Mrs. Wilson was just taking the gin

Mrs. Wilson was just taking the gingerbread out of the oven when she heard Johnny outside talking
to someone. “Johnny,” she called, “you’re late. Come in and get your lunch.”
“Just a minute, Mother,” Johnny said. “After you, my dear Alphonse.”
“After you, my dear Alphonse,” another voice said.
“No, after you, my dear Alphonse,” Johnny said.
Mrs. Wilson opened the door. “Johnny,” she said, “you come in this minute and get your lunch.
You can play after you’ve eaten.”
Johnny came in after her, slowly. “Mother,” he said, “I brought Boyd home for lunch with me.
“Boyd?” Mrs. Wilson thought for a moment. “I don’t believe I’ve met Boyd. Bring him in, dear,
since you’ve invited him. Lunch is ready.”
“Boyd!” Johnny yelled. “Hey, Boyd, come on.
“I’m coming. Just got to unload this stuff.”
“Well, hurry, or my mother’ll be sore.”
“Johnny, that’s not very polite to either your friend or your mother,” Mrs. Wilson said. “Come sit
down, Boyd.”
As she turned to show Boyd where to sit, she saw he was a Negro boy, smaller than Johnny but
about the same age. His arms were loaded with split kindling wood. “Where’ll I put this stuff,
Johnny?” he asked.
Mrs. Wilson turned to Johnny. “Johnny,” she said, “what is that wood?”
“Dead Japanese,” Johnny said mildly. “We stand them in the ground and run over them with
tanks.”
“How do you do, Mrs. Wilson?” Boyd said. “How do you do, Boyd? You shouldn’t let Johnny
make you carry all that wood. Sit down now and eat lunch, both of you.
“Why shouldn’t he carry the wood, Mother? It’s his wood. We got it at his place.”
“Johnny,” Mrs. Wilson said, “go on and eat your lunch.”
“Sure,” Johnny said. He held out the dish of scrambled eggs to Boyd. “After you, my dear Alphonse.”
“After you, my dear Alphonse,” Boyd said. “After you, my dear Alphonse,” Johnny said. They
began to giggle.
“Are you hungry, Boyd?” Mrs. Wilson asked.
“Yes, Mrs. Wilson.”
“Well, don’t you let Johnny stop you. He always fusses about eating, so you just see that you get
a good lunch. There’s plenty of food here for you to have all you want.”
“Thank you, Mrs. Wilson.”
“Come on, Alphonse,” Johnny said. He pushed half the scrambled eggs on to Boyd’s plate. Boyd
watched while Mrs. Wilson put a dish of stewed tomatoes beside his plate.
“Boyd don’t eat tomatoes, do you, Boyd?” Johnny said.
“Doesn’t eat tomatoes, Johnny. And just because you don’t like them, don’t say that about Boyd.
Boyd will eat anything.”
“Bet he won’t,” Johnny said, attacking his scrambled eggs.
“Boyd wants to grow up and be a big strong man so he can work hard,” Mrs. Wilson said. “I’ll
bet Boyd’s father eats stewed tomatoes.”
“My father eats anything he wants to,” Boyd said.
“So does mine,” Johnny said. “Sometimes he doesn’t eat hardly anything. He’s a little guy,
though. Wouldn’t hurt a flea.”
“Mine’s a little guy, too,” Boyd said.
“I’ll bet he’s strong, though,” Mrs. Wilson said. She hesitated. “Does he . . . work?”
“Sure,” Johnny said. “Boyd’s father works in a factory.”
“There, you see?” Mrs. Wilson said. “And he certainly has to be strong to do that—all that lifting
and carrying at a factory.”
“Boyd’s father doesn’t have to,” Johnny said. “He’s a foreman.”
Mrs. Wilson felt defeated. “What does your mother do, Boyd?”
“My mother?” Boyd was surprised. “She takes care of us kids.”
“Oh. She doesn’t work, then?”
“Why should she?” Johnny said through a mouthful of eggs. “You don’t work.”
“You really don’t want any stewed tomatoes, Boyd?”
“No, thank you, Mrs. Wilson,” Boyd said.
“No, thank you, Mrs. Wilson, no, thank you, Mrs. Wilson, no, thank you, Mrs. Wilson,” Johnny
said. “Boyd’s sister’s going to work, though. She’s going to be a teacher.”
“That’s a very fine attitude for her to have, Boyd.” Mrs. Wilson restrained an impulse to pat
Boyd on the head. “I imagine you’re all very proud of her?”
“I guess so,” Boyd said.
“What about all your other brothers and sisters? I guess all of you want to make just as much of
yourselves as you can.
“There’s only me and Jean,” Boyd said. “I don’t know yet what I want to be when I grow up.
“We’re going to be tank drivers, Boyd and me,” Johnny said. “Zoom.” Mrs. Wilson caught
Boyd’s glass of milk as Johnny’s napkin ring, suddenly transformed into a tank, plowed heavily
across the table.
“Look, Johnny,” Boyd said. “Here’s a foxhole. I’m shooting at you.”
Mrs. Wilson, with the speed born of long experience, took the gingerbread off the shelf and
placed it carefully between the tank and the foxhole.
