Boyer and Mitgang described archite

Boyer and Mitgang described architecture as a social art “whose
purposes include, yet transcend, the building of buildings.”2 While
they found that teamwork and diversity of practice had begun to
permeate the profession, there nevertheless remained a pervasive
image of architects as lone creatives à la Howard Roark, upholding
architecture as the “queen of the arts.”3 As a result, there continues
to be a conflict between the potential future of architects as
leaders in a society facing complex socio-economic and environmental
issues and the image of the architect as a privileged sophisticate
using aesthetic skill to serve the upper echelons of society.
Within architectural education in particular, this plants “the seed
of self-doubt and the lack of a clear vision of what the architect can
and should do.”4
As Dana Cuff discussed in Architecture: The Story of Practice,
architecture schools indoctrinate students into the language and
tacit knowledge of the profession. This traditionally emphasizes
individual, formal production and pays minimal attention to the
collaborative, economic, and power relations that are critical components
of all architectural practice. As Cuff discusses, architecture
students become cliquish and self-referential as they begin to
embody professional values “such as the principle of peer review
and a developing segregation from the general public.”5 In practice,
this “tends to distance the architect from the laity, both the clients
and the public at large” because the architect has not learned to
negotiate how formal and aesthetic priorities can be interwoven
with issues of economic, social, and political power.6 Because architects’
fees are typically a percentage of construction costs our
work is part of a value system that emphasizes economic costs and
benefits while neglecting “things of value that we cannot easily
quantify.” As a result, we create a built environment that embodies
short-term economic gain but “does not always capture what we
value as a community, society or culture.”7
Architecture is, nevertheless, an inherently social practice. “What
is missing, and could point the way for the profession’s next evolutionary
phase, is attention from the (academic and professional)
institutions to the social art of design.”8

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Boyer และ Mitgang อธิบายสถาปัตยกรรมเป็นศิลปะสังคม "_FITTEDวัตถุประสงค์รวม ได้ transcend การสร้างอาคาร"2 ในขณะที่พวกเขาพบว่า ทำงานเป็นทีมและความหลากหลายของแบบฝึกหัดเริ่มpermeate อาชีพ มีอย่างไรก็ตามยังคงชุมชนที่มีแพร่หลายภาพของสถาปนิกเป็นโลน creatives à la Howard Roark ยึดถือสถาปัตยกรรมเป็น "ราชินีของศิลปะ"3 ผล มีต่อจะ แย้งในอนาคตศักยภาพของสถาปนิกเป็นผู้นำในสังคมหันหน้าทาง เศรษฐกิจสังคม และสิ่งแวดล้อมเรื่องและภาพของสถาปนิกเป็นซับซ้อนอภิสิทธิ์ใช้ทักษะสุนทรียะเพื่อภักดีบนของสังคมในการศึกษาสถาปัตยกรรม โดยเฉพาะ นี้พืช "เมล็ดพันธุ์สงสัยในตนเองและขาดวิสัยทัศน์ที่ชัดเจนของสถาปนิกสามารถและควรทำอย่างไร"4วางดากล่าวในสถาปัตยกรรม: เรื่องของการปฏิบัติโรงเรียนสถาปัตยกรรมครอบงำนักเรียนเป็นภาษา และความรู้ tacit ของวิชาชีพ นี้ซึ่งเน้นละ เป็นทางการผลิตและจ่ายน้อยที่สุดความสนใจในการความสัมพันธ์ร่วมกัน เศรษฐกิจ และพลังงานที่เป็นส่วนประกอบสำคัญของการปฏิบัติทางสถาปัตยกรรมทั้งหมด วางอธิบาย สถาปัตยกรรมนักเรียนเป็น cliquish และมีเป็นผู้เริ่มต้นการรวบรวมค่ามืออาชีพ "เช่นหลักการของการทบทวนเพียร์และการแบ่งแยกการพัฒนาจากประชาชนทั่วไป"5 ในแบบฝึกหัดนี้ "มีแนวโน้ม ห่างจากสถาปนิกจาก laity ทั้งลูกค้าและประชาชนมีขนาดใหญ่"เนื่องจากสถาปนิกได้เรียนรู้จะไม่เจรจาอย่างเป็นทางการ และสุนทรียะความสามารถเน้นมีปัญหา power.6 ทางเศรษฐกิจ สังคม และการเมืองเนื่องจากของสถาปนิกค่าธรรมเนียมเป็นเปอร์เซ็นต์ของต้นทุนก่อสร้างโดยทั่วไปของเราทำงานเป็นส่วนหนึ่งของระบบค่าที่เน้นต้นทุนทางเศรษฐกิจ และประโยชน์ในขณะที่ neglecting "สิ่งของค่าที่เราไม่ได้กำหนดปริมาณ" ดังนั้น เราสร้างสภาพแวดล้อมที่สร้างขึ้นที่ผสานเศรษฐกิจกำไรระยะสั้นแต่ "ไม่จะจับสิ่งที่เราค่าเป็นชุมชน สังคม หรือวัฒนธรรม"7สถาปัตยกรรมได้ อย่างไรก็ตาม ปฏิบัติการทางสังคมมีความ "อะไรหายไป และสามารถชี้ทางสำหรับอาชีพของต่อวิวัฒนาการเฟส มีความสนใจจาก (สถาบันการศึกษาและมืออาชีพ)สถาบันศิลปะสังคมการออกแบบ"8

