Good morning. How are you? It's bee

Good morning. How are you? It's been great, hasn't it? I've been blown away by the whole thing. In fact, I'm leaving. (Laughter) There have been three themes, haven't there, running through the conference, which are relevant to what I want to talk about. One is the extraordinary evidence of human creativity in all of the presentations that we've had and in all of the people here. Just the variety of it and the range of it. The second is that it's put us in a place where we have no idea what's going to happen, in terms of the future. No idea how this may play out.

I have an interest in education -- actually, what I find is everybody has an interest in education. Don't you? I find this very interesting. If you're at a dinner party, and you say you work in education -- actually, you're not often at dinner parties, frankly, if you work in education. (Laughter) You're not asked. And you're never asked back, curiously. That's strange to me. But if you are, and you say to somebody, you know, they say, "What do you do?" and you say you work in education, you can see the blood run from their face. They're like, "Oh my God," you know, "Why me? My one night out all week." (Laughter) But if you ask about their education, they pin you to the wall. Because it's one of those things that goes deep with people, am I right? Like religion, and money and other things. I have a big interest in education, and I think we all do. We have a huge vested interest in it, partly because it's education that's meant to take us into this future that we can't grasp. If you think of it, children starting school this year will be retiring in 2065. Nobody has a clue -- despite all the expertise that's been on parade for the past four days -- what the world will look like in five years' time. And yet we're meant to be educating them for it. So the unpredictability, I think, is extraordinary.

And the third part of this is that we've all agreed, nonetheless, on the really extraordinary capacities that children have -- their capacities for innovation. I mean, Sirena last night was a marvel, wasn't she? Just seeing what she could do. And she's exceptional, but I think she's not, so to speak, exceptional in the whole of childhood. What you have there is a person of extraordinary dedication who found a talent. And my contention is, all kids have tremendous talents. And we squander them, pretty ruthlessly. So I want to talk about education and I want to talk about creativity. My contention is that creativity now is as important in education as literacy, and we should treat it with the same status. (Applause) Thank you. That was it, by the way. Thank you very much. (Laughter) So, 15 minutes left. Well, I was born ... no. (Laughter)

I heard a great story recently -- I love telling it -- of a little girl who was in a drawing lesson. She was six and she was at the back, drawing, and the teacher said this little girl hardly ever paid attention, and in this drawing lesson she did. The teacher was fascinated and she went over to her and she said, "What are you drawing?" And the girl said, "I'm drawing a picture of God." And the teacher said, "But nobody knows what God looks like." And the girl said, "They will in a minute." (Laughter)

When my son was four in England -- actually he was four everywhere, to be honest. (Laughter) If we're being strict about it, wherever he went, he was four that year. He was in the Nativity play. Do you remember the story? No, it was big. It was a big story. Mel Gibson did the sequel. You may have seen it: "Nativity II." But James got the part of Joseph, which we were thrilled about. We considered this to be one of the lead parts. We had the place crammed full of agents in T-shirts: "James Robinson IS Joseph!" (Laughter) He didn't have to speak, but you know the bit where the three kings come in. They come in bearing gifts, and they bring gold, frankincense and myrrh. This really happened. We were sitting there and I think they just went out of sequence, because we talked to the little boy afterward and we said, "You OK with that?" And he said, "Yeah, why? Was that wrong?" They just switched, that was it. Anyway, the three boys came in -- four-year-olds with tea towels on their heads -- and they put these boxes down, and the first boy said, "I bring you gold." And the second boy said, "I bring you myrrh." And the third boy said, "Frank sent this." (Laughter)

What these things have in common is that kids will take a chance. If they don't know, they'll have a go. Am I right? They're not frightened of being wrong. Now, I don't mean to say that being wrong is the same thing as being creative. What we do know is, if you're not prepared to be wrong, you'll never come up with anything original -- if you're not prepared to be wrong. And by the time they get to be adults, most kids have lost that capacity. They have become frightened of being wrong. And we run our companies like this, by the way. We stigmatize mistakes. And we're now running national education systems where mistakes are the worst thing you can make. And the result is that we are educating people out of their creative capacities. Picasso once said this -- he said that all children are born artists. The problem is to remain an artist as we grow up. I believe this passionately, that we don't grow into creativity, we grow out of it. Or rather, we get educated out if it. So why is this?

I lived in Stratford-on-Avon until about five years ago. In fact, we moved from Stratford to Los Angeles. So you can imagine what a seamless transition that was. (Laughter) Actually, we lived in a place called Snitterfield, just outside Stratford, which is where Shakespeare's father was born. Are you struck by a new thought? I was. You don't think of Shakespeare having a father, do you? Do you? Because you don't think of Shakespeare being a child, do you? Shakespeare being seven? I never thought of it. I mean, he was seven at some point. He was in somebody's English class, wasn't he? How annoying would that be? (Laughter) "Must try harder." Being sent to bed by his dad, you know, to Shakespeare, "Go to bed, now," to William Shakespeare, "and put the pencil down. And stop speaking like that. It's confusing everybody." (Laughter)

