statement of joel hetman, jr.I am t

statement of joel hetman, jr.
I am the most unfortunate of men. Rich, respected, fairly well
educated and of sound health—with many other advantages
usually valued by those having them and coveted by those who
have them not—I sometimes think that I should be less unhappy
if they had been denied me, for then the contrast
between my outer and my inner life would not be continually
demanding a painful attention. In the stress of privation and
the need of effort I might sometimes forget the somber secret
ever baffling the conjecture that it compels.
I am the only child of Joel and Julia Hetman. The one was a
well-to-do country gentleman, the other a beautiful and accomplished
woman to whom he was passionately attached
with what I now know to have been a jealous and exacting devotion.
The family home was a few miles from Nashville, Tennessee,
a large, irregularly built dwelling of no particular order
of architecture, a little way off the road, in a park of trees and
shrubbery.
At the time of which I write I was nineteen years old, a student
at Yale. One day I received a telegram from my father of
such urgency that in compliance with its unexplained demand
I left at once for home. At the railway station in Nashville a
distant relative awaited me to apprise me of the reason for my
recall: my mother had been barbarously murdered—why and
by whom none could conjecture, but the circumstances were
these:
My father had gone to Nashville, intending to return the next
afternoon. Something prevented his accomplishing the business
in hand, so he returned on the same night, arriving just
The Library of America • Story of the Week
Excerpt from American Fantastic Tales: Terror and the Uncanny from Poe to
the Pulps (The Library of America, 2009), pages 302–311.
© 2009 Literary Classics of the U.S., Inc.
Originally appeared in Cosmopolitan (January 1907) and reprinted in the
1910 edition of the Collected Works of Ambrose Bierce.
before the dawn. In his testimony before the coroner he explained
that having no latchkey and not caring to disturb the
sleeping servants, he had, with no clearly defined intention,
gone round to the rear of the house. As he turned an angle of
the building, he heard a sound as of a door gently closed, and
saw in the darkness, indistinctly, the figure of a man, which instantly
disappeared among the trees of the lawn. A hasty pursuit
and brief search of the grounds in the belief that the
trespasser was some one secretly visiting a servant proving fruitless,
he entered at the unlocked door and mounted the stairs
to my mother’s chamber. Its door was open, and stepping into
black darkness he fell headlong over some heavy object on the
floor. I may spare myself the details; it was my poor mother,
dead of strangulation by human hands!
Nothing had been taken from the house, the servants had
heard no sound, and excepting those terrible finger-marks
upon the dead woman’s throat—dear God! that I might forget
them!—no trace of the assassin was ever found.
I gave up my studies and remained with my father, who,
naturally, was greatly changed. Always of a sedate, taciturn disposition,
he now fell into so deep a dejection that nothing
could hold his attention, yet anything—a footfall, the sudden
closing of a door—aroused in him a fitful interest; one might
have called it an apprehension.At any smallsurprise ofthe senses
he would start visibly and sometimes turn pale, then relapse
into a melancholy apathy deeper than before. I suppose he was
what is called a “nervous wreck.” As to me, I was younger
then than now—there is much in that. Youth is Gilead, in
which is balm for every wound. Ah, that I might again dwell in
that enchanted land! Unacquainted with grief, I knew not how
to appraise my bereavement; I could not rightly estimate the
strength of the stroke.
One night, a few months after the dreadful event, my father
and I walked home from the city. The full moon was about
three hours above the eastern horizon; the entire countryside
had the solemn stillness of a summer night; our footfalls and
the ceaseless song of the katydids were the only sound aloof.
Black shadows of bordering trees lay athwart the road, which,
in the short reaches between, gleamed a ghostly white. As we
the moonlit road 303
approached the gate to our dwelling, whose front was in
shadow, and in which no light shone, my father suddenly
stopped and clutched my arm, saying, hardly above his breath:
“God! God! what is that?”
“I hear nothing,” I replied.
“But see—see!” he said, pointing along the road, directly
ahead.
I said: “Nothing is there. Come, father, let us go in—you
are ill.”
He had released my arm and was standing rigid and motionless
in the center of the illuminated roadway, staring like one
bereft of sense. His face in the moonlight showed a pallor and
fixity inexpressibly distressing. I pulled gently at his sleeve, but
he had forgotten my existence. Presently he began to retire
backward, step by step, never for an instant removing his eyes
from what he saw, or thought he saw. I turned half round to
follow, but stood irresolute. I do not recall any feeling of fear,
unless a sudden chill was its physical manifestation. It seemed
as if an icy wind had touched my face and enfolded my body
from head to foot; I could feel the stir of it in my hair.
At that moment my attention was drawn to a light that suddenly
streamed from an upper window of the house: one of
the servants, awakened by what mysterious premonition of evil
who can say, and in obedience to an impulse that she was never
able to name, had lit a lamp. When I turned to look for my
father he was gone, and in all the years that have passed no
whisper of his fate has come across the borderland of conjecture
from the realm of the unknown

