1. IntroductionThe increasing need

1. Introduction

The increasing need for crop production for the growing population is causing rapid expansion of
irrigation throughout the world. On the other hand, severe water scarcity presents the single
biggest threat to future food production. Meeting the crop demands projected for 2025,
when the planet’s population is expected to reach eight billion, could require an
additional
308,928 m3 of water—a volume nearly equivalent to 10 times

efficient and effective water management for municipal use, for water-using industries, as well as
for agriculture, hydropower and the protection of the environment.
Adoption of modern water-saving technology is often cited as a key to increasing water use
efficiency while maintaining current levels of production (Comprehensive Assessment of Water Manage-
ment in Agriculture, 2007; Cason and Uhlaner, 1991; Green et al.,
1996). Triantafilis et al. (2002) reported that general improvements in salinity control can be
made from maximizing on-farm irrigation efficiency. Hood (2002) described water use efficiency
(WUE), in irrigated agriculture, as maximizing the returns and minimizing the environmental
impacts for every megalitre (ML) of water used for irrigation purposes. Accordingly, every possible
effort must be made to increase agricultural production per unit volume of water, per unit area of
cropped land, per unit time (Michael, 1997).
Relative to flood and furrow systems, higher application efficiency can normally be expected
through the use of micro- irrigation or low-pressure overhead spray systems. Drip irrigation is
one method of on-farm water application optimizing the water for crop production (Bosland and
Votava, 2000). The system generally produces higher ratio of yield per unit area and yield per
unit volume of water than typical surface or sprinkler systems (Cuenca, 1989). This method of
on-farm water management commonly benefits industries, irrigators and local communities through
increased production and profit. In addition, environ- mental health improves as a consequence of
greatly reduced tailwater runoff into rivers and streams thereby reducing the risk of nutrient and
pesticide contamination of waterways.
The major drawback of drip irrigation system is its high initial investment. Among the various
components of drip irrigation, the cost of lateral is the major factor which influences the total
system cost. In this regard, Aujla et al. (2004) underlined that any effort made to reduce the
length of lateral required per unit area of the field will result in reduction of the system
cost. Moreover, Singh (1978) investigated the effect of planting configuration on water use and
economics of drip irrigation system for different vegetable crops and found that paired-row
planting reduces the cost and water use by 50%.
Another option of increasing water use efficiency is by applying deficit irrigation system whereby
plants are exposed to certain level of water stress during either a particular growth period or
throughout the whole growth season without significant reduction in yields. It increases the
water use efficiency of a crop by eliminating irrigations that have little impact on yield
(FAO, 2002).
Pepper (Capsicum annuum, L.) is one of the vegetable crops commonly grown in Ethiopia,
mainly, under rain fed agriculture. However, the temporal distribution of the rainfall in most of
the areas in the country is highly erratic. Consequently, the sensitivity of pepper crop to
moisture stress (George, 1999) coupled with the unpredictability of rainfall in the country
suggests the use of irrigation as a standard production system. However, Haile and Zewudie
(1989) reported that the potential of pepper production in the country has not been fully
exploited due, primarily, to lack of irrigation. It is evident that different crops have varying
responses to different amounts of water supply and methods of planting under different climatic
conditions. The objective of this study was, therefore, to investigate the effects of different
water supply regimes and planting methods on yield and yield components of green pepper under drip
irrigation system in Bako area, Ethiopia.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1 การแนะนำ

ความต้องการที่เพิ่มขึ้นสำหรับการผลิตพืชสำหรับประชากรที่เพิ่มขึ้นเป็นสาเหตุของการขยายตัวที่รวดเร็วของ
ชลประทานทั่วโลก ในทางกลับกันการขาดแคลนน้ำอย่างรุนแรงที่มีการจัดเพียงครั้งเดียวที่ใหญ่ที่สุด
ภัยคุกคามต่อการผลิตอาหารในอนาคต ตอบสนองความต้องการของพืชที่คาดการณ์เพื่อ 2025
เมื่อประชากรโลกที่คาดว่าจะถึง 8000000000, อาจต้องใช้