Anyway, we moved from Stratford to Los Angeles, and I just want to say a word about the transition, actually. My son didn't want to come. I've got two kids. He's 21 now; my daughter's 16. He didn't want to come to Los Angeles. He loved it, but he had a girlfriend in England. This was the love of his life, Sarah. He'd known her for a month. Mind you, they'd had their fourth anniversary, because it's a long time when you're 16. Anyway, he was really upset on the plane, and he said, "I'll never find another girl like Sarah." And we were rather pleased about that, frankly, because she was the main reason we were leaving the country. (Laughter)

But something strikes you when you move to America and when you travel around the world: Every education system on earth has the same hierarchy of subjects. Every one. Doesn't matter where you go. You'd think it would be otherwise, but it isn't. At the top are mathematics and languages, then the humanities, and the bottom are the arts. Everywhere on Earth. And in pretty much every system too, there's a hierarchy within the arts. Art and music are normally given a higher status in schools than drama and dance. There isn't an education system on the planet that teaches dance everyday to children the way we teach them mathematics. Why? Why not? I think this is rather important. I think math is very important, but so is dance. Children dance all the time if they're allowed to, we all do. We all have bodies, don't we? Did I miss a meeting? (Laughter) Truthfully, what happens is, as children grow up, we start to educate them progressively from the waist up. And then we focus on their heads. And slightly to one side.

If you were to visit education, as an alien, and say "What's it for, public education?" I think you'd have to conclude -- if you look at the output, who really succeeds by this, who does everything that they should, who gets all the brownie points, who are the winners -- I think you'd have to conclude the whole purpose of public education throughout the world is to produce university professors. Isn't it? They're the people who come out the top. And I used to be one, so there. (Laughter) And I like university professors, but you know, we shouldn't hold them up as the high-water mark of all human achievement. They're just a form of life, another form of life. But they're rather curious, and I say this out of affection for them. There's something curious about professors in my experience -- not all of them, but typically -- they live in their heads. They live up there, and slightly to one side. They're disembodied, you know, in a kind of literal way. They look upon their body as a form of transport for their heads, don't they? (Laughter) It's a way of getting their head to meetings. If you want real evidence of out-of-body experiences, by the way, get yourself along to a residential conference of senior academics, and pop into the discotheque on the final night. (Laughter) And there you will see it -- grown men and women writhing uncontrollably, off the beat, waiting until it ends so they can go home and write a paper about it.

Now our education system is predicated on the idea of academic ability. And there's a reason. The whole system was invented -- around the world, there were no public systems of education, really, before the 19th century. They all came into being to meet the needs of industrialism. So the hierarchy is rooted on two ideas. Number one, that the most useful subjects for work are at the top. So you were probably steered benignly away from things at school when you were a kid, things you liked, on the grounds that you would never get a job doing that. Is that right? Don't do music, you're not going to b