“Now eat as much as you want to, Boyd,” she said. “I want to see you get filled up.”
“Boyd eats a lot, but not as much as I do,” Johnny said. “I’m bigger than he is.”
“You’re not much bigger,” Boyd said. “I can beat you running.”
Mrs. Wilson took a deep breath. “Boyd,” she said. Both boys turned to her. “Boyd, Johnny has
some suits that are a little too small for him, and a winter coat. It’s not new, of course, but there’s
lots of wear in it still. And I have a few dresses that your mother or sister could probably use.
Your mother can make them over into lots of things for all of you, and I’d be very happy to give
them to you. Suppose before you leave I make up a big bundle and then you and Johnny can take
it over to your mother right away.
Her voice trailed off as she saw Boyd’s puzzled expression. “But I have plenty of clothes, thank
you,” he said. “And I don’t think my mother knows how to sew very well, and anyway I guess
we buy about everything we need. Thank you very much though.”
“We don’t have time to carry that old stuff around, Mother,” Johnny said. “We got to play tanks
with the kids today.”
Mrs. Wilson lifted the plate of gingerbread off the table as Boyd was about to take another piece.
“There are many little boys like you, Boyd, who would be grateful for the clothes someone was
kind enough to give them.”
“Boyd will take them if you want him to, Mother,” Johnny said.
“I didn’t mean to make you mad, Mrs. Wilson,” Boyd said.
“Don’t think I’m angry, Boyd. I’m just disappointed in you, that’s all. Now let’s not say anything
more about it.”
She began clearing the plates off the table, and Johnny took Boyd’s hand and pulled him to the
door. “‘Bye, Mother,” Johnny said. Boyd stood for a minute, staring at Mrs. Wilson’s back.
“After you, my dear Alphonse,” Johnny said, holding the door open.
“Is your mother still mad?” Mrs. Wilson heard Boyd ask in a low voice.
“I don’t know,” Johnny said. “She’s screwy sometimes.”
“So’s mine,” Boyd said. He hesitated. “After you, my dear Alphonse.”

Mrs. Wilson was just taking the gingerbread out of the oven when she heard Johnny outside talking
to someone. “Johnny,” she called, “you’re late. Come in and get your lunch.”
“Just a minute, Mother,” Johnny said. “After you, my dear Alphonse.”
“After you, my dear Alphonse,” another voice said.
“No, after you, my dear Alphonse,” Johnny said.
Mrs. Wilson opened the door. “Johnny,” she said, “you come in this minute and get your lunch.
You can play after you’ve eaten.”
Johnny came in after her, slowly. “Mother,” he said, “I brought Boyd home for lunch with me.
“Boyd?” Mrs. Wilson thought for a moment. “I don’t believe I’ve met Boyd. Bring him in, dear,
since you’ve invited him. Lunch is ready.”
“Boyd!” Johnny yelled. “Hey, Boyd, come on.
“I’m coming. Just got to unload this stuff.”
“Well, hurry, or my mother’ll be sore.”
“Johnny, that’s not very polite to either your friend or your mother,” Mrs. Wilson said. “Come sit
down, Boyd.”
As she turned to show Boyd where to sit, she saw he was a Negro boy, smaller than Johnny but
about the same age. His arms were loaded with split kindling wood. “Where’ll I put this stuff,
Johnny?” he asked.
Mrs. Wilson turned to Johnny. “Johnny,” she said, “what is that wood?”
“Dead Japanese,” Johnny said mildly. “We stand them in the ground and run over them with
tanks.”
“How do you do, Mrs. Wilson?” Boyd said. “How do you do, Boyd? You shouldn’t let Johnny
make you carry all that wood. Sit down now and eat lunch, both of you.
“Why shouldn’t he carry the wood, Mother? It’s his wood. We got it at his place.”
“Johnny,” Mrs. Wilson said, “go on and eat your lunch.”
“Sure,” Johnny said. He held out the dish of scrambled eggs to Boyd. “After you, my dear Alphonse.”
“After you, my dear Alphonse,” Boyd said. “After you, my dear Alphonse,” Johnny said. They
began to giggle.
“Are you hungry, Boyd?” Mrs. Wilson asked.
“Yes, Mrs. Wilson.”
“Well, don’t you let Johnny stop you. He always fusses about eating, so you just see that you get
a good lunch. There’s plenty of food here for you to have all you want.”
“Thank you, Mrs. Wilson.”
“Come on, Alphonse,” Johnny said. He pushed half the scrambled eggs on to Boyd’s plate. Boyd
watched while Mrs. Wilson put a dish of stewed tomatoes beside his plate.
“Boyd don’t eat tomatoes, do you, Boyd?” Johnny said.
“Doesn’t eat tomatoes, Johnny. And just because you don’t like them, don’t say that about Boyd.
Boyd will eat anything.”
“Bet he won’t,” Johnny said, attacking his scrambled eggs.
“Boyd wants to grow up and be a big strong man so he can work hard,” Mrs. Wilson said. “I’ll
bet Boyd’s father eats stewed tomatoes.”
“My father eats anything he wants to,” Boyd said.
