The Banyan TreeThe Banyan Tree : Th

The Banyan Tree




The Banyan Tree : The Banyan Tree


The fight of the cobra and the mongoose is a classic drama often seen in India and the outcome is largely the same. The mongoose is not immune to the venomous bite. But is faster and quicker in motion than the snake. The cobra assumes a posture of defence and attempts to reach the animal by a sweeping strike. But the quick-moving mongoose jumps out of reach and comes at the snake from another direction before the snake can get into striking position again. This constant movement tires and discourages the snake and the mongoose is finally able to leap in close and bury its teeth in the snake’s neck usually severing the joints of its vertebrae.

You must have seen a banyan tree. This is a story about what the author saw as a young boy when he was sitting in an old banyan tree in his grandfather’s house.

THOUGH the house and grounds belonged to my grandparents, the magnificent old banyan tree was mine — chiefly because Grandfather, at sixty-five, could no longer climb it.

Its spreading branches which hung to the ground and took root again forming a number of twisting passages, gave me endless pleasure. Among them were squirrels and snails and butterflies. The tree was older than the house, older than Grandfather, as old as Dehra Dun itself. I could hide myself in its branches behind thick green leaves and spy on the world below.

My first friend was a small grey squirrel. Arching his back and sniffing into the air, he seemed at first to resent my invasion of his privacy. But when he found that I did not arm myself with catapult or air gun, he became friendly and when I started bringing him pieces of cake and biscuit he grew quite bold and was soon taking morsels from hand. Before long, he was delving into my pockets and helping himself to whatever he could find. He was a very young squirrel, and his friends and relatives probably thought him foolish and headstrong for trusting a human.

In the spring, when the banyan tree was full of small red figs, birds of all kinds would flock into its branches – the red-bottomed bulbul, cheerful and greedy, parrots, myna and crows squabbling with one another. During the fig season, the banyan tree was the noisiest place in the garden.

Halfway up the tree I had built a crude platform where I would spend the afternoons when it was not too hot. I could read there propping myself up against the tree with a cushion from the living room. Treasure Island, Huckleberry Finn and The Story of Dr Do Little were some of the books that made up my banyan tree library.

When I did not feel like reading, I could look down through the leaves at the world below. And on one particular afternoon I had a grandstand view of that classic of the Indian wilds, a fight between a mongoose and a cobra.

The warm breezes of approaching summer had sent everyone including the gardener into the house. I was feeling drowsy myself, wondering if I should go to the pond and have a swim with Ramu and the buffaloes when I saw a huge black cobra gliding out of a clump of cactus. At the same time a mongoose emerged from the bushes and went straight for the cobra.

In a clearing beneath the banyan tree, in bright sunshine, they came face to face. The cobra knew only too well that the grey mongoose, three feet long, was a superb fighter, clever and aggressive. But the cobra too was a skilful and experienced fighter. He could move swiftly and strike with the speed of light and the sacs behind his long sharp fangs were full of deadly poison. It was to be a battle of champions.

Hissing defiance, his forked tongue darting in and out, the cobra raised three of his six feet off the ground and spread his broad spectacled hood. The mongoose bushed his tail. The long hair on his spine stood up.

Though the combatants were unaware of my presence in the tree, they were soon made aware of the arrival of two other spectators. One was a myna, the other a jungle crow. They had seen these preparations for battle and had settled on the cactus to watch the outcome. Had they been content only to watch, all would have been well with both of them.

The cobra stood on the defensive swaying slowly from side to side, trying to mesmerize the mongoose into making a false move. But the mongoose knew the power of his opponent’s glassy unwinking eyes and refused to meet them. Instead he fixed his gaze at a point just below the cobra’s hood and opened the attack.

Moving forward quickly until he was just within the cobra’s reach, the mongoose made a pretended move to one side. Immediately the cobra struck. His great hood came down so swiftly that I thought nothing could save the mongoose. But the little fellow jumped neatly to one side and darted in as swiftly as the cobra biting the snake on the back and darting away again out of reach.

