Human nature itself has also helped

Human nature itself has also helped perpetuate this design paradigm, simply because we are creatures of our experience. Our common experiences usually shape the conventional wisdom, or paradigms, by which we operate. When most adults were children, playgrounds were asphalt areas with manufactured, fixed playground equipment such as swings, jungle gyms and slides, used solely for recess. Therefore, most adults see this as the appropriate model for a playground.
Children’s History of Contact with Nature
Modern humans (homo sapiens) evolved and have lived in intimate contact with nature, in the savannahs and forests, for almost their entire 120,000±-year history. The cultivation of plants and the domestication of animals allowed our ancestors to dwell in permanent settlements, to expand their population more rapidly, thus beginning a long, sad divorce from nature (Manning 2004). It wasn’t until recent history that most people lived in cities. But even until very recent history, children still grew up with intimate contact with nature.
Throughout most of history, when children were free to play, their first choice was often to flee to the nearest wild place—whether it was a big tree or brushy area in the yard or a watercourse or woodland nearby (Pyle 2002). Two hundred years ago, most children spent their days surrounded by fields, farms or in the wild nature at its edges. By the late twentieth century, many children’s environments had become urbanized (Chawla 1994). But even then, as recently as 1970, children had access to nature and the world at large. They spent the bulk of their recreation time outdoors, using the sidewalks, streets, playgrounds, parks, greenways, vacant lots and other spaces “left over” during the urbanization process or the fields, forests, streams and yards of suburbia (Moore 2004, White & Stoecklin 1998). Children had the freedom to play, explore and interact with the natural world with little or no restriction or supervision.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ธรรมชาติของมนุษย์เองยังได้ช่วยขยายเวลานี้ออกแบบกระบวนทัศน์ เพียงเพราะเป็นสิ่งมีชีวิตของประสบการณ์ของเรา ประสบการณ์ทั่วไปรูปร่างปกติทั่วไปภูมิปัญญา หรือ paradigms ซึ่งเรามี เมื่อผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ก็เด็ก playgrounds มียางมะตอยพื้นที่พร้อมอุปกรณ์สนามเด็กเล่นผลิต ถาวรกระเช้าชิงช้า ป่ายิม และภาพ นิ่ง ใช้สำหรับย่อมุมเท่านั้น ดังนั้น ส่วนใหญ่ผู้ใหญ่ดูนี้เป็นรูปแบบที่เหมาะสมสำหรับเด็ก
