Furthermore, the meaning and practi

Furthermore, the meaning and practice of sustainable tourism cannot be separate
from the cultural values and the context in which they exist (Liburd, 1999). As argued by
Harrison (1996), simply considering socio-cultural issues as part of the wider system, or
as an inconsequential backdrop, does not solve the problem. All systems are maintained
around equilibrium. The fundamental idea of sustainability and the system is to uphold
balance. This functionalist approach fails to acknowledge that elements of continuity and
change are the norm for culture, the environment and the economy, just as change does
not automatically equal destruction. This calls for a collaborative interpretation of what is
to be sustained for whom and how by the people whose habitat is, or may become, the
object of tourism. In other words, the uncritical acceptance of economic growth, the naïve
assumption of inter-generational equity and the fundamental imbalances of power and
knowledge must be centered into the heart of sustainable development and sustainable
tourism (Liburd, 1999).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นอกจากนี้ ความหมายและการปฏิบัติของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนไม่สามารถแยกจากค่านิยมทางวัฒนธรรมและบริบทที่พบ (Liburd, 1999) เป็นโต้เถียงด้วยHarrison (1996), เพียงพิจารณาปัญหาสังคมวัฒนธรรมเป็นส่วนหนึ่งของระบบที่กว้างขึ้น หรือเป็นฉากหลังขึ้นเป็น ไม่สามารถแก้ปัญหา ระบบทั้งหมดจะยังคงอยู่รอบสมดุล ความคิดพื้นฐานของความยั่งยืนและระบบจะดำรงยอดดุล วิธีการนี้ผลงานล้มเหลวในการยอมรับว่า องค์ประกอบของความต่อเนื่อง และเปลี่ยนแปลงเป็นปกติในวัฒนธรรม สิ่งแวดล้อม และ เศรษฐกิจ เหมือนไม่เปลี่ยนแปลงโดยอัตโนมัติเท่ากับทำลาย สายนี้สำหรับการตีความร่วมกันของสิ่งจะได้ยั่งยืนที่ว่าคนอยู่อาศัยเป็น หรืออาจ เป็น และวัตถุประสงค์ของการท่องเที่ยว ในคำอื่น ๆ การยอมรับ uncritical เจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ การขำน่าอัสสัมชัญส่วนประจักษ์และสมดุลพื้นฐานของอำนาจ และความรู้ต้องเป็นศูนย์กลางเป็นหัวใจของการพัฒนาที่ยั่งยืน และยั่งยืนท่องเที่ยว (Liburd, 1999)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นอกจากนี้ความหมายและการปฏิบัติของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนไม่สามารถจะแยก
จากคุณค่าทางวัฒนธรรมและบริบทในการที่พวกเขามีอยู่ (Liburd, 1999) ในฐานะที่เป็นที่ถกเถียงกันอยู่โดย
แฮร์ริสัน (1996) เพียงแค่พิจารณาประเด็นทางสังคมวัฒนธรรมเป็นส่วนหนึ่งของระบบที่กว้างขึ้นหรือ
เป็นฉากหลังเล็กน้อยไม่ได้แก้ปัญหา ระบบทั้งหมดจะถูกเก็บรักษาไว้
รอบสมดุล ความคิดพื้นฐานของการพัฒนาอย่างยั่งยืนและระบบการคือการรักษา
ความสมดุล วิธีนี้ functionalist ล้มเหลวที่จะยอมรับว่าองค์ประกอบของความต่อเนื่องและ
การเปลี่ยนแปลงเป็นบรรทัดฐานสำหรับวัฒนธรรมสิ่งแวดล้อมและเศรษฐกิจเช่นเดียวกับการเปลี่ยนแปลงจะ
ไม่ถูกทำลายโดยอัตโนมัติเท่ากัน นี้เรียกร้องให้ตีความการทำงานร่วมกันของสิ่งที่
จะได้รับการไว้สำหรับผู้ที่และวิธีการโดยคนที่มีที่อยู่อาศัยเป็นหรืออาจจะกลายเป็น
วัตถุของการท่องเที่ยว ในคำอื่น ๆ ได้รับการยอมรับลำเอียงของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจที่ไร้เดียงสา
สมมติฐานของผู้ถือหุ้นระหว่าง generational พื้นฐานและความไม่สมดุลของอำนาจและ
ความรู้จะต้องเป็นศูนย์กลางเข้าไปในหัวใจของการพัฒนาอย่างยั่งยืนและมีความยั่งยืน
การท่องเที่ยว (Liburd, 1999)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นอกจากนี้ ความหมายและการปฏิบัติของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนจะไม่สามารถแยก
จากค่านิยมทางวัฒนธรรมและในบริบทที่พวกเขามีอยู่ ( liburd , 1999 ) ที่ถกเถียงกันอยู่โดย
แฮร์ริสัน ( 1996 ) , เพียงแค่พิจารณาประเด็นทางสังคมและวัฒนธรรมเป็นส่วนหนึ่งของระบบที่กว้างขึ้นหรือ
เป็นฉากหลังไม่มีอะไร ไม่ได้แก้ปัญหา ทุกระบบมีการรักษา
ประมาณสมดุลแนวคิดพื้นฐานของการพัฒนาอย่างยั่งยืนและเป็นระบบในการรักษา
สมดุล แนวทางคติคำนึงประโยชน์นี้ล้มเหลวที่จะยอมรับว่าองค์ประกอบของความต่อเนื่องและ
เปลี่ยนเป็นบรรทัดฐานวัฒนธรรม สิ่งแวดล้อม และเศรษฐกิจ อย่างเปลี่ยนบ้าง
ไม่เท่ากันโดยการทำลาย นี้เรียกร้องให้มีการตีความอะไร
)จะรักษาใคร และอย่างไร โดยผู้ที่อยู่อาศัย หรืออาจกลายเป็น
วัตถุประสงค์ของการท่องเที่ยว ในคำอื่น ๆ , การยอมรับ uncritical ของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ , na ไตได้
สมมติฐานของอินเตอร์ ส่วน generational และความไม่สมดุลของพื้นฐานของอำนาจและ
ความรู้จะต้องมีศูนย์กลางเป็นหัวใจของการพัฒนาที่ยั่งยืน และการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ( liburd



, 1999 )