- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
THE DEVIL AND DANIEL WEBSTERThe cow
THE DEVIL AND DANIEL WEBSTER
The cows were tended like children, and the big ram he called Goliath had horns with a curl like a morning−glory vine and could butt through an iron door. But Dan'l wasn't one of your gentlemen farmers; he knew all the ways of the land, and he'd be up by candlelight to see that the chores got done. A man with a mouth like a mastiff, a brow like a mountain and eyes like burning anthracite−that was Dan'l Webster in his prime. And the biggest case he argued never got written down in the books, for he argued it against the devil, nip and tuck and no holds barred. And this is the way I used to hear it told.
There was a man named Jabez Stone, lived at Cross Corners, New Hampshire. He wasn't a bad man to start with, but he was an unlucky man. If he planted corn, he got borers; if he planted potatoes, he got blight. He had good enough land, but it didn't prosper him; he had a decent wife and children, but the more children he had, the less there was to feed them. If stones cropped up in his neighbor's field got borers; if he planted potatoes, he got blight. He had good enough land, but it didn't prosper him; he had a decent wife and children, but the more children he had, the less there was to feed them. If stones cropped up in his neighbor's field, boulders boiled up in his; if he had a horse with the spavins, he'd trade it for one with the staggers and give something extra. There's some folks bound to be like that, apparently. But one day Jabez Stone got sick of the whole business.
He'd been plowing that morning and he'd just broke the plowshare on a rock that he could have sworn hadn't been there yesterday. And, as he stood looking at the plowshare, the off horse began to cough−that ropy kind of cough that means sickness and horse doctors. There were two children down with the measles, his wife was ailing, and he had a whitlow on his thumb. It was about the last straw for Jabez Stone. “I vow,” he said, and he looked around him kind of desperate−"I vow it's enough to make a man want to sell his soul to the devil! And I would, too, for two cents!”
Then he felt a kind of queerness come over him at having said what he'd said; though, naturally, being a New Hampshireman, he wouldn't take it back. But, all the same, when it got to be evening and, as far as he could see, no notice had been taken, he felt relieved in his mind, for he was a religious man. But notice is always taken, sooner or later, just like the Good Book says. And, sure enough, next day, about supper time, a soft−spoken, dark−dressed stranger drove up in a handsome buggy and asked for Jabez Stone.
Well, Jabez told his family it was a lawyer, come to see him about a legacy. But he knew who it was. He didn't like the looks of the stranger, nor the way he smiled with his teeth. They were white teeth, and plentiful−some say they were filed to a point, but I wouldn't vouch for that. And he didn't like it when the dog took one look at the stranger and ran away howling, with his tail between his legs. But having passed his word, more or less, he stuck to it, and they went out behind the barn and made their bargain. Jabez Stone had to prick his finger to sign, and the stranger lent him a silver pin. The wound healed clean, but it left a little white scar.
After that, all of a sudden, things began to pick up and prosper for Jabez Stone. His cows got fat and his horses sleek, his crops were the envy of the neighborhood, and lightning might strike all over the valley, but it wouldn't strike his barn. Pretty soon, he was one of the prosperous people of the county; they asked him to stand for selectman, and he stood for it; there began to be talk of running him for state senate. All in all, you might say the Stone family was as happy and contented as cats in a dairy. And so they were, except for Jabez Stone.
He'd been contented enough, the first few years. It's a great thing when bad luck turns; it drives most other things out of your head. True, every now and then, especially in rainy weather, the little white scar on his finger would give him a twinge. And once a year, punctual as clockwork, the stranger with the handsome buggy would come driving by. But the sixth year, the stranger lighted, and, after that, his peace was over for Jabez Stone.
The stranger came up through the lower field, switching his boots with a cane−they were handsome black boots, but Jabez Stone never liked the look of them, particularly the toes. And, after he'd passed the time of day, he said, “Well, Mr. Stone', you're a hummer! It's a very pretty property you've got here, Mr. Stone.”
“Well, some might favor it and others might not,” said Jabez Stone, for he was a New Hampshireman.
“Oh, no need to decry your industryl ” said the stranger, very easy, showing his teeth in a smile. “After all, we know what's been done, and it's been according to contract and specifications. So when−ahem−the mortgage falls due next year, you shouldn't have any regrets.”
“Speaking of that mortgage, mister,” said Jabez Stone, and he looked around for help to the earth and the sky, “I'm beginning to have one or two doubts about it.”
“Doubts?” said the stranger, not quite so pleasantly.
“Why, yes,” said Jabez Stone. “This being the U.S.A. and me always having been a religious man.” He cleared his throat and got bolder. “Yes, sir,” he said, “I'm beginning to have considerable doubts as to that mortgage holding in court.”
“There's courts and courts,” said the stranger, clicking his teeth. “Still, we might as well have a look at the original document.” And he hauled out a big black pocketbook, full of papers. “Sherwin, Slater, Stevens, Stone,” he muttered. “I, Jabez Stone, for a term of seven years−Oh, it's quite in order, I think.”
But Jabez Stone wasn't listening, for he saw something else flutter out of the black pocket book. It was something that looked like a moth, but it wasn't a moth. And as Jabez Stone stared at it, it seemed to speak to him in a small sort of piping voice, terrible small and thin, but terrible human. “Neighbor Stonel” it squeaked. “Neighbor Stone! Help me! For God's sake, help me! ”
But before Jabez Stone could stir hand or foot, the stranger whipped out a big bandanna handkerchief, caught the creature in it, just like a butterfly, and started tying up the ends of the bandanna.
“Sorry for the interruption,” he said. “As I was saying−” But Jabez Stone was shaking all over like a scared horse. “That's Miser Stevens' voice!” he said, in a croak. “And you've got him in your handkerchief”
The stranger looked a little embarrassed.
“Yes, I really should have transferred him to the collecting box,” he said with a simper. “but there were some rather unusual specimens there and I didn't want them crowded. Well, well, these little contretemps will occur.”
“I don't know what you mean by contertan,” said Jabez Stone, “but that was Miser Stevens' voice! And he ain't deadl You can't tell me he is! He was just as spry and mean as a woodchuck, Tuesday!”