“So does mine,” Johnny said. “Sometimes he doesn’t eat hardly anything. He’s a little guy,
though. Wouldn’t hurt a flea.”
“Mine’s a little guy, too,” Boyd said.
“I’ll bet he’s strong, though,” Mrs. Wilson said. She hesitated. “Does he . . . work?”
“Sure,” Johnny said. “Boyd’s father works in a factory.”
“There, you see?” Mrs. Wilson said. “And he certainly has to be strong to do that—all that lifting
and carrying at a factory.”
“Boyd’s father doesn’t have to,” Johnny said. “He’s a foreman.”
Mrs. Wilson felt defeated. “What does your mother do, Boyd?”
“My mother?” Boyd was surprised. “She takes care of us kids.”
“Oh. She doesn’t work, then?”
“Why should she?” Johnny said through a mouthful of eggs. “You don’t work.” 
“You really don’t want any stewed tomatoes, Boyd?”
“No, thank you, Mrs. Wilson,” Boyd said.
“No, thank you, Mrs. Wilson, no, thank you, Mrs. Wilson, no, thank you, Mrs. Wilson,” Johnny
said. “Boyd’s sister’s going to work, though. She’s going to be a teacher.”
“That’s a very fine attitude for her to have, Boyd.” Mrs. Wilson restrained an impulse to pat
Boyd on the head. “I imagine you’re all very proud of her?”
“I guess so,” Boyd said.
“What about all your other brothers and sisters? I guess all of you want to make just as much of
yourselves as you can.
“There’s only me and Jean,” Boyd said. “I don’t know yet what I want to be when I grow up.
“We’re going to be tank drivers, Boyd and me,” Johnny said. “Zoom.” Mrs. Wilson caught
Boyd’s glass of milk as Johnny’s napkin ring, suddenly transformed into a tank, plowed heavily
across the table.
“Look, Johnny,” Boyd said. “Here’s a foxhole. I’m shooting at you.”
Mrs. Wilson, with the speed born of long experience, took the gingerbread off the shelf and
placed it carefully between the tank and the foxhole.
“Now eat as much as you want to, Boyd,” she said. “I want to see you get filled up.”
“Boyd eats a lot, but not as much as I do,” Johnny said. “I’m bigger than he is.”
“You’re not much bigger,” Boyd said. “I can beat you running.”
Mrs. Wilson took a deep breath. “Boyd,” she said. Both boys turned to her. “Boyd, Johnny has
some suits that are a little too small for him, and a winter coat. It’s not new, of course, but there’s
lots of wear in it still. And I have a few dresses that your mother or sister could probably use.
Your mother can make them over into lots of things for all of you, and I’d be very happy to give
them to you. Suppose before you leave I make up a big bundle and then you and Johnny can take
it over to your mother right away.
Her voice trailed off as she saw Boyd’s puzzled expression. “But I have plenty of clothes, thank
you,” he said. “And I don’t think my mother knows how to sew very well, and anyway I guess
we buy about everything we need. Thank you very much though.”
“We don’t have time to carry that old stuff around, Mother,” Johnny said. “We got to play tanks
with the kids today.”
Mrs. Wilson lifted the plate of gingerbread off the table as Boyd was about to take another piece.
“There are many little boys like you, Boyd, who would be grateful for the clothes someone was
kind enough to give them.” 
“Boyd will take them if you want him to, Mother,” Johnny said.
“I didn’t mean to make you mad, Mrs. Wilson,” Boyd said.
“Don’t think I’m angry, Boyd. I’m just disappointed in you, that’s all. Now let’s not say anything
more about it.”
She began clearing the plates off the table, and Johnny took Boyd’s hand and pulled him to the
door. “‘Bye, Mother,” Johnny said. Boyd stood for a minute, staring at Mrs. Wilson’s back.
“After you, my dear Alphonse,” Johnny said, holding the door open.
“Is your mother still mad?” Mrs. Wilson heard Boyd ask in a low voice.
“I don’t know,” Johnny said. “She’s screwy sometimes.”
“So’s mine,” Boyd said. He hesitated. “After you, my dear Alphonse.”

