COUNSEL ON BRIEF: Robert E. Chudako

COUNSEL
ON BRIEF: Robert E. Chudakoff, ULMER & BERNE LLP, Cleveland, Ohio, for Appellees. Roy E. Barr, Canton, Ohio, pro se. _________________
OPINION _________________
SUTTON, Circuit Judge. A restaurant played live and recorded music without permission of the copyright holders. At stake is whether the Copyright Act imposes vicarious liability on the owners of the restaurant for the infringement.
>
No. 13-3933 Broadcast Music, et al. v. Meadowlake, et al. Page 2
Roy Barr and his son Philip own Meadowlake, a limited liability company that runs Rafters Bar and Grill, a golf-course restaurant in Canton, Ohio. Roy owns 95% of the company and makes all “significant decisions” about the restaurant. R. 32-4 at 3. Philip owns 5% of the company and manages the restaurant from day to day.
Rafters offers music and dancing for its customers. Known for its taste for rock, the restaurant plays everything from Queen and Pink Floyd to ZZ Top and Lynyrd Skynyrd— sometimes turning on a recording, sometimes bringing in live performers. Less known for its taste for compliance with the copyright laws, it hosts performances of the music without getting the copyright owners’ permission. These performances violated the copyright owners’ exclusive right “to perform the copyrighted work[s] publicly.” 17 U.S.C. § 106(4). Rafters’ lapses came to the attention of Broadcast Music, Inc., an organization of songwriters and composers that licenses music and collects royalties on behalf of its members. Over three years, BMI sent Rafters more than a score of letters, warning the restaurant not to infringe its copyrights and offering to license its music. It got no response. BMI sued Roy for copyright infringement. (It sued Meadowlake and Philip as well, but these defendants escaped the lawsuit by declaring bankruptcy.) The parties consented to have a magistrate judge handle the case. The district court granted summary judgment to BMI.
The one wrinkle in the case, and the key source of Roy’s appeal, is that he did not perform any of the copyrighted music. The bands that played at the restaurant and the people who turned on the recordings did that. In interpreting the Copyright Act against its common law background, however, courts have developed a handful of doctrines that make people liable for copyright infringement committed by others. Metro-Goldwyn-Mayer Studios, Inc. v. Grokster, 545 U.S. 913, 930 (2005). Under one of these doctrines, a defendant becomes vicariously liable for a direct infringement of a copyright “by profiting from [the] infringement while declining to exercise a right to stop or limit it.” Id.; see Gordon v. Nextel Commc’ns, 345 F.3d 922, 925 (6th Cir. 2003).
Under these precedents, Roy is vicariously liable for the pervasive copyright infringement at his restaurant. The first half of the test for vicarious liability asks whether the defendant had “the right and ability to supervise the infringing conduct.” Gordon, 345 F.3d at
No. 13-3933 Broadcast Music, et al. v. Meadowlake, et al. Page 3
925. Roy does not dispute that, as the company’s chief (95%) owner and the restaurant’s ultimate decisionmaker, he had the right and ability to supervise the infringing performances. The second half of the test asks whether the defendant had “an obvious and direct financial interest in the infringement.” Id. Roy does not dispute that he had a financial interest in the infringing performances, which drew more customers to his restaurant. That makes him liable.
This case indeed falls within the heartland of vicarious liability. In the canonical illustration of the doctrine, the owner of a dance hall became vicariously liable when an orchestra hired to play music for the customers performed a copyrighted work. See Sony Corp. of America v. Universal City Studios, Inc., 464 U.S. 417, 437 n.18 (1984). Substitute “restaurant that offers dancing” for “dance hall,” and you have this case.
It makes no difference that Philip, not Roy, managed the restaurant from day to day. What matters is whether Roy had “the right and ability” to supervise the infringement, not whether he in fact supervised it. Gordon, 345 F.3d at 925 (emphasis added). Higher than Philip in the restaurant’s chain of command, Roy unquestionably could have supervised and hence stopped the infringement. He instead let the infringement go on while reaping the profits from it. Keep in mind, moreover, a key purpose of vicarious liability. A copyright holder can seldom identify (let alone get relief from) the guitarist who strummed his tune or the bartender who turned on his recording. Vicarious liability responds to this reality by shifting the costs of copyright enforcement from the holder of the copyright to those in a better position to police the infringing conduct. That rationale applies not just to the restaurant’s on-the-scene manager but also to its off-the-scene owner. The restaurant owner can monitor the infringement better than the blameless copyright holder, and “our judgment will simply encourage [him] to do so, thus placing responsibility where it can and should be effectively exercised.” Shapiro, Bernstein & Co. v. H.L. Green Co., 316 F.2d 304, 308 (2d Cir. 1963).
It makes no difference that Roy claims to have known nothing about the infringing performances. A defendant’s ignorance about the infringement or the performances does not blunt vicarious liability. Gordon, 345 F.3d at 925. The point of the doctrine is to encourage people like Roy to police performances at their restaurants in the first place.
No. 13-3933 Broadcast Music, et al. v. Meadowlake, et al. Page 4
It makes no difference that, in some cases, courts have declined to make an owner vicariously liable for infringements involving his business—for example where the owner has a “nominal title” but “no real authority.” Brunswick Beacon, Inc. v. Schock-Hopchas Pub. Co., 810 F.2d 410, 414 (4th Cir. 1987). This case involves no such quirks. Roy had full authority over the restaurant, as he acknowledged when he admitted that Philip had no power “to make significant decisions” without his approval. R. 32-4 at 3.