“In the midst of life−” said the stranger, kind of pious. “Listen!” Then a bell began to toll in the valley and Jabez Stone listened.
The cows were tended like children, and the big ram he called Goliath had horns with a curl like a morning−glory vine and could butt through an iron door. But Dan'l wasn't one of your gentlemen farmers; he knew all the ways of the land, and he'd be up by candlelight to see that the chores got done. A man with a mouth like a mastiff, a brow like a mountain and eyes like burning anthracite−that was Dan'l Webster in his prime. And the biggest case he argued never got written down in the books, for he argued it against the devil, nip and tuck and no holds barred. And this is the way I used to hear it told.
There was a man named Jabez Stone, lived at Cross Corners, New Hampshire. He wasn't a bad man to start with, but he was an unlucky man. If he planted corn, he got borers; if he planted potatoes, he got blight. He had good enough land, but it didn't prosper him; he had a decent wife and children, but the more children he had, the less there was to feed them. If stones cropped up in his neighbor's field got borers; if he planted potatoes, he got blight. He had good enough land, but it didn't prosper him; he had a decent wife and children, but the more children he had, the less there was to feed them. If stones cropped up in his neighbor's field, boulders boiled up in his; if he had a horse with the spavins, he'd trade it for one with the staggers and give something extra. There's some folks bound to be like that, apparently. But one day Jabez Stone got sick of the whole business.
He'd been plowing that morning and he'd just broke the plowshare on a rock that he could have sworn hadn't been there yesterday. And, as he stood looking at the plowshare, the off horse began to cough−that ropy kind of cough that means sickness and horse doctors. There were two children down with the measles, his wife was ailing, and he had a whitlow on his thumb. It was about the last straw for Jabez Stone. “I vow,” he said, and he looked around him kind of desperate−"I vow it's enough to make a man want to sell his soul to the devil! And I would, too, for two cents!”
Then he felt a kind of queerness come over him at having said what he'd said; though, naturally, being a New Hampshireman, he wouldn't take it back. But, all the same, when it got to be evening and, as far as he could see, no notice had been taken, he felt relieved in his mind, for he was a religious man. But notice is always taken, sooner or later, just like the Good Book says. And, sure enough, next day, about supper time, a soft−spoken, dark−dressed stranger drove up in a handsome buggy and asked for Jabez Stone.
Well, Jabez told his family it was a lawyer, come to see him about a legacy. But he knew who it was. He didn't like the looks of the stranger, nor the way he smiled with his teeth. They were white teeth, and plentiful−some say they were filed to a point, but I wouldn't vouch for that. And he didn't like it when the dog took one look at the stranger and ran away howling, with his tail between his legs. But having passed his word, more or less, he stuck to it, and they went out behind the barn and made their bargain. Jabez Stone had to prick his finger to sign, and the stranger lent him a silver pin. The wound healed clean, but it left a little white scar.
After that, all of a sudden, things began to pick up and prosper for Jabez Stone. His cows got fat and his horses sleek, his crops were the envy of the neighborhood, and lightning might strike all over the valley, but it wouldn't strike his barn. Pretty soon, he was one of the prosperous people of the county; they asked him to stand for selectman, and he stood for it; there began to be talk of running him for state senate. All in all, you might say the Stone family was as happy and contented as cats in a dairy. And so they were, except for Jabez Stone.
He'd been contented enough, the first few years. It's a great thing when bad luck turns; it drives most other things out of your head. True, every now and then, especially in rainy weather, the little white scar on his finger would give him a twinge. And once a year, punctual as clockwork, the stranger with the handsome buggy would come driving by. But the sixth year, the stranger lighted, and, after that, his peace was over for Jabez Stone.
The stranger came up through the lower field, switching his boots with a cane−they were handsome black boots, but Jabez Stone never liked the look of them, particularly the toes. And, after he'd passed the time of day, he said, “Well, Mr. Stone', you're a hummer! It's a very pretty property you've got here, Mr. Stone.”
“Well, some might favor it and others might not,” said Jabez Stone, for he was a New Hampshireman.
“Oh, no need to decry your industryl ” said the stranger, very easy, showing his teeth in a smile. “After all, we know what's been done, and it's been according to contract and specifications. So when−ahem−the mortgage falls due next year, you shouldn't have any regrets.”
“Speaking of that mortgage, mister,” said Jabez Stone, and he looked around for help to the earth and the sky, “I'm beginning to have one or two doubts about it.”
“Doubts?” said the stranger, not quite so pleasantly.
“Why, yes,” said Jabez Stone. “This being the U.S.A. and me always having been a religious man.” He cleared his throat and got bolder. “Yes, sir,” he said, “I'm beginning to have considerable doubts as to that mortgage holding in court.”
“There's courts and courts,” said the stranger, clicking his teeth. “Still, we might as well have a look at the original document.” And he hauled out a big black pocketbook, full of papers. “Sherwin, Slater, Stevens, Stone,” he muttered. “I, Jabez Stone, for a term of seven years−Oh, it's quite in order, I think.”
But Jabez Stone wasn't listening, for he saw something else flutter out of the black pocket book. It was something that looked like a moth, but it wasn't a moth. And as Jabez Stone stared at it, it seemed to speak to him in a small sort of piping voice, terrible small and thin, but terrible human. “Neighbor Stonel” it squeaked. “Neighbor Stone! Help me! For God's sake, help me! ”
But before Jabez Stone could stir hand or foot, the stranger whipped out a big bandanna handkerchief, caught the creature in it, just like a butterfly, and started tying up the ends of the bandanna.
“Sorry for the interruption,” he said. “As I was saying−” But Jabez Stone was shaking all over like a scared horse. “That's Miser Stevens' voice!” he said, in a croak. “And you've got him in your handkerchief”
The stranger looked a little embarrassed.
“Yes, I really should have transferred him to the collecting box,” he said with a simper. “but there were some rather unusual specimens there and I didn't want them crowded. Well, well, these little contretemps will occur.”
“I don't know what you mean by contertan,” said Jabez Stone, “but that was Miser Stevens' voice! And he ain't deadl You can't tell me he is! He was just as spry and mean as a woodchuck, Tuesday!”