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สวัสดี สบายดีหรือ จะได้รับดี ไม่มัน ฉันได้ถูกพัดไป โดยสิ่งทั้ง ในความเป็นจริง ออก (หัวเราะ) มี 3 ชุด ไม่มี ทำงานผ่านการประชุม ซึ่งจะเกี่ยวข้องกับสิ่งที่ฉันต้องการพูดคุยเกี่ยวกับ หนึ่งคือหลักฐานพิเศษความคิดสร้างสรรค์ที่มนุษย์ ในทั้งหมดของงานนำเสนอที่เราได้ และทุกคนที่นี่ เพียงความหลากหลายของมันและทำมัน ที่สองคือ ว่า มันมีใส่เราในสถานที่เรามีความคิดอะไรจะเกิดขึ้น ในอนาคต ไม่คิดว่านี้อาจเล่นออกมีความสนใจในการศึกษา - จริง สิ่งพบทุกคนมีความสนใจในการศึกษา คุณไม่ พบนี้น่าสนใจมากขึ้น ถ้าคุณอยู่ในงานเลี้ยงอาหารค่ำ และคุณบอกว่า คุณทำงานในสถานศึกษา - จริง คุณไม่มักจะในงานเลี้ยงอาหารค่ำ ตรงไปตรงมา ถ้าคุณทำงานในการศึกษา (หัวเราะ) คุณจะไม่ถูกถาม และคุณจะไม่เคยถูกถามกลับ curiously ก็แปลกที่ผม แต่ถ้าคุณอยู่ และคุณพูดกับใครสักคน คุณ ทราบ ว่า "คุณ ทำอะไร" และคุณบอกว่า คุณทำงานในสถานศึกษา คุณสามารถดูเลือดที่ทำจากใบหน้าของพวกเขา พวกเขากำลังชอบ "โอ้ ฉันพระเจ้า คุณรู้ว่า, " ทำไมฉัน ของฉันหนึ่งราตรีออกทุกสัปดาห์" (หัวเราะ) แต่ถ้าคุณถามเกี่ยวกับการศึกษาของพวกเขา พวกเขาตรึงคุณกำแพง เนื่องจากเป็นหนึ่งในสิ่งเหล่านั้นที่ไปลึกกับคน ฉันเหมาะสมหรือไม่ เช่น ศาสนา และเงิน และสิ่งอื่น ๆ มีสนใจใหญ่ในการศึกษา และฉันคิดว่า เราทำ เรามีความชอบธรรมมากใน บางส่วนเนื่องจากเป็นการศึกษาที่มีความหมาย ถึงเรานี้อนาคตที่เราไม่เข้าใจ ถ้าคุณคิดว่า เด็กที่เริ่มเรียน ปีนี้จะออกใน 2065 ไม่มีใครมีเงื่อนงำ - แม้ มีความเชี่ยวชาญทั้งหมดที่ได้รับในขบวนแห่วันผ่านมา 4 - สิ่งโลกจะเหมือนในเวลาห้าปี และยัง เรากำลังหมายถึงการจะให้พวกเขานั้น ดังนั้น unpredictability คิด เป็นพิเศษและส่วนสามนี้ ว่า เราได้ทั้งหมดตกลง กระนั้น การที่พิเศษจริง ๆ ผลิตที่เด็กได้ - กำลังการผลิตของพวกเขาสำหรับนวัตกรรม ผมหมายถึง Sirena คืนถูกเวล ไม่เธอ เพียงเห็นสิ่งที่เธอไม่ และเธอเป็นยอดเยี่ยม แต่ฉันคิดว่า เธอไม่ได้ เพื่อที่จะพูด พิเศษในวัยเด็ก สิ่งที่คุณมีมีเป็นคนอุทิศตนพิเศษที่พบช่าง และช่วงชิงงานบนของฉัน คือ เด็กทั้งหมดมีพรสวรรค์มาก และเรา squander พวกเขา สวย ruthlessly ดังนั้นอยากจะพูดคุยเกี่ยวกับการศึกษา และต้องการพูดคุยเกี่ยวกับความคิดสร้างสรรค์ ช่วงชิงงานบนของฉันคือ ความคิดสร้างสรรค์ตอนนี้เป็นความสำคัญในการศึกษาเป็นการวัด และเราควรถือว่า มีสถานะเดียวกัน (ปรบมือ) ขอบคุณ ที่มา โดยวิธีการ ขอบคุณมาก (หัวเราะ) ดังนั้น 15 นาทีซ้าย ดี ผมเกิด...หมายเลข (หัวเราะ)ผมได้ยินเรื่องราวดีล่า - รักบอกมัน - ของสาวน้อยที่อยู่ในบทเรียนวาดรูป เธอหก และเธอที่หลัง รูปวาด และครูกล่าวว่า เด็กคนนี้ไม่เคยจ่ายความสนใจ และในบทเรียนนี้วาด เธอได้ ครูถูกหลงเธอไปกว่าเธอ และเธอกล่าวว่า "สิ่งคุณ วาด" และหญิงสาวกล่าวว่า "ฉันกำลัง วาดรูปของพระเจ้า" และอาจารย์ "แต่ไม่มีใครรู้ว่าพระอะไรที่ดูเหมือน" และหญิงสาวกล่าวว่า, "พวกเขาจะในนาที" (หัวเราะ)เมื่อลูก 4 อังกฤษ - ที่จริงเขาคือสี่ทุก จะซื่อสัตย์ (หัวเราะ) ถ้าเรากำลังถูกเข้มงวดเกี่ยวกับมัน ทุกที่ที่เขาไป เขาได้สี่ปี กำลังอยู่ในการเล่นการประสูติ จำเรื่องราวได้หรือไม่ ไม่ มันเป็นใหญ่ มันเป็นเรื่องใหญ่ เมลกิบสันได้ผลสืบเนื่อง คุณอาจได้เห็น: "การประสูติ II" แต่ James ได้ส่วนของโจเซฟ ซึ่งเรารู้สึกตื่นเต้นเกี่ยวกับ เราถือว่าเป็นส่วนนำ เรามีเต็มเอี้ยดของตัวแทนในเสื้อยืด: "โรบินสัน James เป็นโจเซฟ! " (หัวเราะ) ไม่ต้องพูด แต่คุณรู้ว่าบิตที่สามกษัตริย์มาใน พวกเขามาในเรืองของขวัญ และพวกเขานำทอง กำยาน และ myrrh จริง ๆ เกิดขึ้น เรานั่งมี และผมคิดว่า พวกเขาเพียงแค่ออกจากลำดับ เพราะเราพูดคุยกับเด็กชายหลัง และเรากล่าว ว่า "คุณตกลงกับที่" และเขากล่าวว่า, "ใช่ ทำไม ผิดที่" พวกเขาสลับ ที่มา อย่างไรก็ตาม ชายสามมาใน 4 ปี ด้วยผ้าขนหนูชาบนศีรษะของพวกเขา - พวกเขาใส่กล่องเหล่านี้ลง และเด็กแรกกล่าวว่า "ฉัน นำทอง" และเด็กสองกล่าวว่า "ฉัน นำ myrrh" และเด็กที่สามกล่าวว่า "แฟรงค์ ส่งนี้" (หัวเราะ)สิ่งเหล่านี้มีอะไรที่เหมือนกันคือ ว่า เด็กจะมีโอกาส ถ้าพวกเขาไม่ทราบ พวกเขาจะได้ไป ผมขวา พวกเขาไม่กลัวความผิด ตอนนี้ ฉันไม่ตั้งใจ จะบอกว่า ถูกไม่ถูกต้องเป็นสิ่งเดียวกันเป็นการสร้างสรรค์ อะไรเรารู้ว่า ถ้าคุณไม่ได้เตรียมไว้จะไม่ถูกต้อง คุณจะไม่เคยเกิดขึ้นกับสิ่งเดิม - ถ้าคุณไม่เตรียมพร้อมที่จะถูก และตามเวลาพวกเขาได้ ผู้ใหญ่ เด็กส่วนใหญ่ได้สูญเสียกำลังการผลิตที่ พวกเขาได้กลายเป็นกลัวความผิด และเราเรียกใช้บริษัทของเราเช่นนี้ โดยวิธีการ เรา stigmatize ข้อผิดพลาด