Hence, one can immediately obtain a

Hence, one can immediately obtain a starting value from Figure 3. In this case, then, using , one reads f = 0.04, from the Moody diagram.
Figure 3: The Moody diagram [3].
Figure 4: The experimental setup (Data used in this article were collected by study group 1: Adam Beougher, Andrew Bertsch and Jamie Coffman).
Step 2. Use the value of f from Step 1 to calculate the average volume flow rate of viscous flow using Equation (7).
Step 3. Use this value of the average volume flow rate to calculate the Reynolds number using Equation (9).
Step 4. Use this value of the Reynolds number and the relative roughness to either look up a new value of the friction factor using the Moody diagram, or to calculate it using the Colebrook formula, Equation (10). This completes the first iteration.
The second iteration. The latest value for the friction factor can be used in Step 1 to initiate the second iteration. This iterative process continues until the difference between consecutive estimates of the volume flow rate become so small that additional iterations are unnecessary.
This series of n iterations described above can be summarised in pictorial form as shown below:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดังนั้น หนึ่งสามารถทันทีรับค่าเริ่มต้นจากรูปที่ 3 ในกรณีนี้ แล้ว ใช้ หนึ่งอ่าน f = 0.04 จากไดอะแกรมอารมณ์รูปที่ 3: อารมณ์ไดอะแกรม [3]รูปที่ 4: การทดลองตั้งค่า (ข้อมูลที่ใช้ในบทความนี้ถูกรวบรวม โดยกลุ่มศึกษา 1: Beougher อาดัม แอนดรู Bertsch และเจมี่ Coffman)ขั้นตอนที่ 2 ใช้ค่า f จากขั้นตอนที่ 1 การคำนวณอัตราการไหลเฉลี่ยปริมาณของไหลความหนืดโดยใช้สมการ (7)ขั้นตอนที่ 3 ใช้อัตราการไหลปริมาณเฉลี่ยค่านี้เพื่อคำนวณเลขเรย์โนลด์สใช้สมการ (9)ขั้นตอนที่ 4 ใช้ค่านี้หมายเลขเรย์โนลด์สและความหยาบที่สัมพันธ์กับการค้นหาค่าใหม่ตัวแรงเสียดทานโดยใช้ไดอะแกรมอารมณ์ หรือ การคำนวณโดยใช้สูตร Colebrook สมการ (10) เสร็จสิ้นการเกิดซ้ำครั้งแรกการเกิดซ้ำครั้งที่สอง สามารถใช้ค่าล่าสุดสำหรับสัดส่วนของแรงเสียดทานในขั้นตอนที่ 1 เริ่มเกิดซ้ำสอง กระบวนการนี้ซ้ำอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งความแตกต่างระหว่างการประเมินต่อเนื่องของอัตราการไหลปริมาณเป็นขนาดเล็กซ้ำเติมไม่จำเป็นชุดนี้ซ้ำ n ข้างสามารถ summarised ในแบบฟอร์มการจำดังต่อไปนี้:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดังนั้นหนึ่งได้ทันทีสามารถรับค่าเริ่มต้นจากรูปที่ 3 ในกรณีนี้แล้วโดยใช้หนึ่งอ่าน f = 0.04 จากแผนภาพ Moody.
รูปที่ 3:. แผนภาพ Moody [3]
รูปที่ 4: การติดตั้งการทดลอง (ข้อมูล ใช้ในบทความนี้ได้จากการศึกษากลุ่มที่ 1:. อดัม Beougher, แอนดรู Bertsch และเจมี่คอฟฟ์แมน)
. ขั้นตอนที่ 2 ใช้ค่าของ F จากขั้นตอนที่ 1 การคำนวณอัตราการไหลของปริมาณเฉลี่ยของการไหลหนืดโดยใช้สมการ (7)
ขั้นตอนที่ 3 . ใช้ค่าของอัตราการไหลของปริมาณเฉลี่ยนี้ในการคำนวณตัวเลขนาดส์โดยใช้สมการ (9).
ขั้นตอนที่ 4 การใช้ค่านี้ของจำนวน Reynolds และความหยาบเมื่อเทียบกับทั้งมองขึ้นค่าใหม่ของปัจจัยแรงเสียดทานโดยใช้แผนภาพ Moody หรือการคำนวณโดยใช้สูตร Colebrook, สมการ (10) เสร็จสมบูรณ์ซ้ำเป็นครั้งแรก.
ซ้ำสอง ค่าล่าสุดสำหรับปัจจัยแรงเสียดทานสามารถนำมาใช้ในขั้นตอนที่ 1 จะเริ่มต้นการทำซ้ำสอง กระบวนการนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกต่อไปจนกว่าความแตกต่างระหว่างประมาณการต่อเนื่องของอัตราการไหลของปริมาณกลายเป็นขนาดเล็กเพื่อที่ซ้ำเพิ่มเติมที่ไม่จำเป็น.
ชุดซ้ำ n นี้อธิบายไว้ข้างต้นสามารถสรุปได้ในรูปแบบภาพที่แสดงด้านล่าง:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดังนั้นหนึ่งสามารถขอรับค่าเริ่มต้นจากรูปที่ 3 ในกรณีนี้ , แล้ว , ใช้ , อ่านหนึ่ง F = 0.04 , จากแผนภาพ Moody
รูปที่ 3 : มู้ดดี้แผนภาพ [ 3 ] .
รูปที่ 4 : การติดตั้งทดลอง ( ใช้ข้อมูลในบทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1 ) : อดัม beougher แอนดรูว์ bertsch และเจมี่ คอฟแมน ) .
ขั้นตอนที่ 2ใช้ค่า F จากขั้นตอนที่ 1 เพื่อคำนวณค่าเฉลี่ยปริมาณอัตราการไหลของการไหลแบบหนืดโดยใช้สมการ ( 7 ) .
ขั้นตอนที่ 3 ใช้ค่าเฉลี่ยปริมาณอัตราการไหลของตัวเลขเรย์โนลด์ คำนวณโดยใช้สมการ ( 9 ) .
ขั้นตอนที่ 4 ใช้ค่าของเลขเรย์โนลด์และญาติของทั้งหาค่าใหม่ของปัจจัยแรงเสียดทานโดยใช้แผนภาพเจ้าอารมณ์หรือจะคำนวณโดยใช้โคลบรูค สูตร สมการ ( 10 ) นี้เสร็จสมบูรณ์ในรูปแรก
ซ้ำสอง ค่าปัจจัยแรงเสียดทานล่าสุดสามารถใช้ในขั้นตอนที่ 1 เพื่อเริ่มต้นการทำซ้ำครั้งที่สอง กระบวนการซ้ำนี้ต่อไปจนกว่าจะแตกต่างระหว่างติดต่อกันประมาณปริมาณอัตราการไหลเป็นขนาดเล็กเพื่อให้ซ้ำเพิ่มเติม คือ ไม่จำเป็น
นี้ชุดของการทำซ้ำที่อธิบายข้างต้นสามารถสรุปในแบบฟอร์มที่แสดงด้านล่าง :