The pair had seven children, and of

The pair had seven children, and of those, four died. Only the first born, the third born and the sixth born lived on. Truth be told, the first born would laugh every time the number of his brethren grew less. His eyes sparkled amber, which the spirits of the forest so loved. The only thing that those brothers and sisters in that closed and tiresome village had in common was their smiling faces.

The daughters looked like their father. The sons looked like their mother. That was the thinking of the human world. I guess that would mean I look a lot like my father. I wonder if I inherited my laugh from him as well. My little brother’s laugh would sound like my mother’s.

The spirits of the forest never really forgave me for going back to the world of the humans. The spirits of the forest tempted me. They tried to lead me astray from the path leading away.

“…show us a performance even more amazing than the last”, is what they said.

“Hey, remember who you’re talking to. It will be simple.”

Because I was only human when I was born. I haven’t been since.

***

There was heavy rain just before the start of spring. It poured down for a long while and formed a body of water in the valley. The water eventually crumbled the rock, sent a river of mud downhill and destroyed the cliff. The people who couldn’t wait for the road to be passable forged their own path through the surrounding wilderness and eventually stumbled upon the old village. There were pilgrims and merchants and messengers and soldiers and a young woman who played the harp.

They brought with them exotic foods, fabrics and news which the villagers had never seen, and over the course of a few days the people of the village began to soften. Among the travellers was one who shone brighter than all the rest. She was a young lady who sang songs so sweet that you would think her dreamy voice was one with her harp and not human at all. Her voice would go high and low with the strangest timing, and would snap the listener back to reality just as they were about to doze off. A wall of people would form around her whenever she sang and even those little creatures of the forest, like the birds and the deer, would come to listen.

There was one young man who adored not the young woman’s songs, but the young woman herself. He was too old to be called a boy, and smiled too innocently to be called a man. Though you could say the same about the light that that shone from the young lady’s eyes, as she too was once a young girl.

She sang.
She smiled.
She held out her hand.

The young man, lost in the music, took her hand.

Before they knew it, the sun, not the rain, came down on the village. The travellers all started to disappear, back to their journeys, one by one, until the last one had left. The young lady with the dreamy voice was also gone. She disappeared, as if carried away by the wind, and no one seemed to notice. The village returned to predictable tranquillity once all the outsiders had gone.

***

She was beautiful. You knew that in the instant you met her. There weren’t all that many people in the village you would call young. One’s beauty or ugliness was not something that people cared much about. And even if there was a single person beautiful enough to be worth mentioning, or someone ugly enough, it wouldn’t fill your belly. There wasn’t much point to it. The only things of beauty existed in legends and had no meaning in reality, that was just a matter of course. They were probably people from legends based in reality. A poet, a bard, call her what you will.

Till the fields, raise cattle, catch fish. There was no other work to be done in the village. Travelling, let alone as a woman, would be anything but normal. Not to mention that she was just a woman who was trapped while the rain poured down for a short while. Even if the people of the village hated outsiders, it wasn’t the thieves, or the cannibals either. Indeed, it was the guests who gained permission to stay in the village for a few days.

All the same, the young, or the childish, would praise the young woman’s beauty, one after the other, and then disappear. All they had were a few simple words. The young man looked upon that beauty and couldn’t tear his eyes away. He was unable to say anything. He should have just told her what he was thinking.

If you praised her shimmering black hair, her voice so clear that it almost felt cold or her smile like the shimmering sun in the middle of winter, she would, well, who knows. The things about her that were worthy of compliments are so many that you couldn’t say anything at all. This much was true. There is no way that a woman would search for a man who could do nothing but look at her. Even if she looked his way suggestively, it had no real meaning, and even if it did, she was different to those listening and watching… She was one of the other travellers.

There was no way that he could refuse her hand when she held it out to him. She was just far enough that she might, or might not, touch him. There was no one else. She was motioning to him. He was so happy. He was just a simple man. She might just be mocking him. If it were someone from the outside, they wouldn’t refuse her hand, they would plainly take it. They would tease each other and enjoy themselves. She should just laugh and call him a happy villager. It would be impossible to trade the honour of being chosen for anything else, it was too wonderful a thing.

Three days passed. That was as long as the rains kept that beautiful woman in the village. The young woman then disappeared without a word. It was like she had never been there at all. She left not a single foot print. That was the hard truth. The young man didn’t know how to express himself after that happened. In all his emptiness, there was a prickling pain in his heart. He buried himself in other things to try and forget the pain, but it wasn’t enough. But that woman flowed into his heart whenever he tried to think of something else. She was there for a few days at the most, but it was worth more than the sum of his entire life.

However, he couldn’t let anyone know how he was feeling. He had to pretend that he had forgotten. No outsiders could exist. He couldn’t let something exist in a place that would remain forever. His third youngest daughter looked at him with suspicion. Girls he had known since he was little stared at him. His mother looked at him with uncertainty. He had to pretend that he had forgotten about that woman and her harp.

Till the fields. Shepard the sheep. Sleep. Catch fish. Sleep. Slaughter pigs. Water crops. Chop down trees. Sleep. Harvest fruit. Feed animals. Sleep. Sleep. Heaven forbid the village should ever change. He couldn’t do even the littlest out of the ordinary. He had to repeat the same single day that his parents and their parents and their parents before them had done for hundreds of years.

…She wasn’t allowed to be a part of the village.

That’s what he thought. There was no sign of her in the village. She was not a part of the proper daily routine that they had to repeat everyday. They couldn’t have anything that so much as smelt like it was from outside of the village. The village was a harsh place. Your food would soon disappear if you stopped working for a while. The children would die. The elderly too. It really was hard and they had to all work together without breaking for a moment.

The man and his sisters and his fiends, they were all just living by chance. Just some closely-aged comrades slowly going extinct. You must not look. You must not look. That forest is giggling at you. That’s just the sound of the wind passing through the trees. All he could hear was voices of people. More so than a fearful feeling towards that noise was a feeling of curiosity, and so he left his home. That’s the past that he remembers.