และเราตอนนี้ใช้ระบบการศึกษาแห่งชาติที่ผิดเป็นสิ่งเลวร้ายที่สุดที่คุณสามารถทำ และผลที่ได้คือ ว่า เราจะให้คนออกกำลังความคิดสร้างสรรค์ของพวกเขา ปิกัสโซเคยกล่าวนี้ - เขากล่าวว่า เด็กทุกคนเกิดมาศิลปิน ปัญหาคือยัง เป็นศิลปินเราโตขึ้น ผมเชื่อว่านี้ศิลป ว่า เราไม่เติบโตเป็นความคิดสร้างสรรค์ เราเติบโตออกจากมัน หรือมากกว่า เราได้ศึกษาหาว่ามัน ดังนั้น ทำไมเป็นเช่นนั้นผมอยู่ใน Stratford-on-Avon จนถึงประมาณห้าปีที่ผ่านมา ในความเป็นจริง เราย้ายจากสแตรทฟอร์ดไปลอสแอนเจลิส ดังนั้น คุณสามารถจินตนาการสิ่งราบรื่นเปลี่ยนที่ (หัวเราะ) จริง เราอาศัยอยู่ในเรียกว่า Snitterfield สแตรทฟอร์ด รอบนอกซึ่งเป็นที่เกิดของเชกสเปียร์พ่อ คุณจะหลงตามความคิดใหม่ ฉัน คุณไม่คิดว่า เชกสเปียร์มีบิดา คุณ คุณ เนื่องจากคุณไม่คิดว่า เชกสเปียร์เป็นบุตร คุณ เชกสเปียร์เป็นเจ็ด ฉันไม่เคยคิดว่า ผมหมายถึง เขาเจ็ดจุดบาง เขาถูกในของคนอังกฤษเรียน ไม่เขาหรือไม่ ว่ารำคาญที่จะ (หัวเราะ) "ต้องพยายามหนักขึ้น" ส่งเตียง โดยพ่อของเขา คุณ ทราบ การเชกสเปียร์ "ไปที่เตียง ตอนนี้ เชกสเปียร์ William, " แล้ววางดินสอลง และหยุดการพูดเช่นนั้น มันจะเกิดความสับสนทุกคน" (หัวเราะ)อย่างไรก็ตาม เราย้ายจากสแตรทฟอร์ดไปลอสแอนเจลิส และฉันเพียงต้องการพูดถึงการเปลี่ยนแปลง จริง ลูกไม่ต้องมา ได้สองเด็ก เขาเป็น 21 ลูกสาวของฉัน 16 เขาไม่อยากจะไปลอสแอนเจลิส รักมัน แต่เขามีแฟนที่ประเทศอังกฤษ นี่คือความรักของชีวิต ซาราห์ เขาได้รู้จักเธอในเดือน คุณ พวกเขาเคยมีครบสี่ของพวกเขา เนื่องจากเป็นเวลานานเมื่อคุณ 16 อย่างไรก็ตาม ไม่พอใจจริง ๆ บนเครื่องบิน และเขากล่าวว่า "ฉันไม่สามารถ หาสาวอื่นเช่นซาราห์" และเราก็ค่อนข้างพอใจเกี่ยวกับที่ ตรงไปตรงมา เพราะเธอเป็นเหตุผลหลักที่เราได้ออกนอกประเทศ (หัวเราะ)แต่สิ่งที่นัดคุณเมื่อคุณย้ายไปอเมริกาและเมื่อคุณเดินทางทั่วโลก: ลำดับชั้นเดียวกันของเรื่องได้ทุกระบบการศึกษาในโลก ทุกคน ไม่ว่าจะไปไหน คุณคิดว่า มันจะเป็นอย่างอื่น แต่ไม่ ด้านบนคือคณิตศาสตร์และภาษา แล้วที่มนุษยศาสตร์ และด้านล่างมีศิลปะ ทุกที่บนโลก และในทุกระบบสวยมาก เกินไป มีชั้นภายในศิลปะ ศิลปะและดนตรีตามปกติให้สถานะสูงในโรงเรียนกว่าละครและเต้นรำ ไม่มีระบบการศึกษาในโลกที่สอนเต้นทุกวันเด็กแบบที่เราสอนได้คณิตศาสตร์ ทำไม ทำไมล่ะ ฉันคิดว่า นี้ค่อนข้างสำคัญ ผมคิดว่า คณิตศาสตร์เป็นสิ่งสำคัญมาก แต่ให้ เป็นเต้น เด็กเต้นตลอดเวลาถ้าพวกเขาไม่สามารถ เราทำ เรามีร่างกาย ไม่เรา พลาดการประชุมไม่ได้ (หัวเราะ) ดี ๆ เกิดอะไรขึ้นเป็น เด็กโต เราเริ่มสอนสั่งความก้าวหน้าจากพุงขึ้น แล้ว เราโฟกัสบนศีรษะของพวกเขา และเล็กน้อย ไปด้านใดด้านหนึ่งถ้าคุณเคยไปศึกษา เป็นคนต่างด้าว และกล่าวว่า "มันคืออะไรสำหรับ สาธารณ" ผมคิดว่า คุณจะต้องสรุป - ถ้าคุณดูผลลัพธ์ ผู้สำเร็จจริง ๆ ตาม ที่ทำทุกอย่างที่พวกเขาควร ที่ได้รับทั้งหมดบราวนี่คะแนน ที่ชนะ - ผมคิดว่า คุณจะต้องสรุปวัตถุประสงค์ทั้งหมดของการศึกษาสาธารณะทั่วโลกคือการ ผลิตอาจารย์มหาวิทยาลัย ไม่ได้ พวกเขากำลังคนด้านบนออกมา และเคยเป็นหนึ่ง จึงมี (หัวเราะ) และชอบอาจารย์มหาวิทยาลัย แต่คุณรู้ ว่า เราไม่ควรเก็บพวกเขาขึ้นเป็นหมายสูง–น้ำสำเร็จมนุษย์ทั้งหมด พวกเขากำลังเพียงรูปแบบของชีวิต ชีวิตรูปแบบอื่น แต่พวกเขาอยากเป็น และฉันพูดจากจิตนั้น มีความอยากรู้อยากเห็นบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับอาจารย์ในประสบการณ์ของฉัน - ไม่ใช่ทั้งหมดของพวกเขา แต่โดยทั่วไปแล้ว — พวกเขาอาศัยอยู่ในหัวของพวกเขา พวกเขาอาศัยอยู่มี และเล็กน้อย ไปด้านใดด้านหนึ่ง พวกเขากำลัง disembodied รู้ ในการชนิดของแบบอักษร พวกเขามองตามร่างกายของพวกเขาเป็นรูปแบบการขนส่งสำหรับหัวของพวกเขา ไม่พวกเขา (หัวเราะ) มันเป็นวิธีการของหัวหน้าการประชุม ถ้าคุณต้องการหลักฐานที่แท้จริงของประสบการณ์ out-of-body โดยวิธี เกลียวด้วยตัวคุณเองไปประชุมที่อยู่อาศัยของนักวิชาการอาวุโส กป๊อปไปไนท์คลับในคืนสุดท้าย (หัวเราะ) และมีคุณจะเห็นมัน - โตผู้ชาย และผู้หญิงเขียนดะ ปิดชนะ รอจนกว่าจะสิ้นสุดเพื่อให้สามารถกลับบ้าน และเขียนเอกสารเกี่ยวกับเรื่องนี้ขณะนี้ ระบบการศึกษาของเราเป็น predicated ในความคิดของความสามารถทางวิชาการ และมีเหตุผล ทั้งระบบคิด ค้น - ทั่วโลก มีระบบการศึกษา ไม่สาธารณะจริง ๆ ก่อนศตวรรษที่ 19 พวกเขาทั้งหมดมาอยู่เพื่อ ตอบสนองความต้องการของ industrialism ดังนั้น ลำดับชั้นรากบนความคิดที่สอง หนึ่งหมายเลข ที่เรื่องมีประโยชน์มากสำหรับการทำงานที่ด้านบน ดังนั้น คุณได้คง steered benignly จากสิ่งที่เรียนก็เด็ก พนัก ใน grounds ว่าคุณจะไม่ได้รับงานทำที่ จะใช่หรือไม่ ไม่ได้ทำเพลง ที่คุณกำลังจะ b

