AbstractThis study examined the mec

Abstract
This study examined the mechanisms by which income inequality among households with elderly members changed from the mid-1980s to the mid-2000s, focusing on the transformation of household structure and on income sources.

The data that I analyze in this paper comes from the Comprehensive Survey of People's Living Conditions in Japan (CSLCJ) conducted by the Japan Ministry of Health, Labour and Welfare in the mid-1980s, the mid-1990s, and the mid-2000s.

The main findings of this study can be summarized into the two points. First, income inequality among households with elderly members overall decreased after the mid-1980s. A relatively large decrease in income inequality in elderly households during the bubble economy in the mid-1980s and after its collapse through the early 1990s had occurred at the high-income groups. The examination of the extent of income inequality among the elderly found that household structure is a critical factor. The decline in three-generation households lead to lowering income inequality among households with the elderly.

Second, in examining the change in income package of the households with the elderly, it was found out that economic inequality is largely determined by the income of non-elderly members who co-reside with the old parents. Such a phenomenon has not changed despite the large change in the household structure with the elderly members associated with fast transformation of the population since the mid-1980s.

Keywords
Income inequality; Aging; The household structure; Income package
1. Introduction
Aging populations exist throughout the world, although they are more common in developed regions, such as Europe or Oceania. In 2012, the United Nations reported that an average of 11 percent of their member countries’ populations was aged 60 or older. It is projected that most countries’ percentages will increase to an estimated 22 percent by 2050.1 The rate of aging in Asia is the same as the overall average (11%); however, Japan is currently the most aged society in the world: 25.9 percent of the total population in 2014 was aged 65 or older.2

Japan is a country in which the population is aging rapidly. It took only 24 years to double the percentage of people aged 65 and older from 7 percent to 14 percent in Japan (National Institute of Population and Social Security Research 2014). This fast pace of population aging caused a rapid increase in the number of retired people and a decrease in the working population, which led to important changes in the ways that financial security was provided and to changes in family structure. Japan's rapid rate of aging is related to two demographic factors (Ogawa & Matsukura, 2007). First, it is associated with a decrease in the total fertility rate that occurred in the 1950s3 and, second, during that period, an increase in longevity took place.4

After the late 1990s, rapid rates of aging often have been considered in discussions about the growth of income inequality. For example, Ohtake, 1994 and Ohtake, 2005 proposed that the recent increase in income inequality is so closely related to the aging population that, when we account for rapid aging in a population, substantial increases in income inequality cannot be identified. Nishizaki, Yamada, and Ando (1998) suggested that Japan's economic inequality increased during the ten years after 1984, confirming the effect of the aging population on increasing economic inequality. These scholars’ most important point is the claim that a relatively large extent of income inequality is in the elderly population. In other words, because income inequality in the elderly population is relatively large and its proportional share of the population is increasing as the population ages, overall income inequality is increasing as a result.

However, the missing piece in their argument is evidence of explanations of substantial income inequality among the elderly. This study addresses this gap by examining the mechanisms related to income inequality among the elderly. It assesses the extent of income inequality in the elderly population after the mid-1980s when the rate of population aging accelerated. To understand the factors related to the changes in the extent of income inequality, it is critical that inequality between and within population sub-groups are distinguished. Western, Boome, and Percheski (2008) pointed out that the increase in income inequality among American families with children between 1975 and 2005 is largely explained by the increase of within-group inequality based on family type. In this study, within-group inequalities are distinguished from between-group inequalities to examine the changes in income inequality among Japanese families with the elderly members aged 65 or older.

Income inequality has been discussed from the demographic point of view (Deaton and Paxson, 1997, Lam, 1997, Lee and Mason, 2003, Schultz, 1997 and von Weizsacker, 1996). Scholars generally agree that the population aging is positively related to the growth of income inequality. Riley, Johnson and Foner (1972) in Sociology of Age Stratification recognized age as one key variable to understanding inequality in contemporary society ( Preston, 1984, Riley et al., 1994, Turner, 1989 and Turner, 1998). Turner (1989) focused on the distinction between work and welfare with respect to age. In addition to age, Irwin, 1996 and Irwin, 1998 emphasized the importance of the perspective of the life-course for generating inequality structures.

This study focuses on two factors related to income inequality: household structure and the income package of the household economy. Population aging occurs in a context of changing household structures. In Japan, the type of household structure among the elderly has changed because the number of three-generation households, which had been the typical structure for the elderly, decreased and the number of one-person and couple-only households increased. Historically, the family has been critical to the basic livelihood security of the elderly. Basic livelihood security is the adequate and sustainable access to income and resources to meet basic needs.

In Japan, the family has been responsible for the livelihood security of the elderly (Hiroshima, 1997 and Smeeding and Saunders, 1998). However, changes in household structure from three-generation households to other types might directly influence elders’ economic wellbeing because they may lose their dependence on the family for support. According to Shirahase (2013), the positive relationship between aging populations and income inequality is seen in Japan and Taiwan, which are similar regarding their high rates of aging and the ways that basic livelihood security is provided to the elderly.

In Japan, the relatively large numbers of elderly people live in three-generation households.5 This arrangement is referred to as the informal Japanese welfare society, in which there is a gendered division of labor operating in the institution of the family such that the female family members are the elderly family members’ caregivers. The formal welfare state has been constructed on the assumption that the family has this role regarding elderly family members. Therefore, aspects of the family and residential arrangements cannot be ignored when assessing the economic wellbeing and income inequality of the elderly.

Another important factor for understanding the mechanisms that generate income inequality is the income package. Rainwater, Rein and Swartz (1986) suggested that it is useful to understand how families are supported through understanding their income packages. For example, do they maintain their lives by employment or by social transfers such as social security? The income package is a useful way to examine the framework of various types of welfare states. For example, if individuals (or families) are maintained by wage employment, the state is primarily based on market income, but if individuals (or families) are state-supported, their income packages consist of government subsidies of social security benefits. Rainwater et al. (1986) assumed that public and private sources of income are distinct and they did not fully account for variation in household structure. The income package considers more than the distinction between private and public sources; it considers the types of sources within those categories. As a result, the income package might closely relate to household structure because these sources may be derived from household members with whom the elderly reside. For example, in Japan, elderly people enjoy economic security by residing with their adult children and their economic security is directly dependent on their adult children's incomes.

There are two hypotheses that can be derived regarding income inequality among the elderly. First, income inequality is positively related to population aging and, second, income inequality is negatively related to population aging. The first hypothesis proposes that, as the number (or proportion) of the elderly population increases, the number (or proportion) of households maintained by unearned income (i.e. public pensions) increases because age is negatively related to employment. The disparity is expected to be less than that involving work-related income and the income disparity among elders has relatively decreased compared to other stages of life (Fuchs, 1984; Hurd and Shoven, 1985 and Pampel, 1981). On the other hand, in Japan, relatively large numbers of elderly people are in the workforce (OECD, 2013), which may increase the extent of within-elders’ income inequality. However, recently, because the number of one-person and couple-only households in which the elderly maintains their lives with unearned income, it is expected that income inequality would decline in its extent.

