RESEARCH Open Access Supervision of

RESEARCH Open Access Supervision of community health workers in Mozambique: a qualitative study of factors influencing motivation and programme implementation Sozinho Daniel Ndima1,4*, Mohsin Sidat1, Celso Give1, Hermen Ormel3, Maryse Catelijne Kok3 and Miriam Taegtmeyer2
Abstract Background: Community health workers (CHWs) in Mozambique (known as Agentes Polivalentes Elementares (APEs)) are key actors in providing health services in rural communities. Supervision of CHWs has been shown to improve their work, although details of how it is implemented are scarce. In Mozambique, APE supervision structures and scope of work are clearly outlined in policy and rely on supervisors at the health facility of reference. The aim of this study was to understand how and which aspects of supervision impact on APE motivation and programme implementation. Methods: Qualitative research methodologies were used. Twenty-nine in-depth interviews were conducted to capture experiences and perceptions of purposefully selected participants. These included APEs, health facility supervisors, district APE supervisors and community leaders. Interviews were recorded, translated and transcribed, prior to the development of a thematic framework. Results: Supervision was structured as dictated by policy but in practice was irregular and infrequent, which participants identified as affecting APE’s motivation. When it did occur, supervision was felt to focus more on fault-finding than being supportive in nature and did not address all areas of APE’s work– factors that APEs identified as demotivating. Supervisors, in turn, felt unsupported and felt this negatively impacted performance. They had a high workload in health facilities, where they had multiple roles, including provision of health services, taking careof administrative issues and supervising APEs in communities. A lack of resources for supervision activities was identified, and supervisors felt caught up in administrative issues around APE allowances that they were unable to solve. Many supervisors were not trained in providing supportive supervision. Community governance and accountability mechanisms were only partially able to fill the gaps left by the supervision provided by the health system. Conclusion: The findings indicate the need for an improved supervision system to enhance support and motivation and ultimately performance of APEs. Our study found disconnections between the APE programme policy and its implementation, with gaps in skills, training and support of supervisors leading to sub-optimal supervision. Improved methods of supervision could be implemented including those that maximize the opportunities during face-to-face meetings and through community-monitoring mechanisms. Keywords: Supervision, Support, Motivation, Community health workers, Mozambique
* Correspondence: [e-mail] 1Department of Community Health, University Eduardo Mondlane, Maputo, Mozambique 4Faculty of Medicine, University Eduardo Mondlane, Salvador Allende Avenue, 702, Maputo, Mozambique Full list of author information is available at the end of the article
© 2015 Ndima et al. This is an Open Access article distributed under the terms of the Creative Commons Attribution License (http://creativecommons.org/licenses/by/4.0), which permits unrestricted use, distribution, and reproduction in any medium, provided the original work is properly credited. The Creative Commons Public Domain Dedication waiver (http:// creativecommons.org/publicdomain/zero/1.0/) applies to the data made available in this article, unless otherwise stated.
Ndima et al. Human Resources for Health (2015) 13:63 DOI 10.1186/s12960-015-0063-x