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

งบ joel เผ่าคอสแซค, จูเนียร์.
ผมโชคร้ายที่สุดของมนุษย์ ที่อุดมไปด้วยเคารพค่อนข้างดีมีการศึกษาและของเสียงที่มีสุขภาพประโยชน์อื่น ๆ มักจะมีมูลค่าโดยผู้ที่มีพวกเขาและโลภโดยผู้ที่มีพวกเขาไม่บางครั้งผมคิดว่าผมควรจะมีความสุขน้อยกว่าถ้าพวกเขาได้รับการปฏิเสธเราเพราะแล้วคมชัดระหว่างด้านนอกและด้านในชีวิตของฉันจะไม่ต่อเนื่องเรียกร้องความสนใจเจ็บปวด ในความเครียดจากการขาดแคลนและความต้องการของความพยายามบางครั้งผมอาจจะลืมความลับโศกเศร้าที่เคยยุ่งเหยิงการคาดเดาว่ามันบังคับ. ผมเป็นลูกชายคนเดียวของโจเอลและจูเลีย Hetman หนึ่งเป็นอย่างดีที่ต้องทำสุภาพบุรุษประเทศอื่น ๆ ที่สวยงามและประสบความสำเร็จของผู้หญิงที่เขาถูกแนบมาจู๋จี๋กับสิ่งที่ฉันรู้ว่าตอนนี้จะได้รับการอุทิศตนหึงหวงและเข้มงวด. บ้านครอบครัวไม่กี่ไมล์จากแนชวิลล์เทนเนสซี , ที่มีขนาดใหญ่ที่อยู่อาศัยที่สร้างขึ้นไม่สม่ำเสมอไม่เฉพาะสั่งของสถาปัตยกรรมเป็นวิธีที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ปิดถนนในสวนของต้นไม้และพุ่มไม้. ในช่วงเวลาของการที่ผมเขียนผมอายุสิบเก้าปี, นักเรียนที่มหาวิทยาลัยเยล วันหนึ่งผมได้รับโทรเลขจากพ่อของฉันเร่งด่วนดังกล่าวว่าตามที่มีความต้องการไม่ได้อธิบายของผมออกในครั้งเดียวสำหรับบ้าน ที่สถานีรถไฟในแนชวิลล์ญาติห่าง ๆ ที่รอคอยผมที่จะบอกฉันเหตุผลที่ฉันเรียกคืน: แม่ของฉันได้รับการ barbarously ฆ่าทำไมและโดยที่ไม่มีใครสามารถคาดเดาแต่สถานการณ์ที่มีเหล่านี้: พ่อของฉันได้ไปแนชวิลล์ตั้งใจ ที่จะกลับมาต่อไปในช่วงบ่าย อะไรบางอย่างที่จะป้องกันไม่ให้ประสบความสำเร็จทางธุรกิจของเขาอยู่ในมือเพื่อให้เขากลับมาในคืนเดียวกันที่เดินทางมาถึงเพียงแค่ห้องสมุดของอเมริกา•เรื่องของสัปดาห์ที่ตัดตอนมาจากนิทานมหัศจรรย์อเมริกัน: ความหวาดกลัวและลึกลับจากโพเพื่อเยื่อ (ห้องสมุดของอเมริกา 2009 ), หน้า 302-311. © 2009 วรรณกรรมคลาสสิกของสหรัฐ, Inc เดิมปรากฏใน Cosmopolitan (มกราคม 1907) และพิมพ์ใน1910 ฉบับที่รวบรวมผลงานของทีโอ. ก่อนรุ่งอรุณ ในคำให้การของเขาก่อนที่เจ้าหน้าที่เขาอธิบายว่าไม่มีกุญแจไขสายยูและไม่สนใจที่จะรบกวนคนรับใช้นอนเขาด้วยความตั้งใจที่ไม่มีกำหนดไว้อย่างชัดเจนไปรอบไปทางด้านหลังของบ้าน