เด็กประวัติของติดต่อกับธรรมชาติ
สมัยมนุษย์ (ตุ๊ด sapiens) พัฒนา และได้อาศัยอยู่ในที่ติดต่อใกล้ชิดกับธรรมชาติ ในป่า ในเกือบของพวกเขาทั้งหมด 120, savannahs 000± ปีประวัติ บรรพบุรุษของเราอาศัยอยู่ในการชำระเงินถาวร อนุญาตให้เพาะปลูกพืชและ domestication สัตว์ เพื่อขยายประชากรของพวกเขามากขึ้นอย่างรวดเร็ว เริ่มหย่าร้างยาว เศร้าจากธรรมชาติ (เป็น 2004) ดัง นั้น มันไม่ได้จนกระทั่งประวัติศาสตร์ล่าสุดที่คนส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในเมือง แต่แม้จนกระทั่งประวัติศาสตร์มากล่าสุด เด็กยังคงเติบโตกับผู้ติดต่อใกล้ชิดกับธรรมชาติ
ตลอดทั้งประวัติศาสตร์ เมื่อเด็กได้เล่นฟรี ทางเลือกแรกของพวกเขามักจะมีหนีไปป่า — ไม่ว่ามีต้นไม้ใหญ่หรือบริเวณ brushy ในลาน หรือ watercourse หรือป่าบริเวณใกล้เคียง (พีย์ 2002) สองร้อยปี เด็กส่วนใหญ่ใช้วันของพวกเขาล้อมรอบ ด้วยเขต ข้อมูล ฟาร์ม หรือ ในดวงที่ขอบของ โดยปลายศตวรรษที่ยี่สิบ สภาพแวดล้อมของเด็กจำนวนมากได้กลายเป็น urbanized (Chawla 1994) แต่แม้แล้ว เป็นเพิ่งเป็น 1970 เด็กได้เข้าถึงธรรมชาติและโลก พวกเขาใช้เวลาจำนวนมากของเวลาสันทนาการกลางแจ้ง ใช้การแยะ ถนน playgrounds สวนสาธารณะ เซ็ทกรีนเวย์เช็น ว่างจำนวนมาก และอื่น ๆ ปลอด "เหลือ" เป็นกระบวนการ หรือฟิลด์ ป่าไม้ กระแส และหลาของสุเบอเบีย (2004 มัวร์ &สีขาว Stoecklin 1998) เด็กมีอิสระในการเล่น สำรวจ และโต้ตอบกับธรรมชาติของโลกมีน้อย หรือไม่มีข้อจำกัดหรือควบคุม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ธรรมชาติของมนุษย์ตัวเองได้ยังช่วยขยายเวลาการออกแบบกระบวนทัศน์นี้ได้เพราะเราเป็นสิ่งมีชีวิตจากประสบการณ์ของเรา ประสบการณ์ร่วมกันของเรามักจะมีรูปร่างภูมิปัญญาดั้งเดิมหรือกรอบความคิดโดยที่เราดำเนินธุรกิจ เมื่อผู้ใหญ่ส่วนใหญ่เป็นเด็กสนามเด็กเล่นเป็นพื้นที่ที่มีการผลิตยางมะตอยอุปกรณ์สนามเด็กเล่นคงที่เช่นชิงช้ายิมป่าและสไลด์ใช้เพียงเพื่อการพักผ่อน ดังนั้นผู้ใหญ่ส่วนใหญ่เห็นนี้เป็นรูปแบบที่เหมาะสมสำหรับสนามเด็กเล่น
ของเด็กประวัติสัมผัสกับธรรมชาติ
มนุษย์สมัยใหม่ (ตุ๊ด sapiens) การพัฒนาและมีชีวิตอยู่ในการติดต่อใกล้ชิดกับธรรมชาติในสะและป่าไม้เกือบทั้งหมด 120,000 ±ทุบทุกสถิติของพวกเขา ประวัติศาสตร์ การเพาะปลูกของพืชและ domestication ของสัตว์ที่ได้รับอนุญาตที่บรรพบุรุษของเราอาศัยอยู่ในการตั้งถิ่นฐานถาวรในการขยายประชากรของพวกเขามากขึ้นอย่างรวดเร็วจึงเริ่มยาวการหย่าร้างที่น่าเศร้าจากธรรมชาติ (แมนนิ่ง 2004) มันไม่ได้จนกว่าประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาที่คนส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในเมือง แต่ถึงแม้จะจนประวัติศาสตร์ที่ผ่านมามากเด็กยังคงเติบโตขึ้นมากับการสัมผัสใกล้ชิดกับธรรมชาติ
