When Stefano Roi was twelve years o

When Stefano Roi was twelve years old, he asked his father, a sea captain and the owner of a fine sailing ship, to take him on board as his birthday gift.
“When I grow up,” the boy said, “I want to go to sea with you. And I shall command ships even more beautiful and bigger than yours.”
“God bless you, my son,” the father answered.
And since his vessel had to leave that very day, he took the boy with him.

It was a splendid sunny day, and the sea was calm. Stefano, who had never been on a ship, happily wandered around on deck, admiring the complicated maneuvers of the sails. He asked the sailors about this and that, and they gladly explained everything to him.

When the boy had gone astern, he stopped, his curiosity aroused, to observe something that intermittently rose to the surface at a distance of two to three hundred meters, in line with the ship’s wake.

Although the ship was indeed moving fast, carried by a great quarter wind, that thing always maintained the same distance. And though the boy did not make out what it was, there was some indefinable air about it, which attracted him intensely.

No longer seeing Stefano on deck, the father came down from the bridge, after having shouted his name in vain, and went to look for him.

“Stefano, what are you doing there, standing so still?” the captain asked his son, finally perceiving him on the stern as he stared at the waves.
“Papa, come here and see.”
The father came, and he too looked in the direction indicated by the boy, but he could not see anything.
“There’s a dark thing that rises in the wake every so often,” Stefano said, “and it follows behind us.”
“Despite my forty years,” said the father, “I believe I still have good eyesight. But I see absolutely nothing.”

And the boy insisted, the father went to get a telescope, and he scrutinized the surface of the sea, in line with the wake. Stefano saw him turn pale.

“What is it? Why do you make that face?”
“Oh, I wish I had never listened to you,” the captain exclaimed. “Now I’m worried about you. What you see rising from the water and following us is not some object. That is a colomber. It’s the fish that sailors fear above all others, in every sea in the world. It is a tremendous mysterious shark, more clever than man. For reasons that perhaps no one will ever know, it chooses its victim, and when it has chosen, it pursues him for years and years, for his entire life, until it has succeeded in devouring him. And the strange this is this: No one can see the colomber except the victim himself and his blood relations.”

“It’s not a story?”

“No. I have never seen it. But from descriptions I have heard many times, I immediately recognized it. That bison like muzzle, that mouth continually opening and closing, those terrible teeth. Stefano, there’s no doubt, the colomber has ominously chosen you, and as long as you go to sea, it will give you no peace. Listen to me: We are going back to land now, immediately; you will go ashore and never leave it again, not for any reason whatsoever. You must promise me you won’t. Seafaring is not for you, my son. You must resign yourself. After all, you will be able to make your fortune on land too.”

Having said this, he immediate reversed his course, reentered the port, and on the pretext of a sudden illness, he put his son ashore. Then he left again without him.

Deeply troubled, the boy remained on the shore until the last tip of the masts sank behind the horizon. Beyond the pier that bounded the port, the seas was completely deserted. But looking carefully, Stefano could perceive a small black point which intermittently surfaced on the water: It was “his” colomber, slowly moving back and forth, obstinately waiting for him.

From then on, with every expedient the boy was dissuaded from his desire to go to sea. His father sent him to study at an inland city, hundreds of kilometers away. And for some time, distracted by his new surroundings, Stefano no longer thought about the sea monster. Still, he returned home for summer vacations, and the first thing he did, as soon as he had some free time, was hurry to the end of the pier for a kind of verification, although he fundamentally considered it unnecessary. After so many years, even supposing that all the stories his father told him were true, the colomber had certainly given up its siege.

But Stefano stood there, astonished, his heart pounding. At a distance of two to three hundred meters from the pier, in the open sea, the sinister fish was moving back and forth, slowly, raising its muzzle from the water every now and then and turning toward land, as it anxiously watched for whether Stefano was coming at last.

