Photorealism is a genre of art that

Photorealism is a genre of art that encompasses painting, drawing and other graphic media, in which an artist studies a photograph and then attempts to reproduce the image as realistically as possible in another medium. Although the term can be used broadly to describe artworks in many different media, it is also used to refer specifically to a group of paintings and painters of the United States art movement that began in the late 1960s and early 1970s.
History[edit]
Origins[edit]
As a full-fledged art movement, Photorealism evolved from Pop Art[1][2][3] and as a counter to Abstract Expressionism[2][3] as well as Minimalist art movements[2][3][4][5] in the late 1960s and early 1970s in the United States.[5] Photorealists use a photograph or several photographs to gather the information to create their paintings and it can be argued that the use of a camera and photographs is an acceptance of Modernism.[6] However, the admittance to the use of photographs in Photorealism was met with intense criticism when the movement began to gain momentum in the late 1960s,[7] despite the fact that visual devices had been used since the fifteenth century to aid artists with their work.[8]


Ralph's Diner (1981-1982), Oil on canvas. Example of photorealist Ralph Goings' work
The invention of photography in the nineteenth century had three effects on art: portrait and scenic artists were deemed inferior to the photograph and many turned to photography as careers; within nineteenth- and twentieth-century art movements it is well documented that artists used the photograph as source material and as an aid—however, they went to great lengths to deny the fact fearing that their work would be misunderstood as imitations;[8] and through the photograph's invention artists were open to a great deal of new experimentation.[9] Thus, the culmination of the invention of the photograph was a break in art's history towards the challenge facing the artist - since the earliest known cave drawings - trying to replicate the scenes they viewed.[6]

By the time the Photorealists began producing their bodies of work the photograph had become the leading means of reproducing reality and abstraction was the focus of the art world.[10] Realism continued as an ongoing art movement, even experiencing a reemergence in the 1930s, but by the 1950s modernist critics and Abstract Expressionism had minimalized realism as a serious art undertaking.[6][11] Though Photorealists share some aspects of American realists, such as Edward Hopper, they tried to set themselves as much apart from traditional realists as they did Abstract Expressionists.[11] Photorealists were much more influenced by the work of Pop artists and were reacting against Abstract Expressionism.[12]

Pop Art and Photorealism were both reactionary movements stemming from the ever increasing and overwhelming abundance of photographic media, which by the mid 20th century had grown into such a massive phenomenon that it was threatening to lessen the value of imagery in art.[1][13][14] However, whereas the Pop artists were primarily pointing out the absurdity of much of the imagery (especially in commercial usage), the Photorealists were trying to reclaim and exalt the value of an image.[13][14]

The association of Photorealism to Trompe L'oeil is a wrongly attributed comparison, an error in observation or interpretation made by many critics of the 1970s and 1980s.[11][4] Trompe L'oeil paintings attempt to "fool the eye" and make the viewer think he is seeing an actual object, not a painted one. When observing a Photorealist painting, the viewer is always aware that they are looking at a painting.[6][11]

Definition[edit]
The word Photorealism was coined by Louis K. Meisel[15] in 1969 and appeared in print for the first time in 1970 in a Whitney Museum catalogue for the show "Twenty-two Realists."[16] It is also sometimes labeled as Super-Realism, New Realism, Sharp Focus Realism, or Hyper-Realism.[16]

Louis K. Meisel,[15] two years later, developed a five-point definition at the request of Stuart M. Speiser, who had commissioned a large collection of works by the Photorealists, which later developed into a traveling show known as 'Photo-Realism 1973: The Stuart M. Speiser Collection', which was donated to the Smithsonian in 1978 and is shown in several of its museums as well as traveling under the auspices of SITE.[16] The definition for the ORIGINATORS was as follows:

The Photo-Realist uses the camera and photograph to gather information.
The Photo-Realist uses a mechanical or semimechanical means to transfer the information to the canvas.
The Photo-Realist must have the technical ability to make the finished work appear photographic.
The artist must have exhibited work as a Photo-Realist by 1972 to be considered one of the central Photo-Realists.
