- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Whether you are dating someone, int
Whether you are dating someone, interviewing someone, or just meeting someone for the first time, there is a special quality about face-to-face interactions. You can catch the subtle tone in their voice, see their expression as it changes from sad to outraged, and you can look them in the eye to see if you trust them.
So it’s unfortunate that real-life interactions are on the outs as cell phone conversations, texting, instant messaging and Facebook emails start to take up more of our time. For young people especially, having a cell phone or iPod in hand and at the ready is the default mode while walking the streets. That means much less chance of conversation with the people who populate their real lives.
Last weekend I went back for a reunion of old friends at my alma mater, the University of Missouri-Columbia, located in the heartland of America. While wandering around campus, I noticed that just about every student had a cell phone out to read text messages or check voicemails as they walked around — whether they had friends nearby or not. What was once something you did in private or during downtime has now become an obsession. We all need to find out what else is going on at other locations, to the detriment of the current situation happening right there in front of us.
The unspoken subtext of checking text messages in front of friends is: “Somewhere else there is someone who I care about more than you. I want to know what they have to say more than what you have to say to me now.” The idea of being present in the moment is disappearing faster than you can say, “Hey, I’ve got to take this call…” We devalue our current situation, the friends and family around us, our surroundings and setting, for something going on somewhere else.
Last year when I visited London, I noticed an acute case of what I call gadget haze, with so many hipster urbanites connected at all times to smart phones or MP3 players. When I got lost, I asked a woman if I was near SoHo, and it took a moment for her to realize that someone real in front of her was actually talking to her. Slowly, she removed herself from her bubble, took off her headset, asked me to repeat what I said. Eventually she pointed me in the right direction and put the headset back on.
What amazed me was the delay between the time I asked my question and her reply. It was almost as though I was talking to her in a foreign language. She had to take a moment to come out of her reverie, to literally come back to the present moment and the place where she stood to talk to someone right in front of her. With ever more immersive experiences on mobile devices — from music to TV to games — I wonder whether the gadget haze will grow thicker and thicker, making it even more difficult for others to break through.
KILLING TIME, KILLING THE MOMENT
Of course, I am not anti-technology and am in awe of the iPhone just like the next gadget freak. But when my friend chooses to tap on his iPhone while we are out having dinner, I feel like I’m having dinner for three: me, him and the iPhone. We often joke about his techno-habit and how hard it is to break, but the joke gets old when it becomes reality.
In many cases, having a cell phone around can be a huge help. In emergencies, you can call the police or a friend quickly. If you’re running late, you can tell someone where you are. And having an iPod or MP3 player is great when you’re out exercising or if you have a long cross-country flight.
The problem is that despite all our raging against bad cell phone habits, they persist unabated. People talk on cell phones out at restaurants, they text while driving, and there’s even a push to bring safe cell phone calling onto airplanes at all times. It might be safe for the pilot, but not for the rest of us stuck next to people gabbing on their phones endlessly for entire flights. You just know it will happen. Crying babies, by comparison, will start to sound like the London Symphony Orchestra.
When I went back to my old college, I met up with a friend about my age (i.e. well removed from college age) and we chatted about the overuse of cell phones.
“Even people my age are addicted to them,” he said. “I try not to have them on me at all. I just don’t like the idea of people being able to contact me wherever I go. I’d rather be with the people around me than worry about who’s going to call me, who I need to call back and all that. It’s really a sad state of our society to see so many people tied down to their cell phones.”
Indeed. There have even been studies showing that cell phones are causing the same problems as other addictive behavior. According to a University of Florida news story, a Japanese study found that children with cell phones often won’t make friends with other children who don’t have cell phones. Plus, a British study of college students found that 7% of students had lost a relationship or job due to cell phone usage.
That’s a warning sign that we as a society are giving in to our electronic tether, our techno-fetishes, and putting more faith in them than in our own real-world concerns. I wonder whether more electronic communication will mean less face-to-face conversations, and we’ll have generations of people who are more comfortable texting their friends than talking to them in person. Or perhaps they will prefer to sit around and listen to their own iPods separately rather than having the shared experience of hearing music on a stereo system.
About the only counterbalance to our techno-obsession is the growing trend of public places such as libraries and restaurants that ban or block cell phone usage. I’ve also heard of plenty of weekend retreats that require people to leave cell phones off or at home. It shouldn’t take long before these technology-free zones become popular oases for a public that’s drifting more and more into a gadget haze.
What do you think? Are we as a society becoming obsessed with cell phones, texting and portable MP3 players? Is that a good or bad thing and what’s the best way you find to balance tech usage and unplugging? Share your thoughts in the comments below.
Photo of youths using cell phones in Rome by Aidan McMichael via Flickr.
UPDATE: Cynthia Brumfield describes her own gadget haze in a great post on IP Democracy. She was plugged into her iPhone on a recent flight and had no memory of what happened around her for hours and hours:
Then it hit me: being constantly connected to gadgets is akin to what psychologists called a dissociative disorder. Dissociation generally means not being connected and in its extreme form is the hallmark of true mental illness…Based on my recent experience, [I wonder] if we’re all making ourselves slightly mentally ill by tuning in and dropping out (and not in the good ’60s kind of way either).
Others were quick to counter that technology has actually made us more connected to people rather than just disconnected with our present situation. Kimon Keramidas said the idea of cell phones destroying face-to-face interactions was a bit of “techno-reactionism,” while Terry Heatons says that, “If we’re going to be a connected culture, then we have to respect that our need for the absolute attention of our dinner date is self-serving and probably always has been.”
Perhaps, but I also wonder what the long-term effects will be of devaluing our current situation, our current surroundings and the people we spend time with in person. Personally, I don’t long to be in the company of people who are constantly connected to someone else. And it’s not just talking to other people on cell phones. Smart phones allow people to be connected to the Internet for sports scores, news and weather updates — all at your fingertips no matter what your social situation.
So it’s unfortunate that real-life interactions are on the outs as cell phone conversations, texting, instant messaging and Facebook emails start to take up more of our time. For young people especially, having a cell phone or iPod in hand and at the ready is the default mode while walking the streets. That means much less chance of conversation with the people who populate their real lives.
Last weekend I went back for a reunion of old friends at my alma mater, the University of Missouri-Columbia, located in the heartland of America. While wandering around campus, I noticed that just about every student had a cell phone out to read text messages or check voicemails as they walked around — whether they had friends nearby or not. What was once something you did in private or during downtime has now become an obsession. We all need to find out what else is going on at other locations, to the detriment of the current situation happening right there in front of us.