In contrast, another hypothesis from the life course perspective (

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทคัดย่อการศึกษานี้ตรวจสอบกลไก โดยรายได้ที่ไม่เท่าเทียมกันระหว่างครัวเรือนที่มีสมาชิกผู้สูงอายุที่เปลี่ยนจากกลางไฟต์ที่กลาง-2000s เน้นการเปลี่ยนแปลงของโครงสร้างครัวเรือน และแหล่งรายได้ข้อมูลที่ผมวิเคราะห์ในเอกสารนี้มาจากการครอบคลุมแบบสำรวจของประชาชนอาศัยเงื่อนไขในญี่ปุ่น (CSLCJ) ดำเนินการ โดยกระทรวง สุขภาพญี่ปุ่น แรงงาน และสวัสดิการในกลางไฟต์ ช่วงกลาง และที่กลาง-2000sค้นพบหลักของการศึกษานี้สามารถสรุปได้เป็นสองจุด ครั้งแรก ความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ในครัวเรือนที่มีสมาชิกผู้สูงอายุโดยรวมลดลงจากกลางไฟต์ ค่อนข้างมากลดความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ในครอบครัวผู้สูงอายุในช่วงเศรษฐกิจ ในกลางทศวรรษ 1980 และหลัง จากที่ยุบมันผ่านช่วงปี 1990 ได้เกิดขึ้นในกลุ่มสินค้า การตรวจสอบขอบเขตของความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ระหว่างผู้สูงอายุพบว่า โครงสร้างบ้านเป็นปัจจัยสำคัญ การลดลงของครัวเรือน 3 รุ่นทำให้ลดความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ในครัวเรือนที่มีผู้สูงอายุสอง ในการตรวจสอบการเปลี่ยนแปลงในแพคเกจรายได้ของครัวเรือนที่มีผู้สูงอายุ มันถูกพบว่า ความไม่เท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจส่วนใหญ่จะถูกกำหนด โดยรายได้ของสมาชิกไม่ใช่ผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่ร่วมกับผู้ปกครองเก่า ปรากฏการณ์ดังกล่าวมีไม่เปลี่ยนแปลงแม้ มีการเปลี่ยนแปลงขนาดใหญ่โครงสร้างบ้านกับสมาชิกผู้สูงอายุที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของประชากรตั้งแต่กลางไฟต์คำสำคัญความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ อายุ โครงสร้างบ้าน แพคเกจรายได้1. บทนำการกำหนดอายุของประชากรมีอยู่ทั่วโลก แม้ว่าพวกเขาอยู่ทั่วไปในภูมิภาคที่พัฒนาแล้ว เช่นยุโรปหรือโอเชียเนีย ใน 2012 สหประชาชาติรายงานว่า โดยเฉลี่ยร้อยละ 11 ของประชากรของประเทศสมาชิกของตนมีอายุ 60 หรือมากกว่า มีการคาดการณ์ว่า เปอร์เซ็นต์ส่วนใหญ่ของประเทศจะเพิ่มขึ้นเป็นประมาณ 22 เปอร์เซ็นต์ โดย 2050.1 อัตราของอายุในเอเชียจะเหมือนกับค่าเฉลี่ยโดยรวม (11%) อย่างไรก็ตาม ญี่ปุ่นอยู่สังคมอายุมากที่สุดในโลก: 25.9 เปอร์เซ็นต์ของประชากรทั้งหมดในปี 2014 เป็นอายุ 65 หรือ older.2ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่ประชากรมีอายุอย่างรวดเร็ว ใช้เวลาเพียง 24 ปีคู่เปอร์เซ็นต์ของคนที่อายุ 65 และมากกว่าร้อยละ 7 จากร้อยละ 14 ในญี่ปุ่น (สถาบันแห่งชาติประชากรและสังคมวิจัย 2014) เร็วนี้ก้าวของอายุประชากรที่เกิดเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในจำนวนคนที่ปลดเกษียณและประชากรทำงาน การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในลักษณะที่ให้ความปลอดภัยทางการเงิน และ การเปลี่ยนแปลงในโครงสร้างของครอบครัวที่ ลดลง อัตราเร็วของญี่ปุ่นอายุเกี่ยวข้องกับปัจจัยทางประชากร 2 (โอะงะวะ & Matsukura, 2007) ครั้งแรก เชื่อมโยงกับการลดลงในอัตรารวมความอุดมสมบูรณ์ที่เกิดขึ้นในการ 1950s3 และ สอง ช่วง การเพิ่มขึ้นในลักษณะเอา place.4หลังจากปลายปี 1990 ได้รับการพิจารณาอย่างรวดเร็วอัตราอายุมักในการสนทนาเกี่ยวกับการเจริญเติบโตของความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ ตัวอย่าง Ohtake, 1994 และ Ohtake, 2005 เสนอว่า ความไม่เท่าเทียมกันของรายได้เพิ่มล่าสุดเพื่อให้ใกล้ชิดที่เกี่ยวข้องกับประชากรอายุว่า เมื่อเราบัญชีสำหรับผู้สูงอายุอย่างรวดเร็วในประชากร ความไม่เท่าเทียมกันของรายได้เพิ่มพบไม่สามารถระบุ Nishizaki ยามาดะ และผีเสื้อหาง (1998) แนะนำของญี่ปุ่นที่เหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจที่เพิ่มขึ้นในช่วงสิบปีหลังจาก 1984 ยืนยันผลของประชากรอายุบนเพิ่มความไม่เท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจ จุดสำคัญของนักวิชาการเหล่านี้เป็นข้อเรียกร้องที่ขนาดค่อนข้างใหญ่ของความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ประชากรสูงอายุ ในคำอื่น ๆ เนื่องจากความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ประชากรสูงอายุมีขนาดค่อนข้างใหญ่ และเพิ่มส่วนแบ่งสัดส่วนของประชากรเป็นประชากรอายุ ความไม่เท่าเทียมกันของรายได้โดยรวมเพิ่มดังนี้อย่างไรก็ตาม ชิ้นส่วนขาดหายไปในอาร์กิวเมนต์ของพวกเขาเป็นหลักฐานของคำอธิบายของความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ที่พบในผู้สูงอายุ การศึกษานี้อยู่ช่องว่างนี้ ด้วยการตรวจสอบกลไกที่เกี่ยวข้องกับความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ระหว่างผู้สูงอายุ จะประเมินขอบเขตของความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ประชากรสูงอายุหลังจากกลางไฟต์เมื่อเร่งอัตราของประชากรอายุ เข้าใจปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงในขอบเขตของความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ มันเป็นสิ่งสำคัญที่ไม่เท่าเทียมกันระหว่าง และภาย ในกลุ่มย่อยของประชากรแตกต่าง ตะวันตก Boome และ Percheski (2008) ชี้ให้เห็นว่า การเพิ่มขึ้นของความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ในครอบครัวอเมริกันกับเด็กระหว่างปี 1975 และปี 2005 ส่วนใหญ่อธิบายการเพิ่มขึ้นของความไม่เท่าเทียมกันภายในกลุ่มตามชนิดของครอบครัว ในการศึกษา ความเหลื่อมล้ำทางภายในกลุ่มแตกต่างจากความเหลื่อมล้ำทางระหว่างกลุ่มเพื่อตรวจสอบการเปลี่ยนแปลงในความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ในครอบครัวญี่ปุ่นกับสมาชิกผู้สูงอายุที่อายุ 65 หรือมากกว่าความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ที่ได้รับการกล่าวจากมุมมองการค้าประชากร (Deaton และ Paxson, 1997 ลำ 