The artist must have devoted at least five years to the development and exhibition of Photo-Realist work.[17]
Styles[edit]
Photorealist painti

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สัจนิยมแบบภาพถ่ายเป็นประเภทของศิลปะที่วาดภาพ วาด และ สื่อกราฟิกอื่น ๆ ซึ่งศิลปินศึกษาการถ่ายภาพ และพยายามสร้างภาพแนบเนียนที่สุดในสื่ออื่น แม้ว่าคำที่ใช้อย่างกว้างขวางเพื่ออธิบายงานศิลปะในสื่อต่าง ๆ มากมาย มันก็ยังใช้อ้างถึงกลุ่มของภาพและจิตรกรของการเคลื่อนไหวศิลปะสหรัฐอเมริกาที่เริ่มต้นในช่วงปลายทศวรรษ 1960 และต้นทศวรรษ 1970 โดยเฉพาะประวัติ [แก้][แก้] ที่มาเป็นการเคลื่อนไหวศิลปะเต็มเปี่ยม สัจนิยมแบบภาพถ่ายพัฒนา จากป๊อปอาร์ต [1] [2] [3] และ เป็นตัวนับ Expressionism นามธรรม [2] [3] เป็นศิลปะที่เรียบง่ายเคลื่อนไหว [2] [3] [4] [5] ในช่วงปลายทศวรรษ 1960 และต้นทศวรรษ 1970 ในสหรัฐอเมริกา [5] Photorealists ใช้ภาพหรือหลายภาพเพื่อรวบรวมข้อมูลเพื่อสร้างภาพวาดของพวกเขา และสามารถโต้เถียงว่า การใช้กล้องและถ่ายภาพเป็นการยอมรับสมัย [6] อย่างไรก็ตาม การเข้ามาใช้ภาพสัจนิยมแบบภาพถ่ายถูกพบกับวิจารณ์รุนแรงเคลื่อนไหวที่เริ่มจะได้รับโมเมนตัมในช่วงปลายทศวรรษ 1960, [7] ถึงแม้ว่า อุปกรณ์แสดงผลมีการใช้ตั้งแต่ศตวรรษ fifteenth ช่วยศิลปินกับงาน [8]ราล์ฟส์ Diner (1981-1982), สีน้ำมันบนผ้าใบ ตัวอย่างของการทำงานของ photorealist Ralph Goingsการประดิษฐ์ของการถ่ายภาพในคริสต์ศตวรรษที่ 19 มีผลสามศิลปะ: ภาพบุคคลและทิวทัศน์ศิลปินถือว่าด้อยกว่าภาพ และหลายเปิดการถ่ายภาพเป็นอาชีพ ภายในเคลื่อนไหวศิลปะ และ ยี่สิบศตวรรษ มันเป็นเอกสารที่ดีที่ศิลปินใช้ภาพ เป็นแหล่งข้อมูล และ เป็นตัวช่วยได้อย่างไรก็ตาม พวกเขาไปยาวมากเพื่อปฏิเสธกลัวความจริงที่ว่า งานของพวกเขาจะเข้าใจผิดเป็นเลียน [8] และผ่านสิ่งประดิษฐ์ของภาพ ศิลปินได้เปิดการทดลองใหม่ [9] ดังนั้น สุดยอดของการประดิษฐ์ของภาพเป็นตัวแบ่งในประวัติศาสตร์ของศิลปะต่อความท้าทายที่เผชิญศิลปิน -ตั้งแต่แรกรู้จักถ้ำวาด - พยายามจำลองฉากเหล่านั้นดู [6]เวลา Photorealists เริ่มผลิตร่างกายทำงาน ภาพถ่ายได้กลายเป็น หมายถึงนำของจำลองความเป็นจริง และนามธรรมถูกโฟกัสของโลกศิลปะ [10] สมจริงอย่างต่อเนื่องเป็นการเคลื่อนที่อย่างต่อเนื่องศิลปะ แม้กระทั่งพบการกลับมาอีกครั้งในปี 1930 แต่จากปี 1950 นักวิจารณ์สมัยใหม่และนามธรรม Expressionism มี minimalized ธรรมชาติกับศิลปะที่ร้ายแรงดำเนินการ [6] [11] แม้ว่า Photorealists แบ่งปันบางส่วนของสัจนิยมอเมริกัน เช่น Edward ฮอปเปอร์ พวกเขาก็พยายามตั้งตนเป็นนอกเหนือจากสัจนิยมแบบดั้งเดิมเป็นนามธรรม Expressionists [11] Photorealists