level 3–4 for both psychodynamic ps

level 3–4 for both psychodynamic psychotherapy
[e5–e7] and systemic psychotherapy [e7, e8]).
If treatment with fluoxetine is not possible or not
desired, escitalopram, citalopram, and sertraline are
recommended as alternative drugs (recommendation
grade B, evidence level 1 [e4, e9]).
Treatment with tricyclic antidepressants is not
recommended, as these have been found to be no
more effective than placebo (evidence level 1–2 for
amitriptyline, clomipramine, desipramine, imipramine,
and nortriptyline [e10–e13], evidence level
2–3 for nefazodone [e13, e14]) (strong recommendation,
recommendation grade A). Nor should paroxetine,
venlafaxine, or mirtazapine be given to
children and adolescents with depressive disorders,
as these have not been found any more effective than
placebo but are associated (particularly venlafaxine)
with increased suicidality (evidence level 1 [e4],
strong recommendation, recommendation grade A).
Moclobemide (a monoamine oxidase inhibitor,
MAOI) should not be given to these patients either,
as there is no evidence to support its use for this
indication (evidence level 3 [e15], recommendation,
recommendation grade B).
After a period of remission (i.e., absence of clinically
relevant manifestations) of at least two months’
duration, drug treatment should be continued for at
least six more months (recommendation, recommendation
grade B), as it has been shown, for example,
that 24–32 weeks of treatment with fluoxetine pre-vents and delays relapses in children and adolescents
(aged 7–18) more effectively than placebo (evidence
level 3 [e16, e17]). Likewise, the prolongation of
CBT for a further six months after ten weeks of acute
treatment has been found to be associated with a
lower cumulative risk of relapse than management in
a control group (evidence level 4 [e18]).
Discontinuation of drug treatment can be
considered when there has been a period of remission
of at least six months’ duration after the first
episode of a depressive disorder (CCP). The results
of treatment should be regularly rechecked by a child
and adolescent psychiatrist (CCP).
Treatment approaches with inadequate evidence
Other treatments that are used in current clinical
practice include the following:
● client centered psychotherapy
● art and music therapy
● ergotherapy
● youth welfare services
● repetitive transcranial magnetic stimulation
(rTMS)
● vagus nerve stimulation
● sleep deprivation
● massage.
None of these methods are supported by adequate
evidence, however, as clinical trials are either lacking
or methodologically flawed (e.g., because of a
lack of case definitions according to a classification
scheme, lack of standardized inclusion criteria, or
lack of standardized assessment of treatment
outcome). Thus, no recommendation can be given
for or against any of these methods (strong consensus).
The putative efficacy of the botanical substance
St. John’s wort (Hypericum perforatum) has not been
documented in any controlled trial. Potential adverse
effects militate against the use of St. John’s wort
(agitation, dry mouth, nightmares) or agomelatine
(headache, dizziness, migraine, nausea, diarrhea).
There have not been any comparative clinical
trials of electroconvulsive therapy (ECT) versus
other types of intervention. There have been uncontrolled
trials of ECT for children and adolescents
who have not responded to drug treatment, many of
whom have also had further complications or comorbidities.
Thus, ECT cannot be recommended for
children; for adolescents, it can be considered in
very severe cases of depression in which the other
approaches recommended in this guideline have already
been tried without success (evidence level 4–5
[e.g., e19–e21], recommendation grade 0).
Results of treatment
When the treatment is begun, its goals should be
clearly set and discussed with the child or adolescent
patient and his or her parents, guardian(s), and/or
other involved persons. The outcome of treatment
should be regularly rechecked. After at least four
weeks of treatment, the interim outcome can be assessed
by the patients themselves (e.g., with self-assessment
questionnaires such as the Depression Test
for Children [Depressionstest für Kinder, DTK],