What, finally, of the reality that Roy owns the restaurant through a limited liability company? In one sense, the form of the business makes a difference. The legal structure of a business—corporation, limited liability company, partnership, what have you—may affect whether a defendant satisfies the test for vicarious liability in the first place. Business form might affect a defendant’s right to police the infringement or his financial interest in the infringement. But this case involves none of these complications. Roy does not suggest that the structure of his business sapped his authority over, or dulled his financial interest in, the prohibited performances.
In another sense, however, the form of the business does not make a difference. Once a defendant meets the test for vicarious liability, the classification of his business does not (at least in general) exempt him from liability. It thus does not matter whether Ohio’s laws on limited liability companies would make Roy personally liable for wrongs committed by or at his restaurant. Either way, Roy profited from infringement at his restaurant while refusing to exercise his right to stop it. And so either way, Roy remains vicariously liable. See, e.g., Pinkham v. Sara Lee Corp., 983 F.2d 824, 834 (8th Cir. 1992); 3 M. Nimmer, Copyright § 12.04 (2014); 6 W. Patry, Copyright § 21.81 (2014).
Roy, who represents himself, makes a handful of other arguments against the district court’s judgment. We have considered them all, and find merit in none of them. We also deny Roy’s motions for appointment of counsel and for summary judgment.
For these reasons, we affirm.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คำแนะนำ การย่อ: โรเบิร์ต E. Chudakoff, ULMER และบารน์ LLP คลีฟแลนด์ โอไฮโอ สำหรับ Appellees รอยอีบารร์ โอไฮโอ se pro. ___ ความคิดเห็น___ ซัตตั้น วงจรผู้พิพากษา ร้านเล่นสด และบันทึกเพลง โดยไม่มีสิทธิ์ของผู้ถือลิขสิทธิ์ ในภาวะเสี่ยงคือ ว่า พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์เก็บหนี้สินกิยามะฮ์ในเจ้าของร้านอาหารสำหรับการละเมิด >หมายเลข 13-3933 ออกอากาศเพลง et al. v. Meadowlake, et al. หน้า 2 รอยบารร์และบุตรฟิลิปเอง Meadowlake บริษัทจำกัดที่ทำงานบาร์ Rafters และย่าง ร้านอาหารกอล์ฟใน โอไฮโอ รอย 95% ของบริษัทที่เป็นเจ้าของ และช่วยให้การตัดสินทั้งหมด"สำคัญ" เกี่ยวกับอาหาร อาร์ 32-4 3 ฟิลิป 5% ของบริษัทที่เป็นเจ้าของ และจัดการร้านอาหารวันต่อวัน Rafters มีเพลงและการเต้นรำสำหรับลูกค้า ชื่อเสียงในรสชาติของหิน ร้านอาหารเล่นทุกอย่างจากควีนและฟลอยด์สีชมพู ZZ Top และ Lynyrd Skynyrd — บางครั้งเปิดบันทึก บางครั้งนำในนักแสดงสด น้อยกว่าชื่อเสียงในเรื่องของรสชาติสำหรับการปฏิบัติตามกฎหมายลิขสิทธิ์ มันเป็นของเพลงโดยไม่ได้รับอนุญาตของเจ้าของลิขสิทธิ์ การแสดงเหล่านี้ละเมิดสิทธิของเจ้าของลิขสิทธิ์ "ทำงานลิขสิทธิ์ [s] เผย" 106(4) แท้ U.S.C. 17 การ rafters lapses มาสู่การพิจารณาของการออกอากาศเพลง Inc. องค์กร songwriters และคีตกวีที่ลิขสิทธิ์เพลงและรวบรวมค่าภาคหลวงในนามของสมาชิก สามปี BMI ส่ง Rafters มากกว่าคะแนนของตัวอักษร คำเตือนร้านไม่ทำละเมิดลิขสิทธิ์ของเสนอเพลงของสิทธิ์การใช้งาน มันตอบไม่ได้ BMI ฟ้องรอยสำหรับการละเมิดลิขสิทธิ์ (มัน sued Meadowlake และฟิลิปดี แต่จำเลยเหล่านี้หนีคดี โดยประกาศล้มละลาย) ฝ่ายที่ยินยอมให้เป็นผู้พิพากษาแมยิสเตร็ดจัดการกรณีและปัญหา ศาลชั้นต้นที่ให้คำพิพากษาสรุปกับ BMI