Gibbon returned to England in June

Gibbon returned to England in June 1765. His father died in 1770, and after tending to the estate, which was by no means in good condition, there remained quite enough for Gibbon to settle fashionably in London at 7 Bentinck Street, independent of financial concerns. By February 1773, he was writing in earnest, but not without the occasional self-imposed distraction. He took to London society quite easily, joined the better social clubs, including Dr. Johnson's Literary Club, and looked in from time to time on his friend Holroyd in Sussex. He succeeded Oliver Goldsmith at the Royal Academy as 'professor in ancient history' (honorary but prestigious). In late 1774, he was initiated a freemason of the Premier Grand Lodge of England.[22] And, perhaps least productively in that same year, he was returned to the House of Commons for Liskeard, Cornwall through the intervention of his relative and patron, Edward Eliot. He became the archetypal back-bencher, benignly "mute" and "indifferent," his support of the Whig ministry invariably automatic. Gibbon's indolence in that position, perhaps fully intentional, subtracted little from the progress of his writing.[23]

After several rewrites, with Gibbon "often tempted to throw away the labours of seven years," the first volume of what would become his life's major achievement, The History of the Decline and Fall of the Roman Empire, was published on 17 February 1776. Through 1777, the reading public eagerly consumed three editions for which Gibbon was rewarded handsomely: two-thirds of the profits amounting to approximately £1,000.[24] Biographer Leslie Stephen wrote that thereafter, "His fame was as rapid as it has been lasting." And as regards this first volume, "Some warm praise from David Hume overpaid the labour of ten years."

Volumes II and III appeared on 1 March 1781, eventually rising "to a level with the previous volume in general esteem." Volume IV was finished in June 1784;[25] the final two were completed during a second Lausanne sojourn (September 1783 to August 1787) where Gibbon reunited with his friend Deyverdun in leisurely comfort. By early 1787, he was "straining for the goal" and with great relief the project was finished in June. Gibbon later wrote:

It was on the day, or rather the night, of 27 June 1787, between the hours of eleven and twelve, that I wrote the last lines of the last page in a summer-house in my garden...I will not dissemble the first emotions of joy on the recovery of my freedom, and perhaps the establishment of my fame. But my pride was soon humbled, and a sober melancholy was spread over my mind by the idea that I had taken my everlasting leave of an old and agreeable companion, and that, whatsoever might be the future date of my history, the life of the historian must be short and precarious.[26]