e22), by involved persons such as parents (e.g., with
the FBB-DES questionnaire, e23), and by the treating
specialist (e.g., with the Kinder-DIPS clinical interview,
e24). If there has been no clinically significant
improvement after 12 weeks of treatment, or if
there has been no response to drug treatment (a significant
reduction of depressive manifestations for at
least one week) in four weeks, then the treatment
modality can be changed (CCP, strong consensus).
Children and adolescents with depressive disorders
who have no improvement after the first treatment attempt
can be treated with a different type of psychotherapy,
or with a different medication than the one initially
used, if any (fluoxetine, escitalopram, citalopram,
or sertraline), or else with a hitherto untried
combination of CBT and one of the medications just
mentioned. A switch from outpatient treatment to day
hospital care or to inpatient treatment can also be considered,
according to the recommendations of this
guideline (evidence level 5, open recommendation,
strong consensus). For older adolescents with a recurrent
depressive disorder, the national care guideline
for adults with unipolar depression (e3) should be applied
(CCP).
A child or adolescent with a depressive disorder
who is in remission, i.e., has had no clinically relevant
manifestations for at least 2 months, should
have regular follow-up by the treating specialist for
at least 12 months (open recommendation, strong
consensus). A child or adolescent who is in remission
after having had two or more episodes of a depressive
disorder, or who is at increased risk of relapse because
of stress factors that are still present, should
have regular follow-up by the treating specialist for
at least 24 months (evidence level 5, expert opinion).
Relapse prevention
The continuation of treatment serves to prevent, or at
least delay, relapses and recurrent episodes. It was
found in a randomized controlled trial of combination
therapy to prevent relapses in adolescents that
the risk of a relapse was significantly lower if CBT
was given for 36 weeks than if fluoxetine was continued
without any accompanying CBT (evidence
level 3; this RCT did, however, have certain methodological
flaws [e25]). As the evidence to date still
does not seem to permit any definitive conclusion,
the pertinent clinical consensus point (CCT) was
stated in terms of “good clinical practice”: persons
treating children and adolescents with depressive
disorders should
● develop strategies, together with the patients
and their families and other involved persons,
for the prevention of relapses and recurrent episodes
(CCP, strong consensus);
● inform about the risk of relapses and recurrences
and explain what disease features and
early-warning signs should be looked for;
● develop strategies, together with the patients
themselves, for what they ought to do in case
these features should arise.
With the patients’ consent, these matters should be
brought to the attention of their primary-care physicians
(pediatricians and general practitioners), who
are more accessible than specialists and thus tend to
see the affected children and adolescents when they
are in remission, rather than during an acute episode.
The goal of involving primary-care physicians is to
provide the patients with additional support in carrying
out the strategies that were agreed upon (CCP).
The need for further research
Many questions in this area cannot be answered because
of the lack of sufficiently informative comparative
studies of different treatments for depressive
disorders in childhood and adolescence (especially
in childhood). In particular, there is a glaring
lack of clinical studies in the German health-care
system; there have been no studies, for example, of
day hospital care or inpatient treatment, nor has there
been any study with a follow-up period longer than
12 weeks. All of the recommendations of this guideline
are based on the current state of scientific
knowledge and may need to be fundamentally revised
when an updated version of the guideline is
prepared five years from now.
Acknowledgement
The creation of this guideline was supported financially by the Erich-
