อเธอยอมรับข้อเสนอของเขา เธอหลงจัดการ : ถ้าประเทศของเธอต้องการเธอ เธอจะต้องไป และไมเคิลตกลง .
ในอีก 16 ปีซูจี sublimate เธอความแข็งแรงพิเศษของตัวอักษรและเป็นแม่บ้านที่สมบูรณ์แบบ เมื่อพวกเขามีบุตรชายสองคน อเล็กซานเดอร์ และ คิม เกิดเธอกลายเป็นแม่ทุ่มเทเกินไป สังเกตเธอพิถีพิถันจัดดี parties และอาหารชั้นเยี่ยม มากเพื่อความผิดหวังของเพื่อนสตรีมากขึ้น เธอยังยืนกรานที่จะรีดถุงเท้าของสามีและทำความสะอาดบ้านเองจากนั้นหนึ่งเงียบเย็นในปี 1988 เมื่อลูกชายของเธออายุ 12 และ 14 เป็นเธอและไมเคิลนั่งอ่านใน Oxford , พวกเขาถูกขัดจังหวะโดยโทรบอกแม่เราก็มีจังหวะ
เธอทันทีบินไปย่างกุ้งเพื่อสิ่งที่เธอคิดจะกี่สัปดาห์เท่านั้นที่พบในเมือง ในความวุ่นวาย ชุดของการเผชิญหน้าที่รุนแรงกับทหารได้นำประเทศไปหยุดนิ่ง ,และเมื่อเธอย้ายมาโรงพยาบาลย่างกุ้ง เพื่อดูแลแม่ของเธอ , เธอพบความแออัดกับการบาดเจ็บและตาย 4 ตั้งแต่การประชุมสาธารณะต้องห้ามโรงพยาบาลได้กลายเป็นจุดศูนย์กลางของการปฏิวัติ leaderless , และคำที่ลูกสาวของท่านนายพลมาถึงการแพร่กระจายเหมือนไฟป่า .
เมื่อคณะผู้แทนของนักวิชาการถามซูหัวขบวนการเคลื่อนไหวเพื่อประชาธิปไตยเธอยังไม่แน่ใจว่าตกลง คิดว่าเมื่อมีการเลือกตั้งได้จัดขึ้น เธอจะเป็นอิสระที่จะกลับไป Oxford อีกครั้ง เพียงสองเดือนก่อนหน้านี้ เธอได้ทุ่มเทให้กับแม่บ้าน ตอนนี้เธอพบตัวเธอ หัวหอก คือการต่อต้านระบอบป่าเถื่อน
ในอังกฤษ ไมเคิลได้แต่ใจจดใจจ่อตรวจสอบข่าวที่เราเที่ยวพม่า เธอความนิยมสูงลิ่ว
ในอีก 16 ปีซูจี sublimate เธอความแข็งแรงพิเศษของตัวอักษรและเป็นแม่บ้านที่สมบูรณ์แบบ เมื่อพวกเขามีบุตรชายสองคน อเล็กซานเดอร์ และ คิม เกิดเธอกลายเป็นแม่ทุ่มเทเกินไป สังเกตเธอพิถีพิถันจัดดี parties และอาหารชั้นเยี่ยม มากเพื่อความผิดหวังของเพื่อนสตรีมากขึ้น เธอยังยืนกรานที่จะรีดถุงเท้าของสามีและทำความสะอาดบ้านเองจากนั้นหนึ่งเงียบเย็นในปี 1988 เมื่อลูกชายของเธออายุ 12 และ 14 เป็นเธอและไมเคิลนั่งอ่านใน Oxford , พวกเขาถูกขัดจังหวะโดยโทรบอกแม่เราก็มีจังหวะ
เธอทันทีบินไปย่างกุ้งเพื่อสิ่งที่เธอคิดจะกี่สัปดาห์เท่านั้นที่พบในเมือง ในความวุ่นวาย ชุดของการเผชิญหน้าที่รุนแรงกับทหารได้นำประเทศไปหยุดนิ่ง ,และเมื่อเธอย้ายมาโรงพยาบาลย่างกุ้ง เพื่อดูแลแม่ของเธอ , เธอพบความแออัดกับการบาดเจ็บและตาย 4 ตั้งแต่การประชุมสาธารณะต้องห้ามโรงพยาบาลได้กลายเป็นจุดศูนย์กลางของการปฏิวัติ leaderless , และคำที่ลูกสาวของท่านนายพลมาถึงการแพร่กระจายเหมือนไฟป่า .
เมื่อคณะผู้แทนของนักวิชาการถามซูหัวขบวนการเคลื่อนไหวเพื่อประชาธิปไตยเธอยังไม่แน่ใจว่าตกลง คิดว่าเมื่อมีการเลือกตั้งได้จัดขึ้น เธอจะเป็นอิสระที่จะกลับไป Oxford อีกครั้ง เพียงสองเดือนก่อนหน้านี้ เธอได้ทุ่มเทให้กับแม่บ้าน ตอนนี้เธอพบตัวเธอ หัวหอก คือการต่อต้านระบอบป่าเถื่อน
ในอังกฤษ ไมเคิลได้แต่ใจจดใจจ่อตรวจสอบข่าวที่เราเที่ยวพม่า เธอความนิยมสูงลิ่ว
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ข้าวไข่เจียวแหนม
- Physical
- I really love you with all my heart and
- มีการปรับปรุง/ ยกเลิกสิทธิ์การเข้า–ออกศู
- Sales promotion
- จากการสำรวจนักเรียนจำนวน 50 คนพบว่า
- นาฬิกาข้อมือวางอยู่บนโต๊ะ
- สง่างาม
- Today is in July 13, and it is snowing i
- โคมไฟญี่ปุ่น
- Fusion procedures are by nature more inv
- คุณว่ามันสวยไหม
- Today is in July 13, and it is snowing i
- One and Only
- ภูกระดึง เป็นอุทยานแห่งชาติ ลำดับที่ 2 ข
- 谢谢
- reasons why Irish left homeland
- strong competition
- วิภาดาบอกฉัน ให้คุณเอาเรื่องเธอกับบอสได้
- it's almost eleven o'clock
- เกาะเต่าเกาะเต่าอยู่ในเขตพื้นที่อำเภอเกา
- จากการสำรวจนักเรียนจำนวน 50 คนพบว่า
- มีคนนึงบอกฉันมา
- I talk with mymouth