ได้รับอิทธิพลจากผลงานของศิลปิน Pop มาก และมีปฏิกิริยากับนามธรรม Expressionism [12]เกิดจากสื่อภาพถ่าย ซึ่ง โดยช่วงกลางศตวรรษที่ 20 ได้เติบโตขึ้นเป็นเช่นใหญ่ปรากฏการณ์ที่มันถูกคุกคามในการลดค่าของภาพในศิลปะ มายเคยเพิ่ม และครอบงำความเคลื่อนไหวในเชิงศิลปะป๊อปและสัจนิยมแบบภาพถ่ายได้ [1] [13] [14] อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ศิลปิน Pop ถูกชี้เป็นหลักก่อจลาจลจากภาพ (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการใช้งานเชิงพาณิชย์), Photorealists พยายามเพิ่ม และยกค่าของรูปภาพ [13] [14]สัจนิยมแบบภาพถ่ายการ Trompe L'oeil สมาคมเป็นการเปรียบเทียบ attributed ผิด ข้อผิดพลาดในการสังเกตหรือการตีความโดยนักวิจารณ์หลายของปี 1970 และทศวรรษ 1980 [11] [4] ภาพวาด Trompe L'oeil พยายาม "หลอกตา" และทำให้ตัวแสดงคิดว่า เขาจะเห็นวัตถุจริง ไม่หนึ่งทาสี เมื่อสังเกตสี Photorealist ตัวแสดงจะทราบว่า พวกเขากำลังมีภาพวาด [6] [11]คำ [แก้]คำว่าสัจนิยมแบบภาพถ่ายแต่ง โดย Louis คุณ Meisel [15] ในปี 1969 และปรากฏในการพิมพ์ครั้งแรกในปี 1970 ในแคตาล็อกวิทนีย์พิพิธภัณฑ์สำหรับแสดง "ยี่สิบสองสัจนิยม" [16]บางครั้งก็จะมีป้ายว่าสมจริง สัจนิยมใหม่ โฟกัสคมชัดสมจริง หรือ Hyper-สมจริง [16]Louis คุณ Meisel, [15] สองปีภายหลัง พัฒนาคำห้าจุดตามคำขอของ Speiser M. Stuart ที่ได้รับการว่าจ้างโดย Photorealists ซึ่งต่อมาพัฒนาเป็นการเดินทางจำนวนมาก แสดงว่าเป็น ' Photo-Realism 1973: คอลเลกชัน Stuart M. Speiser', ซึ่งบริจาคไปขณะที่ในปี 1978 และแสดงในพิพิธภัณฑ์ เป็นเดินอุปถัมภ์เว็บไซต์ [16] ข้อกำหนดสำหรับผู้ที่เป็นดังนี้:Photo-Realist การใช้กล้องและถ่ายภาพเพื่อรวบรวมข้อมูลPhoto-Realist การใช้การเครื่องกล หรือ semimechanical หมายถึง การถ่ายโอนข้อมูลผ้าใบPhoto-Realist ที่ต้องมีความสามารถทางเทคนิคการทำงานเสร็จสมบูรณ์ปรากฏภาพศิลปินต้องมีจัดงานเป็นแบบ Photo-Realist โดย 1972 จัด Photo-Realists กลางอย่างใดอย่างหนึ่งศิลปินต้องอุทิศให้อย่างน้อย 5 ปีเพื่อการพัฒนาและการจัดนิทรรศการของงาน Photo-Realist [17][แก้]Photorealist painti

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สมจริงเป็นประเภทของศิลปะที่ครอบคลุมภาพวาด, การวาดภาพกราฟิกและสื่ออื่น ๆ ซึ่งในการศึกษาศิลปินถ่ายภาพและจากนั้นพยายามที่จะทำซ้ำภาพเป็นแนบเนียนเป็นไปได้ในสื่ออื่น แม้ว่าคำว่าสามารถนำมาใช้อย่างกว้างขวางในการอธิบายผลงานศิลปะในหลาย ๆ สื่อก็ยังถูกนำมาใช้ในการอ้างโดยเฉพาะในกลุ่มของภาพเขียนและจิตรกรของศิลปะการเคลื่อนไหวของสหรัฐอเมริกาที่เริ่มต้นขึ้นในช่วงปลายทศวรรษ 1960 และต้นปี 1970 ได้.
