BackgroundManaging early warning si

Background

Managing early warning signs is an effective approach to preventing relapse in bipolar disorder. Involving relatives in relapse prevention has been shown to maximize the effectiveness of this approach. However, family-focused intervention research has typically used expert therapists, who are rarely available within routine clinical services. It remains unknown what issues exist when involving relatives in relapse prevention planning delivered by community mental health case managers. This study explored the value and barriers of involving relatives in relapse prevention from the perspectives of service users, relatives and care-coordinators.

Methods

Qualitative interview study nested within a randomized controlled trial of relapse prevention for individuals with bipolar disorder. The purposive sample of 52 participants comprised service users (n = 21), care coordinators (n = 21) and relatives (n = 10). Data were analyzed using a grounded theory approach.

Results

All parties identified benefits of involving relatives in relapse prevention: improved understanding of bipolar disorder; relatives gaining a role in illness management; and improved relationships between each party. Nevertheless, relatives were often discouraged from becoming involved. Some staff perceived involving relatives increased the complexity of their own role and workload, and some service users valued the exclusivity of their relationship with their care-coordinator and prioritized taking individual responsibility for their illness over the benefits of involving their relatives. Barriers were heightened when family relationships were poor.

Conclusions

Whilst involving relatives in relapse prevention has perceived value, it can increase the complexity of managing bipolar disorder for each party. In order to fully realize the benefits of involving relatives in relapse prevention, additional training and support for community care coordinators is needed.

Trial registration

ISRCTN41352631

Go to:
Background
Clinical guidelines recommend structured psychological interventions should be offered as an adjunctive intervention to psychopharmacology to prevent relapse for bipolar disorder [1]. Relapse prevention (RP) teaches individuals to recognize and manage the early warning signs and triggers to their mania and depressive episodes. In doing so individuals are forewarned of the recurrence of a relapse in time to seek early treatment and so minimize serious harm [2]. This approach is effective in improving function, increasing time to relapse and reducing the percentage of people hospitalized: recommendations are that mental health services should routinely provide RP to adults with bipolar disorder [3].

The role of relatives in RP is less clear. Relatives of people with bipolar disorder experience high levels of burden which are associated with physical and mental health problems and increased use of medical and mental health services [4], particularly amongst caregivers living with patients [5]. Among people with bipolar disorder, there is a perception that carers and families are often excluded from management decisions and ignored by health professionals to the distress of family members who remain uninformed about bipolar disorder [6]. Most families report wishing for support and education from services, but that they rarely receive it [7]. Under these circumstances, families cannot be expected to be as effective as they might be in detecting clinical signs of illness and obtaining help. There are several mechanisms through which relatives' involvement can support service users. Relatives can impact positively on the outcome for patients by providing structures that encourage stable routines and emotional self-regulation strategies [3]. Conversely, relatives' expressed emotion is a robust predictor of relapse in psychiatric conditions, particularly mood disorders [8]. High expressed emotion has been associated with dysfunctional patterns of communication [9] and blaming attributions for negative patient-related events [10].

Together these findings have prompted a growing field of research into interventions at the level of the family to reduce carer burden, develop more helpful illness attributions and patterns of family communication, improve medication concordance and reduce relapse rates. A systematic review of interventions involving relatives was unable to draw conclusions due the heterogeneity and limited size of trials [11]. Nevertheless, recent trials conducted in families of adults [12] and adolescents [13] or carers alone [14] have yielded positive effects on outcome, illustrating the potential value of involving relatives to improve the outcome of bipolar disorder. It has been recommended that engaging families in helping patients to recognize individual early warning signs of mania or depression is a helpful adjunct to pharmacological management [1,3].

Typically, however, research into relapse prevention interventions for bipolar disorder has not specifically sought to involve relatives or carers, but has assessed individualized treatment delivered through specialist services, expert therapists or extensive therapy [15-17] none of which are routinely available in the mainstream services such as the UK National Health Service (NHS). Moreover, RP planning is most useful when patients are well, which is a time when they are likely to have limited contact with medical or mental health specialists. During these periods, service users' primary contact will be a designated member of their community mental health team, who is responsible for their case management. These care coordinators are typically from a nursing, occupational therapy or social work background and will have limited opportunities for specialist training in specific psychological interventions for bipolar disorder [18]. This model is typical within the UK NHS for community follow-up care for people with serious mental illness, and is increasingly found in many over services across the world [19].