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

นาง Wilson ถูกเพียงนำขนมปังขิงออกจากเตาเมื่อเธอได้ยินจอห์นนอกพูดกับผู้อื่น "จอห์นนี่ ที่เธอเรียกว่า "คุณสาย มา และได้รับอาหารกลางวันของคุณ""เดี๋ยว ๆ แม่, " จอห์นนี่กล่าวว่า "หลังจากที่คุณ Alphonse ที่รักของฉัน""หลังจากที่คุณ Alphonse ที่รักของฉัน เสียงอื่นกล่าว"ไม่ หลังจากที่คุณ Alphonse ที่รักของฉัน จอห์นนี่กล่าวว่านาง Wilson เปิดประตู "จอห์นนี่ เธอกล่าวว่า "คุณมาในนาทีนี้ และได้รับอาหารกลางวันของคุณคุณสามารถเล่นหลังจากที่คุณได้กิน"จอห์นนี่มาหลังจากเธอ ช้าลง "แม่ เขากล่าวว่า "ฉันนำ Boyd บ้านสำหรับอาหารกลางวันกับฉัน"Boyd" นาง Wilson คิดครู่ "ผมไม่เชื่อว่าผมได้เจอ Boyd นำเขา รักเนื่องจากคุณได้เชิญเขา อาหารกลางวันเสร็จแล้ว""Boyd" จอห์นนี่ yelled " Hey, Boyd มา"ฉันกำลังมา เพียงแค่ยกเลิกการโหลดสิ่งนี้""ดี เร่งรีบ หรือคุณแม่จะเจ็บ""จอห์น ที่ไม่สุภาพมากเพื่อนหรือแม่ของคุณ นาง Wilson กล่าว "มานั่งลง Boyd "ขณะที่เธอเปิดการแสดงที่นั่ง Boyd เธอเห็นเขา Negro เด็กผู้ชาย เล็กกว่าจอห์น แต่เกี่ยวกับอายุเดียวกัน แขนของเขาถูกโหลด ด้วยแบ่ง kindling ไม้ "ที่แห่งนี้ฉันใส่สิ่งนี้จอห์นนี่ "เขาถามนาง Wilson กลายเป็นจอห์นนี่ "จอห์นนี่ เธอกล่าวว่า คืออะไรไม้นั้น""ตายญี่ปุ่น จอห์นนี่กล่าว mildly "เรายืนอยู่ได้ในพื้นดิน และทับด้วยถัง""ไง นาง Wilson" Boyd กล่าว "ทำคุณอย่างไร Boyd คุณไม่ควรปล่อยให้จอห์นนี่ทำให้คุณมีไม้ที่ นั่งลง และรับประทานอาหารกลางวัน ทั้งสองของคุณ"ทำไมไม่ควรเขายกไม้ มารดาได้ เขาไม้ได้ เรามีเรื่องที่เขา""จอห์นนี่ นาง Wilson กล่าว "ไป และกินอาหารกลางวันของคุณ""แน่นอน จอห์นนี่กล่าว เขาจัดหาจานไข่กวนกับ Boyd "หลังจากที่คุณ Alphonse ที่รักของฉัน""หลังจากที่คุณ Alphonse ที่รักของฉัน Boyd กล่าว "หลังจากที่คุณ Alphonse ที่รักของฉัน จอห์นนี่กล่าว พวกเขาเริ่มคิก"หิวข้าว Boyd ? " นาง Wilson ถาม"ใช่ Wilson นาง""ดี ไม่คุณให้หยุดคุณจอห์นนี่ เขาเสมอ fusses เกี่ยวกับการรับประทานอาหาร ดังนั้นคุณจะเห็นว่า คุณได้รับอาหารกลางวันดี มีอาหารที่นี่จะได้ทั้งหมดที่คุณต้องการ""ขอบคุณ Wilson นาง""โธ่ Alphonse จอห์นนี่กล่าวว่า เขาผลักดันไข่กวนครึ่งระบบแผ่นของ Boyd Boydดูในขณะที่นาง Wilson ใส่จานมะเขือเทศพะโล้ข้างจานของเขา" Boyd ไม่กินมะเขือเทศ คุณ Boyd ? " จอห์นนี่กล่าว"ไม่กินมะเขือเทศ จอห์น และเพียง เพราะคุณไม่ชอบพวกเขา ไม่พูดเกี่ยวกับ BoydBoyd จะกินอะไร""เดิมพันเขาไม่ จอห์นนี่กล่าว โจมตีเขาไข่กวนนาง Wilson กล่าวว่า "Boyd ต้องเติบโต และมีชายร่างใหญ่แข็งแรงเพื่อให้เขาสามารถทำงานหนัก "ฉันจะเดิมพันของ Boyd พ่อมะเขือเทศเลือกกิน""พ่อกินอะไรอยาก Boyd กล่าว“So does mine,” Johnny said. “Sometimes he doesn’t eat hardly anything. He’s a little guy,though. Wouldn’t hurt a flea.”“Mine’s a little guy, too,” Boyd said.“I’ll bet he’s strong, though,” Mrs. Wilson said. She hesitated. “Does he . . . work?”“Sure,” Johnny said. “Boyd’s father works in a factory.”“There, you see?” Mrs. Wilson said. “And he certainly has to be strong to do that—all that liftingand carrying at a factory.”“Boyd’s father doesn’t have to,” Johnny said. “He’s a foreman.”Mrs. Wilson felt defeated. “What does your mother do, Boyd?”“My mother?” Boyd was surprised. “She takes care of us kids.”“Oh. She doesn’t work, then?”“Why should she?” Johnny said through a mouthful of eggs. “You don’t work.” “You really don’t want any stewed tomatoes, Boyd?”“No, thank you, Mrs. Wilson,” Boyd said.“No, thank you, Mrs. Wilson, no, thank you, Mrs. Wilson, no, thank you, Mrs. Wilson,” Johnnysaid. “Boyd’s sister’s going to work, though. She’s going to be a teacher.”