The Face of the SummitThere are man

The Face of the Summit
There are many different types of summits and it is therefore difficult to discover meaningful generalisation. There is for instance a wide gulf between the intimate tête-à-tête of Allied leaders during the Second World War and the global summits at the beginning of the twenty-first century. Yalta (1945) and the Johannesburg summit on sustainability (2002) are nearly sixty years apart and have little in common. But both are clearly summits. It is not always an easy task to distinguish between summits and other kinds of high-level meeting. In the media many other meeting of some international importance are nowadays labeled as summits including gatherings of WTO Finance Ministers or global meetings of transnational pressure groups. Foreign Ministers’ meetings, however important, are not summit, even though they may be essential for the preparation of summits, as was the case with the meeting of EU Foreign Ministers that cleared the way for the 1997 summit where the Amsterdam Treaty was agreed. The term summit is accurately applied only to meetings between incumbent heads of government and/or head of state, or political leaders and the highest representative of an international organization. In terms of the purposes of summitry, it needs to be borne in mind that international meetings can have more than one purpose. Ceremonial meeting or state visits, even state funerals, may still have diplomatic functions and they are in fact quite a suitable instrument for non-verbal communication or diplomatic signaling. State visits involving royalty of at least one of the parties are not summit meetings, although they may involve a lot of work for diplomats and can be used for diplomatic purposes. The latter was experienced by the sizeable Dutch delegation travelling with Queen Beatrix on a state visit to the former colony of Indonesia in 1995, when, according to observers, Dutch officials were the targets of number of diplomatic signals from their hosts designed to snub them.
The summit should also be distinguished from other forms of direct, personal diplomacy among political leaders such as correspondence, telephone conversations or direct talks by means of video conferencing. George Bush’s and Tony Blair’s offices are now directly linked by video and frequently use this facility. Bush and Blair are not the first President and Prime Minister to make personal diplomacy the hallmark of their ‘ special relationship’, even though modern technology has greatly facilitated their communications. Roosevelt and Churchill corresponded about the tactics of war in minute detail, whereas Eisenhower and Churchill exchanged letters about broader strategic and philosophical questions related to the Cold War. Kennedy’s and Macmillan’s personal diplomacy, at the dawn of the television age in international politics, was probably more intimate than that of any of their predecessors or successors, and Reagan and Thatcher frequently used the phone in order to stay in touch. In more recent periods of international crisis, personal diplomacy is also a preferred mode of contact between American and European leaders, as was perhaps best evidenced by the frequency of private consultation between President Bush senior and European leaders on the eve of the Gulf War at the beginning of the 1990s. Telephone diplomacy is employed particularly frequently for the purposes of alliance diplomacy or within regional international organizations such as the EU.
A summit requires agreement on the time and location of a meeting. The venue of the summit may be uncontroversial and a matter of routine among the participants, This is true for the European Council of EU heads of government and state, which has clear arrangements that are respected by all member states. For the same reason, the location of G8 meetings and a number of other multilateral summits has rarely been a subject of disagreement. At other times however the venue of summits has been a subject of intense controversy because of the practical and symbolic significance of the meeting place. Before the modern era, security considerations were often related to the choice of an appropriate location for a meeting at the highest level. In the Middle Ages it was not uncommon for kings to meet on a raft in the middle of a river, separated by a wooden gate that would make it impossible for either side to inflict physical harm. Such meetings became much less frequent but still occurred in later centuries, as is evidenced by the encounter between Napoleon and Tsar Alexander on the river Niemen near Tilsit, where they divided the spoils of Europe following the defeat of the Holy Roman emperor.