ประวัติ [แก้ไข]
ต้นกำเนิด [แก้ไข]
ในฐานะที่เป็นศิลปะการเคลื่อนไหวที่เต็มเปี่ยมสมจริงวิวัฒนาการมาจากศิลปะป๊อป [1] [2] [3] และในขณะที่เคาน์เตอร์เพื่อสรุป Expressionism a [2] [3] เช่นเดียวกับการเคลื่อนไหวของศิลปะ Minimalist [2] [3] [4] [5] ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1960 และต้นปี 1970 ในประเทศสหรัฐอเมริกา. [5] Photorealists ใช้ภาพหรือหลายรูปถ่ายเพื่อรวบรวมข้อมูลในการสร้างภาพวาดของพวกเขาและก็สามารถที่จะเป็นที่ถกเถียงกันว่าการใช้กล้องและการถ่ายภาพคือ การยอมรับของสมัย. [6] แต่อนุญาติให้ใช้ของการถ่ายภาพในสมจริงก็พบกับคำวิจารณ์ที่รุนแรงเมื่อการเคลื่อนไหวเริ่มที่จะได้รับโมเมนตัมในช่วงปลายทศวรรษที่ 1960 [7] แม้จะมีความจริงที่ว่าอุปกรณ์ภาพได้ถูกนำมาใช้ตั้งแต่ ศตวรรษที่สิบห้าที่จะช่วยให้ศิลปินที่มีงานของพวกเขา. [8] ราล์ฟ Diner (1981-1982), สีน้ำมันบนผ้าใบ ตัวอย่างของการทำงาน photorealist ราล์ฟพฤติกรรม ' การประดิษฐ์ของการถ่ายภาพในศตวรรษที่สิบเก้าสามผลกระทบเกี่ยวกับศิลปะ: ภาพและศิลปินที่สวยงามถือว่าด้อยกว่าการถ่ายภาพและหลายหันไปถ่ายภาพเป็นอาชีพ; ภายในสิบเก้าและการเคลื่อนไหวของศิลปะในศตวรรษที่ยี่สิบมันเป็นเอกสารที่ดีที่ศิลปินใช้ภาพเป็นวัสดุแหล่งที่มาและเป็นตัวช่วย- แต่พวกเขาไปยาวมากที่จะปฏิเสธความจริงที่กลัวว่างานของพวกเขาจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นการเลียนแบบ; [8] และผ่านการถ่ายภาพของศิลปินประดิษฐ์เปิดให้การจัดการที่ดีของการทดลองใหม่ [9] ดังนั้นสุดยอดของสิ่งประดิษฐ์ของภาพเป็นแบ่งในประวัติศาสตร์ศิลปะที่มีต่อความท้าทายที่ต้องเผชิญกับศิลปิน -. ตั้งแต่ที่เก่าแก่ที่สุดภาพวาดในถ้ำที่รู้จักกัน - พยายาม ที่จะทำซ้ำฉากที่พวกเขาดู. [6] เมื่อถึงเวลาที่ Photorealists เริ่มผลิตร่างกายของพวกเขาในการทำงานถ่ายภาพได้กลายเป็นวิธีการชั้นนำของการทำซ้ำความเป็นจริงและสิ่งที่เป็นนามธรรมเป็นที่สนใจของโลกศิลปะ. [10] ธรรมชาติยังคงเป็นศิลปะอย่างต่อเนื่อง การเคลื่อนไหวแม้ประสบการฟื้นฟูในช่วงทศวรรษที่ 1930 แต่จากปี 1950 นักวิจารณ์สมัยใหม่และสรุป Expressionism ได้ minimalized สมจริงเป็นกิจการศิลปะอย่างจริงจัง. [6] [11] แม้ว่า Photorealists แบ่งปันบางแง่มุมของแง่อเมริกันเช่นเอ็ดเวิร์ดกระโดดพวกเขาพยายาม ที่จะตั้งตัวเองให้มากที่สุดนอกเหนือจากแง่ดั้งเดิมที่พวกเขาทำบทคัดย่อ Expressionists. [11] Photorealists ได้มากขึ้นได้รับอิทธิพลจากการทำงานของศิลปินป๊อปและมีปฏิกิริยาต่อต้าน Abstract Expressionism. [12] ศิลปะป๊อปและสมจริงมีทั้งการเคลื่อนไหวของการตอบสนองที่เกิดจาก ที่เพิ่มขึ้นและความอุดมสมบูรณ์ที่ครอบงำของสื่อการถ่ายภาพซึ่งโดยกลางศตวรรษที่ 20 ได้เติบโตขึ้นเป็นปรากฏการณ์ดังกล่าวขนาดใหญ่ที่มันถูกขู่ว่าจะลดค่าของภาพในงานศิลปะ. [1] [13] [14] อย่างไรก็ตามในขณะที่ศิลปินป๊อป เป็นหลักชี้ให้เห็นความไร้สาระของมากของภาพ (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการใช้งานเชิงพาณิชย์) ที่ Photorealists กำลังพยายามที่จะปรับปรุงและยกระดับคุณค่าของภาพ. [13] [14] สมาคมสมจริงเพื่อ Trompe L'Oeil เป็นผิด เปรียบเทียบมาประกอบข้อผิดพลาดในการสังเกตหรือการตีความที่ทำโดยนักวิจารณ์หลายปี 1970 และ 1980. [11] [4] ภาพวาด Trompe L'Oeil พยายามที่จะ "หลอกตา" และทำให้ผู้ชมคิดว่าเขาจะเห็นวัตถุที่เกิดขึ้นจริงไม่ได้ ทาสีหนึ่ง เมื่อสังเกตภาพวาด photorealist ผู้ชมอยู่เสมอตระหนักว่าพวกเขากำลังมองหาที่ภาพวาด. [6] [11] ความหมาย [แก้ไข] คำสมจริงประกาศเกียรติคุณโดยหลุยส์เค Meisel [15] ในปี 1969 และปรากฏในการพิมพ์สำหรับ เป็นครั้งแรกในปี 1970 ในแคตตาล็อกพิพิธภัณฑ์วิทนีย์สำหรับการแสดง "ยี่สิบสองแง่." [16] นอกจากนี้ยังมีบางครั้งที่มีข้อความเป็นซูเปอร์สมจริงสมจริงใหม่, โฟกัสที่คมชัดสมจริงหรือ Hyper-Realism. [16] หลุยส์เค Meisel [15] สองปีต่อมาได้รับการพัฒนาความหมายที่ห้าจุดตามคำขอของจวร์ตเอ็ม Speiser ที่ได้รับหน้าที่คอลเลกชันขนาดใหญ่ของการทำงานตาม Photorealists ซึ่งต่อมาได้พัฒนาเป็นเดินทางแสดงที่เรียกว่า 'รูปภาพสมจริง 1973 :. จวร์ตเอ็ม Speiser เก็บ 'ซึ่งได้รับการบริจาคให้กับมิ ธ โซเนียนในปี 1978 และจะแสดงในหลายพิพิธภัณฑ์เช่นเดียวกับการเดินทางภายใต้การอุปถัมภ์ของเว็บไซต์ [16] ความหมายสำหรับผู้สร้างมีดังนี้: แบ่งปันรูปภาพ ความจริงใช้กล้องและการถ่ายภาพเพื่อรวบรวมข้อมูล. ภาพถ่าย-จริงใช้วิธีกลหรือ semimechanical ในการถ่ายโอนข้อมูลไปยังผืนผ้าใบ. ภาพถ่าย-ความจริงจะต้องมีความสามารถทางเทคนิคเพื่อให้การทำงานเสร็จสิ้นแล้วปรากฏว่าการถ่ายภาพ. ศิลปินจะต้องมีการจัดแสดง ทำงานเป็นภาพถ่ายจริง 1972 ที่จะถือเป็นหนึ่งในภาคกลางของภาพแง่. ศิลปินจะต้องทุ่มเทอย่างน้อยห้าปีไปสู่การพัฒนาและการแสดงนิทรรศการของงานภาพถ่ายจริง. [17] Styles [แก้ไข] painti photorealist