Volumes IV, V, and VI finally reached the press in May 1788, their publication having been delayed since March so it could coincide with a dinner party celebrating Gibbon's 51st birthday (the 8th).[27] Mounting a bandwagon of praise for the later volumes were such contemporary luminaries as Adam Smith, William Robertson, Adam Ferguson, Lord Camden, and Horace Walpole. Smith remarked that Gibbon's triumph had positioned him "at the very head of [Europe's] literary tribe.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชะนีกลับไปประเทศอังกฤษในเดือนมิถุนายน 1765 พ่อของเขาเสียชีวิตในปี 1770 และหลังจากที่พุ่งไปที่ดินซึ่งไม่ได้หมายความว่าอยู่ในสภาพดียังคงมีมากพอสำหรับชะนีที่จะชำระแฟชั่นในลอนดอนที่ 7 เบนทิงค์ถนนที่เป็นอิสระจากความกังวลทางการเงิน . โดยกุมภาพันธ์ 1773 เขาได้เขียนอย่างจริงจัง แต่ไม่ได้โดยไม่ต้องว้าวุ่นใจตัวเองเรียกเก็บเป็นครั้งคราว เขาเข้ามาสู่สังคมลอนดอนค่อนข้างง่ายเข้าร่วมสังคมกอล์ฟที่ดีขึ้นรวมทั้งดร. จอห์นสันวรรณกรรมคลับและมองจากระยะ ๆ เกี่ยวกับเพื่อนของเขา Holroyd ในซัสเซ็กซ์ เขาประสบความสำเร็จโอลิเวอร์โกลด์สมิ ธ ที่ราชบัณฑิตยสถานเป็น 'อาจารย์ในประวัติศาสตร์โบราณ (กิตติมศักดิ์ แต่ที่มีชื่อเสียง) ในช่วงปลายทศวรรษ 1774 เขาได้เริ่มมีสมาชิกของพรีเมียร์แกรนด์ลอดจ์ของอังกฤษ. [22] และบางทีอาจจะน้อยมีผลในปีเดียวกันนั้นเขาก็กลับไปที่สภา Liskeard คอร์นวอลล์ผ่านการแทรกแซงของญาติและผู้มีพระคุณของเขา เอ็ดเวิร์ดเอลเลียต เขากลายเป็นเทพกลับ Bencher, benignly "ใบ้" และ "ไม่แยแส" การสนับสนุนของเขาของกระทรวงกฤตอย่างสม่ำเสมอโดยอัตโนมัติ เกียจคร้านชะนีในตำแหน่งนั้นอาจจะเป็นความตั้งใจอย่างเต็มที่หักเล็กน้อยจากความคืบหน้าของการเขียนของเขา. [23] หลังจากที่เขียนใหม่หลายกับชะนี "ล่อลวงมักจะทิ้งแรงงานเจ็ดปี" เล่มแรกของสิ่งที่จะกลายเป็นชีวิตของเขา ความสำเร็จที่สำคัญประวัติศาสตร์แห่งความเสื่อมและการล่มสลายของจักรวรรดิโรมันถูกตีพิมพ์ที่ 17 กุมภาพันธ์ 1776 ผ่าน 1777 ให้ประชาชนอ่านกระหายการบริโภคสามรุ่นที่ชะนีได้รับรางวัลอย่างงาม: สองในสามของผลกำไรเป็นจำนวนเงินประมาณ£ 1,000 . [24] ผู้เขียนชีวประวัติของสตีเฟ่นเลสลี่หลังจากนั้นเขียนว่า "ชื่อเสียงของเขาเป็นอย่างรวดเร็วตามที่ได้รับเป็นเวลานาน." และเป็นที่นับถือเล่มแรกนี้ "บางคนสรรเสริญอย่างอบอุ่นจากเดวิดฮูมแรงงานชำระเงินส่วนเกินสิบปีที่ผ่านมา." ครั้งที่สองเล่มที่สามปรากฏวันที่ 1 มีนาคม 1781 ที่เพิ่มขึ้นในที่สุด "ให้อยู่ในระดับที่มีปริมาณการก่อนหน้านี้อยู่ในความนิยมทั่วไป." เล่มที่สี่เสร็จในมิถุนายน 1784; [25] สองคนสุดท้ายเสร็จสมบูรณ์ในระหว่างการพักแรมที่สองเมืองโลซานน์ (กันยายน 1783 เพื่อสิงหาคม 1787) ซึ่งชะนีกลับมารวมตัวกับเพื่อนของเขา Deyverdun ในความสะดวกสบายสบาย โดยในช่วงต้น 1787 เขาได้รับการ "รัดบุก" และด้วยความโล่งใจที่ดีโครงการเสร็จในเดือนมิถุนายน ชะนีเขียน: มันเป็นวันหรือมากกว่าคืนของ 27 มิถุนายน 1787 ระหว่างเวลาสิบเอ็ดและสิบสองที่ผมเขียนบรรทัดสุดท้ายของหน้าสุดท้ายในช่วงฤดูร้อนที่บ้านในสวนของฉัน ... ฉัน จะไม่ปิดบังอารมณ์แรกของความสุขในการกู้คืนความเป็นอิสระของฉันและบางทีอาจจะเป็นสถานประกอบการที่มีชื่อเสียงของฉัน แต่ความภาคภูมิใจของฉันคือถ่อมตนในเร็ว ๆ นี้และเศร้าสติได้แผ่กระจายไปทั่วใจของฉันจากความคิดที่ว่าฉันได้ลานิรันดร์ของฉันสหายเก่าและสอดคล้องและที่ใด ๆ ที่อาจจะเป็นวันที่ในอนาคตของประวัติศาสตร์ของฉันชีวิตของ ประวัติศาสตร์จะต้องสั้นและล่อแหลม. [26] เล่ม IV, V และ VI ที่สุดก็มาถึงกดพฤษภาคม 1788 สิ่งพิมพ์ของพวกเขาได้รับการล่าช้าตั้งแต่เดือนมีนาคมดังนั้นจึงสามารถตรงกับงานเลี้ยงอาหารค่ำฉลองวันเกิด 51 ชะนี (8). [ 27] สามารถติดตั้ง bandwagon สรรเสริญสำหรับเล่มต่อมาผู้ทรงคุณวุฒิร่วมสมัยเช่น Adam Smith, โรเบิร์ตวิลเลียมอดัมเฟอร์กูสันพระเจ้าแคมเดนและฮอเรซวอล์ สมิ ธ ตั้งข้อสังเกตว่าชะนีชัยชนะของเขาในตำแหน่งที่เขาว่า "ที่หัวมาก [ยุโรป] เผ่าวรรณกรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชะนีกลับไปอังกฤษในเดือนมิถุนายน 1765 . พ่อของเขาเสียชีวิตในปี 1770 และหลังจากดูแลทรัพย์ ซึ่งหมายถึง สภาพดี มีเหลือมากพอสำหรับชะนีกับแฟชั่นในลอนดอนที่ 7 ถนนเบนทิงก์อิสระจากความกังวลทางการเงิน โดยกุมภาพันธ์ 2316 เขาเขียนอย่างจริงจัง แต่ ไม่มีโอกาส ตนเอง ความฟุ้งซ่านเขาเอาลอนดอนสังคมค่อนข้างง่าย เข้าร่วมกว่าชมรม รวมทั้ง ดร. จอห์นสันชมรมวรรณกรรม และดูจากเวลา holroyd เพื่อนของเขาใน Sussex . เขาทำสำเร็จ โอลิเวอร์ โกลด์สมิธที่ราชบัณฑิตยสถานเป็นศาสตราจารย์ในประวัติศาสตร์โบราณ ' ( กิตติมศักดิ์แต่น่าเกรงขาม ) ในปลาย 1774 เขาเริ่มเป็นสมาชิกของ ของ พรีเมียร์ แกรนด์ลอดจ์ของประเทศอังกฤษ [ 22 ] และบางทีก็งอกงามในปีเดียวกันนั้น เขาถูกส่งกลับไปยังสภาสำหรับ Liskeard คอร์นวอลล์ , ผ่านการแทรกแซงของญาติของเขาและผู้อุปถัมภ์ เอ็ดเวิร์ด อีเลียต เขากลายเป็นบัลลังก์ศาลกลับตามแบบฉบับ benignly , " ปิด " และ " ชินชา " การสนับสนุนของเขาของกฤตกระทรวงทุกเมื่อเชื่อวัน อัตโนมัติ ชะนีเป็นความขี้เกียจในตำแหน่งนั้น บางทีอย่างทำใจหักออกจากความก้าวหน้าของการเขียนของเขา [ 23 ]

