I should have paid a little more at

I should have paid a little more attention to my attire maybe? Well, not that it would have changed much. My sense in clothing is average.
At least I’ll be able to talk properly to Souichi and others on these clothes.

“huh?”

While I was appraising my clothes, I heard a somewhat recognisable voice.
On turning towards it, a single girl was standing there.
A high class golden embroidered blue robe. A red ribbon and white blouse. A blue skirt that reached till the thighs. A beret like hat on the head. It was the uniform of the academy.

And above all, black hair and black eyes. Hair that reached the waist.
Glossy, well-maintained straight hair. Slightly drooping big eyes.

I ended up staring at that recognisable face for some time.

“Yayoi-chan?”
“Renji-oniisan?”

We both called each other’s names.
For a second I thought it’d be Aya but I was totally wrong.
In just a year, Aya would not be able to give off such a calm and gentle presence, I’d definitely not recognise her if that was really the case.

“You’ve grown.”
“Renji-oniisan has…..grown out his beard.”

At that, she started chuckling at me.

[That is why I said. Shave! It doesn’t suit you, a beard that is. Looks untidy…]

Such harsh remarks. It seems to have gotten even more unforgiving due to finding someone with a similar opinion, I guess.
There’s no such thing, I rubbed my chin. I don’t find that slightly prickly sensation to be bad.

“Eru-san as well, it’s been a long time.”(yayoi)
[Ah, long time no see Yayoi. You’ve gotten prettier.]
“Thank you very much.”

I see, so that’s what I should’ve said.
—-nope, not going to say that actually though. There’s no way I can say that to someone who feels like a daughter.

“Also, I have the same opinion as Eru-san.”
“Hm?”
“The beard, it doesn’t suit you.”

I ended up averting my gaze at that.
I see, so it doesn’t suit me.
Being told that by a girl with a smile sure has an effect. It felt like a knife just stabbed through my chest.

[Say it more. Renji doesn’t listen to what I say after all.]
“Really? I don’t think so though?”(yayoi)
“That’s because Ermenhilde started nagging too much in past one year.”(renji)
[I have to say something if Renji is being lazy.]

As we continued our usual banter, she gave a small chuckle again.
As she laughed while hiding her mouth with her hand, she looked even more prettier than her age.

“Both Renji-oniisan and Eru-san haven’t changed much.”(yayoi)
[Is that so? Renji’s lifestyle has become extremely dull and lazy in my opinion.]
“Oi stop. It hasn’t become that bad.”
“fufu.”

As I quarreled with Ermenhilde, Yayoi-chan laughed at us.
Hmm.

“Really, you both haven’t changed.”
“Yayoi-chan has gotten bigger though.”
“….Telling a girl that she’s gotten bigger might not really be a compliment though?”

Is that so?
Her height’s grown, and her atmosphere has become calmer. It was like that a year back as well but now it has become more adult like.
I guess it’s true when they say that children grow fast. Even though her height was barely till my chest back then, now she’s as tall as my shoulders.

Her height that was taller than the normal girl her age made her feel even more mature.

Her long hair and robe gently swayed with the wind. Yayoi-chan standing in the sunset looked extremely precious and my chest became warm inside.

My worries regarding what I should say to them completely disappeared. From the bottom of my heart, I felt glad that I decided to meet them again.

[We seem to be standing out. How about moving to a place where we can talk with ease?]

On Ermenhilde’s words, Yayoi-chan turned towards the surroundings.
I too, at that, finally felt the need to pay attention to my surroundings.
She must be famous at the academy. Now that the classes were over, a huge crowd of students were accumulated in this area.

“This is troublesome…”(yayoi-chan)
“That’s true.”
“There’s a park a little walk away from here. How about going there to talk?”