The unspoken subtext of checking text messages in front of friends is: “Somewhere else there is someone who I care about more than you. I want to know what they have to say more than what you have to say to me now.” The idea of being present in the moment is disappearing faster than you can say, “Hey, I’ve got to take this call…” We devalue our current situation, the friends and family around us, our surroundings and setting, for something going on somewhere else.
Last year when I visited London, I noticed an acute case of what I call gadget haze, with so many hipster urbanites connected at all times to smart phones or MP3 players. When I got lost, I asked a woman if I was near SoHo, and it took a moment for her to realize that someone real in front of her was actually talking to her. Slowly, she removed herself from her bubble, took off her headset, asked me to repeat what I said. Eventually she pointed me in the right direction and put the headset back on.
What amazed me was the delay between the time I asked my question and her reply. It was almost as though I was talking to her in a foreign language. She had to take a moment to come out of her reverie, to literally come back to the present moment and the place where she stood to talk to someone right in front of her. With ever more immersive experiences on mobile devices — from music to TV to games — I wonder whether the gadget haze will grow thicker and thicker, making it even more difficult for others to break through.
KILLING TIME, KILLING THE MOMENT
Of course, I am not anti-technology and am in awe of the iPhone just like the next gadget freak. But when my friend chooses to tap on his iPhone while we are out having dinner, I feel like I’m having dinner for three: me, him and the iPhone. We often joke about his techno-habit and how hard it is to break, but the joke gets old when it becomes reality.
In many cases, having a cell phone around can be a huge help. In emergencies, you can call the police or a friend quickly. If you’re running late, you can tell someone where you are. And having an iPod or MP3 player is great when you’re out exercising or if you have a long cross-country flight.
The problem is that despite all our raging against bad cell phone habits, they persist unabated. People talk on cell phones out at restaurants, they text while driving, and there’s even a push to bring safe cell phone calling onto airplanes at all times. It might be safe for the pilot, but not for the rest of us stuck next to people gabbing on their phones endlessly for entire flights. You just know it will happen. Crying babies, by comparison, will start to sound like the London Symphony Orchestra.
When I went back to my old college, I met up with a friend about my age (i.e. well removed from college age) and we chatted about the overuse of cell phones.
“Even people my age are addicted to them,” he said. “I try not to have them on me at all. I just don’t like the idea of people being able to contact me wherever I go. I’d rather be with the people around me than worry about who’s going to call me, who I need to call back and all that. It’s really a sad state of our society to see so many people tied down to their cell phones.”
Indeed. There have even been studies showing that cell phones are causing the same problems as other addictive behavior. According to a University of Florida news story, a Japanese study found that children with cell phones often won’t make friends with other children who don’t have cell phones. Plus, a British study of college students found that 7% of students had lost a relationship or job due to cell phone usage.
That’s a warning sign that we as a society are giving in to our electronic tether, our techno-fetishes, and putting more faith in them than in our own real-world concerns. I wonder whether more electronic communication will mean less face-to-face conversations, and we’ll have generations of people who are more comfortable texting their friends than talking to them in person. Or perhaps they will prefer to sit around and listen to their own iPods separately rather than having the shared experience of hearing music on a stereo system.
About the only counterbalance to our techno-obsession is the growing trend of public places such as libraries and restaurants that ban or block cell phone usage. I’ve also heard of plenty of weekend retreats that require people to leave cell phones off or at home. It shouldn’t take long before these technology-free zones become popular oases for a public that’s drifting more and more into a gadget haze.
What do you think? Are we as a society becoming obsessed with cell phones, texting and portable MP3 players? Is that a good or bad thing and what’s the best way you find to balance tech usage and unplugging? Share your thoughts in the comments below.
Photo of youths using cell phones in Rome by Aidan McMichael via Flickr.
UPDATE: Cynthia Brumfield describes her own gadget haze in a great post on IP Democracy. She was plugged into her iPhone on a recent flight and had no memory of what happened around her for hours and hours:
Then it hit me: being constantly connected to gadgets is akin to what psychologists called a dissociative disorder. Dissociation generally means not being connected and in its extreme form is the hallmark of true mental illness…Based on my recent experience, [I wonder] if we’re all making ourselves slightly mentally ill by tuning in and dropping out (and not in the good ’60s kind of way either).
Others were quick to counter that technology has actually made us more connected to people rather than just disconnected with our present situation. Kimon Keramidas said the idea of cell phones destroying face-to-face interactions was a bit of “techno-reactionism,” while Terry Heatons says that, “If we’re going to be a connected culture, then we have to respect that our need for the absolute attention of our dinner date is self-serving and probably always has been.”
Perhaps, but I also wonder what the long-term effects will be of devaluing our current situation, our current surroundings and the people we spend time with in person. Personally, I don’t long to be in the company of people who are constantly connected to someone else. And it’s not just talking to other people on cell phones. Smart phones allow people to be connected to the Internet for sports scores, news and weather updates — all at your fingertips no matter what your social situation.