เพิ่มเติม 308928 m3 ของน้ำปริมาณเกือบเทียบเท่ากับการจัดการน้ำ 10 ครั้ง

มีประสิทธิภาพและมีประสิทธิภาพสำหรับการใช้งานเทศบาลสำหรับอุตสาหกรรมน้ำใช้เช่นเดียวกับที่
เพื่อการเกษตรไฟฟ้าพลังน้ำและการป้องกันสิ่งแวดล้อม.
การนำน้ำที่ทันสมัย เทคโนโลยีประหยัดมักจะอ้างว่าเป็นกุญแจสำคัญในการเพิ่มการใช้น้ำ
ที่มีประสิทธิภาพในขณะที่รักษาระดับปัจจุบันของการผลิต (การประเมินที่ครอบคลุมของน้ำ ment จัดการ-
ในการเกษตร 2007; Cason และ uhlaner 1991. สีเขียวและอัล,
1996) triantafilis ตอัล (2002) รายงานว่าการปรับปรุงทั่วไปในการควบคุมความเค็มสามารถ
ทำมาจากการเพิ่มประสิทธิภาพการชลประทานในฟาร์ม เครื่องดูดควัน (2002) อธิบายการใช้น้ำอย่างมีประสิทธิภาพ
(งา) ในการเกษตรชลประทานเช่นการเพิ่มผลตอบแทนและลดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม
สำหรับทุก megalitre (มล. ) ของน้ำที่ใช้ในการชลประทาน ดังนั้นเป็นไปได้ทุก
ความพยายามที่จะต้องทำเพื่อเพิ่มการผลิตทางการเกษตรต่อหน่วยปริมาตรของน้ำต่อหน่วยพื้นที่ของที่ดิน
ตัดต่อหน่วยเวลา (ไมเคิล, 1997).
เทียบกับน้ำท่วมและระบบร่องประสิทธิภาพการใช้งานสูงกว่าปกติจะคาดว่า
ผ่านการใช้ไมโครชลประทานหรือความดันต่ำระบบสเปรย์ค่าใช้จ่าย หยดน้ำชลประทานเป็น
วิธีการหนึ่งของฟาร์มการประยุกต์ใช้น้ำเพิ่มประสิทธิภาพการใช้น้ำสำหรับการผลิตพืช (Bosland และ
votava, 2000) ระบบการผลิตโดยทั่วไปอัตราส่วนที่สูงขึ้นของผลผลิตต่อหน่วยพื้นที่และผลผลิตต่อ
หน่วยปริมาตรของน้ำมากกว่าพื้นผิวหรือฉีดระบบทั่วไป (เควงคา, 1989)
วิธีการนี​​้ในฟาร์มการจัดการน้ำโดยทั่วไปได้รับประโยชน์อุตสาหกรรม irrigators และชุมชนท้องถิ่นผ่านการผลิตที่เพิ่มขึ้น
และกำไร นอกจากนี้สภาพแวดล้อมสุขภาพจิตดีขึ้นเป็นผลมาจากการลดลงอย่างมาก
ไหลบ่า tailwater ลงในแม่น้ำและลำธารจึงช่วยลดความเสี่ยงของสารอาหารและ
การปนเปื้อนยาฆ่าแมลงของน้ำ.
อุปสรรคสำคัญของระบบชลประทานน้ำหยดคือการลงทุนเริ่มต้นที่สูง ในหมู่ต่างๆ