Before long that man, whose feelings of emptiness had wormed their way into his life, who loved his village, became a part of the past and gradually turned to a doll with a lingering look on its face.

***

Softly beckon the hand. The action was subtle. It was light, right on the brink of being seen and not being seen. It only went to the person it was supposed to.

And so, one young man disappeared from the village.
And the dolls of the forest were laughing happily.
Looking over the village, making sure it doesn’t crumble.

Somewhere those laughing voices can be heard.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คู่มีเด็กเซเว่น และของ สี่ตาย เฉพาะแรกเกิด ที่สามเกิด และหกที่เกิด lived บน ความจริงจะบอก เกิดก่อนจะหัวเราะทุกครั้งที่จำนวนพี่น้องของตนเติบโตน้อย ตา sparkled แอมเบอร์ ที่รักวิญญาณของป่า สิ่งเดียวที่เหล่าพี่ ๆ ในหมู่บ้านที่น่าเบื่อ และปิดกัน การยิ้มได้ลูกสาวเหมือนพ่อ บุตรเหมือนแม่ ที่เป็นความคิดของโลกมนุษย์ ผมคิดว่า ที่จะหมายถึง ผมดูมากเช่นพ่อ สงสัยถ้า ฉันมาฉันหัวเราะจากเขาเช่นกัน เสียงหัวเราะของพี่น้อยจะเสียงเหมือนแม่ผีป่าเคยองค์ฉันสำหรับกลับไปยังโลกมนุษย์ วิญญาณของป่ายั่วผม พวกเขาพยายามทำให้ฉันผู้เสียคนจากเส้นทางที่นำไป"... .show เราการแสดงความน่าพิศวงมากขึ้นเรื่อย ๆ ", เป็นสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า"Hey จำที่คุณกำลังพูดคุยกัน มันจะเป็นอย่างนั้น"เนื่องจากผมได้เท่ามนุษย์เมื่อผมเกิด ฉันยังไม่ได้ตั้งแต่***มีฝนตกหนักก่อนเริ่มต้นฤดูใบไม้ผลิ มัน poured ลงระยะยาว และเกิดน้ำในหุบเขา น้ำในที่สุดได้ขยี้ร็อค ส่งน้ำโคลนลง และทำลายหน้าผา คนที่ไม่สามารถรออยู่จะปานปลอมตัวเองเส้นทางผ่านป่าโดยรอบ และสุด stumbled เมื่อหมู่บ้านเก่า มีพิลกริมส์ และร้านค้า และสัง และทหาร และเป็นหญิงสาวที่เล่นฮาร์ปพวกเขามากับอาหารที่แปลกใหม่ ผ้าและข่าวที่ชาวบ้านไม่เคยเห็น และในช่วงไม่กี่วัน คนของหมู่บ้านเริ่มนุ่ม ในหมู่นักท่องเที่ยวที่มีผู้ shone brighter เหลือ เธอเป็นหญิงสาวที่ร้องเพลงเพื่อที่คุณจะคิดว่า เสียงของเธอฝันหวานเป็นหนึ่ง กับฮาร์ปของเธอ และไม่ใช่คนเลย เสียงของเธอจะไปสูงต่ำกับเวลาแปลกประหลาด และจะชิดฟังไปจริงเหมือนพวกเขาจะหลับ กำแพงคนจะฟอร์มรอบเธอเมื่อใดก็ ตามที่เธอร้อง และแม้แต่เหล่าสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ของป่า นกและสัตว์ จะมาฟังมีหนุ่มคนหนึ่งที่เคารพไม่หญิงสาวเพลง แต่สาวตัวเอง เขาคือเก่าเกินไปที่จะเรียกเด็กผู้ชาย และยิ้ม innocently เกินไปจะเรียกชายคนหนึ่ง แม้ว่า คุณสามารถพูดว่า เกี่ยวกับแสงที่ที่ shone จากดวงตาของหญิงสาว เพราะเกินไปเมื่อสาวเธอร้องเธอยิ้มเธอจัดออกมือของเธอชายหนุ่ม หลงทางในเพลง เอามือของเธอก่อนที่พวกเขารู้ แสงแดด ไม่ฝน มาลงในหมู่บ้าน นักท่องเที่ยวทั้งหมดเริ่มหายไป กลับไปของพวกเขาเจอร์นีย์ หนึ่ง จนกระทั่งสุดท้ายได้จากไป หญิงสาว ด้วยเสียงฝันไปยังได้ เธอหาย ไป เหมือนกับว่าดำเนินไปตามลม และไม่มีใครประจักษ์แจ้ง หมู่บ้านกลับไปเงียบได้ครั้งเดียวทั้งหมดก็หายไปนอก***เธอสวยงาม คุณรู้ว่า ในทันทีคุณพบเธอ ไม่มีที่หลายคนในหมู่บ้านจะเรียกสาว หนึ่งของความสวยงามหรือน่าเกลียดไม่สิ่งที่คนห่วงมาก และแม้ว่าจะมีคนเดียวที่สวยงามพอที่จะคุ้มค่ากล่าวถึง หรือคนที่น่าเกลียดพอ มันจะไม่เติมท้องของคุณ จุดมากไปเลย