1997 ลีและ Mason, 2003, Schultz, 1997 และฟอน Weizsacker, 1996) นักวิชาการโดยทั่วไปยอมรับว่า อายุประชากรเป็นบวกที่เกี่ยวข้องกับการเจริญเติบโตของความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ Riley, Johnson และโฟเนอร์ (1972) ในสังคมวิทยาสาระอายุรู้จักอายุเป็นตัวแปรสำคัญหนึ่งเข้าใจความไม่เท่าเทียมกันในสังคมร่วมสมัย (เพรสตัน 1984, al. et Riley, 1994, Turner, 1989 และ Turner, 1998) เทอร์เนอร์ (1989) เน้นความแตกต่างระหว่างการทำงานและสวัสดิการเกี่ยวกับอายุ นอกจากอายุ หนุ่ม 1996 และเชอร์ 1998 เน้นย้ำความสำคัญของมุมมองของชีวิตหลักสูตรสำหรับการสร้างโครงสร้างความไม่เท่าเทียมกันการศึกษานี้มุ่งเน้นปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ 2: โครงสร้างครัวเรือนและแพคเกจรายได้ของเศรษฐกิจในครัวเรือน อายุประชากรที่เกิดขึ้นในบริบทของการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างครัวเรือน ญี่ปุ่น ชนิดของโครงสร้างบ้านระหว่างผู้สูงอายุมีการเปลี่ยนแปลงเนื่องจากการลดลงของจำนวนครัวเรือน 3 รุ่น ซึ่งโครงสร้างโดยทั่วไปสำหรับผู้สูงอายุ และการเพิ่มขึ้นของจำนวนครัวเรือน one-person และคู่เดียว ประวัติ ครอบครัวที่มีความสำคัญต่อการดำรงชีวิตขั้นพื้นฐานความปลอดภัยของผู้สูงอายุ ความปลอดภัยในการดำรงชีวิตพื้นฐานเพียงพอ และยั่งยืนถึงรายได้และทรัพยากรเพื่อตอบสนองความต้องการพื้นฐานได้In Japan, the family has been responsible for the livelihood security of the elderly (Hiroshima, 1997 and Smeeding and Saunders, 1998). However, changes in household structure from three-generation households to other types might directly influence elders’ economic wellbeing because they may lose their dependence on the family for support. According to Shirahase (2013), the positive relationship between aging populations and income inequality is seen in Japan and Taiwan, which are similar regarding their high rates of aging and the ways that basic livelihood security is provided to the elderly.In Japan, the relatively large numbers of elderly people live in three-generation households.5 This arrangement is referred to as the informal Japanese welfare society, in which there is a gendered division of labor operating in the institution of the family such that the female family members are the elderly family members’ caregivers. The formal welfare state has been constructed on the assumption that the family has this role regarding elderly family members. Therefore, aspects of the family and residential arrangements cannot be ignored when assessing the economic wellbeing and income inequality of the elderly.Another important factor for understanding the mechanisms that generate income inequality is the income package. Rainwater, Rein and Swartz (1986) suggested that it is useful to understand how families are supported through understanding their income packages. For example, do they maintain their lives by employment or by social transfers such as social security? The income package is a useful way to examine the framework of various types of welfare states. For example, if individuals (or families) are maintained by wage employment, the state is primarily based on market income, but if individuals (or families) are state-supported, their income packages consist of government subsidies of social security benefits. Rainwater et al. (1986) assumed that public and private sources of income are distinct and they did not fully account for variation in household structure. The income package considers more than the distinction between private and public sources; it considers the types of sources within those categories. As a result, the income package might closely relate to household structure because these sources may be derived from household members with whom the elderly reside. For example, in Japan, elderly people enjoy economic security by residing with their adult children and their economic security is directly dependent on their adult children's incomes.There are two hypotheses that can be derived regarding income inequality among the elderly. First, income inequality is positively related to population aging and, second, income inequality is negatively related to population aging. The first hypothesis proposes that, as the number (or proportion) of the elderly population increases, the number (or proportion) of households maintained by unearned income (i.e. public pensions) increases because age is negatively related to employment. The disparity is expected to be less than that involving work-related income and the income disparity among elders has relatively decreased compared to other stages of life (Fuchs, 1984; Hurd and Shoven, 1985 and Pampel, 1981). On the other hand, in Japan, relatively large numbers of elderly people are in the workforce (OECD, 2013), which may increase the extent of within-elders’ income inequality. However, recently, because the number of one-person and couple-only households in which the elderly maintains their lives with unearned income, it is expected that income inequality would decline in its extent.In contrast, another hypothesis from the life course perspective (

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้การตรวจสอบกลไกที่ความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ในกลุ่มครัวเรือนที่มีสมาชิกผู้สูงอายุเปลี่ยนจากช่วงกลางทศวรรษ 1980 จนถึงกลางทศวรรษที่ 2000 โดยมุ่งเน้นที่การเปลี่ยนแปลงของโครงสร้างที่ใช้ในครัวเรือนและแหล่งรายได้. ข้อมูลที่ผมวิเคราะห์ในเอกสารนี้มาจาก การสำรวจที่ครอบคลุมของสภาพความเป็นอยู่ของประชาชนในประเทศญี่ปุ่น (CSLCJ) ดำเนินการโดยญี่ปุ่นกระทรวงสาธารณสุขแรงงานและสวัสดิการในช่วงกลางทศวรรษที่ 1980 กลางปี ​​1990 และในช่วงกลางทศวรรษที่ 2000. ผลการวิจัยหลักของการศึกษานี้สามารถสรุปได้เป็น สองจุด ครั้งแรกที่ความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ในกลุ่มครัวเรือนที่มีสมาชิกผู้สูงอายุโดยรวมลดลงหลังจากช่วงกลางทศวรรษ 1980 ลดลงค่อนข้างมากในความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ในครัวเรือนผู้สูงอายุในช่วงเศรษฐกิจฟองสบู่ในช่วงกลางทศวรรษที่ 1980 และหลังจากการล่มสลายของมันผ่านช่วงต้นทศวรรษ 1990 ได้เกิดขึ้นในกลุ่มที่มีรายได้สูง การตรวจสอบขอบเขตของความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ของผู้สูงอายุพบว่าโครงสร้างของใช้ในครัวเรือนเป็นปัจจัยสำคัญ การลดลงของผู้ประกอบการทั้งสามรุ่นที่นำไปสู่การลดความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ในกลุ่มครัวเรือนที่มีผู้สูงอายุ. ประการที่สองในการตรวจสอบการเปลี่ยนแปลงในแพคเกจรายได้ของครัวเรือนที่มีผู้สูงอายุพบว่าความไม่เท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจที่จะถูกกำหนดโดยส่วนใหญ่เป็นรายได้ที่ไม่ใช่ สมาชิกผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่ร่วมกับพ่อแม่ผู้ปกครองเก่า ดังกล่าวเป็นปรากฏการณ์ที่ไม่ได้เปลี่ยนแม้จะมีการเปลี่ยนแปลงในโครงสร้างขนาดใหญ่ที่ใช้ในครัวเรือนที่มีสมาชิกผู้สูงอายุที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของประชากรนับตั้งแต่กลางทศวรรษที่ 1980. คำไม่เท่าเทียมกันทางรายได้; Aging; โครงสร้างครัวเรือน; แพคเกจรายได้1 บทนำประชากรสูงอายุที่มีอยู่ทั่วโลกแม้ว่าพวกเขาจะร่วมกันมากขึ้นในภูมิภาคที่พัฒนาแล้วเช่นยุโรปหรือโอเชียเนีย ในปี 2012 ที่ยูเอ็นรายงานว่าค่าเฉลี่ยของร้อยละ 11 ของประชากรในประเทศสมาชิกของพวกเขาอายุ 60 หรือมากกว่า มันเป็นที่คาดการณ์ว่าร้อยละประเทศส่วนใหญ่จะเพิ่มขึ้นถึงร้อยละ 22 โดยประมาณ 2,050.1 อัตราของริ้วรอยในเอเชียเป็นเช่นเดียวกับค่าเฉลี่ยโดยรวม (11%) แต่ญี่ปุ่นปัจจุบันเป็นสังคมที่มีอายุมากที่สุดในโลก: ร้อยละ 25.9 ของประชากรทั้งหมดในปี 2014 อายุ 65 ปีหรือ older.2 ญี่ปุ่นประเทศที่มีประชากรที่เป็นริ้วรอยอย่างรวดเร็ว มันใช้เวลาเพียง 24 ปีที่สองร้อยละของผู้คนและอายุมากกว่า 65 จากร้อยละ 7 ถึงร้อยละ 14 ในประเทศญี่ปุ่น (National Institute of ประชากรและการรักษาความปลอดภัยการวิจัยทางสังคม 