“In the midst of life−” said the stranger, kind of pious. “Listen!” Then a bell began to toll in the valley and Jabez Stone listened.
0/5000
เว็บสเตอร์ปีศาจและแดเนียลวัวมีแนวโน้มเช่นเด็ก และ ram ขนาดใหญ่ที่เขาเรียกว่าโกลิมีแตร มีขดเหมือนไม้เลื้อย morning−glory และอาจชนผ่านประตูเหล็ก แต่ Dan'l ไม่ได้หนึ่งของเกษตรกรของคุณสุภาพบุรุษ เขารู้วิธีการทั้งหมดของแผ่นดิน และเขา จะขึ้น โดยแสงเทียนจะเห็นว่า งานที่ได้ทำการ เป็นคนที่ มีปากเหมือนมี mastiff คิ้วเช่นภูเขาและตาเหมือนเขียน anthracite−that ถูกเว็บสเตอร์ Dan'l นายกของเขา และกรณีที่ใหญ่ที่สุดที่เขาโต้เถียงไม่ได้เขียนลงในหนังสือ สำหรับเขาโต้เถียงกับปีศาจ nip tuck และถือไม่กีดขวาง และนี่คือวิธีที่เคยได้ยินมันบอกมีชายคนหนึ่งชื่อ Jabez หิน อาศัยอยู่ที่ข้ามมุม นิวแฮมป์เชียร์ เขาไม่ได้เป็นคนไม่ดีจะเริ่มต้นด้วย แต่เขาเป็นคนไป ถ้าเขาปลูกข้าวโพด เขาได้ borers ถ้าเขาปลูกมันฝรั่ง เขามีโรค เขามีที่ดินพอดี แต่ก็ไม่สำเร็จเขา เขามีภรรยาที่ดีและเด็ก แต่เขามีเด็กเพิ่มมากขึ้น มีน้อยที่จะดึงข้อมูล ถ้าหินที่ถูกครอบตัดค่าในฟิลด์ของเพื่อนบ้านของเขามี borers ถ้าเขาปลูกมันฝรั่ง เขามีโรค เขามีที่ดินพอดี แต่ก็ไม่สำเร็จเขา เขามีภรรยาที่ดีและเด็ก แต่เขามีเด็กเพิ่มมากขึ้น มีน้อยที่จะดึงข้อมูล ถ้าหินครอบตัดค่าในฟิลด์ของเพื่อนบ้านของเขา หินเดือดขึ้นในของเขา ถ้าเขามีม้ากับการ spavins เขาจะค้ากับ staggers ที่หนึ่ง และมอบสิ่งที่พิเศษ มีบางคนที่ผูกพันที่จะเป็นเช่นนั้น เห็นได้ชัด แต่วันหนึ่ง Jabez หินได้ป่วยของธุรกิจทั้งหมดเขามีไถเช้านั้น และเขาจะยากจนเพียง plowshare บนหินที่เขาสามารถสาบานไม่ได้ถูกมีเมื่อวานนี้ ก ขณะที่เขายืนมองที่การ plowshare ม้าปิดเริ่มชนิด ropy cough−that ไอที่เป็น แพทย์โรคและม้า มีเด็กสองคนลง ด้วยการหัด ภรรยาถูก ailing และเขามีแบบ whitlow บนนิ้วหัวแม่มือของเขา มันเกี่ยวกับฟางล่าสุดสำหรับหิน Jabez "ฉันสาบาน เขากล่าวว่า และเขามองรอบ ๆ เขาประเภทของ desperate− "ฉันสาบานจะเพียงพอสำหรับการเป็นคนที่ต้องการขายวิญญาณให้ปีศาจของเขา และ ฉัน เกินไป สำหรับเซนต์สอง"แล้ว เขารู้สึกแบบ queerness มาเขาที่มีการกล่าวว่า เขาได้พูด แม้ว่า ธรรมชาติ การ Hampshireman ใหม่ เขาจะไม่นำกลับ แต่ เหมือน เมื่อมันก็จะเย็น และ เป็นที่เขาได้เห็น ประกาศไม่มีการดำเนินการ เขารู้สึกปลดปล่อยแล้วในจิตใจของเขา สำหรับเขาเป็นคนศาสนา แต่สังเกตเสมอ ถูก ช้า เหมือนกับว่า หนังสือดี ก นั่นเอง วันถัดไป เกี่ยวกับเวลาว่าง การ soft−spoken คนแปลกหน้า dark−dressed ขับรถขึ้นในรถหล่อ และขอหิน Jabezดี Jabez บอกว่า ครอบครัวของเขาเป็นทนายความ มาดูเขาเกี่ยวกับมรดก แต่เขารู้ว่าที่มันเป็น เขาไม่ชอบดูของคนแปลกหน้า หรือวิธียิ้มกับฟันของเขา พวกฟันขาว และ plentiful−some พูดก็ถูกยื่นไปยังจุด แต่ฉันจะไม่ vouch ที่ และเขาไม่ชอบสุนัขเอาลักษณะหนึ่งที่คนแปลกหน้า และวิ่งไปเห่าหอน กับหางระหว่างขาของเขาของเขา แต่มีผ่านคำของพระองค์ น้อย เขาติดมัน และพวกเขาออกไปหลังยุ้งข้าว และทำการต่อรองของพวกเขา หิน Jabez มียอกเขานิ้วลง และคนแปลกหน้าเข้าพรรษาเขา pin เงิน Healed แผลสะอาด แต่มันทิ้งรอยแผลเป็นสีขาวเล็กน้อยหลังจากนั้น ปุบปับ สิ่งเริ่มรับ และรุ่งเรืองในหิน Jabez เขาวัวมีไขมันและม้าของเขาเงา พืชของเขาได้เป็นอิจฉาของพื้นที่ใกล้เคียง และฟ้าผ่าอาจตีทั่วหุบเขา แต่มันจะไม่ตีเขายุ้งข้าว สวยเร็ว เขาเป็นคนเจริญของเขต หนึ่ง พวกเขาขอให้เขายืนสำหรับ selectman และเขายืนอยู่ในนั้น มีเริ่มจะพูดของรันเขาสำหรับวุฒิสภารัฐ ทั้งหมดในทุก คุณอาจพูดว่า ครอบครัวหินมีความสุข และพึงพอใจเป็นแมวที่มีในนมเป็น และเพื่อ ให้ พวกเขา ยกเว้นหิน JabezHe'd been contented enough, the first few years. It's a great thing when bad luck turns; it drives most other things out of your head. True, every now and then, especially in rainy weather, the little white scar on his finger would give him a twinge. And once a year, punctual as clockwork, the stranger with the handsome buggy would come driving by. But the sixth year, the stranger lighted, and, after that, his peace was over for Jabez Stone.The stranger came up through the lower field, switching his boots with a cane−they were handsome black boots, but Jabez Stone never liked the look of them, particularly the toes. And, after he'd passed the time of day, he said, “Well, Mr. Stone', you're a hummer! It's a very pretty property you've got here, Mr. Stone.”