ในขณะที่เขาหันมุมของอาคารที่เขาได้ยินเสียงปิดประตูเบา ๆ และเห็นในความมืดรำไรร่างของชายคนหนึ่งซึ่งทันทีหายไปท่ามกลางต้นไม้ในสนามหญ้า การแสวงหารีบร้อนและการค้นหาโดยย่อของพื้นที่ในความเชื่อที่ว่าผู้บุกรุกเป็นใครบางคนแอบเข้ามาเยี่ยมชมคนรับใช้พิสูจน์ไร้ผลเขาเข้ามาที่ประตูปลดล็อคและติดตั้งบันไดไปยังห้องของแม่ของฉัน มันเป็นประตูเปิดและก้าวเข้าสู่ความมืดดำที่เขาล้มลงหัวทิ่มเหนือวัตถุหนักบางชนิดในชั้น ผมอาจจะว่างตัวเองรายละเอียด; มันเป็นแม่ที่น่าสงสารของฉันตายรัดคอด้วยมือมนุษย์! ไม่มีอะไรที่ได้รับมาจากบ้านคนรับใช้ก็ได้ยินเสียงไม่และยกเว้นผู้ที่รอยนิ้วมือที่น่ากลัวอยู่กับผู้หญิงที่ตายของคอรักพระเจ้า! ที่ผมอาจจะลืมพวกเขา! ร่องรอยของฆาตกรไม่มีเคยพบ. ผมขึ้นและการศึกษาของฉันยังคงอยู่กับพ่อที่เป็นธรรมชาติได้รับการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก เสมอสงบที่จำหน่ายขรึมตอนนี้เขาก้มลงลึกความเศร้าสลดที่ไม่มีอะไรสามารถจับความสนใจของเขาแต่สิ่งที่หนึ่งก้าวเท้าที่จู่ ๆ ก็ปิดประตูกระตุ้นในตัวเขามีความสนใจเป็นพักๆ ; หนึ่งอาจมีการเรียกมันว่าเป็น apprehension.At smallsurprise ofthe ความรู้สึกใด ๆ เขาจะเริ่มต้นอย่างเห็นได้ชัดและบางครั้งเปิดซีดแล้วกำเริบเป็นไม่แยแสเศร้าลึกกว่าก่อน ฉันคิดว่าเขาเป็นสิ่งที่เรียกว่า "ซากประสาท." ในฐานะที่เป็นฉันฉันเป็นเด็กแล้วกว่าตอนนี้มีมากในการที่ เยาวชนคือกิเลอาดในซึ่งเป็นบาล์มสำหรับแผลทุก อาอีกครั้งว่าผมอาจจะอาศัยอยู่ในดินแดนที่สวยงาม! ไม่คุ้นเคยกับความเศร้าโศกผมรู้ว่าไม่ใช่วิธีการในการประเมินการปลิดชีพของข้าพเจ้า ฉันไม่สามารถถูกต้องประเมินความแข็งแรงของโรคหลอดเลือดสมอง. คืนหนึ่งเพียงไม่กี่เดือนหลังจากเหตุการณ์ที่น่ากลัวพ่อของฉันและฉันเดินกลับบ้านจากเมือง พระจันทร์เต็มดวงเป็นเรื่องเกี่ยวกับสามชั่วโมงเหนือขอบฟ้าทิศตะวันออก; ชนบททั้งมีความเงียบสงบเคร่งขรึมของคืนฤดูร้อน; ฝีเท้าของเราและเพลงที่ไม่มีที่สิ้นสุดของเรไรเป็นเสียงเดียวห่าง. เงาดำของต้นไม้ที่มีพรมแดนติดวางขวางถนนซึ่งในต้นน้ำสั้นระหว่าง gleamed ผีสีขาว ในฐานะที่เราถนนแสงจันทร์ 303 