ริ้วรอยหนึ่งในกรณี แหล่งที่มาสำคัญของอุทธรณ์รอยส์ คือ ว่า เขาไม่ได้ทำมีเพลงลิขสิทธิ์ วงดนตรีที่เล่นในร้านอาหารและผู้ที่เปิดใช้งานการบันทึก ไม่ว่า ในการตีความพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์กับเบื้องหลังของกฎหมายทั่วไป อย่างไรก็ตาม ศาลได้พัฒนาหยิบของอยู่ที่ทำให้คนมีความรับผิดชอบในการละเมิดลิขสิทธิ์โดยผู้อื่น เมโทร-Goldwyn-เมเยอร์สตูดิโอ Inc. v. Grokster, 545 สหรัฐฯ 913, 930 (2005) ภายใต้หนึ่งของเหล่านี้อยู่ จำเลยจะ vicariously ผิดชอบในการละเมิดลิขสิทธิ์โดยตรง "โดย profiting จากละเมิด [ที่] ในขณะที่ปฏิเสธสิทธิที่จะหยุด หรือจำกัดเรื่องการออกกำลังกาย" รหัส ดู Gordon v. Nextel Commc'ns, 345 F.3d 922, 925 (6 Cir. 2003) ใต้เหล่านี้เซลล์ที่ถูกอ้าง รอยได้ vicariously ผิดชอบละเมิดลิขสิทธิ์ชุมชนที่แพร่หลายที่ร้านอาหารของเขา ครึ่งแรกของการทดสอบสำหรับความรับผิดชอบกิยามะฮ์ถามว่า จำเลยมี "ขวาและความสามารถในการควบคุม infringing ในการดำเนินการ" Gordon, F.3d 345 ที่ หมายเลข 13-3933 ออกอากาศเพลง et al. v. Meadowlake, et al. หน้า 3 925. รอยพิพาทเป็นเจ้าของ (95%) หัวหน้าของบริษัทและของร้าน decisionmaker ที่ดีที่สุด ที่ เขามีสิทธิและความสามารถในการควบคุมการแสดง infringing ครึ่งหลังของการทดสอบถามว่า จำเลยมี "ความชัด และตรงเงินสนใจในละเมิดที่" รหัสรอยโต้แย้งว่า เขาสนใจเงินใน infringing การแสดง ที่ดึงลูกค้าเพิ่มเติมไปที่ร้านอาหารของเขา ที่ทำให้เขารับผิดชอบ กรณีนี้แน่นอนอยู่ภายในฮาร์ทแลนด์ภาระกิยามะฮ์ ในภาพประกอบมาตรฐานของลัทธิ เจ้าของแดนซ์ฮอลล์เป็นชอบ vicariously เมื่อวงการว่าจ้างให้เล่นเพลงสำหรับลูกค้าทำงานลิขสิทธิ์ ดู Sony Corp. อเมริกา v. สากลห้องสตูดิโอ Inc., 464 ฿ 417, 437 n.18 (1984) ทดแทน "ร้านอาหารที่มีการเต้นรำ" สำหรับ "ฮอลล์", และคุณมีกรณีนี้ ทำให้ไม่มีความแตกต่างที่ฟิลิป ไม่รอย จัดการร้านอาหารวันนั้น สิ่งสำคัญคือ ว่ารอยมี "สิทธิและความสามารถ" คุมละเมิด ว่าเขาในความเป็นจริงแบบมีผู้สอนก็ไม่ Gordon, F.3d 345 ที่ 925 (เน้นเพิ่ม) สูงกว่าฟิลิปในบัญชาของร้าน รอยร้านไม่มีแบบมีผู้สอน และจึงหยุดการละเมิด เขาปล่อยให้ละเมิดไปขณะ reaping กำไรจากมันแทน ไว้ในใจ นอก วัตถุประสงค์สำคัญของความรับผิดชอบกิยามะฮ์ ผู้ถือลิขสิทธิ์สามารถค่อยระบุ (ประสาได้บรรเทาจาก) guitarist ที่ strummed บาร์เทนเดอร์ที่เปิดบันทึกของเขาหรือเขาปรับ ได้ ความรับผิดชอบกิยามะฮ์ตอบความเป็นจริงนี้ โดยขยับต้นทุนของการบังคับใช้ลิขสิทธิ์จากเจ้าของลิขสิทธิ์ให้ผู้ที่อยู่ในตำแหน่งที่ดีกว่าให้ตำรวจปฏิบัติ infringing เหตุผลที่ใช้ กับตัวจัดการ on-the-scene ของร้าน แต่ปิดฉากใหม่ เจ้าของร้านสามารถตรวจสอบการละเมิดดีกว่าผู้ถือลิขสิทธิ์ไว้ และ "คำพิพากษาของเราก็ให้ [เขา] ดัง จึง วางความรับผิดชอบที่สามารถ และควรจะมีประสิทธิภาพใช้" Shapiro นาร์ดเบิร์นสไตน์ & Co. v. H.L. กรีน จำกัด 304, 316 F.2d 308 (2d Cir. 1963) ทำให้ไม่มีความแตกต่างที่รอยอ้างว่า จะได้ทราบอะไรเกี่ยวกับการแสดง infringing ไม่รู้ของจำเลยเกี่ยวกับการละเมิดหรือการแสดงทู่หนี้สินกิยามะฮ์ Gordon, F.3d 345 ที่ 925 จุดของลัทธิคือการ สนับสนุนให้คนที่ชอบรอยตำรวจแสดงที่ร้านอาหารของพวกเขาในสถานที่แรก หมายเลข 13-3933 ออกอากาศเพลง et al. v. Meadowlake, et al. หน้า 4 ทำให้ไม่มีความแตกต่างที่ ในบางกรณี ศาลได้ปฏิเสธที่จะทำให้เจ้า vicariously ผิดชอบ infringements ที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจของเขา — ตัวอย่าง ที่เจ้าของมี "ชื่อระบุ" แต่ "ไม่จริงผู้มีอำนาจ" ไวก์เบคอน Inc. v. Schock Hopchas ผับ บริษัท 810 F.2d 410, 414 (4 Cir. 1987) กรณีนี้เกี่ยวข้องกับ quirks ดังกล่าวไม่ รอยมีอำนาจเต็มเหนือร้านอาหาร เขายอมรับว่า เมื่อเขายอมรับว่า ฟิลิปมีไม่ใช้พลังงาน "เพื่อทำการตัดสินใจที่สำคัญ" ไม่ มีเขาอนุมัติ อาร์ 32-4 3 สิ่งสุดท้าย ของจริง รอยที่เป็นเจ้าของร้านผ่านบริษัทจำกัด รูปแบบของธุรกิจทำให้ความแตกต่างในความรู้สึกหนึ่ง โครงสร้างทางกฎหมายของธุรกิจ — คอร์ปอเรชั่น บริษัทจำกัด ห้างหุ้น ส่วน สิ่งที่มีคุณซึ่งอาจส่งผลกระทบต่อว่าจำเลยตรงทดสอบความรับผิดชอบกิยามะฮ์แรกได้ แบบฟอร์มธุรกิจอาจส่งผลกระทบต่อสิทธิของจำเลยเป็นตำรวจที่ละเมิดหรือดอกเบี้ยทางการเงินของเขาในการละเมิด แต่กรณีนี้เกี่ยวข้องกับไม่มีภาวะแทรกซ้อนเหล่านี้ รอยไม่แนะนำว่า โครงสร้างของธุรกิจ sapped อำนาจเหนือ หรือ dulled สนใจเงินใน สมรรถนะต้องห้าม ในอีกความรู้สึก ไร รูปแบบของธุรกิจที่ไม่สร้างความแตกต่าง เมื่อจำเลยตรงกับการทดสอบสำหรับความรับผิดชอบกิยามะฮ์ ประเภทของธุรกิจของเขาไม่น้อยผู้) ยกเว้นเขาจากความรับผิดชอบ จึงไม่ใช่เรื่องว่ากฎหมายของรัฐโอไฮโอในบริษัทจำกัดจะทำให้รอยตัวรับผิดชอบค้นกระทำโดย หรือ ที่ร้านอาหารของเขา ทั้งสองวิธี รอย profited จากการละเมิดที่ร้านอาหารของเขาในขณะที่ปฏิเสธสิทธิของเขาหยุดการออกกำลังกาย และดังนั้น ทั้งสองวิธี รอยยังคงรับผิดชอบ vicariously ดู เช่น Pinkham v. ซาราลี คอร์ป 983 F.2d 824, 834 (8 Cir. 1992); 3 เมตร Nimmer, 12.04 ลิขสิทธิ์แท้ (2014); 6 W. Patry, 21.81 ลิขสิทธิ์แท้ (2014) รอย ผู้แทน ตัวเองทำให้หยิบของอาร์กิวเมนต์อื่น ๆ กับคำพิพากษาของศาลแขวง เราได้ถือว่าพวกเขาทั้งหมด และบุญของพวกเขาไว้ด้วยกัน นอกจากนี้เรายังปฏิเสธของรอยการเคลื่อนไหวของปรึกษา และสรุปตัดสิน ด้วยเหตุนี้ เรารับรอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

COUNSEL
ON ย่อ: โรเบิร์ตอี Chudakoff, Ulmer & BERNE LLP, คลีฟแลนด์โอไฮโอสำหรับ Appellees รอยอี Barr, แคนตัน, โอไฮโอโปรเส _________________
ความคิดเห็น _________________
SUTTON ผู้พิพากษาวงจร ร้านอาหารที่อยู่อาศัยและการเล่นเพลงที่บันทึกไว้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้ถือลิขสิทธิ์
ที่ถือหุ้นไม่ว่าพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์เรียกเก็บรับผิดชะลอเจ้าของร้านอาหารสำหรับการละเมิดที่.>
ฉบับที่ 13-3933 เพลงออกอากาศ, et al v. Meadowlake, et al หน้า 2
รอย Barr และลูกชายของเขาเป็นเจ้าของ Meadowlake ฟิลิปซึ่งเป็น บริษัท รับผิด จำกัด ที่ทำงาน Rafters Bar and Grill ร้านอาหารสนามกอล์ฟในแคนตัน, โอไฮโอ รอยเป็นเจ้าของ 95% ของ บริษัท และทำให้ทุกคน "การตัดสินใจอย่างมีนัยสำคัญ" เกี่ยวกับร้านอาหาร อาร์ 32-4 3. ฟิลิปที่เป็นเจ้าของ 5% ของ บริษัท และการบริหารจัดการร้านอาหารในแต่ละวันได้.
Rafters มีเพลงและการเต้นให้กับลูกค้า เป็นที่รู้จักสำหรับรสชาติของมันหิน, ร้านอาหารเล่นทุกอย่างจากสมเด็จพระราชินีและสีชมพูฟลอยด์จะ ZZ บนและเนิร์ Skynyrd- บางครั้งการเปิดบันทึกบางครั้งนักแสดงนำในการถ่ายทอดสด น้อยที่รู้จักสำหรับรสชาติของมันเพื่อให้สอดคล้องกับกฎหมายลิขสิทธิ์ก็เป็นเจ้าภาพจัดงานการแสดงของเพลงโดยไม่ได้รับอนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ ' การแสดงเหล่านี้ละเมิดเจ้าของลิขสิทธิ์ "สิทธิ" ในการดำเนินงานที่มีลิขสิทธิ์ [s] สาธารณชน. "17 USC § 106 (4) นาค Rafters 'มาให้ความสนใจในการออกอากาศเพลง, Inc ซึ่งเป็นองค์กรของนักแต่งเพลงและนักประพันธ์เพลงที่ใบอนุญาตเพลงและเก็บค่าลิขสิทธิ์ในนามของสมาชิก กว่าสามปีที่ผ่านมาค่าดัชนีมวลกายส่ง Rafters มากกว่าคะแนนของตัวอักษรคำเตือนร้านอาหารที่จะไม่ละเมิดลิขสิทธิ์และนำเสนอจะอนุญาตให้ใช้เพลง มันก็ไม่มีการตอบสนอง ค่าดัชนีมวลกายฟ้องรอยการละเมิดลิขสิทธิ์ (มันฟ้อง Meadowlake และฟิลิปเช่นกัน แต่จำเลยหนีคดีเหล่านี้โดยการประกาศล้มละลาย.) ฝ่ายยินยอมให้มีผู้พิพากษาผู้พิพากษาจัดการกับกรณีที่ ศาลแขวงได้รับการตัดสินสรุปค่าดัชนีมวลกาย.