At the same moment that the cobra struck, the crow and the myna hurled themselves at him only to collide heavily in mid-air. Shrieking insults at each other they returned to the cactus plant. A few drops of blood glistened on the cobra’s back.

The cobra struck and missed. Again the mongoose sprang aside jumped in and bit. Again the birds dived at the snake bumped into each other instead and returned shrieking to the safety of the cactus.

The third round followed the same course as the first but with one dramatic difference. The crow and the myna, still determined to take part in the proceedings, dived at the cobra. But this time they missed each other as well as their mark. The myna flew on and reached its perch. But the crow tried to pull up in mid-air and turn back. In the second that it took the bird to do this the cobra whipped his head back and struck with great force, his snout thudding against the crow’s body.

I saw the bird flung nearly twenty feet across the garden. It fluttered about for a while and then lay still. The myna remained on the cactus plant and when the snake and the mongoose returned to the fight very wisely decided not to interfere again! The cobra was weakening and the mongoose, walking fearlessly up to it, raised himself on his short legs and with a lightning snap had the big snake by the snout. The cobra writhed and lashed about in a frightening manner and even coiled itself about the mongoose, but to no avail. The little fellow hung grimly on until the snake had ceased to struggle. He then smelt along its quivering length gripped it round the hood and dragged it into the bushes.