Saying that, she grabbed my hand.
I flinched a little from the sensation of that small and gentle hand.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บางทีหรือไม่จึงควรมีการชำระเงินน้อยความสำคัญกับการแต่งกายของฉัน ดี ไม่ว่ามันจะมีการเปลี่ยนแปลงมาก ความรู้สึกของฉันในเสื้อผ้าเป็นเฉลี่ยอย่างน้อย ฉันจะสามารถพูดคุยได้อย่างถูกต้องกับ Souichi และอื่น ๆ เสื้อผ้าเหล่านี้"ฮะ"ในขณะที่ฉันถูก appraising เสื้อผ้าของฉัน ฉันได้ยินเสียงค่อนข้างเข้าใจบนเปิดยังมัน สาวเดียวยืนสูงชั้นเสื้อคลุมสีฟ้าปักทอง มีริบบิ้นสีแดงและเสื้อสีขาว กระโปรงสีฟ้าที่มาถึงจนถึงต้นขา การเบเรต์ฤดูหนาวเช่นหมวกบนหัว มันเป็นเครื่องแบบของสถาบันการศึกษาและสีดำด้านทั้งหมด ผมและตาสีดำ ผมถึงเอวผมตรงเงา ดูแลอย่างดี ตาใหญ่หลบเล็กน้อยฉันสิ้นสุดขึ้นจ้องใบหน้าเข้าใจว่าบางครั้ง"ยาโยอิจัง""เพิลส์-oniisan"เราเรียกชื่อของกันและกันเป็นครั้งที่สอง ผมคิดว่า มันจะเป็นอา แต่ผมไม่ถูกต้องในเพียงปี อาจะไม่สามารถให้มีความสงบ และอ่อนโยน ฉันจะแน่นอนตรวจไม่พบเธอให้ได้จริง ๆ ในกรณี"คุณได้เติบโต""เพิลส์ oniisan มี...ปลูกออกเคราของเขา"ว่า เธอเริ่ม chuckling ที่ฉัน[นั่นคือเหตุผลที่ว่า โกนหนวด มันไม่เหมาะกับคุณ เคราที่ ดูบกพร่อง...]เหตุรุนแรงดังกล่าว ดูเหมือนมีอากาศยิ่งสมควรเนื่องจากหาคนที่ มีความเห็นคล้ายกัน เดามีไม่ ฉันลูบคางของฉัน ค้นหาความรู้สึกที่เต็มไปด้วยหนามเล็กน้อยจะไม่ดี“Eru-san as well, it’s been a long time.”(yayoi)[Ah, long time no see Yayoi. You’ve gotten prettier.]“Thank you very much.”I see, so that’s what I should’ve said.—-nope, not going to say that actually though. There’s no way I can say that to someone who feels like a daughter.“Also, I have the same opinion as Eru-san.”“Hm?”“The beard, it doesn’t suit you.”I ended up averting my gaze at that.I see, so it doesn’t suit me.Being told that by a girl with a smile sure has an effect. It felt like a knife just stabbed through my chest.[Say it more. Renji doesn’t listen to what I say after all.]“Really? I don’t think so though?”(yayoi)“That’s because Ermenhilde started nagging too much in past one year.”(renji)[I have to say something if Renji is being lazy.]As we continued our usual banter, she gave a small chuckle again.As she laughed while hiding her mouth with her hand, she looked even more prettier than her age.“Both Renji-oniisan and Eru-san haven’t changed much.”(yayoi)[Is that so? Renji’s lifestyle has become extremely dull and lazy in my opinion.]“Oi stop. It hasn’t become that bad.”“fufu.”As I quarreled with Ermenhilde, Yayoi-chan laughed at us.Hmm.“Really, you both haven’t changed.”“Yayoi-chan has gotten bigger though.”“….Telling a girl that she’s gotten bigger might not really be a compliment though?”
Is that so?
Her height’s grown, and her atmosphere has become calmer. It was like that a year back as well but now it has become more adult like.
I guess it’s true when they say that children grow fast. Even though her height was barely till my chest back then, now she’s as tall as my shoulders.

Her height that was taller than the normal girl her age made her feel even more mature.

Her long hair and robe gently swayed with the wind. Yayoi-chan standing in the sunset looked extremely precious and my chest became warm inside.

My worries regarding what I should say to them completely disappeared. From the bottom of my heart, I felt glad that I decided to meet them again.

[We seem to be standing out. How about moving to a place where we can talk with ease?]

On Ermenhilde’s words, Yayoi-chan turned towards the surroundings.
I too, at that, finally felt the need to pay attention to my surroundings.
She must be famous at the academy. Now that the classes were over, a huge crowd of students were accumulated in this area.