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใบหน้าของยอดเขามีหลายประเภทของการประชุมสุดยอด และดังนั้นจึงยากที่จะค้นพบความหมาย generalisation มีอยู่เช่นอ่าวกว้างระหว่างการประชุมสุดยอดโลกใกล้ชิดต่อสองลงชีวิตของผู้นำฝ่ายสัมพันธมิตรในช่วงสงครามโลกครั้งสองในตอนต้นของศตวรรษยี่สิบ ยัลตา (1945) และการประชุมสุดยอดโจฮันเนสเบิร์กในความยั่งยืน (2002) เป็นกันเกือบหกสิบปี และมีน้อยเหมือนกัน แต่ทั้งสองมีการประชุมสุดยอดชัดเจน มันไม่เสมออย่างละเอียดเพื่อแยกระหว่างการประชุมสุดยอดและการประชุมระดับสูงประเภทอื่น ๆ ในสื่อ หลายอื่น ๆ การประชุมสำคัญบางประเทศในปัจจุบันชื่อเป็นชุมนุมของรัฐมนตรีการเงินองค์การหรือประชุมระดับโลกของกลุ่มความดันข้ามชาติประชุมสุดยอด การประชุมรัฐมนตรีต่างประเทศ สำคัญอย่างไรก็ตาม ไม่ได้ซัมมิท แม้ว่าพวกเขาอาจจะจำเป็นสำหรับการจัดประชุมสุดยอด เป็นกรณีที่ มีการประชุมของ EU รัฐมนตรีต่างประเทศที่ล้างทางสำหรับการประชุมสุดยอดปี 1997 ที่มีการยอมรับสนธิสัญญาอัมสเตอร์ดัม ยอดระยะจะถูกใช้เฉพาะกับการประชุมระหว่างตัวแทนสูงสุดขององค์กรระหว่างประเทศและหัวหน้ารัฐบาล หรือหัวหน้าของ รัฐ หรือผู้นำทางการเมืองอำนวย ในแง่ของวัตถุประสงค์ของ summitry มันต้องจะแบกรับทราบว่า การประชุมนานาชาติสามารถมีมากกว่าหนึ่งวัตถุประสงค์ ประชุมพระราชพิธีหรือรัฐเข้าชม แม้รัฐศพ อาจยังคงมีฟังก์ชั่นทางการทูต และในความเป็นจริงพวกเขาจะค่อนข้างมือเหมาะสำหรับการสื่อสารคำพูดหรือทางการทูตในการส่งสัญญาณ เข้าชมรัฐที่เกี่ยวข้องกับสิทธิของคู่สัญญาอย่างน้อยหนึ่งจะไม่ประชุมซัมมิท แม้ว่าพวกเขาอาจทำงานสำหรับนักการทูตมาก และสามารถใช้สำหรับวัตถุประสงค์ทางการทูต หลังถูกพบ โดยการมอบหมายดัตช์เผชิญกับควีนเบียทริกซ์ทางรัฐไปอดีตอาณานิคมของอินโดนีเซียในปี 1995 เมื่อ ตามผู้สังเกตการณ์ เจ้าหน้าที่ดัตช์ถูกเป้าหมายของสัญญาณทางการทูตจากออกแบบมาเพื่อ snub พวกเขายอดควรยังแตกต่างไปจากรูปแบบอื่น ๆ ของการทูตโดยตรง ส่วนบุคคลในหมู่ผู้นำทางการเมืองเช่นจดหมาย สนทนาทางโทรศัพท์ หรือพูดคุยโดยตรงโดยใช้วิธีการประชุมทางวิดีโอ จอร์จบุชและโทนีแบลร์สำนักโดยตรงเชื่อมโยง โดยวิดีโอ และใช้สถานที่นี้บ่อย ๆ บุชแบลร์ไม่และประธานาธิบดีและนายกรัฐมนตรีเพื่อให้เป็นจุดเด่นของความสัมพันธ์พิเศษ' การทูตส่วนบุคคลแม้ว่าเทคโนโลยีที่ทันสมัยได้ง่าย ๆ การสื่อสารของพวกเขา รูสเวลท์และเชอผูกพันเกี่ยวกับยุทธวิธีของสงครามในรายละเอียดนาที ขณะที่ Eisenhower และเชอแลกเปลี่ยนจดหมายเกี่ยวกับกลยุทธ์ และปรัชญาถามกว้างที่เกี่ยวข้องกับสงครามเย็น ร่างกายและของแมคมิลลานทูตส่วนบุคคล ที่รุ่งอรุณของยุคโทรทัศน์ในการเมืองระหว่างประเทศ เป็นคงใกล้ชิดมากขึ้นกว่ารุ่นก่อนหรือผู้สืบทอดของ และเรแกนและภาวะมักใช้โทรศัพท์เพื่อติดต่อ ในรอบระยะเวลาล่าสุดของวิกฤตระหว่างประเทศ การทูตส่วนบุคคลยังเป็นในรูปแบบการติดต่อระหว่างสหรัฐอเมริกาและยุโรปผู้นำ ถูกทีสุดเห็นได้จากความถี่ของการให้คำปรึกษาส่วนตัวระหว่างประธานาธิบดีบุชผู้นำอาวุโส และยุโรปในสงครามอ่าววันที่เริ่มต้นของปี 1990 โทรศัพท์ทูตเป็นลูกจ้างบ่อยโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับวัตถุประสงค์ ของการทูตพันธมิตร หรือภาย ในองค์กรระหว่างประเทศระดับภูมิภาคเช่น EUซัมมิทต้องมีข้อตกลงเวลาและสถานที่ของการประชุม สถานยอดเขาอาจจะ uncontroversial และเรื่องของกิจวัตรในหมู่ผู้เข้าร่วม นี้เป็นจริงสำหรับหัวสภายุโรป EU ของรัฐบาลและรัฐ ซึ่งมีการจัดการที่ชัดเจนที่ยอมรับ โดยประเทศสมาชิกทั้งหมด ด้วยเหตุผลเดียวกัน ที่ตั้งของการประชุม G8 และการประชุมสุดยอดพหุภาคีอื่น ๆ ไม่ค่อยได้เรื่องของความขัดแย้ง ในช่วงเวลาอื่นๆ อย่างไรก็ตามสถานประชุมสุดยอดแล้วเรื่องของความขัดแย้งรุนแรงเนื่องจากความจริง และสัญลักษณ์สำคัญของสถานที่ประชุม ก่อนยุคใหม่ ความปลอดภัยข้อควรพิจารณามักเกี่ยวข้องกับทางเลือกของทำเลที่ตั้งที่เหมาะสมสำหรับการประชุมระดับสูง ในยุคกลางก็ไม่ได้ ผิดปกติสำหรับกษัตริย์ให้ตรงกับบนแพกลางแม่น้ำ แยกประตูไม้บานที่จะทำด้านใดด้านหนึ่งเพื่อสร้างอันตรายต่อร่างกาย ประชุมดังกล่าวกลายเป็นมากน้อยบ่อย แต่ยังคงเกิดขึ้นในศตวรรษต่อมา เป็นหลักฐาน โดยพบระหว่างนโปเลียนกับซาร์ Alexander Niemen ใกล้ Tilsit ที่พวกเขาแบ่งของริบของยุโรปต่อความพ่ายแพ้ของจักรพรรดิโรมันศักดิ์สิทธิ์แม่น้ำ