Introduction Numerous countries around the world have established community health programmes as a means to expanding access to health services among vulnerable populations, and these programmes are considered a vital component of reaching the health-related Millennium Development Goals [1]. With the shift towards the sustainable development goals and emphasis within these on equitable universal health coverage [2], there is an increasing need to understand how best to implement community health worker (CHW) programmes. CHWs, in Mozambique called Agentes Polivalentes Elementares (APEs), are an important component of health service provision in rural communities in Mozambique [3, 4]. There is a scarcity of literature regarding APEs in Mozambique, despite the APE programme having been established over three decades ago and having a clear impact on population health [5]. The initial APE programme (developed in 1978) faced challenges which resulted in the interruption of programme implementation in the mid-1990s. Primary concerns were that the APEs felt abandoned, due to almost non-existent supervision and a progressive decrease in support from the National Health Service, although many continued to receive drug and supply kits [6]. During this period, different APE-training curricula, implemented mainly by non-government organizations (NGOs) supporting the Ministry of Health (MoH), resulted in CHWs with wide variations in their scope of work mainly taking care of single “verticalized programmes” such as HIV/AIDS or tuberculosis [4]. NGOs implemented a system of subsidies and provided additional incentives for their own APEs, which led to frustration among volunteer APEs. Due to limited access to health services, community members started to demand more curative services from APEs which led some of them to become kind of “private health care providers”, charging small fees for their services. Both governmenttrained APEs and APEs and other community activists working on health-related issues that were trained and deployed by NGOs lacked supervision from the MoH. There was no appropriate monitoring of health activities at the community level nor were there any established indicators for evaluation purposes, constraints that ultimately led to the temporary suspension of the programme and the roll out in 2010 of a revitalized APEs programme by the MoH [4, 6]. In this revitalized model, APEs receive a 4-month residential training covering health promotion, disease prevention, testing and treating malaria in children and adults, diagnosing diarrhoea and dehydration, using oral rehydration solutions and diagnosing and treating acute respiratory infection in children. Additionally, APEs are trained to provide first aid and to detect danger signs in
children, adults and pregnant women [4]. This training does not include explanation of the roles and expectations regarding supervision but does outline reporting requirements. APEs are volunteers who commit to certain terms through a “contract” which outlines their right to an allowance or subsidy and free health care at the local primary health centre or dispensary. While the subsidy is not linked to performance, in practice, it may delay or may be withheld if district or provincial reports are incomplete. The APE programme has established protocols for programmatic supervision involving interaction between the province and district supervisors, district and health facility supervisors and health facility supervisors and APEs. Supervision of APEs is explicitly described as the responsibility of health workers, usually qualified nurses, from the health facilities of reference for a particular catchment area [4, 7]. Each supervisor looks after a group of APEs assigned to a particular health facility of reference (usually five to eight), and these APEs should ideally be working in an area between 8 km and 25 km from the health facility of their reference, close enough to allow APEs to visit health facilities monthly and face-to-face community visits for supervision and support from the health system staff to happen quarterly [7]. During planned health facility supervision of APEs, a checklist is used which covers several areas, including whether APEs have particular commodities available, have the tools they are expected to have and if they are completing and recording their duties correctly [8]. APEs are supposed to refer patients to their supervisors, bring monthly reports and collect their drugs and supply kits from the health facility of reference. The policy states that supervisors are in turn trained and supervised by APE programme managers from the district