Asia did not adopt the caste system

Asia did not adopt the caste system, nor even the dietary habits of the Indians like curry powder or milk products. Politically, none of the supposed Southeast Asia 'colonies' showed any allegiance to India. Economically speaking, the states of Southeast Asia were not colonies as there was no scope of economic exploitation. India also did not enjoy monopoly in the field of foreign trade.
The absence of concrete evidence regarding Indian cultural expansion has resulted in the postulation of various theories regarding the motives and the process of the transfer of Indian cultural elements to Southeast Asia. In this article, the flow of Indian cultural elements is shown in the context of Southeast Asian initiative or 'indigenization'. The consensus is that the process of Indian cultural expansion in Southeast Asia was accomplished by peaceful means and it was non-political in character. There is first the kshatriya (warrior class) theory, which presupposes that Indian cultural expansion was due to the seminal influence of the Indian warriors and conquerors, who migrated in large numbers to Southeast Asia. The vaisya (merchant class) theory postulates that Indian cultural penetration began with traders, who intermarried with local women and impressed the indigenous population with their goods and culture. The third theory, commonly known as brahmana (priestly class) theory accorded primacy to local initiative: indigenous port patricians and rulers enlisted the service of brahmans to buttress their political authority through Hindu ceremonies and rituals. Rather than being the result of a single factor, most likely the whole process of Indian cultural expansion was the outcome of endeavors of warriors, traders and priests along with the indigenous initiative. Most probably all four groups of people were involved in the process.
One of the significant factors in the spread of Indian cultural influence in Southeast Asia is geographical proximity between two regions. The fabulous wealth of Southeast Asia was an attraction for the Indians. The type of names given to different regions of Southeast Asia is recognition of this desire for economic gain. The Ramayana, Pali Nidesa and other works refer to Suvarnabhumi (land of gold), Suvarnadvipa (island of gold), Narikeladvipa (island of coconuts), Karpuradvipa (island of camphor), and Yavodvipa (island of barley). In respect of kingdom of P'an-p'an, it has been said that the numerous brahmans of that kingdom came from India in search of wealth. Inscriptions attest to the arrival of Indian brahmans to Cambodia and settling there after marrying in royal families. The missionary activities of Buddhists also resulted in large number of Indians settling in the region.
Although the most intensive cultural contact between India and Southeast Asia came in later centuries, initial contact between the two regions dates to prehistoric times. There was racial and linguistic affinity between certain groups of people of eastern India with Southeast Asians. Archaeological excavations are also a testimony of the interaction between the two regions. In the Korat plateau of Thailand, glass and stone beads have been found, which was an indicator of trade contact with India. Ban Chiang in Thailand had yielded bimetallic spearheads belonging to first millennium BCE. The same types of artifacts have been reported from places like Mahurijhari in Madhya Pradesh, Gilmanuk in Bali, Prajekan in Java and Dongson in Vietnam. The Buni complex in Java hadyielded Indian rouletted ware of the first and second centuries CE. Sembrian in Bali is another site, whose finds include sherds of pottery of types found at Arikadmedu, an important Indo-Roman trading center. An Indian type of gold foil funerary eye cover had been recovered from the site of Gilimanuk. In Oc Eo in Vietnam, which was an entrepôt from the second century CE onwards, finds have included items like beads, intaglios and seals with Sanskrit inscriptions. Therefore, the early centuries of the common era saw a greater impetus in the direction of Indo-Southeast Asian relations.
In the spread of Indian culture, the sea played an important role. There was intensification of sea-borne commerce in the early centuries of Common Era. Along with traders, missionaries, priests, literati, adventurers and fortune seekers went to Southeast Asia. The ancient port of Tamralipti at the mouth of Ganga was one of the earliest places of embarkation. From there, ships proceeded to the Malay Peninsula either along the coasts of Bengal and Myanmar or through the Bay of Bengal. Chinese texts of the third century CE attest to this fact. A trader from western India reached what the Chinese called Funan in the second century CE, and the Funanese king Fan Chen, after learning from the trade about India, sent one of his relations there. The latter embarked at Teu-ki-li, reached the mouth of Ganga and proceeded further. Ships from the Mediterranean visited this port of Tamralipti, which was situated at the extremity of Orissa's domain. From there, vessels then sailed to Southeast Asia and China. After the decline of Indo- Roman trade, the route from India to China through Southeast Asia did not cease. Ptolemy had referred the port of Palura as an apheterion, where the ships ceased to follow the coastal littoral and entered the high seas. Palura was the port of departure for Roman ships before sailing to Southeast Asia and, afterwards, to China. The ships reached Aden from Egypt and arrived at the coast of India. From Arikamedu the ships sailed to Palura and reached Arakan through Bay of Bengal. They went south along the coast to the delta of Irrawaddy and then turned into the Gulf of Martaban. The ships reached the port of Oc Eo after passing through Takkola, Klang and Pattani. Final destination was the port of Kattigara. The traders avoided the risky sea route round the coast of Malay Peninsula. They went to Thailand through Kedah and took the land route to Campa after crossing Laos and Cambodia.