A key advantage of RP is that, compared to more sophisticated approaches involving early warning signs (such as some forms of cognitive behaviour therapy and family therapy) simple RP interventions can be taught more quickly and easily to both non-specialist health professionals without requiring extensive training in psychotherapy [20]. A recent trial found that RP could be taught to care coordinators and that this improved social functioning compared with treatment as usual amongst service users with bipolar disorder [21].

Consequently opportunities to involve relatives in relapse prevention planning are likely to most usefully involve care coordinators, who are not trained in family therapy and may not recognize the potential benefit of engaging family members in patients' care planning. Attempts to involve relatives in relapse planning have however been met with limited success [21]. If the potential benefits of involving relatives in RP is to be achieved within routine care, it is important to understand the value health professionals, patients and relatives see (if any) in involving family members in relapse prevention planning, and what barriers exist that deter relatives from taking a greater role.

This paper reports the findings of a qualitative study examining the views of service users, relatives and care-coordinators of the value and barriers of involving family members in relapse prevention.

Go to:
Methods
Study context

The study employed a qualitative approach that was nested within a cluster randomized controlled trial that had provided an opportunity for care coordinators to involve relatives in relapse prevention planning for service users with bipolar disorders. The aim of the trial was to assess the feasibility of training care coordinators (CCs) to offer a relapse prevention (RP) to individuals with bipolar disorder and, where possible, a relative [21,22]. The trial provided an ideal context within which to examine the views of relatives, care coordinators and service users about their experiences of involving relatives in relapse prevention planning, and to ascertain the potential benefits and barriers to developing and implementing this role within routine clinical practice [23]. During the trial 112 CCs from 23 Community Mental Health Teams (CMHTs) in the North West of England, UK were recruited and referred 96 service users (SUs). Full details of recruitment to the trial are reported elsewhere [21]. CCs were randomly allocated by CMHTs to receive training in RP (n = 56) or to continue to offer treatment as usual (TAU, n = 40). Intervention was delivered by CCs to SUs and their relative. Relatives were eligible to take part in the trial if they were aged 18 or above and had a minimum of two face-to-face weekly contacts totaling ≥ 10 hours. Service users were given the option of inviting a relative to take part if they wished, but they were not required to do so. Ethical approval was obtained through the Central Office for Research Ethics Committees (COREC).