เข้าหาประตูเพื่อที่อยู่อาศัยของเราที่มีหน้าอยู่ในเงาและในที่ไม่มีแสงส่องพ่อของฉันกึกหยุดและจับแขนของฉันบอกว่าแทบจะไม่อยู่เหนือลมหายใจของเขา: "พระเจ้า! พระเจ้า! อะไรคือ "." ฉันได้ยินอะไร "ผมตอบ" แต่เห็นได้เห็น "เขากล่าวว่าชี้ไปตามถนนโดยตรง. ข้างหน้าฉันกล่าวว่า" ไม่มีอะไรที่จะมี มาพ่อให้เราไปในที่คุณกำลังป่วย. "เขาปล่อยแขนของฉันและได้รับการยืนแข็งและนิ่งอยู่ในใจกลางของถนนสว่างจ้องมองอย่างหนึ่งที่สูญเสียไปจากความรู้สึก ใบหน้าของเขาในแสงจันทร์แสดงให้เห็นว่าซีดและfixity inexpressibly ที่น่าวิตก ผมดึงเบา ๆ ที่แขนของเขา แต่เขาลืมการดำรงอยู่ของฉัน ปัจจุบันเขาเริ่มที่จะออกจากตำแหน่งถอยหลังทีละขั้นตอนไม่เคยลบทันทีดวงตาของเขาจากสิ่งที่เขาเห็นหรือคิดว่าเขาเห็น ผมหันไปรอบครึ่งตาม แต่ยืนลังเล ผมจำไม่ได้ว่ารู้สึกของความกลัวใด ๆเว้นแต่เย็นอย่างฉับพลันคือการรวมตัวกันทางกายภาพ มันดูเหมือนเป็นถ้าลมน้ำแข็งได้สัมผัสใบหน้าของฉันและ enfolded ร่างกายของฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า; ฉันรู้สึกปั่นป่วนของมันในเส้นผมของฉัน. ในขณะที่ความสนใจของฉันถูกดึงไปแสงที่อยู่ ๆ ก็สตรีมจากหน้าต่างชั้นบนของบ้าน: หนึ่งคนรับใช้ที่ตื่นขึ้นมาด้วยสิ่งที่สังหรณ์ลึกลับของความชั่วร้ายที่สามารถพูดและในเชื่อฟังแรงกระตุ้นว่าเธอไม่เคยสามารถที่จะตั้งชื่อได้ไฟโคมไฟ เมื่อผมหันไปมองหาฉันพ่อของเขาก็หายไปและในทุกปีที่ผ่านไม่มีเสียงกระซิบของโชคชะตาของเขาได้เจอชายแดนของการคาดเดาจากดินแดนของที่ไม่รู้จัก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แถลงการณ์ของ โจ เ แมน จูเนียร์
ฉันโชคร้ายที่สุดของผู้ชาย รวย , เคารพ , ค่อนข้างดี
การศึกษาและเสียงสุขภาพที่มีประโยชน์อื่น ๆ อีกมากมาย
โดยปกติมูลค่าโดยมีพวกเขาและโลภผู้
ได้ไม่เลย บางครั้งคิดว่า ฉันควรจะมีความสุขน้อยลง
ถ้าพวกเขาได้ปฏิเสธฉัน แล้วความคมชัด
ระหว่างด้านนอกและชีวิตของฉันจะไม่ต่อเนื่อง
เรียกร้องความสนใจที่เจ็บปวด ในความเครียดของการถอดถอนและ
ต้องความพยายามที่ผมอาจจะลืมในบางครั้ง
ลับมอที่เคยยุ่งเหยิงการคาดเดา มัน compels .
ผมเป็นลูกคนเดียวของ โจเอล และ จูเลีย เ แมน . หนึ่งคือ
สุภาพบุรุษประเทศร่ำรวย , อื่น ๆ ที่สวยงาม และผู้หญิงที่เขาประสบความสำเร็จ