ริ้วรอยอย่างใดอย่างหนึ่งในกรณีที่และแหล่งสำคัญของการอุทธรณ์รอยเป็นว่าเขาไม่ได้ดำเนินการใด ๆ ของเพลงที่มีลิขสิทธิ์ วงดนตรีที่เล่นที่ร้านอาหารและคนที่เปิดบันทึกได้ที่ ในการตีความพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์กับพื้นหลังกฎหมายทั่วไป แต่ศาลได้มีการพัฒนากำมือของหลักคำสอนที่ทำให้คนรับผิดชอบต่อการละเมิดลิขสิทธิ์กระทำโดยคนอื่น ๆ เมโทรโกลด์วินเมเยอร์สตูดิโอ, Inc v. Grokster, 545 สหรัฐอเมริกา 913, 930 (2005) ภายใต้หนึ่งในคำสอนเหล่านี้จะกลายเป็นจำเลย vicariously รับผิดชอบต่อการละเมิดโดยตรงของลิขสิทธิ์ "โดยแสวงหาผลกำไรจาก [ที่] ละเมิดในขณะที่การลดลงของการออกกำลังกายสิทธิที่จะหยุดหรือ จำกัด มัน." Id .; กอร์ดอนเห็น v. Nextel Commc'ns 345 F.3d 922, 925 (6 Cir. 2003).
ภายใต้ทำนองเหล่านี้เป็นรอย vicariously รับผิดชอบต่อการละเมิดลิขสิทธิ์ที่แพร่หลายในร้านอาหารของเขา ในช่วงครึ่งแรกของการทดสอบสำหรับความรับผิดชะลอถามว่าจำเลยมี "สิทธิและความสามารถในการกำกับดูแลการดำเนินการละเมิด." กอร์ดอน, 345 F.3d
ที่หมายเลข 13-3933 เพลงออกอากาศ, et al v. Meadowlake, et al หน้า 3
925 รอยไม่ได้โต้แย้งว่าเป็นหัวหน้าของ บริษัท (95%) และเจ้าของร้านอาหารที่ดีที่สุด decisionmaker ของเขามีสิทธิและความสามารถในการกำกับดูแลการแสดงละเมิด ครึ่งปีที่สองของการทดสอบถามว่าจำเลยมี "ความสนใจทางการเงินที่ชัดเจนและตรงไปตรงในการละเมิด." Id รอยไม่ได้โต้แย้งว่าเขามีความสนใจในการแสดงทางการเงินละเมิดที่ดึงลูกค้ามากขึ้นในร้านอาหารของเขา ที่ทำให้เขาต้องรับผิด.
กรณีนี้แน่นอนอยู่ในตำบลที่สำคัญของความรับผิดชะลอ ในภาพประกอบที่ยอมรับของหลักคำสอนที่เป็นเจ้าของห้องเต้นรำกลายเป็นระวาง vicariously เมื่อวงออเคสตราได้รับการว่าจ้างในการเล่นดนตรีสำหรับลูกค้าดำเนินงานที่มีลิขสิทธิ์ โซนี่คอร์ปดูของอเมริกา v. ยูนิเวอร์แซลสตูดิโอซิตี, Inc, 464 สหรัฐอเมริกา 417, 437 n.18 (1984) แทน "ร้านอาหารที่มีการเต้น" กับ "ห้องเต้นรำ" และคุณมีกรณีนี้.
มันทำให้ความแตกต่างที่ฟิลิปรอยไม่ได้มีการจัดการร้านอาหารในแต่ละวันไม่มี สิ่งที่สำคัญก็คือว่ามีรอย "ที่เหมาะสมและความสามารถ" ในการกำกับดูแลการละเมิดไม่ว่าเขาในความเป็นจริงภายใต้การดูแลมัน กอร์ดอน, 345 F.3d ที่ 925 (เน้นเพิ่ม) สูงกว่าฟิลิปในห่วงโซ่อาหารของคำสั่งรอยเด็ดจะได้รับการดูแลและด้วยเหตุนี้หยุดการละเมิด เขาแทนให้ละเมิดไปในขณะที่การเก็บเกี่ยวผลกำไรจากมัน เก็บไว้ในใจยิ่งไปกว่านั้นจุดประสงค์หลักของการชะลอความรับผิด ผู้ถือลิขสิทธิ์ไม่ค่อยสามารถระบุ (ให้อยู่คนเดียวได้รับการบรรเทาจาก) มือกีต้าร์ที่ปรับแต่งคอร์ดหรือบาร์เทนเดเขาที่เปิดบันทึกของเขา ความรับผิดชะลอตอบสนองต่อความเป็นจริงนี้โดยขยับค่าใช้จ่ายของการบังคับใช้ลิขสิทธิ์จากเจ้าของลิขสิทธิ์ให้กับผู้ที่อยู่ในตำแหน่งที่ดีกว่าที่จะดำเนินการตำรวจละเมิด เหตุผลที่ใช้ไม่ได้เป็นเพียงร้านอาหารของ on-the-ฉากผู้จัดการ แต่ยังรวมถึงเจ้าของปิดฉากของ เจ้าของร้านอาหารสามารถตรวจสอบการละเมิดสิทธิดีกว่าผู้ถือลิขสิทธิ์ไม่มีที่ติและ "การตัดสินของเราก็จะส่งเสริมให้ [เขา] จะทำเช่นนั้นจึงวางความรับผิดชอบที่จะสามารถและควรจะใช้อย่างมีประสิทธิภาพ." ชาปิโรส์ Bernstein & Co. v. HL กรีน 316 F.2d 304, 308 (2d Cir. 1963).
มันทำให้ความแตกต่างที่รอยอ้างว่าได้รู้จักอะไรเกี่ยวกับการแสดงไม่มีการละเมิด ไม่รู้ของจำเลยเกี่ยวกับการละเมิดหรือการแสดงไม่ทื่อรับผิดชะลอ กอร์ดอน, 345 F.3d ที่ 925 จุดหลักคำสอนคือการสนับสนุนให้คนชอบรอยจากการแสดงตำรวจที่ร้านอาหารของพวกเขาในสถานที่แรก.