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อรุณสวัสดิ์ คุณเป็นอย่างไร ? มันเยี่ยมมากเลยใช่มั้ย ? ผมกระเด็นไป โดยเรื่องทั้งหมด ในความเป็นจริง , ฉันต้องไปแล้ว ( หัวเราะ ) มี 3 ชุด ยังไม่มี วิ่งผ่านการประชุมที่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่ฉันต้องการพูดคุยเกี่ยวกับ หนึ่งเป็นพิเศษ หลักฐานของความคิดสร้างสรรค์ของมนุษย์ในการนำเสนองานที่เรามี และทุกคนที่นี่เพียงหลากหลายและในช่วงนั้น สองคือ ว่า มันทำให้เราอยู่ในสถานที่ที่เราไม่รู้เลยว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น ในเรื่องของอนาคต ไม่รู้ว่าวิธีนี้อาจจะเล่นออก

ฉันมีความสนใจในการศึกษา -- จริงๆ แล้วสิ่งที่ฉันพบก็คือ ทุกคนมีความสนใจในการศึกษา ไม่คุณ ? ฉันพบนี้น่าสนใจมาก ถ้าคุณกำลังอยู่ในงานเลี้ยงอาหารเย็นและคุณบอกว่า คุณทำงานในการศึกษา -- จริงๆแล้วคุณไม่ได้มักจะในงานเลี้ยงอาหารเย็น ตรงไปตรงมา ถ้าคุณทำงานทางด้านการศึกษา ( หัวเราะ ) คุณไม่ได้ถาม และคุณก็ไม่เคยถามกลับอย่างสงสัย มันแปลกนะ แต่ถ้าเป็นคุณ คุณพูดกับใคร คุณก็รู้ พวกเขากล่าวว่า " สิ่งที่คุณทำ ? และคุณบอกว่า คุณทำงานในการศึกษา , คุณสามารถเห็นเลือดที่ไหลจากใบหน้าของพวกเขา พวกเขาเป็นเหมือน " โอ้พระเจ้า" คุณก็รู้ " ฉันทำไม ? ฉันคืนนึงออกทุกสัปดาห์ " ( หัวเราะ ) แต่ถ้าถามเกี่ยวกับการศึกษาของพวกเขา พวกเขาขาคุณกับผนัง เพราะมันเป็นหนึ่งในสิ่งเหล่านั้นที่ไปลึกกับคน ผมพูดถูกมั้ย ? เช่น ศาสนา เงิน และสิ่งของอื่น ๆ ฉันมีความสนใจอย่างมากในการศึกษา และฉันคิดว่า เราทุกคนทำ เราต้องอ้อมใหญ่ในนั้นส่วนหนึ่งเป็นเพราะการศึกษามันมีความหมายที่จะพาเราเข้าสู่อนาคตที่เราไม่สามารถเข้าใจ ถ้าคุณคิดว่า เด็กเริ่มเรียนปีนี้จะเกษียณในปี 1799 . ไม่มีใครมีเบาะแส -- แม้จะมีความเชี่ยวชาญที่ได้รับในขบวนแห่ตลอดสี่วัน . . สิ่งที่โลกจะเหมือนในเวลาห้าปี . แต่เราก็ตั้งใจจะให้เขา ดังนั้น การคาดการณ์ ,ฉันคิดว่ามันพิเศษ

