MONDAY, MAY 9, 2011I have three car

MONDAY, MAY 9, 2011
I have three cars. They go fast across the floor. So fast. One is red. One is green. One is
yellow. I like the green one. It’s the best. Mommy likes them, too. I like when Mommy
plays with the cars and me. The red is her best. Today she sits on the couch staring at the
wall. The green car flies into the rug. The red car follows. Then the yellow. Crash! But
Mommy doesn’t see. I do it again. Crash! But Mommy doesn’t see. I aim the green car at
her feet. But the green car goes under the couch. I can’t reach it. My hand is too big for the
gap. Mommy doesn’t see. I want my green car. But Mommy stays on the couch staring at
the wall. Mommy. My car. She doesn’t hear me. Mommy. I pull her hand and she lies back
and closes her eyes. Not now, Maggot. Not now, she says. My green car stays under the
couch. It’s always under the couch. I can see it. But I can’t reach it. My green car is fuzzy.
Covered in gray fur and dirt. I want it back. But I can’t reach it. I can never reach it. My
green car is lost. Lost. And I can never play with it again.
I open my eyes and my dream fades in the early-morning light. What the hell was that about? I
grasp at the fragments as they recede, but fail to catch any of them.
Dismissing it, like I do most mornings, I climb out of bed and find some newly laundered sweats
in my walk-in closet. Outside, a leaden sky promises rain, and I’m not in the mood to be rained on
during my run today. I head upstairs to my gym, switch on the TV for the morning business news, and
step onto the treadmill.
My thoughts stray to the day. I’ve nothing but meetings, though I’m seeing my personal trainer
later for a workout at my office—Bastille is always a welcome challenge.
Maybe I should call Elena?
Yeah. Maybe. We can do dinner later this week.
I stop the treadmill, breathless, and head down to the shower to start another monotonous day.
“TOMORROW,” I MUTTER, DISMISSING Claude Bastille as he stands at the threshold of my office.
“Golf, this week, Grey.” Bastille grins with easy arrogance, knowing that his victory on the golf
course is assured.
I scowl at him as he turns and leaves. His parting words rub salt into my wounds because, despite
my heroic attempts during our workout today, my personal trainer has kicked my ass. Bastille is the
only one who can beat me, and now he wants another pound of flesh on the golf course. I detest golf,
but so much business is done on the fairways, I have to endure his lessons there, too…and though I
hate to admit it, playing against Bastille does improve my game.
As I stare out the window at the Seattle skyline, the familiar ennui seeps unwelcome into my
consciousness. My mood is as flat and gray as the weather. My days are blending together with no
distinction, and I need some kind of diversion. I’ve worked all weekend, and now, in the continued
confines of my office, I’m restless. I shouldn’t feel this way, not after several bouts with Bastille. But I
do.
I frown. The sobering truth is that the only thing to capture my interest recently has been my
decision to send two freighters of cargo to Sudan. This reminds me—Ros is supposed to come back to
me with numbers and logistics. What the hell is keeping her? I check my schedule and reach for the
phone.
Damn. I have to endure an interview with the persistent Miss Kavanagh for the WSU student
newspaper. Why the hell did I agree to this? I loathe interviews—inane questions from ill-informed,
envious people intent on probing my private life. And she’s a student. The phone buzzes.
“Yes,” I snap at Andrea, as if she’s to blame. At least I can keep this interview short.
“Miss Anastasia Steele is here to see you, Mr. Grey.”
“Steele? I was expecting Katherine Kavanagh.”
“It’s Miss Anastasia Steele who’s here, sir.”