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จิตรกรรมสัจนิยมแบบภาพถ่ายเป็นประเภทของศิลปะที่ครอบคลุมภาพวาด รูปวาด และสื่ออื่น ๆ กราฟิก ซึ่งศิลปินการศึกษารูปถ่ายและจากนั้นพยายามที่จะทำซ้ำภาพที่สมจริงที่สุดในสื่ออื่น แม้ว่าในระยะอาจใช้ทั่วไปเพื่ออธิบายงานศิลปะในสื่อต่าง ๆ มากมาย นอกจากนี้ยังใช้เพื่ออ้างถึงโดยเฉพาะในกลุ่มของภาพวาดและจิตรกรของสหรัฐอเมริกาศิลปะการเคลื่อนไหวที่เริ่มขึ้นในปลายทศวรรษที่ 1960 และต้นทศวรรษ[ แก้ ] ประวัติศาสตร์กำเนิด [ แก้ไข ]เป็นขบวนการศิลปะเต็มเปี่ยมสมจริงวิวัฒนาการมาจากศิลปะ [ 1 ] [ 2 ] [ 3 ] และเป็น counter กล่าวเปิดอก [ 2 ] [ 3 ] เป็น minimalist ศิลปะการเคลื่อนไหว [ 2 ] [ 3 ] [ 4 ] [ 5 ] ในปลายยุค 60 และต้นยุค 70 ในสหรัฐอเมริกา . 5 ] photorealists ใช้ภาพถ่าย หรือภาพหลาย ๆ การรวบรวมข้อมูลเพื่อสร้างภาพของพวกเขาและมันสามารถจะแย้งว่า การใช้กล้องและการถ่ายภาพเป็นยอมรับของสมัยใหม่ [ 6 ] อย่างไรก็ตาม การยอมรับ การใช้ภาพที่สมจริงได้พบกับการวิจารณ์รุนแรงเมื่อการเคลื่อนไหวเริ่มได้รับโมเมนตัมใน ปลายทศวรรษ 1960 , [ 7 ] แม้จะมีความจริงที่ว่าอุปกรณ์ภาพได้ถูกนำมาใช้ตั้งแต่ศตวรรษที่สิบห้า เพื่อช่วยเหลือศิลปินกับงานของพวกเขา . [ 8 ]ร้านอาหาร ( 1981-1982 ราล์ฟ ) , น้ำมันบนผ้าใบ ตัวอย่างของงาน photorealist ราล์ฟไป "การประดิษฐ์ของการถ่ายภาพในศตวรรษที่สิบเก้าสามผลในศิลปะ : ภาพและเวทีศิลปินถือว่าด้อยกว่าภาพถ่าย และหลายคนหันไปถ่ายภาพเป็นอาชีพ ; ภายในสิบเก้าและยี่สิบศิลปะการเคลื่อนไหวมันเป็นเอกสารที่ดีที่ศิลปินใช้ภาพถ่ายแหล่งวัสดุเป็นตัวช่วย แต่พวกเขาไปที่ความยาวที่ดีในการปฏิเสธ ความจริง กลัว ว่า งานของพวกเขาจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นเลียนแบบ ; [ 8 ] และผ่านศิลปินประดิษฐ์ของภาพถูกเปิดให้จัดการที่ดีของการทดลองใหม่ [ 9 ] ดังนั้น สุดยอดของการประดิษฐ์รูปถูกทำลายในประวัติศาสตร์ศิลปะต่อความท้าทายหันศิลปินตั้งแต่แรกรู้จักถ้ำ ภาพวาด - พยายามจะเลียนแบบ วท ม อ enes พวกเขาดู [ 6 ]โดยเวลา photorealists เริ่มผลิตเนื้องานภาพถ่ายได้กลายเป็นผู้นำการสร้างความเป็นจริงและสิ่งที่เป็นนามธรรมเป็นจุดศูนย์กลางของโลกศิลปะ [ 10 ] สัจนิยมต่อเป็นศิลปะการเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง แม้ประสบการฟื้นคืนชีพในช่วงทศวรรษที่ 1930 แต่โดยปี 1950 สมัยใหม่นักวิจารณ์และลัทธิการแสดงออกทางนามธรรมได้ minimalized สัจนิยมเป็น เรียนศิลปะอย่างจริงจัง [ 6 ] [ 11 ] แต่ photorealists แบ่งปันบางแง่มุมของ realists