อย่างที่แนบมากับสิ่งที่ฉันรู้ว่าตอนนี้ถึงได้อิจฉาและต้องการอุทิศตน
บ้านครอบครัวเพียงไม่กี่ไมล์จากแนชวิลล์ , เทนเนสซี ,
ขนาดใหญ่ สร้างที่อยู่อาศัย ศึกษาไม่เฉพาะสั่ง
สถาปัตยกรรม ทางเล็กๆ ปิดถนนในอุทยานของต้นไม้และพุ่มไม้
.
ในเวลาที่ ฉันเขียนฉัน อายุ 19 ปี เป็นนักศึกษาพยาบาลที่เยล วันนึงผมได้รับโทรเลขจากพ่อของ
เรื่องเร่งด่วนที่สอดคล้องกับความต้องการของสัตว์
ฉันทิ้งทันทีสำหรับบ้าน ที่สถานีรถไฟในแนชวิลล์เป็นญาติห่างๆที่รอคอย
ฉันรายงานฉันของเหตุผลสำหรับการเรียกคืนของฉัน
: แม่ของผมถูกฆ่าโดยใครและทำไม barbarously
ไม่อาจคาดเดาได้ แต่สภาพเหล่านี้ :

พ่อไปแนชวิลล์ ตั้งใจจะกลับบ่าย

อะไรทำให้เขาบรรลุธุรกิจ
ในมือ เขากลับมาในคืนเดียวกัน มาถึง
ห้องสมุดของอเมริกา - เรื่องราวของสัปดาห์
ข้อความที่ตัดตอนมาจากมหัศจรรย์นิทานอเมริกัน : ความหวาดกลัวและลึกลับจากโพ

ส่วนเยื่อ ( ห้องสมุดของอเมริกา , 2552 ) , หน้า 302 - 311 .
© 2009 หนังสือคลาสสิกของสหรัฐอเมริกา , Inc
แต่เดิมปรากฏในชาติ ( มกราคม 1907 ) และพิมพ์ใน
2453 ฉบับรวบรวมผลงานของแอมโบรสเบียร์ซ .
ก่อนรุ่งอรุณ ในคำให้การของเขาก่อนชันสูตรศพเขาอธิบาย
นั้นไม่มีกุญแจที่ใช้ล็อกประตูและไม่สนใจที่จะมารบกวน
นอนของเขา ไม่มีชัดเจนเจตนา
ไปแล้วรอบไปทางด้านหลังของบ้าน ขณะที่เขาหันมุม
อาคารเขาได้ยินเสียงของประตูค่อยๆปิด และ
เห็นในความมืด เงาๆ รูปของชายคนหนึ่ง ซึ่งทันที
หายไปในต้นไม้สนามหญ้า แสวงหาและค้นหาอย่างรวดเร็วเป็น
ย่อของพื้นที่ในความเชื่อว่าผู้บุกรุกเป็นหนึ่งแอบมาเยี่ยม

ผู้รับใช้พิสูจน์ไร้ผล เขาเข้ามาที่ปลดล็อคประตูและขึ้นบันได
ไปที่ห้องของแม่ประตูมันเปิดอยู่ และก้าวเข้าสู่ความมืด เขาล้มหัวทิ่ม
สีดำบางวัตถุหนักบน
พื้น ฉันอาจจะไว้ชีวิตเอง รายละเอียด มันเป็นแม่ที่น่าสงสารของฉัน
ตาย ถูกรัดคอด้วยฝีมือมนุษย์ !
ไม่มีอะไรถูกลักพาตัวไปจากบ้าน ข้าราชการได้
ไม่มีใครได้ยินเสียง และนอกจากที่รอยนิ้ว
เมื่อผู้หญิงที่ตายในลำคอของพระเจ้า ที่ผมอาจจะลืม
!- ไม่มีร่องรอยของฆาตกรที่เคยพบ .
ผมเลิกเรียนและพักอยู่กับพ่อที่
ธรรมชาติ ก็ยิ่งเปลี่ยนไป ของทำให้นิสัยเงียบขรึมเสมอ , , ตอนนี้เขาล้มลงลึกมาก