ส่วนประกอบของน้ำหยดค่าใช้จ่ายของด้านข้างเป็นปัจจัยสำคัญที่มีอิทธิพลต่อค่าใช้จ่ายรวม
ระบบ ในเรื่องนี้ aujla ตอัล (2004) ที่ขีดเส้นใต้ความพยายามใด ๆ ที่ทำเพื่อลด
ความยาวของด้านข้างที่จำเป็นต่อหน่วยพื้นที่ของสนามจะมีผลในการลดลงของค่าใช้จ่ายของระบบ
นอกจากนี้ซิงห์ (1978) การตรวจสอบผลกระทบของการกำหนดค่าการเพาะปลูกในการใช้น้ำและ
เศรษฐศาสตร์ของระบบชลประทานน้ำหยดสำหรับพืชผักที่แตกต่างกันและพบว่าการจับคู่แถว
ปลูกลดค่าใช้จ่ายและการใช้น้ำ 50%.
ตัวเลือกในการเพิ่มประสิทธิภาพการใช้น้ำอื่นโดยการใช้ระบบชลประทานการขาดดุลโดย
พืชสัมผัสกับระดับหนึ่งของการขาดน้ำในช่วงการเจริญเติบโตอย่างใดอย่างหนึ่งโดยเฉพาะหรือ
ตลอดฤดูการเจริญเติบโตทั้งหมดโดยไม่ต้องลดความสำคัญในผลผลิต มันจะเพิ่ม
ประสิทธิภาพการใช้น้ำของพืชโดยการกำจัด irrigations ที่มีผลกระทบเพียงเล็กน้อยต่อผลผลิต
(FAO, 2002).
พริก (พริกหยวกพริกลิตร.) เป็นหนึ่งในพืชผักที่ปลูกกันทั่วไปในเอธิโอเปีย
ส่วนใหญ่ภายใต้ฝนที่เลี้ยงการเกษตร แต่การกระจายชั่วคราวของปริมาณน้ำฝนในส่วนของ
พื้นที่ในประเทศที่มีความผิดปกติอย่างมาก ดังนั้นความไวของการเพาะปลูกพริกไทยเพื่อ
ความชื้นความเครียด (จอร์จ, 1999) ควบคู่ไปกับการคาดการณ์ปริมาณน้ำฝนในประเทศ
ที่แสดงให้เห็นการใช้งานของการชลประทานเป็นระบบการผลิตที่มีมาตรฐาน แต่ Haile และ zewudie
(1989) รายงานว่ามีศักยภาพในการผลิตพริกในประเทศยังไม่ได้รับอย่างเต็มที่
ใช้ประโยชน์เนื่องจากส่วนใหญ่จะขาดการชลประทาน จะเห็นว่าพืชที่แตกต่างกันที่แตกต่างกันได้
ตอบสนองต่อจำนวนเงินที่แตกต่างกันของการจัดหาน้ำและวิธีการของการปลูกภายใต้สภาพภูมิอากาศ
เงื่อนไขที่แตกต่างวัตถุประสงค์ของการศึกษานี้คือดังนั้นในการตรวจสอบผลกระทบของการปกครอง
ประปาที่แตกต่างกันและวิธีการปลูกที่มีต่อผลผลิตและองค์ประกอบของผลผลิตของพริกเขียวภายใต้หยด
ระบบชลประทานในพื้นที่ bako, เอธิโอเปีย.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1 แนะนำ