So the idea of that hostile creature waiting for him day and night became a secret obsession for Stefano. And even in the distant city it cropped up to wake him with worry in the middle of the night. He was safe, of course; hundreds of kilometers separated him from the colomber. And yet he knew that beyond the mountains, beyond the forests and the plains, the shark was waiting for him. He might have moved even to the most remote continent, and still the colomber would have appeared in the mirror of the nearest sea, with the inexorable obstinacy of a fatal instrument.

Stefano, who was a serious and eager boy, profitably continued his studies, and as soon as he was a man, he found a dignified and well-paying position at a store in the inland city. Meanwhile, his father died through illness, his magnificent ship was sold by his widow, and his son found himself the heir to a modest fortune. Work, friends, diversions, first love affairs- Stefano’s life was not well under way, but the thought of the colomber nonetheless tormented him like a mirage that was fatal and fascinating at the same time; and as the days passed, rather than disappear, it seemed to become more insistent.

Great are the satisfactions of an industrious, well-to-do, and quiet life, but greater still is the attraction of the abyss. Stefano was hardly twenty-two years old when, having said goodbye to his inland friends and resigned from his job, he returned to his native city and told his mother of his firm intention to follow his father’s trade. The woman, to whom Stefano had never mentioned the mysterious shark, joyfully welcomed his decision. To have her son abandon the sea for the city had always seemed to her, in her heart, a betrayal of the family’s tradition.

Stefano began to sail, giving proof of his sea-worthiness, his resistance to fatigue, and his intrepid spirit. He sailed and sailed, and in the wake of his ship, day and night, in good weather and in storms, the colomber trudged along. He knew that this was his curse and his penalty, and precisely for this reason, perhaps, he did not find the strength to sever himself from it. And no one on board, except him, perceived the monster.

“Don’t you see anything over there?” he asked his companions from time to time, pointing at the wake.
“No, we don’t see anything at all. Why?”
“I don’t know. It seemed to me…”
“You didn’t see a colomber, by any chance, did you?” the sailors asked, laughing and touching wood.
“Why are you laughing? Why are you touching wood?”
“Because the colomber is an animal that spares no one. And if it has begun to follow this ship, it means that one of us is doomed.”

But Stefano did not slacken. The uninterrupted threat that followed on his heels seemed in fact to strengthen his will, his passion for the sea, his courage in times of strife and danger.

When he felt that he was master of his trade, he used his modest inheritance to acquire a small steam freighter with a partner; then he became the sole proprietor of it, and thanks to a series of successful shipments, he could subsequently buy a true merchantman, setting out with always more-ambitious aims. But the successes, and the millions, were unable to remove that continual torment from his soul; nor did he ever try, on the other hand, to sell the ship and retire to undertake different enterprises on land.

To sail and sail was his only thought. Just as soon as he set foot on land in some port after a long journey, the impatience to depart again immediately pricked him. He knew that outside the colomber was waiting for him and that the colomber was synonymous with ruin. With nothingness. An indomitable impulse dragged him without rest, from one ocean to another.

Until one day, Stefano suddenly realized that he had grown old, very old; and no one around him could explain why, rich as he was, he did not finally leave the cursed life of the sea. He was old, and bitterly unhappy, because his entire existence had been spent in that mad flight across the seas, to escape his enemy. But the temptation of the abyss had always been greater for him than the joys of a prosperous and quiet life.

One evening, while his magnificent ship was anchored offshore at the port where he was born, he felt close to death. He then called his second officer, in whom he had great trust, and ordered him not to oppose what he was about to do. The other man promised, on his honor.

Having gotten this assurance, Stefano revealed to the second officer the story of the colomber that had continued to pursue him uselessly for nearly fifty years. The officer listened to him, frightened.

“It has escorted me from one end of the world to the other,” Stefano said, “with a faithfulness that not even the noblest friend could have shown. Now I am about to die. The colomber too will be terribly old and weary by now. I cannot betray it.”