เป็นความผิดหวังที่ไม่มีอะไรสามารถดึงความสนใจของเขา แต่ anything-a footfall , ปิดกระทันหัน
ของประตูกระตุ้นในเขาสนใจนิทาน ; หนึ่งอาจ
เรียกมันหวาดกลัวในความรู้สึกใด ๆ
smallsurprise ของเขาจะเริ่มเห็นได้ชัดและบางครั้งก็หน้าซีดแล้วกำเริบ
เป็นอารมณ์เศร้าลึกกว่าเดิม ฉันคิดว่าเขา
สิ่งที่เรียกว่า " สติแตก " เป็นผม ผมยังเด็ก
แล้วกว่าตอนนี้ มีมากในนั้น เยาวชนคือกิเลอาดใน
ซึ่งเป็น ยาหม่อง ทุกบาดแผล อ่า ผมอาจจะอาศัยอยู่ในแผ่นดินที่หลงอีกแล้ว
! ซึ่งแปลกหน้าด้วยความเศร้าโศก ข้าไม่รู้ว่า
ประเมินเหตุการณ์ของผม ผมไม่อาจจะถูกต้องประมาณการ
ความแรงของจังหวะ .
1 คืน ไม่กี่เดือนหลังจากเหตุการณ์ที่น่ากลัว
พ่อของฉันและฉันเดินกลับมาจากในเมือง ดวงจันทร์เต็มรูปแบบเกี่ยวกับ
3 ชั่วโมงเหนือขอบฟ้าทิศตะวันออก ;
ชนบททั้งมีความนิ่งขรึมของคืนฤดูร้อน ; footfalls และของเรา
เพลงไม่ขาดระยะของ katydids เป็นเสียงเดียว
ห่างเงาดำของต้นไม้วาง athwart ติดกับถนน ซึ่ง
ในระยะสั้นถึงระหว่าง แสงสว่างเป็นผีสีขาว ขณะที่เรา
ถนนแสงจันทร์ 303
เข้าหาประตูเรือนของเรา ที่มีหน้าอยู่
เงาและในที่ซึ่งไม่มีแสงส่อง พ่อก็
หยุดและกุมแขนแทบจะเหนือว่าลมหายใจของเขา :
" พระเจ้า ! พระเจ้า ! นั่นอะไร ? "
" ฉันได้ยินอะไร " ผมตอบ .
" แต่เห็นเห็น" เขากล่าวว่า , ชี้ไปตามถนนตรง

ผมก่อน กล่าวว่า " ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้น มา พ่อ เราเข้าไปข้างในกันเถอะ

" คุณป่วย เขาก็ปล่อยแขนฉัน และยืนแข็งนิ่งและ
ในศูนย์กลางของไฟถนน จ้องเหมือน
ไร้ซึ่งความรู้สึก ใบหน้าของเขาท่ามกลางแสงจันทร์มีสีซีดและ
fixity อย่างไม่อาจบรรยายได้น่าวิตก ผมดึงเบาๆที่แขนของเขา แต่
เขาได้ลืมการดำรงอยู่ของฉัน ปัจจุบันเขาเริ่มที่จะเกษียณ
ถอยหลังทีละก้าว ทีละก้าว ไม่เคยทันทีเอาลูกตา
จากสิ่งที่เขาเห็น หรือคิดว่าเขาเห็น ผมเปิดรอบครึ่ง

ตาม แต่ยืนลังเล . ผมไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของความกลัว
นอกจากเย็นฉับพลันคือการสำแดงทางกายภาพของมัน มันดูเหมือน
ถ้าลมเย็นฉ่ำได้สัมผัสใบหน้าของฉัน และโอบกอดร่างกายของฉัน
ตั้งแต่หัวจรดเท้าผมรู้สึกว่าคนมันอยู่ในผมของฉัน .
ตอนนั้นความสนใจของฉันถูกดึงไปยังแสงที่จู่ๆ
สตรีมจากหน้าต่างบนของบ้านหนึ่งของ
คนใช้ปลุกด้วยอะไรลึกลับ ลางสังหรณ์ร้าย
ที่พูดได้ และในการเชื่อฟังเป็นแรงกระตุ้นที่เธอไม่เคย
สามารถ ชื่อ มี ไฟ โคมไฟ เมื่อฉันหันไปมองคุณพ่อ
เขาหายไปและในทุกปีที่ผ่านไปไม่
กระซิบชะตาของเขาได้มาข้ามพรมแดนของ การคาดเดา
จากดินแดนที่ไม่รู้จัก