“Well, some might favor it and others might not,” said Jabez Stone, for he was a New Hampshireman. “Oh, no need to decry your industryl ” said the stranger, very easy, showing his teeth in a smile. “After all, we know what's been done, and it's been according to contract and specifications. So when−ahem−the mortgage falls due next year, you shouldn't have any regrets.”“Speaking of that mortgage, mister,” said Jabez Stone, and he looked around for help to the earth and the sky, “I'm beginning to have one or two doubts about it.” “Doubts?” said the stranger, not quite so pleasantly. “Why, yes,” said Jabez Stone. “This being the U.S.A. and me always having been a religious man.” He cleared his throat and got bolder. “Yes, sir,” he said, “I'm beginning to have considerable doubts as to that mortgage holding in court.”“There's courts and courts,” said the stranger, clicking his teeth. “Still, we might as well have a look at the original document.” And he hauled out a big black pocketbook, full of papers. “Sherwin, Slater, Stevens, Stone,” he muttered. “I, Jabez Stone, for a term of seven years−Oh, it's quite in order, I think.”But Jabez Stone wasn't listening, for he saw something else flutter out of the black pocket book. It was something that looked like a moth, but it wasn't a moth. And as Jabez Stone stared at it, it seemed to speak to him in a small sort of piping voice, terrible small and thin, but terrible human. “Neighbor Stonel” it squeaked. “Neighbor Stone! Help me! For God's sake, help me! ”But before Jabez Stone could stir hand or foot, the stranger whipped out a big bandanna handkerchief, caught the creature in it, just like a butterfly, and started tying up the ends of the bandanna. “Sorry for the interruption,” he said. “As I was saying−” But Jabez Stone was shaking all over like a scared horse. “That's Miser Stevens' voice!” he said, in a croak. “And you've got him in your handkerchief”The stranger looked a little embarrassed. “Yes, I really should have transferred him to the collecting box,” he said with a simper. “but there were some rather unusual specimens there and I didn't want them crowded. Well, well, these little contretemps will occur.”“I don't know what you mean by contertan,” said Jabez Stone, “but that was Miser Stevens' voice! And he ain't deadl You can't tell me he is! He was just as spry and mean as a woodchuck, Tuesday!”“In the midst of life−” said the stranger, kind of pious. “Listen!” Then a bell began to toll in the valley and Jabez Stone listened.
การแปล กรุณารอสักครู่..
พญามารและ DANIEL WEBSTER
วัวถูกมีแนวโน้มเหมือนเด็กและแกะขนาดใหญ่ที่เขาเรียกว่าใหญ่โตมีแตรกับขดเหมือนเถาเช้าพระสิริและสามารถชนผ่านประตูเหล็ก แต่ Dan'L ไม่ได้เป็นหนึ่งของเกษตรกรสุภาพบุรุษของคุณ เขารู้วิธีการทั้งหมดของที่ดินและเขาต้องการจะขึ้นใต้แสงเทียนที่จะเห็นว่าเหลือเกินได้ทำ คนที่มีปากเหมือนสุนัขพันธุ์หนึ่งที่มีคิ้วเหมือนภูเขาและตาเช่นการเผาไหม้ถ่านหินที่เป็น Dan'L เว็บสเตอร์ของเขาที่สำคัญ และกรณีที่ใหญ่ที่สุดที่เขาแย้งไม่ได้เขียนลงในหนังสือสำหรับเขาที่ถกเถียงกันอยู่มันกับปีศาจหยิกและเหน็บไม่มีกติกา และนี่คือวิธีที่ผมใช้จะได้ยินมันบอก.
มีชายคนหนึ่งชื่อเบซสโตนได้อาศัยอยู่ที่ครอสคอร์เนอร์, นิวแฮมเชียร์ เขาไม่ได้เป็นคนเลวจะเริ่มต้นด้วย แต่เขาเป็นคนที่โชคร้าย ถ้าเขาปลูกข้าวโพดที่เขาได้ borers; ถ้าเขาปลูกมันฝรั่งเขาได้ทำลาย เขามีที่ดินที่ดีพอ แต่มันก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จเขา; เขามีภรรยาที่ดีและเด็ก แต่เด็ก ๆ ที่เขามีน้อยกว่าที่มีการให้อาหารพวกเขา ถ้าก้อนหินถูกตัดขึ้นในเขตของเพื่อนบ้านของเขาได้ borers; ถ้าเขาปลูกมันฝรั่งเขาได้ทำลาย เขามีที่ดินที่ดีพอ แต่มันก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จเขา; เขามีภรรยาที่ดีและเด็ก แต่เด็ก ๆ ที่เขามีน้อยกว่าที่มีการให้อาหารพวกเขา ถ้าก้อนหินถูกตัดขึ้นในเขตของเพื่อนบ้านของเขาหินต้มในของเขา ถ้าเขามีม้า spavins เขาต้องการแลกมันกับเป็นหนึ่งเดียวกับโรคสมองและให้สิ่งที่พิเศษ มีคนบางคนที่ถูกผูกไว้ที่จะเป็นเช่นนั้นเห็นได้ชัดว่า แต่วันหนึ่งเบซสโตนได้ป่วยของธุรกิจทั้งหมด.