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พื้นหลังผู้จัดการสัญญาณเตือนภัยล่วงหน้าเป็นวิธีการที่มีประสิทธิภาพในการป้องกันการกำเริบของโรคในโรคสองขั้ว ที่เกี่ยวข้องกับญาติในการป้องกันการกำเริบของโรคได้รับการแสดงเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของวิธีการนี้ อย่างไรก็ตามการวิจัยการแทรกแซงของครอบครัวที่มุ่งเน้นได้โดยปกติจะใช้นักบำบัดผู้เชี่ยวชาญที่จะไม่ค่อยมีอยู่ในบริการทางคลินิกประจำ มันยังไม่ทราบว่ามีปัญหาเมื่อเกี่ยวข้องกับญาติในการวางแผนการป้องกันการกำเริบของโรคส่งโดยชุมชนกรณีผู้จัดการสุขภาพจิต การศึกษาครั้งนี้สำรวจคุณค่าและอุปสรรคของการที่เกี่ยวข้องกับญาติในการป้องกันการกำเริบของโรคจากมุมมองของผู้ใช้บริการที่ญาติและดูแลประสานงาน. วิธีการสัมภาษณ์เชิงคุณภาพการศึกษาซุกซ่อนอยู่ภายในสุ่มทดลองของการป้องกันการกำเริบของโรคสำหรับบุคคลที่มีโรคสองขั้ว กลุ่มตัวอย่าง 52 ผู้เข้าร่วมประกอบด้วยผู้ใช้บริการ (n = 21) ผู้ประสานงานการดูแล (n = 21) และญาติ (n = 10) วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้วิธีการทฤษฎี. ผลทุกฝ่ายระบุประโยชน์ของการที่เกี่ยวข้องกับญาติในการป้องกันการกำเริบของโรค: ความเข้าใจที่ดีขึ้นของโรคสองขั้ว; ญาติดึงดูดบทบาทในการบริหารจัดการการเจ็บป่วย; และความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นระหว่างกัน อย่างไรก็ตามญาติเป็นกำลังใจมักจะมาจากการเป็นส่วนร่วม พนักงานบางคนที่เกี่ยวข้องกับการรับรู้ของญาติที่เพิ่มขึ้นความซับซ้อนของบทบาทของตัวเองและภาระงานและผู้ใช้บริการบางส่วนมูลค่าความพิเศษของความสัมพันธ์ของพวกเขากับการดูแลผู้ประสานงานของพวกเขาและจัดลำดับความสำคัญความรับผิดชอบของแต่ละบุคคลสำหรับการเจ็บป่วยของพวกเขามากกว่าประโยชน์ของการที่เกี่ยวข้องกับญาติของพวกเขา ปัญหาและอุปสรรคที่ถูกทำเป็นเมื่อความสัมพันธ์ในครอบครัวยากจน. สรุปผลการวิจัยที่เกี่ยวข้องกับญาติในขณะที่ในการป้องกันการกำเริบของโรคได้รับรู้ค่าก็สามารถเพิ่มความซับซ้อนในการจัดการโรคสองขั้วสำหรับแต่ละฝ่าย เพื่อที่จะตระหนักถึงประโยชน์ของการที่เกี่ยวข้องกับญาติในการป้องกันการกำเริบของโรค, การฝึกอบรมเพิ่มเติมและการสนับสนุนสำหรับการดูแลประสานงานกับชุมชนเป็นสิ่งจำเป็น. ลงทะเบียนทดลองISRCTN41352631 ไปที่: พื้นหลังแนวทางคลินิกแนะนำโครงสร้างการแทรกแซงทางจิตวิทยาที่ควรได้รับการเสนอเป็นแทรกแซงเพื่อเสริม Psychopharmacology เพื่อป้องกันการกำเริบของโรค สำหรับโรคสองขั้ว [1] การป้องกันการกำเริบของโรค (RP) สอนให้บุคคลที่จะรับรู้และการจัดการสัญญาณเตือนภัยล่วงหน้าและเรียกเพื่อความบ้าคลั่งและตอนซึมเศร้าของพวกเขา ในการทำเพื่อให้บุคคลได้รับการเตือนของการเกิดซ้ำของการกำเริบของโรคในเวลาที่จะแสวงหาการรักษาในช่วงต้นและเพื่อลดอันตรายร้ายแรง [2] วิธีนี้เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพในการปรับปรุงฟังก์ชั่นที่เพิ่มขึ้นเวลาในการกำเริบของโรคและลดอัตราร้อยละของผู้คนในโรงพยาบาล. คำแนะนำที่ให้บริการสุขภาพจิตเป็นประจำควรให้ RP ผู้ใหญ่ที่มีโรคสองขั้ว [3] บทบาทของญาติใน RP ไม่ชัดเจน ญาติของผู้ที่มีประสบการณ์ในระดับสูงโรคสองขั้วของภาระที่เกี่ยวข้องกับปัญหาสุขภาพทางร่างกายและจิตใจและการใช้งานที่เพิ่มขึ้นของการบริการทางการแพทย์และสุขภาพจิต [4] โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่ผู้ดูแลผู้ป่วยที่อาศัยอยู่กับผู้ป่วย [5] ในบรรดาคนที่มีโรคสองขั้วมีการรับรู้ว่าผู้ดูแลและครอบครัวมักจะได้รับการยกเว้นจากการตัดสินใจการบริหารจัดการและการปฏิเสธโดยผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพไปสู่ความทุกข์ของสมาชิกในครอบครัวที่ยังคงไม่รู้เกี่ยวกับโรคสองขั้ว [6] ครอบครัวส่วนใหญ่รายงานที่ต้องการสำหรับการสนับสนุนและการศึกษาจากการให้บริการ แต่ที่พวกเขาไม่ค่อยได้รับมัน [7] ภายใต้สถานการณ์เหล่านี้ครอบครัวไม่สามารถคาดว่าจะมีประสิทธิภาพเท่าที่พวกเขาอาจจะในการตรวจสอบอาการของการเจ็บป่วยและได้รับความช่วยเหลือ มีหลายกลไกที่ผ่านการมีส่วนร่วมของญาติสามารถรองรับผู้ใช้บริการ ญาติสามารถส่งผลกระทบในเชิงบวกต่อผลสำหรับผู้ป่วยโดยการให้โครงสร้างที่ส่งเสริมให้เกิดการปฏิบัติที่มีเสถียรภาพและอารมณ์กลยุทธ์การควบคุมตนเอง [3] ตรงกันข้ามญาติแสดงอารมณ์เป็นปัจจัยบ่งชี้ที่แข็งแกร่งของการกำเริบของโรคในสภาพจิตเวชโดยเฉพาะอย่างยิ่งความผิดปกติของอารมณ์ [8] อารมณ์ความรู้สึกที่แสดงความสูงมีความเกี่ยวข้องกับรูปแบบของการสื่อสารที่ผิดปกติ [9] และอ้างเหตุผลโทษสำหรับการจัดกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับผู้ป่วยที่เป็นลบ [10]. ร่วมกันค้นพบเหล่านี้ได้รับแจ้งด้านการเจริญเติบโตของการวิจัยในการแทรกแซงในระดับของครอบครัวเพื่อลดภาระผู้ดูแล พัฒนาการอ้างเหตุผลการเจ็บป่วยที่เป็นประโยชน์มากขึ้นและรูปแบบของการสื่อสารในครอบครัวในการปรับปรุงความสอดคล้องยาและการลดอัตราการกำเริบของโรค ระบบตรวจสอบของการแทรกแซงที่เกี่ยวข้องกับญาติก็ไม่สามารถที่จะสรุปผลเนื่องจากความแตกต่างและ จำกัด ขนาดของการทดลอง [11] อย่างไรก็ตามการทดลองที่ผ่านมาดำเนินการในครอบครัวของผู้ใหญ่ [12] และวัยรุ่น [13] หรือผู้ดูแลคนเดียว [14] มีผลผลในเชิงบวกต่อผลประกอบค่าศักยภาพของญาติที่เกี่ยวข้องกับการที่จะปรับปรุงผลของโรคสองขั้ว มันได้รับการแนะนำว่าการมีส่วนร่วมในการช่วยเหลือครอบครัวของผู้ป่วยที่จะรับรู้สัญญาณเตือนภัยส่วนบุคคลของความบ้าคลั่งหรือภาวะซึมเศร้าเป็นส่วนเสริมที่เป็นประโยชน์ในการบริหารจัดการทางเภสัชวิทยา [1,3]. โดยปกติอย่างไรก็ตามการวิจัยในการแทรกแซงการป้องกันการกำเริบของโรคสำหรับโรคสองขั้วยังไม่ได้พยายามที่จะเฉพาะ เกี่ยวข้องกับญาติหรือผู้ดูแล แต่ได้ประเมินรักษาเป็นรายบุคคลส่งผ่านบริการผู้เชี่ยวชาญนักบำบัดผู้เชี่ยวชาญหรือการบำบัดที่กว้างขวาง [15-17] ไม่มีใครที่มีประจำอยู่ในบริการหลักเช่นสหราชอาณาจักรบริการสุขภาพแห่งชาติ (NHS) นอกจากนี้ยังมีการวางแผน RP เป็นประโยชน์มากที่สุดเมื่อผู้ป่วยเป็นอย่างดีซึ่งเป็นเวลาที่พวกเขามีแนวโน้มที่จะมีการติดต่อ จำกัด กับผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์หรือจิตใจ ในช่วงระยะเวลานี้ผู้ใช้บริการ 'ติดต่อหลักจะเป็นสมาชิกที่กำหนดของชุมชนของพวกเขาทีมสุขภาพจิตที่เป็นผู้รับผิดชอบในการจัดการกรณีของพวกเขา ผู้ประสานงานการดูแลเหล่านี้มักจะมาจากการพยาบาล, กิจกรรมบำบัดหรือพื้นหลังทางสังคมและการทำงานจะมีโอกาสที่ จำกัด สำหรับการฝึกอบรมผู้เชี่ยวชาญในการแทรกแซงทางจิตวิทยาที่เฉพาะเจาะจงสำหรับโรคสองขั้ว [18] รูปแบบนี้เป็นปกติภายในสหราชอาณาจักรพลุกพล่านชุมชนดูแลติดตามสำหรับคนที่มีความเจ็บป่วยทางจิตที่ร้ายแรงและพบมากขึ้นในหลายบริการทั่วโลก [19]. ประโยชน์ที่สำคัญของการสวมบทบาทเป็นว่าเมื่อเทียบกับวิธีการที่ซับซ้อนมากขึ้นที่เกี่ยวข้องกับ สัญญาณเตือนภัยล่วงหน้า (เช่นบางรูปแบบของการบำบัดพฤติกรรมทางปัญญาและครอบครัวบำบัด) การแทรกแซง RP ง่ายสามารถสอนได้อย่างรวดเร็วและง่ายดายทั้งที่ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพโดยไม่ต้องมีการฝึกอบรมในจิตบำบัด [20] การพิจารณาคดีที่ผ่านมาพบว่า RP จะได้รับการสอนการดูแลประสานงานและทำงานเพื่อสังคมที่ดีขึ้นเมื่อเทียบกับการรักษาตามปกติในหมู่ผู้ใช้บริการที่มีโรคสองขั้ว [21]. ดังนั้นโอกาสที่จะเกี่ยวข้องกับญาติในการวางแผนการป้องกันการกำเริบของโรคมีแนวโน้มที่จะเป็นประโยชน์มากที่สุดที่เกี่ยวข้องกับการประสานงานการดูแล ที่ไม่ได้รับการฝึกอบรมในการรักษาครอบครัวและอาจจะไม่รู้จักผลประโยชน์ที่อาจเกิดขึ้นของสมาชิกในครอบครัวมีส่วนร่วมในการวางแผนการดูแลผู้ป่วย ความพยายามที่จะเกี่ยวข้องกับญาติในการวางแผนการกำเริบของโรคได้รับการ แต่พบกับความสำเร็จที่ จำกัด [21] หากผลประโยชน์ที่อาจเกิดขึ้นจากที่เกี่ยวข้องกับญาติใน RP คือการที่จะประสบความสำเร็จภายในการดูแลกิจวัตรประจำวันก็เป็นสิ่งสำคัญที่จะเข้าใจผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพค่าผู้ป่วยและญาติเห็น (ถ้ามี) ที่เกี่ยวข้องกับสมาชิกในครอบครัวในการวางแผนการป้องกันการกำเริบของโรคและสิ่งที่ปัญหาและอุปสรรคที่มีอยู่ว่าเป็นอุปสรรค . ญาติจากการเพิ่มบทบาทกระดาษนี้จะรายงานผลการตรวจสอบคุณภาพการศึกษาความคิดเห็นของผู้ใช้บริการและการดูแลญาติผู้ประสานงานของคุณค่าและอุปสรรคของการที่เกี่ยวข้องกับสมาชิกในครอบครัวในการป้องกันการกำเริบของโรค. ไปที่: วิธีการศึกษาบริบทการศึกษาการจ้างงาน เชิงคุณภาพที่ถูกซุกซ่อนอยู่ภายในกลุ่มแบบสุ่มทดลองควบคุมที่ได้ให้โอกาสในการประสานงานที่เกี่ยวข้องกับการดูแลญาติในการวางแผนการป้องกันการกำเริบของโรคสำหรับผู้ใช้บริการที่มีความผิดปกติของสองขั้ว จุดมุ่งหมายของการทดลองคือการประเมินความเป็นไปได้ของการประสานงานดูแลการฝึกอบรม (CCs) ที่จะนำเสนอการป้องกันการกำเริบของโรค (RP) เพื่อบุคคลที่มีโรคสองขั้วและที่เป็นไปได้เป็นญาติ [21,22] ทดลองใช้ให้เหมาะกับบริบทภายในที่จะตรวจสอบการมองเห็นวิวของญาติผู้ประสานงานการดูแลและผู้ใช้บริการเกี่ยวกับประสบการณ์ของพวกเขาที่เกี่ยวข้องกับญาติในการวางแผนการป้องกันการกำเริบของโรคและตรวจสอบให้แน่ใจในผลประโยชน์ที่อาจเกิดขึ้นและอุปสรรคในการพัฒนาและการดำเนินบทบาทนี้ภายในการปฏิบัติทางคลินิกประจำ [ 23] ระหว่างการพิจารณาคดี 112 CCs จาก 23 ชุมชนทีมสุขภาพจิต (CMHTs) ในทางตะวันตกเฉียงเหนือของอังกฤษในสหราชอาณาจักรได้รับคัดเลือกและเรียกผู้ใช้ 96 คนบริการ (SUS) รายละเอียดของการรับสมัครในการทดลองจะมีการรายงานอื่น ๆ [21] CCs ถูกจัดสรรโดยการสุ่ม CMHTs ที่จะได้รับการฝึกอบรมใน RP (n = 56) หรือยังคงให้การรักษาตามปกติ (เตา, n = 40) การแทรกแซงถูกส่งโดย CCs เพื่อ SUS และญาติของพวกเขา ญาติมีสิทธิที่จะมีส่วนร่วมในการพิจารณาคดีว่าพวกเขามีอายุ 18 ปีหรือสูงกว่าและมีอย่างน้อยสองรายชื่อรายสัปดาห์ใบหน้าเพื่อใบหน้าเป็นจำนวนเงินรวม≥ 10 ชั่วโมง ผู้ใช้บริการที่ได้รับเลือกในการเชิญญาติที่จะมีส่วนในกรณีที่พวกเขาต้องการ แต่พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น อนุมัติจริยธรรมที่ได้รับผ่านสำนักงานกลางสำหรับคณะกรรมการจริยธรรมการวิจัย (COREC)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พื้นหลัง