Havin

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อสเตฟาโนร้อย สิบสองปีที่แล้ว เขาถามบิดา กัปตันซี และเจ้าของเรือดีเรือ ใช้เขาบนเรือเป็นของขวัญวันเกิดของเขา "เมื่อผมโตขึ้น เด็กกล่าวว่า "ฉันต้องการไปทะเลกับคุณ และฉันจะสั่งเรือสวยงาม และยิ่งใหญ่กว่าของคุณ" "พระเจ้าอวยพรคุณ ลูก พ่อตอบและเนื่องจากเรือของเขาได้ไปวันนั้นมาก เขาเอาเด็กกับเขา ก็แดดสวยงาม และทะเลก็สงบ สเตฟาโน ที่มีไม่ได้ในเรือ อย่างมีความสุขได้เดินไปมาทั่วบนดาดฟ้า ชื่นชมทัพซับซ้อนของใบ เขาถามลูกเรือเกี่ยวกับการนี้และที่ และพวกเขายินดีอธิบายทุกอย่างให้เขา เมื่อเด็กหายไปไหน astern เขาหยุด เขาอยาก aroused สังเกตบางสิ่งบางอย่างที่เป็นระยะ ๆ ไปพื้นผิวในระยะสองสามร้อยเมตร โดยการปลุกของเรือ ถึงแม้ว่าเรือถูกย้ายจริงรวดเร็ว จำหน่ายในไตรมาสที่ดีลม สิ่งที่รักษาระยะห่างเดียวกันเสมอ และแม้ว่าเด็กไม่ไม่ทำอะไรที่มันเป็น มีอากาศบางเคร่งเครียดเกี่ยวกับมัน ซึ่งเขาเจี๊ยบ ไม่เห็นสเตฟาโนบนดาดฟ้า พ่อลงมาจากสะพาน หลังมีตะโกนชื่อของเขาเปล่า ๆ และไปหาเขา "สเตฟาโน อะไรคุณทำมี ดังนั้นยังคงยืน" กัปตันขอบุตร สุด perceiving เขาบนสเติร์นเป็นเขาจ้องไปที่คลื่นนั้น "ปาป้า มาที่นี่ และดู"พ่อ มา และเขามองในทิศทางที่ตามเด็กเกินไป แต่เขาอาจไม่เห็นอะไร "ไม่มีมืดสิ่งที่เพิ่มขึ้นในการปลุกทุกบ่อย สเตฟาโนว่า "และมันตามหลังเรา" "แม้ฉันสี่สิบปี บิดากล่าวว่า "ผมเชื่อ ว่า ยังมีสายตาดี แต่เห็นอะไรอย่างนี้" และเด็ก ยืนยัน บิดาไปรับกล้อง และเขา scrutinized พื้นผิวของทะเล โดยการปลุก สเตฟาโนเห็นเขาหน้า "มันคืออะไร ทำไมคุณทำหน้าที่" "โอ้ ฉันต้องการฉันไม่เคยได้ฟังคุณ กัปตันทางหลุดรอด "ตอนนี้ผมห่วง สิ่งที่คุณเห็นไรซิ่ง จากน้ำ และต่อไป นี้เราจะไม่วัตถุบางอย่าง ว่าเป็นความ colomber มันเป็นปลาที่ชาวเรือกลัวเหนือสิ่งอื่น ในทะเลทุกที่ในโลก มหาศาลลึกลับฉลาม ฉลาดยิ่งกว่าคนได้ เหตุผลที่บางทีใครจะเคยทราบ จะเลือกเหยื่อเป็น และเมื่อได้เลือก มัน pursues เขาสำหรับปีและปี ตลอดชีวิต จนกว่าจะประสบความสำเร็จใน devouring เขา และแปลกนี้นี่: ไม่มีใครสามารถดู colomber ยกเว้นเหยื่อตัวเองและความสัมพันธ์ของเขาเลือดได้ " "มันไม่ใช่เรื่อง" "หมายเลขผมไม่เคยเห็นก็ แต่จากคำอธิบายที่ผมเคยได้ยินหลายครั้ง ฉันทันทีรู้จักมัน กระทิงที่ต้องเย็บปาก ปากเปิด และ ปิด ฟันที่น่ากลัวอย่างต่อเนื่อง สเตฟาโน มีข้อสงสัย colomber ominously เลือกคุณ และตราบใดที่คุณไปทะเล มันจะให้สงบไม่ ฟังฉัน: เราจะกลับไปยังที่ดินเดี๋ยวนี้ ทันที คุณจะไปตาย และไม่เคยปล่อยให้มันอีกครั้ง ไม่เหตุผลใด ๆ เลย คุณต้องสัญญาว่า ฉันคุณจะไม่ Seafaring ไม่ใช่สำหรับคุณ ฉัน คุณต้องเลิกเล่นเอง หลังจากที่ทุก คุณจะสามารถเพื่อให้ชะตาบนที่ดินเกินไป" พูด เขาทันทีกลับหลักสูตรของเขา