2014) นี้ก้าวอย่างรวดเร็วของริ้วรอยที่เกิดจากประชากรที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในจำนวนของคนที่เกษียณและการลดลงของประชากรในการทำงานซึ่งนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในวิธีการที่ได้รับความมั่นคงทางการเงินที่ให้บริการและการเปลี่ยนแปลงในโครงสร้างของครอบครัว อัตราที่รวดเร็วของญี่ปุ่นของริ้วรอยที่เกี่ยวข้องกับสองปัจจัยทางด้านประชากรศาสตร์ (โอกาวาและ Matsukura 2007) ก่อนจะมีความเกี่ยวข้องกับการลดลงของอัตราการเกิดของประชากรทั้งหมดที่เกิดขึ้นใน 1950s3 และครั้งที่สองในช่วงเวลานั้นการเพิ่มขึ้นของการมีอายุยืนยาวเอา place.4 หลังจากปลายปี 1990 อัตราที่รวดเร็วของริ้วรอยมักจะได้รับการพิจารณาในการอภิปรายเกี่ยวกับ การเจริญเติบโตของรายได้ที่ไม่เท่าเทียมกัน ตัวอย่างเช่น Ohtake, ปี 1994 และ Ohtake 2005 เสนอว่าเพิ่มขึ้นล่าสุดในความไม่เท่าเทียมกันของรายได้มีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับประชากรริ้วรอยที่ว่าเมื่อเราบัญชีสำหรับริ้วรอยอย่างรวดเร็วในประชากรที่เพิ่มขึ้นอย่างมากในความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ไม่สามารถระบุได้ Nishizaki, ยามาดะและอันโด (1998) ชี้ให้เห็นว่าความไม่เท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจของญี่ปุ่นเพิ่มขึ้นในช่วงสิบปีหลังจากปี 1984 ยืนยันผลของประชากรสูงอายุที่เพิ่มขึ้นเกี่ยวกับความไม่เท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจ นักวิชาการเหล่านี้จุดสำคัญที่สุดคือการอ้างว่าในระดับที่ค่อนข้างใหญ่ของความไม่เท่าเทียมกันของรายได้อยู่ในประชากรผู้สูงอายุ ในคำอื่น ๆ เพราะความไม่เท่าเทียมกันในรายได้ประชากรผู้สูงอายุมีขนาดใหญ่ค่อนข้างและส่วนแบ่งสัดส่วนของประชากรที่จะเพิ่มขึ้นเป็นวัยของประชากร, ความไม่เท่าเทียมกันของรายได้โดยรวมจะเพิ่มขึ้นเป็นผลมา. แต่ชิ้นส่วนที่ขาดหายไปในการโต้เถียงของพวกเขาเป็นหลักฐานของคำอธิบายของ ความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ที่สำคัญของผู้สูงอายุ การศึกษาครั้งนี้อยู่ในช่องว่างนี้โดยการตรวจสอบกลไกที่เกี่ยวข้องกับความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ของผู้สูงอายุ มันประเมินขอบเขตของความไม่เท่าเทียมกันในรายได้ประชากรผู้สูงอายุหลังจากช่วงกลางทศวรรษ 1980 เมื่ออัตราของประชากรอายุเร่ง เพื่อให้เข้าใจถึงปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงในขอบเขตของความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ก็เป็นสิ่งสำคัญที่ไม่เท่าเทียมกันระหว่างและภายในประชากรกลุ่มย่อยมีความโดดเด่น เวสเทิร์ Boome และ Percheski (2008) ชี้ให้เห็นว่าการเพิ่มขึ้นของความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ในหมู่ครอบครัวอเมริกันที่มีเด็กอายุระหว่างปี 1975 และ 2005 จะมีการอธิบายส่วนใหญ่จากการเพิ่มขึ้นของความไม่เท่าเทียมกันภายในกลุ่มตามประเภทครอบครัว ในการศึกษานี้ภายในกลุ่มความไม่เท่าเทียมกันมีความโดดเด่นจากความไม่เท่าเทียมกันระหว่างกลุ่มที่จะตรวจสอบการเปลี่ยนแปลงในความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ในหมู่ครอบครัวชาวญี่ปุ่นกับสมาชิกผู้สูงอายุที่มีอายุ 