Written forms of British and Americ

Written forms of British and American English as found in newspapers and textbooks vary little in their essential features, with only occasional noticeable differences in comparable media[1] (comparing American newspapers with British newspapers, for example). This kind of formal English, particularly written English, is often called "standard English".[2][3]

The spoken forms of British English vary considerably, reflecting a long history of dialect development amid isolated populations. In the United Kingdom, dialects, word use and accents vary not only between England, Northern Ireland, Scotland and Wales, but also within them. Received Pronunciation (RP) refers to a way of pronouncing standard English that is actually used by about two percent of the UK population.[4] It remains the accent upon which dictionary pronunciation guides are based, and for teaching English as a foreign language. It is referred to colloquially as "the Queen's English", "Oxford English" and "BBC English", although by no means do all graduates of the university speak with such an accent and the BBC no longer requires it or uses it exclusively.[5]

An unofficial standard for spoken American English has also developed, as a result of mass media and geographic and social mobility, and broadly describes the English typically heard from network newscasters, commonly referred to as non-regional diction, although local newscasters tend toward more parochial forms of speech.[6] Despite this unofficial standard, regional variations of American English have not only persisted but have actually intensified, according to linguist William Labov.[citation needed]

Regional dialects in the United States typically reflect some elements of the language of the main immigrant groups in any particular region of the country, especially in terms of pronunciation and vernacular vocabulary. Scholars have mapped at least four major regional variations of spoken American English: Northern, Southern, Midland, and Western.[7] After the American Civil War, the settlement of the western territories by migrants from the east led to dialect mixing and levelling, so that regional dialects are most strongly differentiated in the eastern parts of the country that were settled earlier. Localized dialects also exist with quite distinct variations, such as in Southern Appalachia and Boston.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขียนรูปแบบของอังกฤษและอังกฤษเป็นพบในหนังสือพิมพ์ และตำราแตกต่างกันเล็กน้อยในลักษณะที่สำคัญของพวกเขา มีความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดเป็นครั้งคราวเฉพาะเทียบเท่าสื่อ [1] (เปรียบเทียบหนังสือพิมพ์อเมริกันกับหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษ ตัวอย่าง) ชนิดนี้เป็นภาษาอังกฤษ เขียนภาษาอังกฤษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งมักจะถูกเรียกว่า "ภาษาอังกฤษ"[2][3]แบบพูดภาษาอังกฤษแบบอังกฤษแตกต่างกันมาก สะท้อนให้เห็นถึงประวัติศาสตร์ที่ยาวนานของการพัฒนาภาษาท่ามกลางประชากรแยก ในสหราชอาณาจักร ภาษา การใช้คำ และสำเนียงไม่เพียง ระหว่างอังกฤษ สกอตแลนด์ ไอร์แลนด์เหนือ และเวลส์ แต่ยังอยู่ภายในแตกต่างกันไป ได้รับการออกเสียง (RP) หมายถึงวิธีการรอการออกเสียงภาษาอังกฤษมาตรฐานที่ใช้จริง โดยประมาณร้อยละ 2 ของประชากร UK[4] จะยังคงเน้น ตามการออกเสียงของพจนานุกรมที่แนะนำอยู่ และสอนภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศ มันจะเรียก colloquially เป็น "ราชินีของอังกฤษ" "ออกซ์ฟอร์ดอังกฤษ" และ "บีบีซีอังกฤษ" ถึงแม้ว่าโดยไม่มีบัณฑิตของมหาวิทยาลัยทั้งหมดพูด ด้วยการเน้นและ BBC ไม่ต้อง หรือใช้เฉพาะงาน[5]มาตรฐานไม่เป็นทางการพูดอังกฤษยังได้ พัฒนา จากสื่อมวลชนและการเคลื่อนไหวทางภูมิศาสตร์ และสังคม และอธิบายภาษาอังกฤษที่มักจะได้ยินจากเครือข่ายแบกแดด อย่างกว้างขวางโดยทั่วไปเรียกว่าภูมิภาคไม่ใช่ diction แม้ว่าแบกแดดภายในมีแนวโน้มไปทาง parochial มากรูปแบบของเสียง[6] แม้ มีมาตรฐานไม่เป็นทางนี้ รูปแบบภูมิภาคของอังกฤษได้ไม่เท่าที่มีอยู่ แต่มีจริง intensified ตามนักภาษาศาสตร์ William Labov[ต้องการอ้างอิง]สำเนียงภูมิภาคในสหรัฐอเมริกามักจะสะท้อนถึงองค์ประกอบบางอย่างของภาษาของกลุ่มอพยพหลักในภูมิภาคใดภูมิภาคใดของประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านคำศัพท์การออกเสียงและ vernacular นักวิชาการมีแมปรูปแบบภูมิภาคหลักที่สี่ของพูดอังกฤษ: ภาคเหนือ ภาคใต้ ตรง และตะวันตก[7] หลังจากสงครามกลางเมืองอเมริกัน การชำระเงินของดินแดนตะวันตกโดยการอพยพจากภาคตะวันออกนำไปสู่ภาษาผสม และงานปรับ ระดับ ที่สุดอย่างยิ่งทั่วภูมิภาคสำเนียงในส่วนตะวันออกของประเทศที่จับคู่ไว้ก่อนหน้านี้ สำเนียงภาษาท้องถิ่นยังมีอยู่กับรูปแบบที่แตกต่างกันค่อนข้าง เช่น Appalachia ใต้และบอสตัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รูปแบบการเขียนของภาษาอังกฤษแบบอังกฤษและภาษาอังกฤษแบบอเมริกันที่พบในหนังสือพิมพ์และตำราเรียนแตกต่างกันเล็กน้อยในลักษณะสําคัญของตน มีเพียงบางครั้งที่เห็นได้ชัดแตกต่างกับสื่อ [ 1 ] ( เปรียบเทียบกับหนังสือพิมพ์หนังสือพิมพ์อเมริกัน อังกฤษ เป็นต้น ) ชนิดนี้ของภาษาอังกฤษ โดยเฉพาะการเขียนภาษาอังกฤษ , มักจะเรียกว่า " ภาษาอังกฤษมาตรฐาน " [ 2 ] [ 3 ]