เขาต้องการได้รับการไถในเช้าวันนั้นและเขาต้องการเพียงแค่ยากจนไถผาหินที่ว่าเขาจะได้สาบานไม่เคยมีเมื่อวานนี้ และขณะที่เขายืนมองไปที่ไถผาที่ม้าออกเริ่มไอที่ชนิดเหนียวของไอนั่นหมายความว่าแพทย์เจ็บป่วยและม้า มีลูกสองคนลงด้วยโรคหัดภรรยาของเขาได้รับการเจ็บป่วยและเขาก็มีฝีตะมอยใน thumb ของเขา มันเป็นเรื่องของฟางเส้นสุดท้ายสำหรับเบซสโตน "ผมให้คำมั่นว่า" เขากล่าวและเขามองไปรอบ ๆ เขาชนิดของ desperate- "ผมให้คำมั่นว่ามันพอที่จะทำให้คนที่ต้องการที่จะขายวิญญาณให้ปีศาจ! และผมจะเกินไปสำหรับสองเซ็นต์!"
จากนั้นเขาก็รู้สึกว่า ชนิดของความไม่ชอบมาพากลมาเขาที่มีกล่าวว่าสิ่งที่เขาต้องการกล่าวว่าแม้ว่าธรรมชาติเป็น Hampshireman ใหม่เขาจะไม่เอามันกลับมา แต่เหมือนกันทั้งหมดเมื่อมันจะต้องเป็นช่วงเย็นและเท่าที่เขา. จะได้เห็นการแจ้งให้ทราบล่วงหน้าไม่ได้รับการถ่ายเขารู้สึกโล่งใจที่ในใจของเขาเพราะเขาเป็นคนเคร่งศาสนา. แต่แจ้งให้ทราบล่วงหน้าจะได้รับการเสมอไม่ช้าก็เร็วเช่นเดียวกับหนังสือดีกล่าว. และแน่ใจว่าพอวันรุ่งขึ้นเกี่ยวกับอาหารมื้อเย็น เวลาที่นุ่มพูดแปลกหน้าเข้มแต่งตัวขับรถขึ้นมาในรถหล่อและขอให้เบซหิน.
ดีเบซบอกว่าครอบครัวของเขามันเป็นทนายความมาเห็นเขาเกี่ยวกับมรดก. แต่เขารู้ว่าใครเป็น. เขา ไม่ชอบลักษณะของคนแปลกหน้าหรือวิธีการที่เขายิ้มด้วยฟันของเขา. พวกเขามีฟันสีขาวและอุดมสมบูรณ์-บางคนบอกว่าพวกเขาได้ยื่นไปยังจุด แต่ฉันจะไม่รับรองว่า. และเขาไม่ได้ เหมือนมันเมื่อสุนัขเอาหนึ่งดูที่คนแปลกหน้าและวิ่งหนีออกมายิ่งใหญ่กับหางของเขาระหว่างขาของเขา แต่ต้องผ่านคำพูดของเขามากกว่าหรือน้อยกว่าที่เขาติดอยู่กับมันและพวกเขาก็ออกไปอยู่ด้านหลังโรงนาและทำให้การต่อรองของพวกเขา เบซสโตนต้องทิ่มนิ้วของเขาที่จะลงนามและคนแปลกหน้ายืมเขาเข็มเงิน แผลหายสะอาด แต่มันทิ้งรอยแผลเป็นเล็ก ๆ น้อย ๆ สีขาว.
หลังจากนั้นในทันทีสิ่งเริ่มที่จะรับและประสบความสำเร็จสำหรับเบซสโตน วัวของเขามีไขมันและม้าเงา, พืชของเขาเป็นที่อิจฉาของพื้นที่ใกล้เคียงและฟ้าผ่าอาจจะนัดหยุดงานทั่วหุบเขา แต่มันจะไม่ตีโรงนา หลังจากนั้นไม่นานเขาเป็นหนึ่งในคนที่เจริญรุ่งเรืองของเขตนั้น พวกเขาขอให้เขายืน Selectman และเขายืนอยู่นั้น มีเริ่มที่จะพูดคุยของเขาสำหรับการทำงานรัฐวุฒิสภา ทั้งหมดในทุกที่คุณอาจจะบอกว่าครอบครัวเป็นหินมีความสุขและพึงพอใจเป็นแมวในนม และเพื่อให้พวกเขายกเว้นหินเบซ.
เขาต้องการได้รับการพึงพอใจพอไม่กี่ปีแรก มันเป็นสิ่งที่ดีเมื่อโชคร้ายหัน; ไดรฟ์สิ่งอื่น ๆ ส่วนใหญ่ออกมาจากหัวของคุณ ความจริงทุกขณะนี้แล้วโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสภาพอากาศที่ฝนตกแผลเป็นสีขาวเล็ก ๆ บนนิ้วมือของเขาจะทำให้เขาเจ็บใจ และเมื่อปีที่ตรงต่อเวลาเป็นลานคนแปลกหน้ากับรถหล่อจะมาขับรถโดย แต่ในปีที่หกคนแปลกหน้าสว่างและหลังจากนั้นความสงบสุขของเขาเป็นมากกว่าสำหรับเบซหิน.
คนแปลกหน้าขึ้นมาผ่านสนามที่ต่ำกว่าการเปลี่ยนรองเท้าของเขากับอ้อยที่พวกเขาถูกรองเท้าบู๊ตสีดำหล่อ แต่เบซสโตนไม่เคยชอบ ลักษณะของพวกเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งเท้า และหลังจากที่เขาผ่านช่วงเวลาของวันที่เขากล่าวว่า "ดีนายหิน 'คุณ Hummer กัน! มันเป็นสถานที่ที่สวยมากที่คุณได้มาถึงที่นี่นายหิน.
"" ดีบางคนอาจจะเข้าข้างมันและอื่น ๆ อาจจะไม่ "เบซสโตนกล่าวว่าสำหรับเขาเป็น Hampshireman ใหม่." โอ้ไม่จำเป็นต้องประณาม industryl ของคุณ " กล่าวว่าคนแปลกหน้าง่ายมากที่แสดงให้เห็นฟันของเขาในรอยยิ้ม
"หลังจากทั้งหมดเรารู้ว่าสิ่งที่ได้รับการทำและจะได้รับตามสัญญาและข้อกำหนด ดังนั้นเมื่อ-อะแฮ่ม-จำนองตกอยู่ในปีหน้าเนื่องจากคุณไม่ควรมีความเสียใจใด ๆ .