0/5000
Whether you are dating someone, interviewing someone, or just meeting someone for the first time, there is a special quality about face-to-face interactions. You can catch the subtle tone in their voice, see their expression as it changes from sad to outraged, and you can look them in the eye to see if you trust them.So it’s unfortunate that real-life interactions are on the outs as cell phone conversations, texting, instant messaging and Facebook emails start to take up more of our time. For young people especially, having a cell phone or iPod in hand and at the ready is the default mode while walking the streets. That means much less chance of conversation with the people who populate their real lives.Last weekend I went back for a reunion of old friends at my alma mater, the University of Missouri-Columbia, located in the heartland of America. While wandering around campus, I noticed that just about every student had a cell phone out to read text messages or check voicemails as they walked around — whether they had friends nearby or not. What was once something you did in private or during downtime has now become an obsession. We all need to find out what else is going on at other locations, to the detriment of the current situation happening right there in front of us.The unspoken subtext of checking text messages in front of friends is: “Somewhere else there is someone who I care about more than you. I want to know what they have to say more than what you have to say to me now.” The idea of being present in the moment is disappearing faster than you can say, “Hey, I’ve got to take this call…” We devalue our current situation, the friends and family around us, our surroundings and setting, for something going on somewhere else.Last year when I visited London, I noticed an acute case of what I call gadget haze, with so many hipster urbanites connected at all times to smart phones or MP3 players. When I got lost, I asked a woman if I was near SoHo, and it took a moment for her to realize that someone real in front of her was actually talking to her. Slowly, she removed herself from her bubble, took off her headset, asked me to repeat what I said. Eventually she pointed me in the right direction and put the headset back on.What amazed me was the delay between the time I asked my question and her reply. It was almost as though I was talking to her in a foreign language. She had to take a moment to come out of her reverie, to literally come back to the present moment and the place where she stood to talk to someone right in front of her. With ever more immersive experiences on mobile devices — from music to TV to games — I wonder whether the gadget haze will grow thicker and thicker, making it even more difficult for others to break through.KILLING TIME, KILLING THE MOMENTOf course, I am not anti-technology and am in awe of the iPhone just like the next gadget freak. But when my friend chooses to tap on his iPhone while we are out having dinner, I feel like I’m having dinner for three: me, him and the iPhone. We often joke about his techno-habit and how hard it is to break, but the joke gets old when it becomes reality.In many cases, having a cell phone around can be a huge help. In emergencies, you can call the police or a friend quickly. If you’re running late, you can tell someone where you are. And having an iPod or MP3 player is great when you’re out exercising or if you have a long cross-country flight.The problem is that despite all our raging against bad cell phone habits, they persist unabated. People talk on cell phones out at restaurants, they text while driving, and there’s even a push to bring safe cell phone calling onto airplanes at all times. It might be safe for the pilot, but not for the rest of us stuck next to people gabbing on their phones endlessly for entire flights. You just know it will happen. Crying babies, by comparison, will start to sound like the London Symphony Orchestra.When I went back to my old college, I met up with a friend about my age (i.e. well removed from college age) and we chatted about the overuse of cell phones.“Even people my age are addicted to them,” he said. “I try not to have them on me at all. I just don’t like the idea of people being able to contact me wherever I go. I’d rather be with the people around me than worry about who’s going to call me, who I need to call back and all that. It’s really a sad state of our society to see so many people tied down to their cell phones.”Indeed. There have even been studies showing that cell phones are causing the same problems as other addictive behavior. According to a University of Florida news story, a Japanese study found that children with cell phones often won’t make friends with other children who don’t have cell phones. Plus, a British study of college students found that 7% of students had lost a relationship or job due to cell phone usage.That’s a warning sign that we as a society are giving in to our electronic tether, our techno-fetishes, and putting more faith in them than in our own real-world concerns. I wonder whether more electronic communication will mean less face-to-face conversations, and we’ll have generations of people who are more comfortable texting their friends than talking to them in person. Or perhaps they will prefer to sit around and listen to their own iPods separately rather than having the shared experience of hearing music on a stereo system.About the only counterbalance to our techno-obsession is the growing trend of public places such as libraries and restaurants that ban or block cell phone usage. I’ve also heard of plenty of weekend retreats that require people to leave cell phones off or at home. It shouldn’t take long before these technology-free zones become popular oases for a public that’s drifting more and more into a gadget haze.What do you think? Are we as a society becoming obsessed with cell phones, texting and portable MP3 players? Is that a good or bad thing and what’s the best way you find to balance tech usage and unplugging? Share your thoughts in the comments below.
Photo of youths using cell phones in Rome by Aidan McMichael via Flickr.
UPDATE: Cynthia Brumfield describes her own gadget haze in a great post on IP Democracy. She was plugged into her iPhone on a recent flight and had no memory of what happened around her for hours and hours:
Then it hit me: being constantly connected to gadgets is akin to what psychologists called a dissociative disorder. Dissociation generally means not being connected and in its extreme form is the hallmark of true mental illness…Based on my recent experience, [I wonder] if we’re all making ourselves slightly mentally ill by tuning in and dropping out (and not in the good ’60s kind of way either).
Others were quick to counter that technology has actually made us more connected to people rather than just disconnected with our present situation. Kimon Keramidas said the idea of cell phones destroying face-to-face interactions was a bit of “techno-reactionism,” while Terry Heatons says that, “If we’re going to be a connected culture, then we have to respect that our need for the absolute attention of our dinner date is self-serving and probably always has been.”
Perhaps, but I also wonder what the long-term effects will be of devaluing our current situation, our current surroundings and the people we spend time with in person. Personally, I don’t long to be in the company of people who are constantly connected to someone else. And it’s not just talking to other people on cell phones. Smart phones allow people to be connected to the Internet for sports scores, news and weather updates — all at your fingertips no matter what your social situation.
Photo of youths using cell phones in Rome by Aidan McMichael via Flickr.
UPDATE: Cynthia Brumfield describes her own gadget haze in a great post on IP Democracy. She was plugged into her iPhone on a recent flight and had no memory of what happened around her for hours and hours:
Then it hit me: being constantly connected to gadgets is akin to what psychologists called a dissociative disorder. Dissociation generally means not being connected and in its extreme form is the hallmark of true mental illness…Based on my recent experience, [I wonder] if we’re all making ourselves slightly mentally ill by tuning in and dropping out (and not in the good ’60s kind of way either).
Others were quick to counter that technology has actually made us more connected to people rather than just disconnected with our present situation. Kimon Keramidas said the idea of cell phones destroying face-to-face interactions was a bit of “techno-reactionism,” while Terry Heatons says that, “If we’re going to be a connected culture, then we have to respect that our need for the absolute attention of our dinner date is self-serving and probably always has been.”
Perhaps, but I also wonder what the long-term effects will be of devaluing our current situation, our current surroundings and the people we spend time with in person. Personally, I don’t long to be in the company of people who are constantly connected to someone else. And it’s not just talking to other people on cell phones. Smart phones allow people to be connected to the Internet for sports scores, news and weather updates — all at your fingertips no matter what your social situation.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ไม่ว่าคุณจะคบกับใครสักคนสัมภาษณ์คนหรือเพียงแค่คนที่ประชุมเป็นครั้งแรกที่มีคุณภาพพิเศษเกี่ยวกับการโต้ตอบใบหน้าเพื่อใบหน้า คุณสามารถจับเสียงที่ลึกซึ้งในเสียงของพวกเขาดูที่การแสดงออกของพวกเขาในขณะที่มันเปลี่ยนแปลงจากเศร้าโกรธและคุณสามารถมองพวกเขาในตาเพื่อดูว่าคุณไว้วางใจพวกเขา.
ดังนั้นจึงเป็นโชคร้ายที่การมีปฏิสัมพันธ์ในชีวิตจริงที่อยู่บนลึกหนาบางเป็นเซลล์ การสนทนาทางโทรศัพท์, ส่งข้อความ, ข้อความโต้ตอบแบบทันทีและอีเมล Facebook เริ่มต้นที่จะใช้เวลามากขึ้นเวลาของเรา สำหรับคนหนุ่มสาวโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีโทรศัพท์มือถือหรือ iPod ในมือและที่พร้อมเป็นโหมดเริ่มต้นในขณะที่เดินตามท้องถนน นั่นหมายความว่ามีโอกาสมากน้อยของการสนทนากับคนที่เติมชีวิตจริงของพวกเขา.