reentered ท่าเรือ และบนข้ออ้างเจ็บป่วยฉับพลัน เขาใส่บุตรชายฝั่ง แล้ว เขาทิ้งอีกไม่ ลึก ปัญหาเด็กยังคงบนฝั่งจนเมื่อปลายสุดท้ายจมหลังฟ้า นอกเหนือจากท่าที่ล้อมรอบท่าเรือ ทะเลถูกทั้งหมดร้าง แต่มองอย่างระมัดระวัง สเตฟาโนสามารถสังเกตจุดสีดำเล็ก ๆ ซึ่งเป็นระยะ ๆ แสดงบนน้ำ: ก็ "เขา" colomber ช้าเคลื่อนย้ายไปมา obstinately รอเขา จากนั้น ด้วยสะดวกทุก เด็กถูก dissuaded จากความปรารถนาของเขาไปทะเล พ่อของเขาส่งเขาไปเรียนเมืองล่าน้ำจืด หลายร้อยกิโลเมตร และบางเวลา ต้องคอยกังวล ด้วยบรรยากาศใหม่ของเขา สเตฟาโนไม่คิดว่า เกี่ยวกับสัตว์ประหลาดทะเล ยังคง เขากลับบ้านวันหยุดฤดูร้อน สิ่งแรกที่เขาไม่ได้ เร็วที่สุดเท่าที่เขามีเวลาฟรี ไม่รีบตามท่าเรือสำหรับชนิดของการตรวจสอบ แม้ว่าเขาภาระถือว่ามันไม่จำเป็น หลังจากนั้นหลายปี แม้ถ้าว่า เรื่องราวทั้งหมดที่พ่อของเขาบอกได้จริง colomber ที่มีแน่นอนรับการล้อม แต่ยืน สเตฟาโน astonished หัวใจของเขาห้ำหั่น ในระยะสองสามร้อยเมตรจากท่าเรือ ในทะเลเปิด ปลาอนาจารถูกย้ายและกลับ ช้า เพิ่มความครอบปากน้ำทุกขณะนี้แล้วและเปลี่ยนไปแผ่นดิน ตามดูกังวลใจว่าสเตฟาโนได้เข้ามาในที่สุด ดังนั้น ความคิดของสิ่งมีชีวิตที่เป็นศัตรูรอเขากลางวันกลางคืนก็ ครอบงำจิตใจลับสำหรับสเตฟาโน และแม้แต่ในเมืองไกลมันครอบตัดปลุกเขา ด้วยกังวลกลางดึก เขามีเซฟ แน่นอน หลายร้อยกิโลเมตรแยกเขาจาก colomber และยังได้ เขารู้ว่า นอกเหนือจากภูเขา นอกเหนือจากป่าและที่ราบ ปลาฉลามถูกรอเขา เขาอาจมีย้ายแม้ทวีปสุดระยะไกล และยัง colomber จะมีปรากฏในกระจกของทะเลที่ใกล้ที่สุด กับ obstinacy inexorable ตราร้ายแรง สเตฟาโน เจ้าชายอย่างจริงจัง และกระตือรือร้น profitably ต่อการศึกษาของเขา และทันทีที่เขามา เขาพบตำแหน่งทำเล และห้องพักชำระเงินที่ร้านค้าในบริเวณ ในขณะเดียวกัน บิดาเสียชีวิตผ่านการเจ็บป่วย เรืออันงดงามของเขาถูกขาย โดยแม่ม่ายของเขา และบุตรพบว่าตัวเองเป็นผู้สืบต่อโชคเจียมเนื้อเจียมตัว ทำงาน เพื่อน diversions แรกรักกิจการสเตฟาโนของชีวิตไม่ดีเดินทาง แต่ความคิดของ colomber กระนั้นทรมานเขาเช่นมิราจที่ร้ายแรง และน่าสนใจในเวลาเดียวกัน และเป็นวันผ่านไป แทนที่หายไป เหมือนเป็น insistent มากขึ้น ประทับใจของชีวิตขยันหมั่นเพียร well-to-do และเงียบมาก ได้มากขึ้นยังเป็นสถานที่ท่องเที่ยวของหุบเหว สเตฟาโนถูกแทบยี่สิบสองปีเมื่อ มีกล่าวลาเพื่อนของเขาในประเทศ และลาออกจากตำแหน่งจากงานของเขา เขากลับไปเมืองบ้านเกิดของเขา และบอกความตั้งใจของเขายืนยันจะทำตามพ่อค้าแม่ของเขา ผู้หญิง ที่สเตฟาโนก็ไม่เคยกล่าวถึงปลาฉลามลึกลับ joyfully ยินดีตัดสิน มีชายทะเลเมืองละทิ้งได้เสมอดูเหมือนเธอ ในหัวใจของเธอ ทรยศของประเพณีของครอบครัว สเตฟาโนเริ่มแล่น ให้หลักฐาน sea-worthiness ของเขา ของเขาทนทานต่อล้า