During the early centuries of common era, trade with China through Southeast Asia followed two routes. The first was from the Andhra and Kalinga coast, from where the ships went to Irrawaddy valley of Myanmar after crossing the Bay of Bengal. From the valley, the traders went to the upper Yangtse basin through Salween and Mekong rivers. The second route started from Tamralipti, reached Sri Lanka and sailed directly through the Nicobar islands either to the Sunda straits or straits of Malacca. From places like lower end of Sumatra or western end of Java, it was easy to go up the Malay coast past Pattani, Singora and Ligor to the port of Oc Eo. The voyage then covered the coast past Campa to Chio-Chi port in Vietnam or on to Canton. After reaching the ports of Malay, the Indian sailors went either through the pirate-infested straits of Melaka (Malacca) or safer land route to the east coast. Across the narrow Isthmus of Kra, from Takupa on the western side to Chaiya on the eastern, there was a short cut. Another route was from Tavoy over the three pagodas pass and then by Kanburi river to the valley of Menam. Still there was another passage connecting the Menam region to the Mekong by way of the Korat plateau via Sri Tep and the Mon valley. It is not surprising that some of the places mentioned above are archaeological sites and places of Indian influence. The monsoon wind played a major role in determining the maritime operations on the Bay of Bengal. As the southwest monsoon during April to October caused adverse weather conditions in the straits, sailors preferred northeast monsoon at the time of October to April for starting their journey from India. The ships sailing from China would come to the straits on the northeast monsoon and up the straits in time for the next northeast monsoon to sail to India.
Apart from Arikamedu, Palura and Tamralipti, there were other ports on the eastern coast of India: Masulipatnam (Machhlipatna), Kamana (Kalapattana), Poduke (Pondicherry), Supatana (near Chennai), and Puhar (Kaveripattanam). On the west, following the nomenclature of Periplus, there were, on the mouth of Narmada, Barygaza (Broach), Suppara (Sopara), Calliena (Kalyan), Semylla (Chaul), and Naura (Cannanore). Another work, the Milindapanha (Questions of King Milinda) of the first century CE refers to the name of places in India and Southeast Asia and mentions the name of important ports like Sovira (lower Indus valley), Suratta (Gujrat), Cola Pattana (Coromandel Coast), Vanga (Bengal), and Suvarnabhumi (lower Myanmar). The ports also played an important role as diffusion centers for Indian art elements to Southeast Asia. The port of Amaravati at the lower reaches of Krishna River was not far from Palura. Sailing from the ports of Palura-apheterion complex, the early Buddhist missionaries and migrants carried with them the sculptures of Amaravati school of art. The images of this school have been found in various places in Southeast Asia: Palembang, east Java, West Celebes, Korat, and Dong Duong. Spots from where these sculptures have been found are situated on the sea-route taken by Su-wu in the middle of the third century CE.
In the whole gamut of Indo-Southeast Asian relations, both Indians and Southeast Asians played an active role. Apart from movement of people and racial and linguistic affinity, there were also trading relations. Along with traders, brahmans (priests) from India came to Southeast Asia, who acquainted the local elite with Indian rituals, scriptures, and literature. They became counselors in the affairs of the courts and provided political support to the rulers by giving them a sort of investiture and genealogical list, which legitimized the position of rulers. Indian elements like Sanskrit language, the Hindu-Buddhist cults, Dharmashastras, and the Indian concept of royalty became essential features of the early states of Southeast Asia.