Something that most critics agree o

Something that most critics agree on is this major theme. Magic realist literature tends to read at an intensified level. Taking One Hundred Years of Solitude, the reader must let go of preexisting ties to conventional exposition, plot advancement, linear time structure, scientific reason, etc., to strive for a state of heightened awareness of life's connectedness or hidden meanings. Luis Leal articulates this feeling as "to seize the mystery that breathes behind things",[22] and supports the claim by saying a writer must heighten his senses to the point of "estado limite" (translated as "limit state" or "extreme") in order to realize all levels of reality, most importantly that of mystery.[23]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สิ่งที่นักวิจารณ์ส่วนใหญ่เห็นด้วยกับเป็นธีมหลักนี้ วรรณกรรมถ่ายมายากลบางส่วนมีแนวโน้มการ อ่านในระดับทวีความรุนแรงมาก การสันโดษหนึ่งร้อยปี อ่านต้องปล่อยผูก preexisting นิทรรศการทั่วไป ความก้าวหน้าแผน โครงสร้างเชิงเส้นเวลา เหตุผลทางวิทยาศาสตร์ ฯลฯ พยายามทำให้สถานะของการรับรู้ความหิวหรือความหมายที่ซ่อนอยู่ของชีวิต Luis Leal articulates ความรู้สึกนี้เป็น "การยึดความลึกลับที่อยู่เบื้องหลังสิ่งที่หายใจ", [22] และสนับสนุนข้อเรียกร้อง ด้วยการบอกว่า เป็นนักเขียนต้องยกระดับความรู้สึกของเขาถึงจุด "estado พิซซา" (แปลว่า "ขีดจำกัดรัฐ" หรือ "รุนแรง") เพื่อทราบระดับของความเป็นจริง ที่สำคัญที่สุดของความลึกลับ [23]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สิ่งที่นักวิจารณ์ส่วนใหญ่เห็นด้วยกับเป็นรูปแบบที่สำคัญนี้ วรรณกรรมสัจนิยมมหัศจรรย์มีแนวโน้มที่จะอ่านในระดับที่รุนแรง การหนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยวผู้อ่านจะต้องปล่อยให้ไปของความสัมพันธ์มาก่อนที่จะแสดงออกธรรมดาก้าวหน้าพล็อตโครงสร้างเส้นเวลาเหตุผลทางวิทยาศาสตร์และอื่น ๆ เพื่อมุ่งสู่ความเป็นรัฐของการรับรู้มีความคิดริเริ่มของสิ่งมีชีวิตในการเชื่อมโยงความหมายที่ซ่อนอยู่หรือ หลุยส์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สิ่งที่นักวิจารณ์ส่วนใหญ่เห็นด้วยในประเด็นหลักนี้ วรรณกรรมสัจนิยมมหัศจรรย์มีแนวโน้มที่จะอ่านที่รุนแรงระดับ เอาหนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว ผู้อ่านต้องไปอยู่เสมอเพื่อการแสดงออก , ปกติเวลาแปลงความก้าวหน้าเชิงโครงสร้างทางวิทยาศาสตร์ , เหตุผล , ฯลฯ เพื่อมุ่งมั่นกับสภาพความตระหนักของชีวิตคือการเชื่อมโยงหรือความหมายที่ซ่อนอยู่ Luis ลีลเชื่อมความรู้สึกนี้เป็น " แย่งลึกลับที่หายใจด้านหลังสิ่ง " [ 22 ] และสนับสนุนข้อเรียกร้องว่า นักเขียนต้องเพิ่มระดับความรู้สึกของเขาไปยังจุดของ " รัฐ จำกัด " ( แปลว่า " รัฐ " ขีด จำกัด หรือ " มาก " ) เพื่อทราบระดับของความเป็นจริงที่สำคัญที่สุดที่ ลึกลับ [ 23 ]