“That’s a very fine attitude for her to have, Boyd.” Mrs. Wilson restrained an impulse to patBoyd on the head. “I imagine you’re all very proud of her?”“I guess so,” Boyd said.“What about all your other brothers and sisters? I guess all of you want to make just as much ofyourselves as you can.Boyd กล่าวว่า "มีเพียงฉันและจีน "ฉันไม่รู้ว่า ได้อะไรที่ฉันต้องการให้เมื่อผมโตขึ้นจอห์นกล่าวว่า "เราจะให้ โปรแกรมควบคุมถัง Boyd และฉัน "ซูม" จับนาง Wilsonแก้วของ Boyd นมเป็นจอห์นนี่เช็ด ก็เปลี่ยนเป็นถัง plowed มากในตาราง"ดู จอห์นนี่ Boyd กล่าว "นี่คือสงคราม ฉันกำลังถ่ายภาพที่คุณ"นาง Wilson มีความเร็วในการเกิดของประสบการณ์อันยาวนาน เอาขนมปังขิงออกจากชั้นวาง และวางไว้อย่างรอบคอบระหว่างถังและการสงคราม"ตอนนี้กินมากเท่าที่คุณต้องการ Boyd เธอกล่าว "อยากดูคุณได้กรอกไว้"จอห์นกล่าวว่า "Boyd กินมาก แต่ไม่เท่ากับฉัน "ฉันใหญ่กว่าเขา"Boyd กล่าวว่า "คุณจะไม่ยิ่งใหญ่ "ฉันสามารถชนะคุณทำ"นาง Wilson เอาลมหายใจ "Boyd เธอกล่าว เด็กชายทั้งสองหันไปเธอ "Boyd จอห์นนี่ได้บางชุดที่เล็กน้อยมากสำหรับเขา และเสื้อหนาว มันไม่ใหม่ แน่นอน แต่มีจำนวนมากของสวมใส่นั้นยังคง และมีบางชุดที่แม่หรือน้องสาวของคุณสามารถใช้คุณแม่สามารถให้ผ่านเป็นจำนวนมากของสิ่งทั้งหมดของคุณ และฉันจะยินดีให้ให้คุณ สมมติว่า ก่อนผมทำขึ้นกลุ่มใหญ่ และจากนั้น คุณและจอห์นนี่สามารถใช้มันผ่านไปคุณแม่ทันทีเสียงของเธอ trailed ปิดขณะที่เธอเห็นของ Boyd พิศวงนิพจน์ "แต่ฉันมีเสื้อผ้ามากมาย ขอบคุณyou,” he said. “And I don’t think my mother knows how to sew very well, and anyway I guesswe buy about everything we need. Thank you very much though.”“We don’t have time to carry that old stuff around, Mother,” Johnny said. “We got to play tankswith the kids today.”Mrs. Wilson lifted the plate of gingerbread off the table as Boyd was about to take another piece.“There are many little boys like you, Boyd, who would be grateful for the clothes someone waskind enough to give them.” “Boyd will take them if you want him to, Mother,” Johnny said.“I didn’t mean to make you mad, Mrs. Wilson,” Boyd said.“Don’t think I’m angry, Boyd. I’m just disappointed in you, that’s all. Now let’s not say anythingmore about it.”She began clearing the plates off the table, and Johnny took Boyd’s hand and pulled him to thedoor. “‘Bye, Mother,” Johnny said. Boyd stood for a minute, staring at Mrs. Wilson’s back.“After you, my dear Alphonse,” Johnny said, holding the door open.“Is your mother still mad?” Mrs. Wilson heard Boyd ask in a low voice.“I don’t know,” Johnny said. “She’s screwy sometimes.”“So’s mine,” Boyd said. He hesitated. “After you, my dear Alphonse.”

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

นางวิลสันเพียงการขนมปังขิงออกจากเตาอบเมื่อเธอได้ยินเสียงนอกจอห์นนี่พูดคุย
กับใครสักคน "จอห์นนี่" เธอเรียกว่า "คุณกำลังสาย มาและได้รับอาหารกลางวันของคุณ. "
"เพียงแค่นาทีแม่" จอห์นนี่กล่าวว่า "หลังจากที่คุณรักอัลฟองส์ของฉัน."
"หลังจากที่คุณรักอัลฟองส์ของฉัน" อีกเสียงหนึ่งกล่าวว่า.
"ไม่หลังจากที่คุณรักอัลฟองส์ของฉัน" จอห์นนี่กล่าวว่า.
นาง วิลสันเปิดประตู "จอห์นนี่" เธอกล่าวว่า "คุณมาในนาทีนี้และได้รับอาหารกลางวันของคุณ.
คุณสามารถเล่นหลังจากที่คุณได้กิน. "
จอห์นนี่มาหลังจากที่เธออย่างช้าๆ "แม่" เขากล่าวว่า "ผมมาที่บ้านบอยด์สำหรับมื้อกลางวันกับฉัน.
"บอยด์" นางวิลสันคิดสักครู่ "ผมไม่เชื่อว่าฉันได้พบกับบอยด์ นำเขาในที่รัก
เมื่อคุณได้รับเชิญให้เขา อาหารกลางวันพร้อม. "
"บอยด์" จอห์นนี่ตะโกน "เฮ้บอยด์มา.
"ฉันมา เพียงแค่มีขนสิ่งนี้. "
"ดีรีบหรือ mother'll ฉันจะเจ็บ."