"" การพูดของการจำนองที่นาย "เบซสโตนกล่าวว่าและเขามองไปรอบ ๆ เพื่อขอความช่วยเหลือไปยังแผ่นดินและท้องฟ้า" ฉัน ' จุดเริ่มต้นเมตรมีหนึ่งหรือสองข้อสงสัยเกี่ยวกับมัน.
"" สงสัย?
"กล่าวว่าคนแปลกหน้าไม่มากเพื่อให้ใจ." ทำไมใช่ "เบซสโตนกล่าวว่า "นี่เป็นประเทศสหรัฐอเมริกาและฉันมักจะเคยเป็นคนเคร่งศาสนา." เขาล้างลำคอของเขาและได้โดดเด่นยิ่งขึ้น "ใช่ครับ" เขากล่าวว่า "ผมเริ่มมีความสงสัยเป็นอย่างมากกับการจำนองการถือครองในศาล."
"มีศาลและศาลเป็น" กล่าวว่าคนแปลกหน้าคลิกฟันของเขา "แต่ถึงกระนั้นเราเช่นกันอาจจะมีลักษณะที่เป็นเอกสารต้นฉบับ." และเขาลากออกเงินสีดำขนาดใหญ่เต็มรูปแบบของเอกสาร "Sherwin ตำหนิ, สตีเว่นสโตน" เขาพึมพำ "ผม, เบซหินเป็นระยะเวลาเจ็ดปี-Oh ก็ค่อนข้างเพื่อที่ผมคิดว่า."
แต่เบซสโตนไม่ได้ฟังเพราะเขาเห็นสิ่งอื่นกระพือออกมาจากหนังสือพ็อกเก็ตสีดำ มันเป็นสิ่งที่ดูเหมือนมอด แต่มันก็ไม่มอด และในขณะที่เบซหินจ้องที่มันดูเหมือนจะพูดคุยกับเขาในการจัดเรียงเสียงเล็ก ๆ ของท่อที่น่ากลัวขนาดเล็กและบาง แต่ที่น่ากลัวของมนุษย์ "เพื่อนบ้าน Stonel" มันแหลม "เพื่อนบ้านหิน! ช่วยฉันด้วย! เพื่อเห็นแก่พระเจ้าช่วยฉัน! "แต่ก่อนที่เบซสโตนจะกวนมือหรือเท้าคนแปลกหน้าวิปปิ้งออกผ้าเช็ดหน้าผ้าพันคอใหญ่จับสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในนั้นเช่นเดียวกับผีเสื้อและเริ่มผูกปลายของผ้าพันคอได้." ขอโทษสำหรับการหยุดชะงัก "เขากล่าว . "ในฐานะที่ผมเป็น saying-" แต่เบซสโตนก็สั่นไปทั่วเหมือนม้ากลัว "นั่นคือเสียงของคนขี้เหนียวของสตีเว่น!" เขากล่าวว่าในบ่น "และคุณได้มีเขาอยู่ในผ้าเช็ดหน้าของคุณ" คนแปลกหน้ามองอายเล็ก ๆ น้อย ๆ . "ใช่ผมควรจะได้โอนให้เขาเก็บกล่อง" เขากล่าวพร้อมกับหัวเราะอย่างแหย "แต่มีบางตัวอย่างที่ผิดปกติค่อนข้างที่นั่นและผมไม่ต้องการให้พวกเขาที่แออัด ดีดีเหล่านี้ละอายเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะเกิดขึ้น. "" ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่คุณหมายถึง contertan "เบซสโตนกล่าวว่า" แต่นั่นก็เป็นเสียงของคนขี้เหนียวของสตีเว่น! และเขาก็ไม่ได้ deadl คุณไม่สามารถบอกได้ว่าเขาเป็น! เขาเป็นคนเดียวกับที่แข็งแรงและหมายถึงการเป็น WOODCHUCK อังคาร! "" ในท่ามกลางของชีวิต "ที่กล่าวว่าคนแปลกหน้าแบบเคร่งศาสนา "ฟัง!" จากนั้นระฆังเริ่มเก็บค่าผ่านทางในหุบเขาและเบซสโตนฟัง
วัวถูกมีแนวโน้มเหมือนเด็กและแกะขนาดใหญ่ที่เขาเรียกว่าใหญ่โตมีแตรกับขดเหมือนเถาเช้าพระสิริและสามารถชนผ่านประตูเหล็ก แต่ Dan'L ไม่ได้เป็นหนึ่งของเกษตรกรสุภาพบุรุษของคุณ เขารู้วิธีการทั้งหมดของที่ดินและเขาต้องการจะขึ้นใต้แสงเทียนที่จะเห็นว่าเหลือเกินได้ทำ คนที่มีปากเหมือนสุนัขพันธุ์หนึ่งที่มีคิ้วเหมือนภูเขาและตาเช่นการเผาไหม้ถ่านหินที่เป็น Dan'L เว็บสเตอร์ของเขาที่สำคัญ และกรณีที่ใหญ่ที่สุดที่เขาแย้งไม่ได้เขียนลงในหนังสือสำหรับเขาที่ถกเถียงกันอยู่มันกับปีศาจหยิกและเหน็บไม่มีกติกา และนี่คือวิธีที่ผมใช้จะได้ยินมันบอก.