Benjamin-Stiftung (a charitable foundation) and by the German Society for
Child and Adolescent Psychiatry, Psychosomatics and Psychotherapy
(Deutsche Gesellschaft für Kinder- und Jugendpsychiatrie, Psychosomatik
und Psychotherapie, DGKJP).
The authors thank all colleagues and organizations that participated in the
development of the guideline.
The authors also thank Katharina Galuschka, Lydia Unterberger, Chiara H.
Schlenz, Carolina Silberbauer, and Rita Rupprecht for their assistance with
the literature search, text versions, and administrative tasks having to do
with the development of the guideline.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระดับ 3 – 4 สำหรับทั้งจิตแพทย์ psychodynamic[e5-e7] และระบบจิตแพทย์ [e7, e8])ถ้ารักษากับ fluoxetine เป็นไปไม่ได้ หรือไม่ต้อง escitalopram, citalopram และเซอร์ทราลีนเป็นแนะนำยาอื่น (คำแนะนำเกรด B หลักฐานระดับ 1 [e4, e9])ไม่ได้รักษากับ tricyclic antidepressantsแนะนำ เหล่านี้ได้พบว่าไม่มีประสิทธิภาพมากกว่ายาหลอก (หลักฐานระดับ 1 – 2amitriptyline, clomipramine, desipramine, imipramineและ nortriptyline [e10 – e13], หลักฐานระดับ2-3 สำหรับ nefazodone [e13, e14]) (แนะนำแข็งแนะนำเกรด A) ไม่ควร paroxetinevenlafaxine หรือ mirtazapine ได้รับการเด็กและวัยรุ่นกับโรค depressiveเป็นเหล่านี้ไม่พบใด ๆ มีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่ายาหลอกแต่ไม่เกี่ยวข้อง (โดยเฉพาะอย่างยิ่ง venlafaxine)มี suicidality เพิ่มขึ้น (หลักฐานระดับ 1 [e4],แข็งแรงแนะนำ แนะนำเกรด A)Moclobemide (เป็น monoamine oxidase ผลMAOI) ควรจะให้ผู้ป่วยเหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่งมีหลักฐานไม่สนับสนุนการใช้นี้ตัวบ่งชี้ (หลักฐานระดับ 3 [e15], แนะนำคำแนะนำระดับ B)หลังจากระยะเวลาของการปลด (เช่น การขาดงานของทางคลินิกลักษณะที่เกี่ยวข้อง) อย่างน้อยสองเดือน'ระยะเวลา ยารักษาควรดำเนินต่อไปในที่อีกอย่างน้อย 6 เดือน (คำแนะนำ แนะนำเกรด B), มันได้ถูก แสดง ตัวอย่างสัปดาห์ที่ 24 – 32 รักษากับ fluoxetine relapses เว้นท์ก่อนและความล่าช้าในเด็กและวัยรุ่น(อายุ 7 – 18) ได้อย่างมีประสิทธิภาพมากกว่ายาหลอก (หลักฐานระดับ 3 [e16, e17]) ในทำนองเดียวกัน จากของชุมชนต่อหกเดือนหลังจากสิบสัปดาห์ของเฉียบพลันรักษาได้พบได้เกี่ยวข้องกับการล่างสะสมความเสี่ยงของการกลับไปเสพมากกว่าการจัดการในกลุ่มควบคุม (หลักฐานระดับ 4 [e18])Discontinuation ยารักษาได้พิจารณาเมื่อมีระยะเวลาของการปลดระยะเวลาอย่างน้อยหกเดือนหลังจากครั้งแรกตอนของโรค depressive (CCP) ผลลัพธ์การรักษาควรจะเป็นน้อย ๆ โดยเด็กและจิตแพทย์วัยรุ่น (CCP)แนวทางการรักษา มีหลักฐานไม่เพียงพอรักษาอื่น ๆ ที่ใช้ในปัจจุบันทางคลินิกปฏิบัติมีดังนี้:●ไคลเอนต์แปลกจิตแพทย์●ศิลปะและดนตรีบำบัด● ergotherapy●เยาวชนสวัสดิการบริการ● transcranial ซ้ำกระตุ้นแม่เหล็ก(rTMS)กระตุ้นเส้นประสาท vagus ●●สลีมานวด●ไม่มีวิธีจะสนับสนุนเพียงพอหลักฐาน อย่างไรก็ตาม เป็นการทดลองทางคลินิก หรือไม่มีหรือ methodologically flawed (เช่น เนื่องจากของขาดข้อกำหนดกรณีตามประเภทโครงร่าง ขาดเกณฑ์มาตรฐานรวม หรือขาดการประเมินมาตรฐานของการรักษาผลที่ได้ของ) ดังนั้น สามารถให้คำแนะนำไม่สำหรับ หรือ กับวิธี (ช่วยให้แข็งแรง) ใดก็ประสิทธิภาพของสารพฤกษ putativeไม่ได้เซนต์จอห์น wort (Hypericum perforatum)documented in any controlled trial. Potential adverseeffects militate against the use of St. John’s wort(agitation, dry mouth, nightmares) or agomelatine(headache, dizziness, migraine, nausea, diarrhea).There have not been any comparative clinicaltrials of electroconvulsive therapy (ECT) versusother types of intervention. There have been uncontrolledtrials of ECT for children and adolescentswho have not responded to drug treatment, many ofwhom have also had further complications or comorbidities.Thus, ECT cannot be recommended forchildren; for adolescents, it can be considered invery severe cases of depression in which the otherapproaches recommended in this guideline have alreadybeen tried without success (evidence level 4–5[e.g., e19–e21], recommendation grade 0).Results of treatmentWhen the treatment is begun, its goals should beclearly set and discussed with the child or adolescentpatient and his or her parents, guardian(s), and/orother involved persons. The outcome of treatmentshould be regularly rechecked. After at least fourweeks of treatment, the interim outcome can be assessedby the patients themselves (e.g., with self-assessmentquestionnaires such as the Depression Testfor Children [Depressionstest für Kinder, DTK],e22), by involved persons such as parents (e.g., withthe FBB-DES questionnaire, e23), and by the treatingspecialist (e.g., with the Kinder-DIPS clinical interview,e24). If there has been no clinically significant
