Dance Dance in ThailandRam Thai is

Dance
Dance in Thailand
Ram Thai is the main dramatic art form of Thailand. Thai dance, like many forms of traditional Asian dance, can be divided into two major categories that correspond roughly to the high art (classical dance) and low art (folk dance) distinction.
Although the traditional Thai performing arts are not as vibrant as they once were, suffering inroads from Western entertainment and generally changing tastes, Thai dance drama is not extinct. What survives displays the elegance of an art form refined over centuries and supported by regal patronage.
Aside from folk and regional dances (southern Thailand's Indian-influenced Menora dance, for example), the two major forms of Thai classical dance drama are Khon and Lakhon nai. In the beginning both were exclusively court entertainments and it was not until much later that a popular style of dance theater, Likay, evolved as a diversion for the common folk who had no access to royal performances. Apart from Lakhon nai, Lakhon Chatri is also one of the most important thai dances.
A Khon dance performance

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เต้นรำ นาฏศิลป์ไทยไทย Ram เป็นหลักอย่างศิลปะแบบของไทย รำไทย เช่นหลายรูปแบบของเอเชียรำ สามารถแบ่งออกเป็นสองประเภทใหญ่ ๆ ที่สอดคล้องกับสูงประมาณศิลปะ (นาฏศิลป์) และความแตกต่างศิลปะต่ำ (การเต้นรำพื้นเมือง) ถึงแม้ว่าศิลปะไทยดั้งเดิมไม่ได้อันนั้นเมื่อกำลัง ทุกข์แผ่จากตะวันตกบันเทิงและโดยทั่วไปการเปลี่ยนรสนิยม ละครรำไทยไม่สูญพันธุ์ สิ่งมีชีวิตอยู่แสดงความสง่างามแบบศิลปะกลั่นช่วงศตวรรษ และโดยพระราชอุปถัมภ์ นอกเหนือจากพื้นบ้าน และในภูมิภาคเต้นรำ (ภาครับอิทธิพลอินเดีย Menora รำ ตัวอย่าง), แบบหลักสองของละครรำไทยมีโขนและละครใน ในการเริ่มต้นทั้งสองมีเฉพาะศาลบันเทิง และก็ไม่จนภายหลังที่พัฒนามาแบบยอดนิยมของละครรำ Likay เป็นการเบี่ยงเบนสำหรับชาวบ้านทั่วไปที่ไม่สามารถเข้าถึงการแสดงที่รอยัล นอกจากละครใน ละครชาตรีเป็นการรำไทยที่สำคัญที่สุด การรำโขน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เต้นรำ
นาฏศิลป์ไทย
รามไทยเป็นรูปแบบศิลปะการแสดงละครหลักของประเทศไทย รำไทยเช่นหลายรูปแบบของการเต้นรำแบบเอเชียสามารถแบ่งออกเป็นสองประเภทหลักที่ตรงไปประมาณศิลปะชั้นสูง (นาฏศิลป์) และศิลปะต่ำ (การเต้นรำพื้นบ้าน) ความแตกต่าง
แม้ว่าดั้งเดิมศิลปะการแสดงของไทยไม่ได้เป็นที่สดใสเป็นพวกเขาเคยมีความทุกข์จากการรุกล้ำความบันเทิงตะวันตกและโดยทั่วไปการเปลี่ยนแปลงรสนิยมละครรำไทยไม่สูญพันธุ์ สิ่งมีชีวิตแสดงความสง่างามของรูปแบบศิลปะการกลั่นในช่วงศตวรรษและได้รับการสนับสนุนโดยการอุปถัมภ์ของกษัตริย์
นอกเหนือจากพื้นบ้านและการเต้นรำระดับภูมิภาค (ภาคใต้ของไทยอินเดียอิทธิพลเต้นรำ Menora ตัวอย่างเช่น) ทั้งสองรูปแบบหลักของละครรำไทยโขนและละครนาย ในการเริ่มต้นทั้งสองได้เฉพาะศาลบันเทิงและมันก็ไม่ได้จนกว่ามากในภายหลังว่ารูปแบบที่นิยมของโรงละครฟ้อนรำลิเก, การพัฒนาเป็นผันสำหรับชาวบ้านทั่วไปที่มีการเข้าถึงการแสดงพระราชไม่มี นอกเหนือจากละคร Nai, ละครชาตรียังเป็นหนึ่งในศิลปะการฟ้อนรำไทยที่สำคัญที่สุด
การเต้นโขน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เต้นเต้นในไทยรำไทยเป็นหลักในรูปแบบของนาฏศิลป์ไทย ไทยเต้นเหมือนเต้นหลายรูปแบบดั้งเดิมของเอเชีย สามารถแบ่งออกเป็นสองประเภทหลักที่สอดคล้องคร่าวเพื่อศิลปะ ( นาฏศิลป์ ) ศิลปะสูงและต่ำ ( รำวง ) ความแตกต่างแม้ว่าดั้งเดิม ศิลปะการแสดงไทยไม่ได้เป็นสดใสเช่นที่พวกเขาเคยเป็น ทรมานสัตว์จากตะวันตกบันเทิงและการเปลี่ยนแปลงโดยทั่วไปรสชาติ นาฏศิลป์ไทยละครจะไม่สูญพันธุ์ สิ่งที่มีชีวิตอยู่แสดงความสง่างามของศิลปะที่ประณีตกว่าหลายศตวรรษและได้รับการสนับสนุนจากพระราชคุณูปการนอกเหนือจากการเต้นพื้นบ้านในภูมิภาค ( ภาคใต้อินเดียได้รับอิทธิพลมโนราห์เต้น , ตัวอย่างเช่น ) , สองรูปแบบหลักของละครนาฏศิลป์ไทยโขนและละครไน ในตอนแรกทั้งสองความบันเทิงโดยเฉพาะศาล และมันไม่จนมากภายหลังว่าเป็นสไตล์ยอดนิยมของโรงละคร เต้นลิเก วิวัฒนาการมาเป็นทางเบี่ยงสำหรับชาวทั่วไปที่ไม่มีการเข้าถึงการแสดงที่รอยัล นอกจากละครในละครชาตรี , รำไทยยังเป็นหนึ่งในที่สำคัญที่สุดการแสดงโขน