และส่วนที่สามของเรื่องนี้ก็คือว่า เราตกลงกัน อย่างไรก็ตาม ในความสามารถที่พิเศษจริงๆ ที่เด็กมีศักยภาพของนวัตกรรม ฉันหมายถึง เซริน่า เมื่อคืนก็ประหลาดใจ ใช่มั้ย แค่เห็นสิ่งที่เธอจะทำ เธอเป็นพิเศษ แต่ผมคิดว่าเธอไม่ใช่เพื่อที่จะพูด , พิเศษในทั้งหมดของวัยเด็กสิ่งที่คุณต้องมีคนอุทิศพิเศษที่พบพรสวรรค์ แล้วการต่อสู้ของฉันคือ เด็กทุกคนมีความสามารถอย่างมาก เราปล่อยให้พวกเขา สวยอย่างไร้ความปราณี ดังนั้นฉันต้องการที่จะพูดคุยเกี่ยวกับการศึกษาและฉันต้องการพูดคุยเกี่ยวกับความคิดสร้างสรรค์ การต่อสู้ของฉันคือความคิดสร้างสรรค์ในขณะนี้เป็นสิ่งสำคัญในการศึกษาการรู้หนังสือ และเราควรจะรักษามัน มีสถานะเดียวกัน ( เสียงปรบมือ ) ขอบคุณครับนั่นมัน โดยวิธี ขอบคุณมากครับ ( หัวเราะ ) ดังนั้น เหลืออีก 15 นาที ฉันเกิดมา . . . . . . . ไม่ครับ ( หัวเราะ )

ผมได้ยินเรื่องราวนี้ . . . ฉันรักบอก . . . มัน . . . ของสาวน้อยที่ถูกในการวาดภาพบทเรียน เธออายุ 6 ขวบ เธออยู่ด้านหลัง วาดภาพ และครูก็บอกว่าเด็กไม่เคยให้ความสนใจ และในการวาดภาพบทเรียนนี้ที่เธอทำครูหลงใหลเธอเข้าไป เธอพูดว่า " เธอวาดอะไรอยู่ ? " และผู้หญิงพูดว่า " หนูวาดรูปของพระเจ้า . " แล้วครูก็พูดว่า " แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าพระเจ้าหน้าตาเป็นยังไง และสาวกล่าวว่า " พวกเขาจะในนาที . " ( หัวเราะ )

เมื่อลูกชายของฉันคือสี่ในอังกฤษ -- จริงเขาสี่ทุกที่เป็น ซื่อสัตย์ ( หัวเราะ ) ถ้าเราเข้มงวดเรื่องนี้ทุกที่ที่เขาไป เขาสี่ปีนั้น เขาอยู่ในละครกำเนิดพระเยซู . คุณจำเรื่องนี้ได้มั้ย ? ไม่ , มันใหญ่มาก มันเป็นเรื่องใหญ่ เมล กิ๊บสันทำภาค คุณอาจได้เห็นมัน : " ประสูติ 2 " แต่เจมส์ได้รับส่วนหนึ่งของโยเซฟซึ่งเราตื่นเต้นเกี่ยวกับ เราพิจารณานี้เป็นหนึ่งในส่วนที่นำ เรามีสถานที่หนาตาเต็มของตัวแทนในเสื้อยืด : เจมส์โรบินสัน คือ โจเซฟ" ( หัวเราะ ) เขาไม่ต้องพูด แต่คุณรู้ว่าบิตที่ 3 กษัตริย์เข้ามา พวกเขามาแบกของขวัญและพวกเขานำทองคำ กำยาน และมดยอบ มันเกิดขึ้นจริง เรานั่งอยู่ตรงนั้น และฉันคิดว่า พวกเขา ก็ ออก ลำดับ เพราะเราได้คุยกับเด็กชาย หลังจากนั้นแล้วเรากล่าวว่า " คุณโอเคหรือเปล่า? " และเขากล่าวว่า , " ใช่ , ทำไม ? นั่นอะไรหรอ ? " พวกเขาแค่สลับนั่นมัน อย่างไรก็ตาม เด็กสามสี่ขวบมา -- ชาผ้าขนหนูบนหัวของพวกเขา -- และพวกเขาวางกล่องนี้ลงไป และ เด็ก แรก กล่าวว่า " ผมให้คุณทอง " และเด็กคนที่สอง กล่าวว่า " ผมจะพาคุณไม้หอม และเด็กคนที่สามกล่าวว่า " แฟรงค์ ส่ง " เสียงหัวเราะ )