วันหยุดสุดสัปดาห์ที่แล้วผมก็กลับไปสำหรับการชุมนุมของเพื่อนเก่าที่โรงเรียนเก่าของฉันที่มหาวิทยาลัย Missouri-Columbia ตั้งอยู่ในตำบลที่สำคัญของอเมริกา ในขณะที่เดินไปรอบ ๆ มหาวิทยาลัยผมสังเกตเห็นว่าเพียงเกี่ยวกับนักเรียนทุกคนมีโทรศัพท์มือถือออกไปอ่านข้อความหรือตรวจสอบข้อความเสียงที่พวกเขาเดินไปรอบ ๆ - ไม่ว่าพวกเขามีเพื่อนที่อยู่ใกล้เคียงหรือไม่ สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสิ่งที่คุณทำในส่วนตัวหรือในช่วงเวลาตอนนี้กลายเป็นความหลงใหล เราทุกคนต้องไปหาสิ่งอื่นที่เกิดขึ้นในสถานที่อื่น ๆ ที่ได้รับบาดเจ็บจากสถานการณ์ปัจจุบันที่เกิดขึ้นตรงหน้าของเรา.
นัยไม่ได้พูดในการตรวจสอบข้อความในหน้าของเพื่อนคือ "ที่ไหนสักแห่งอื่นมีคนที่ ฉันเกี่ยวกับการดูแลมากกว่าที่คุณ ฉันต้องการที่จะรู้ว่าสิ่งที่พวกเขาได้กล่าวมากกว่าสิ่งที่คุณจะพูดกับผมในขณะนี้. "ความคิดของการเป็นอยู่ในช่วงเวลาที่หายไปเร็วกว่าที่คุณสามารถพูดว่า" เฮ้ฉันมีที่จะใช้สายนี้ ... " เราลดค่าสถานการณ์ในปัจจุบันของเราเพื่อน ๆ และครอบครัวรอบตัวเรา, สภาพแวดล้อมของเราและการตั้งค่าสำหรับบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นที่อื่น.
เมื่อปีที่แล้วตอนที่ผมไปเยือนลอนดอนผมสังเกตเห็นกรณีเฉียบพลันของสิ่งที่ผมเรียกหมอกแกดเจ็ตที่มีคนเมืองทันสมัยจำนวนมากดังนั้นการเชื่อมต่อ ทุกครั้งที่สมาร์ทโทรศัพท์หรือเล่น MP3 เมื่อฉันได้หายไปผมถามผู้หญิงคนหนึ่งถ้าผมอยู่ใกล้กับโซโหและมันต้องใช้เวลาสักครู่สำหรับเธอที่จะรู้ว่าคนจริงในด้านหน้าของเธอเป็นจริงพูดคุยกับเธอ ช้าเธอถอดออกจากตัวเองฟองเธอถอดชุดหูฟังของเธอถามฉันจะทำซ้ำสิ่งที่ผมพูด ในที่สุดเธอก็ชี้ให้ฉันในทิศทางที่เหมาะสมและใส่หูฟังกลับ.
สิ่งที่ฉันประหลาดใจก็คือความล่าช้าระหว่างเวลาที่ฉันถามคำถามและคำตอบของเธอของฉัน มันก็เกือบจะเป็น แต่ผมได้พูดคุยกับเธอในภาษาต่างประเทศ เธอต้องใช้เวลาสักครู่จะออกมาจากภวังค์ของเธอที่แท้จริงกลับมาถึงช่วงเวลาปัจจุบันและสถานที่ที่เธอยืนอยู่ที่จะพูดคุยกับคนที่อยู่ตรงหน้าของเธอ ด้วยประสบการณ์ที่เคยดื่มด่ำเพิ่มเติมเกี่ยวกับโทรศัพท์มือถือ - จากเพลงทีวีเกม - ฉันสงสัยว่าหมอกควันแกดเจ็ตจะเติบโตหนาและหนาทำให้มันยิ่งยากสำหรับคนอื่น ๆ ที่จะทำลาย. ฆ่าเวลาฆ่าขณะนี้แน่นอนผมไม่ได้ต่อต้านเทคโนโลยีและฉันอยู่ในความกลัวของ iPhone เช่นเดียวกับแกดเจ็ตประหลาดถัดไป แต่เมื่อเพื่อนของฉันเลือกที่จะแตะบน iPhone ของเขาในขณะที่เรากำลังออกต้องเย็นฉันรู้สึกเหมือนฉันมีอาหารค่ำที่สาม: เราแล้วและ iPhone เรามักจะตลกเกี่ยวกับเทคโนนิสัยของเขาและวิธีการที่ยากก็คือการแตกสลายได้ แต่เรื่องตลกได้รับเดิมเมื่อมันกลายเป็นความจริง. ในหลายกรณีที่มีโทรศัพท์มือถือรอบสามารถช่วยอย่างมาก ในกรณีฉุกเฉินคุณสามารถเรียกตำรวจหรือเพื่อนได้อย่างรวดเร็ว ถ้าคุณใช้สายคุณสามารถบอกคนที่คุณอยู่ และมีเครื่องเล่น iPod หรือ MP3 เป็นที่ดีเมื่อคุณออกออกกำลังกายหรือหากคุณมีเที่ยวบินข้ามประเทศนาน. ปัญหาคือว่าแม้จะมีทั้งหมดที่บ้าคลั่งกับนิสัยที่ไม่ดีโทรศัพท์มือถือของเราพวกเขายังคงคงที่ คนพูดคุยบนโทรศัพท์มือถือออกมาที่ร้านอาหารที่พวกเขาส่งข้อความขณะขับรถและมีแม้กระทั่งการผลักดันที่จะนำโทรศัพท์มือถือที่ปลอดภัยบนเครื่องบินโทรได้ตลอดเวลา มันอาจจะมีความปลอดภัยสำหรับนักบิน แต่ไม่ได้สำหรับส่วนที่เหลือของเราติดอยู่ติดกับคนที่พูดพร่ำบนโทรศัพท์ของพวกเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดสำหรับเที่ยวบินทั้งหมด คุณเพียงแค่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้น ทารกร้องไห้โดยเปรียบเทียบจะเริ่มเสียงเหมือนลอนดอนซิมโฟนีออร์เคสตรา. เมื่อฉันเดินกลับไปที่เก่าของฉันฉันได้พบกับเพื่อนเกี่ยวกับอายุของฉัน (เช่นลบออกอย่างดีจากอายุวิทยาลัย) และเราพูดคุยเกี่ยวกับการใช้มากเกินไปของเซลล์ โทรศัพท์. "แม้แต่คนอายุของฉันได้รับการติดยาเสพติดให้กับพวกเขา" เขากล่าว "ผมพยายามที่จะไม่ให้พวกเขากับฉันเลย ฉันไม่ชอบความคิดของคนที่ความสามารถในการติดต่อฉันทุกที่ที่ฉันไป ฉันอยากจะอยู่กับคนรอบข้างมากกว่ากังวลเกี่ยวกับว่าใครจะโทรหาฉันที่ฉันจำเป็นต้องโทรกลับและสิ่งที่ มันจริงๆรัฐเศร้าของสังคมของเราที่จะเห็นผู้คนจำนวนมากผูกลงไปโทรศัพท์มือถือของพวกเขา. "อันที่จริง