การจัดการสัญญาณเตือนก่อนเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ป่วยไบโพลาร์ . ที่เกี่ยวข้องกับญาติในการป้องกันการกำเริบของโรคได้รับการแสดงเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของวิธีการนี้ แต่ครอบครัวที่เน้นการวิจัยโดยมีใช้โดยทั่วไปผู้เชี่ยวชาญ therapists ที่ไม่ค่อยใช้บริการภายในคลินิกตามปกติมันยังคงไม่เป็นที่ทราบว่าปัญหาที่เกี่ยวข้องกับญาติในการป้องกันการกำเริบของโรค การวางแผนส่งโดยผู้จัดการกรณีสุขภาพจิตชุมชน การศึกษาหาค่าและอุปสรรคที่เกี่ยวข้องกับญาติในการป้องกันการกำเริบของโรค จากมุมมองของผู้ใช้บริการ ญาติ และดูแลประสานงาน .



วิธีการศึกษาเชิงคุณภาพด้วยการสัมภาษณ์ในการวิจัยเชิงทดลองแบบสุ่มและมีกลุ่มควบคุมป้องกันโรคไบโพลาร์กำเริบสำหรับบุคคล . ตัวอย่างแบบเฉพาะเจาะจง จำนวน 52 คน ผู้ใช้บริการ ( n = 21 ) , ผู้ประสานงานการดูแล ( n = 21 ) และญาติ ( N = 10 ) ข้อมูลที่ได้นำมาวิเคราะห์โดยใช้ทฤษฎีแนวทาง