improvement after 12 weeks of treatment, or if
there has been no response to drug treatment (a significant
reduction of depressive manifestations for at
least one week) in four weeks, then the treatment
modality can be changed (CCP, strong consensus).
Children and adolescents with depressive disorders
who have no improvement after the first treatment attempt
can be treated with a different type of psychotherapy,
or with a different medication than the one initially
used, if any (fluoxetine, escitalopram, citalopram,
or sertraline), or else with a hitherto untried
combination of CBT and one of the medications just
mentioned. A switch from outpatient treatment to day
hospital care or to inpatient treatment can also be considered,
according to the recommendations of this
guideline (evidence level 5, open recommendation,
strong consensus). For older adolescents with a recurrent
depressive disorder, the national care guideline
for adults with unipolar depression (e3) should be applied
(CCP).
A child or adolescent with a depressive disorder
who is in remission, i.e., has had no clinically relevant
manifestations for at least 2 months, should
have regular follow-up by the treating specialist for
at least 12 months (open recommendation, strong
consensus). A child or adolescent who is in remission
after having had two or more episodes of a depressive
disorder, or who is at increased risk of relapse because
of stress factors that are still present, should
have regular follow-up by the treating specialist for
at least 24 months (evidence level 5, expert opinion).
Relapse prevention
The continuation of treatment serves to prevent, or at
least delay, relapses and recurrent episodes. It was
found in a randomized controlled trial of combination
therapy to prevent relapses in adolescents that
the risk of a relapse was significantly lower if CBT
was given for 36 weeks than if fluoxetine was continued
without any accompanying CBT (evidence
level 3; this RCT did, however, have certain methodological
flaws [e25]). As the evidence to date still
does not seem to permit any definitive conclusion,
the pertinent clinical consensus point (CCT) was
stated in terms of “good clinical practice”: persons
treating children and adolescents with depressive
disorders should
● develop strategies, together with the patients
and their families and other involved persons,
for the prevention of relapses and recurrent episodes
(CCP, strong consensus);
● inform about the risk of relapses and recurrences
and explain what disease features and
early-warning signs should be looked for;
● develop strategies, together with the patients
themselves, for what they ought to do in case
these features should arise.
With the patients’ consent, these matters should be
brought to the attention of their primary-care physicians
(pediatricians and general practitioners), who
are more accessible than specialists and thus tend to
see the affected children and adolescents when they
are in remission, rather than during an acute episode.
The goal of involving primary-care physicians is to
provide the patients with additional support in carrying
out the strategies that were agreed upon (CCP).
The need for further research
Many questions in this area cannot be answered because
of the lack of sufficiently informative comparative
studies of different treatments for depressive
disorders in childhood and adolescence (especially
in childhood). In particular, there is a glaring
lack of clinical studies in the German health-care
system; there have been no studies, for example, of
day hospital care or inpatient treatment, nor has there
been any study with a follow-up period longer than
12 weeks. All of the recommendations of this guideline
are based on the current state of scientific
knowledge and may need to be fundamentally revised
when an updated version of the guideline is
prepared five years from now.
Acknowledgement
The creation of this guideline was supported financially by the Erich-
Benjamin-Stiftung (a charitable foundation) and by the German Society for
Child and Adolescent Psychiatry, Psychosomatics and Psychotherapy