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เอเชียไม่ได้นำระบบวรรณะ หรือแม้กระทั่งอุปนิสัยของอินเดียเช่นผงกะหรี่หรือผลิตภัณฑ์นม ทางการเมือง ไม่มีของที่ควรเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ 'อาณานิคม' พบใด ๆ ให้สัตยาบันอินเดีย กาญจน์พูด อเมริกาเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้ไม่อาณานิคมมีขอบเขตไม่มีการแสวงหาประโยชน์ทางเศรษฐกิจ อินเดียยังไม่ไม่เพลิดเพลินกับการผูกขาดในด้านการค้าต่างประเทศขาดหลักฐานคอนกรีตเกี่ยวกับขยายวัฒนธรรมอินเดียมีผล postulation ของทฤษฎีต่าง ๆ เกี่ยวกับการไม่สนคำครหาและกระบวนการของการโอนย้ายขององค์ประกอบทางวัฒนธรรมอินเดียในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ บทความนี้ แสดงการไหลขององค์ประกอบทางวัฒนธรรมอินเดียในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ริเริ่มหรือ 'indigenization' รับฉันทามติคือ กระบวนการของการขยายตัวทางวัฒนธรรมอินเดียในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ถูกดำเนินการ โดยสันติวิธี และก็ไม่ใช่การเมืองในอักขระ ก่อนมีทฤษฎี kshatriya (นักรบชั้น) ซึ่ง presupposes ว่า ขยายวัฒนธรรมอินเดียเกิดบรรลุถึงอิทธิพลของนักรบอินเดียและพิชิต ผู้อพยพในจำนวนมากไปยังเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ Vaisya (ร้านค้าชั้น) ทฤษฎี postulates ที่ เจาะวัฒนธรรมอินเดียเริ่ม มีเทรดเดอร์ ที่ intermarried กับผู้หญิงท้องถิ่นประทับใจประชากรพื้นเมือง มีสินค้าและวัฒนธรรม ทฤษฎีที่สาม ที่รู้จักกันทั่วไปเป็นทฤษฎี brahmana (พันธ์ชั้น) ทรัพย์ primacy การริเริ่มของท้องถิ่น: พอร์ตชน patricians และไม้แซบริการ brahmans buttress อำนาจทางการเมืองของพวกเขาผ่านพิธีฮินดูและพิธีกรรม แทนที่จะเป็นผลลัพธ์ของปัจจัยเดี่ยว จะทำการขยายวัฒนธรรมอินเดียทั้งหมดได้ผลลัพธ์ของความพยายามของนักรบ ผู้ค้า และปุโรหิตพร้อมกับริเริ่มชน ที่กลุ่มทั้งหมดสี่คนเกี่ยวข้องในกระบวนการหนึ่งในปัจจัยที่มีผลในการแพร่กระจายของอิทธิพลวัฒนธรรมอินเดียในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีความใกล้ชิดทางภูมิศาสตร์ระหว่างสองภูมิภาค นิยายความมั่งคั่งของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีสถานที่ท่องเที่ยวสำหรับอินเดีย ชนิดของชื่อให้กับภูมิภาคต่าง ๆ ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้คือ การรับรู้ของความนี้กำไรทางเศรษฐกิจ ในรามายณะ Nidesa บาลี และงานอื่น ๆ ที่อ้างอิงถึงสุวรรณภูมิ (แผ่นดินทอง), Suvarnadvipa (เกาะทอง), Narikeladvipa (เกาะมะพร้าว), Karpuradvipa (เกาะของการบูร), และ Yavodvipa (เกาะของข้าวบาร์เลย์) ผิดราชอาณาจักรของ P'an-p'an จะมีการกล่าวว่า brahmans จำนวนมากของราชอาณาจักรที่มาจากอินเดียในการค้นหาให้เลือกมากมาย จารึกยืนยันการมาถึงของ brahmans อินเดียกัมพูชาและตกตะกอนมีหลังแต่งในพระบรมวงศานุวงศ์ ยังผลกิจกรรมมิชชันนารีของพุทธในอินเดียที่ตกตะกอนในพื้นที่จำนวนมากแม้ว่าการติดต่อทางวัฒนธรรมมากระหว่างอินเดียและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มาในศตวรรษต่อมา การติดต่อระหว่างสองภูมิภาคครั้งแรกวันกับยุค มีความเกี่ยวข้องของภาษาศาสตร์ และเชื้อชาติระหว่างชาวอินเดียกับชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ตะวันออกบางกลุ่ม ทิศทางโบราณคดียังมีพยานหลักฐานของการโต้ตอบระหว่างสองภูมิภาค ในโคราชที่ราบสูงของประเทศไทย ลูกปัดแก้วและหินพบ ซึ่งเป็นตัวบ่งชี้ของผู้ติดต่อการค้ากับอินเดีย บ้าน เชียงในประเทศไทยมีผล spearheads bimetallic ของมิลเลนเนียมแรกปีก่อนคริสต์ศักราช วัตถุชนิดเดียวกันได้ถูกรายงานจากสถานที่เช่น Mahurijhari ในมัธยประเทศ Gilmanuk ในบาหลี Prajekan ใน Java และ Dongson ในเวียดนาม Buni ซับซ้อนใน Java hadyielded อินเดีย rouletted แวร์ศตวรรษหนึ่ง และสอง CE Sembrian ในบาหลีเป็นเว็บไซต์อื่น ค้นหารวม sherds ของเครื่องปั้นดินเผาชนิดที่พบใน Arikadmedu ศูนย์การค้าอินโดโรมันสำคัญ ชนิดฝาครอบตาฟิวทองคำเปลวเป็นอินเดียได้รับการกู้คืนจากเว็บไซต์ของ Gilimanuk ในอีโอองศาเซลเซียสในเวียดนาม ซึ่งเป็น entrepôt จากศตวรรษที่สอง CE เป็นต้นไป ค้นหาได้รวมรายการเช่นลูกปัด intaglios และสัญลักษณ์ มีจารึกภาษาสันสกฤต ดังนั้น ศตวรรษแรก ๆ ของยุคร่วมเห็นแรงผลักดันมากขึ้นในทิศทางของภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อินโดความสัมพันธ์In the spread of Indian culture, the sea played an important role. There was intensification of sea-borne commerce in the early centuries of Common Era. Along with traders, missionaries, priests, literati, adventurers and fortune seekers went to Southeast Asia. The ancient port of Tamralipti at the mouth of Ganga was one of the earliest places of embarkation. From there, ships proceeded to the Malay Peninsula either along the coasts of Bengal and Myanmar or through the Bay of Bengal. Chinese texts of the third century CE attest to this fact. A trader from western India reached what the Chinese called Funan in the second century CE, and the Funanese king Fan Chen, after learning from the trade about India, sent one of his relations there. The latter embarked at Teu-ki-li, reached the mouth of Ganga and proceeded further. Ships from the Mediterranean visited this port of Tamralipti, which was situated at the extremity of Orissa's domain. From there, vessels then sailed to Southeast Asia and China. After the decline of Indo- Roman trade, the route from India to China through Southeast Asia did not cease. Ptolemy had referred the port of Palura as an apheterion, where the ships ceased to follow the coastal littoral and entered the high seas. Palura was the port of departure for Roman ships before sailing to Southeast Asia and, afterwards, to China. The ships reached Aden from Egypt and arrived at the coast of India. From Arikamedu the ships sailed to Palura and reached Arakan through Bay of Bengal. They went south along the coast to the delta of Irrawaddy and then turned into the Gulf of Martaban. The ships reached the port of Oc Eo after passing through Takkola, Klang and Pattani. Final destination was the port of Kattigara. The traders avoided the risky sea route round the coast of Malay Peninsula. They went to Thailand through Kedah and took the land route to Campa after crossing Laos and Cambodia.During the early centuries of common era, trade with China through Southeast Asia followed two routes. The first was from the Andhra and Kalinga coast, from where the ships went to Irrawaddy valley of Myanmar after crossing the Bay of Bengal. From the valley, the traders went to the upper Yangtse basin through Salween and Mekong rivers. The second route started from Tamralipti, reached Sri Lanka and sailed directly through the Nicobar islands either to the Sunda straits or straits of Malacca. From places like lower end of Sumatra or western end of Java, it was easy to go up the Malay coast past Pattani, Singora and Ligor to the port of Oc Eo. The voyage then covered the coast past Campa to Chio-Chi port in Vietnam or on to Canton. After reaching the ports of Malay, the Indian sailors went either through the pirate-infested straits of Melaka (Malacca) or safer land route to the east coast. Across the narrow Isthmus of Kra, from Takupa on the western side to Chaiya on the eastern, there was a short cut. Another route was from Tavoy over the three pagodas pass and then by Kanburi river to the valley of Menam. Still there was another passage connecting the Menam region to the Mekong by way of the Korat plateau via Sri Tep and the Mon valley. It is not surprising that some of the places mentioned above are archaeological sites and places of Indian influence. The monsoon wind played a major role in determining the maritime operations on the Bay of Bengal. As the southwest monsoon during April to October caused adverse weather conditions in the straits, sailors preferred northeast monsoon at the time of October to April for starting their journey from India. The ships sailing from China would come to the straits on the northeast monsoon and up the straits in time for the next northeast monsoon to sail to India.จาก Arikamedu, Palura และ Tamralipti มีพอร์ตอื่น ๆ บนชายฝั่งตะวันออกของอินเดีย: Masulipatnam (Machhlipatna), คามานา (Kalapattana), Poduke (ปอนดิเชอร์รี่), Supatana (ใกล้ไน), และ Puhar (Kaveripattanam) ทาง ตามระบบการตั้งชื่อของ Periplus มี ในปากของนาร์มาด้า Barygaza (Broach), Suppara (Sopara), Calliena (คัลยานไชย), Semylla (Chaul), และ Naura (Cannanore) งานอื่น Milindapanha (คำถามของ King Milinda) ศตวรรษแรก CE หมายถึงชื่อของสถานที่ในอินเดียและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และกล่าวถึงชื่อของพอร์ตสำคัญเช่น Sovira (ล่างสินธุ), Suratta (Gujrat), พัฒนาโคล่า (ชายฝั่งโคโรแมนเดล), Vanga (เบงกอล), และสุวรรณภูมิ (ต่ำกว่าพม่า) พอร์ตยังเล่นสำคัญบทบาทเป็นแพร่ศูนย์สำหรับองค์ประกอบศิลปะอินเดียเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ท่า