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บอยเยอร์และ Mitgang อธิบายสถาปัตยกรรมเป็นศิลปะสังคม "ที่มี
วัตถุประสงค์ในการรวมถึงยังอยู่เหนืออาคารของอาคาร. "2 ในขณะที่
พวกเขาพบว่าการทำงานเป็นทีมและความหลากหลายของการปฏิบัติก็เริ่ม
ซึมอาชีพที่มี แต่อย่างไรก็ตามยังคงเป็นที่แพร่หลาย
ภาพของสถาปนิกเป็นคนเดียว โฆษณาàลาโฮเวิร์ด Roark ส่งเสริม
สถาปัตยกรรมเป็น "ราชินีของศิลปะ." 3 เป็นผลให้มีอย่างต่อเนื่อง
ที่จะเป็นความขัดแย้งระหว่างศักยภาพในอนาคตของสถาปนิกเป็น
ผู้นำในสังคมที่หันหน้าไปทางด้านเศรษฐกิจสังคมและสิ่งแวดล้อมที่ซับซ้อน
ปัญหาและภาพ ของสถาปนิกเป็นตบตาได้รับการยกเว้น
การใช้ทักษะความงามที่จะให้บริการชั้นผู้ใหญ่ของสังคม.
ภายในการศึกษาสถาปัตยกรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่งพืชนี้ "เมล็ดพันธุ์
ของตนเองสงสัยและขาดวิสัยทัศน์ที่ชัดเจนของสิ่งที่สถาปนิกสามารถ
และควรทำ. " 4
ในฐานะที่ Dana ข้อมือที่กล่าวไว้ในสถาปัตยกรรม: เรื่องของการปฏิบัติ
ในโรงเรียนสถาปัตยกรรมปลูกฝังนักเรียนเป็นภาษาและ
ความรู้ของอาชีพ ประเพณีนี้เน้น
แต่ละการผลิตอย่างเป็นทางการและให้ความสำคัญน้อยที่สุดเพื่อ
ความร่วมมือทางเศรษฐกิจและความสัมพันธ์เชิงอำนาจที่มีองค์ประกอบที่สำคัญ
ของการปฏิบัติสถาปัตยกรรมทั้งหมด ในขณะที่ข้อมือกล่าวถึงสถาปัตยกรรม
นักเรียนกลายเป็น cliquish และตัวอ้างอิงที่พวกเขาเริ่มที่จะ
รวบรวมค่ามืออาชีพ "เช่นหลักการของการทบทวน
และพัฒนาแยกจากประชาชนทั่วไป. "5 ในทางปฏิบัติ
นี้ "มีแนวโน้มที่จะห่างจากสถาปนิก ฆราวาสทั้งลูกค้า
และประชาชนที่มีขนาดใหญ่ "เพราะสถาปนิกยังไม่ได้เรียนรู้ที่จะ
เจรจาต่อรองกับวิธีที่เป็นทางการและลำดับความสำคัญของความงามที่สามารถผสมผสาน
กับปัญหาทางเศรษฐกิจสังคมและการเมือง power.6 เพราะสถาปนิก
มักจะค่าร้อยละของค่าใช้จ่ายในการก่อสร้าง เรา
ทำงานเป็นส่วนหนึ่งของระบบคุณค่าที่เน้นค่าใช้จ่ายทางเศรษฐกิจและ
ผลประโยชน์ขณะที่ละเลย "สิ่งที่มีค่าที่เราไม่สามารถ
หาจำนวน. "เป็นผลให้เราสร้างสภาพแวดล้อมที่สร้างขึ้นที่คาดเดา
ผลตอบแทนทางธุรกิจในระยะสั้น แต่ "ไม่เคยจับสิ่งที่ เรา
ให้ความสำคัญเป็นชุมชนสังคมหรือวัฒนธรรม. "7
สถาปัตยกรรมยังคงปฏิบัติทางสังคมโดยเนื้อแท้ "สิ่งที่
จะหายไปและสามารถชี้ทางสำหรับวิวัฒนาการของอาชีพต่อไป
ขั้นตอนที่เป็นความสนใจจาก (ทางวิชาการและวิชาชีพ)
สถาบันศิลปะทางสังคมของการออกแบบ. "8