ตลอดเวลาส่วนใหญ่ของประวัติศาสตร์เมื่อเด็กมีอิสระที่จะเล่นเป็นตัวเลือกแรกของพวกเขาก็มักจะหนีไปสถานที่ไม่ว่าจะเป็นป่ามันเป็นต้นไม้ใหญ่ที่ใกล้ที่สุดหรือพวง พื้นที่ในบ้านหรือสายน้ำป่าหรือใกล้เคียง (พี 2002) สองร้อยปีที่ผ่านมาเด็กส่วนใหญ่ใช้เวลาเป็นวันของพวกเขารายล้อมไปด้วยทุ่งนาฟาร์มหรือในป่าธรรมชาติที่ขอบของ โดยปลายศตวรรษที่ยี่สิบสภาพแวดล้อมที่เด็กหลายคนได้กลายเป็นทำให้เจริญ (Chawla 1994) แต่แม้แล้วเมื่อเร็ว ๆ นี้ 1970 เด็กได้เข้าถึงธรรมชาติและโลกที่มีขนาดใหญ่ พวกเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ของเวลาที่พักผ่อนหย่อนใจของพวกเขากลางแจ้งโดยใช้ทางเท้าถนน, สนามเด็กเล่นสวนสาธารณะ greenways จำนวนมากที่ว่างและพื้นที่อื่น ๆ "ที่เหลือ" ในระหว่างขั้นตอนการกลายเป็นเมืองหรือเขตป่าไม้ลำธารและหลานอกเมือง (มัวร์ 2004 สีขาวและ Stoecklin 1998) เด็กมีอิสระในการเล่นสำรวจและมีปฏิสัมพันธ์กับโลกธรรมชาติที่มีข้อ จำกัด น้อยหรือไม่มีเลยหรือกำกับดูแล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ธรรมชาติของมนุษย์เอง ยังช่วยทำให้เกิดกระบวนทัศน์ของการออกแบบนี้ เพียงเพราะเราเป็นสิ่งมีชีวิตจากประสบการณ์ของเรา ประสบการณ์ร่วมของเรามักจะทรงภูมิปัญญาเดิมหรือกระบวนทัศน์ ที่เราใช้งาน เมื่อผู้ใหญ่ส่วนใหญ่เป็นเด็ก สนามเด็กเล่น มีพื้นที่ผลิตยางมะตอย ถาวร สนามเด็กเล่น อุปกรณ์ เช่น ชิงช้า ยิมป่าและภาพนิ่งที่ใช้สำหรับพักผ่อนแต่เพียงอย่างเดียวดังนั้น ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ที่เห็นนี้เป็นแบบจำลองที่เหมาะสมสำหรับสนามเด็กเล่น
ประวัติเด็กสัมผัสกับมนุษย์ยุคใหม่ธรรมชาติ
( Homo sapiens ) มีวิวัฒนาการและอยู่ในการติดต่อใกล้ชิดกับธรรมชาติใน savannahs และป่าไม้เกือบทั้งหมด 120 , 000 ± - ปีประวัติศาสตร์ การเพาะปลูกของพืชและสัตว์ domestication ของอนุญาตให้บรรพบุรุษของเราอาศัยอยู่ในการตั้งถิ่นฐานถาวรการขยายตัวของประชากรอย่างรวดเร็ว จึงเริ่มยาว เศร้าหย่าจากธรรมชาติ ( Manning 2004 ) มันไม่ได้จนกว่าประวัติศาสตร์ที่คนส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในเมือง แต่ แม้ ประวัติศาสตร์มาก เด็กยังโตมากับติดต่อใกล้ชิดกับธรรมชาติ
ตลอดที่สุดของประวัติศาสตร์ เมื่อเด็กฟรีเล่นทางเลือกแรกของพวกเขามักจะไปที่ป่าที่ใกล้ที่สุดไม่ว่าจะเป็นต้นไม้ใหญ่ หรือพวงพื้นที่ในสนามหรือทางน้ำไหล หรือป่าใกล้เคียง ( Pyle 2002 ) สองร้อยปีที่ผ่านมา เด็กส่วนใหญ่ใช้จ่ายวันของพวกเขาล้อมรอบด้วยทุ่งนา ไร่นา หรือธรรมชาติของขอบ โดยปลายศตวรรษที่ยี่สิบ , สภาพแวดล้อมที่เด็กจำนวนมากได้กลายเป็นเมือง ( ชวาลา 1994 ) แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ 1970 เด็กได้เข้าถึงธรรมชาติและโลกที่มีขนาดใหญ่ พวกเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ของเวลา นันทนาการ กลางแจ้ง ใช้ทางเท้า ถนน สนามเด็กเล่น , สวนสาธารณะ , greenways จำนวนมากว่างและเป็น " ที่เหลือ " ในรูปแบบ ขั้นตอน หรือ ทุ่งนา ป่าไม้ ลำธาร และหลา ชานเมือง ( มัวร์ 2004 สีขาว& stoecklin 1998 ) เด็กมีอิสระในการเล่นสำรวจและโต้ตอบกับโลกธรรมชาติที่มีข้อ จำกัด น้อย หรือ ไม่ หรือ นิเทศ .