Amaravati ที่จนถึงด้านล่างของแม่น้ำกฤษณะไม่ได้จาก Palura ล่องเรือจากพอร์ตของคอมเพล็กซ์ Palura apheterion ผู้สอนศาสนาพุทธและอพยพช่วงดำเนินกับประติมากรรม Amaravati โรงเรียนศิลปะ ภาพของโรงเรียนนี้พบในสถานต่าง ๆ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้: ปาเลมบัง ชวาตะวันออก ตะวันตกชุมเซเรเบส โคราช และดงเดือง จุดจากที่ประติมากรรมเหล่านี้พบอยู่ในทะเลกระบวนการผลิตนำ โดยวูซูในช่วงกลางศตวรรษสาม CEIn the whole gamut of Indo-Southeast Asian relations, both Indians and Southeast Asians played an active role. Apart from movement of people and racial and linguistic affinity, there were also trading relations. Along with traders, brahmans (priests) from India came to Southeast Asia, who acquainted the local elite with Indian rituals, scriptures, and literature. They became counselors in the affairs of the courts and provided political support to the rulers by giving them a sort of investiture and genealogical list, which legitimized the position of rulers. Indian elements like Sanskrit language, the Hindu-Buddhist cults, Dharmashastras, and the Indian concept of royalty became essential features of the early states of Southeast Asia.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เอเชียไม่ได้นำมาใช้ในระบบวรรณะหรือแม้แต่พฤติกรรมการบริโภคอาหารของอินเดียเช่นผงกะหรี่หรือผลิตภัณฑ์นม การเมืองไม่มีใครควร 'อาณานิคม' เอเชียตะวันออกเฉียงใต้แสดงให้เห็นว่าจะจงรักภักดีต่อประเทศอินเดียใด ๆ เศรษฐกิจพูดรัฐของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่ไม่ได้เป็นอาณานิคมมีขอบเขตของการแสวงหาผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจที่ไม่มี อินเดียยังไม่ได้สนุกกับการผูกขาดในด้านการค้าต่างประเทศ. the
กรณีที่ไม่มีหลักฐานที่เป็นรูปธรรมเกี่ยวกับการขยายตัวทางวัฒนธรรมของอินเดียมีผลในการยืนยันของทฤษฎีต่างๆเกี่ยวกับแรงจูงใจและขั้นตอนของการถ่ายโอนขององค์ประกอบทางวัฒนธรรมของอินเดียเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่ ในบทความนี้การไหลขององค์ประกอบทางวัฒนธรรมของอินเดียที่ปรากฏอยู่ในบริบทของความคิดริเริ่มในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้หรือ 'indigenization' มติคือกระบวนการของการขยายตัวทางวัฒนธรรมของอินเดียในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่กำลังประสบความสำเร็จโดยสันติวิธีและมันก็ไม่ใช่ทางการเมืองในลักษณะ มีกษัตริย์เป็นครั้งแรก (ที่ระดับนักรบ) ทฤษฎีซึ่งสมมติว่าการขยายตัวทางวัฒนธรรมของอินเดียเป็นเพราะอิทธิพลน้ำเชื้อของนักรบอินเดียและพิชิต, ผู้อพยพจำนวนมากไปยังเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ vaisya (พ่อค้า) ทฤษฎีสมมุติฐานว่าการรุกทางวัฒนธรรมของอินเดียเริ่มต้นด้วยการค้าที่แต่งงานกับผู้หญิงในประเทศและสร้างความประทับใจให้ประชากรในประเทศที่มีสินค้าและวัฒนธรรมของพวกเขา ทฤษฎีที่สามที่เรียกกันว่าณะ (ชั้นพระ) ทฤษฎีความเป็นอันดับหนึ่งให้แก่ความคิดริเริ่มในท้องถิ่น: patricians พอร์ตพื้นเมืองและผู้ปกครองเกณฑ์การให้บริการของเจริญชัยที่จะค้ำจุนอำนาจทางการเมืองของพวกเขาผ่านพิธีและพิธีกรรมในศาสนาฮินดู แทนที่จะเป็นผลมาจากปัจจัยเดียวที่มีโอกาสมากที่สุดกระบวนการทั้งหมดของการขยายตัวทางวัฒนธรรมของอินเดียเป็นผลของความพยายามของนักรบผู้ค้าและพระสงฆ์พร้อมกับความคิดริเริ่มของชนพื้นเมือง ส่วนใหญ่อาจทั้งสี่กลุ่มคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องในกระบวนการ.
หนึ่งในปัจจัยที่สำคัญในการแพร่กระจายของอิทธิพลของวัฒนธรรมอินเดียในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นใกล้ชิดทางภูมิศาสตร์ระหว่างสองภูมิภาค ความมั่งคั่งที่ยอดเยี่ยมของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นสถานที่สำหรับชาวอินเดียที่ ประเภทของชื่อให้กับภูมิภาคต่าง ๆ ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้คือการรับรู้ของความปรารถนาเพื่อผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจ รามเกียรติ์บาลี Nidesa และงานอื่น ๆ หมายถึงสุวรรณภูมิ (ดินแดนแห่งทอง), Suvarnadvipa (เกาะทอง), Narikeladvipa (เกาะมะพร้าว) Karpuradvipa (เกาะการบูร) และ Yavodvipa (เกาะของข้าวบาร์เลย์) ในส่วนของอาณาจักรของ P'an-p'an จะได้รับการกล่าวว่าการเจริญชัยของอาณาจักรจำนวนมากที่มาจากประเทศอินเดียในการค้นหาของความมั่งคั่ง จารึกยืนยันถึงการมาถึงของเจริญชัยอินเดียกัมพูชาและปักหลักหลังจากแต่งงานมีครอบครัวในพระราช กิจกรรมของมิชชันนารีชาวพุทธยังส่งผลให้จำนวนมากของอินเดียปักหลักในภูมิภาค.
แม้ว่าการติดต่อทางวัฒนธรรมที่เข้มข้นมากที่สุดระหว่างอินเดียและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เข้ามาในศตวรรษต่อมาติดต่อครั้งแรกระหว่างสองภูมิภาคเพื่อสมัยก่อนประวัติศาสตร์ มีความสัมพันธ์ทางเชื้อชาติและภาษาระหว่างคนบางกลุ่มตะวันออกของประเทศอินเดียเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ด้วย ขุดค้นทางโบราณคดีนอกจากนี้ยังมีคำให้การของการทำงานร่วมกันระหว่างสองภูมิภาค ในที่ราบสูงโคราชแห่งประเทศไทย, ลูกปัดแก้วและหินมีการตรวจพบซึ่งเป็นตัวบ่งชี้ของการติดต่อกับอินเดียค้า บ้านเชียงในประเทศไทยมีความคืบ spearheads bimetallic เป็นของคริสตศักราชสหัสวรรษแรก ประเภทเดียวกันของสิ่งประดิษฐ์ที่ได้รับรายงานจากสถานที่เช่น Mahurijhari ในรัฐมัธยประเทศ Gilmanuk ในบาหลี, Prajekan ในชวาและ Dongson ในเวียดนาม ที่ซับซ้อน Buni ในชวา hadyielded เครื่อง rouletted อินเดียของศตวรรษแรกและครั้งที่สองซีอี Sembrian ในบาหลีเป็นเว็บไซต์อื่นซึ่งรวมถึง sherds พบเครื่องปั้นดินเผาประเภทพบได้ที่ Arikadmedu เป็นศูนย์กลางการค้าที่สำคัญอินโดโรมัน ประเภทของอินเดียฟอยล์สีทองฝาครอบตาศพได้รับการกู้คืนจากเว็บไซต์ของ Gilimanuk ใน Oc Eo ในเวียดนามซึ่งเป็นentrepôtจากศตวรรษที่สองซีอีเป็นต้นไปพบว่าได้รวมรายการเช่นลูกปัด, intaglios และแมวน้ำจารึกภาษาสันสกฤตด้วย ดังนั้นช่วงต้นศตวรรษของยุคที่พบบ่อยเห็นแรงผลักดันมากขึ้นในทิศทางของอินโดเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ความสัมพันธ์.
ในการแพร่กระจายของวัฒนธรรมอินเดียทะเลมีบทบาทสำคัญ มีความหนาแน่นของการค้าทางทะเลในศตวรรษที่เริ่มต้นของยุคที่พบบ่อย พร้อมกับผู้ค้ามิชชันนารีพระปัญญานักผจญภัยและผู้โชคลาภไปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ พอร์ตโบราณของ Tamralipti ที่ปาก Ganga เป็นหนึ่งในสถานที่เก่าแก่ที่สุดของการเริ่มดำเนินการ จากนั้นดำเนินการต่อเรือไปยังคาบสมุทรมลายูอย่างใดอย่างหนึ่งตามชายฝั่งเบงกอลและพม่าหรือผ่านอ่าวเบงกอล ตำราภาษาจีนของซีอีศตวรรษที่สามเป็นเครื่องยืนยันถึงความจริงข้อนี้ ผู้ประกอบการค้าจากทางตะวันตกของอินเดียถึงสิ่งที่ชาวจีนเรียกว่าฟูนันในซีอีศตวรรษที่สองและ Funanese กษัตริย์พัดลมเฉินหลังจากการเรียนรู้จากการค้าเกี่ยวกับอินเดียส่งหนึ่งของความสัมพันธ์ของเขามี หลังลงมือที่ Teu-ki-li ถึงปาก Ganga และดำเนินการต่อไป เรือจากทะเลเมดิเตอร์เรเนียนเข้าเยี่ยมชมพอร์ตนี้ของ Tamralipti ซึ่งตั้งอยู่ที่ปลายสุดของโดเมนของโอริสสา จากนั้นเรือแล้วแล่นเรือไปยังเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และจีน หลังจากที่ลดลงของการค้าอินโดโรมันเส้นทางจากอินเดียไปยังประเทศจีนผ่านทางเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไม่ได้หยุด ปโตเลมีได้เรียกท่าเรือ Palura เป็น apheterion ที่เรือหยุดที่จะทำตามบริเวณชายฝั่งและเข้าไปในทะเลสูง Palura เป็นพอร์ตของการเดินทางสำหรับเรือโรมันก่อนที่จะเดินทางไปยังเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และหลังจากนั้นไปยังประเทศจีน เรือถึงเอเดนมาจากอียิปต์และมาถึงที่ชายฝั่งของอินเดีย จาก Arikamedu เรือแล่นเรือไป Palura และถึงอาระกันผ่านอ่าวเบงกอล พวกเขาเดินไปทางทิศใต้ตามแนวชายฝั่งไปยังสามเหลี่ยมปากแม่น้ำอิรวดีของแล้วเลี้ยวเข้าไปในอ่าวเมาะตะมะ เรือมาถึงท่าเรือ Oc Eo หลังจากผ่าน Takkola แกลงและปัตตานี ปลายทางสุดท้ายคือท่าเรือ Kattigara พ่อค้าหลีกเลี่ยงเส้นทางที่มีความเสี่ยงรอบทะเลชายฝั่งของคาบสมุทรมาเลย์ พวกเขาเดินไปประเทศไทยผ่านเกดะห์และใช้เส้นทางที่ดินให้ Campa หลังจากข้ามลาวและกัมพูชา.