มีแม้กระทั่งการศึกษาแสดงให้เห็นว่าโทรศัพท์มือถือจะก่อให้เกิดปัญหาเช่นเดียวกับพฤติกรรมการเสพติดอื่น ๆ ตามที่มหาวิทยาลัยฟลอริดาเรื่องข่าวการศึกษาของญี่ปุ่นพบว่าเด็กที่มีโทรศัพท์มือถือมักจะไม่ทำให้เพื่อนกับเด็กคนอื่น ๆ ที่ไม่ได้มีโทรศัพท์มือถือ นอกจากนี้การศึกษาของอังกฤษของนักศึกษาพบว่า 7% ของนักเรียนได้สูญเสียความสัมพันธ์หรืองานเนื่องจากการใช้งานโทรศัพท์มือถือ. นั่นเป็นสัญญาณเตือนว่าเราเป็นสังคมที่จะให้ในการล่ามอิเล็กทรอนิกส์ของเรา, เทคโน fetishes ของเราและวาง ความเชื่อมั่นมากขึ้นในพวกเขากังวลกว่าในโลกแห่งความจริงของเราเอง ผมสงสัยว่าการสื่อสารทางอิเล็กทรอนิกส์มากขึ้นจะหมายถึงการสนทนาใบหน้าเพื่อใบหน้าน้อยลงและเราจะมีรุ่นของคนที่มีความสะดวกสบายมากขึ้นส่งข้อความของเพื่อนของพวกเขามากกว่าการพูดคุยกับพวกเขาในคน หรือบางทีพวกเขาจะชอบที่จะนั่งไปรอบ ๆ และฟังไอพอดของตัวเองแยกมากกว่าที่มีประสบการณ์ร่วมกันของการได้ยินเสียงเพลงในระบบสเตอริโอ. เกี่ยวกับถ่วงดุลเท่านั้นที่จะเทคโนครอบงำจิตใจของเรามีแนวโน้มการเติบโตของสถานที่สาธารณะเช่นห้องสมุดและร้านอาหาร ว่าการห้ามหรือปิดกั้นการใช้งานโทรศัพท์มือถือ ผมเคยได้ยินยังความอุดมสมบูรณ์ของถอยวันหยุดสุดสัปดาห์ที่จำเป็นต้องมีคนที่จะออกจากโทรศัพท์มือถือหรือที่บ้าน มันไม่ควรใช้เวลานานก่อนเหล่านี้โซนเทคโนโลยีฟรีกลายเป็นเครื่องเทศที่นิยมสำหรับประชาชนที่ดริฟท์มากขึ้นในหมอกควันแกดเจ็ต. อะไรที่คุณคิดว่า? เราเป็นสังคมที่กลายเป็นหมกมุ่นอยู่กับโทรศัพท์มือถือส่งข้อความและเล่น MP3 แบบพกพา? นั่นคือสิ่งที่ดีหรือไม่ดีและสิ่งที่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่คุณจะพบการใช้งานเพื่อความสมดุลของเทคโนโลยีและถอดปลั๊ก? แบ่งปันความคิดของคุณในความคิดเห็นด้านล่าง. ภาพของเยาวชนใช้โทรศัพท์มือถือในกรุงโรมโดยดาน McMichael ผ่านทาง Flickr. UPDATE: ซินเทีย Brumfield อธิบายหมอกแกดเจ็ตของเธอเองในโพสต์ที่ดีในการ IP ประชาธิปไตย เธอได้รับการเสียบเข้ากับ iPhone ของเธอบนเที่ยวบินที่ผ่านมาและมีหน่วยความจำในสิ่งที่เกิดขึ้นรอบ ๆ ตัวเธอชั่วโมงและเวลา: จากนั้นก็จะตีฉัน: การเชื่อมต่ออย่างต่อเนื่องเพื่อแกดเจ็ตจะคล้ายกับสิ่งที่นักจิตวิทยาเรียกว่าความผิดปกติของทิฟ แยกออกจากกันโดยทั่วไปหมายถึงการไม่ได้รับการเชื่อมต่อและในรูปแบบที่รุนแรงของมันคือจุดเด่นของความเจ็บป่วยทางจิตที่แท้จริง ... จากประสบการณ์ที่ผ่านมาของฉัน [ฉันสงสัย] ถ้าเราทุกคนทำให้ตัวเองป่วยเป็นโรคจิตเล็กน้อยจากการปรับแต่งและปล่อยออกมา (และไม่ได้อยู่ใน ดี '60s ชนิดของวิธีการอย่างใดอย่างหนึ่ง). อื่น ๆ ได้อย่างรวดเร็วเพื่อตอบโต้เทคโนโลยีที่ได้ทำจริงเรามากขึ้นเชื่อมต่อกับผู้คนมากกว่าเพียงแค่เชื่อมต่อกับสถานการณ์ในปัจจุบันของเรา Kimon Keramidas กล่าวว่าความคิดของโทรศัพท์มือถือทำลายปฏิสัมพันธ์ใบหน้าเพื่อใบหน้าเป็นบิตของ "เทคโน reactionism" ในขณะที่เทอร์รี่ Heatons กล่าวว่า "ถ้าเรากำลังจะเป็นวัฒนธรรมที่เชื่อมต่อแล้วเราต้องเคารพที่เรา จำเป็นที่จะต้องให้ความสนใจที่แน่นอนของอาหารค่ำวันของเราคือการให้บริการตัวเองและอาจจะเคยได้รับ. "บางทีแต่ฉันยังสงสัยว่าผลกระทบระยะยาวจะเป็น devaluing สถานการณ์ในปัจจุบันของเรา, สภาพแวดล้อมในปัจจุบันของเราและคนที่เราใช้เวลากับ ในบุคคล. ส่วนตัวผมทำไม่นานจะอยู่ใน บริษัท ของคนที่มีการเชื่อมต่ออย่างต่อเนื่องให้กับบุคคลอื่น และมันก็ไม่ได้เป็นเพียงการพูดคุยกับคนอื่น ๆ บนโทรศัพท์มือถือ โทรศัพท์สมาร์ทให้คนที่จะต้องเชื่อมต่อกับอินเทอร์เน็ตสำหรับผลการแข่งขันกีฬาข่าวและสภาพอากาศการปรับปรุง - ทั้งหมดที่ปลายนิ้วของคุณไม่ว่าสิ่งที่สถานการณ์ทางสังคมของคุณ
ดังนั้นจึงเป็นโชคร้ายที่การมีปฏิสัมพันธ์ในชีวิตจริงที่อยู่บนลึกหนาบางเป็นเซลล์ การสนทนาทางโทรศัพท์, ส่งข้อความ, ข้อความโต้ตอบแบบทันทีและอีเมล Facebook เริ่มต้นที่จะใช้เวลามากขึ้นเวลาของเรา สำหรับคนหนุ่มสาวโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีโทรศัพท์มือถือหรือ iPod ในมือและที่พร้อมเป็นโหมดเริ่มต้นในขณะที่เดินตามท้องถนน นั่นหมายความว่ามีโอกาสมากน้อยของการสนทนากับคนที่เติมชีวิตจริงของพวกเขา.