ว่าเรื่องเหล่านี้มีเหมือนกันคือว่า เด็กจะมีโอกาส ถ้าพวกเขาไม่รู้ว่า พวกเขาจะต้องไป ผมพูดถูกใช่มั้ย ?พวกเขาจะไม่กลัวที่จะผิด ตอนนี้ ฉันไม่ได้หมายความว่าถูกผิด ก็เหมือนกับการสร้างสรรค์ สิ่งที่เรารู้คือ ถ้าคุณไม่ได้เตรียมที่จะผิด คุณจะไม่มีทางทำอะไรใหม่ๆ . . . ถ้าคุณไม่ได้เตรียมที่จะผิด และโดยเวลาที่พวกเขาจะเป็นผู้ใหญ่ เด็กส่วนใหญ่ไม่มีความสามารถนั้น พวกเขาจะกลัวที่จะผิดและเราเรียกใช้ บริษัท ของเราแบบนี้ครับ เราทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงความผิดพลาด ขณะนี้เราใช้ระบบการศึกษาแห่งชาติที่ความผิดพลาดเป็นสิ่งเลวร้ายที่สุดที่คุณสามารถทำให้ ผลคือ เราจะให้คนออกจากความสามารถสร้างสรรค์ของพวกเขา ปิกัซโซ่ เคยกล่าวไว้ว่า . . . เขาบอกว่า เด็กทุกคนเกิดมาเป็นศิลปิน ปัญหาคือ ยังคงเป็นศิลปินที่เราเติบโตขึ้นผมเชื่อครับ ว่าเราไม่ได้เติบโตเป็นความคิดสร้างสรรค์ เราเติบโตออกมาจากมัน หรือมากกว่า , เราได้รับการศึกษา ถ้ามัน แต่ทำไม ?

ผมอาศัยอยู่ใน Stratford เกี่ยวกับเอวอน จนกระทั่งเมื่อห้าปีก่อน ในความเป็นจริง เราย้ายจาก Stratford ที่ลอสแองเจลิส ดังนั้นคุณสามารถจินตนาการสิ่งที่เปลี่ยนแปลงที่ไร้รอยต่อที่เป็น ( หัวเราะ ) จริงๆ เราอยู่ในสถานที่ที่เรียกว่า snitterfield นอก Stratford ,ซึ่งพ่อที่เช็คสเปียร์เกิด คุณหลงโดยความคิดใหม่ ฉันคือ คุณไม่คิดว่าของเช็คสเปียร์ พ่อของคุณ ? คุณ ? เพราะว่าคุณไม่คิดว่าของเชกสเปียร์เป็นเด็ก ใช่มั้ย ? เชคสเปียร์เป็นเจ็ด ? ผมไม่เคยคิดถึงมัน ฉันหมายถึง เขาเจ็ดในบางจุด เขาอยู่ในคลาสบางคนภาษาอังกฤษไม่ใช่เหรอ น่ารำคาญที่ว่าจะเป็นอย่างไร( หัวเราะ ) " ต้องพยายามให้มากกว่านี้ " ถูกส่งเข้านอน โดยพ่อของเขา , คุณก็รู้ , เช็คสเปียร์ , " ไปที่เตียง ตอนนี้ " วิลเลียม เช็คสเปียร์ และ วางดินสอลง ห้ามพูดแบบนั้น ทุกคนก็งง " ( หัวเราะ )

แต่เราย้ายจาก Stratford ไปยัง Los Angeles , และฉันต้องการที่จะพูดเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงจริงๆ ลูกชายของฉันไม่ได้ต้องการที่จะมา ฉันมีลูกสองคน เขา 21 แล้วลูกสาวของฉันอายุแค่ 16 เขาไม่อยากไป Los Angeles เขาชอบมัน แต่เขามีแฟนอยู่ที่อังกฤษ นี้คือ ความรักของชีวิตของเขา , ซาร่าห์ เขารู้จักเธอมาเป็นเดือนแล้ว ใจคุณ , พวกเขาต้องการมีวันครบรอบปีที่สี่ของพวกเขาเพราะมันเป็นเวลานานเมื่อคุณอายุ 16 ยังไงก็ตาม เขาอารมณ์เสียจริงๆ บนเครื่องบิน และเขากล่าวว่า " ผมไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนเหมือนซาร่า " และเราก็ค่อนข้างพอใจแล้วพูดตรงๆนะ เพราะเธอคือเหตุผลหลักที่เรากำลังจะไปต่างประเทศ ( หัวเราะ )