ในช่วงต้นศตวรรษที่พบบ่อยในยุคการค้ากับจีนผ่านทางเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ตามสองเส้นทาง เป็นครั้งแรกที่มาจากรัฐอานและคาชายฝั่งจากที่เรือไปอิรวดีหุบเขาพม่าหลังจากข้ามอ่าวเบงกอล จากหุบเขาพ่อค้าไปลุ่มน้ำ Yangtse บนผ่านสาละวินและแม่น้ำโขง เส้นทางที่สองเริ่มต้นจาก Tamralipti ถึงศรีลังกาและแล่นเรือผ่านเกาะนิโคบาร์ทั้งซุนดาช่องแคบหรือช่องแคบมะละกา จากสถานที่เช่นล่างสุดของเกาะสุมาตราหรือด้านตะวันตกของ Java ก็เป็นเรื่องง่ายที่จะไปขึ้นชายฝั่งมาเลย์ที่ผ่านมาปัตตานี Singora และลิกอร์ไปยังพอร์ตของ Oc Eo การเดินทางแล้วปกคลุมชายฝั่งที่ผ่านมา Campa พอร์ต Chio จิในเวียดนามหรือกับ Canton หลังจากที่ไปถึงพอร์ตของมาเลย์ที่ชาวเรืออินเดียไปทั้งผ่านช่องแคบโจรสลัดรบกวนมะละกา (มะละกา) หรือเส้นทางที่ดินที่ปลอดภัยไปยังชายฝั่งตะวันออก ข้ามคอคอดแคบ ๆ ของกระจากมาที่ตะกั่วป่าทางด้านตะวันตกจะไชยาในภาคตะวันออกที่มีการตัดสั้น อีกประการหนึ่งคือเส้นทางจากทวายที่ผ่านด่านเจดีย์สามองค์แล้วริมแม่น้ำ Kanburi หุบเขาแม่น้ำ ยังมีทางอื่นที่เชื่อมต่อภูมิภาคแม่น้ำโขงไปโดยวิธีการของที่ราบสูงโคราชผ่านศรี Tep และหุบเขาจันทร์ ไม่น่าแปลกใจว่าบางส่วนของสถานที่ดังกล่าวข้างต้นมีโบราณสถานและสถานที่อิทธิพลของอินเดีย ลมมรสุมมีบทบาทสำคัญในการกำหนดปฏิบัติการทางทะเลในอ่าวเบงกอล ขณะที่มรสุมตะวันตกเฉียงใต้ในช่วงเดือนเมษายนที่จะก่อให้เกิดตุลาคมสภาพอากาศไม่เอื้ออำนวยในช่องแคบกะลาสีที่ต้องการมรสุมตะวันออกเฉียงเหนือในช่วงเวลาของเดือนตุลาคมถึงเดือนเมษายนสำหรับการเริ่มต้นการเดินทางจากประเทศอินเดีย .
เรือล่องเรือจากประเทศจีนจะมาถึงช่องแคบบนมรสุมตะวันออกเฉียงเหนือและถึงช่องแคบในเวลาสำหรับมรสุมตะวันออกเฉียงเหนือต่อไปที่จะแล่นเรือไปยังประเทศอินเดียนอกเหนือจากArikamedu, Palura และ Tamralipti มีพอร์ตอื่น ๆ บนชายฝั่งตะวันออกของอินเดีย: Masulipatnam (Machhlipatna) Kamana (Kalapattana) Poduke (พอน) Supatana (ใกล้เชนไน) และ Puhar (Kaveripattanam) ทางทิศตะวันตกตามศัพท์ของ Periplus มีอยู่ในปาก Narmada ที่ Barygaza (เจาะ) Suppara (Sopara) Calliena (Kalyan) Semylla (Chaul) และ Naura (Cannanore) การทำงานอีก Milindapanha (คำถามของกษัตริย์ Milinda) ของซีอีศตวรรษแรกหมายถึงชื่อสถานที่ในประเทศอินเดียและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และกล่าวถึงชื่อของพอร์ตที่สำคัญเช่น Sovira (ต่ำกว่าหุบเขาสินธุ) Suratta (จราต), โคล่าพัฒนา ( Coromandel ชายฝั่ง) Vanga (เบงกอล) และสุวรรณภูมิ (ต่ำกว่าพม่า) พอร์ตยังมีบทบาทสำคัญเป็นศูนย์กลางการกระจายสำหรับองค์ประกอบศิลปะอินเดียเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ท่าเรือ Amaravati ที่ด้านล่างของแม่น้ำกฤษณะที่ไม่ไกลจาก Palura ล่องเรือจากท่าเรือของ Palura-apheterion ซับซ้อนเผยแผ่พุทธต้นและแรงงานข้ามชาติที่ดำเนินการกับพวกเขาประติมากรรมของโรงเรียนศิลปะ Amaravati ภาพของโรงเรียนนี้ได้รับการพบในสถานที่ต่าง ๆ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้: ปาเลมบังตะวันออกชวาเซเลเบสเวสโคราชและดง Duong สปอตจากการที่รูปปั้นเหล่านี้ได้รับการค้นพบที่ตั้งอยู่ในทะเลเส้นทางที่ถ่ายโดยวูซูในช่วงกลางของศตวรรษที่สามซีอี.