ฉบับที่ 13-3933 เพลงออกอากาศ, et al v. Meadowlake, et al หน้า 4
มันทำให้ความแตกต่างที่ไม่มีในบางกรณีศาลได้ปฏิเสธที่จะให้เจ้าของ vicariously รับผิดชอบต่อการละเมิดที่เกี่ยวข้องเช่นธุรกิจของเขาที่เจ้าของมี "ชื่อที่ระบุ" แต่ "ไม่มีอำนาจจริง." บรันสวิก Beacon, Inc v. Schock-Hopchas ผับ จำกัด 810 F.2d 410, 414 (4 Cir. 1987) กรณีนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมดังกล่าว รอยมีอำนาจเต็มรูปแบบผ่านร้านอาหารที่ได้รับการยอมรับในขณะที่เขาเมื่อเขายอมรับว่าฟิลิปก็ไม่มีอำนาจ "ในการตัดสินใจอย่างมีนัยสำคัญ" โดยความเห็นชอบของเขา อาร์ 32-4 ที่ 3
สิ่งที่ในที่สุดของความเป็นจริงที่เป็นเจ้าของร้านอาหารรอยผ่าน บริษัท รับผิด จำกัด หรือไม่ ในอีกแง่หนึ่งรูปแบบของธุรกิจที่ทำให้แตกต่าง โครงสร้างทางกฎหมายของธุรกิจ บริษัท , บริษัท รับผิด จำกัด หุ้นส่วนสิ่งที่มีคุณอาจส่งผลกระทบต่อว่าจำเลยที่ตอบสนองการทดสอบสำหรับความรับผิดชะลอในสถานที่แรก รูปแบบธุรกิจที่อาจมีผลต่อสิทธิของจำเลยที่จะตำรวจละเมิดสิทธิหรือผลประโยชน์ทางการเงินของเขาในการละเมิด แต่กรณีนี้เกี่ยวข้องกับการที่ไม่มีภาวะแทรกซ้อนเหล่านี้ รอยไม่ได้ชี้ให้เห็นว่าโครงสร้างของธุรกิจของเขาดูดซับอำนาจเหนือหรือทื่อความสนใจทางการเงินของเขาในการแสดงต้องห้าม.
ในความหมายอื่น แต่รูปแบบของธุรกิจที่ไม่ได้สร้างความแตกต่าง เมื่อจำเลยที่ตรงกับการทดสอบสำหรับความรับผิดชะลอการจัดหมวดหมู่ของธุรกิจของเขาไม่ได้ (อย่างน้อยในทั่วไป) ยกเว้นเขาจากความรับผิด มันจึงไม่สำคัญว่ากฎหมายของรัฐโอไฮโอ บริษัท รับผิด จำกัด จะทำให้รอยต้องรับผิดเป็นการส่วนตัวสำหรับความผิดที่ได้กระทำโดยหรือที่ร้านอาหารของเขา ทั้งสองวิธีรอยได้ประโยชน์จากการละเมิดที่ร้านอาหารของเขาขณะที่ปฏิเสธที่จะใช้สิทธิของเขาที่จะหยุดมัน และเพื่อให้ทางใดทางหนึ่งรอยยังคงต้องรับผิด vicariously ดูเช่น Pinkham วีซาร่าลีคอร์ป 983 F.2d 824, 834 (8 1992 Cir.). 3 เอ็ม Nimmer ลิขสิทธิ์§ 12.04 (2014); 6 Patry ดับบลิวลิขสิทธิ์§ 21.81 (2014).
รอยที่เป็นตัวแทนของตัวเองทำให้กำมือของการขัดแย้งอื่น ๆ กับการตัดสินของศาลที่ เราได้มีการพิจารณาพวกเขาทั้งหมดและหาบุญในไม่มีของพวกเขา นอกจากนี้เรายังปฏิเสธการเคลื่อนไหวของรอยการแต่งตั้งที่ปรึกษาและการตัดสินสรุป.
