If reports are to be believed, Australian “nice girl”, singer-superstar Delta Goodrem is engaged in a poisonous feud with her fellow Voice judge, British “nice girl” singer-superstar, Jessie J. “It’s real,” confirmed Channel Nine to the Sydney Morning Herald on Monday, supplying readers with incontrovertible proof of the breakdown of relations: Delta unleashing no less than a “full repertoire of death stares to her fellow judge”. This collection of icicle-eyed hate glaring is viewable in a highlights reel that Nine released to the internet, an act of selfless charity one expects from the commercial television corporation.
Since The Voice began screening scenes of a conflict unparalleled in enmity since the start of the Korean war (peace as yet undeclared, 65 years on), global entertainment media has, of course, been abuzz. Woman’s Day, News.com.au, TVNZ and the Daily Mail have all covered the story of Goodrem’s extraordinary use of the word “shit” to describe how she was feeling after a particularly long day of talent-judging. Yet statements by Goodrem suggest that the “feud” may not be all it seems. With the brazen iconoclasm of a lecturer delivering the introductory lesson to a first-year media studies course, News.com.au quoted the singer as saying, “There can be a lot of illusions with TV editing.”
This, I think, is where a greater, more shocking entertainment scandal may yet unravel. Goodrem’s admission that reality television employs the techniques of fiction is just the beginning; stand by to learn off-the-cuff comments are prescripted, shots are done in more than one take, make up really does hide everything and that successful, professional women do not inevitably hate one another, no matter how much the conventions of cultural misogyny should like to make it appear so.
The scandal of the Jessie J-Delta Goodrem feud is not, of course, that it’s been so clumsily faked to hype their TV show that not even the protagonists want to admit to it, but that at best it’s ripping off a reality television cliche so tired that it really should be given a Horlicks, a pat and a tuck into bed.
At worst, it’s direct plagiarism of a supposed feud that similarly took place between singers Nicki Minaj and Mariah Carey when they played the original feuding-women-judging-a-talent-show roles on American Idol three years ago. But these two gave their parts some Hollywood oomph, with Minaj both tweeting broadsides at Carey and allowing reports associating her with threats to have Carey shot – yes, shot, with a gun –to disseminate through the media. Amid the higher-stakes environment of the American industrial-entertainment complex, it pays to go large; the Minaj-Carey feud went prime time, big-time, and resulted in a public detente mediated by celebrity interviewer, Barbara Walters.
Goodrem either hasn’t got the interest for this kind of performance, or she’s as bored with the “catfight” confection as the rest of us. The point has been made that the other Voice judges, Ricky Martin and the Madden brothers, have not been recruited into sham skirmishing. Of course they haven’t, they’re men: if male feuding couldn’t be made cool by the Blur-Oasis sniping of the 1990s, it’s certainly not going to get an effective reboot from the Madden brothers.
So, we are left with The Voice’s girlfight on Nine, reaching for the last stale story idea left in the cupboard to boost ratings – the ancient set-up that “the Chinese character for ‘strife’ is two women living under the same roof”. Quoted by crime novelists like Robert Wilson, dramatised in oft-studied plays like Lorca’s The House of Bernarda Alba, it’s a cultural myth that insists no women anywhere can work or live together. Though disproved by the existence of the modern workplace, sharehousing, lesbian relationships, friendships or, you know, the family, it remains the bedrock not only of Goodrem-J and Carey-Minaj bareknuckling, but any examples of the Real Housewives franchise, any variation on The Hills, the very point of Next Top Model and at its most distilled hysteria within The Bachelor series.
Usually, the fighting is orchestrated around supposed competition for a man’s attention, which neatly flatters the notion of male supremacy as a value worth fighting for. Anyone paying attention may notice that “feuds” overwhelmingly take place between successful and beautiful women, who are rendered petty, ugly and vulgar through the behaviour demanded of public battle, and they leave the arena diminished. Language experts may notice that this supposed Chinese character for “strife” is as made up as any one-dimensional stereotype of women offered by mass media. There’s a rarely-used character for “quarrel” that, containing two women and no roof, really depends on a pre-held misogyny to pretend the experience of two people disagreeing is not universal.
Excised among the public shaming of Goodrem for “salty language” is, of course, the reality that professional women paid to do a job are as likely to get cranky if they’re still on shift at 12:30am as anyone else.
If this were true feuding, Goodrem or J would be off the set without returning and Channel Nine would be briefing the lawyers, not cutting a showreel. Of course, if reality television were anything like reality, there’d be no need to watch television. While The Voice purports and repurposes these ancient gender stereotypes, reality beckons this viewer as far superior entertainment.