และจิตวิญญาณของเขาฉกาจ เขาแล่นแล่น และในการปลุกของเรือของเขา กลางวันและกลางคืน ในสภาพอากาศที่ดี และ ใน พายุ colomber ที่ trudged ตามด้วย เขารู้ว่า นี้เขาสาปแช่งและลงโทษของเขา และแม่นยำสำหรับเหตุผลนี้ บางที เขาไม่พบกำลังตัดตัวเองออก และไม่มีใครบนเรือ ยกเว้น เขามองเห็นมอนสเตอร์ "ไม่คุณดูอะไรนั่น" เขาถามพระสหายครั้ง ชี้ไปที่การปลุก "ไม่ เราไม่เห็นอะไรเลย ทำไม" "ฉันไม่ทราบ เหมือนกับฉัน... " "คุณไม่เห็นมี colomber บังเอิญใด ๆ ไม่คุณ" ลูกเรือถาม หัวเราะ และสัมผัสไม้ "ทำไมมีคุณหัวเราะ เหตุคุณสัมผัสผิวไม้หรือ" "เนื่องจาก colomber เป็นสัตว์ที่อะไหล่ไม่มี และถ้าเริ่มมีการต่อเรือลำนี้ มันหมายความ ว่า หนึ่งเราเป็น doomed" แต่ไม่ได้คลายสเตฟาโน คุกคามอย่างต่อเนื่องที่ตามมาบนส้นเท้าของเขาดูเหมือนจริงเพื่อ เสริมสร้างของพระองค์ พระองค์หลงทะเล ดาวิดในมิดและอันตราย เมื่อเขารู้สึกว่า เป็นหลักของการค้าของเขา เขาใช้มรดกที่เจียมเนื้อเจียมตัวเพื่อซื้อ freighter อบไอน้ำขนาดเล็กคู่ แล้ว เขาก็ได้เป็นเจ้าของคนเดียวของมัน และ ด้วยชุดของการจัดส่งที่ประสบความสำเร็จ เขาสามารถมาซื้อ merchantman จริง การออก ด้วยเสมอทะเยอทะยานมากกว่าจุดมุ่งหมาย แต่ความสำเร็จ ล้าน นำไม่ออกทรมานอย่างต่อเนื่องนั้นวิญญาณของเขา ไม่ได้เขาเคย พยายาม คง ขายเรือ และถอนเพื่อวิสาหกิจต่าง ๆ บนบก การแล่นเรือ และการแล่นเรือเป็นความคิดของเขาเท่านั้น เพียงแค่ทันทีที่เขาตั้งเท้าบนฝั่งในบางท่าหลังจากการเดินทางที่ยาวนาน มีความอดทนออกอีกทันที pricked เขา เขารู้ว่า อยู่ colomber ที่ถูกรอเขา และว่า colomber ที่ไม่พ้องกับทำลาย มี nothingness กระแสการ indomitable ลากเขาไม่ มีส่วนเหลือ จากทะเลหนึ่งไปยังอีก จนกระทั่งวันหนึ่ง สเตฟาโนก็รู้ว่า เขามีโตเก่า เก่ามาก และไม่มีใครรอบสามารถอธิบายเหตุ รวยกับเขา เขาไม่ได้สุดท้ายทิ้งชีวิตของทะเลสาป เป็นเก่า และพิรี้พิไร เศร้า เนื่องจากการดำรงอยู่ของเขาทั้งหมดได้ใช้เวลาในเที่ยวบินที่บ้าข้ามทะเล การหลบหนีศัตรูของเขา แต่สิ่งล่อใจในหุบเหวได้เสมอมากกว่าเขาสุขชีวิตเจริญ และเงียบสงบ ตอนเย็นหนึ่ง ในขณะที่เรือของเขางดงามสมอทะเลท่าเกิดของเขา เขารู้สึกใกล้ตาย เขาเรียกว่าหน้าที่ของเขาที่สอง ในที่เขามีความน่าเชื่อถือมาก และสั่งเขาไม่ค้านอะไรกำลังจะทำแล้ว คนอื่น ๆ ตามสัญญา ในเกียรติของเขา มีอากาศนี้ประกัน สเตฟาโนเปิดเผยกับเจ้าหน้าที่สองเรื่องราวของ colomber ที่มีต่อไล่เขาเปล่า ๆ ปลี้ ๆ มาเกือบ 50 ปี เจ้าหน้าที่คนนั้นฟังเขา กลัว "มันได้คุ้มกันเรือสัญชาติฉันจากปลายด้านหนึ่งของโลกไปอีก สเตฟาโนว่า "กับความสัตย์ซื่อที่แม้แต่เพื่อน noblest ไม่สามารถแสดงให้เห็น ตอนนี้ฉันกำลังจะตาย Colomber มากเกินไปจะได้ฟ้าเก่า และอ่อนเปลี้ย โดยขณะนี้ ฉันไม่สามารถทรยศมัน" Havin