ด้วยเหตุผลเหล่านี้เรายืนยัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่ปรึกษา
ในบทสรุป : Robert E . chudakoff Ulmer , &เบิร์นสำหรับ คลีฟแลนด์ , โอไฮโอ , สำหรับ appellees . รอยอี. Barr แคนตัน , โอไฮโอ , โปรเซ ความคิดเห็น _________________ _________________

ซัตตัน รอบตัดสิน ร้านอาหารเล่นสดและบันทึกเพลงโดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้ถือลิขสิทธิ์ .เดิมพันคือว่ากฎหมายลิขสิทธิ์กำหนดความรับผิดของบุคคลในเจ้าของภัตตาคารสำหรับการละเมิดลิขสิทธิ์
>
. 13-3933 ออกอากาศเพลง , et al . โวลต์ meadowlake et al . หน้า 2
รอย Barr meadowlake ฟิลิปและลูกชายของเขา , บริษัทจํากัดที่วิ่ง rafters บาร์แอนด์กริลล์ สนามกอล์ฟ ร้านอาหาร ใน แคนตัน โอไฮโอรอยเป็นเจ้าของ 95% ของ บริษัท และทำให้ทุกคน " ที่สำคัญการตัดสินใจเกี่ยวกับร้านอาหาร 32-4 R . ที่ 3 ฟิลิป เป็นเจ้าของ 5% ของ บริษัท และจัดการร้านอาหารแบบวันต่อวัน
rafters ที่มีเพลงและการเต้น สำหรับลูกค้า รู้จักรสชาติของหิน , ร้านอาหารเล่นทุกอย่างจากราชินีและฟลอยด์สีชมพูด้านบน ZZ กับ lynyrd skynyrd - บางครั้งเปิดบันทึกบางครั้งนำในการแสดงสด น้อยรู้จักรสชาติของมันเพื่อให้สอดคล้องกับกฎหมายลิขสิทธิ์ มันโฮสต์การแสดงของเพลงโดยไม่ได้รับการอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์ ' การแสดงเหล่านี้ละเมิดลิขสิทธิ์ของเจ้าของสิทธิ " การดําเนินงานที่มีลิขสิทธิ์ [ S ] สาธารณะ . " 17 U.S.C . § 106 ( 4 ) ขื่อ ' lapses มาถึงความสนใจของการออกอากาศเพลง )องค์กรของนักแต่งเพลงและผู้ประพันธ์ดนตรีและเก็บค่าภาคหลวงที่ใบอนุญาตในนามของสมาชิก . กว่าสามปี ดัชนีมวลกายส่ง rafters มากกว่าคะแนนของตัวอักษร , เตือนร้านอาหารไม่ละเมิดของลิขสิทธิ์ และเสนอใบอนุญาตเพลง มันไม่มีการตอบสนอง รอย BMI ถูกฟ้องละเมิดลิขสิทธิ์ . ( มันฟ้อง meadowlake และ Philip อีกด้วยแต่จำเลยเหล่านี้หลบหนีคดีโดยการประกาศล้มละลาย ) ฝ่ายที่ยินยอมให้มีผู้พิพากษาตัดสินจัดการ ศาลชั้นต้นได้พิพากษาสรุปดัชนีมวลกาย
ริ้วรอยหนึ่งในคดีนี้ และที่สำคัญแหล่งที่มาของรอยอุทธรณ์ คือ เขาไม่แสดงใด ๆ ของลิขสิทธิ์เพลงวงดนตรีที่เล่นในภัตตาคาร และคนที่เปิดบันทึกแล้ว ในการตีความกฎหมายลิขสิทธิ์กับพื้นหลังทั่วไป มีกฎหมาย อย่างไรก็ตาม ศาลได้พัฒนากำมือของลัทธิที่ทำให้คนต้องรับผิดในคดีละเมิดลิขสิทธิ์ที่กระทำโดยคนอื่น ๆ รถไฟใต้ดินโกลด์วินเมเยอร์สตูดิโอ , Inc โวลต์ grokster 545 สหรัฐอเมริกา 913 , 930 ( 2005 ) ภายใต้หนึ่งของคำสอนเหล่านี้จำเลยจะต้องรับผิดด้วยประสบการณ์การโดยตรงของลิขสิทธิ์ " โดย profiting จาก [ ] การละเมิดในขณะที่ปฏิเสธที่จะใช้สิทธิที่จะห้ามหรือ จำกัด มัน " ID ; เห็นกอร์ดอนโวลต์ commc'ns Nextel , 345 f.3d 922 , 925 ( 6 cir. 2003 )
ภายใต้บรรทัดฐานเหล่านี้ รอยประสบการณ์รับผิดชอบครอบคลุมการละเมิดลิขสิทธิ์ที่ร้านอาหารของเขาครึ่งแรกของการทดสอบสำหรับความรับผิดของบุคคลถามว่า จำเลยมีสิทธิและความสามารถในการดูแลการละเมิดนำ " กอร์ดอน , 345 f.3d
เพลงที่ออกอากาศไม่ได้ 13-3933 et al . โวลต์ meadowlake et al . หน้า 3
แท้ . รอยไม่คัดค้าน ในขณะที่ บริษัท ฯ หัวหน้า ( 95% ) เจ้าของและ decisionmaker ที่ดีที่สุดของภัตตาคารเขามีสิทธิ และความสามารถในการดูแลการละเมิดการปฏิบัติ ครึ่งหลังของการสอบถามว่า จำเลยมี " ที่ชัดเจนและประโยชน์ทางการเงินโดยตรงในการละเมิด " ID รอยไม่คัดค้านเขามีความสนใจด้านการแสดงในการละเมิด ซึ่งดึงลูกค้ามากขึ้นในร้านของเขา นั่นทำให้เขาต้องรับผิดชอบ
กรณีนี้จริงๆอยู่ภายในพื้นที่รับผิดชอบหนี้สินของบุคคล . ในสารบบของภาพประกอบการสอน ของเจ้าของ เต้นรำ เป็นประสบการณ์ รับผิดชอบเมื่อวงจ้างให้เล่นเพลงสำหรับลูกค้าที่ใช้งานลิขสิทธิ์ เห็นโซนี่คอร์ปโวลต์ Cotroni ยูนิเวอร์แซลสตูดิโอ , Inc , 464 สหรัฐอเมริกา 417 n.18 437 ( 1984 )แทน " ร้านอาหารที่มีการเต้น " สำหรับ " เต้นรำ " และคุณมีกรณีนี้