วันหยุดสุดสัปดาห์ที่แล้วผมก็กลับไปสำหรับการชุมนุมของเพื่อนเก่าที่โรงเรียนเก่าของฉันที่มหาวิทยาลัย Missouri-Columbia ตั้งอยู่ในตำบลที่สำคัญของอเมริกา ในขณะที่เดินไปรอบ ๆ มหาวิทยาลัยผมสังเกตเห็นว่าเพียงเกี่ยวกับนักเรียนทุกคนมีโทรศัพท์มือถือออกไปอ่านข้อความหรือตรวจสอบข้อความเสียงที่พวกเขาเดินไปรอบ ๆ - ไม่ว่าพวกเขามีเพื่อนที่อยู่ใกล้เคียงหรือไม่ สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสิ่งที่คุณทำในส่วนตัวหรือในช่วงเวลาตอนนี้กลายเป็นความหลงใหล เราทุกคนต้องไปหาสิ่งอื่นที่เกิดขึ้นในสถานที่อื่น ๆ ที่ได้รับบาดเจ็บจากสถานการณ์ปัจจุบันที่เกิดขึ้นตรงหน้าของเรา.
นัยไม่ได้พูดในการตรวจสอบข้อความในหน้าของเพื่อนคือ "ที่ไหนสักแห่งอื่นมีคนที่ ฉันเกี่ยวกับการดูแลมากกว่าที่คุณ ฉันต้องการที่จะรู้ว่าสิ่งที่พวกเขาได้กล่าวมากกว่าสิ่งที่คุณจะพูดกับผมในขณะนี้. "ความคิดของการเป็นอยู่ในช่วงเวลาที่หายไปเร็วกว่าที่คุณสามารถพูดว่า" เฮ้ฉันมีที่จะใช้สายนี้ ... " เราลดค่าสถานการณ์ในปัจจุบันของเราเพื่อน ๆ และครอบครัวรอบตัวเรา, สภาพแวดล้อมของเราและการตั้งค่าสำหรับบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นที่อื่น.
เมื่อปีที่แล้วตอนที่ผมไปเยือนลอนดอนผมสังเกตเห็นกรณีเฉียบพลันของสิ่งที่ผมเรียกหมอกแกดเจ็ตที่มีคนเมืองทันสมัยจำนวนมากดังนั้นการเชื่อมต่อ ทุกครั้งที่สมาร์ทโทรศัพท์หรือเล่น MP3 เมื่อฉันได้หายไปผมถามผู้หญิงคนหนึ่งถ้าผมอยู่ใกล้กับโซโหและมันต้องใช้เวลาสักครู่สำหรับเธอที่จะรู้ว่าคนจริงในด้านหน้าของเธอเป็นจริงพูดคุยกับเธอ ช้าเธอถอดออกจากตัวเองฟองเธอถอดชุดหูฟังของเธอถามฉันจะทำซ้ำสิ่งที่ผมพูด ในที่สุดเธอก็ชี้ให้ฉันในทิศทางที่เหมาะสมและใส่หูฟังกลับ.