แต่สิ่งที่กัดคุณเมื่อคุณย้ายไปอเมริกา และเมื่อคุณเดินทางรอบโลก : ระบบการศึกษาที่ทุกคนบนโลกมีลำดับชั้นเดียวกันของวิชา ทุกๆ คน ไม่ว่าคุณจะไปที่ไหน คุณจะคิดว่า มันจะเป็นอย่างอื่น แต่ไม่ใช่ ที่ด้านบนเป็นคณิตศาสตร์และภาษาและมนุษยศาสตร์และด้านล่างเป็นศิลปะ ทุกที่บนโลก และในสวยมากทุกระบบด้วย มีลำดับชั้นในศิลปะ ศิลปะและดนตรีตามปกติได้สูงกว่าในโรงเรียนกว่าละครและการเต้นรำ ไม่มีระบบการศึกษาในโลกที่สอนเต้นทุกวัน เด็กที่เราสอนคณิตศาสตร์ ทำไม ? ทำไมจะไม่ล่ะ ฉันคิดว่ามันค่อนข้างสำคัญฉันคิดว่าคณิตศาสตร์เป็นเรื่องสำคัญมาก แต่ก็เต้นได้ เด็กเต้นตลอดเวลาหากพวกเขาอนุญาตให้เราทำ เราทุกคนมีร่างกาย , เราไม่ ? ฉันพลาดการประชุม ? ( หัวเราะ ) จริงๆ แล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ เด็กที่โตขึ้น เราเริ่มให้ความรู้พวกเขามีความก้าวหน้าจากเอวขึ้น แล้วเราโฟกัสบนหัวของพวกเขา และเล็กน้อยไปด้านใดด้านหนึ่ง

ถ้าคุณได้เยี่ยมชมศึกษา เป็นมนุษย์ต่างดาวและพูดว่า " นี่มัน , การศึกษาสาธารณะ ? ฉันคิดว่าคุณจะต้องสรุป . . . ถ้าคุณดูที่เอาท์พุทที่ประสบความสำเร็จจริงๆด้วย ใครไม่ทุกอย่างที่พวกเขาควร ผู้ที่ได้รับคะแนนบราวนี่ ใครจะเป็นผู้ชนะ . . . ฉันคิดว่าคุณจะต้องสรุปจุดประสงค์ของการศึกษาทั่วโลก เพื่อผลิตอาจารย์มหาวิทยาลัย ไม่ใช่เหรอพวกเขาเป็นคนที่ออกมาด้านบน ผมเคยเป็นหนึ่ง เพื่อให้มี ( หัวเราะ ) และผมเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย แต่คุณรู้มั้ย เราไม่ควรเก็บไว้เป็นเครื่องหมายน้ำสูงของมนุษย์ ความสำเร็จ พวกเขาเพียงแค่รูปแบบของชีวิตอีกรูปแบบหนึ่งของชีวิต แต่พวกเขาไม่สงสัย และฉันพูดออกมาจากความรักของพวกเขามีอะไรสงสัยเกี่ยวกับอาจารย์ในประสบการณ์ของฉัน . . . ไม่ทั้งหมดของพวกเขา แต่โดยทั่วไปแล้ว . . . พวกเขาอยู่ในหัวของพวกเขา พวกเขาอาศัยอยู่ที่นั่นและเล็กน้อยไปด้านใดด้านหนึ่ง พวกเขาปลด ในชนิดของอักษรวิธี พวกเขามองร่างกายของพวกเขาเป็นรูปแบบของการขนส่งในหัวของพวกเขา พวกเขาไม่ ? ( หัวเราะ ) มันเป็นวิธีการของพวกเขามุ่งหน้าไปยังการประชุมถ้าคุณต้องการหลักฐานจริงออกจากประสบการณ์ร่างกาย , โดยวิธี , รับตัวเองพร้อมกับการประชุมที่อยู่อาศัยของนักวิชาการอาวุโส และปรากฏในดิสโก้เธคในค่ำคืนสุดท้าย ( หัวเราะ ) และมีคุณจะเห็นมัน . . . ผู้ชายและผู้หญิงเขียนดะ , ปิดจังหวะ รอจนกว่ามันจะสิ้นสุดดังนั้นพวกเขาสามารถกลับบ้านและเขียนเกี่ยวกับมัน .

ตอนนี้ระบบการศึกษาของเราตามแนวคิดของความสามารถทางวิชาการ และมี เหตุผล ระบบทั้งหมดถูกคิดค้น -- ทั่วโลกไม่มีสาธารณะ ระบบการศึกษา จริงๆ ก่อนศตวรรษที่ 19 พวกเขาทั้งหมดเข้ามาเป็นเพื่อตอบสนองความต้องการของอุตสาหกรรม . ดังนั้นลำดับชั้นเป็นรากฐานความคิด 2 ข้อหนึ่ง ว่า วิชาที่มีประโยชน์มากที่สุดสำหรับงานที่ด้านบนดังนั้นคุณอาจจะถูกบังคับ benignly ห่างจากสิ่งที่โรงเรียนเมื่อคุณเป็นเด็ก สิ่งที่คุณชอบ บนพื้นที่ที่คุณจะไม่มีวันได้งานทำ นั่นใช่มั้ย ? ไม่ทำดนตรี คุณจะไม่ไป บี