สิ่งเดียวของความงามอยู่ในตำนาน และมีความหมายไม่มีในความเป็นจริง ซึ่งเป็นเพียงเรื่องของหลักสูตร คงจะมีคนจากตำนานที่อยู่ในความเป็นจริง กวี เป็น bard เรียกเธอว่าคุณจะจนถึงฟิลด์ เลี้ยงวัว จับปลา ไม่มีงานอื่น ๆ ต้องทำในหมู่บ้านได้ เดินทาง ให้คนเดียวที่เป็นผู้หญิง จะได้อะไรแต่ปกติ ไม่ต้องพูดถึงว่า เธอเป็นเพียงผู้หญิงที่ติดอยู่ในขณะที่ฝน poured ลงสำหรับครู่ แม้ว่าคนในหมู่บ้านเกลียดชังบุคคลภายนอก มันไม่ได้ขโมย หรือ cannibals อย่างใดอย่างหนึ่ง แน่นอน เป็นผู้ที่ได้รับอนุญาตให้เข้าพักในหมู่บ้านไม่กี่วันเดียวกัน หนุ่มสาว หรือการพูดแบบเด็ก จะสรรเสริญความงามของหญิงสาว หนึ่งหลังจากที่อื่น แล้วหายไปแล้ว ทั้งหมดมีกี่คำง่าย ๆ ได้ ชายหนุ่มมองที่ความสวยงาม และไม่ฉีกตาห่าง เขาไม่สามารถพูดอะไร เขาควรมีเพียงบอกเธอว่าเขาคิดถ้าคุณได้รับการยกย่องผมพรายดำ เสียงของเธอดังนั้นล้างว่า มันเกือบจะรู้สึกเย็น หรือรอยยิ้มของเธอเหมือนดวงอาทิตย์พรายกลางฤดูหนาว เธอ จะ ดี ผู้รู้ สิ่งที่เกี่ยวกับเธอที่น่าชมเชยมากที่คุณไม่พูดอะไรเลยได้ นี้เท่านั้นจริง มีวิธีที่จะหาผู้หญิงเป็นคนที่ไม่ดู ไม่มีอะไร แต่ที่เธอ แม้เธอมองเขาทาง suggestively มีความหมายไม่จริง และแม้ว่าจะไม่ได้ เธอต่าง ๆ ที่ฟังและดู... เธอเป็นหนึ่งในนักท่องเที่ยวอื่น ๆมีวิธีที่เขาสามารถปฏิเสธมือของเธอเมื่อเธอจัดมันออกไป เธอไกลเพียงพอที่เธออาจ หรืออาจไม่ สัมผัสเขา ไม่มีไม่มีใคร เธอถูก motioning เขา เขามีความสุขมาก เขาเป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งอย่าง เธออาจเพียงแค่จะเสียดสีเขา ถ้าได้คนจากภายนอก พวกเขาจะไม่ปฏิเสธมือของเธอ พวกเขาเถิดจะใช้มัน พวกเขาจะหยอกกัน และเพลิดเพลินกับตัวเอง นอกจากนี้เธอเพียงควรหัวเราะ และเรียกชาวบ้านมีความสุข มันจะไปค้าเกียรติของจะเลือกอะไร มันเป็นสิ่งดีเกินไปสามวันผ่านไป ที่ได้ตราบเท่าที่ฝนเก็บผู้หญิงที่สวยงามในหมู่บ้าน หญิงสาวแล้วหาย โดยไม่มีคำ ก็เหมือนเธอไม่เคยมีเลย เธอซ้ายไม่พิมพ์เท้าเดียว ที่เป็นความจริงยาก ชายหนุ่มไม่ทราบวิธีการแสดงตัวเองหลังจากที่เกิดขึ้น ในทั้งหมดของความว่างเปล่า มีความเจ็บปวด prickling ใจ เขาฝังตัวเองในการลอง และลืมความเจ็บปวด แต่มันไม่ได้เพียงพอ แต่ผู้หญิงคนนั้นเกิดขึ้นในหัวใจของเขาเมื่อเขาพยายามคิดถึงสิ่งอื่น เธอมีกี่วันมากที่สุด แต่มีมูลค่ามากกว่าผลรวมของชีวิตทั้งหมดอย่างไรก็ตาม เขาไม่ให้ใครรู้ว่าเขารู้สึก เขาต้องทำเป็นว่า เขาได้ลืม บุคคลภายนอกไม่สามารถมีอยู่ เขาไม่สามารถให้สิ่งที่มีอยู่ในสถานที่ที่จะยังคงอยู่ตลอดไป ลูกสาวคนเล็กที่สามของเขามองที่เขา ด้วยความสงสัย ผู้หญิงที่เขารู้จักเนื่องจากเขาถูกจ้องไปที่เขาน้อย แม่มองที่เขา ด้วยความไม่แน่นอน เขาต้องทำเป็นว่า เขาได้ลืมผู้หญิงคนนั้นและเธอฮาร์ปจนถึงเขตข้อมูล เพิร์แกะ นอน จับปลา นอน ฆ่าสุกร น้ำพืช สับลงต้นไม้ นอน เก็บเกี่ยวผลไม้ อาหารสัตว์ นอน นอน สวรรค์ห้ามควรเปลี่ยนหมู่บ้าน เขาไม่สามารถทำได้ littlest ผิดปกติ เขาต้องทำซ้ำวันเดียวกันที่พ่อแม่ และพ่อแม่ และผู้ปกครองของพวกเขาก่อนที่พวกเขาทำหลายร้อยปี… เธอไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของหมู่บ้านนั่นคือสิ่งที่เขาคิด ไม่มีสัญญาณของเธอในหมู่บ้านได้ เธอไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของกิจวัตรประจำวันเหมาะสมที่พวกเขาต้องทำซ้ำทุกวัน พวกเขาไม่มีอะไรที่ดังมากที่หลอมเหลวเช่นก็จากนอกหมู่บ้าน หมู่บ้านรุนแรงได้ อาหารของคุณจะหายไปทันทีถ้าคุณหยุดทำงานในขณะ เด็กจะตาย ผู้สูงอายุเกินไป จริง ๆ ก็ยาก และพวกเขาจะทำงานทั้งหมดเข้าด้วยกัน โดยแบ่งช่วงคน และน้องสาวของเขา และเขา fiends พวกเขาได้ทั้งหมดเพียงชีวิตโดยบังเอิญ สหายใกล้ชิด-aged เพียงช้า ๆ จะสูญ คุณต้องไม่ดู คุณต้องไม่ดู ป่าที่เป็น giggling ที่คุณ ที่มีเพียงเสียงลมที่ผ่านต้นไม้ ทั้งหมดที่เขาสามารถได้ยินเสียงของคนได้ ดังนั้นยิ่ง กว่าความรู้สึกกลัวต่อเสียงที่มีความรู้สึกอยากรู้ และเพื่อ ให้เขาออกจากบ้านของเขา ที่ผ่านมาที่เขาจดจำได้ก่อนยาวผู้ชายคนนั้น มีความรู้สึกของความว่างเปล่ามี wormed คนในชีวิตของเขา ที่รักหมู่บ้าน กลายเป็น ส่วนหนึ่งของอดีต และค่อย ๆ กลายเป็นตุ๊กตากับดูหน้าของลิงเกอร์ริงการ์***เบา ๆ beckon มือ การดำเนินการได้อย่างลงตัว มันเป็นแสง บนขอบของการมองเห็นและไม่ได้เห็น มันไปให้กับบุคคลนั้นควรจะและหนุ่มคนหนึ่งหายไปจากหมู่บ้านอื่น ๆและตุ๊กตาของป่าได้หัวเราะอย่างมีความสุขมองเห็นหมู่บ้าน ทำให้แน่ใจว่าไม่พังทลายบางคนหัวเราะเสียงสามารถได้ยินเสียง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทั้งคู่มีลูกเจ็ดและของผู้ที่สี่เสียชีวิต เฉพาะคนแรกที่เกิดที่สามเกิดและที่หกเกิดอาศัยอยู่บน ความจริงจะบอกคนแรกที่เกิดจะหัวเราะทุกครั้งที่จำนวนพี่น้องของเขาที่ขยายตัวน้อยลง ดวงตาของเขาเป็นประกายสีเหลืองซึ่งจิตวิญญาณของป่าเพื่อให้คนที่คุณรัก สิ่งเดียวที่พี่ชายและน้องสาวของผู้ที่อยู่ในหมู่บ้านที่ปิดและน่าเบื่อมีเหมือนกันก็คือใบหน้ายิ้มของพวกเขา. ลูกสาวดูเหมือนพ่อของพวกเขา บุตรชายดูเหมือนแม่ของพวกเขา นั่นคือความคิดของโลกมนุษย์ ฉันเดาว่าจะหมายถึงผมมองมากเหมือนพ่อของฉัน ฉันสงสัยว่าฉันได้รับการถ่ายทอดเสียงหัวเราะของฉันจากเขาเช่นกัน หัวเราะน้องชายคนเล็กของฉันจะเสียงเหมือนแม่ของฉัน. วิญญาณของป่าไม่เคยยกโทษจริงๆฉันเพื่อที่จะกลับไปโลกของมนุษย์ วิญญาณของป่าทดลองเรา พวกเขาพยายามที่จะทำให้ฉันหลงทางจากเส้นทางที่นำไป. "... แสดงให้เราเห็นผลการดำเนินงานที่น่าตื่นตาตื่นใจมากขึ้นกว่าที่ผ่านมา" เป็นสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า. "เฮ้อย่าลืมคนที่คุณกำลังพูดคุยกับ มันจะง่าย. "เพราะผมเป็นมนุษย์เพียงคนเดียวเมื่อผมเกิด ผมยังไม่ได้รับตั้งแต่. *** มีฝนตกหนักเป็นเพียงก่อนเริ่มต้นของฤดูใบไม้ผลิ มันไหลรินลงมาในขณะที่ยาวและเกิดขึ้นร่างของน้ำในหุบเขา น้ำในที่สุดก็ร่วงหินส่งแม่น้ำโคลนดาวน์ฮิลล์และทำลายหน้าผา คนที่ไม่สามารถรอสำหรับถนนที่จะผ่านไปได้ปลอมแปลงเส้นทางของตัวเองผ่านป่าโดยรอบและในที่สุดก็สะดุดเมื่อหมู่บ้านเก่า มีผู้แสวงบุญและร้านค้าและผู้สื่อสารและทหารและหญิงสาวคนหนึ่งที่เล่นพิณ. พวกเขามากับพวกเขาอาหารที่แปลกใหม่, ผ้าและข่าวที่ชาวบ้านไม่เคยเห็นและในช่วงไม่กี่วันที่คนของหมู่บ้านที่จะเริ่มต้นกับ ทำให้นิ่ม ในบรรดานักท่องเที่ยวเป็นคนหนึ่งที่ส่องสว่างกว่าส่วนที่เหลือทั้งหมด เธอเป็นหญิงสาวที่ร้องเพลงหวานที่คุณจะคิดว่าเสียงเหมือนฝันของเธอเป็นหนึ่งเดียวกับพิณและไม่ใช่มนุษย์ของเธอที่ทุกคน เสียงของเธอจะไปที่สูงและต่ำกับระยะเวลาที่แปลกประหลาดและจะตะครุบฟังกลับไปที่ความเป็นจริงเช่นเดียวกับที่พวกเขากำลังจะหลับใน ผนังของคนจะเป็นรอบ ๆ ตัวเธอเมื่อใดก็ตามที่เธอร้องเพลงและแม้ผู้ที่สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆ ของป่าเช่นนกและกวางที่จะมาฟัง. มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่ชื่นชอบไม่ได้เป็นเพลงของหญิงสาว แต่หญิงสาวที่ตัวเอง . เขาเป็นคนที่แก่เกินไปที่จะถูกเรียกว่าเด็กผู้ชายคนหนึ่งมากเกินไปและยิ้มอย่างบริสุทธิ์ใจที่จะเรียกว่าชายคนหนึ่ง แม้ว่าคุณอาจจะบอกว่าเหมือนกันเกี่ยวกับแสงที่ส่องจากดวงตาของหญิงสาวขณะที่เธอเคยเป็นมากเกินไปเด็กสาว. เธอร้องเพลง. เธอยิ้ม. เธอยื่นออกมามือของเธอ. ชายหนุ่มหายไปในเพลงพาเธอ มือ. ก่อนที่พวกเขารู้ว่าดวงอาทิตย์ไม่ได้ฝนลงมาในหมู่บ้าน นักท่องเที่ยวทั้งหมดที่ตั้งขึ้นให้หายไปได้กลับไปเดินทางของพวกเขาหนึ่งโดยหนึ่งจนคนสุดท้ายที่มีเหลือ หญิงสาวที่มีความฝันเสียงก็หายไปยัง เธอหายไปเช่นถ้าดำเนินการไปตามลมและดูเหมือนจะไม่มีใครสังเกตเห็น หมู่บ้านกลับไปที่ความเงียบสงบที่คาดการณ์ครั้งหนึ่งบุคคลภายนอกทั้งหมดได้หายไป. *** เธอเป็นที่สวยงาม คุณรู้ว่าในทันทีที่คุณได้พบกับเธอ มีไม่ใช่สิ่งที่หลาย ๆ คนในหมู่บ้านที่คุณจะเรียกหนุ่ม ความงามหนึ่งหรือความน่ากลัวไม่ได้เป็นสิ่งที่ผู้คนได้รับการดูแลมากเกี่ยวกับ และแม้ว่าจะมีคนเพียงคนเดียวที่สวยงามพอที่จะเป็นมูลค่าการกล่าวขวัญหรือคนที่น่าเกลียดมากพอก็จะไม่เติมท้องของคุณ ไม่มีจุดมากไป สิ่งเดียวของความงามอยู่ในตำนานและมีความหมายในความเป็นจริงไม่ว่าเป็นเพียงเรื่องของหลักสูตร พวกเขาได้รับอาจจะเป็นคนที่มาจากตำนานในความเป็นจริงตาม กวี, กวี, เรียกเธอว่าสิ่งที่คุณจะ. จนถึงทุ่งเลี้ยงวัวจับปลา มีงานอื่น ๆ ไม่ได้ที่จะต้องทำในหมู่บ้าน การเดินทางให้อยู่คนเดียวในขณะที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะเป็นอะไร แต่ปกติ ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกขังอยู่ในขณะที่ฝนเทลงในระยะสั้น แม้ว่าผู้คนในหมู่บ้านเกลียดชังบุคคลภายนอกก็ไม่ได้ขโมยหรือมนุษย์อย่างใดอย่างหนึ่ง อันที่จริงมันก็เป็นแขกที่มาพักที่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในหมู่บ้านไม่กี่วัน. ทั้งหมดเดียวกันหนุ่มหรือเด็ก ๆ จะสรรเสริญความงามของหญิงสาวคนหนึ่งหลังจากที่อื่น ๆ แล้วหายไป ทั้งหมดที่พวกเขามีเป็นคำง่ายๆ ชายหนุ่มมองความงามที่และไม่สามารถฉีกตาของเขาออกไป เขาไม่สามารถที่จะพูดอะไร เขาควรจะได้เพียงแค่บอกเธอว่าสิ่งที่เขาคิด. ถ้าคุณยกย่องเธอส่องแสงผมสีดำของเธอเพื่อให้เสียงที่ชัดเจนว่ามันเกือบจะรู้สึกเย็นหรือรอยยิ้มของเธอเหมือนดวงอาทิตย์ส่องแสงในช่วงกลางของฤดูหนาวที่เธอจะดีใครจะรู้ สิ่งที่เกี่ยวกับตัวเธอที่มีความคุ้มค่าของการชมเชยจำนวนมากดังนั้นที่คุณอาจไม่พูดอะไรเลย นี่คือความเป็นจริงมาก มีวิธีการที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะค้นหาคนที่จะทำอะไร แต่มองไปที่เธอไม่เป็น แม้ว่าเธอมองทางของเขานัยมันก็ไม่มีความหมายที่แท้จริงและแม้ว่ามันทำเธอเป็นที่แตกต่างกันให้กับผู้ฟังและดู ... เธอเป็นหนึ่งในนักเดินทางคนอื่น ๆ . ไม่มีทางที่เขาจะปฏิเสธที่มือของเธอเมื่อเธอจัดขึ้นไม่ได้ มันออกมาให้เขา เธอเป็นเพียงไกลพอที่ว่าเธออาจจะหรืออาจจะไม่ได้สัมผัสเขา ไม่มีใครเป็น เธอได้รับการ motioning กับเขา เขาเป็นคนที่มีความสุขมาก เขาเป็นเพียงเป็นคนเรียบง่าย เธอก็อาจจะเยาะเย้ยเขา ถ้ามันเป็นใครบางคนจากภายนอกที่พวกเขาจะไม่ปฏิเสธที่มือของเธอพวกเขาชัดถ้อยชัดคำจะใช้มัน พวกเขาจะหยอกล้อกันและสนุกกับตัวเอง เธอก็ควรจะหัวเราะและเรียกเขาว่ามีความสุขที่ชาวบ้าน มันจะเป็นไปไม่เพื่อการค้าเกียรติของถูกเลือกสำหรับสิ่งอื่นที่มันเป็นสิ่งที่วิเศษมากเกินไปสิ่งที่. สามวันผ่านไป นั่นคือตราบใดที่ฝนไว้ว่าผู้หญิงสวยในหมู่บ้าน หญิงสาวแล้วก็หายไปโดยไม่มีคำ มันเป็นเหมือนเธอไม่เคยมีที่ทั้งหมด เธอทิ้งไม่ได้เป็นพิมพ์เท้าเดียว นั่นคือความจริงที่ยาก ชายหนุ่มไม่ทราบวิธีที่จะแสดงตัวเองหลังจากที่เกิดขึ้น ในความว่างเปล่าของเขาทั้งหมดมีอาการปวด prickling ในหัวใจของเขา เขาฝังตัวเองในสิ่งอื่น ๆ ที่จะลองและลืมความเจ็บปวด แต่มันก็ไม่เพียงพอ แต่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไหลเข้าสู่หัวใจของเขาเมื่อใดก็ตามที่เขาพยายามที่จะคิดอย่างอื่น เธอเป็นคนที่มีไม่กี่วันที่มากที่สุด แต่มันก็คุ้มค่ามากขึ้นกว่าผลรวมของทั้งชีวิตของเขา. แต่เขาไม่สามารถปล่อยให้ใครรู้ว่าวิธีการที่เขามีความรู้สึก เขาจะต้องแกล้งทำเป็นว่าเขาลืม บุคคลภายนอกไม่สามารถอยู่ เขาไม่สามารถให้สิ่งที่อยู่ในสถานที่ที่จะยังคงอยู่ตลอดไป ลูกสาวคนสุดท้องที่สามของเขามองไปที่เขาด้วยความสงสัย สาวที่เขาเคยรู้จักกันมาตั้งแต่ที่เขากำลังจ้องมองมาที่เขาเล็ก ๆ น้อย ๆ แม่ของเขามองไปที่เขากับความไม่แน่นอน เขาจะต้องแกล้งทำเป็นว่าเขาลืมเกี่ยวกับการที่ผู้หญิงคนหนึ่งและพิณของเธอ. จนถึงฟิลด์ Shepard แกะ การนอนหลับ. จับปลา. การนอนหลับ. ฆ่าหมู พืชน้ำ สับลงต้นไม้ การนอนหลับ. ผลไม้ที่เก็บเกี่ยว ฟีดสัตว์ การนอนหลับ. การนอนหลับ. ห้ามสวรรค์หมู่บ้านควรเคยเปลี่ยน เขาไม่สามารถทำแม้แต่เล็กออกจากสามัญ เขาจะต้องทำซ้ำวันเดียวกับที่พ่อแม่และผู้ปกครองของพวกเขาและพ่อแม่ของพวกเขาก่อนที่พวกเขาเคยทำมานับร้อยปี. ... เธอไม่ได้รับอนุญาตเป็นส่วนหนึ่งของหมู่บ้าน. นั่นคือสิ่งที่เขาคิดว่า มีสัญญาณของเธอที่อยู่ในหมู่บ้าน เธอเป็นคนที่ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันที่เหมาะสมที่พวกเขาจะต้องทำซ้ำในชีวิตประจำวัน พวกเขาอาจจะไม่ได้มีอะไรที่มากเป็นกลิ่นเหมือนมันเป็นจากด้านนอกของหมู่บ้าน หมู่บ้านเป็นสถานที่ที่รุนแรง อาหารของคุณเร็ว ๆ นี้จะหายไปถ้าคุณหยุดการทำงานในขณะที่ เด็กจะตาย ผู้สูงอายุเกินไป จริงๆมันเป็นเรื่องยากและพวกเขามีการทำงานทั้งหมดเข้าด้วยกันโดยไม่ทำลายสักครู่. ชายและน้องสาวและสหายของเขาพวกเขาอาศัยอยู่ทั้งหมดเพียงโดยบังเอิญ เพียงบางส่วนสหายอย่างใกล้ชิดวัยช้าจะสูญพันธุ์ คุณต้องไม่มอง คุณต้องไม่มอง ป่าที่มีการหัวเราะโง่ ๆ ที่คุณ นั่นเป็นเพียงเสียงของลมผ่านต้นไม้ ทั้งหมดที่เขาจะได้ยินเป็นเสียงของคน มากไปกว่าความรู้สึกที่มีต่อเสียงที่น่ากลัวก็คือความรู้สึกของความอยากรู้อยากเห็นและเพื่อให้เขาออกจากบ้านของเขา นั่นคืออดีตที่เขาจำได้. หลังจากนั้นไม่นานคนที่มีความรู้สึกของความว่างเปล่าได้ wormed ทางของพวกเขาเข้ามาในชีวิตของเขาที่รักหมู่บ้านของเขากลายเป็นส่วนหนึ่งที่ผ่านมาและค่อยๆหันไปตุ๊กตาที่มีรูปลักษณ์ที่เอ้อระเหยบนใบหน้าของ. * ** เบา ๆ มือกวักมือเรียก การดำเนินการเป็นที่ลึกซึ้ง มันเป็นแสงที่เหมาะสมในปากของถูกเห็นและไม่ได้รับการมองเห็น มันไปให้กับบุคคลที่มันควรจะ. the ดังนั้นชายหนุ่มคนหนึ่งหายไปจากหมู่บ้าน. และตุ๊กตาของป่าที่ถูกหัวเราะอย่างมีความสุข. มองหมู่บ้านทำให้แน่ใจว่าจะไม่แตกสลาย. ที่ไหนสักแห่งเสียงหัวเราะเหล่านั้นสามารถ จะได้ยิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คู่ได้ 7 คน และพวกที่ 4 ตาย เพียงแรกเกิด , ที่สามเกิด 6 เกิดและอาศัยอยู่ ความจริงจะบอก แรกเกิดจะหัวเราะทุกครั้ง จำนวนพี่น้องที่เติบโตน้อยลง ตาของเขาเป็นประกายอำพัน ซึ่งป่าน่ารัก สิ่งเดียวที่พวกพี่น้องในที่ปิด และน่าเบื่อ หมู่บ้านมีเหมือนกันก็คือ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของพวกเขา .

ลูกสาวหน้าเหมือนพ่อ ลูกชายหน้าเหมือนแม่ นั่นคือความคิดของมนุษย์โลก . ฉันเดาว่านั่นหมายความว่า ฉันเหมือนพ่อ ผมสงสัยว่าถ้าผมได้รับเสียงหัวเราะจากเขาเช่นกัน ขำน้องจะเหมือนแม่ . . .

ป่าไม่เคยยกโทษให้ฉันเพื่อจะกลับไปยังโลกของมนุษย์วิญญาณแห่งป่าล่อลวงฉัน พวกเขาพยายามที่จะนำทางฉันไปในทางที่ผิด จากเส้นทางที่นำออกไป

" . . . . . . . โชว์การแสดงที่น่าตื่นตาตื่นใจมากขึ้นกว่าที่ผ่านมา " เป็นสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า

" นี่ จำได้มั้ยว่านายกำลังพูดอยู่กับใคร มันก็จะง่าย "

เพราะผมเป็นเพียงมนุษย์ ที่ได้เกิดมา ผมยังไม่ได้รับตั้งแต่

* * *

มีฝนหนักเพียงก่อนเริ่มต้นของฤดูใบไม้ผลิมันเทลงไปได้สักพักและรูปแบบที่มีร่างกายของน้ำในหุบเขา น้ำในที่สุด crumbled หินส่งแม่น้ำโคลนลงและทำลายหน้าผา คนที่ไม่รอถนนเป็นเส้นทางผ่านปลอมของตัวเองผ่านรอบป่า และในที่สุด stumbled เมื่อหมู่บ้านเก่ามีผู้แสวงบุญและพ่อค้าและผู้สื่อสาร และทหาร และหญิงสาวผู้บรรเลงพิณ

พวกเขามากับพวกเขาที่แปลกใหม่ อาหาร ผ้า และข่าวที่ชาวบ้านไม่เคยพบเห็น และมากกว่าหลักสูตรของไม่กี่วัน ชาวบ้านเริ่มนิ่ม ของผู้เดินทางเป็นหนึ่งที่ส่องแสงสว่างกว่าทั้งหมดที่เหลือเธอเป็นสาวน้อยที่ร้องเพลงแล้วเสียงที่หวานที่คุณจะคิดว่าเธอมีพิณของเธอและไม่ใช่มนุษย์ทั้งหมด เสียงของเธอจะสูงต่ำ ด้วยเวลาที่แปลกประหลาด และจะ snap ฟังกลับไปจริงเช่นเดียวกับที่พวกเขากำลังจะงีบหลับไป ผนังของผู้คนจะฟอร์มรอบเธอเมื่อใดก็ตามที่เธอร้องเพลง และแม้แต่พวกสิ่งมีชีวิตเล็กๆในป่าเช่น นก กวาง จะฟัง

มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่เคยเคารพ ไม่ใช่เพลงของหญิงสาว แต่หญิงสาวเอง เขาแก่เกินกว่าจะเรียกว่าเด็ก และก็ยิ้มอย่างไร้เดียงสาเกินกว่าจะเรียกว่ามนุษย์ ถึงแม้ว่าคุณไม่สามารถพูดเดียวกันเกี่ยวกับแสงที่ส่องจากดวงตาของหญิงสาวที่เธอเคยเป็นสาว

เธอ

ร้องเพลง เธอยิ้ม เธอจับมือเธอ

หนุ่มหายไปในเพลง จับมือเธอ

ก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัว พระอาทิตย์ ไม่ใช่ฝน มาที่หมู่บ้าน ผู้เดินทางทั้งหมดเริ่มหายไป กลับมาที่การเดินทางของพวกเขาหนึ่งโดยหนึ่ง จนสุดท้ายเหลืออยู่ หญิงสาวด้วยเสียงชวนฝันก็หายไป เธอหายตัวไป เช่น ถ้ากวาดไปตามลม และดูเหมือนจะไม่มีใครสังเกตเห็นหมู่บ้านกลับสู่ความเงียบสงบเมื่อบุคคลภายนอกได้ทั้งหมดได้หายไปแล้ว . . .

* * *

เธอก็สวยมาก คุณรู้ดีว่าทันทีที่คุณเจอเธอ มันไม่ได้ทั้งหมดที่หลายๆ คนในหมู่บ้าน คุณจะโทรหาหนุ่ม หนึ่งความงามหรือความน่าเกลียดก็ไม่ใช่สิ่งที่คนสนใจมากเกี่ยวกับ และถึงจะมีแค่คนๆเดียวที่สวยงามพอที่จะมีมูลค่าการกล่าวขวัญ หรือบางคนน่าเกลียดพอมันไม่เต็มท้องของคุณ ไม่ได้มีจุดมาก สิ่งสวยงามมีอยู่ในตำนานและไม่มีความหมาย ในความเป็นจริง มันเป็นเพียงแค่เรื่องของหลักสูตร พวกเขาอาจจะถูกผู้คนจากตำนาน ที่อยู่ในความเป็นจริง กวี กวี เรียกเธอว่าคุณจะ

จนถึงทุ่งเลี้ยงวัว , จับปลา ไม่มีงานอื่นที่ต้องทำในบ้าน เดินทางคนเดียวเป็นผู้หญิงจะอะไร แต่ปกติ ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงที่ถูกขังอยู่ในขณะฝนตกหนักไปชั่วขณะ แม้ว่าชาวบ้านเกลียดคนนอก ไม่ใช่โจร หรือ มนุษย์เหมือนกัน แน่นอน มันเป็นผู้ที่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในบ้านไม่กี่วัน

เหมือนเดิม เด็ก หรือ เด็กจะสรรเสริญความงามของหญิงสาว หนึ่งหลังจากที่อื่น ๆ แล้วหายไป ทั้งหมดที่พวกเขาต้องเป็นคำพูดง่ายๆ ชายหนุ่มมองที่ความงามและไม่สามารถฉีกตาของเขาไป เขาไม่สามารถพูดอะไรได้ เขาควรจะบอกเธอแค่ว่าเค้ากำลังคิดอะไรอยู่

ถ้าคุณยกย่องผมสีดำของเธอที่เปล่งประกายเสียงของเธอชัดเจนมาก จนมันเกือบจะหนาวหรือ เธอยิ้มได้เหมือนพระอาทิตย์ส่องแสงในช่วงกลางของฤดูหนาว เธอ จะ ดี ใครก็รู้ สิ่งที่เกี่ยวกับเธอ ที่คู่ควรกับคำชมมากมายที่คุณไม่ได้พูดอะไรเลย นี้เป็นจริง ไม่มีทางที่ผู้หญิงจะหาผู้ชาย ใครก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่มองเธอ ถ้าเธอมองทาง suggestively ของเขา ,มันไม่มีความหมายจริง และถึงจะมี เธอแตกต่างกับการฟังและการดู . . . . . . . เธอเป็นหนึ่งในการเดินทางอื่น ๆ .