(Deutsche Gesellschaft für Kinder- und Jugendpsychiatrie, Psychosomatik
und Psychotherapie, DGKJP).
The authors thank all colleagues and organizations that participated in the
development of the guideline.
The authors also thank Katharina Galuschka, Lydia Unterberger, Chiara H.
Schlenz, Carolina Silberbauer, and Rita Rupprecht for their assistance with
the literature search, text versions, and administrative tasks having to do
with the development of the guideline.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ระดับ 3-4 ทั้งจิตบำบัดจิตบำบัด
[e5-e7] และจิตบำบัดระบบ [e7, e8]).
ถ้ารักษาด้วย fluoxetine
เป็นไปไม่ได้หรือไม่ต้องการescitalopram, citalopram และ Sertraline
จะแนะนำเป็นยาทางเลือก(คำแนะนำเกรด B, หลักฐานระดับ 1 [e4, E9]). การรักษาด้วย tricyclic ซึมเศร้าไม่ได้แนะนำเหล่านี้ได้รับพบว่าจะไม่มีผลดีกว่ายาหลอก(ระดับ 1-2 สำหรับหลักฐานAmitriptyline, clomipramine, desipramine, imipramine, และ nortriptyline [e10- E13] หลักฐานระดับ2-3 สำหรับ nefazodone [E13, E14]) (ข้อเสนอแนะที่แข็งแกร่งเกรดคำแนะนำA) ไม่ควร paroxetine, venlafaxine หรือ mirtazapine จะมอบให้กับเด็กและวัยรุ่นที่มีความผิดปกติซึมเศร้าเป็นเหล่านี้ยังไม่ได้รับการค้นพบใดๆ ที่มีประสิทธิภาพมากกว่ายาหลอกแต่ที่เกี่ยวข้อง (โดยเฉพาะอย่างยิ่ง venlafaxine) กับ Suicidality เพิ่มขึ้น (ระดับหลักฐาน 1 [e4] คำแนะนำที่แข็งแกร่ง ข้อเสนอแนะเกรด A). moclobemide (ยับยั้ง monoamine oxidase, MAOI) ไม่ควรจะให้กับผู้ป่วยเหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่งที่มีหลักฐานที่จะสนับสนุนการใช้งานสำหรับนี้ไม่มีข้อบ่งชี้(ระดับหลักฐาน 3 [e15] แนะนำเกรดคำแนะนำB) หลังจากช่วงเวลาแห่งการให้อภัย (เช่นกรณีที่ไม่มีทางคลินิกอาการที่เกี่ยวข้อง) อย่างน้อยสองเดือนระยะเวลาการรักษายาเสพติดควรได้รับการอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาอย่างน้อยอีกหกเดือน(คำแนะนำคำแนะนำเกรดB) ตามที่ได้รับการแสดงตัวอย่างเช่นที่ 24-32 สัปดาห์ของการรักษาด้วย fluoxetine ช่องระบายอากาศก่อนและความล่าช้าอันเป็นในเด็กและวัยรุ่น(อายุ 7-18) มีประสิทธิภาพมากกว่ายาหลอก (หลักฐานระดับ3 [E16, E17]) ในทำนองเดียวกันการยืดของCBT ไปอีกหกเดือนหลังจากสิบสัปดาห์เฉียบพลันการรักษาที่ได้รับพบว่ามีความเกี่ยวข้องกับความเสี่ยงที่สะสมลดลงของการกำเริบของโรคมากกว่าการจัดการในกลุ่มควบคุม(ระดับหลักฐาน 4 [e18]). หยุดการรักษายาเสพติดสามารถ ได้รับการพิจารณาเมื่อมีการระยะเวลาของการให้อภัยอย่างน้อยระยะเวลาหกเดือนหลังจากที่ครั้งแรกตอนของโรคซึมเศร้า(CCP) ผลของการรักษาควรจะ rechecked ประจำโดยเด็กจิตแพทย์และวัยรุ่น(CCP). การรักษาวิธีการที่มีหลักฐานไม่เพียงพอการรักษาอื่น ๆ ที่ใช้ในทางคลินิกในปัจจุบันการปฏิบัติรวมถึงต่อไปนี้: ลูกค้า●จิตบำบัดศูนย์กลางศิลปะ●และดนตรีบำบัด● ergotherapy ●สวัสดิการเด็กและเยาวชน บริการ●แม่เหล็กกระตุ้นซ้ำtranscranial (rTMS) การกระตุ้นเส้นประสาท●เวกัอดนอน●นวด●. ไม่มีวิธีการเหล่านี้ได้รับการสนับสนุนโดยที่เพียงพอหลักฐานอย่างไรก็ตามในขณะที่การทดลองทางคลินิกมีทั้งขาดหรือmethodologically ข้อบกพร่อง (เช่นเนื่องจากการขาดของคำนิยามกรณีตามประเภทโครงการขาดการเกณฑ์มาตรฐานหรือขาดการประเมินมาตรฐานของการรักษาผล) ดังนั้นคำแนะนำที่ไม่สามารถได้รับหรือต่อต้านใด ๆ ของวิธีการเหล่านี้ (ฉันทามติที่แข็งแกร่ง). ประสิทธิภาพสมมุติของสารพฤกษศาสตร์เซนต์ สาโทของจอห์น (Hypericum perforatum) ไม่ได้รับการบันทึกไว้ในการพิจารณาคดีใดๆ ควบคุม อาการไม่พึงประสงค์ที่อาจเกิดผลกระทบคัดค้านต่อต้านการใช้สาโทเซนต์จอห์น(กวน, ปากแห้ง, ฝันร้าย) หรือยา agomelatine (ปวดศีรษะเวียนศีรษะไมเกรนคลื่นไส้ท้องเสีย). มียังไม่ได้รับทางคลินิกใด ๆ เปรียบเทียบการทดลองด้วยไฟฟ้า(ECT) เมื่อเทียบกับคนอื่นๆ ประเภทของการแทรกแซง มีการไม่สามารถควบคุมการทดลองของ ECT สำหรับเด็กและวัยรุ่นที่ยังไม่ได้ตอบสนองต่อการรักษายาเสพติดหลายคนที่ยังมีภาวะแทรกซ้อนต่อไปหรือโรคประจำตัว. ดังนั้น ECT ไม่สามารถแนะนำสำหรับเด็ก สำหรับวัยรุ่นที่จะสามารถได้รับการพิจารณาในกรณีที่รุนแรงมากของภาวะซึมเศร้าในที่อื่น ๆ วิธีที่แนะนำในแนวทางนี้มีอยู่แล้วได้รับการพยายามที่ไม่ประสบความสำเร็จ (ระดับ 4-5 หลักฐาน [เช่น E19-E21] เกรดคำแนะนำ 0). ผลของการรักษาเมื่อการรักษาจะเริ่มเป้าหมายของตนควรได้รับการกำหนดไว้อย่างชัดเจนและพูดคุยกับเด็กหรือวัยรุ่นของผู้ป่วยและพ่อแม่ของเขาหรือเธอผู้ปกครอง(s), และ / หรือผู้ที่เกี่ยวข้องอื่นๆ ผลของการรักษาควรจะ rechecked อย่างสม่ำเสมอ หลังจากที่อย่างน้อยสี่สัปดาห์ของการรักษาผลระหว่างกาลสามารถประเมินโดยผู้ป่วยเอง(เช่นมีการประเมินตนเองแบบสอบถามเช่นภาวะซึมเศร้าทดสอบสำหรับเด็ก[Depressionstest fürเมตตา DTK] E22) โดยผู้ที่เกี่ยวข้องเช่นผู้ปกครอง (เช่นมีแบบสอบถามFBB-DES, E23) และการรักษาโดยผู้เชี่ยวชาญ(เช่นมีเมตตา-DIPS