65 หรือมากกว่า. ไม่เท่าเทียมกันทางรายได้ที่ได้รับการกล่าวถึงจากจุดของมุมมองทางด้านประชากรศาสตร์ (Deaton และ Paxson, ปี 1997 ลำปี 1997 ลีเมสัน 2003 ชูลทซ์ปี 1997 และฟอน Weizsacker, 1996) นักวิชาการส่วนใหญ่เห็นว่าริ้วรอยประชากรที่มีความสัมพันธ์เชิงบวกกับการเจริญเติบโตของรายได้ที่ไม่เท่าเทียมกัน ไรลีย์จอห์นสันและ Foner (1972) ในสังคมวิทยาอายุการแบ่งชั้นได้รับการยอมรับอายุเป็นตัวแปรที่สำคัญอย่างหนึ่งในการทำความเข้าใจเกี่ยวกับความไม่เท่าเทียมกันในสังคมร่วมสมัย (เพรสตันปี 1984 ไรลีย์ et al., 1994, เทอร์เนอปี 1989 และเทอร์เนอ 1998) เทอร์เนอ (1989) มุ่งเน้นไปที่ความแตกต่างระหว่างการทำงานและสวัสดิการที่เกี่ยวกับอายุ . นอกจากนี้อายุเออร์วิน, ปี 1996 และเออร์วิน, 1998 เน้นความสำคัญของมุมมองของชีวิตการเรียนการสอนสำหรับการสร้างโครงสร้างความไม่เท่าเทียมกันการศึกษาครั้งนี้มุ่งเน้นไปที่สองปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับความไม่เท่าเทียมกันของรายได้: โครงสร้างครัวเรือนและแพคเกจรายได้ของเศรษฐกิจในครัวเรือน ริ้วรอยประชากรที่เกิดขึ้นในบริบทของการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างของใช้ในครัวเรือน ในประเทศญี่ปุ่นประเภทของโครงสร้างที่ใช้ในครัวเรือนของผู้สูงอายุมีการเปลี่ยนแปลงเนื่องจากจำนวนของผู้ประกอบการทั้งสามรุ่นซึ่งเป็นโครงสร้างทั่วไปสำหรับผู้สูงอายุลดลงและจำนวนของผู้ประกอบการหนึ่งคนและคู่เท่านั้นที่เพิ่มขึ้น ในอดีตครอบครัวที่ได้รับความสำคัญต่อการรักษาความปลอดภัยขั้นพื้นฐานการดำรงชีวิตของผู้สูงอายุ การรักษาความปลอดภัยการดำรงชีวิตขั้นพื้นฐานคือการเข้าถึงที่เพียงพอและยั่งยืนเพื่อรายได้และทรัพยากรเพื่อตอบสนองความต้องการขั้นพื้นฐาน. ในประเทศญี่ปุ่นในครอบครัวที่ได้รับความรับผิดชอบในการรักษาความปลอดภัยการทำมาหากินของผู้สูงอายุ (ฮิโรชิมา, ปี 1997 และ Smeeding และแซนเดอ 1998) อย่างไรก็ตามการเปลี่ยนแปลงในโครงสร้างของใช้ในครัวเรือนจากผู้ประกอบการทั้งสามรุ่นกับประเภทอื่น ๆ โดยตรงอาจมีผลต่อคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุเศรษฐกิจ 'เพราะพวกเขาอาจสูญเสียการพึ่งพาอาศัยกันของพวกเขาในครอบครัวที่ให้การสนับสนุน ตาม Shirahase (2013) ความสัมพันธ์เชิงบวกระหว่างประชากรริ้วรอยและความไม่เท่าเทียมกันของรายได้จะเห็นในญี่ปุ่นและไต้หวันซึ่งมีความคล้ายคลึงกันเกี่ยวกับอัตราที่สูงของพวกเขาจากริ้วรอยและวิธีการที่การรักษาความปลอดภัยการดำรงชีวิตขั้นพื้นฐานที่มีให้กับผู้สูงอายุ. ในประเทศญี่ปุ่นค่อนข้าง จำนวนผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่ในสามรุ่น households.5 ข้อตกลงนี้จะเรียกว่าเป็นสังคมสวัสดิการญี่ปุ่นเป็นทางการที่มีการแบ่งเพศของแรงงานที่ทำงานอยู่ในสถาบันการศึกษาของคนในครอบครัวดังกล่าวว่าสมาชิกในครอบครัวของหญิงสูงอายุ สมาชิกในครอบครัวของผู้ดูแล รัฐสวัสดิการอย่างเป็นทางการได้รับการสร้างขึ้นบนสมมติฐานที่ว่าครอบครัวมีบทบาทเกี่ยวกับสมาชิกในครอบครัวของผู้สูงอายุนี้ ดังนั้นลักษณะของครอบครัวและการจัดการที่อยู่อาศัยไม่สามารถปฏิเสธเมื่อมีการประเมินคุณภาพชีวิตทางเศรษฐกิจและความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ของผู้สูงอายุ. อีกหนึ่งปัจจัยสำคัญสำหรับการทำความเข้าใจกลไกที่สร้างความไม่เท่าเทียมกันของรายได้เป็นแพคเกจรายได้ น้ำฝนบังเหียนและ Swartz (1986) ชี้ให้เห็นว่าจะเป็นประโยชน์ที่จะเข้าใจว่าครอบครัวได้รับการสนับสนุนผ่านการทำความเข้าใจแพคเกจรายได้ของพวกเขา ตัวอย่างเช่นพวกเขารักษาชีวิตของพวกเขาโดยการจ้างงานหรือการถ่ายโอนทางสังคมเช่นการรักษาความปลอดภัยทางสังคม? แพคเกจรายได้เป็นวิธีที่มีประโยชน์ในการตรวจสอบกรอบของประเภทต่างๆของรัฐสวัสดิการ ตัวอย่างเช่นถ้าบุคคล (หรือครอบครัว) จะถูกเก็บรักษาไว้โดยการจ้างงานค่าจ้างของรัฐเป็นไปตามหลักเกี่ยวกับรายได้ในตลาด แต่ถ้าบุคคล (หรือครอบครัว) รัฐสนับสนุนแพคเกจรายได้ของพวกเขาประกอบด้วยเงินอุดหนุนจากรัฐบาลของผลประโยชน์ประกันสังคม น้ำฝน et al, (1986) สันนิษฐานว่าแหล่งที่มาของภาครัฐและเอกชนของรายได้ที่แตกต่างกันและพวกเขาไม่บัญชีอย่างเต็มที่สำหรับการเปลี่ยนแปลงในโครงสร้างของใช้ในครัวเรือน แพคเกจรายได้พิจารณามากกว่าความแตกต่างระหว่างแหล่งที่มาของภาครัฐและเอกชน; จะมีการพิจารณาประเภทของแหล่งที่อยู่ในประเภทเหล่านั้น เป็นผลให้แพคเกจรายได้อย่างใกล้ชิดอาจจะเกี่ยวข้องกับโครงสร้างที่ใช้ในครัวเรือนเพราะแหล่งข้อมูลเหล่านี้อาจจะมาจากสมาชิกในครัวเรือนที่มีผู้สูงอายุอาศัยอยู่ ยกตัวอย่างเช่นในประเทศญี่ปุ่นผู้สูงอายุเพลิดเพลินไปกับความมั่นคงทางเศรษฐกิจโดยอาศัยอยู่กับเด็กผู้ใหญ่และความมั่นคงทางเศรษฐกิจของพวกเขาโดยตรงขึ้นอยู่กับรายได้ของเด็กผู้ใหญ่ของพวกเขา. มีสองสมมติฐานที่ได้มาเกี่ยวกับความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ของผู้สูงอายุที่มี ครั้งแรกที่ความไม่เท่าเทียมกันของรายได้มีความสัมพันธ์เชิงบวกกับริ้วรอยของประชากรและที่สองความไม่เท่าเทียมกันของรายได้มีความสัมพันธ์เชิงลบกับริ้วรอยประชากร สมมติฐานแรกที่เสนอว่าเป็นจำนวน (หรือสัดส่วน) ของการเพิ่มขึ้นของประชากรผู้สูงอายุจำนวน (หรือสัดส่วน) ของผู้ประกอบการเก็บรักษาโดยรายได้พิเศษ (เช่นเงินบำนาญประชาชน) เพิ่มขึ้นเพราะอายุมีความสัมพันธ์เชิงลบกับการจ้างงาน ความแตกต่างที่คาดว่าจะน้อยกว่ารายได้ที่เกี่ยวข้องกับการทำงานที่เกี่ยวข้องและความเหลื่อมล้ำรายได้ในหมู่ผู้สูงอายุได้ค่อนข้างลดลงเมื่อเทียบขั้นตอนอื่น ๆ ของชีวิต (Fuchs, 1984; Hurd และ Shoven 1985 และ Pampel, 1981) ในทางกลับกันในประเทศญี่ปุ่นจำนวนที่ค่อนข้างใหญ่ของผู้สูงอายุที่อยู่ในแรงงาน (OECD, 2013) ซึ่งอาจเพิ่มขอบเขตของความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ภายในผู้สูงอายุ ' อย่างไรก็ตามเมื่อเร็ว ๆ นี้เนื่องจากจำนวนหนึ่งคนและครัวเรือนคู่เท่านั้นซึ่งในผู้สูงอายุรักษาชีวิตของพวกเขามีรายได้ที่ยังไม่ถือเป็นที่คาดหวังความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ที่จะลดลงในขอบเขตของ. ในทางตรงกันข้ามสมมติฐานจากมุมมองของชีวิตที่แน่นอนอีก (