The myna dropped cautiously to the ground, hopped about, peered into the bushes from a safe distance and then with a shrill cry of congratulation, flew away.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บันยันทรีต้นไทร: ต้นไทร การต่อสู้ของงูเห่าและพังพอนเป็นละครคลาสสิกที่มักจะเห็นในอินเดีย และผลที่ได้เป็นส่วนใหญ่เหมือนกัน พังพอนภูมิคุ้มกันที่จะกัดมากไม่ได้ แต่จะเร็วกว่า และเร็วกว่าในการเคลื่อนไหวมากกว่างู งูเห่าถือเป็นท่าของกลาโหม และพยายามเข้าถึงสัตว์ โดยตีกวาด แต่กระโดดพังพอนย้ายด่วนจากถึง และมาที่งูจากทิศทางอื่นก่อนที่งูสามารถเข้าโดดเด่นตำแหน่งอีกครั้ง เคลื่อนไหวนี้คงยาง discourages งู และพังพอนสุดสามารถกระโดดในปิด และฝังฟันต้นคอของงูมักจะ severing รอยต่อของ vertebrae ของ คุณต้องได้เห็นต้นไทร นี้เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับสิ่งผู้เขียนเห็นเป็นชายหนุ่มที่เมื่อเขานั่งอยู่ในภัตตาคารเก่าในบ้านของคุณปู่ของเขา แม้บ้านและว่ายอยู่กับปู่ย่าตายายของฉัน ต้นไทรเก่าแก่งดงามเหมือง — chiefly เนื่องจากปู่ ที่หกห้า อาจไม่ปีนก็ สาขาประมาณ ที่แขวนไปพื้นดินเอารากอีก เป็นจำนวนบิดทางเดิน ให้ฉันความสุขไม่รู้จบ ในหมู่พวกเขามีกระรอก และหอย และผีเสื้อ ต้นเก่ากว่าบ้าน ปู่ เก่า Dun เดห์ร่าดันตัวเองมากกว่า ฉันไม่สามารถซ่อนตัวเองในสาขาหลังใบสีเขียวหนาและสปายบนโลกนี้ ข้าพเจ้ามีกระรอกสีเทาขนาดเล็ก Arching เขา และดมกลิ่นวัตถุไปในอากาศ เขาประจักษ์ที่เคียดแค้นของฉันบุกรุกความเป็นส่วนตัวของเขา แต่เมื่อเขาพบว่า ฉันไม่ไม่แขนตัวเอง ด้วยหนังสติ๊กหรือปืนลม เขาเป็นมิตร และเมื่อผมเริ่มนำเขาชิ้นของเค้กและขนม เขาเติบโตค่อนข้างหนา และเร็ว ๆ นี้ได้สละ morsels จากมือ ก่อนที่จะลอง เขามี delving กระเป๋าของฉัน และช่วยตัวเองสิ่งที่เขาพบ เขาคือกระรอกอายุน้อยมาก และเพื่อนและญาติของเขาคงคิดว่า เขาโง่เขลา และ headstrong สำหรับโดยมนุษย์ ในฤดูใบไม้ผลิ เมื่อต้นไทรถูกของมะเดื่อสีแดงขนาดเล็ก นกทุกชนิดจะยกขบวนไปสาขา – ที่ยนที่แดงนกปรอด ร่าเริง และ ตะกละ แพร์รอทส์ myna และตรงความขัดแย้งกัน ในระหว่างฤดูกาลฟิก ต้นไทรมีทางในสวน อยู่ตรงกลางขึ้นต้นไม้ได้บุญแพลตฟอร์มหยาบที่ผมจะใช้เวลาช่วงบ่ายเมื่อไม่ร้อนเกินไป ฉันสามารถอ่านมี propping ตัวเองขึ้นกับต้นไม้กับเบาะจากห้องนั่งเล่น เทรเชอร์ไอส์แลนด์ Huckleberry ฟินน์ และเรื่องราวของ Dr ไม่น้อยถูกบางส่วนของหนังสือที่ทำขึ้นไลบรารีบันยันทรี เมื่อฉันไม่ได้รู้สึกเหมือนอ่าน ฉันสามารถดูผ่านใบโลกนี้ และในช่วงบ่ายเฉพาะหนึ่ง ผมดู grandstand ของคลาสสิกที่ wilds อินเดีย การต่อสู้ระหว่างพังพอนกับงูเห่าเป็นสายลมที่อบอุ่นของฤดูร้อนที่ใกล้ได้ส่งทุกคนรวมทั้งคนสวนในบ้าน ฉันไม่รู้สึกง่วงเอง สงสัยว่า ถ้า ผมจะไปบ่อ และได้ Ramu กับควายเมื่อเห็นงูเห่าสีดำใหญ่ gliding จากกอของแคคตัส ในเวลาเดียว กับพังพอนปรากฏออกมาจากพุ่มไม้ และไปตรงสำหรับงูเห่า ในการหักที่ใต้ต้นไทร แดดสว่าง พวกเขามาหน้า งูเห่ารู้ดีเกินไปเท่านั้นว่า พังพอนสีเทา 3 ฟุตยาว ได้รบเลิศ ฉลาด และก้าวร้าว แต่งูเห่าถูกเครื่องบินรบที่มีประสบการณ์ และเชี่ยวเกินไป เขาสามารถย้ายอย่างรวดเร็ว และตี ด้วยความเร็วของแสง และถุงหลังเขี้ยวยาวคมของเขาก็เต็มไป ด้วยพิษร้ายแรง มันเป็น การต่อสู้ของแชมป์ มีสมัย งูเห่า ลิ้นเขา forked darting