The objective of this study was to

The objective of this study was to use the modelling approach to assess the effectiveness of different existing nutritional strategies to reduce methane production from ruminants. For this purpose, a modified version of a mechanistic and dynamic model of rumen digestion was used. Simulated strategies included: dry matter intake (DMI), forage to concentrate ratio, nature of concentrate (fibrous vs. starchy concentrate), type of starch (slowly vs. rapidly degraded), forage species (legume vs. grass), forage maturity, forage preservation method (dried vs. ensiled), forage processing, and upgrading and supplementation of poor quality forages (straw). This study showed that mathematical modelling is a valuable tool to evaluate the impact of a given dietary manipulation not only on methanogenesis but also on the metabolism of the whole rumen system. Depending on the nature of the intervention, methane production can be reduced by 10 to 40%. Increasing DMI and the proportion of concentrate in the diet reduced methane production (–7 and –40%). Methane production was also decreased with the replacement of fibrous concentrate with starchy concentrate (–22%) and with the utilization of less ruminally degradable starch (–17%). The use of more digestible forage (less mature and processed forage) resulted in a reduction of methane production (–15 and –21%). Methane production was lower with legume than with grass forage (–28%), and with silage compared to hay (–20%). Supplementation or ammoniation of straw did not reduce methane losses, but had a positive impact on the efficiency of rumen metabolism. The modelling approach demonstrated that reduction of methane production from ruminants is a complex challenge. Implementation of any strategy must take into account the possible consequences on the efficiency of the entire rumen system. Key words: Ruminants, methane reduction, modelling approach

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้ได้ใช้วิธีการสร้างแบบจำลองเพื่อประเมินประสิทธิภาพของหลายวิธีทางโภชนาการที่มีอยู่เพื่อลดการผลิตมีเทนจาก ruminants สำหรับวัตถุประสงค์นี้ มีใช้การปรับเปลี่ยนแบบกลไกการทำแบบจำลองย่อยอาหารต่อ จำลองกลยุทธ์รวม: บริโภคเรื่องแห้ง (DMI) อาหารสัตว์จ่ออัตรา ธรรมชาติของสมาธิ (ข้อเทียบกับข้นฟูม), ชนิดของแป้ง (ช้ากับเร็วเสื่อมโทรม), พันธุ์ (legume เทียบกับหญ้า) อาหารสัตว์ อาหารสัตว์ครบกำหนด วิธีอนุรักษ์ (แห้งเทียบกับ ensiled) อาหารสัตว์ อาหารสัตว์ การประมวลผล และการปรับรุ่น และแห้งเสริมของเลว forages (ฟาง) การศึกษานี้แสดงให้เห็นว่า แบบจำลองทางคณิตศาสตร์เป็นเครื่องมือที่มีคุณค่าเพื่อประเมินผลกระทบของการกำหนดอาหารจัดการไม่เพียงแต่ บน methanogenesis แต่ การเผาผลาญต่อทั้งระบบ ผลิตมีเทนสามารถลด 10-40% ขึ้นอยู่กับลักษณะของการแทรกแซง เพิ่ม DMI และสัดส่วนของสมาธิในอาหารลดลงผลิตมีเทน (–7 และ –40%) ผลิตมีเทนลดลงยัง มีเปลี่ยนข้อสมาธิด้วยสมาธิฟูม (–22%) และ มีการใช้ประโยชน์ของแป้งน้อย ruminally ช่วยกัน (–17%) การใช้เพิ่มเติม digestible อาหารสัตว์ (น้อยกว่าผู้ใหญ่ และแปรรูปอาหารสัตว์) ส่งผลให้ลดการผลิตมีเทน (–15 และ –21%) ผลิตมีเทนถูกล่างกับ legume กว่ากับหญ้าอาหารสัตว์ (–28%), และไซเลจต่อเทียบกับเฮย์ (–20%) แห้งเสริมหรือ ammoniation ฟางไม่ได้ลดความสูญเสียของมีเทน แต่มีผลกระทบกับประสิทธิภาพของการเผาผลาญต่อ วิธีการสร้างแบบจำลองแสดงว่าลดการผลิตมีเทนจาก ruminants ความท้าทายที่ซับซ้อน ดำเนินกลยุทธ์ใด ๆ ต้องคำนึงถึงผลได้ประสิทธิภาพของระบบทั้งหมดต่อ คำสำคัญ: Ruminants ลดมีเทน วิธีการสร้างแบบจำลอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้คือการใช้วิธีการสร้างแบบจำลองเพื่อประเมินประสิทธิภาพของกลยุทธ์ทางโภชนาการที่แตกต่างกันที่มีอยู่เพื่อลดการผลิตก๊าซมีเทนจากสัตว์เคี้ยวเอื้อง เพื่อจุดประสงค์นี้รุ่นที่ปรับเปลี่ยนรูปแบบกลไกและแบบไดนามิกของการย่อยอาหารในกระเพาะถูกนำมาใช้ กลยุทธ์การจำลองรวม: ปริมาณวัตถุแห้ง (DMI) อาหารสัตว์ที่จะมีสมาธิอัตราส่วนธรรมชาติของสมาธิ (สมาธิกับเส้นใยแป้ง) ประเภทของแป้ง (ช้าเมื่อเทียบกับเสื่อมโทรมอย่างรวดเร็ว) ชนิดอาหารสัตว์ (ถั่วกับหญ้า) ครบกําหนดอาหารสัตว์ วิธีการเก็บรักษาอาหารสัตว์ (เทียบกับแห้งหมัก), การประมวลผลอาหารสัตว์และการอัพเกรดและการเสริมจำนงที่มีคุณภาพดี (ฟาง) การศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นว่าการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์เป็นเครื่องมือที่มีคุณค่าในการประเมินผลกระทบของการจัดการอาหารที่ได้รับไม่เพียง แต่ใน methanogenesis แต่ยังเกี่ยวกับการเผาผลาญอาหารของระบบกระเพาะทั้งหมด ขึ้นอยู่กับลักษณะของการแทรกแซงการผลิตก๊าซมีเทนสามารถจะลดลง 10-40% การเพิ่ม DMI และสัดส่วนของสมาธิในอาหารการผลิตก๊าซมีเทนที่ลดลง (-7 และ -40%) การผลิตก๊าซมีเทนลดลงนอกจากนี้ยังมีการเปลี่ยนของเส้นใยที่มีสมาธิสมาธิแป้ง (-22%) และกับการใช้แป้งที่ย่อยสลายได้ ruminally น้อย (-17%) การใช้อาหารสัตว์ที่ย่อยมากขึ้น (น้อยผู้ใหญ่และอาหารสัตว์การประมวลผล) ส่งผลให้เกิดการลดลงของการผลิตก๊าซมีเทน (-15 และ -21%) การผลิตก๊าซมีเทนเป็นที่ต่ำกว่าด้วยถั่วกว่าด้วยหญ้าอาหารสัตว์ (-28%) และมีการหมักเมื่อเทียบกับฟาง (-20%) เสริมหรือ ammoniation ฟางไม่ได้ลดการสูญเสียก๊าซมีเทน แต่มีผลกระทบในเชิงบวกต่อประสิทธิภาพของการเผาผลาญกระเพาะรูเมน วิธีการสร้างแบบจำลองแสดงให้เห็นว่าการลดลงของการผลิตก๊าซมีเทนจากสัตว์เคี้ยวเอื้องเป็นความท้าทายที่ซับซ้อน การดำเนินการตามกลยุทธ์ใด ๆ ที่จะต้องคำนึงถึงผลกระทบที่เป็นไปได้ในประสิทธิภาพของระบบกระเพาะทั้งหมด คำสำคัญ: สัตว์เคี้ยวเอื้องลดก๊าซมีเทนวิธีการสร้างแบบจำลอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้คือการใช้วิธีแบบจำลองเพื่อประเมินประสิทธิผลของกลยุทธ์ที่แตกต่างกันที่มีอยู่ด้านโภชนาการเพื่อลดการผลิตก๊าซมีเทนจากสัตว์เคี้ยวเอื้อง . สำหรับวัตถุประสงค์นี้ เป็นรุ่นที่แก้ไขของรูปแบบกลไกและพลศาสตร์ของกระบวนการย่อยที่ใช้ กลยุทธ์การรวมปริมาณวัตถุแห้ง ( DMI ) อาหารสัตว์สมาธิอัตราส่วนธรรมชาติของสมาธิ ( fibrous vs แป้งข้น ) , ชนิดของแป้ง ( อย่างช้าๆและสลายอย่างรวดเร็ว ) , พืชอาหารสัตว์ ( ถั่วกับหญ้า ) สำหรับอาหารสัตว์ , วิธีถนอมพืชอาหารสัตว์แห้ง ( vs . ensiled ) , การประมวลผลพืชอาหารสัตว์ และการอัพเกรดและการเสริมคุณภาพค้นหา ( ฟาง )การศึกษาพบว่า แบบจำลองทางคณิตศาสตร์เป็นเครื่องมือที่มีคุณค่าในการประเมินผลกระทบของการได้รับอาหารไม่เพียง แต่ยังช้าในการเผาผลาญอาหารของระบบทั้งหมดทั้ง ขึ้นอยู่กับลักษณะของการแทรกแซง การผลิตก๊าซมีเทนจะลดลง 10 ถึง 40 % ตามลำดับ และสัดส่วนของการมีสมาธิในอาหารลดการผลิตก๊าซมีเทน ( – 7 – 40 % )การผลิตก๊าซมีเทนลดลงด้วยการแทนที่ของเส้นข้นด้วยแป้งข้น ( ( 22% ) และมีการใช้น้อย ruminally ย่อยสลายแป้ง ( 17 ) % ) ใช้ย่อยมากขึ้น พืชอาหารสัตว์ ( น้อยกว่าผู้ใหญ่ และแปรรูปอาหารสัตว์ ) ส่งผลให้เกิดการลดลงของการผลิตก๊าซมีเทน ( – 15 – 21 % ) การผลิตก๊าซมีเทนลดลงด้วยถั่วมากกว่าหญ้าพืชอาหารสัตว์ ( 28 ) % )และเมื่อเทียบกับหญ้าหมัก ( - 20% ) อาหารเสริม หรือ ammoniation ฟางไม่ได้ลดก๊าซมีเทนขาดทุน แต่มีผลกระทบเชิงบวกกับประสิทธิภาพของกระบวนการเมแทบอลิซึม การจำลองแบบแสดงให้เห็นว่าการลดปริมาณก๊าซมีเทนจากสัตว์เคี้ยวเอื้องเป็นความท้าทายที่ซับซ้อนใช้กลยุทธ์ใด ๆต้องคำนึงถึงผลกระทบที่เป็นไปได้เกี่ยวกับประสิทธิภาพของระบบทั้งหมดทั้ง คำสำคัญ : สัตว์เคี้ยวเอื้องลดก๊าซมีเทน วิธีแบบจำลอง