I hate the unexpected. “Show her in.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันจันทร์ 9 พฤษภาคม 2011รถสามคันได้ พวกเขาไปอย่างรวดเร็วผ่านพื้น อย่างรวดเร็ว หนึ่งเป็นสีแดง หนึ่งเป็นสีเขียว หนึ่งคือสีเหลือง ผมชอบตัวสีเขียว มันเป็นที่ดีสุด แม่ชอบพวกเขา เกินไป ชอบเมื่อแม่เล่นกับผมและรถยนต์ สีแดงได้ดี วันนี้เธออยู่บนนอนจ้องการผนัง รถสีเขียวบินไปพรม รถสีแดงดังต่อไปนี้ แล้วสีเหลือง ผิดพลาด แต่แม่ไม่เห็น ฉันทำมันอีกครั้ง ผิดพลาด แต่แม่ไม่เห็น รถสีเขียวที่ตั้งใจเท้าของเธอ แต่รถสีเขียวไปใต้โซฟา ฉันไม่สามารถเข้าถึง มือของฉันมีขนาดใหญ่เกินไปสำหรับการช่องว่าง แม่ไม่เห็น รถสีเขียวอีก แต่แม่อยู่บนโซฟาจ้องผนัง แม่ รถของฉัน เธอไม่ได้ยินเสียงฉัน แม่ ผมดึงมือของเธอ และเธออยู่กลับปิดดวงตาของเธอ ไม่ตอนนี้ หนอน ไม่ตอนนี้ เธอกล่าว รถสีเขียวอยู่ภายใต้การนอน มันเป็นเสมอภายใต้โซฟา ฉันสามารถดูได้ แต่ฉันไม่สามารถเข้าถึงมัน รถสีเขียวมีพร่าเลือนครอบคลุมในสีเทาขนและสิ่งสกปรก อยากมันกลับ แต่ฉันไม่สามารถเข้าถึงมัน ฉันไม่สามารถเข้าถึงมัน ของฉันรถสีเขียวจะหายไป หายไป และฉันจะไม่เคยเล่นกับมันอีกเปิดตาของฉัน และฝันจางหายไปในแสงช่วงเช้า นรกคือที่เกี่ยวกับอะไร ผมเข้าใจที่ชิ้นส่วนลดลง แต่ล้มเหลวในการจับใด ๆ ของพวกเขาฉันปิดมัน เหมือนที่ฉันทำตอนเช้าส่วนใหญ่ ปีนออกจากเตียง และพบเหงื่อออกบางสะอาดใหม่ในเสื้อของฉัน นอก ท้องฟ้า leaden สัญญาฝน และฉันไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมีฝนตกลงบนในระหว่างวิ่งวันนี้ ฉันหัวชั้นบนห้องออกกำลังกายของฉัน เปลี่ยนทีวีสำหรับธุรกิจข่าวเช้า และขั้นตอนลงบน treadmillความคิดของฉันหลงวัน ได้แต่การประชุม ว่าเห็นครูฝึกส่วนตัวของฉันภายหลังการออกกำลังกายที่ทำงาน — Bastille เป็นเสมอความท้าทายยินดีต้อนรับบางทีผมควรเรียก Elenaใช่ บางที เราสามารถทำอาหารปลายสัปดาห์นี้ฉันหยุด treadmill หายใจ และหัวลงไปน้ำจะเริ่มอีกวันที่น่าเบื่อ"วันพรุ่งนี้ ฉัน MUTTER, DISMISSING โคลด Bastille เป็นเขายืนที่เกณฑ์ของสำนักงานของฉัน"กอล์ฟ สัปดาห์นี้ เทา" บาสติลยิ้มกับง่ายหยิ่ง รู้ว่าชัยชนะบนสนามกอล์ฟหลักสูตรจะมั่นใจผมหน้าคว่ำที่เขาเขาเปลี่ยน และใบ ดำรัสของเขาถูเกลือเข้าไปในบาดแผลของฉันเนื่องจาก แม้มีความพยายามของฉันกล้าหาญระหว่างออกกำลังกายของเราวันนี้ ครูฝึกส่วนตัวของฉันได้เตะตูดของฉัน บาสติลเป็นการเดียวเท่านั้นที่สามารถเอาชนะฉัน และตอนนี้ เขาต้องการอีกปอนด์ของเนื้อในสนามกอล์ฟ ฉันเกลียดชัง กอล์ฟแต่การดำเนินธุรกิจมากบนแฟร์เวย์ ฉันต้องทนเรียนของเขา เกินไป... และแม้ว่าฉันเกลียดที่จะยอมรับมัน เล่นกับ Bastille ปรับปรุงเกมของฉันฉันจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างที่สกายไลน์ซีแอตเทิล ความน่าเบื่อคุ้นเคยติดกระดูกไม่เข้าของฉันจิตสำนึก อารมณ์ของฉันคือเป็นเรียบ และสีเทาเป็นสภาพอากาศ วันของฉันมีผสมร่วมกับไม่มีความแตกต่าง และฉันต้องการบางสิ่งของผัน ทำทุกสัปดาห์ และ ในตัวอย่างต่อเนื่องขอบเขตของสำนักงานของฉัน ฉันกระสับกระส่าย ฉันไม่ควรรู้สึกแบบนี้ ไม่ได้หลังจากหลายศึกกับบาสติล แต่ฉันทำผมขมวดคิ้ว ความจริง sobering เป็นว่า สิ่งเดียวที่ต้องดึงดูดความสนใจของฉันเพิ่งได้รับของฉันตัดสินใจส่งสอง freighters ของขนส่งสินค้าไปประเทศซูดาน ฉัน — ลอยควรจะกลับมาผม มีหมายเลขและโลจิสติกส์ สิ่งนรกที่ทำให้เธอ ฉันจะตรวจสอบตารางเวลาของฉัน และการเข้าถึงสำหรับการโทรศัพท์ไอ้ ฉันต้องทนสัมภาษณ์กับคาวานอจห์นางสาวถาวรสำหรับนักเรียน WSUหนังสือพิมพ์ ทำไมนรกได้ชื่อนี้ ฉันเกลียดชังสัมภาษณ์ — คำถามทในจากป่วยทราบอิจฉาคนตั้งใจละเอียดชีวิตส่วนตัว และเธอเป็นนักเรียน โทรศัพท์ buzzes"Yes ผมถ่ายที่ Andrea ว่าเธอจะตำหนิ อย่างน้อย ผมสามารถให้สัมภาษณ์สั้น ๆ"เจมสันอนาสตาเซียมิสเป็นที่นี่เพื่อ ดูคุณ นายเทา""ขา ฉันกำลังรอคาวานอจห์แคทเธอรีน""มันเป็นนางสาว Anastasia คลาสสิกที่เป็นที่นี่ ที่รัก"ฉันเกลียดที่ไม่คาดคิด "แสดงของเธอใน"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จันทร์ 9 พฤษภาคม, 2011
ผมมีสามคัน พวกเขาไปอย่างรวดเร็วบนพื้น เร็วมาก. หนึ่งจะเป็นสีแดง หนึ่งเป็นสีเขียว หนึ่งคือ
สีเหลือง ผมชอบสีเขียว มันคือที่สุด. แม่ชอบพวกเขามากเกินไป ผมชอบเมื่อแม่
เล่นกับรถยนต์และฉัน สีแดงเป็นดีที่สุดของเธอ วันนี้เธอนั่งอยู่บนโซฟาจ้องมองที่
ผนัง รถสีเขียวแมลงวันเข้าไปพรม รถสีแดงต่อไปนี้ แล้วสีเหลือง ผิดพลาด! แต่
แม่ไม่เห็น ฉันทำมันอีกครั้ง ผิดพลาด! แต่แม่ไม่เห็น ผมมุ่งมั่นที่รถสีเขียวที่
เท้าของเธอ แต่รถสีเขียวไปภายใต้ที่นอน ฉันไม่สามารถเข้าถึงได้ มือของเรามีขนาดใหญ่เกินไปสำหรับ
ช่องว่าง แม่ไม่เห็น ฉันต้องการรถสีเขียวของฉัน แต่แม่อยู่บนที่นอนจ้องมองที่
ผนัง แม่. รถของฉัน. เธอไม่ได้ยินฉัน แม่. ฉันดึงมือของเธอและเธออยู่ด้านหลัง
และปิดตาของเธอ ไม่ได้ตอนนี้หนอน ไม่ได้ตอนนี้เธอบอกว่า รถสีเขียวของฉันอยู่ภายใต้
ที่นอน มันเสมอภายใต้ที่นอน ฉันสามารถดูได้ แต่ฉันไม่สามารถเข้าถึงได้ รถสีเขียวของฉันคือเลือน.
Covered ขนสีเทาและสิ่งสกปรก ฉันต้องการมันกลับมา แต่ฉันไม่สามารถเข้าถึงได้ ฉันไม่สามารถเข้าถึงได้ ของฉัน
รถสีเขียวจะหายไป สูญหาย. และฉันไม่สามารถเล่นกับมันอีกครั้ง.
ฉันเปิดตาของฉันและความฝันของฉันจะจางหายไปในแสงตอนเช้าตรู่ สิ่งที่นรกก็คือว่าเกี่ยวกับอะไร? ฉัน
เข้าใจที่ชิ้นส่วนที่พวกเขาลดลง แต่ล้มเหลวที่จะจับใด ๆ ของพวกเขา.
ไล่มันเหมือนที่ฉันทำตอนเช้าส่วนใหญ่ผมปีนออกจากเตียงและหาเหงื่อออกซักใหม่บางส่วน
ในของฉันเดินในตู้เสื้อผ้า นอกท้องฟ้าสีเทาสัญญาฝนและฉันไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะฝนตกใน
ช่วงวันนี้การทำงานของฉัน ฉันมุ่งหน้าไปยังโรงยิมชั้นบนของฉันเปิดทีวีสำหรับข่าวธุรกิจตอนเช้าและ
ก้าวไปบนลู่วิ่ง.