เพิ่มจำเป็นสำหรับการผลิตพืชสำหรับประชากรที่เพิ่มขึ้นทำให้เกิดการขยายตัวอย่างรวดเร็วของ
ชลประทานทั่วโลก บนมืออื่น ๆ การขาดแคลนน้ำรุนแรงแสดงเดียว
ภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุดในการผลิตอาหารในอนาคต ประชุมความต้องการครอบตัดที่คาดการณ์สำหรับ 2025,
เมื่อคาดว่าประชากรของโลกถึงแปดพันล้าน อาจต้องการ
เพิ่มเติม
308m3 928 น้ำซึ่งปริมาณที่เกือบเท่ากับ 10 ครั้ง

efficient และการจัดการน้ำที่มีประสิทธิภาพสำหรับการใช้งานเทศบาล การใช้น้ำอุตสาหกรรม เป็น
เกษตร พลังงานน้ำ และการป้องกันของสภาพแวดล้อม
มักมีการอ้างถึงของเทคโนโลยีที่ทันสมัยประหยัดน้ำเป็นคีย์เพื่อเพิ่มการใช้น้ำ
efficiency ในขณะที่รักษาระดับการผลิตปัจจุบัน (จัดการประเมินครอบคลุมน้ำ -
ติดขัดในเกษตร 2007 Cason และ Uhlaner, 1991 Green et al.,
1996) Triantafilis et al. (2002) รายงานว่า การปรับปรุงทั่วไปในการควบคุมเค็มสามารถ
จากเพิ่ม efficiency ชลประทานในฟาร์ม อธิบายน้ำฮูด (2002) ใช้ efficiency
(WUE), ในการเกษตรยาม กลับเพิ่ม และลดในสิ่งแวดล้อม
ผลกระทบสำหรับทุก megalitre (ML) ของน้ำที่ใช้สำหรับการชลประทาน ดังนั้น ไปทุก
พยายามต้องทำเพิ่มการผลิตทางการเกษตรต่อหน่วยปริมาตรของน้ำ ต่อหน่วยพื้นที่ของ
ครอบตัดที่ดิน ต่อหน่วยเวลา (ไมเคิล 1997)
สัมพันธ์กับระบบ flood และ furrow ปกติจะคาด efficiency แอพลิเคชันสูง
โดยใช้ระบบ ชลประทานไมโคร หรือ low-pressure สเปรย์จ่ายได้ เป็นหยดน้ำชลประทาน
วิธีหนึ่งของโปรแกรมประยุกต์บนฟาร์มน้ำปรับน้ำสำหรับการผลิตพืช (Bosland และ
Votava, 2000) ระบบผลิตโดยทั่วไปแล้วอัตราการสูงขึ้นของผลผลิตต่อหน่วยพื้นที่และผลผลิตต่อ
ปริมาตรต่อหน่วยของน้ำมากกว่าพื้นผิวทั่วไปหรือระบบป้องกันอัคคีภัย (มันตา 1989) วิธีการนี้
จัดการน้ำในฟาร์มทั่วไป benefits อุตสาหกรรม irrigators และชุมชนท้องถิ่นผ่าน
เพิ่มผลิตและ profit นอกจากนี้ environ - สุขภาพจิตดีเป็นเป็น consequence ของ
มากลด tailwater ที่ไหลบ่าลงแม่น้ำและลำธารจึงช่วยลดความเสี่ยงของสาร และ
ปนเปื้อนสารพิษของการบ้าน
ข้อเสียเปรียบหลักของระบบชลประทานหยดเป็นการลงทุนเริ่มต้นสูงขึ้น ระหว่างต่าง ๆ
คอมโพเนนต์ของหยดน้ำชลประทาน ต้นทุนด้านข้างเป็นปัจจัยหลัก influences ที่รวม
ระบบต้นทุนการ ในการนี้ Aujla และ al. (2004) ขีดเส้นใต้ว่า เลยทำให้ลดการ
ความยาวของด้านข้างต่อหน่วยพื้นที่ของ field จะส่งผลในการลดระบบ
ต้นทุน นอกจากนี้ สิงห์ (1978) ตรวจสอบผลของการปลูก configuration ในการใช้น้ำ และ
ขยายเศรษฐศาสตร์ของระบบชลประทานหยดสำหรับพืชที่แตกต่างกัน และพบว่าจับคู่แถว
ปลูกลดการใช้น้ำและต้นทุน 50%
เป็นอีกตัวเลือกของ efficiency ใช้น้ำเพิ่มขึ้น โดยใช้ระบบชลประทาน deficit โดย
พืชจะสัมผัสกับระดับความเครียดของน้ำในช่วงการเจริญเติบโตเฉพาะ หรือ
ตลอดฤดูกาลเจริญเติบโตทั้งหมดโดยไม่ลด significant ในอัตราผลตอบแทน มันเพิ่มการ
น้ำใช้ efficiency ของการครอบตัด โดยตัด irrigations ที่มีผลกระทบเล็กน้อยผลผลิต
(FAO, 2002).
พริกไทย (พริกหวาน annuum, L.) เป็นพืชผักที่ปลูกโดยทั่วไปในเอธิโอเปีย หนึ่ง
ภายใต้ฝนเลี้ยงเกษตรส่วนใหญ่ การ อย่างไรก็ตาม การกระจายที่ขมับของฝนส่วนใหญ่
พื้นที่ในประเทศมีความสูง ดังนั้น ระดับความสำคัญของพริกไทยพืชเพื่อ
เครียดความชื้น (จอร์จ 1999) ควบคู่กับ unpredictability ของปริมาณน้ำฝนในประเทศ
แนะนำการใช้การชลประทานเป็นระบบการผลิตมาตรฐาน อย่างไรก็ตาม
(1989) Haile และ Zewudie รายงานว่า ศักยภาพการผลิตพริกไทยในประเทศไม่ได้ทั้งหมด
สามารถครบกำหนด หลัก การขาดการชลประทาน ปรากฏชัดเจนว่า พืชแตกต่างกันได้แตกต่างกัน
ตอบจำนวนน้ำที่แตกต่างกันและวิธีการปลูกภายใต้อื่น climatic
เงื่อนไข วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้มี ดังนั้น การตรวจสอบผลกระทบแตกต่าง
น้ำจัดหาระบอบ และวิธีการผลผลิตและองค์ประกอบผลผลิตของพริกเขียวใต้หยดปลูก
ระบบชลประทานในพื้นที่ Bako เอธิโอเปีย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . การ แนะนำ