สิ่งที่ฉันประหลาดใจก็คือความล่าช้าระหว่างเวลาที่ฉันถามคำถามและคำตอบของเธอของฉัน มันก็เกือบจะเป็น แต่ผมได้พูดคุยกับเธอในภาษาต่างประเทศ เธอต้องใช้เวลาสักครู่จะออกมาจากภวังค์ของเธอที่แท้จริงกลับมาถึงช่วงเวลาปัจจุบันและสถานที่ที่เธอยืนอยู่ที่จะพูดคุยกับคนที่อยู่ตรงหน้าของเธอ ด้วยประสบการณ์ที่เคยดื่มด่ำเพิ่มเติมเกี่ยวกับโทรศัพท์มือถือ - จากเพลงทีวีเกม - ฉันสงสัยว่าหมอกควันแกดเจ็ตจะเติบโตหนาและหนาทำให้มันยิ่งยากสำหรับคนอื่น ๆ ที่จะทำลาย. ฆ่าเวลาฆ่าขณะนี้แน่นอนผมไม่ได้ต่อต้านเทคโนโลยีและฉันอยู่ในความกลัวของ iPhone เช่นเดียวกับแกดเจ็ตประหลาดถัดไป แต่เมื่อเพื่อนของฉันเลือกที่จะแตะบน iPhone ของเขาในขณะที่เรากำลังออกต้องเย็นฉันรู้สึกเหมือนฉันมีอาหารค่ำที่สาม: เราแล้วและ iPhone เรามักจะตลกเกี่ยวกับเทคโนนิสัยของเขาและวิธีการที่ยากก็คือการแตกสลายได้ แต่เรื่องตลกได้รับเดิมเมื่อมันกลายเป็นความจริง. ในหลายกรณีที่มีโทรศัพท์มือถือรอบสามารถช่วยอย่างมาก ในกรณีฉุกเฉินคุณสามารถเรียกตำรวจหรือเพื่อนได้อย่างรวดเร็ว ถ้าคุณใช้สายคุณสามารถบอกคนที่คุณอยู่ และมีเครื่องเล่น iPod หรือ MP3 เป็นที่ดีเมื่อคุณออกออกกำลังกายหรือหากคุณมีเที่ยวบินข้ามประเทศนาน. ปัญหาคือว่าแม้จะมีทั้งหมดที่บ้าคลั่งกับนิสัยที่ไม่ดีโทรศัพท์มือถือของเราพวกเขายังคงคงที่ คนพูดคุยบนโทรศัพท์มือถือออกมาที่ร้านอาหารที่พวกเขาส่งข้อความขณะขับรถและมีแม้กระทั่งการผลักดันที่จะนำโทรศัพท์มือถือที่ปลอดภัยบนเครื่องบินโทรได้ตลอดเวลา มันอาจจะมีความปลอดภัยสำหรับนักบิน แต่ไม่ได้สำหรับส่วนที่เหลือของเราติดอยู่ติดกับคนที่พูดพร่ำบนโทรศัพท์ของพวกเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดสำหรับเที่ยวบินทั้งหมด คุณเพียงแค่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้น ทารกร้องไห้โดยเปรียบเทียบจะเริ่มเสียงเหมือนลอนดอนซิมโฟนีออร์เคสตรา. เมื่อฉันเดินกลับไปที่เก่าของฉันฉันได้พบกับเพื่อนเกี่ยวกับอายุของฉัน (เช่นลบออกอย่างดีจากอายุวิทยาลัย) และเราพูดคุยเกี่ยวกับการใช้มากเกินไปของเซลล์ โทรศัพท์. "แม้แต่คนอายุของฉันได้รับการติดยาเสพติดให้กับพวกเขา" เขากล่าว "ผมพยายามที่จะไม่ให้พวกเขากับฉันเลย ฉันไม่ชอบความคิดของคนที่ความสามารถในการติดต่อฉันทุกที่ที่ฉันไป ฉันอยากจะอยู่กับคนรอบข้างมากกว่ากังวลเกี่ยวกับว่าใครจะโทรหาฉันที่ฉันจำเป็นต้องโทรกลับและสิ่งที่ มันจริงๆรัฐเศร้าของสังคมของเราที่จะเห็นผู้คนจำนวนมากผูกลงไปโทรศัพท์มือถือของพวกเขา. "อันที่จริง มีแม้กระทั่งการศึกษาแสดงให้เห็นว่าโทรศัพท์มือถือจะก่อให้เกิดปัญหาเช่นเดียวกับพฤติกรรมการเสพติดอื่น ๆ ตามที่มหาวิทยาลัยฟลอริดาเรื่องข่าวการศึกษาของญี่ปุ่นพบว่าเด็กที่มีโทรศัพท์มือถือมักจะไม่ทำให้เพื่อนกับเด็กคนอื่น ๆ ที่ไม่ได้มีโทรศัพท์มือถือ นอกจากนี้การศึกษาของอังกฤษของนักศึกษาพบว่า 7% ของนักเรียนได้สูญเสียความสัมพันธ์หรืองานเนื่องจากการใช้งานโทรศัพท์มือถือ. นั่นเป็นสัญญาณเตือนว่าเราเป็นสังคมที่จะให้ในการล่ามอิเล็กทรอนิกส์ของเรา, เทคโน fetishes ของเราและวาง ความเชื่อมั่นมากขึ้นในพวกเขากังวลกว่าในโลกแห่งความจริงของเราเอง ผมสงสัยว่าการสื่อสารทางอิเล็กทรอนิกส์มากขึ้นจะหมายถึงการสนทนาใบหน้าเพื่อใบหน้าน้อยลงและเราจะมีรุ่นของคนที่มีความสะดวกสบายมากขึ้นส่งข้อความของเพื่อนของพวกเขามากกว่าการพูดคุยกับพวกเขาในคน หรือบางทีพวกเขาจะชอบที่จะนั่งไปรอบ ๆ และฟังไอพอดของตัวเองแยกมากกว่าที่มีประสบการณ์ร่วมกันของการได้ยินเสียงเพลงในระบบสเตอริโอ. เกี่ยวกับถ่วงดุลเท่านั้นที่จะเทคโนครอบงำจิตใจของเรามีแนวโน้มการเติบโตของสถานที่สาธารณะเช่นห้องสมุดและร้านอาหาร ว่าการห้ามหรือปิดกั้นการใช้งานโทรศัพท์มือถือ ผมเคยได้ยินยังความอุดมสมบูรณ์ของถอยวันหยุดสุดสัปดาห์ที่จำเป็นต้องมีคนที่จะออกจากโทรศัพท์มือถือหรือที่บ้าน มันไม่ควรใช้เวลานานก่อนเหล่านี้โซนเทคโนโลยีฟรีกลายเป็นเครื่องเทศที่นิยมสำหรับประชาชนที่ดริฟท์มากขึ้นในหมอกควันแกดเจ็ต. อะไรที่คุณคิดว่า? เราเป็นสังคมที่กลายเป็นหมกมุ่นอยู่กับโทรศัพท์มือถือส่งข้อความและเล่น MP3 แบบพกพา? นั่นคือสิ่งที่ดีหรือไม่ดีและสิ่งที่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่คุณจะพบการใช้งานเพื่อความสมดุลของเทคโนโลยีและถอดปลั๊ก? แบ่งปันความคิดของคุณในความคิดเห็นด้านล่าง. ภาพของเยาวชนใช้โทรศัพท์มือถือในกรุงโรมโดยดาน McMichael ผ่านทาง Flickr. UPDATE: ซินเทีย Brumfield อธิบายหมอกแกดเจ็ตของเธอเองในโพสต์ที่ดีในการ IP ประชาธิปไตย เธอได้รับการเสียบเข้ากับ iPhone ของเธอบนเที่ยวบินที่ผ่านมาและมีหน่วยความจำในสิ่งที่เกิดขึ้นรอบ ๆ ตัวเธอชั่วโมงและเวลา: จากนั้นก็จะตีฉัน: การเชื่อมต่ออย่างต่อเนื่องเพื่อแกดเจ็ตจะคล้ายกับสิ่งที่นักจิตวิทยาเรียกว่าความผิดปกติของทิฟ แยกออกจากกันโดยทั่วไปหมายถึงการไม่ได้รับการเชื่อมต่อและในรูปแบบที่รุนแรงของมันคือจุดเด่นของความเจ็บป่วยทางจิตที่แท้จริง ... จากประสบการณ์ที่ผ่านมาของฉัน [ฉันสงสัย] ถ้าเราทุกคนทำให้ตัวเองป่วยเป็นโรคจิตเล็กน้อยจากการปรับแต่งและปล่อยออกมา (และไม่ได้อยู่ใน ดี '60s ชนิดของวิธีการอย่างใดอย่างหนึ่ง). อื่น ๆ ได้อย่างรวดเร็วเพื่อตอบโต้เทคโนโลยีที่ได้ทำจริงเรามากขึ้นเชื่อมต่อกับผู้คนมากกว่าเพียงแค่เชื่อมต่อกับสถานการณ์ในปัจจุบันของเรา Kimon Keramidas กล่าวว่าความคิดของโทรศัพท์มือถือทำลายปฏิสัมพันธ์ใบหน้าเพื่อใบหน้าเป็นบิตของ "เทคโน reactionism" ในขณะที่เทอร์รี่ Heatons กล่าวว่า "ถ้าเรากำลังจะเป็นวัฒนธรรมที่เชื่อมต่อแล้วเราต้องเคารพที่เรา จำเป็นที่จะต้องให้ความสนใจที่แน่นอนของอาหารค่ำวันของเราคือการให้บริการตัวเองและอาจจะเคยได้รับ. "บางทีแต่ฉันยังสงสัยว่าผลกระทบระยะยาวจะเป็น devaluing สถานการณ์ในปัจจุบันของเรา, สภาพแวดล้อมในปัจจุบันของเราและคนที่เราใช้เวลากับ ในบุคคล. ส่วนตัวผมทำไม่นานจะอยู่ใน บริษัท ของคนที่มีการเชื่อมต่ออย่างต่อเนื่องให้กับบุคคลอื่น และมันก็ไม่ได้เป็นเพียงการพูดคุยกับคนอื่น ๆ บนโทรศัพท์มือถือ โทรศัพท์สมาร์ทให้คนที่จะต้องเชื่อมต่อกับอินเทอร์เน็ตสำหรับผลการแข่งขันกีฬาข่าวและสภาพอากาศการปรับปรุง - ทั้งหมดที่ปลายนิ้วของคุณไม่ว่าสิ่งที่สถานการณ์ทางสังคมของคุณ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ไม่ว่าคุณจะคบใครสัมภาษณ์ใคร หรือพบใครเป็นครั้งแรก มีคุณภาพพิเศษเกี่ยวกับการปฏิสัมพันธ์แบบตัวต่อตัว คุณสามารถจับโทนเสียงของตน เห็นท่าทางของพวกเขาที่เปลี่ยนจากเศร้าอย่างรุนแรง และคุณสามารถดูพวกเขาในสายตาเพื่อดูว่าคุณไว้วางใจพวกเขา .
มันเป็นโชคร้ายที่การปฏิสัมพันธ์ในชีวิตจริงอยู่ลึกหนาบางเป็นโทรศัพท์การสนทนา , texting , ส่งข้อความทันทีและอีเมล์ Facebook เริ่มใช้เวลามากขึ้นเวลาของเรา สำหรับคนหนุ่มสาวโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีโทรศัพท์มือถือหรือ iPod ในมือและที่พร้อมเป็นค่าเริ่มต้นโหมดขณะเดินถนน นั่นหมายถึงโอกาสน้อยมากของการสนทนากับผู้คนที่อาศัยอยู่ชีวิตของพวกเขาจริง .
สุดสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมก็กลับไปรวมตัวกันของเพื่อนเก่าที่โรงเรียนเดิมของฉัน มหาวิทยาลัยมิสซูรีโคลัมเบียตั้งอยู่ใน Heartland ของอเมริกา ขณะที่เดินรอบมหาวิทยาลัย ฉันสังเกตเห็นว่า เพียงเกี่ยวกับทุก นักเรียนมีมือถือออกมาเพื่ออ่านข้อความหรือตรวจสอบข้อความเสียงที่พวกเขาเดินไปรอบๆ ว่ามีเพื่อนในบริเวณใกล้เคียงหรือไม่
มันเป็นโชคร้ายที่การปฏิสัมพันธ์ในชีวิตจริงอยู่ลึกหนาบางเป็นโทรศัพท์การสนทนา , texting , ส่งข้อความทันทีและอีเมล์ Facebook เริ่มใช้เวลามากขึ้นเวลาของเรา สำหรับคนหนุ่มสาวโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีโทรศัพท์มือถือหรือ iPod ในมือและที่พร้อมเป็นค่าเริ่มต้นโหมดขณะเดินถนน นั่นหมายถึงโอกาสน้อยมากของการสนทนากับผู้คนที่อาศัยอยู่ชีวิตของพวกเขาจริง .
สุดสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมก็กลับไปรวมตัวกันของเพื่อนเก่าที่โรงเรียนเดิมของฉัน มหาวิทยาลัยมิสซูรีโคลัมเบียตั้งอยู่ใน Heartland ของอเมริกา ขณะที่เดินรอบมหาวิทยาลัย ฉันสังเกตเห็นว่า เพียงเกี่ยวกับทุก นักเรียนมีมือถือออกมาเพื่ออ่านข้อความหรือตรวจสอบข้อความเสียงที่พวกเขาเดินไปรอบๆ ว่ามีเพื่อนในบริเวณใกล้เคียงหรือไม่
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- you guys
- ทุกๆคนเกิดมาจะต้องมีการกระทำผิดเเละถูก
- The presence of the D. scandens extracts
- The mechanisms that determine the gating
- The teacher was a provincial athletes to
- มีคนมาที่นี่หลายสิบล้านคนในวันที่ 1 ตุลา
- มีคนมาที่นี่หลายสิบล้านคนในวันที่ 1 ตุลา
- A number of
- Comparison of spatial temperature profil
- In general, the structure of nanoporous
- I think that every selection InnoTrans a
- ดังนั้นสำหรับตลาดในประเทศ หากฉันต้องใช้เ
- มีน้ำใจ
- ไบค์เกอร์ สาว
- The TAT is a legal entity in its own rig
- and as usual thing get complicated
- ก๋วยเตี๋ยวน้ำตก
- ความสัมพันธ์ที่แตกต่าง
- The story of the revenge of two police o
- Chapter 206 – The Unsurpassable Ling Yun
- ชื่อ นางประภา
- Nothing
- The TAT is a legal entity in its own rig
- Chapter 206 – The Unsurpassable Ling Yun