อเมริกัน เช่น Edward Hopper , พวกเขาพยายามที่จะตั้งตัวเองนอกเหนือจาก realists มากแบบดั้งเดิมที่พวกเขาทำ expressionists นามธรรม [ 11 ] photorealists ได้รับอิทธิพลมากจากงานของศิลปินป๊อป และมีปฏิกิริยาต่อลัทธิการแสดงออกทางนามธรรม [ 12 ]ศิลปะป๊อปและสมจริงทั้งการเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นจากที่เคยเพิ่มขึ้นและยุ่งยากมากมายสื่อถ่ายภาพ ซึ่งโดยกลางศตวรรษที่ 20 ได้เติบโตเป็นปรากฏการณ์ใหญ่ที่ถูกคุกคามที่จะลดทอนคุณค่าของภาพถ่ายศิลปะ [ 1 ] [ 13 ] [ 14 ] อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ป๊อปศิลปินเป็นหลัก ชี้ จากความไร้สาระของมากของภาพ ( โดยเฉพาะในการใช้เชิงพาณิชย์ ) , photorealists พยายามที่จะเรียกคืนและเชิดชูคุณค่าของภาพ [ 13 ] [ 14 ]สมาคมสมจริงเพื่อ Trompe l " oeil เป็นผิดจากการเปรียบเทียบ , ข้อผิดพลาดในการตรวจสอบ หรือการตีความโดยนักวิจารณ์หลายปี 1970 และ 1980 . [ 11 ] [ 4 ] Trompe l " oeil ภาพวาดพยายามที่จะหลอกตา " และทำให้ผู้ชมคิดว่าเขาเห็นวัตถุที่เกิดขึ้นจริง ไม่ใช่ทาสีคนหนึ่ง เมื่อสังเกต photorealist จิตรกรรม ตัวแสดงมักตระหนักว่า พวกเขาจะมองที่ภาพวาด [ 6 ] [ 11 ]คำนิยาม [ แก้ไข ]คำว่าสมจริงตั้งขึ้นโดยหลุยส์เค ไมเซิล [ 15 ] ในปี 1969 และปรากฏในการพิมพ์ครั้งแรกในปี 1970 ในพิพิธภัณฑ์วิทนีย์แคตตาล็อกแสดง " ยี่สิบสอง realists " [ 16 ] นอกจากนี้ยังมีบางครั้งที่ติดป้ายว่าเป็น Super สัจนิยมสัจนิยมใหม่ โฟกัสที่คมชัดสมจริง หรือความสมจริง ไฮเปอร์ [ 16 ]หลุยส์เค ไมเซิล , [ 15 ] สองปีต่อมาพัฒนาเป็นจุดห้าคำนิยามที่ร้องขอของสจ๊วตเมตร สไปเซอร์ ที่ได้มอบหมายให้คอลเลกชันขนาดใหญ่ของงาน โดย photorealists ซึ่งต่อมาได้พัฒนาเป็นเดินทางแสดงที่รู้จักกันเป็น " ภาพสัจนิยม 1973 : คอลเลกชัน " สจ๊วตเมตร สไปเซอร์ ที่บริจาคให้กับพิพิธภัณฑ์ใน 1978 และมีแสดงในพิพิธภัณฑ์หลายแห่งซึ่งรวมทั้งการเดินทางภายใต้การอุปถัมภ์ของเว็บไซต์ [ 16 ] นิยามสำหรับผู้สร้างนั้นมีดังนี้รูปน้อยใช้กล้อง และถ่ายรูป เพื่อรวบรวมข้อมูลภาพความจริงที่ใช้เครื่องจักรกล หรือ semimechanical หมายถึงการถ่ายโอนข้อมูลไปยังผืนผ้าใบรูปน้อยต้องมีความสามารถในด้านเทคนิคเพื่อให้งานเสร็จสิ้นปรากฏภาพถ่ายศิลปินต้องมีงานเป็นภาพสัจนิยมโดย 2515 เป็นหนึ่งใน realists ภาพกลางศิลปินต้องอุทิศอย่างน้อย 5 ปีในการพัฒนา และการแสดงนิทรรศการผลงานภาพถ่ายเหมือนจริง [ 17 ][ แก้ ] ลักษณะphotorealist painti