"จอห์นนี่ที่ไม่สุภาพมากทั้งเพื่อนของคุณหรือแม่ของคุณ" นางวิลสันกล่าวว่า "มานั่ง
ลงบอยด์. "
ขณะที่เธอหันไปแสดงบอยด์ที่จะนั่งเธอเห็นเขาเป็นเด็กนิโกรขนาดเล็กกว่าจอห์นนี่ แต่
เกี่ยวกับวัยเดียวกัน อ้อมแขนของเขาถูกโหลดด้วยไม้ฟืนแยก "อะไรที่ไหนฉันใส่สิ่งนี้
จอห์นนี่? "เขาถาม.
นาง วิลสันหันไปจอห์นนี่ "จอห์นนี่" เธอกล่าวว่า "สิ่งที่เป็นไม้ที่?"
"ตายญี่ปุ่น," จอห์นนี่กล่าวอย่างอ่อนโยน "เรายืนพวกเขาในพื้นดินและทำงานมากกว่าพวกเขาด้วย
รถถัง. "
"คุณจะทำอย่างไรนางวิลสัน" บอยด์กล่าวว่า "คุณไม่ทำบอยด์สได้อย่างไร? คุณไม่ควรปล่อยให้จอห์นนี่
ทำให้คุณดำเนินการทั้งหมดที่ไม้ นั่งลงและกินอาหารกลางวันทั้งสองของคุณ.
"ทำไมเขาไม่ควรดำเนินไม้แม่? มันเป็นไม้ของเขา เราได้รับมันในสถานที่ของเขา. "
"จอห์นนี่" นางวิลสันกล่าวว่า "ไปกินอาหารกลางวันของคุณ."
"แน่นอนว่า" จอห์นนี่กล่าวว่า เขายื่นออกมาจานไข่ที่จะบอยด์ "หลังจากที่คุณรักอัลฟองส์ของฉัน."
"หลังจากที่คุณรักอัลฟองส์ของฉัน" บอยด์กล่าวว่า "หลังจากที่คุณรักอัลฟองส์ของฉัน" จอห์นนี่กล่าวว่า พวกเขา
เริ่มที่จะขำ.
"คุณหิวบอยด์?" นางวิลสันถาม.
"ใช่นางวิลสัน."
"ดีคุณไม่ให้จอห์นนี่หยุดคุณ เขามักจะ fusses เกี่ยวกับการกินดังนั้นคุณก็เห็นว่าคุณจะได้รับ
อาหารกลางวันที่ดี มีความอุดมสมบูรณ์ของอาหารที่นี่สำหรับคุณที่จะมีสิ่งที่คุณต้องการ. "
"ขอบคุณนางวิลสัน."
"Come on, อัลฟองส์" จอห์นนี่กล่าวว่า เขาผลักไข่ครึ่งสัญญาณรบกวนในแผ่นบอยด์ บอยด์
ดูในขณะที่นางวิลสันใส่จานของมะเขือเทศตุ๋นข้างจานของเขา.
"บอยด์ไม่กินมะเขือเทศที่คุณทำบอยด์" จอห์นนี่กล่าวว่า.
"ไม่กินมะเขือเทศ, จอห์นนี่ และเพียงเพราะคุณไม่ชอบพวกเขาไม่ได้บอกว่าเกี่ยวกับบอยด์.
บอยด์จะกินอะไร. "
"เดิมพันเขาจะไม่ได้" จอห์นนี่กล่าวว่าการโจมตีไข่กวนของเขา.
"บอยด์สต้องการที่จะเติบโตขึ้นและจะเป็นใหญ่ คนที่แข็งแกร่งเพื่อให้เขาสามารถทำงานอย่างหนัก "นางวิลสันกล่าวว่า "ฉันจะ
เดิมพันพ่อของบอยด์สกินมะเขือเทศตุ๋น. "
"พ่อของฉันกินอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ" บอยด์กล่าวว่า.
"ดังนั้นฉัน" จอห์นนี่กล่าวว่า "บางครั้งเขาไม่ได้กินแทบจะไม่ได้อะไร เขาเป็นคนที่เล็ก ๆ น้อย ๆ
แต่ จะไม่ทำร้ายหมัด. "
"ฉันเป็นคนที่น้อยเกินไป" บอยด์กล่าวว่า.
"ฉันจะเดิมพันเขาแข็งแกร่ง แต่" นางวิลสันกล่าวว่า เธอลังเล "ไม่เขา . . ทำงานอย่างไร "
"แน่นอนว่า" จอห์นนี่กล่าวว่า "พ่อบอยด์ทำงานในโรงงาน."
"มีคุณเห็น?" นางวิลสันกล่าวว่า "และแน่นอนเขาจะต้องมีความแข็งแกร่งที่จะทำทั้งหมดที่ยก
และถือที่โรงงาน. "
"พ่อบอยด์ไม่ต้อง" จอห์นนี่กล่าวว่า "เขาเป็นหัวหน้าคนงาน."
นาง วิลสันรู้สึกพ่ายแพ้ "แม่ของคุณทำอะไรบอยด์?"
"แม่ของฉัน?" บอยด์รู้สึกประหลาดใจ "เธอจะดูแลเราเด็ก."