“This is troublesome…”(yayoi-chan)
“That’s true.”
“There’s a park a little walk away from here. How about going there to talk?”

Saying that, she grabbed my hand.
I flinched a little from the sensation of that small and gentle hand.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันควรจะได้จ่ายเงินให้ความสนใจน้อยมากในการแต่งกายของฉันอาจจะ? ดีไม่ว่ามันจะมีการเปลี่ยนแปลงมาก ความรู้สึกของฉันในเสื้อผ้าเป็นค่าเฉลี่ย.
อย่างน้อยผมจะสามารถพูดคุยอย่างถูกต้องเพื่อ Souichi และอื่น ๆ บนเสื้อผ้าเหล่านี้. "ฮะ?" ขณะที่ผมกำลังประเมินเสื้อผ้าของฉันฉันได้ยินเสียงค่อนข้างเป็นที่รู้จัก. เมื่อวันที่เปลี่ยนไปมันเป็นหนึ่งเดียว หญิงสาวกำลังยืนอยู่ที่นั่น. ชั้นสูงสีทองปักเสื้อคลุมสีฟ้า ริบบิ้นสีแดงและเสื้อสีขาว กระโปรงสีน้ำเงินที่มาถึงจนถึงต้นขา หมวกเช่นหมวกบนศีรษะ มันเป็นเครื่องแบบของสถาบันการศึกษา. และเหนือสิ่งอื่น, ผมสีดำและสีดำตา ผมว่าถึงเอว. เคลือบมันบำรุงรักษาอย่างดีผมตรง เล็กน้อยหลบตาดวงตาขนาดใหญ่. ฉันสิ้นสุดขึ้นจ้องมองที่ว่าใบหน้าที่รู้จักสำหรับบางเวลา. "ยาโยอิจัง?" "Renji-oniisan?" เราทั้งสองเรียกว่าชื่อของแต่ละคน. เป็นครั้งที่สองผมคิดว่ามันจะเป็นอายะ แต่ผมโดยสิ้นเชิง ที่ไม่ถูกต้อง. ในเวลาเพียงปีอายะจะไม่สามารถที่จะให้ออกเช่นการแสดงตนที่สงบและอ่อนโยนฉันแน่นอนไม่รู้จักเธอว่าที่จริงกรณี. "คุณได้เติบโตขึ้น." "Renji-oniisan มี ... .grown ออกเคราของเขา. " ที่ว่าเธอเริ่มหัวเราะเบา ๆ ที่ผม. [นั่นคือเหตุผลที่ผมบอกว่า โกน! มันไม่เหมาะกับคุณเคราที่เป็น ลักษณะรก ... ] หมายเหตุรุนแรงเช่น มันดูเหมือนว่าจะมีอากาศแม้ให้อภัยมากขึ้นเนื่องจากการหาคนที่มีความเห็นคล้ายกันผมคิดว่า. ไม่มีสิ่งดังกล่าวผมลูบคางของฉัน ฉันไม่พบความรู้สึกที่เต็มไปด้วยหนามเล็กน้อยจะไม่ดี. "รุซังเป็นอย่างดีจะได้รับเป็นเวลานาน." (Yayoi) [AH เวลานานไม่เห็นยาโยอิ คุณเคยสวย.] "ขอบคุณมาก." ฉันเห็นดังนั้นนั่นคือสิ่งที่ฉันควรจะได้กล่าว. --nope ไม่ได้ไปที่จะบอกว่าจริง ๆ แล้วแม้ว่า ไม่มีทางที่ฉันสามารถพูดได้ว่าคนที่ให้ความรู้สึกเหมือนลูกสาวคนหนึ่งไม่ได้. "นอกจากนี้ผมมีความเห็นเช่นเดียวรุซัง." หืม "?" "เคราก็ไม่เหมาะกับคุณ." ฉันสิ้นสุดขึ้นหลีกเลี่ยงของฉัน จ้องมองที่ว่า. ผมเห็นดังนั้นจึงไม่เหมาะกับฉัน. ได้รับการบอกว่าโดยหญิงสาวที่มีรอยยิ้มให้แน่ใจว่ามีผลกระทบ มันรู้สึกเหมือนมีดเพียงแค่แทงทะลุหน้าอกของฉัน. [พูดมันมากขึ้น Renji