If reports are to be believed, Australian “nice girl”, singer-superstar Delta Goodrem is engaged in a poisonous feud with her fellow Voice judge, British “nice girl” singer-superstar, Jessie J. “It’s real,” confirmed Channel Nine to the Sydney Morning Herald on Monday, supplying readers with incontrovertible proof of the breakdown of relations: Delta unleashing no less than a “full repertoire of death stares to her fellow judge”. This collection of icicle-eyed hate glaring is viewable in a highlights reel that Nine released to the internet, an act of selfless charity one expects from the commercial television corporation.Since The Voice began screening scenes of a conflict unparalleled in enmity since the start of the Korean war (peace as yet undeclared, 65 years on), global entertainment media has, of course, been abuzz. Woman’s Day, News.com.au, TVNZ and the Daily Mail have all covered the story of Goodrem’s extraordinary use of the word “shit” to describe how she was feeling after a particularly long day of talent-judging. Yet statements by Goodrem suggest that the “feud” may not be all it seems. With the brazen iconoclasm of a lecturer delivering the introductory lesson to a first-year media studies course, News.com.au quoted the singer as saying, “There can be a lot of illusions with TV editing.”คิด อยู่ที่สแกนดัลมีความบันเทิงมากขึ้น ขยันขึ้นอาจคลี่คลายได้ ชมของ Goodrem ว่า โทรทัศน์ความเป็นจริงใช้เทคนิคของนิยายเป็นเพียงการเริ่มต้น ยืนโดยการเรียน off-the-cuff เห็นมี prescripted ภาพเสร็จในเวลาหนึ่ง ทำขึ้นจริง ๆ ซ่อนทุกอย่าง และที่ผู้หญิงที่ประสบความสำเร็จ อาชีพไม่ย่อมเกลียดชังกัน ไม่ว่าแบบแผนของวัฒนธรรม misogyny ควรอยากให้ปรากฏได้สแกนดัลของอันเจสซี่เจ Delta Goodrem ไม่ แน่นอน ว่า มันเป็นการซุ่มซ่ามจึงหลอกเพื่อ hype ของโทรทัศน์ที่พระเอกไม่ได้ต้องยอมรับมัน แต่ที่ดีที่สุดก็จะคัดลอกปิด cliché โทรทัศน์ความเป็นจริงยังมีเหนื่อยดังว่า นั้นจริง ๆ ควรจะ Horlicks เป็น เป็นแพท และการเปิดเตียงที่เลวร้ายที่สุด เป็นโจรกรรมทางวรรณกรรมโดยตรงของอันควรที่คล้ายกัน เกิดขึ้นระหว่างนักร้อง Nicki Minaj และรายห์เมื่อพวกเขาเล่นบทบาท feuding-women-judging-a-talent-show ฉบับในอเมริกันไอดอลเมื่อสามปีที่ผ่านมา แต่ทั้งสองให้ชิ้นส่วนของพวกเขาบาง oomph ฮอลลีวูด กับ Minaj รับการ tweeting broadsides ที่มาโชว์พลัง และให้รายงานที่เชื่อมโยงเธอกับภัยคุกคามได้ โชว์พลัง ยิง – ใช่ ถ่าย ปืน – ฟุ้งผ่านสื่อ ท่ามกลางการแข่งขันสูงกว่าสิ่งแวดล้อมของอาคารอุตสาหกรรมบันเทิงอเมริกัน จึงจ่ายไปใหญ่ บาดหมาง Minaj โชว์พลังไปไพรม์ไทม์ ขาตั้งกล้องโจมตี และส่งผลให้ détente สาธารณะที่ mediated โดยทีมดารา Barbara WaltersGoodrem อาจไม่ได้สนใจในประสิทธิภาพการทำงานชนิดนี้ หรือเธอจะเป็นเบื่อกับคน "catfight" ส่วนที่เหลือของเรา จุดมีการทำที่อื่น ๆ เสียงผู้พิพากษา มาร์ตินริกและพี่น้อง Madden มีไม่ถูกพิจารณาในซัมซุยโป skirmishing แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้ เป็นผู้ชาย: ถ้า feuding ชายไม่ได้เย็น โดยสนิปเบลอโอเอซิสของปี 1990 แน่นอนไม่มันจะเริ่มต้นการมีผลบังคับใช้จากพี่ Maddenดังนั้น เราจะทิ้ง ด้วยเสียง girlfight เก้า ถึงในสุดท้ายเรื่องราวเก่าความคิดซ้ายในธรรมดาเพื่อเพิ่มอันดับ – ติดตั้งโบราณที่ "อักษรจีนสำหรับ 'มิด' เป็นผู้หญิงสองที่อาศัยอยู่ภายใต้หลังคาเดียวกัน" เสนอราคา โดย novelists อาชญากรรมเช่นโรเบิร์ต Wilson, dramatised ในบทละครศึกษา oft เช่น Lorca ของบ้านของ Bernarda Alba มันเป็นตำนานวัฒนธรรมที่รมย์ผู้หญิงไม่ได้สามารถทำงาน หรืออาศัยอยู่ร่วมกัน แม้ดำรง โดยการดำรงอยู่ของที่ทำงานทันสมัย sharehousing เลสเบี้ยความ สัมพันธ์ มิตรภาพหรือ รู้ ครอบครัว ยังคงข้อเท็จจริงไม่เพียงแต่ของเจ Goodrem และโชว์พลัง Minaj bareknuckling แต่ใด ๆ ตัวอย่างของ Housewives จริงแฟรน ไชส์ การเปลี่ยนแปลงใด ๆ ฮิลล์ มากจุดของถัดไปด้านบนแบบ และที่สุดของกลั่น hysteria ในชุดปริญญาตรีUsually, the fighting is orchestrated around supposed competition for a man’s attention, which neatly flatters the notion of male supremacy as a value worth fighting for. Anyone paying attention may notice that “feuds” overwhelmingly take place between successful and beautiful women, who are rendered petty, ugly and vulgar through the behaviour demanded of public battle, and they leave the arena diminished. Language experts may notice that this supposed Chinese character for “strife” is as made up as any one-dimensional stereotype of women offered by mass media. There’s a rarely-used character for “quarrel” that, containing two women and no roof, really depends on a pre-held misogyny to pretend the experience of two people disagreeing is not universal.Excised among the public shaming of Goodrem for “salty language” is, of course, the reality that professional women paid to do a job are as likely to get cranky if they’re still on shift at 12:30am as anyone else.If this were true feuding, Goodrem or J would be off the set without returning and Channel Nine would be briefing the lawyers, not cutting a showreel. Of course, if reality television were anything like reality, there’d be no need to watch television. While The Voice purports and repurposes these ancient gender stereotypes, reality beckons this viewer as far superior entertainment.
การแปล กรุณารอสักครู่..