The Little Pianist By Brij Kothari

The Little Pianist By Brij Kothari

There was once a little boy named Azul. He loved to play the piano and dreamed of becoming a pianist some day. Every Sunday, Azul went to his piano class, and practiced every night at home, just before going to bed. Azul became good at it because he was so sincere. He would forget to brush his teeth but would never forget to practice playing the piano!

One day, Vicki, his piano teacher told him, “Azul, you will perform tomorrow in front of a large audience. You are getting to be quite the pianist! Your fingers move like a squirrel on the piano keys. But there is something missing.” “What is it?” Azul just had to know. He really... really wanted to be, not just a good pianist, but a great pianist. Vicki smiled. She whispered into Azul’s ear a piano teacher’s secret. “Play with your heart, not with your fingers.”

As always, Vicki pulled out her box of stickers. Azul held out his hand and Vicki stuck on it, a gorgeous sticker of a butterfly. “There, think of this butterfly when you want to play with your heart,” she said. That day, when all the children played in the park, Azul just stared at his butterfly. He wondered, “I can play with my fingers because I can move them. I can touch the piano keys. How can I play with my heart? I can’t even see my heart.” For the first time, in a long time, Azul went to bed without playing the piano.

The night before his performance, he did not practice because he did not know how to play with his heart! When Azul woke up, he looked for the butterfly sticker. Oh no! The sticker was gone too! Now Azul was nervous. Really nervous... He tried playing the piano, but his fingers would just not move! However, that did not stop the clock from ticking. Soon it was performance time.

The piano was in the middle of a round stage, surrounded by rows of people. Azul walked onto the stage, sat on the piano bench and closed his eyes for a second. Remembering Vicki’s words, he thought of the butterfly. In the quiet of the auditorium, Azul heard the flutter of wings. A butterfly sat on his shoulder and started to hum a tune. His fingers began to move by themselves. His heart began to play the butterfly’s song.

THE END

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นักเปียโนเล็ก ๆ น้อย ๆ โดย Brij Kothari มีครั้งหนึ่งเคยเป็นเด็กชายตัวเล็ก ๆ ชื่อ Azul เขารักการเล่นเปียโนและใฝ่ฝันอยากจะเป็นนักเปียโนที่บางวัน ทุกวันอาทิตย์ Azul ไปเรียนเปียโนของเขาและได้รับการฝึกฝนทุกคืนที่บ้านก่อนที่จะเข้านอน Azul กลายเป็นดีที่มันเพราะเขาเป็นคนจริงใจดังนั้น เขาจะลืมที่จะแปรงฟันของเขา แต่ไม่เคยจะลืมที่จะฝึกเล่นเปียโน! วันหนึ่งวิคกี้, ครูสอนเปียโนของเขาบอกเขาว่า "Azul, คุณจะดำเนินการในวันพรุ่งนี้ในด้านหน้าของผู้ชมจำนวนมาก คุณจะได้รับจะค่อนข้างนักเปียโน! นิ้วมือของคุณย้ายเช่นกระรอกบนคีย์เปียโน แต่มีบางสิ่งบางอย่างขาดหายไป. "" มันคืออะไร? "เพียงแค่มี Azul ที่จะรู้ว่า เขาจริงๆ ... อยากจะเป็นไม่เพียง แต่เป็นนักเปียโนที่ดี แต่เป็นนักเปียโนที่ดี วิคกี้ยิ้ม เธอกระซิบเข้าไปในหูของ Azul ลับครูสอนเปียโนของ "เล่นกับหัวใจของคุณไม่ได้ด้วยมือของคุณ." เช่นเคยวิคกี้ดึงออกมาจากกล่องของเธอสติกเกอร์ Azul ยื่นออกมามือของเขาและวิคกี้ติดอยู่กับมัน, สติกเกอร์ที่สวยงามของผีเสื้อ "มีคิดว่าผีเสื้อนี้เมื่อคุณต้องการที่จะเล่นกับหัวใจของคุณ" เธอกล่าว วันนั้นเมื่อเด็กทุกคนที่เล่นในสวนสาธารณะ Azul เพียงแค่จ้องที่ผีเสื้อของเขา เขาสงสัยว่า "ผมสามารถเล่นกับนิ้วมือของฉันเพราะฉันสามารถย้ายไป ฉันสามารถสัมผัสคีย์เปียโน ฉันสามารถเล่นกับหัวใจของฉัน? ฉันจะไม่ได้เห็นหัวใจของฉัน. "เป็นครั้งแรกในเวลานาน Azul เดินไปที่เตียงโดยไม่ต้องเล่นเปียโน. คืนก่อนที่จะทำงานของเขาไม่ได้ฝึกเพราะเขาไม่ได้รู้วิธีที่จะเล่นกับหัวใจของเขา ! เมื่อ Azul ตื่นขึ้นมาเขามองหาสติกเกอร์ผีเสื้อ โอ้ไม่! สติกเกอร์ก็หายไปด้วย! ตอนนี้ Azul เป็นประสาท ประสาทจริงๆ ... เขาพยายามเล่นเปียโน แต่นิ้วมือของเขาจะไม่ย้าย! แต่ที่ไม่ได้หยุดนาฬิกาจากฟ้อง เร็ว ๆ นี้มันเป็นเวลาที่ประสิทธิภาพการทำงาน. เปียโนอยู่ในช่วงกลางของเวทีรอบล้อมไปด้วยแถวของคน Azul เดินขึ้นไปบนเวที, นั่งอยู่บนม้านั่งเปียโนและปิดตาของเขาเป็นครั้งที่สอง จำคำพูดของวิคกี้เขาคิดว่าผีเสื้อ ในที่เงียบสงบของหอประชุม, Azul ได้ยินกระพือของปีก ผีเสื้อนั่งอยู่บนไหล่ของเขาและเริ่มที่จะปรับแต่งครวญเพลง นิ้วมือของเขาเริ่มที่จะย้ายด้วยตัวเอง หัวใจของเขาเริ่มที่จะเล่นเพลงผีเสื้อ. END