ไม่ฟังสิ่งที่ผมพูดหลังจากทั้งหมด.] "จริงเหรอ? ผมไม่คิดอย่างนั้น แต่? "(Yayoi) " นั่นเป็นเพราะ Ermenhilde เริ่มจู้จี้มากเกินไปในอดีตที่ผ่านมาหนึ่งปี. "(Renji) [ผมต้องบอกว่าบางสิ่งบางอย่างถ้า Renji จะถูกขี้เกียจ.] ในขณะที่เรายังคงล้อเล่นตามปกติของเราเธอ ให้หัวเราะเล็ก ๆ อีกครั้ง. ขณะที่เธอหัวเราะในขณะที่หลบซ่อนตัวอยู่ในปากของเธอด้วยมือของเธอเธอมองมากยิ่งขึ้นสวยกว่าอายุของเธอ. "ทั้ง Renji-oniisan และรุซังยังไม่ได้เปลี่ยนมาก." (Yayoi) [ที่เป็นเช่นนั้น? วิถีการดำเนินชีวิต Renji ได้กลายเป็นอย่างมากน่าเบื่อและขี้เกียจในความคิดของฉัน.] "เฮ้ยหยุด มันไม่ได้กลายเป็นว่าไม่ดี. " " fufu. " ขณะที่ผมทะเลาะกับ Ermenhilde, ยาโยอิจังหัวเราะเยาะเรา. อืม. " จริงๆคุณทั้งสองยังไม่ได้เปลี่ยน. " " ยาโยอิจังมีอากาศขนาดใหญ่แม้ว่า. " " ... .Telling สาวว่าเธอมีอากาศที่มีขนาดใหญ่อาจไม่ได้จริงๆจะชมเชยแม้ว่า? " นั่นคือเพื่อ? ความสูงของเธอเติบโตขึ้นและบรรยากาศของเธอได้กลายเป็นที่เงียบสงบ มันเป็นเหมือนว่าปีที่กลับมาเช่นกัน แต่ตอนนี้มันได้กลายเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเช่น. ผมคิดว่ามันเป็นความจริงเมื่อพวกเขากล่าวว่าเด็กที่เติบโตอย่างรวดเร็ว แม้ว่าความสูงของเธอก็แทบจะไม่จนหน้าอกของฉันกลับมาแล้วตอนนี้เธอสูงเท่าไหล่ของฉัน. ความสูงของเธอที่เป็นที่สูงกว่าปกติสาวอายุของเธอทำให้เธอรู้สึกเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น. ผมยาวของเธอและเสื้อคลุมแกว่งเบา ๆ กับลม ยาโยอิจังยืนอยู่ในพระอาทิตย์ตกดินมองที่มีค่ามากและหน้าอกของฉันกลายเป็นภายในอบอุ่น. กังวลของฉันเกี่ยวกับสิ่งที่ผมควรจะพูดกับพวกเขาหายไปอย่างสมบูรณ์ จากก้นบึ้งของหัวใจของฉันที่ฉันรู้สึกดีใจที่ฉันตัดสินใจที่จะพบพวกเขาอีกครั้ง. [เราดูเหมือนจะยืนอยู่ข้างนอก วิธีการเกี่ยวกับการย้ายไปยังสถานที่ที่เราสามารถพูดคุยได้อย่างง่ายดาย?] ในคำ Ermenhilde ของยาโยอิจังหันไปทางสภาพแวดล้อม. ฉันก็ที่ว่าในที่สุดก็รู้สึกว่าจำเป็นต้องให้ความสนใจกับสภาพแวดล้อมของฉัน. เธอจะต้องมีชื่อเสียงในโรงเรียน . ตอนนี้เรียนได้มากกว่าฝูงชนกลุ่มใหญ่ของนักเรียนที่ถูกสะสมในพื้นที่นี้. "นี่คือลำบาก ... " (Yayoi จัง) "นั่นเป็นความจริง." "มีสวนเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยการเดินเท้าออกไปจากที่นี่ วิธีการเกี่ยวกับที่จะมีการพูดคุย? " บอกว่าเธอคว้ามือของฉัน. ฉันสะดุ้งเล็กน้อยจากความรู้สึกของมือที่มีขนาดเล็กและเบา