ในขอบเขตทั้งหมดของอินโดเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ความสัมพันธ์ทั้งในอินเดียและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีบทบาทอย่างแข็งขัน นอกเหนือจากการเคลื่อนไหวของคนและความสัมพันธ์ทางเชื้อชาติและภาษาก็มีความสัมพันธ์กับการซื้อขาย พร้อมกับผู้ค้าเจริญชัย (พระสงฆ์) จากประเทศอินเดียมาถึงเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่คุ้นเคยชนชั้นท้องถิ่นที่มีพิธีกรรมอินเดีย, พระคัมภีร์และวรรณกรรม พวกเขากลายเป็นที่ปรึกษาในกิจการของศาลและให้การสนับสนุนทางการเมืองที่จะปกครองโดยให้พวกเขาเรียงลำดับของการลงทุนและรายชื่อวงศ์ตระกูลซึ่ง legitimized ตำแหน่งของผู้ปกครอง องค์ประกอบของอินเดียเช่นภาษาสันสกฤตลัทธิฮินดูพุทธ Dharmashastras และแนวคิดของเจ้านายอินเดียกลายเป็นคุณสมบัติที่สำคัญของประเทศแรกของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เอเชียไม่ได้ใช้ระบบวรรณะ หรือแม้แต่อาหาร นิสัยของอินเดียเช่นผลิตภัณฑ์แกงผง หรือนม ในทางการเมือง ไม่ควรเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ' อาณานิคม ' แสดงถึงความจงรักภักดีที่อินเดีย ในแง่เศรษฐกิจ , รัฐของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นอาณานิคมอย่างไม่มีขอบเขตของการแสวงประโยชน์ทางเศรษฐกิจ อินเดียยังไม่ได้เพลิดเพลินกับการผูกขาดในด้านการค้าต่างประเทศ
ไม่มีหลักฐานที่เป็นรูปธรรมเกี่ยวกับการขยายวัฒนธรรมอินเดียมีผลในสัจพจน์ของทฤษฎีต่าง ๆเกี่ยวกับจุดมุ่งหมายและกระบวนการของการถ่ายโอนขององค์ประกอบทางวัฒนธรรมของอินเดียถึงเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ในบทความนี้ การไหลขององค์ประกอบของวัฒนธรรมอินเดียที่แสดงในบริบทของโครงการเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ หรือ indigenization 'เอกฉันท์ คือกระบวนการของการขยายตัวในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้วัฒนธรรมอินเดียได้โดยสันติวิธี และมันก็ไม่ใช่การเมืองในอักขระ มีแรกกษัตริย์ ( นักรบชั้นเรียน ) ทฤษฎีซึ่ง presupposes ที่ขยายอิทธิพลวัฒนธรรมอินเดีย เนื่องจากอินเดียและอสุจิของนักรบผู้พิชิต ที่อพยพมาอยู่ในตัวเลขขนาดใหญ่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้การ vaisya ( Merchant Class ) ทฤษฎีสมมุติฐานว่า การสอดใส่วัฒนธรรมอินเดียเริ่มมีผู้ค้าที่ intermarried กับผู้หญิงพื้นเมือง และประทับใจ ประชากรพื้นเมืองกับสินค้าของตนเอง และ วัฒนธรรม ทฤษฎีที่สามหรือที่เรียกกันทั่วไปว่า พราหมณ์ ( สังฆคลาส ) ทฤษฎีความเอกที่จะริเริ่มท้องถิ่น :แพทริเชียนพอร์ตท้องถิ่นและผู้ปกครองเกณฑ์บริการของพราหมณ์ในที่อำนาจทางการเมืองของพวกเขาผ่านฮินดูพิธีกรรมและพิธีกรรม แทนที่จะเป็นผลจากปัจจัยเดียว มากที่สุด กระบวนการทั้งหมดของการขยายวัฒนธรรมอินเดียคือผลของความพยายามของนักรบ ผู้ค้า และปุโรหิตพร้อมกับริเริ่มพื้นเมือง