ออกยกสามเท้าหกออก และแผ่แม่เบี้ย spectacled เขากว้าง พังพอนที่ bushed หางของเขา ผมยาวบนกระดูกสันหลังของเขายืนขึ้น ถึงนี่อยู่ในแผนภูมิของฉัน พวกเขาเร็ว ๆ นี้แปลงมาบวชสองอื่น ๆ ทราบ คน myna อื่น ๆ เป็นอีกา พวกเขาได้เห็นเหล่านี้เตรียมสำหรับการต่อสู้ และมีแคคตัสเพื่อดูผลตัดสิน พวกเขาได้เท่านั้นให้ดูเนื้อหา ทั้งหมดจะได้ดีกับทั้งสองอย่าง The cobra stood on the defensive swaying slowly from side to side, trying to mesmerize the mongoose into making a false move. But the mongoose knew the power of his opponent’s glassy unwinking eyes and refused to meet them. Instead he fixed his gaze at a point just below the cobra’s hood and opened the attack. Moving forward quickly until he was just within the cobra’s reach, the mongoose made a pretended move to one side. Immediately the cobra struck. His great hood came down so swiftly that I thought nothing could save the mongoose. But the little fellow jumped neatly to one side and darted in as swiftly as the cobra biting the snake on the back and darting away again out of reach. At the same moment that the cobra struck, the crow and the myna hurled themselves at him only to collide heavily in mid-air. Shrieking insults at each other they returned to the cactus plant. A few drops of blood glistened on the cobra’s back. The cobra struck and missed. Again the mongoose sprang aside jumped in and bit. Again the birds dived at the snake bumped into each other instead and returned shrieking to the safety of the cactus. The third round followed the same course as the first but with one dramatic difference. The crow and the myna, still determined to take part in the proceedings, dived at the cobra. But this time they missed each other as well as their mark. The myna flew on and reached its perch. But the crow tried to pull up in mid-air and turn back. In the second that it took the bird to do this the cobra whipped his head back and struck with great force, his snout thudding against the crow’s body. I saw the bird flung nearly twenty feet across the garden. It fluttered about for a while and then lay still. The myna remained on the cactus plant and when the snake and the mongoose returned to the fight very wisely decided not to interfere again! The cobra was weakening and the mongoose, walking fearlessly up to it, raised himself on his short legs and with a lightning snap had the big snake by the snout. The cobra writhed and lashed about in a frightening manner and even coiled itself about the mongoose, but to no avail. The little fellow hung grimly on until the snake had ceased to struggle. He then smelt along its quivering length gripped it round the hood and dragged it into the bushes. The myna dropped cautiously to the ground, hopped about, peered into the bushes from a safe distance and then with a shrill cry of congratulation, flew away.