หลังจากหลายเขียนใหม่ กับชะนี " มักจะอยากทิ้งแรงงานของเจ็ดปี " เล่มแรกของสิ่งที่จะกลายเป็นความสำคัญในชีวิตของเขา ประวัติของการลดลงและการล่มสลายของจักรวรรดิโรมัน เผยแพร่วันที่ 17 กุมภาพันธ์ 1776 . อย่าผ่าน ,อ่านข่าวตั้งหน้าตั้งตาผลาญสามรุ่น ซึ่งชะนีถูกรางวัลอย่างงาม : สองในสามของกำไรเป็นเงินประมาณกว่า 1 , 000 [ 24 ] ชีวประวัติ เลสลี่ สตีเฟน เขียนว่า หลังจากนั้น ชื่อเสียงของเขาเป็นอย่างรวดเร็วตามที่ได้ยั่งยืน " และเป็นสื่อเล่มนี้ " บางสรรเสริญอบอุ่นจาก เดวิด ฮูมส่วนเกินแรงงานสิบปี "

วอลุ่มที่ 2 และ 3 ที่ปรากฏบน 1 มีนาคม 1781 ในที่สุดเพิ่มขึ้น " เพื่อระดับกับเล่มก่อนหน้าในต้นทุนทั่วไป " ปริมาณเกลือเสร็จในมิถุนายน 1784 ; [ 25 ] สุดท้ายสองเสร็จในช่วงที่สองซึ่งอาศัยอยู่ ( กันยายน ค.ศ. 1771 สิงหาคม 1787 ) ที่ชะนีรวมตัวกับเพื่อนใน deyverdun สบายสบาย 1787 โดยเร็ว ,เขาคือ " ศรีษะสำหรับเป้าหมาย " และโล่งดี โครงการแล้วเสร็จในเดือนมิถุนายน ชะนีภายหลังเขียน :

มันในวันหรือมากกว่าคืนที่ 27 เดือนมิถุนายน 1787 ระหว่างชั่วโมงสิบเอ็ดและสิบสอง ที่ผมเขียนบรรทัดสุดท้ายของหน้าสุดท้ายในฤดูร้อนบ้านในสวน . . . . . . . ผมจะไม่อำพรางความรู้สึกแรกของจอยในการกู้คืนของอิสรภาพและบางทีการจัดตั้งชื่อเสียงของฉัน แต่ศักดิ์ศรีของผมไม่นานก็ถ่อมตัวลง และเศร้าสร้อยอย่างมีสติก็แผ่กระจายไปทั่วใจโดยความคิดที่ผมมีถ่ายไปนิรันดร์ของฉันเก่า และคบหาเพื่อนและว่า สิ่งใดๆที่อาจจะมีวันที่ประวัติของฉันในอนาคตชีวิตของนักประวัติศาสตร์จะต้องสั้นและล่อแหลม [ 26 ]

เล่มสี่ , V และ VI สุดท้ายถึงกดใน 1788 พฤษภาคม ,สิ่งพิมพ์ของพวกเขาได้รับล่าช้าตั้งแต่เดือนมีนาคม ดังนั้นมันอาจตรงกับงานเลี้ยงอาหารค่ำฉลองชะนี 51 วันเกิด ( 8 ) [ 27 ] ติดตั้ง bandwagon สรรเสริญสำหรับเล่มต่อมาเป็นโคมไฟร่วมสมัย เช่น อดัม สมิธ วิลเลี่ยม โรเบิร์ตสัน , อดัม เฟอร์กูสัน ลอร์ดแคมเดนและฮอเรซ Walpole .สมิธกล่าวว่า ชัยชนะของชะนีได้วางเขา " ที่หัวของ [ ] ยุโรปตระกูลวรรณกรรม