มันไม่มีทางที่เขาจะปฏิเสธ มือของเธอที่เธอถือมันออกไปกับเขา เธอแค่ไกลพอที่เธออาจจะหรืออาจไม่ได้สัมผัสเขา ไม่มีใครอื่นอีก เธอ motioning เพื่อเขา เขามีความสุขมาก เขาเป็นแค่ผู้ชาย เธออาจจะแกล้งเขาถ้าเป็นคนที่มาจากข้างนอก เขาจะไม่ปฏิเสธเธอ พวกเขาจะเข้าใจมัน พวกเขาจะแกล้งกัน และสนุกกับตัวเอง เธอควรจะหัวเราะและเรียกเขา ชาวบ้านมีความสุข มันเป็นไปไม่ได้ที่จะแลกศักดิ์ศรีที่ถูกเลือกสำหรับสิ่งอื่น มันก็เยี่ยมเลย

3 วันผ่านนั่นคือตราบใดที่ฝนยังเป็นผู้หญิงที่สวยในบ้าน หญิงสาวก็หายตัวไปโดยไม่บอกกล่าว มันเหมือนเธอไม่เคยอยู่ที่นั่นเลย เธอทิ้งไม่พิมพ์เท้าเดียว นั่นเป็นเรื่องจริง ชายหนุ่มไม่ได้รู้วิธีการแสดงตัวเองหลังจากที่เกิดขึ้น ในความว่างเปล่าทั้งหมดของเขา มีตอกย้ำความเจ็บปวดในจิตใจของเขาเขาฝังตัวเองในสิ่งอื่น ๆและพยายามลืมความเจ็บปวด แต่มันก็ยังไม่พอ แต่ผู้หญิงที่ไหลเข้าไปในหัวใจของเขาเมื่อเขาพยายามที่จะคิดอย่างอื่น เธออยู่ที่นั่นไม่กี่วันที่มากที่สุด แต่มันก็คุ้มค่ามากกว่าผลรวมของชีวิตของเขา . . . . . .

แต่เค้าไม่สามารถให้ใครรู้ว่าเขารู้สึกยังไง เขาแกล้งทำเป็นว่าเขาได้ลืม ไม่มีคนนอกอาจมีอยู่เขาไม่สามารถให้สิ่งที่อยู่ในสถานที่นั้นจะคงอยู่ตลอดไป ลูกสาวคนเล็กที่สามของเขามองเขาด้วยความสงสัย ผู้หญิงที่เขารู้จักตั้งแต่เขายังเล็ก ๆน้อย ๆมองไปที่เขา แม่ของเขามองเขาด้วยความไม่แน่นอน เขาแกล้งทำเป็นว่าเขาได้ลืมเรื่องผู้หญิง และ พิณของเธอ

จนถึงเขต เช็พเพิร์ด แกะ นอน จับปลา นอน สุกรที่โรงฆ่าสัตว์ น้ำพืชสับลงต้นไม้ นอน การเก็บเกี่ยวผลไม้ สัตว์อาหาร นอน นอน ห้ามสวรรค์ หมู่บ้านจะเคยเปลี่ยน เขาไม่ทำแม้แต่เล็กน้อยออกจากสามัญ เขาต้องย้ำวันเดียวเหมือนกันว่า พ่อแม่ และผู้ปกครอง และผู้ปกครองของพวกเขาก่อนที่พวกเขาได้ทำหลายร้อยปี . .

. . . . . . . เธอไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นส่วนหนึ่งของหมู่บ้าน

นั่นคือสิ่งที่เขาคิดไม่มีร่องรอยเลย อยู่ที่หมู่บ้าน เธอไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของกิจวัตรที่เหมาะสมที่พวกเขาต้องย้ำทุกวัน พวกเขาไม่ได้มีอะไรมาก เป็นกลิ่นเหมือนจากนอกหมู่บ้าน หมู่บ้านเป็นสถานที่ที่โหดร้าย อาหารของคุณจะหายไปทันทีถ้าคุณหยุดทำงานสักพัก เด็กจะตาย ผู้สูงอายุด้วยมันเป็นเรื่องยากและพวกเขาต้องทำงานทั้งหมดเข้าด้วยกันโดยไม่ต้องทำลายสักครู่

ชายและน้องสาวและสหายของเขา พวกเขาทั้งหมดก็อยู่โดยบังเอิญ แค่อายุใกล้ๆเพื่อนช้าจะสูญพันธุ์ คุณไม่ต้องดู คุณไม่ต้องดู ป่านั้นคือหัวเราะใส่คุณ นั่นเป็นเพียงเสียงของสายลมที่พัดผ่านต้นไม้ ทั้งหมดที่เขาได้ยินคือเสียงของประชาชนเพิ่มเติมดังนั้นกว่าที่รู้สึกกับเสียงที่น่ากลัวคือความรู้สึกของความอยากรู้ และดังนั้นเขากลับไปที่บ้านของเขา มันเป็นอดีตที่เขาจำได้

อีกไม่นานผู้ชายที่มีความรู้สึกของความว่างเปล่าได้ wormed ทางของพวกเขาเข้ามาในชีวิตเขา คนที่รักหมู่บ้านของเขากลายเป็นส่วนหนึ่งของอดีต และค่อยๆกลายเป็นตุ๊กตากับอ้อยอิ่งมองบนใบหน้าของ

* * *

ค่อยๆกวักมือ การกระทำที่ละเอียดมันคือแสงขวาบนขอบของการเห็น และการเห็น เพียงไปที่คนที่มันควรจะเป็น

ดังนั้น ชายหนุ่มคนหนึ่งหายตัวไปจากหมู่บ้าน และตุ๊กตาของป่า

หัวเราะอย่างมีความสุข มองไปทั่วหมู่บ้าน ทำให้แน่ใจว่า มันจะไม่แตก

บางนั้นหัวเราะเสียงสามารถได้ยิน