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นักเปียโนน้อย โดยบริ kothari

เมื่อมีเด็กชายชื่อ ซูล . เขาชอบเล่นเปียโน และฝันที่จะได้เป็นนักเปียโนในสักวัน ทุกวันอาทิตย์ อาซุลก็ไปเรียนเปียโน และฝึกฝนทุกคืนที่บ้าน ก่อนเข้านอน อาซุลกลายเป็นดีเพราะเขาจริงใจมากเลย เขาจะลืมแปรงฟัน แต่ก็ไม่เคยลืมที่จะฝึกเล่นเปียโน

วันหนึ่ง วิคกี้ ครูสอนเปียโนของเขาบอกเขาว่า " อาซุล คุณจะแสดงในวันพรุ่งนี้ในด้านหน้าของผู้ชมขนาดใหญ่ คุณได้รับจะค่อนข้างเปียโน ! นิ้วมือเลื่อนเหมือนกระรอกบนคีย์เปียโน . แต่มันมีบางอย่างที่ขาดหายไป " " มันคืออะไร ? " ซู ก็ต้องรู้ เขาจริงๆ . . . . . . . ต้องการ , ไม่เพียง แต่เป็นนักเปียโนที่ดี แต่ดีนักเปียโน วิกกี้ยิ้มเธอกระซิบที่หูของ Azul เปียโนครูลับ เล่นด้วยหัวใจ ไม่ใช่ด้วยนิ้วของคุณ . "

เช่นเคย วิกกี้ ดึงออกมาจากกล่องสติ๊กเกอร์ของเธอ อาซุลยื่นมือและวิคกี้ ติดมัน สติกเกอร์ที่สวยงามของผีเสื้อ " นั่น คิดว่าของผีเสื้อนี้ เมื่อคุณต้องการเล่นกับหัวใจของคุณ " เธอกล่าว วันนั้น ตอนที่เด็กๆ เล่นอยู่ในสวนสาธารณะอาซุลจ้องผีเสื้อของเขา เขาสงสัยว่า " ฉันสามารถเล่นกับนิ้วมือของฉันเพราะฉันสามารถย้ายไป ฉันสามารถสัมผัสเปียโนคีย์ วิธีการที่ฉันสามารถเล่นกับหัวใจของฉัน ฉันไม่สามารถแม้แต่จะเห็นหัวใจของฉัน " เป็นครั้งแรกในเวลานานที่สุดเข้านอนโดยไม่ต้องเล่นเปียโน

เมื่อคืนก่อนการแสดงของเขา เขาไม่ได้ฝึก เพราะเขาไม่ได้ทราบวิธีการเล่นกับหัวใจของเขา เมื่อซู ตื่นเขามองหาผีเสื้อสติ๊กเกอร์ โอ้ ไม่ ! สติ๊กเกอร์ก็หายไปด้วย ตอนนี้ซู ประหม่า ตื่นเต้นจัง . . . . . . . เขาพยายามเล่นเปียโน แต่นิ้วมือของเขาจะไม่ย้าย ! แต่ที่ไม่ได้หยุดนาฬิกาจากเดิน แล้วถึงเวลาการแสดง

เปียโนกลางเวทีกลม ล้อมรอบด้วยแถวของคน ใกล้ โรงแรม เดินขึ้นไปบนเวทีนั่งอยู่บนม้านั่งเปียโนและปิดตาของเขาเป็นครั้งที่สอง จำวิคกี้พูด เขาคิดว่าของผีเสื้อ ในที่เงียบสงบของหอประชุม อาซุลได้ยินเสียงกระพือของปีก ผีเสื้อนั่งอยู่บนไหล่ของเขาและเริ่มฮัมเพลง . นิ้วมือของเขาเริ่มที่จะย้ายด้วยตัวเอง หัวใจของเขาเริ่มเล่นผีเสื้อ

ตอนจบเพลง