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บันยันทรีบันยันทรี: บันยันทรีการต่อสู้ของงูเห่าและพังพอนเป็นละครคลาสสิกที่มักจะเห็นในประเทศอินเดียและผลที่ได้เป็นส่วนใหญ่เหมือนกัน พังพอนไม่ได้เป็นภูมิคุ้มกันที่จะกัดพิษ แต่จะเร็วขึ้นและเร็วขึ้นในการเคลื่อนไหวกว่างู งูเห่าถือว่าท่าของการป้องกันและความพยายามที่จะไปให้ถึงสัตว์โดยการตีกวาด แต่พังพอนอย่างรวดเร็วย้ายกระโดดออกจากการเข้าถึงและมาที่งูจากทิศทางอื่นก่อนที่งูจะได้รับในตำแหน่งที่โดดเด่นอีกครั้ง ยางนี้การเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องและลดงูพังพอนและเป็นที่สุดสามารถที่จะกระโดดเข้ามาใกล้และฝังฟันคองูมักจะขาดข้อต่อของกระดูกสันหลังของมัน. คุณต้องได้เห็นต้นไทร . เรื่องนี้เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับสิ่งที่ผู้เขียนเห็นว่าเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งเมื่อเขาได้นั่งอยู่ในต้นไทรเก่าในบ้านของปู่ของเขาทั้งๆบ้านและบริเวณที่เป็นปู่ย่าตายายของฉันบันยันทรีที่งดงามเก่าฉัน- ส่วนใหญ่เพราะคุณปู่ที่ หกสิบห้าไม่สามารถปีนขึ้นไปมัน. สาขาการแพร่กระจายของมันซึ่งแขวนอยู่กับพื้นและเอารากอีกครั้งสร้างจำนวนบิดทางที่ทำให้ฉันมีความสุขไม่มีที่สิ้นสุด ในหมู่พวกเขาและหอยกระรอกและผีเสื้อ ต้นไม้ที่อายุมากกว่าบ้านเก่ากว่าปู่อายุเท่า Dehra Dun ตัวเอง ฉันจะซ่อนตัวเองในสาขาหลังใบสีเขียวหนาและสอดแนมในโลกด้านล่าง. เพื่อนคนแรกของฉันคือกระรอกสีเทาขนาดเล็ก โค้งหลังของเขาและดมกลิ่นในอากาศเขาในตอนแรกดูเหมือนจะไม่พอใจการบุกรุกของฉันของความเป็นส่วนตัวของเขา แต่เมื่อเขาพบว่าผมไม่ได้แขนตัวเองด้วยหนังสติ๊กหรือปืนลมเขาก็กลายเป็นมิตรและเมื่อผมเริ่มนำเขาชิ้นส่วนของเค้กและบิสกิตที่เขาเติบโตค่อนข้างหนาและการได้เร็ว ๆ นี้ morsels จากมือ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าของฉันและช่วยให้ตัวเองเพื่อสิ่งที่เขาสามารถหา เขาเป็นกระรอกหนุ่มสาวมากและเพื่อน ๆ และญาติของเขาอาจจะคิดว่าเขาโง่และเอาแต่ใจไว้วางใจมนุษย์. ในฤดูใบไม้ผลิเมื่อต้นไทรก็เต็มไปด้วยมะเดื่อสีแดงขนาดเล็กนกทุกชนิดจะแห่กันเข้ามาในสาขา - สีแดง -bottomed ปรอด, ร่าเริงและโลภนกแก้วขุนทองและกาต่อล้อต่อเถียงกับคนอื่น ในช่วงฤดูมะเดื่อบันยันทรีเป็นสถานที่เสียงรบกวนในสวน. ครึ่งทางขึ้นไปบนต้นไม้ที่ผมได้สร้างแพลตฟอร์มน้ำมันดิบที่ฉันจะใช้เวลาช่วงบ่ายเมื่อมันไม่ร้อนจนเกินไป ฉันจะอ่านมี propping ตัวเองขึ้นกับต้นไม้ที่มีเบาะจากห้องนั่งเล่น เกาะมหาสมบัติ, ฟินแลนด์เกิลและเรื่องราวของดรทำเล็ก ๆ น้อย ๆ บางส่วนของหนังสือที่ทำขึ้นต้นไทรห้องสมุดต้นไม้ของฉัน. เมื่อฉันไม่ได้รู้สึกเหมือนอ่านฉันจะมองลงมาทางใบที่โลกด้านล่าง และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงบ่ายวันหนึ่งผมมีมุมมองของอัฒจรรย์คลาสสิกของป่าอินเดียว่าการต่อสู้ระหว่างพังพอนและงูเห่าที่. สายลมอบอุ่นของฤดูร้อนที่ใกล้เข้ามาส่งทุกคนรวมทั้งสวนเข้าไปในบ้าน ผมรู้สึกง่วงนอนตัวเองสงสัยว่าถ้าผมควรจะไปที่บ่อและมีสระว่ายน้ำที่มี Ramu และกระบือเมื่อผมเห็นงูเห่าสีดำขนาดใหญ่เลื้อยออกมาจากกอแคคตัส ในขณะเดียวกันพังพอนโผล่ออกมาจากพุ่มไม้และเดินตรงงูเห่า. ในการล้างใต้ต้นไทรในแสงแดดสดใสพวกเขามาเห็นหน้ากัน งูเห่ารู้ดีเกินไปเท่านั้นว่าพังพอนสีเทาสามฟุตยาวเป็นนักสู้ที่ยอดเยี่ยมฉลาดและก้าวร้าว