ความคิดของฉันจรจัดวัน ฉันไม่มีอะไร แต่การประชุม แต่ฉันเห็นผู้ฝึกสอนส่วนบุคคลของฉัน
ในภายหลังสำหรับออกกำลังกายที่ฉันสำนักงาน Bastille อยู่เสมอเป็นสิ่งที่ท้าทายการต้อนรับ.
บางทีฉันควรจะเรียก Elena?
ใช่ อาจจะ. เราสามารถทำอาหารเย็นภายหลังในสัปดาห์นี้.
ฉันจะหยุดลู่วิ่งหายใจและหัวลงไปอาบน้ำจะเริ่มต้นวันที่น่าเบื่ออีก.
"พรุ่งนี้" ผมพูดพึมพำไล่ Claude Bastille ในขณะที่เขายืนอยู่ที่เกณฑ์ของสำนักงานของฉัน.
"กอล์ฟ, สัปดาห์นี้สีเทา. "Bastille ยิ้มด้วยความหยิ่งง่ายรู้ว่าชัยชนะของเขาในกอล์ฟ
แน่นอนมั่นใจ.
ฉันทำหน้าบึ้งที่เขาเป็นเขาจะเปิดและใบ คำพูดของเขาพรากจากกันถูเกลือลงในบาดแผลของฉันเพราะแม้จะมี
ความพยายามในการที่กล้าหาญของฉันในระหว่างการออกกำลังกายของเราในวันนี้ผู้ฝึกสอนส่วนบุคคลของฉันมีเตะตูดของฉัน Bastille เป็น
เพียงคนเดียวที่สามารถเอาชนะฉันและตอนนี้เขาต้องการปอนด์ของเนื้ออื่นในสนามกอล์ฟ ฉันเกลียดกอล์ฟ
แต่ธุรกิจมากจะทำบนแฟร์เวย์ที่ฉันต้องทนกับบทเรียนของเขามีมากเกินไป ... และแม้ว่าฉัน
เกลียดที่จะยอมรับมันเล่นกับ Bastille ไม่ปรับปรุงเกมของฉัน.
ขณะที่ผมจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างที่เส้นขอบฟ้าของซีแอตเติ ที่น่าเบื่อคุ้นเคยซึมที่ไม่พึงปรารถนาของฉันเข้าไปใน
จิตสำนึก อารมณ์ของฉันเป็นแบนและสีเทาสภาพอากาศ วันของฉันจะผสมเข้าด้วยกันโดยไม่มี
ความแตกต่างและฉันต้องผันชนิดของบางอย่าง ผมเคยทำงานวันหยุดสุดสัปดาห์และตอนนี้ยังคงอยู่ใน
ขอบเขตของสำนักงานของฉันฉันกระสับกระส่าย ฉันไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้ไม่ได้หลังจากหลายศึกกับ Bastille แต่ฉัน
ทำ.
ผมขมวดคิ้ว ความจริงก็คือสติว่าสิ่งเดียวที่จะจับความสนใจของผมเพิ่งได้รับของฉัน
ตัดสินใจที่จะส่งสองลำของการขนส่งสินค้าไปยังประเทศซูดาน นี้ทำให้ผมนึกถึง-Ros ควรจะกลับมาหา
ฉันด้วยตัวเลขและโลจิสติก สิ่งที่นรกคือการรักษาของเธอ? ฉันจะตรวจสอบตารางเวลาของฉันและการเข้าถึงสำหรับ
โทรศัพท์.
ประณาม ฉันต้องทนกับการให้สัมภาษณ์กับถาวรนางสาว Kavanagh สำหรับนักเรียน WSU
หนังสือพิมพ์ ทำไมนรกผมไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้? ฉันเกลียดสัมภาษณ์โง่คำถามจากป่วยทราบ
คนอิจฉาความตั้งใจในการแหย่ชีวิตส่วนตัวของฉัน และเธอเป็นนักเรียน โทรศัพท์ buzzes.
"ใช่" ผมสแนปที่อันเดรียเช่นถ้าเธอจะตำหนิ อย่างน้อยผมสามารถให้สัมภาษณ์สั้น ๆ นี้.
"มิส Anastasia สตีลอยู่ที่นี่จะเห็นคุณนายสีเทา."
"สตีล? ผมคาดหวังว่าแคทเธอรี Kavanagh. "
" มันเป็นนางสาว Anastasia Steele ที่นี่ครับ. "
ฉันเกลียดที่ไม่คาดคิด "แสดงของเธอใน".