สัมภาษณ์ทางคลินิกE24) หากยังไม่มีนัยสำคัญทางคลินิกการปรับปรุงหลังจาก 12 สัปดาห์ของการรักษาหรือถ้ามีการตอบสนองต่อการรักษาด้วยยาไม่ได้(อย่างมีนัยสำคัญลดอาการซึมเศร้าอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์) ในสี่สัปดาห์แล้วการรักษากิริยาสามารถเปลี่ยนแปลงได้(CCP มติที่แข็งแกร่ง). เด็กและวัยรุ่นที่มีโรคซึมเศร้าที่มีการปรับปรุงหลังจากความพยายามในการรักษาครั้งแรกสามารถรักษาได้ด้วยรูปแบบที่แตกต่างกันของจิตบำบัดหรือยาที่แตกต่างกันมากกว่าหนึ่งต้นใช้ถ้ามี(fluoxetine, escitalopram, citalopram, หรือ Sertraline) หรืออื่น ๆ ที่มีมาจนบัดนี้ไม่ได้พิจารณาการรวมกันของCBT และเป็นหนึ่งในยาที่เพียงแค่กล่าวถึง เปลี่ยนจากรักษาผู้ป่วยนอกเพื่อวันดูแลโรงพยาบาลหรือเพื่อการรักษาผู้ป่วยยังสามารถได้รับการพิจารณาตามคำแนะนำนี้แนวทาง(ระดับ 5 หลักฐานคำแนะนำเปิดฉันทามติที่แข็งแกร่ง) สำหรับวัยรุ่นที่มีอายุมากกว่าที่มีการกำเริบโรคซึมเศร้า, แนวทางการดูแลระดับชาติสำหรับผู้ใหญ่ที่มีภาวะซึมเศร้าunipolar (e3) ควรจะนำไปใช้(CCP). เด็กหรือวัยรุ่นที่มีโรคซึมเศร้าที่อยู่ในการให้อภัยคือไม่ได้มีความเกี่ยวข้องทางคลินิกอาการสำหรับอย่างน้อย 2 เดือนควรมีประจำการติดตามผลโดยผู้เชี่ยวชาญการรักษาสำหรับอย่างน้อย12 เดือน (คำแนะนำเปิดแข็งแกร่งฉันทามติ) เด็กหรือวัยรุ่นที่อยู่ในการให้อภัยหลังจากที่มีสองคนหรือมากกว่าตอนของซึมเศร้าความผิดปกติหรือผู้ที่มีความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของการกำเริบของโรคเพราะของปัจจัยความเครียดที่ยังคงอยู่ในปัจจุบันควรมีประจำการติดตามผลโดยผู้เชี่ยวชาญการรักษาสำหรับอย่างน้อย24 เดือน (ระดับหลักฐานที่ 5 ความเห็นของผู้เชี่ยวชาญ). การป้องกันการกำเริบของโรคความต่อเนื่องของการรักษาทำหน้าที่ในการป้องกันไม่ให้การหรือความล่าช้าอย่างน้อยอาการกำเริบและตอนที่เกิดขึ้นอีก มันถูกพบในการทดลองควบคุมแบบสุ่มของการรวมกันการรักษาเพื่อป้องกันไม่ให้อาการกำเริบในวัยรุ่นที่มีความเสี่ยงของการกำเริบของโรคอย่างมีนัยสำคัญลดลงหากCBT ได้รับสำหรับ 36 สัปดาห์กว่าถ้า fluoxetine ได้อย่างต่อเนื่องโดยไม่ต้องประกอบCBT (หลักฐานระดับ3; RCT นี้ได้ แต่มีวิธีการบางข้อบกพร่อง[E25]) เป็นหลักฐานถึงวันที่ยังคงดูเหมือนจะไม่อนุญาตให้มีข้อสรุปที่ชัดเจนใด ๆ จุดฉันทามติทางคลินิกที่เกี่ยวข้อง (ซีซีที) ได้ระบุไว้ในแง่ของ"การปฏิบัติทางคลินิกที่ดี" คนรักษาเด็กและวัยรุ่นที่มีภาวะซึมเศร้าความผิดปกติควร●พัฒนากลยุทธ์ร่วมกับผู้ป่วยและครอบครัวของพวกเขาและผู้ที่เกี่ยวข้องอื่น ๆ เพื่อป้องกันการกำเริบและตอนเกิดขึ้นอีก(CCP มติที่แข็งแกร่ง); ●แจ้งเกี่ยวกับความเสี่ยงของอาการกำเริบและซ้ำและอธิบายถึงสิ่งที่เป็นคุณสมบัติโรคและสัญญาณเตือนภัยควรจะมองหา; ●พัฒนา กลยุทธ์ร่วมกับผู้ป่วยตัวเองสำหรับสิ่งที่พวกเขาควรจะทำในกรณีคุณสมบัติเหล่านี้ควรจะเกิดขึ้น. ด้วยความยินยอมของผู้ป่วยเรื่องเหล่านี้ควรจะมาถึงความสนใจของแพทย์ดูแลหลักของพวกเขา(กุมารแพทย์และผู้ปฏิบัติงานทั่วไป) ที่มีเข้าถึงได้มากขึ้นกว่าที่ผู้เชี่ยวชาญและทำให้มีแนวโน้มที่จะเห็นเด็กที่ได้รับผลกระทบและวัยรุ่นเมื่อพวกเขาอยู่ในการให้อภัยมากกว่าในช่วงตอนเฉียบพลัน. เป้าหมายของการที่เกี่ยวข้องกับการแพทย์ดูแลหลักคือเพื่อให้ผู้ป่วยที่มีการสนับสนุนเพิ่มเติมในการดำเนินกลยุทธ์ที่มีตามที่ตกลงกัน (CCP). ความจำเป็นในการวิจัยต่อไปคำถามที่หลายคนในพื้นที่นี้ไม่สามารถตอบได้เพราะขาดการเปรียบเทียบข้อมูลเพียงพอการศึกษาของการรักษาที่แตกต่างกันสำหรับซึมเศร้าความผิดปกติในวัยเด็กและวัยรุ่น(โดยเฉพาะในวัยเด็ก) โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีการจ้องมองการขาดการศึกษาทางคลินิกในการดูแลสุขภาพเยอรมันระบบ มีการศึกษาไม่มีตัวอย่างของการดูแลในโรงพยาบาลวันหรือการรักษาผู้ป่วยหรือมีได้รับการศึกษาที่มีระยะเวลาการติดตามนานกว่า12 สัปดาห์ ทุกคำแนะนำของแนวทางนี้จะขึ้นอยู่กับสถานะปัจจุบันของวิทยาศาสตร์ความรู้และอาจต้องมีการปรับปรุงพื้นฐานเมื่อรุ่นที่ปรับปรุงของแนวทางที่มีการจัดทำห้าปีนับจากนี้. Acknowledgement การสร้างแนวทางนี้ได้รับการสนับสนุนทางการเงินจาก Erich- เบนจามิน-Stiftung (มูลนิธิการกุศล) และสมาคมเยอรมันจิตเวชเด็กและวัยรุ่น, Psychosomatics และจิตบำบัด(Deutsche Gesellschaft fürเมตตาและ Jugendpsychiatrie, Psychosomatik และ Psychotherapie, DGKJP). ผู้เขียนขอขอบคุณเพื่อนร่วมงานและองค์กรที่มีส่วนร่วมในการพัฒนาของแนวทาง. ผู้เขียนยังขอขอบคุณ Katharina Galuschka ลิเดีย Unterberger, เคียร่าเอชSchlenz ท์แคโรไลนา Silberbauer และริต้า Rupprecht สำหรับความช่วยเหลือของพวกเขาด้วยการค้นหาวรรณกรรมในรูปแบบข้อความและการบริหารงานที่ต้องทำอย่างไรกับการพัฒนาแนวทางที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ระดับที่ 3 – 4 ทั้ง psychodynamic จิตบำบัด
[ E5 E7 ] ) และระบบบำบัด e8 E7 [ , ] )
ถ้ารักษากับ fluoxetine ได้หรือไม่
escitalopram citalopram ที่ต้องการ , และเซอร์ทราลีนจะแนะนำเป็นยาทางเลือกอื่น ( แนะนำ