ที่เพิ่มขึ้นความต้องการสำหรับการผลิตพืชสำหรับประชากรที่เพิ่มขึ้นทำให้มีการขยายตัวอย่างรวดเร็วของ
ชลประทานทั่วทั้งโลกได้ อีกด้านหนึ่งที่ความขาดแคลนน้ำอย่างรุนแรงจึงเป็น ภัย คุกคามเดี่ยว
มีขนาดใหญ่ที่สุดในการผลิตอาหารในอนาคต การตอบสนองความต้องการพืชที่คาดว่าจะเป็น, 2025 ,
เมื่อประชากรของโลกที่คาดว่าจะได้ 8 , 000 ล้านบาทจะต้อง

ซึ่งจะช่วยเพิ่มเติม 308928 ม. 3 ของน้ำที่ระดับเสียงเกือบถึง 10 เท่า

efficient น้ำและมี ประสิทธิภาพ การบริหารจัดการสำหรับเทศบาลใช้,สำหรับน้ำ - การใช้อุตสาหกรรม,และ
เพื่อการเกษตร,พลังน้ำและการคุ้มครองสิ่งแวดล้อม.
การใช้น้ำที่ทันสมัย - เทคโนโลยีการประหยัดคือมักจะอ้างเป็นปุ่มเพื่อเพิ่มน้ำใช้
efficiency ในขณะที่ยังคงรักษาระดับการผลิตในปัจจุบัน(ที่ครอบคลุมการประเมินผลการปฏิบัติงานของน้ำการจัดการ -
การเกษตรใน 2007 cason และ uhlaner 1991 สีเขียว et al .
1996 ) triantafilis et al . ( 2002 )รายงานว่าการปรับปรุงโดยทั่วไปในการควบคุมน้ำเกลือสามารถ
ทำจากการเพิ่ม efficiency ชลประทานในฟาร์ม. Hood :( 2002 )ตามที่อธิบายไว้ efficiency ใช้น้ำ
( wue )ในที่ราบลุ่ม ภาค เกษตรกรรมเป็นการเพิ่ม ประสิทธิภาพ การส่งคืนและการลดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม
สำหรับ megalitre (มล.)ของน้ำที่ใช้เพื่อวัตถุประสงค์การชลประทาน เป็นไปได้จึงเรียนมาเพื่อ
ทุกความพยายามจะต้องทำในการเพิ่มการผลิตสินค้าเกษตรต่อระดับเสียงชุดของน้ำต่อพื้นที่ชุดของ
ตัดที่ดินต่อเวลาเครื่อง( Michael 1997 )..
เมื่อเทียบกับ flood และร่องระบบแอปพลิเคชัน efficiency สูงขึ้นคาดว่าจะสามารถ
ผ่านการใช้ระบบฉีดพ่นสเปรย์ micro - ชลประทานหรือความดันต่ำเหนือศีรษะตามปกติ ชลประทานระบบป้องกันน้ำหยดเป็นวิธีการ
หนึ่งในแอปพลิเคชันน้ำในฟาร์มการปรับน้ำสำหรับการผลิตพืช( bosland และ
votava 2000 ) โดยทั่วไปแล้วระบบจะมีอัตราสูงขึ้นของอัตราผลตอบแทนต่อพื้นที่และให้ผลตอบแทนต่อ
ระดับเสียงชุดของน้ำมากกว่าระบบหัวฉีดน้ำอัตโนมัติหรือพื้นผิวแบบดั้งเดิม( Cuenca 1989 ) วิธีนี้ของ
อุตสาหกรรมในฟาร์มการจัดการน้ำโดยทั่วไป benefits irrigators และชุมชนในท้องถิ่นผ่าน
profit และการผลิตเพิ่มขึ้น. นอกจากนี้เพื่อ สุขภาพ แวดล้อม - จิตใจจะช่วยปรับปรุงและส่งผลให้ลดลงอย่างมากของ