รูปแบบของการพูดภาษาอังกฤษแตกต่างกันอย่างมาก สะท้อนให้เห็นถึงประวัติศาสตร์อันยาวนานของการพัฒนาถิ่นท่ามกลางแยกตามจำนวนประชากร ในอังกฤษ ภาษา ใช้คำและสำเนียงแตกต่างกันไม่เพียง แต่ระหว่างอังกฤษ , ไอร์แลนด์เหนือ , ก็อตแลนด์และเวลส์ แต่ภายในนั้นได้รับการออกเสียง ( RP ) หมายถึง วิธีการออกเสียงภาษาอังกฤษมาตรฐานที่ใช้จริง ประมาณร้อยละ 2 ของประชากร UK . [ 4 ] ก็ยังคงเน้นที่พจนานุกรมการออกเสียงตามคู่มือ และการเรียนการสอนภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศ มันเรียกว่าเรียกขานเป็น " ราชินีของภาษาอังกฤษ " , " Oxford อังกฤษ " และ " บีบีซีภาษาอังกฤษ "ถึงแม้ว่าไม่ได้ทำทั้งหมดที่จบมหาวิทยาลัยพูดสำเนียงของสถานีโทรทัศน์บีบีซี และไม่ต้องใช้มัน หรือมันใช้เฉพาะ [ 5 ]

มาตรฐานทางการ พูด อังกฤษ อเมริกัน ยังได้พัฒนาขึ้น ผลของสื่อมวลชน และทางภูมิศาสตร์และสังคมวงกว้าง กล่าวถึงการเคลื่อนไหว และมักจะได้ยินจาก newscasters ภาษาอังกฤษ เครือข่าย , โดยทั่วไปเรียกว่าโวหารในไม่ใช่แม้ว่า newscasters ท้องถิ่นมีแนวโน้มที่มีต่อรูปแบบศาสนามากขึ้นในการพูด [ 6 ] แม้จะมีมาตรฐานที่ไม่เป็นทางการนี้ การเปลี่ยนแปลงในระดับภูมิภาคของภาษาอังกฤษแบบอเมริกันได้ไม่เพียง แต่จะยังคงรุนแรงตามนักภาษาศาสตร์วิลเลียมลาบอฟ . [ อ้างอิงที่จำเป็น ]

ถิ่นในสหรัฐอเมริกามักจะสะท้อนให้เห็นถึงองค์ประกอบบางอย่างของภาษาของกลุ่มผู้อพยพเข้าเมืองหลักในภูมิภาคโดยเฉพาะใด ๆของประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในแง่ของการออกเสียงและคำศัพท์พื้นถิ่น นักวิชาการดังกล่าวข้างต้นอย่างน้อยสี่หลักในรูปแบบของการพูดภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน : ภาคเหนือ , ภาคใต้ , ภาคกลางและตะวันตก [ 7 ] หลังจากสงครามกลางเมืองอเมริกาการตั้งถิ่นฐานในดินแดนตะวันตก โดยผู้อพยพจากตะวันออกไปสู่ถิ่นผสมและระดับ เพื่อให้ถิ่นมีความแตกต่างอย่างมากที่สุดในภาคตะวันออกส่วนของประเทศที่ถูกตัดสินไปก่อนหน้านี้ ถิ่นถิ่นยังมีชีวิตอยู่กับการเปลี่ยนแปลงที่ค่อนข้างแตกต่างกัน เช่นในเพลงล้อเลียนภาคใต้และบอสตัน