ผล

ทุกฝ่ายระบุผลประโยชน์ที่เกี่ยวข้องกับญาติในการป้องกันการกำเริบของโรค :การปรับปรุงความเข้าใจของโรคสองขั้ว ; ญาติได้รับบทบาทในการจัดการการเจ็บป่วย และปรับปรุงความสัมพันธ์ระหว่างแต่ละฝ่าย อย่างไรก็ตาม ญาติมักจะท้อ กลายเป็นที่เกี่ยวข้อง พนักงานที่เกี่ยวข้องกับญาติเพิ่มความซับซ้อนของการรับรู้บทบาทของตัวเองและงานและผู้ใช้บริการมีความพิเศษของความสัมพันธ์ของพวกเขากับการดูแลและประสานงานการพัฒนาความรับผิดชอบส่วนบุคคลสำหรับการเจ็บป่วยของพวกเขามากกว่าประโยชน์ที่เกี่ยวข้องกับญาติของพวกเขา อุปสรรคมีขึ้นเมื่อความสัมพันธ์ในครอบครัวยากจน

สรุป

ในขณะที่เกี่ยวข้องกับญาติในการป้องกันการกำเริบของโรค มีการรับรู้คุณค่ามันสามารถเพิ่มความซับซ้อนของการจัดการโรคสองขั้วของแต่ละพรรค เพื่อให้ตระหนักถึงประโยชน์ของการเกี่ยวข้องกับญาติในการป้องกันกำเริบ การฝึกอบรมและการสนับสนุนเพิ่มเติมสำหรับผู้ประสานงานดูแลชุมชนเป็นสิ่งจำเป็น การลงทะเบียนทดลองใช้ isrctn41352631







ไป : พื้นหลังแนวทางทางคลินิกแนะนำโครงสร้างการแทรกแซงทางจิตควรได้รับการเสนอเป็นผู้ช่วยเภสัช การแทรกแซงเพื่อป้องกันการกำเริบของโรค สำหรับโรคสองขั้ว [ 1 ] การป้องกันการกำเริบของโรค ( RP ) สอนให้บุคคลรู้จักและจัดการสัญญาณเตือนภัยและทริกเกอร์ของ Mania เอพและโรคซึมเศร้าในการทำเช่นนั้น บุคคลจะ forewarned ของการกลับมาของอาการกำเริบในเวลาที่จะแสวงหาการรักษาต้นและเพื่อลดอันตรายร้ายแรง [ 2 ] วิธีการนี้มีประสิทธิภาพในการปรับปรุงการทำงาน การเพิ่มเวลากำเริบและลดเปอร์เซ็นต์ของคนที่เข้าโรงพยาบาล : แนะนำว่าควรตรวจให้บริการสุขภาพจิตที่ดีกับผู้ใหญ่ที่มีโรคสองขั้ว [ 3 ] .

บทบาทของญาติใน RP มีความชัดเจนน้อยลง ญาติของผู้ที่มีโรคสองขั้วประสบการณ์ระดับสูงของภาระที่เกี่ยวข้องกับปัญหาสุขภาพกายและสุขภาพจิต และการใช้ที่เพิ่มขึ้นของการแพทย์และการบริการด้านสุขภาพจิต [ 4 ] โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่ผู้ดูแลผู้ป่วยอาศัยอยู่ด้วย [ 5 ] ในผู้ที่มีโรคสองขั้ว ,มีความเข้าใจว่า การเป็นผู้ดูแลและครอบครัวมักจะแยกออกจากการตัดสินใจการจัดการและละเว้น โดยผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพเพื่อความทุกข์ของสมาชิกในครอบครัวที่ยังคงรู้เกี่ยวกับโรคสองขั้ว [ 6 ] ครอบครัวส่วนใหญ่รายงานที่ต้องการเพื่อสนับสนุนการศึกษาและการบริการ แต่พวกเขามักจะได้รับมัน [ 7 ] ภายใต้สถานการณ์เหล่านี้ครอบครัวไม่สามารถคาดหวังที่จะมีประสิทธิภาพมากที่สุดเท่าที่พวกเขาอาจจะในการตรวจหาอาการของโรคและการได้รับความช่วยเหลือ มีกลไกต่าง ๆที่เกี่ยวข้องญาติสามารถรองรับผู้ใช้บริการ ญาติสามารถส่งผลกระทบทางบวกต่อผลสำหรับผู้ป่วยโดยให้โครงสร้างที่สนับสนุนการปฏิบัติที่มั่นคงและกลยุทธ์การกำกับอารมณ์ [ 3 ] ในทางกลับกัน