แต่งูเห่าเกินไปเป็นนักมวยที่มีฝีมือและมีประสบการณ์ เขาสามารถย้ายได้อย่างรวดเร็วและตีด้วยความเร็วของแสงและถุงที่อยู่เบื้องหลังคมเขี้ยวยาวของเขาเต็มไปด้วยยาพิษร้ายแรง มันจะเป็นการต่อสู้ของแชมป์. เปล่งเสียงดังกล่าวท้าทายลิ้นคดเคี้ยวของเขาพุ่งเข้าและออกงูเห่ายกสามหกเท้าของเขาออกจากพื้นดินและการแพร่กระจายเครื่องดูดควันแว่นของเขาในวงกว้าง พังพอนเหนื่อยหางของเขา ผมยาวบนกระดูกสันหลังของเขาลุกขึ้นยืน. แม้ว่าพลเรือนได้ตระหนักถึงการปรากฏของฉันในต้นไม้ที่พวกเขาทำเร็ว ๆ นี้ตระหนักถึงการมาถึงของสองผู้ชมอื่น ๆ หนึ่งคือขุนทองที่อื่น ๆ อีกาป่า พวกเขาได้เห็นการเตรียมการเหล่านี้สำหรับการต่อสู้และได้นั่งลงบนแคคตัสที่จะดูผล พวกเขาได้รับเนื้อหาเพียงเพื่อชมทั้งหมดจะได้รับกันได้ดีกับทั้งสองคน. งูเห่ายืนอยู่บนโยกป้องกันอย่างช้า ๆ จากทางด้านข้างพยายามที่จะสะกดจิตพังพอนลงในการย้ายที่ผิดพลาด แต่พังพอนรู้ว่าอำนาจของฝ่ายตรงข้ามของเขาเหลือบตา unwinking และปฏิเสธที่จะตอบสนองพวกเขา แต่เขาคงจ้องมองของเขาที่เป็นจุดที่อยู่ใต้ฝากระโปรงของงูเห่าและเปิดการโจมตี. ก้าวไปข้างหน้าได้อย่างรวดเร็วจนกว่าเขาจะเป็นเพียงในการเข้าถึงงูเห่าของพังพอนที่ทำแกล้งทำเป็นย้ายไปด้านใดด้านหนึ่ง ทันทีงูเห่าหลง เครื่องดูดควันที่ดีของเขาลงมาอย่างรวดเร็วเพื่อที่ฉันคิดว่าไม่มีอะไรที่จะสามารถประหยัดพังพอน แต่เพื่อนเล็ก ๆ น้อย ๆ เพิ่มขึ้นอย่างเรียบร้อยไปอีกด้านหนึ่งและพุ่งในเป็นอย่างรวดเร็วเป็นงูเห่ากัดงูด้านหลังและพุ่งออกไปอีกครั้งออกจากการเข้าถึง. ในขณะเดียวกันกับที่งูเห่าหลงอีกาและขุนทองเหวี่ยงตัวเองที่เขาเท่านั้น การชนกันอย่างมากในกลางอากาศ ร้องเสียงหลงด่าที่แต่ละอื่น ๆ พวกเขากลับไปยังโรงงานแคคตัส ไม่กี่หยดเลือด glistened ที่ด้านหลังของงูเห่า. งูเห่าหลงและพลาด อีกครั้งพังพอนผุดกันเพิ่มขึ้นในและบิต อีกครั้งนกที่พุ่งงูชนเข้ากับแต่ละอื่น ๆ แทนและกลับมากรีดร้องเพื่อความปลอดภัยของแคคตัสที่. รอบที่สามตามหลักสูตรเดียวกันเป็นครั้งแรก แต่ด้วยความแตกต่างอย่างมากคนหนึ่ง อีกาและขุนทองที่ยังคงมุ่งมั่นที่จะมีส่วนร่วมในการดำเนินการที่พุ่งงูเห่า แต่เวลานี้พวกเขาพลาดแต่ละอื่น ๆ เช่นเดียวกับเครื่องหมายของพวกเขา ขุนทองบินและถึงคอน แต่กาพยายามที่จะดึงขึ้นกลางอากาศและหันหลังกลับ ในครั้งที่สองที่จะเอานกที่จะทำนี้งูเห่าวิปปิ้งหัวของเขากลับมาและหลงไปด้วยพลังที่ยิ่งใหญ่, การทุบหรือตีหรือต่อยที่ทำให้เกิดเสียงดังจมูกของเขากับร่างกายของอีกา. ผมเห็นนกโยนเกือบยี่สิบฟุตข้ามสวน มันเบาโผบินเกี่ยวกับในขณะนั้นยังคงวาง ขุนทองยังคงอยู่ในพืชแคคตัสและเมื่องูพังพอนและกลับไปที่การต่อสู้ตัดสินใจอย่างชาญฉลาดมากไม่เข้าไปยุ่งอีกครั้ง! งูเห่าได้อ่อนตัวลงและพังพอนเดินไม่เกรงกลัวขึ้นไปยกตัวเองอยู่บนขาสั้นของเขาและกับสแน็ปฟ้าผ่ามีงูใหญ่จากจมูก งูเห่า writhed และเกี่ยวกับตาในลักษณะที่น่ากลัวและแม้กระทั่งขดตัวเองเกี่ยวกับพังพอน แต่จะไม่มีประโยชน์ เพื่อนเล็ก ๆ น้อย ๆ แขวนเคร่งขรึมจนกระทั่งงูได้หยุดที่จะต่อสู้ จากนั้นเขาก็หลอมเหลวไปตามความยาวของมันสั่นจับรอบประทุนและลากมันเข้าไปในพุ่มไม้. ขุนทองระมัดระวังลดลงไปที่พื้นกระโดดเกี่ยวกับ peered เข้าไปในพุ่มไม้จากระยะที่ปลอดภัยแล้วด้วยเสียงโหยหวนของแสดงความยินดีบินออกไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ต้นไทร