มันไม่แตกต่างกันว่า ฟิลิป ไม่ใช่รอย จัดการร้านอาหารแบบวันต่อวัน สิ่งที่สำคัญคือว่ารอยมี " สิทธิและความสามารถ " กับการละเมิดสิทธิ ไม่ว่าจะในความเป็นจริงดูแลมัน กอร์ดอน , 345 f.3d ที่ 925 ( เน้นเพิ่ม )กว่าฟิลิปในห่วงโซ่ของร้านอาหารของคำสั่ง รอยดอกอาจจะดูแลและจึงหยุดการละเมิดลิขสิทธิ์ ให้เขาแทนการไปในขณะเก็บเกี่ยวผลกำไรจากมัน ระลึก ซึ่งเป็นวัตถุประสงค์หลักของความรับผิดของบุคคล .เป็นผู้ถือลิขสิทธิ์สามารถแทบจะไม่ระบุ ( ให้คนเดียวได้รับการบรรเทาจาก ) มือกีตาร์ strummed จังหวะของเขาหรือบาร์เทนเดอร์ที่เปิดในบันทึกของเขา ความรับผิดของบุคคลตอบสนองต่อความเป็นจริงนี้โดยการเปลี่ยนค่าใช้จ่ายของการบังคับใช้ลิขสิทธิ์จากเจ้าของลิขสิทธิ์ที่อยู่ในตำแหน่งที่ดีกว่าตำรวจละเมิดกฏหมายที่เหตุผลใช้ไม่ได้ไปที่ร้านอาหารในผู้จัดการฉาก แต่ยังปิดเจ้าของฉาก เจ้าของร้านสามารถตรวจสอบการละเมิดสิทธิดีกว่าผู้ถือลิขสิทธิ์ถูกต้อง และ " การพิพากษาของเราก็จะกระตุ้น [ เขา ] แล้วจึงวางความรับผิดชอบที่สามารถและควรจะมีประสิทธิภาพออกกำลังกาย " Shapiro เบิร์นสไตน์& Co . , h.l. สีเขียว Co . , 316 F2 มิติ ( 2D 304 , 308 cir. 1963 )
มันไม่แตกต่างกันว่า รอย อ้างว่าได้รู้จักอะไรเกี่ยวกับการละเมิดสิทธิของการแสดง ของจำเลยไม่รู้เกี่ยวกับการละเมิดสิทธิหรือการแสดงไม่ทื่อของความรับผิด กอร์ดอน , 345 f.3d ที่ 925 . ประเด็นหลักคือเพื่อส่งเสริมให้คนชอบรอยการแสดงตำรวจที่ร้านอาหารของพวกเขาในสถานที่แรก
ไม่13-3933 ออกอากาศเพลง , et al . โวลต์ meadowlake et al . หน้า 4
มันไม่แตกต่างกันที่ ในบาง กรณี ศาลได้ปฏิเสธที่จะให้เจ้าของประสบการณ์ต้องรับผิดละเมิดที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจของเขาเช่นที่เจ้าของมี " ชื่อ " ระบุแต่ " ไม่มีอำนาจ " บรุนซ์ Beacon , Inc โวลต์ schock hopchas Pub บริษัท , 810 f.2d 410 , 414 ( 4 cir. 1987 )คดีนี้เกี่ยวข้องกับไม่มีมาตรฐานดังกล่าว รอยมีอำนาจเต็มรูปแบบผ่านร้านอาหาร เขายอมรับว่า เมื่อเขายอมรับว่าฟิลิปไม่มีอำนาจ " การตัดสินใจ " อย่างมีนัยสำคัญโดยไม่ได้รับการอนุมัติของเขา 32-4 R . ที่ 3
แล้วสุดท้ายของความเป็นจริงว่า รอย เป็นเจ้าของร้านอาหารผ่าน บริษัท รับผิด จำกัด ในแง่หนึ่ง รูปแบบของธุรกิจที่ทำให้แตกต่างโครงสร้างทางกฎหมายของ บริษัท ธุรกิจ บริษัท ห้างหุ้นส่วนจํากัด สิ่งที่คุณอาจส่งผลต่อว่าจำเลยได้ตอบสนองการทดสอบสำหรับความรับผิดของบุคคลในสถานที่แรก รูปแบบธุรกิจที่อาจส่งผลกระทบต่อของจำเลยถูกตำรวจละเมิดหรือผลประโยชน์ทางการเงินของเขาในการละเมิดลิขสิทธิ์ แต่กรณีนี้เกี่ยวข้องกับเรื่องของภาวะแทรกซ้อนเหล่านี้รอยไม่ได้ชี้ให้เห็นว่าโครงสร้างของธุรกิจของเขา sapped อำนาจของเขามากกว่า หรือคมของเขาทางการเงิน สนใจ ข้อห้ามสำหรับ
ในความหมายอื่น อย่างไรก็ตาม รูปแบบของธุรกิจที่ไม่สร้างความแตกต่าง เมื่อจำเลยที่ตรงกับการทดสอบสำหรับความรับผิดของบุคคล , ประเภทของธุรกิจของเขาไม่ได้ ( อย่างน้อยก็ในทั่วไป ) ที่ได้รับการยกเว้นจากความรับผิดดังนั้นจึงไม่สำคัญว่าเป็นโอไฮโอกฎหมายบริษัทจำกัดจะทำให้รอยบุคคลต้องรับผิดในความผิดที่กระทำโดย หรือ ที่ร้านของเขา ทั้งสองวิธี , รอย ได้ประโยชน์จากการละเมิดที่ร้านอาหารของเขาในขณะที่ปฏิเสธที่จะใช้สิทธิของเขาที่จะหยุดมัน ดังนั้น ทาง รอย ยังคงเป็นประสบการณ์ที่รับผิดชอบ เห็น เช่น พิ๊งก์เฮิมโวลต์ Sara Lee Corp . , 983 f.2d 824 834 ( 8 cir. , 1992 ) ; 3 เมตรnimmer ลิขสิทธิ์§ 12.04 ( 2014 ) ; 6 W . patry ลิขสิทธิ์§ 21.81 ( 2014 )
รอย ตัวเองเป็นใคร ทำให้หยิบของอาร์กิวเมนต์อื่นกับการพิพากษาของศาลแขวง . เราต้องพิจารณาพวกเขาทั้งหมดและหาข้อดีในเรื่องของพวกเขา เรายังปฏิเสธรอยภาพเคลื่อนไหวเพื่อแต่งตั้งที่ปรึกษา และเพื่อสรุปคำพิพากษา .
เหตุผลเหล่านี้ เรายืนยัน