เกรด B , หลักฐาน e4 e9 ระดับ 1 [ , ] ) .
รักษากับ Tricyclic antidepressants ไม่เป็น
แนะนำเป็นเหล่านี้ได้ถูกพบไม่
มีประสิทธิภาพมากกว่ายาหลอก ( หลักฐานระดับ 1 – 2
มีทริปไทลีนโคลมิพรามีนมิพรามีน , ประเทศเลบานอน , และ , ,
[ ] e13 PCC7942 นอร์ทริปไทลีนและหลักฐานระดับ
2 – 3 e13 E14 nefazodone [ , ] ) ( แข็งแรงคำแนะนำ
แนะนำเกรด ) หรือควรพาโรเซทีน
เวนลาฟาซีน , หรือ mirtazapine ได้รับเด็กและวัยรุ่น


กับโรคซึมเศร้าเป็นเหล่านี้ไม่ได้ถูกพบว่ามีประสิทธิภาพมากกว่า
ยาหลอก แต่ที่เกี่ยวข้อง ( โดยเฉพาะเวนลาฟาซีน )
suicidality ( หลักฐานเพิ่มขึ้น ระดับ 1 [ e4 ] ,
แข็งแรง คำแนะนำ ข้อเสนอแนะ เกรด A )
โมโคลบีไมด์ ( monoamine oxidase ยับยั้ง
, maoi ) ไม่ควรให้ในผู้ป่วยเหล่านี้เหมือนกัน
มีไม่มีหลักฐานที่จะสนับสนุนการใช้เพื่อบ่งชี้นี้
( หลักฐานระดับ 3 [ e15 ]แนะนำแนะนำเกรด B )
.
หลังจากระยะเวลาของการให้อภัย ( เช่น การสำแดงที่เกี่ยวข้องทางการแพทย์
) อย่างน้อยสองเดือน
ระยะเวลาการรักษายาเสพติดควรจะต่อที่
อย่างน้อยอีกหกเดือน ( คำแนะนำคำแนะนำ
เกรด B ) มันได้ถูกแสดง ตัวอย่างเช่น
ที่ 24 – 32 สัปดาห์ของการรักษาด้วย fluoxetine ก่อนระบายและความล่าช้า ย้อนกลับในเด็กและวัยรุ่น
( อายุ 7 – 18 ) ได้อย่างมีประสิทธิภาพมากกว่ายาหลอก ( หลักฐาน
3 [ e16 e17 , ] ) อนึ่ง การ
CBT สำหรับอีกหกเดือนหลังจาก 10 สัปดาห์ของการรักษาในระยะเฉียบพลัน
ได้รับการพบจะเกี่ยวข้องกับการลดความเสี่ยงของการกำเริบของโรคสะสม