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อ สเตฟาโน่ ร้อยเอ็ดอายุสิบสอง เขาถามพ่อ กัปตันซี และเจ้าของเรือแล่นเรือใบได้ พาเขาไปในบอร์ดที่เป็นของขวัญวันเกิดของเขา .
" เมื่อฉันโตขึ้น " เด็กชายกล่าวว่า " ฉันต้องการไปทะเลกับคุณ และผมจะสั่งเรือยิ่งสวยและใหญ่กว่า "
" พระเจ้าอวยพรคุณ ลูก " พ่อตอบ .
และเนื่องจากเรือของเขาต้องจากไปในวันนั้นมาก ,เขาเอาเด็กไปด้วย

มันวันแดดวิจิตร และ ทะเลสงบ สเตฟาโน่ ที่เคยบนเรืออย่างมีความสุขเดินเตร็ดเตร่บนดาดฟ้าเรือ ชื่นชมการประลองยุทธ์ที่ซับซ้อนของใบเรือ เขาถามนายเรื่องนั้น เรื่องนี้ และพวกเขายินดีที่จะอธิบายทุกอย่างให้เขา

ตอนที่เด็กไปทางท้ายเรือ เขาหยุดความอยากรู้อยากเห็นของเขากระตุ้นสังเกตสิ่งที่เป็นช่วงกุหลาบเพื่อผิวหน้าที่ระยะสองถึงสามร้อยเมตร ในบรรทัดกับปลุกของเรือ เรือจริงๆ

