Chapter I The Beginning of Things

Chapter I
The Beginning of Things
They were not railway children to begin with. I don't suppose they had ever thought about railways except as a means of getting to Maskelyne and Cook's, the Pantomime, Zoological Gardens, and Madame Tussaud's. They were just ordinary suburban children, and they lived with their Father and Mother in an ordinary red-brick-fronted villa, with coloured glass in the front door, a tiled passage that was called a hall, a bath-room with hot and cold water, electric bells, French windows, and a good deal of white paint, and 'every modern convenience', as the house-agents say.
There were three of them. Roberta was the eldest. Of course, Mothers never have favourites, but if their Mother HAD had a favourite, it might have been Roberta. Next came Peter, who wished to be an Engineer when he grew up; and the youngest was Phyllis, who meant extremely well.
Mother did not spend all her time in paying dull calls to dull ladies, and sitting dully at home waiting for dull ladies to pay calls to her. She was almost always there, ready to play with the children, and read to them, and help them to do their home-lessons. Besides this she used to write stories for them while they were at school, and read them aloud after tea, and she always made up funny pieces of poetry for their birthdays and for other great occasions, such as the christening of the new kittens, or the refurnishing of the doll's house, or the time when they were getting over the mumps.
These three lucky children always had everything they needed: pretty clothes, good fires, a lovely nursery with heaps of toys, and a Mother Goose wall-paper. They had a kind and merry nursemaid, and a dog who was called James, and who was their very own. They also had a Father who was just perfect—never cross, never unjust, and always ready for a game—at least, if at any time he was NOT ready, he always had an excellent reason for it, and explained the reason to the children so interestingly and funnily that they felt sure he couldn't help himself.
You will think that they ought to have been very happy. And so they were, but they did not know HOW happy till the pretty life in the Red Villa was over and done with, and they had to live a very different life indeed.
The dreadful change came quite suddenly.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ฉัน จุดเริ่มต้นของกิจกรรม ไม่ใช่รถไฟเด็กจะเริ่มต้นด้วยการ ฉันไม่สมมติว่าพวกเขาได้เคยคิดว่า เกี่ยวกับรถไฟยกเว้นของ Maskelyne และอาหารของ Pantomime สวนสัตว์ และมาดาม Tussaud พวกเด็กห้องธรรมดาชานเมือง และพวกเขาอาศัยอยู่กับพ่อและแม่ของพวกเขาในการปกติสีแดงอิฐหนังสือวิลล่า ประตูหน้า แก้วสีพาสกระเบื้องที่ถูกเรียกว่าความ ห้องน้ำพร้อมเครื่องทำ น้ำอุ่น โรงไฟฟ้า หน้าต่างฝรั่งเศส และข้อเสนอดีของสีขาว และ 'ทุกสบาย' เป็นตัวแทนบ้านพูด มีสามของพวกเขา โรเบอร์คนโตขึ้น แน่นอน มารดาไม่มีรายการโปรด แต่ถ้าแม่ของพวกเขาได้มีสถานที่ชื่นชอบ ก็อาจได้รับโรเบอร์ ต่อ มาปีเตอร์ ที่ต้องการเป็นวิศวกรเมื่อเขาเติบโต และคนสุดท้องถูกสาธินี ซึ่งหมายถึงดีมาก แม่ได้ใช้เวลาของเธอทั้งหมดจ่ายเรียกผู้หญิงน่าเบื่อน่าเบื่อ และนั่ง dully ที่บ้านรอจ่ายเรียกเธอผู้หญิงน่าเบื่อ เธอมักมี พร้อมที่จะเล่นกับเด็ก ๆ อ่านไป และช่วยให้พวกเขาต้องเรียนบ้านของพวกเขา นอกจากนี้ เธอใช้ในการเขียนเรื่องสำหรับพวกเขาในขณะที่พวกเขาถูกโรงเรียน และอ่านออกเสียงหลังชา และเธอเสมอทำบทกวีชิ้นตลก สำหรับวันเกิดของพวกเขา และ ใน โอกาสอื่น ๆ ดี เช่น christening ของลูกแมวใหม่ หรือ refurnishing บ้านของตุ๊กตา หรือเวลาเมื่อพวกเขาได้รับมากกว่าคางทูม These three lucky children always had everything they needed: pretty clothes, good fires, a lovely nursery with heaps of toys, and a Mother Goose wall-paper. They had a kind and merry nursemaid, and a dog who was called James, and who was their very own. They also had a Father who was just perfect—never cross, never unjust, and always ready for a game—at least, if at any time he was NOT ready, he always had an excellent reason for it, and explained the reason to the children so interestingly and funnily that they felt sure he couldn't help himself. You will think that they ought to have been very happy. And so they were, but they did not know HOW happy till the pretty life in the Red Villa was over and done with, and they had to live a very different life indeed. The dreadful change came quite suddenly.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ผม

เริ่มต้นของสิ่งที่พวกเขาไม่ได้เด็กรถไฟเริ่ม ผมไม่คิดว่าพวกเขาเคยคิดเรื่องรถไฟ ยกเว้นเป็นวิธีการที่จะ maskelyne และปรุงอาหาร , ละครใบ้ , สวนสัตว์ และมาดามทุซโซ พวกเขาเป็นเด็กธรรมดาชานเมืองและพวกเขาอาศัยอยู่กับพ่อและแม่ในอิฐสีแดงธรรมดา ด้านหน้าวิลล่ากับสีแก้วในประตูด้านหน้า ปูกระเบื้องทางเดินที่ถูกเรียกว่าเป็น ห้องโถง ห้องอาบน้ำด้วยน้ำร้อนและเย็นไฟฟ้า , ระฆัง , หน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส และจัดการที่ดีของสีสีขาว และทุกความสะดวกสบายทันสมัย ' ในฐานะตัวแทนบ้านพูด
มีกันสามคน โรเป็นคนโต แน่นอน แม่ไม่เคยได้อยู่ แต่ถ้าแม่ของพวกเขาก็ชื่นชอบมันอาจได้รับโรเบอต้าถัดมา ปีเตอร์ ใครอยากเป็นวิศวกร เมื่อเขาเติบโตขึ้น และคนสุดท้องคือ ฟิลลิส ใครตั้งใจดีมาก
แม่ไม่ได้ใช้เวลาทั้งหมดของเธอในการเรียกผู้หญิงน่าเบื่อน่าเบื่อและนั่งเร็วที่บ้านรอทึบสาวๆจ่ายเรียกเธอ เธอเกือบจะถูกเสมอพร้อมที่จะเล่นกับเด็ก และอ่านให้พวกเขาและช่วยให้พวกเขาจะเรียนที่บ้านของพวกเขานอกจากนี้ เธอเคยเขียนเรื่องราวกับพวกเขาในขณะที่พวกเขาอยู่ในโรงเรียน และอ่านดังๆ หลังชา และก็ชอบสร้างขึ้นชิ้นตลกบทกวีสำหรับวันเกิดของพวกเขาและสำหรับโอกาสที่ยอดเยี่ยมอื่น ๆเช่น พิธีล้างบาปของลูกแมวใหม่หรือ refurnishing ไปบ้านตุ๊กตา หรือเวลาที่พวกเขา ได้รับมากกว่าโรคคางทูม
ทั้งสามโชคดี เด็กมักจะมีทุกสิ่งที่พวกเขาต้องการ เสื้อผ้าดี ไฟสวย สถานรับเลี้ยงเด็กน่ารักกับกองของเล่น และแม่ห่านผนังกระดาษ พวกเขามีชนิดและสุขสันต์ผู้หญิงที่เลี้ยงดูเด็ก และสุนัขที่ถูกเรียกว่า เจมส์ และ ที่อยู่ของตนเองมาก พวกเขามีพ่อที่เป็นเพียงที่สมบูรณ์แบบไม่ข้าม ไม่ธรรม และพร้อมเสมอสำหรับเกม อย่างน้อย ถ้าในเวลาใด ๆ เขายังไม่พร้อมเขาต้องมีเหตุผลที่ดีสำหรับมัน และอธิบายเหตุผลให้เด็กเพื่อให้น่าสนใจและขันที่เขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้
คุณจะคิดว่าพวกเขาควรจะมีความสุขมาก และเพื่อให้พวกเขา แต่พวกเขาไม่ได้รู้ว่ามีความสุขจนกว่าชีวิตสวยในคฤหาสน์แดงจบ เขาต้องมีชีวิตที่แตกต่างกันมากอย่างแน่นอน
การเปลี่ยนแปลงที่น่ากลัวมาค่อนข้างกระทันหัน