After years of promoting task-speci

After years of promoting task-specific training combined with the popularity of applying BWSTT, it seems logical that task-specific locomotor training, such as
RAGT, might improve ambulatory function more than lower extremity muscle strength training. One of the main reasons therefor is that task-specific training provides
locomotion-relevant afferent input to spinal central circuitries that generate rhythmic stepping behavior [10]. While such input is not provided during strength training of the lower limbs (without training walking), improvements in ambulatory function have been shown after stroke or incomplete spinal cord injury (iSCI), since locomotor capacity correlates well with strength of leg muscles, like hip flexors or extensors [11,12]. Accordingly, data obtained from 3 patients with iSCI suggested that a 12-week resistance and plyometric training program (plyometric exercises consist of powerful movements where muscles are rapidly and repeatedly stretched and contracted) led to increased walking speeds in the 10 m Walk Test (10MWT) at preferred and maximal speed [13].

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลังจากปีของการส่งเสริมการฝึกอบรมงานเฉพาะรวมกับความนิยมของการใช้ BWSTT ดูเหมือนตรรกะที่งานเฉพาะ locomotor อบรม เช่นRAGT อาจเพิ่มจรมุขฟังก์ชันมากกว่าฝึกความแข็งแรงของกล้ามเนื้อปลายล่าง หนึ่งในสาเหตุหลักดังนั้นคือให้การฝึกอบรมงานเฉพาะป้อนข้อมูลส่งซ้ายเกี่ยวข้องกับกระดูกสันหลังส่วนกลาง circuitries ที่สร้างพฤติกรรมก้าวเป็นจังหวะ [10] ในขณะป้อนข้อมูลดังกล่าวไม่อยู่ในระหว่างการฝึกความแข็งแรงของแขนขาล่าง (โดยไม่ต้องฝึกเดิน), ปรับปรุงในฟังก์ชันจรมุขได้รับการแสดงหลังจังหวะหรือการบาดเจ็บไขสันหลังไม่สมบูรณ์ (iSCI), เนื่องจากความจุ locomotor มีความสัมพันธ์กับความแข็งแรงของกล้ามเนื้อขา เช่น flexors สะโพก extensors [11, 12] ตาม ข้อมูลที่ได้จากผู้ป่วย 3 iSCI แนะนำว่า ความต้านทาน 12 สัปดาห์และโปรแกรมการฝึกพลัยโอเมตริก (พลัยโอเมตริกการฝึกประกอบด้วยการเคลื่อนไหวที่ทรงพลังที่กล้ามเนื้ออย่างรวดเร็ว และซ้ำ ๆ ยืด และทำสัญญา) นำไปสู่เพิ่มการเดินเร็วใน 10 เมตรเดินทดสอบ (10MWT) ที่ความเร็วสูงสุด และต้อง [13]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังจากปีของการส่งเสริมการฝึกอบรมงานเฉพาะรวมกับความนิยมของการใช้ BWSTT ที่ดูเหมือนว่าตรรกะที่งานฝึกอบรมเฉพาะการเคลื่อนไหวเช่น
RAGT อาจปรับปรุงการทำงานของผู้ป่วยนอกมากกว่าปลายฝึกความแข็งแรงของกล้ามเนื้อลดลง หนึ่งในเหตุผลหลักที่เป็นเหตุว่าการฝึกอบรมงานที่เฉพาะเจาะจงให้
การเคลื่อนไหวที่เกี่ยวข้องกับการป้อนข้อมูลไปยังอวัยวะ circuitries กลางกระดูกสันหลังที่สร้างพฤติกรรมก้าวจังหวะ [10] ในขณะที่การป้อนข้อมูลดังกล่าวไม่ได้ให้ไว้ในระหว่างการฝึกความแข็งแรงของแขนขาลดลง (โดยไม่ต้องเดินการฝึกอบรม) การปรับปรุงในการทำงานของผู้ป่วยได้รับการแสดงหลังจากที่จังหวะหรือไม่สมบูรณ์เส้นประสาทไขสันหลังบาดเจ็บ (ISCI) เนื่องจากความจุของการเคลื่อนไหวมีความสัมพันธ์ดีกับความแข็งแรงของกล้ามเนื้อขาเช่นสะโพก flexors หรือ extensors [11,12] ดังนั้นข้อมูลที่ได้จาก 3 ผู้ป่วยที่มี ISCI ชี้ให้เห็นว่าความต้านทาน 12 สัปดาห์และโปรแกรมการฝึกอบรมพลัยโอเมตริก (การออกกำลังกาย plyometric ประกอบด้วยการเคลื่อนไหวที่มีประสิทธิภาพที่กล้ามเนื้อได้อย่างรวดเร็วและซ้ำ ๆ ยืดและหดตัว) นำไปสู่การความเร็วในการเดินเพิ่มขึ้นในม. เดินทดสอบ 10 (10MWT ) ที่ความเร็วที่ต้องการและสูงสุด [13]