"โอ้ เธอไม่ได้ทำงานแล้ว? "
"เธอควรจะทำไม?" จอห์นนี่กล่าวผ่านคำหนึ่งของไข่ "คุณไม่ได้ทำงาน."
"คุณไม่ต้องการมะเขือเทศตุ๋นใด ๆ บอยด์?"
"ไม่ขอขอบคุณนางวิลสัน" บอยด์กล่าวว่า.
"ไม่ขอขอบคุณนางวิลสันไม่ขอขอบคุณ นางวิลสันไม่ขอขอบคุณนางวิลสัน, "จอห์นนี่
กล่าวว่า "น้องสาวของบอยด์ที่เกิดขึ้นในการทำงานว่า เธอจะเป็นครู. "
"นั่นคือทัศนคติที่ดีมากสำหรับการที่มีเธอบอยด์ส." นางวิลสันยับยั้งแรงกระตุ้นที่จะตบเบา ๆ
บอยด์บนหัว "ผมคิดว่าคุณกำลังทั้งหมดที่ความภาคภูมิใจของเธอ?"
"ผมคิดว่าเป็นเช่นนั้น" บอยด์กล่าวว่า.
"สิ่งที่เกี่ยวกับสิ่งที่พี่น้องคนอื่น ๆ และน้องสาวของคุณ? ผมคิดว่าทุกท่านที่ต้องการให้เพียงเท่าที่
ตัวเองเท่าที่คุณสามารถ.
"มีเพียงฉันและฌอง" บอยด์กล่าวว่า "ผมไม่ทราบว่ายังสิ่งที่ฉันอยากจะเป็นเมื่อผมโตขึ้น.
"เรากำลังจะเป็นคนขับรถถัง, บอยด์และผมว่า" จอห์นนี่กล่าวว่า "ซูม." นางวิลสันจับ
แก้วของบอยด์ของนมเป็นแหวนผ้าเช็ดปากที่จอห์นนี่เปลี่ยนก็ลงไปในถัง, ไถหนัก
ในตาราง.
"ดูจอห์นนี่" บอยด์กล่าวว่า "นี่คือสนามเพลาะ ผมถ่ายภาพที่คุณ. "
นาง วิลสันด้วยความเร็วเกิดจากประสบการณ์อันยาวนานเอาขนมปังขิงปิดการเก็บรักษาและ
วางมันอย่างระมัดระวังระหว่างถังและสนามเพลาะ.
"ตอนนี้กินได้มากเท่าที่คุณต้องการที่จะบอยด์" เธอกล่าว "ผมต้องการที่จะเห็นคุณจะได้รับการเติมเต็มด้วย."
"บอยด์สกินมาก แต่ไม่มากเท่าที่ฉันทำ" จอห์นนี่กล่าวว่า "ฉันมีขนาดใหญ่กว่าเขาเป็น."
"คุณไม่ได้มีขนาดใหญ่มาก" บอยด์กล่าวว่า "ฉันสามารถเอาชนะคุณทำงาน."
นาง วิลสันเอาลมหายใจลึก "บอยด์" เธอกล่าว เด็กชายทั้งสองหันไปของเธอ "บอยด์, จอห์นนี่มี
ชุดบางอย่างที่เล็ก ๆ น้อย ๆ มีขนาดเล็กเกินไปสำหรับเขาและเสื้อหนาว มันไม่ใช่เรื่องใหม่แน่นอน แต่มี
จำนวนมากของการสวมใส่ในนั้นยังคง และผมก็มีไม่กี่ชุดว่าแม่หรือน้องสาวของคุณอาจจะใช้.
คุณแม่สามารถทำให้พวกเขาไปสู่สิ่งต่างๆมากมายสำหรับทุกท่านและฉันมีความสุขมากที่จะให้
พวกเขาอยู่กับคุณ สมมติว่าก่อนที่จะออกผมทำขึ้นมัดใหญ่และจากนั้นคุณจอห์นนี่และสามารถนำ
มันไปยังแม่ของคุณได้ทันที.
เสียงของเธอหายออกเป็นเธอเห็นการแสดงออกงงงวยของบอยด์ "แต่ผมมีความอุดมสมบูรณ์ของเสื้อผ้าขอขอบคุณ
คุณ "เขากล่าวว่า "และผมไม่คิดว่าแม่ของฉันรู้วิธีที่จะเย็บเป็นอย่างดีอยู่แล้วและผมคิดว่า
เราซื้อเกี่ยวกับทุกอย่างที่เราต้องการ ขอบคุณมากแม้ว่า. "
"เราไม่ได้มีเวลาที่จะดำเนินการที่สิ่งเก่ารอบ ๆ แม่" จอห์นนี่กล่าวว่า "เรามีการเล่นรถถัง
กับเด็กวันนี้. "
นาง วิลสันยกแผ่นขนมปังขิงออกจากตารางเป็นบอยด์เป็นเรื่องเกี่ยวกับการใช้ชิ้นส่วนอื่น.
"มีชายน้อยมากเช่นคุณเป็นบอยด์ที่จะขอบคุณสำหรับคนที่เป็นเสื้อผ้า
ประเภทพอที่จะให้พวกเขา. "
"บอยด์จะพาพวกเขา ถ้าคุณต้องการให้เขาแม่ "จอห์นนี่กล่าวว่า.