มีชายคนหนึ่งชื่อเบซสโตนได้อาศัยอยู่ที่ครอสคอร์เนอร์, นิวแฮมเชียร์ เขาไม่ได้เป็นคนเลวจะเริ่มต้นด้วย แต่เขาเป็นคนที่โชคร้าย ถ้าเขาปลูกข้าวโพดที่เขาได้ borers; ถ้าเขาปลูกมันฝรั่งเขาได้ทำลาย เขามีที่ดินที่ดีพอ แต่มันก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จเขา; เขามีภรรยาที่ดีและเด็ก แต่เด็ก ๆ ที่เขามีน้อยกว่าที่มีการให้อาหารพวกเขา ถ้าก้อนหินถูกตัดขึ้นในเขตของเพื่อนบ้านของเขาได้ borers; ถ้าเขาปลูกมันฝรั่งเขาได้ทำลาย เขามีที่ดินที่ดีพอ แต่มันก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จเขา; เขามีภรรยาที่ดีและเด็ก แต่เด็ก ๆ ที่เขามีน้อยกว่าที่มีการให้อาหารพวกเขา ถ้าก้อนหินถูกตัดขึ้นในเขตของเพื่อนบ้านของเขาหินต้มในของเขา ถ้าเขามีม้า spavins เขาต้องการแลกมันกับเป็นหนึ่งเดียวกับโรคสมองและให้สิ่งที่พิเศษ มีคนบางคนที่ถูกผูกไว้ที่จะเป็นเช่นนั้นเห็นได้ชัดว่า แต่วันหนึ่งเบซสโตนได้ป่วยของธุรกิจทั้งหมด.
เขาต้องการได้รับการไถในเช้าวันนั้นและเขาต้องการเพียงแค่ยากจนไถผาหินที่ว่าเขาจะได้สาบานไม่เคยมีเมื่อวานนี้ และขณะที่เขายืนมองไปที่ไถผาที่ม้าออกเริ่มไอที่ชนิดเหนียวของไอนั่นหมายความว่าแพทย์เจ็บป่วยและม้า มีลูกสองคนลงด้วยโรคหัดภรรยาของเขาได้รับการเจ็บป่วยและเขาก็มีฝีตะมอยใน thumb ของเขา มันเป็นเรื่องของฟางเส้นสุดท้ายสำหรับเบซสโตน "ผมให้คำมั่นว่า" เขากล่าวและเขามองไปรอบ ๆ เขาชนิดของ desperate- "ผมให้คำมั่นว่ามันพอที่จะทำให้คนที่ต้องการที่จะขายวิญญาณให้ปีศาจ! และผมจะเกินไปสำหรับสองเซ็นต์!"
จากนั้นเขาก็รู้สึกว่า ชนิดของความไม่ชอบมาพากลมาเขาที่มีกล่าวว่าสิ่งที่เขาต้องการกล่าวว่าแม้ว่าธรรมชาติเป็น Hampshireman ใหม่เขาจะไม่เอามันกลับมา แต่เหมือนกันทั้งหมดเมื่อมันจะต้องเป็นช่วงเย็นและเท่าที่เขา. จะได้เห็นการแจ้งให้ทราบล่วงหน้าไม่ได้รับการถ่ายเขารู้สึกโล่งใจที่ในใจของเขาเพราะเขาเป็นคนเคร่งศาสนา. แต่แจ้งให้ทราบล่วงหน้าจะได้รับการเสมอไม่ช้าก็เร็วเช่นเดียวกับหนังสือดีกล่าว. และแน่ใจว่าพอวันรุ่งขึ้นเกี่ยวกับอาหารมื้อเย็น เวลาที่นุ่มพูดแปลกหน้าเข้มแต่งตัวขับรถขึ้นมาในรถหล่อและขอให้เบซหิน.
ดีเบซบอกว่าครอบครัวของเขามันเป็นทนายความมาเห็นเขาเกี่ยวกับมรดก. แต่เขารู้ว่าใครเป็น. เขา ไม่ชอบลักษณะของคนแปลกหน้าหรือวิธีการที่เขายิ้มด้วยฟันของเขา. พวกเขามีฟันสีขาวและอุดมสมบูรณ์-บางคนบอกว่าพวกเขาได้ยื่นไปยังจุด แต่ฉันจะไม่รับรองว่า. และเขาไม่ได้ เหมือนมันเมื่อสุนัขเอาหนึ่งดูที่คนแปลกหน้าและวิ่งหนีออกมายิ่งใหญ่กับหางของเขาระหว่างขาของเขา แต่ต้องผ่านคำพูดของเขามากกว่าหรือน้อยกว่าที่เขาติดอยู่กับมันและพวกเขาก็ออกไปอยู่ด้านหลังโรงนาและทำให้การต่อรองของพวกเขา เบซสโตนต้องทิ่มนิ้วของเขาที่จะลงนามและคนแปลกหน้ายืมเขาเข็มเงิน แผลหายสะอาด แต่มันทิ้งรอยแผลเป็นเล็ก ๆ น้อย ๆ สีขาว.
หลังจากนั้นในทันทีสิ่งเริ่มที่จะรับและประสบความสำเร็จสำหรับเบซสโตน วัวของเขามีไขมันและม้าเงา, พืชของเขาเป็นที่อิจฉาของพื้นที่ใกล้เคียงและฟ้าผ่าอาจจะนัดหยุดงานทั่วหุบเขา แต่มันจะไม่ตีโรงนา หลังจากนั้นไม่นานเขาเป็นหนึ่งในคนที่เจริญรุ่งเรืองของเขตนั้น พวกเขาขอให้เขายืน Selectman และเขายืนอยู่นั้น มีเริ่มที่จะพูดคุยของเขาสำหรับการทำงานรัฐวุฒิสภา ทั้งหมดในทุกที่คุณอาจจะบอกว่าครอบครัวเป็นหินมีความสุขและพึงพอใจเป็นแมวในนม และเพื่อให้พวกเขายกเว้นหินเบซ.
เขาต้องการได้รับการพึงพอใจพอไม่กี่ปีแรก มันเป็นสิ่งที่ดีเมื่อโชคร้ายหัน; ไดรฟ์สิ่งอื่น ๆ ส่วนใหญ่ออกมาจากหัวของคุณ ความจริงทุกขณะนี้แล้วโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสภาพอากาศที่ฝนตกแผลเป็นสีขาวเล็ก ๆ บนนิ้วมือของเขาจะทำให้เขาเจ็บใจ และเมื่อปีที่ตรงต่อเวลาเป็นลานคนแปลกหน้ากับรถหล่อจะมาขับรถโดย แต่ในปีที่หกคนแปลกหน้าสว่างและหลังจากนั้นความสงบสุขของเขาเป็นมากกว่าสำหรับเบซหิน.