แต่ไปเร็วมาก โดยรวมดีลมนั้นไว้เสมอระยะทางเดียวกัน และแม้ว่าเขาไม่ทำออกมาแล้ว มีแอร์บางคลุมเครือเกี่ยวกับมัน , ซึ่งดึงดูดใจเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย

ไม่เจอสเตฟาโน่ บนดาดฟ้า พ่อลงมาจากสะพานหลังจากตะโกนชื่อของเขาในไร้สาระและไปดูเขา

" สเตฟาโน ทำอะไรอยู่ตรงนั้น ยืนแล้วยัง ? " กัปตันถามลูกชายของเขาก็รับรู้เขาบนท้ายเรือ เขาจ้องมองคลื่น .
" พ่อมาที่นี่ และดู . "
คุณพ่อมา และเขาก็มองไปในทิศทางที่ระบุโดยเด็กแต่เขาไม่อาจมองเห็นสิ่งใด .
" มันมืดที่เพิ่มขึ้นในการปลุกทุกบ่อย " สเตฟาโน่ กล่าวว่า " มันตามหลังเรา . "
" แม้จะสี่สิบปีของฉันกล่าวว่า " พ่อ " ฉันเชื่อว่าฉันยังคงมีสายตาดี แต่ผมเห็นไม่มีอะไรเลย "

และเด็กยืนยันว่า พ่อไปซื้อกล้องโทรทรรศน์ และเขาตรวจสอบพื้นผิวของทะเล ที่สอดคล้องกับปลุกสเตฟาโน่ เห็นเขาหน้าซีด .

" มันคืออะไร ? ทำไมคุณทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ? "
" โอ้ ฉันหวังว่าฉันไม่เคยฟังคุณ " กัปตันอุทาน " ตอนนี้ฉันกังวลเกี่ยวกับคุณ สิ่งที่คุณเห็นขึ้นจากน้ำ และต่อไปนี้เราไม่ใช่ วัตถุบางอย่าง นั่นคือโคลอมเบอร์ . มันเป็นปลาที่ชาวเรือกลัวเหนือผู้อื่นทั้งหมดในทุกในทะเลโลก มันยิ่งใหญ่ ลึกลับ ปลาฉลามฉลาดมากกว่าคน เหตุผลที่อาจจะไม่มีใครเคยรู้ มันเลือกเหยื่อของมัน และเมื่อมันได้รับเลือกก็ติดตามเขามาหลายปี ชีวิตของเขาทั้งหมด จนกว่าจะประสบความสำเร็จ ในการเผาเขา และที่แปลกคือมัน : ไม่มีใครเห็นยกเว้นเหยื่อตัวเองโคลอมเบอร์และความสัมพันธ์ในเลือดของเขา . "

" มันก็ไม่ใช่เรื่อง "

" ไม่ ฉันไม่เคยเห็นแต่จากคำอธิบายผมเคยได้ยินหลายครั้ง ฉันเลยจำได้ ที่กระทิงเหมือนปากกระบอกปืนที่ปากยังคงเปิดและปิด ที่ฟัน สเตฟาโน ไม่ต้องสงสัย , โคลอมเบอร์ได้อย่างเป็นลางไม่ดีเลือกคุณ และตราบใดที่คุณไปทะเล จะทำให้คุณไม่สงบ ฟังนะ เรากำลังจะกลับไปที่ดินตอนนี้ ทันที และจะขึ้นฝั่ง และไม่เคยปล่อยให้มันอีกครั้งไม่ ไม่ว่าเหตุผลใดๆ คุณต้องสัญญากับฉันว่าเธอจะไม่เดินเรือ ไม่ใช่ลูกของฉัน คุณจะต้องลาออกเอง หลังจากทั้งหมด , คุณจะสามารถที่จะให้โชคลาภของคุณบนที่ดินด้วย "

มีกล่าวนี้เขาทันที หลักสูตรของเขากลับ reentered พอร์ตและในข้ออ้างของการเจ็บป่วยฉับพลัน เขาใส่ลูกขึ้นฝั่ง จากนั้นเขาก็จากไปอีกครั้งโดยที่เขา

มีปัญหาอย่างหนัก