Direct attention to representation

Direct attention to representation within contemporary democratic theory has come from three other sources as well. The most broadly recognized of these, Pitkin’s now classic The Concept of Representation (1967), came from within the standard account itself. Pitkin provided a comprehensive theory of representation, primarily within electoral contexts, just when participatory democracy had captured the imaginations of progressive democrats. Indeed, Pitkin herself turned to the participatory paradigm shortly after publication, returning to the topic only to note that the alliance between democracy and representation is “uneasy” owing to their distinct genealogies (Pitkin 1967, p. 2; Pitkin 2004;Williams 2000). If democracy is based on the presence of citizens, representation is at best a surrogate form of participation for citizens who are physically absent.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความสนใจโดยตรงเพื่อนำเสนอในทฤษฎีประชาธิปไตยร่วมสมัยมาจากสามแหล่งอื่น ๆ เช่น การยอมรับอย่างกว้างขวางที่สุดเหล่านี้ ของ Pitkin ตอนนี้คลาสสิกที่แนวคิดของการแสดง (1967), มาจากในบัญชีมาตรฐานตัวเอง Pitkin ให้ทฤษฎีครอบคลุมของการแสดง หลักภายในบริบทการเลือกตั้ง เพียงประชาธิปไตยแบบมีส่วนร่วมจับ imaginations ของประชาธิปไตยก้าวหน้า จริง ๆ Pitkin ตัวเองเปิดกระบวนทัศน์การมีส่วนร่วมหลังจากเผยแพร่ ความหัวข้อเฉพาะเพื่อทราบว่า พันธมิตรระหว่างประชาธิปไตยและการแสดง "ไม่สบายใจ" เนื่องจาก genealogies ของพวกเขาทั้งหมด (Pitkin 1967, p. 2 Pitkin 2004วิลเลียมส์ 2000) ถ้าประชาธิปไตยขึ้นอยู่กับสถานะของประชาชน นำเสนอเป็นที่สุดแบบตัวแทนของพลเมืองที่ร่างกายขาดการมีส่วนร่วม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความสนใจโดยตรงกับการเป็นตัวแทนในทฤษฎีประชาธิปไตยร่วมสมัยได้มาจากสามแหล่งอื่น ๆ เช่นกัน ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางมากที่สุดของเหล่านี้พิทตอนนี้คลาสสิกแนวความคิดของการเป็นตัวแทน (1967) มาจากภายในบัญชีมาตรฐานตัวเอง พิทให้เป็นทฤษฎีที่ครอบคลุมของการเป็นตัวแทนส่วนใหญ่ที่อยู่ในบริบทการเลือกตั้งเพียงเมื่อประชาธิปไตยแบบมีส่วนร่วมได้จับจินตนาการของเดโมแครก้าวหน้า อันที่จริงตัวเองพิหันไปกระบวนทัศน์การมีส่วนร่วมในไม่ช้าหลังจากที่ตีพิมพ์กลับไปที่หัวข้อเดียวที่จะทราบว่าเป็นพันธมิตรระหว่างประชาธิปไตยและการเป็นตัวแทนคือ "ไม่สบายใจ" เนื่องจากวงศ์วานว่านเครือที่แตกต่างของพวกเขา (พิท 1967 พี. 2; พิปี 2004 วิลเลียมส์ 2000) . ถ้าประชาธิปไตยจะขึ้นอยู่กับการแสดงตนของประชาชนในการแสดงที่ดีที่สุดในรูปแบบตัวแทนการมีส่วนร่วมของประชาชนที่มีร่างกายขาด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตรงความสนใจที่จะเป็นตัวแทนในทฤษฎีประชาธิปไตยสมัยใหม่มีมาจากสามแหล่งอื่นๆเช่นกัน มากที่สุด การยอมรับในวงกว้างของเหล่านี้พิตคิ้นตอนนี้คลาสสิกแนวคิดของการเป็นตัวแทน ( 1967 ) , มาจากภายในบัญชีมาตรฐานนั่นเอง พิตคิ้นให้ทฤษฎีที่ครอบคลุมของการเป็นตัวแทนหลักในบริบทที่การเลือกตั้ง ,เมื่อประชาธิปไตยแบบมีส่วนร่วมได้จับจินตนาการของพรรคประชาธิปัตย์ก้าวหน้า แท้จริงพิตคิ้นตัวเองกลายเป็นกระบวนทัศน์แบบมีส่วนร่วมในไม่ช้าหลังจากสิ่งพิมพ์ กลับไปหัวข้อเท่านั้นที่จะทราบว่าพันธมิตรระหว่างประชาธิปไตยและการเป็นตัวแทน คือ " ไม่ดี " เพราะพวกเขาแตกต่างฝังใน ( พิตคิ้น 2510 หน้า 2 ; พิตคิ้น 2004 ; วิลเลี่ยม 2000 )ถ้าประชาธิปไตยจะขึ้นอยู่กับสถานะของประชาชน ผู้แทนจะดีที่สุดสำหรับรูปแบบการมีส่วนร่วมของประชาชนที่ขาดทางกายภาพ