กว่าการจัดการในกลุ่มควบคุม ( หลักฐานระดับ 4 [ e18 ] )

หยุดยาได้พิจารณาเมื่อมีระยะเวลาของการให้อภัย
อย่างน้อยหกเดือน ระยะเวลาหลังจากตอนแรก
ของโรคซึมเศร้า ( CCP ) ผลของการรักษาจะต้องเป็นประจํา rechecked

โดยเด็กและวัยรุ่นจิตเวช ( CCP )

หลักฐานไม่เพียงพอกับการรักษาวิธีการรักษาอื่น ๆที่ใช้ในการปฏิบัติทางคลินิกในปัจจุบันรวมถึงต่อไปนี้ :


●จิตบำบัด●ลูกค้าเป็นศูนย์กลางศิลปะและดนตรีบำบัด

●เยาวชน● ergotherapy บริการสวัสดิการ●แม่เหล็กกระตุ้นซ้ำ

( rtms )

●การกระตุ้นเส้นประสาทเวกัส● sleep deprivation

●นวด ไม่มีวิธีการเหล่านี้จะได้รับการสนับสนุนโดย
หลักฐานเพียงพอ อย่างไรก็ตามที่คลินิกมีทั้งขาด
หรือวิธีการสมบูรณ์ ( เช่นเนื่องจากการขาดกรณีคำนิยามตาม

โครงการการขาดเกณฑ์มาตรฐาน หรือการขาดการประเมินมาตรฐานของการรักษา

ผล ) ดังนั้น จึงไม่แนะนำ สามารถให้
หรือต่อต้านใด ๆของวิธีการเหล่านี้ ( เอกฉันท์แรง ) .
ประสิทธิภาพการแสดงออกของพฤกษสาร
เซนต์John ' s Wort ( Hypericum perforatum ) ยังไม่ได้รับเอกสารใด
ทดลอง ผลข้างเคียง
ศักยภาพป้องกันต่อต้านการใช้ Wort เซนต์จอห์น
( ปั่นป่วน ปากแห้ง ฝันร้าย ) หรือ 25
( ปวดหัว มึนงง ปวดศีรษะไมเกรน คลื่นไส้ ท้องเสีย ) .
มีไม่ได้รับการใด ๆ การเปรียบเทียบทางคลินิก
การทดลองของคันโยก ( ECT ) เมื่อเทียบกับ
ประเภทอื่น ๆของการแทรกแซงมีการทดลองที่ไม่มีการควบคุมของ ect เด็กและวัยรุ่น

ที่ไม่ตอบสนองการรักษายาเสพติดหลาย
ที่ยังมีภาวะแทรกซ้อนต่อไปหรือโรคร่วม .
ดังนั้น , ect ไม่สามารถแนะนำสำหรับ
เด็ก สำหรับวัยรุ่น ก็สามารถพิจารณากรณีของภาวะซึมเศร้ารุนแรงมาก

วิธีซึ่งในอื่น ๆ แนะนำในแนวทางนี้ได้