คนแปลกหน้าขึ้นมาผ่านสนามที่ต่ำกว่าการเปลี่ยนรองเท้าของเขากับอ้อยที่พวกเขาถูกรองเท้าบู๊ตสีดำหล่อ แต่เบซสโตนไม่เคยชอบ ลักษณะของพวกเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งเท้า และหลังจากที่เขาผ่านช่วงเวลาของวันที่เขากล่าวว่า "ดีนายหิน 'คุณ Hummer กัน! มันเป็นสถานที่ที่สวยมากที่คุณได้มาถึงที่นี่นายหิน.
"" ดีบางคนอาจจะเข้าข้างมันและอื่น ๆ อาจจะไม่ "เบซสโตนกล่าวว่าสำหรับเขาเป็น Hampshireman ใหม่." โอ้ไม่จำเป็นต้องประณาม industryl ของคุณ " กล่าวว่าคนแปลกหน้าง่ายมากที่แสดงให้เห็นฟันของเขาในรอยยิ้ม
"หลังจากทั้งหมดเรารู้ว่าสิ่งที่ได้รับการทำและจะได้รับตามสัญญาและข้อกำหนด ดังนั้นเมื่อ-อะแฮ่ม-จำนองตกอยู่ในปีหน้าเนื่องจากคุณไม่ควรมีความเสียใจใด ๆ .
"" การพูดของการจำนองที่นาย "เบซสโตนกล่าวว่าและเขามองไปรอบ ๆ เพื่อขอความช่วยเหลือไปยังแผ่นดินและท้องฟ้า" ฉัน ' จุดเริ่มต้นเมตรมีหนึ่งหรือสองข้อสงสัยเกี่ยวกับมัน.
"" สงสัย?
"กล่าวว่าคนแปลกหน้าไม่มากเพื่อให้ใจ." ทำไมใช่ "เบซสโตนกล่าวว่า "นี่เป็นประเทศสหรัฐอเมริกาและฉันมักจะเคยเป็นคนเคร่งศาสนา." เขาล้างลำคอของเขาและได้โดดเด่นยิ่งขึ้น "ใช่ครับ" เขากล่าวว่า "ผมเริ่มมีความสงสัยเป็นอย่างมากกับการจำนองการถือครองในศาล."
"มีศาลและศาลเป็น" กล่าวว่าคนแปลกหน้าคลิกฟันของเขา "แต่ถึงกระนั้นเราเช่นกันอาจจะมีลักษณะที่เป็นเอกสารต้นฉบับ." และเขาลากออกเงินสีดำขนาดใหญ่เต็มรูปแบบของเอกสาร "Sherwin ตำหนิ, สตีเว่นสโตน" เขาพึมพำ "ผม, เบซหินเป็นระยะเวลาเจ็ดปี-Oh ก็ค่อนข้างเพื่อที่ผมคิดว่า."
แต่เบซสโตนไม่ได้ฟังเพราะเขาเห็นสิ่งอื่นกระพือออกมาจากหนังสือพ็อกเก็ตสีดำ มันเป็นสิ่งที่ดูเหมือนมอด แต่มันก็ไม่มอด และในขณะที่เบซหินจ้องที่มันดูเหมือนจะพูดคุยกับเขาในการจัดเรียงเสียงเล็ก ๆ ของท่อที่น่ากลัวขนาดเล็กและบาง แต่ที่น่ากลัวของมนุษย์ "เพื่อนบ้าน Stonel" มันแหลม "เพื่อนบ้านหิน! ช่วยฉันด้วย! เพื่อเห็นแก่พระเจ้าช่วยฉัน! "แต่ก่อนที่เบซสโตนจะกวนมือหรือเท้าคนแปลกหน้าวิปปิ้งออกผ้าเช็ดหน้าผ้าพันคอใหญ่จับสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในนั้นเช่นเดียวกับผีเสื้อและเริ่มผูกปลายของผ้าพันคอได้." ขอโทษสำหรับการหยุดชะงัก "เขากล่าว . "ในฐานะที่ผมเป็น saying-" แต่เบซสโตนก็สั่นไปทั่วเหมือนม้ากลัว "นั่นคือเสียงของคนขี้เหนียวของสตีเว่น!" เขากล่าวว่าในบ่น "และคุณได้มีเขาอยู่ในผ้าเช็ดหน้าของคุณ" คนแปลกหน้ามองอายเล็ก ๆ น้อย ๆ . "ใช่ผมควรจะได้โอนให้เขาเก็บกล่อง" เขากล่าวพร้อมกับหัวเราะอย่างแหย "แต่มีบางตัวอย่างที่ผิดปกติค่อนข้างที่นั่นและผมไม่ต้องการให้พวกเขาที่แออัด ดีดีเหล่านี้ละอายเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะเกิดขึ้น. "" ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่คุณหมายถึง contertan "เบซสโตนกล่าวว่า" แต่นั่นก็เป็นเสียงของคนขี้เหนียวของสตีเว่น! และเขาก็ไม่ได้ deadl คุณไม่สามารถบอกได้ว่าเขาเป็น! เขาเป็นคนเดียวกับที่แข็งแรงและหมายถึงการเป็น WOODCHUCK อังคาร! "" ในท่ามกลางของชีวิต "ที่กล่าวว่าคนแปลกหน้าแบบเคร่งศาสนา "ฟัง!" จากนั้นระฆังเริ่มเก็บค่าผ่านทางในหุบเขาและเบซสโตนฟัง
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- my opinion
- วันที่ 8
- ตอนนี้ฉันง่วงมากเลย ฉันนอนพักก่อนนะ
- Antibodies can be chemically modified wi
- hire
- beam scan
- ทาครีมป้องกันการติดเชื้อ
- สวัสดี
- 套餐
- Of enting disorders
- I (really) don't approve of
- I hope you will feel better soon
- My favorite sport is football.
- ฉันสามารถโทรติดต่อคุณได้ไหม
- あと仕事
- make what I want to attain cruising.
- ฉันต้องการพัฒนาทักษะในด้านภาษาอังกฤษให้ด
- สะดวกค่ะไม่มีปัญหา
- คุณจะมากี่โมง
- The change in major constituents of raw
- ฉันเป็นคนไทยเชื้อสายจีน
- East asia
- ฉันเป็นคนไทยเชื้อสายจีน
- The change in major constituents of raw