ต้นไทร : ต้นไทร


การต่อสู้ของงูเห่ากับพังพอนเป็นละครคลาสสิกที่เห็นบ่อยๆ ในอินเดีย และผลเป็นส่วนเดียวกัน พังพอนไม่ได้เป็นภูมิคุ้มกันเพื่อกัดพิษ แต่ได้เร็วขึ้นและเร็วขึ้นในการเคลื่อนไหวมากกว่างู งูเห่าถือว่าเป็นท่าป้องกัน และพยายามที่จะเข้าถึงสัตว์โดยตีเก็บแต่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วพังพอนกระโดดออกจากการเข้าถึงและมาที่งูจากทิศทางอื่นก่อนที่งูจะได้รับในตำแหน่งที่โดดเด่นอีกครั้ง ค่าคงที่นี้เคลื่อนไหวยางรถยนต์และ discourages งูและพังพอน ในที่สุดก็สามารถที่จะกระโดดในและปิดฝังฟันของมันในงูคอมักจะมีข้อต่อของกระดูกสันหลัง

คุณต้องเห็นต้นไทร .นี่คือเรื่องราวเกี่ยวกับสิ่งที่ผู้เขียนเห็นเป็นเด็กหนุ่มเมื่อเขานั่งอยู่ในต้นไทรเก่าๆ ในบ้านเขาปู่

ถึงบ้านและสนามเป็นของปู่ งดงามต้นไทรอายุของฉัน - คบ เพราะคุณปู่ ที่ หกสิบห้า , ไม่สามารถปีนขึ้นไปได้

กิ่งก้านสาขาของมันซึ่งแขวนกับพื้นและเอารากอีกครั้งสร้างหมายเลขของหัวข้อบิดให้ความสุขไม่รู้จบ ในหมู่พวกเขาเป็นกระรอกและหอยและผีเสื้อ ต้นไม้อายุมากกว่าบ้าน แก่กว่าปู่อายุเท่า dehra Dun นั่นเอง ฉันสามารถซ่อนตัวเองในสาขาของธนาคาร หลังใบสีเขียวหนาและสอดแนมบนโลกได้ดังนี้