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Boyer และ mitgang อธิบาย สถาปัตยกรรมเป็นศิลปะ " สังคมที่มี
วัตถุประสงค์รวมถึงยังทำได้ การสร้างอาคาร "
2 ในขณะที่พวกเขาพบว่า การทำงานเป็นทีมและความหลากหลายของการปฏิบัติได้เริ่ม
แผ่ซ่านอาชีพ มีแต่ยังคงแพร่หลาย
ภาพลักษณ์ของสถาปนิกเป็น Lone โฆษณาล่าสุด ลา โฮเวิร์ด โร๊ก รักษา
สถาปัตยกรรม " ราชินีแห่งศิลปะ " 3 ผลมันยังคง
เป็นความขัดแย้งระหว่างศักยภาพในอนาคตของสถาปนิกเป็น
ผู้นำในสังคมซึ่งซับซ้อนทางเศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อม
ประเด็นและภาพของสถาปนิกเป็นสิทธิพิเศษใหม่
ใช้ทักษะสุนทรียภาพให้ echelons ด้านบนของสังคม ในการศึกษาสถาปัตยกรรมโดยเฉพาะ

" นี้พืชเมล็ดสงสัยตนเอง และขาดวิสัยทัศน์ที่ชัดเจนของสิ่งที่สถาปนิกสามารถ
และควรทำ " 4
เป็นสังฆทาน ข้อมือกล่าวถึงสถาปัตยกรรม : เรื่องราวของการปฏิบัติ
โรงเรียนสถาปัตยกรรมฝึกสอนนักเรียนภาษาและ
ความรู้ฝังลึกของอาชีพที่ นี้ผ้าเน้น
บุคคล , การผลิตอย่างเป็นทางการ และจ่ายน้อยที่สุดสนใจ
ความร่วมมือทางเศรษฐกิจและความสัมพันธ์เชิงอำนาจที่สำคัญขององค์ประกอบของสถาปัตยกรรม
ซ้อม เป็นข้อมือกล่าวถึงนักศึกษาสถาปัตยกรรม
กลายเป็น cliquish และตนเองไปด้วย ตามที่พวกเขาเริ่มรวบรวมค่า

" มืออาชีพเช่นหลักการ
ตรวจสอบและการพัฒนาการจากประชาชนทั่วไป " 5 ในทางปฏิบัติ ,
" มีแนวโน้มที่จะไกลสถาปนิกจากฆราวาส ทั้งลูกค้า
และประชาชนทั่วไป " เพราะสถาปนิกไม่ได้เรียน

ต่อรองวิธีทางการและความงามลำดับความสำคัญสามารถผสมผสาน
กับปัญหาเศรษฐกิจ สังคม และอำนาจทางการเมือง เพราะค่าสถาปนิก
มักจะเป็นเปอร์เซ็นต์ของต้นทุนก่อสร้าง งานของเรา
เป็นส่วนหนึ่งของระบบคุณค่าที่เน้นผลประโยชน์และต้นทุนทางเศรษฐกิจ
ในขณะที่ละเลย " สิ่งมีค่าที่เราสามารถได้อย่างง่ายดาย
ปริมาณ . " เป็นผลให้เราสร้างสภาพแวดล้อมที่สร้างขึ้นที่ embodies
รับเศรษฐกิจระยะสั้น แต่ " ไม่เสมอจับสิ่งที่เรา
ค่าเป็นชุมชน สังคม หรือวัฒนธรรม "
7 สถาปัตยกรรมคือ อย่างไรก็ตาม การฝึกโดยเนื้อแท้ของสังคม " อะไรนะ
หายไป และสามารถชี้ทางของอาชีพขั้นวิวัฒนาการ
ต่อไป ความสนใจจากการเรียน ( มืออาชีพ )
สถาบันศิลปะของสังคมแบบ " 8