"ผมไม่ได้หมายความว่าจะทำให้คุณบ้านางวิลสัน" บอยด์กล่าวว่า.
"อย่าคิดว่าฉันโกรธบอยด์ ฉันผิดหวังในตัวคุณที่ทั้งหมด ตอนนี้ขอไม่พูดอะไร
เพิ่มเติมเกี่ยวกับมัน. "
เธอเริ่มล้างจานออกจากตารางและจอห์นนี่เอามือของบอยด์และดึงเขาไปที่
ประตู "ลาก่อน, แม่," จอห์นนี่กล่าวว่า บอยด์นาทียืนจ้องมองที่ด้านหลังนางวิลสัน.
"หลังจากที่คุณรักอัลฟองส์ของฉัน" จอห์นนี่กล่าวว่าถือประตูเปิด.
"เป็นแม่ของคุณยังคงบ้า?" นางวิลสันบอยด์ถามได้ยินเสียงต่ำ.
" ผมไม่ทราบว่า "จอห์นนี่กล่าวว่า "เธอประหลาดบางครั้ง."
"ดังนั้นเหมืองของ" บอยด์กล่าวว่า เขาลังเล "หลังจากที่คุณอัลฟองส์ที่รักของฉัน."

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

คุณนายวินสันกำลังใช้ Gingerbread ออกมาจากเตาอบ เมื่อเธอได้ยินจอห์นนี่ข้างนอกพูด
ใครบางคน " จอห์นนี่ " เธอบอกว่า " คุณมาสาย มาและได้รับอาหารกลางวันของคุณ . "
" เดี๋ยวแม่ " จอห์นนี่พูด " หลังจากที่คุณอัลฟอนส์ที่รักของฉัน "
" หลังจากที่คุณอัลฟอนส์ที่รักของฉัน " อีกเสียงกล่าว .
" ไม่ หลังจากที่นายอัลฟองเซ่ที่รักของฉัน " จอห์นนี่พูด
คุณนายวิลสัน เปิดประตู " จอห์นนี่" เธอกล่าวว่า " คุณมาเดี๋ยวนี้และได้รับอาหารกลางวันของคุณ .
คุณสามารถเล่นหลังจากที่คุณได้กิน "
จอนนี่เข้ามาหลังเธออย่างช้าๆ " แม่ " เขากล่าวว่า " ผมมาทานข้าวบ้านบอยด์กับผม .
" บอยด์ " คุณวิลสันคิดสักครู่ " ฉันไม่คิดว่าฉันเคยเจอ บอยด์ พาเขาไป ที่รัก
ไหนๆก็เชิญเขามา อาหารกลางวันพร้อมแล้ว "
" บอยด์ " จอห์นนี่ ตะโกนใส่ " เฮ้ บอยด์ , มานี่ .
" ฉันมาแล้วเพิ่งขนสิ่งนี้ "
" อืม รีบ หรือ แม่ของฉันจะเจ็บ "
" จอห์นนี่ มันไม่ค่อยสุภาพกับเพื่อนของคุณหรือแม่ของคุณ " คุณวิลสันกล่าวว่า " มานั่ง

ลง บอยด์ " เธอหันไปแสดงบอยด์ที่ให้นั่ง เธอเห็นเขาเป็นเด็กนิโกร , จอห์นนี่ แต่เล็กกว่า
อายุพอๆกัน แขนของเขาถูกโหลด ด้วยการแยกเชื้อเพลิงไม้ " ที่ฉันใส่นี่
จอนนี่ ?" เขาถาม
คุณนายวิลสันกลายเป็นจอห์นนี่ " จอห์นนี่ " เธอกล่าวว่า " อะไรที่เป็นไม้ "
" ตายญี่ปุ่น " จอห์นนี่พูดอย่างอ่อนโยน " เราอยู่ในพื้นดิน และเรียกใช้ผ่านพวกเขาด้วย

" รถถัง " คุณจะทำอย่างไร คุณวิลสัน ? " บอย กล่าว " สวัสดีครับ คุณบอยด์ คุณไม่ควรปล่อยให้จอห์นนี่
ให้นายแบกทั้งหมดไม้ นั่งลงและกินกลางวัน ทั้งสองคน
" ทำไมเขาไม่ขนไม้ แม่มันเป็นไม้ของเขา เราเจอมันในสถานที่ของเขา . "
" จอห์นนี่ " นายวิลสันกล่าวว่า " ไปกินข้าวกลางวัน "
" ว่า " จอห์นนี่พูด เขาถือจานไข่เพื่อ บอยด์ " หลังจากที่คุณอัลฟอนส์ที่รักของฉัน "
" หลังจากที่คุณอัลฟอนส์ที่รักของฉัน " บอย กล่าว " หลังจากที่คุณอัลฟอนส์ที่รักของฉัน " จอห์นนี่พูด พวกเขาเริ่มที่จะหัวเราะ
.
" คุณหิวบอยด์ " คุณวิลสันถาม .
" ครับคุณนาย "
" อืม วิลสัน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.