เพื่อนคนแรกของฉันเป็นขนาดเล็กสีเทากระรอก arching กลับของเขาและดมกลิ่นในอากาศ เขาดูตอนแรกจะไม่พอใจการบุกรุกของความเป็นส่วนตัว แต่เมื่อเขาพบว่าผมไม่ได้แขนตัวเองด้วยหนังสติ๊ก หรือ ปืนฉีดลม เขาก็เป็นกันเอง และเมื่อผมเริ่มเอาชิ้นส่วนของเค้กและบิสกิตเขาเติบโตค่อนข้างหนา และไม่นานก็เอา morsels จากมือ ก่อนที่จะยาวเขาเป็น delving ลงในกระเป๋าของฉันและช่วยให้ตัวเองเพื่อที่เขาสามารถหา เขาเป็นกระรอกน้อยมาก และเพื่อนและญาติของเขาอาจจะคิดว่าเขาโง่และเอาแต่ใจที่ไว้ใจมนุษย์

ในฤดูใบไม้ผลิเมื่อต้นไทรมีขนาดเล็กสีแดง มะเดื่อ นกทุกชนิดจะยกโขยงเข้าไปในกิ่งแก่สีแดงสุดนกปรอด ร่าเริงและโลภ , นกแก้วนกขุนทองและกาต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่าย ในช่วงฤดูมะเดื่อต้นไทรเป็นสถานที่ที่เสียงดังที่สุดในสวน

ระหว่างทางขึ้น ต้นไม้ที่ผมได้สร้างแพลตฟอร์มดิบที่ผมจะใช้เวลาช่วงบ่าย เมื่อมันไม่ร้อนจนเกินไป ฉันสามารถอ่านมันพยุงตัวเองพิงต้นไม้ด้วยเบาะจากห้องนั่งเล่น เกาะสมบัติHuckleberry ฟินน์และ เรื่องราวของ ดร ทำเล็กๆ บางส่วนของหนังสือที่สร้างขึ้นของฉัน บันยัน ทรี ห้องสมุด

ผมไม่ได้รู้สึกชอบอ่าน ผมมองผ่านใบไม้ที่โลกได้ดังนี้ และในหนึ่งโดยเฉพาะช่วงบ่ายผมมีอัฒจันทร์มุมมองของที่คลาสสิกของป่าอินเดีย , การต่อสู้ระหว่างพังพอนกับงูเห่า .

breezes อบอุ่นใกล้ฤดูร้อนได้ส่งทุกคนรวมทั้งคนสวนที่เข้ามาในบ้าน ผมรู้สึกง่วงเลย สงสัยว่าถ้าฉันควรจะไปที่บ่อ และได้ว่ายน้ำกับ Ramu และกระบือเมื่อเห็นงูเห่าดำเลื้อยขนาดใหญ่ออกมาจากกอกระบองเพชร ในเวลาเดียวกัน พังพอน โผล่ออกมาจากพุ่มไม้และเดินตรงไปงูเห่า

ในการล้างใต้ต้นไทร ,ในแสงแดดสดใส พวกเขามาเผชิญหน้า งูเห่ารู้จักอย่างดีเลยว่าพังพอนสีเทา สามฟุตยาวเป็นนักสู้ที่ยอดเยี่ยม , ฉลาด และก้าวร้าว แต่งูเห่าด้วยเป็นนักสู้ฝีมือและประสบการณ์ เขาอาจจะย้ายอย่างรวดเร็วและโจมตีกับความเร็วของแสง และถุงหลังเขี้ยวยาวคมเต็มไปด้วยพิษร้ายถึงตาย มันเป็นสงครามของผู้ชนะ

. ก้าวร้าว