เกระแส tailwater เข้าไปในแม่น้ำและลำธารซึ่งจะเป็นการลดความเสี่ยงที่ของสารอาหารและ
การปนเปื้อนสารกำจัดศัตรูพืชในเส้นทางน้ำ.
อุปสรรคสำคัญของระบบชลประทานระบบป้องกันน้ำหยดเป็นการลงทุนครั้งแรกสูง ในหลากหลาย
คอมโพเนนต์ของการชลประทานระบบป้องกันน้ำหยดต้นทุนด้านข้างของที่เป็นปัจจัยสำคัญซึ่ง influences ต้นทุน
ระบบทั้งหมด ในการนี้ aujla et al . ( 2004 )ขีดเส้นใต้ว่าความพยายามใดๆที่ทำขึ้นเพื่อช่วยให้
ความยาวของพื้นที่ชุดที่จำเป็นต่อด้านข้างของ field จะส่งผลให้ในการลดต้นทุนระบบ
ยิ่งไปกว่านั้นสิงห์( 1978 )ได้รับการรับรองผลของปลูก configuration ในระบบการใช้น้ำและ
ทางด้านเศรษฐศาสตร์ของชลประทานระบบป้องกันน้ำหยดสำหรับปลูกพืชผักที่แตกต่างและพบว่าที่จับคู่ - แถว
ปลูกลดการใช้น้ำและประหยัดค่าใช้จ่ายโดย 50% .
ตัวเลือกอื่นในการเพิ่ม efficiency ใช้น้ำโดยการนำระบบชลประทาน deficit ซึ่ง
พันธุ์ไม้ได้รับในระดับหนึ่งของน้ำในระหว่างความเครียดทั้งที่ช่วงเวลาการขยายตัวเฉพาะหรือ
ตลอดทั้งฤดูกาลการขยายตัวทั้งที่ไม่มีการลด significant ในอัตราผลตอบแทน ซึ่งจะช่วยเพิ่ม efficiency ใช้
น้ำของพืชที่ได้โดยลด irrigations ที่มีผลกระทบน้อยมากที่ให้ผลตอบแทน
( 2002 )..
พริกชี้ฟ้า( annuum พริกขี้หนูและพริกชี้ฟ้าอ.ล.)เป็นหนึ่งในพืชผักที่ปลูกโดยทั่วไปในเอธิโอเปีย
ส่วนใหญ่เป็นเกษตรกรรมเลี้ยงใต้ แต่ถึงอย่างไรก็ตามการกระจาย Temporal Key Integrity Protocol จะมีฝนตกในพื้นที่
ในประเทศที่ผิดพลาดได้มากที่สุดคือเป็นอย่างสูง ดังนั้นจึงมีผลทำให้ผลความไวแสงของพืชพริกหยวกเพื่อความตึงเครียด
ความชื้น( George 1999 )ประกอบกับไม่อาจคาดเดาได้ของปริมาณฝนในประเทศที่
ขอแนะนำให้ใช้ที่ของการชลประทานเป็นระบบการผลิตแบบมาตรฐาน แต่ถึงอย่างไรก็ตาม haile และ zewudie
( 1989 )รายงานว่ามี ศักยภาพ ของการผลิตพริกหยวกในประเทศที่ไม่มีการใช้ประโยชน์อย่างครบครัน
เนื่องจากเป็นหลักในการขาดน้ำ ที่ผ่านมาจะเห็นได้ว่าพืชแตกต่างกันจะแตกต่างกันออกไป
การตอบกลับไปยังข้อมูลจำนวนมากที่แตกต่างของวิธีการและจ่ายน้ำของอากาศแตกต่างกันปลูกตาม
เงื่อนไขการศึกษานี้มีวัตถุประสงค์ดังนั้นการสอบสวนกรณีผลที่แตกต่างกันไป
จ่ายน้ำและรัฐบาลวิธีปลูกบนคอมโพเนนต์ยอมจำนนและให้ผลตอบแทนของพริกสีเขียว ภายใต้ ระบบป้องกันน้ำหยด
การชลประทานในพื้นที่ bako เอธิโอเปีย.