health directorate (district supervisors), who are also expected to provide technical support and visit APEs and their communities on a quarterly basis. While the facility staff have dual roles at the health facility, the district staff are APE-programme-specific. Finally, provincial supervisors exist under the umbrella of the national APE programme coordinator, and these may also visit districts and APEs [8]. Despite revitalization of the APE programme, considerable challenges remain regarding its successful implementation, including the supervision system. In available reports, a number of barriers were described about the human resource management of this cadre [3, 9]. Of particular note were the weak monitoring, supervision and feedback systems; the dual roles for APE supervisors as health facility workers; the allocation of resources for transportation/fuel; and weak referral systems. Supervision has been linked to motivation and performance of health care workers. Motivation is defined as “an individual’s degree of willingness to exert and
Ndima et al. Human Resources for Health (2015) 13:63 Page 2 of 10
maintain an effort towards an organization’s goals” [10] and is a critical determinant of health worker performance [11]. Studies have shown that supervision can improve health worker performance, at least in the short term. In addition, supervision has been shown to be a mechanism facilitating professional development, improving health workers’ job satisfaction and increasing motivation [12]. International stakeholders, selected for interviews based on their range o

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิจัยเปิดเข้าดูแลผู้ปฏิบัติงานสุขภาพชุมชนในโมซัมบิก: การศึกษาเชิงคุณภาพของปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อแรงจูงใจและโปรแกรมใช้งาน Sozinho Daniel Ndima1, 4 *, Mohsin Sidat1, Celso Give1, Hermen Ormel3, Maryse Catelijne Kok3 และมิเรียม Taegtmeyer2พื้นหลังบทคัดย่อ: ชุมชนสุขภาพผู้ปฏิบัติงาน (CHWs) ในประเทศโมซัมบิก (เรียกว่า Agentes Polivalentes Elementares (ลิง)) เป็นนักแสดงหลักในการให้บริการสุขภาพในชุมชนชนบท ดูแลของ CHWs ได้ถูกแสดงเพื่อปรับปรุงงานของตนเอง แม้ว่ารายละเอียดของวิธีใช้จะหายาก ในโมซัมบิก APE ดูแลโครงสร้างและขอบเขตของงานจะถูกระบุไว้อย่างชัดเจนในนโยบาย และอาศัยผู้บังคับบัญชาในสถานสุขภาพของอ้างอิง จุดมุ่งหมายของการศึกษานี้คือการ เข้าใจวิธีดูแลด้านที่ส่งผลกระทบกับแรงจูงใจลิง และโปรแกรมใช้งาน วิธี: วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพใช้ สัมภาษณ์เชิงลึกยี่สิบเก้าได้ดำเนินการเพื่อเก็บประสบการณ์และการรับรู้ของผู้เรียนที่เลือกทุก เหล่านี้รวมลิง สุขภาพสิ่งอำนวยความสะดวกผู้บังคับบัญชา หัวลิงอำเภอ และผู้นำชุมชน การสัมภาษณ์ที่บันทึก แปล และทับ ศัพท์ ก่อนการพัฒนาของกรอบการทำงานเฉพาะเรื่อง ผลลัพธ์: กำกับดูแลโครงสร้างถูกควบคุม โดยนโยบาย แต่ในทางปฏิบัติไม่สม่ำเสมอ และ ดำรัส ซึ่งระบุผู้เข้าร่วมเป็นผลกระทบต่อแรงจูงใจของลิง เมื่อไม่เกิด ดูแลรู้สึกมากขึ้นเน้นการค้นหาข้อบกพร่องกว่าจะสนับสนุนลักษณะ และไม่ได้อยู่พื้นที่ทั้งหมดของลิงทำงาน – ปัจจัยที่ลิงระบุเป็น demotivating ผู้บังคับบัญชา รู้สึกไม่สนับสนุน และรู้สึกประสิทธิภาพในเชิงลบคุดนี้จะ พวกเขามีปริมาณสูงในสุขภาพ ซึ่งมีบทบาทหลาย รวมทั้งการจัดบริการสุขภาพ การดูแลปัญหา careof และควบคุมลิงในชุมชน ระบุขาดทรัพยากรสำหรับกิจกรรมดูแล และผู้บังคับบัญชารู้สึกว่า caught ขึ้นในปัญหาดูแลรอบหักลิงที่พวกเขาไม่สามารถแก้ไข ผู้บังคับบัญชาหลายมีไม่ได้รับการฝึกอบรมในการให้การดูแลสนับสนุน กลไกการกำกับดูแลกิจการและความรับผิดชอบชุมชนได้บางส่วนเพื่อเติมช่องว่างจากการดูแลโดยระบบสุขภาพ สรุป: ผลการวิจัยระบุว่า ต้องการระบบการดูแลที่ดีขึ้นเพื่อเพิ่มการสนับสนุน และแรงจูงใจ และประสิทธิภาพของลิง การศึกษาของเราพบ disconnections APE โครงการนโยบายและการดำเนินการ มีช่องว่างทักษะ การฝึกอบรม และการสนับสนุนของผู้บังคับบัญชานำไปดูแลที่เหมาะสมย่อย สามารถใช้วิธีปรับปรุงการกำกับดูแลรวมทั้งที่ขยายโอกาสใน ระหว่างการประชุมแบบพบปะ และ ผ่านการตรวจ สอบชุมชน กลไกได้ คำสำคัญ: ดูแล สนับสนุน แรงจูง ใจ แรงงานสุขภาพชุมชน โมซัมบิก* ติดต่อ: 1Department [e-mail] สุขภาพชุมชน มหาวิทยาลัย Eduardo Mondlane, 4Faculty โมซัมบิกมาปูโตแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัย Eduardo Mondlane ซัลวาดอร์ Allende Avenue, 702 โมซัมบิกมาปูโต รายการทั้งหมดของข้อมูลที่ผู้เขียนได้ที่ตอนท้ายของบทความ© 2015 Ndima et al นี่คือบทความเปิดเข้าแจกจ่ายภายใต้เงื่อนไขของความคิดสร้างสรรค์คอมมอนส์แสดงที่มาใบ (http://creativecommons.org/licenses/by/4.0), ที่ใช้จำกัดใบอนุญาต กระจาย และการผลิตซ้ำในสื่อใด ๆ ให้เครดิตงานต้นฉบับได้อย่างถูกต้อง มอบอุทิศตนสร้างสรรค์คอมมอนส์โดเมนสาธารณะ (http:// creativecommons.org/publicdomain/zero/1.0/) ใช้กับข้อมูลที่ปรากฏในบทความนี้ เว้นแต่จะระบุเป็นอย่างอื่นทรัพยากรบุคคล Ndima et al. สำหรับสุขภาพ (2015) 13:63 ดอย 10.1186/s12960-015-0063-xแนะนำประเทศต่าง ๆ ทั่วโลกได้ก่อตั้งโครงการสุขภาพชุมชนเพื่อขยายการเข้าถึงบริการสุขภาพประชากรเสี่ยง และโปรแกรมเหล่านี้จะถือว่าเป็นส่วนประกอบสำคัญของการเข้าถึงสุขภาพมิลเลนเนียมพัฒนาเป้าหมาย [1] ด้วยกะต่อเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืนและเน้นภายในเหล่านี้บนความครอบคลุมเป็นธรรมสากลสุขภาพ [2], มีการเพิ่มขึ้นต้องเข้าใจว่าส่วนการดำเนินโครงการชุมชนสุขภาพของผู้ปฏิบัติงาน (CHW) CHWs ในโมซัมบิกเรียกว่า Agentes Polivalentes Elementares (ลิง) มีส่วนประกอบสำคัญของการจัดบริการสุขภาพในชุมชนชนบทในโมซัมบิก [3, 4] มีความขาดแคลนของวรรณกรรมที่เกี่ยวข้องลิงในโมซัมบิก แม้ลิงโปรแกรมมีกำหนดกว่าสามทศวรรษที่ผ่านมาและมีผลกระทบชัดเจนสุขภาพประชากร [5] เริ่มต้นลิงโปรแกรม (พัฒนาใน 1978) ต้องเผชิญกับความท้าทายซึ่งส่งผลให้เกิดการหยุดชะงักของโปรแกรมใช้งานในช่วงกลาง ความกังวลหลักได้ว่า ลิงที่รู้สึกละทิ้ง ดูแลเกือบไม่มีอยู่และลดความก้าวหน้าในการสนับสนุนจากบริการสุขภาพแห่งชาติ แม้ว่าหลายคนยังคงได้รับยา และจัดหาชุด [6] ในช่วงเวลานี้ หลักสูตรฝึกอบรม APE ต่าง ดำเนินการ โดยองค์กรเอกชน (Ngo) สนับสนุนกระทรวงสุข (MoH), ส่วนใหญ่เกิดใน CHWs ด้วยรูปแบบที่หลากหลายในขอบเขตของงานส่วนใหญ่ดูแลเดียว "verticalized โครงการ" เช่นเอดส์หรือวัณโรค [4] องค์กรพัฒนาเอกชนดำเนินการระบบเงินอุดหนุน และให้แรงจูงใจเพิ่มเติมสำหรับลิงตน ที่แห้วหมู่ลิงอาสาสมัคร เนื่องจากการจำกัดการเข้าถึงบริการสุขภาพ สมาชิกเริ่มทวงบริการ curative จากลิงที่บางส่วนของพวกเขาเป็น ชนิดของ "ส่วนตัวผู้ให้บริการสุขภาพ" ชาร์จขนาดเล็กค่าธรรมเนียมบริการ Governmenttrained ทั้งลิง และลิง และนักเคลื่อนไหวชุมชนอื่น ๆ ทำงานในประเด็นสุขภาพที่ผ่านการฝึกอบรม และปรับองค์กรพัฒนาเอกชนดูแลจาก MoH ที่ขาด มีไม่ตรวจสอบความเหมาะสมของกิจกรรมสุขภาพในระดับชุมชน หรือมีตัวบ่งชี้ใด ๆ ขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์ในการประเมิน ข้อจำกัดที่สุดนำไประงับชั่วคราวของโปรแกรมและม้วนออก 2553 โครงการลิงด้วย โดยเมาะ [4, 6] ในรูปแบบนี้ด้วย ลิงรับ 4 เดือนอยู่อาศัยฝึกอบรมครอบคลุมการสร้างเสริมสุขภาพ ป้องกันโรค การทดสอบ และรักษาโรคมาลาเรียในเด็กและผู้ใหญ่ วินิจฉัยท้องเสียและการคายน้ำ ใช้ปาก rehydration โซลูชั่น และการวินิจฉัย และการรักษาติดเชื้อทางเดินหายใจเฉียบพลันในเด็ก นอกจากนี้ การฝึกอบรมลิงให้การปฐมพยาบาล และตรวจพบสัญญาณอันตรายในchildren, adults and pregnant women [4]. This training does not include explanation of the roles and expectations regarding supervision but does outline reporting requirements. APEs are volunteers who commit to certain terms through a “contract” which outlines their right to an allowance or subsidy and free health care at the local primary health centre or dispensary. While the subsidy is not linked to performance, in practice, it may delay or may be withheld if district or provincial reports are incomplete. The APE programme has established protocols for programmatic supervision involving interaction between the province and district supervisors, district and health facility supervisors and health facility supervisors and APEs. Supervision of APEs is explicitly described as the responsibility of health workers, usually qualified nurses, from the health facilities of reference for a particular catchment area [4, 7]. Each supervisor looks after a group of APEs assigned to a particular health facility of reference (usually five to eight), and these APEs should ideally be working in an area between 8 km and 25 km from the health facility of their reference, close enough to allow APEs to visit health facilities monthly and face-to-face community visits for supervision and support from the health system staff to happen quarterly [7]. During planned health facility supervision of APEs, a checklist is used which covers several areas, including whether APEs have particular commodities available, have the tools they are expected to have and if they are completing and recording their duties correctly [8]. APEs are supposed to refer patients to their supervisors, bring monthly reports and collect their drugs and supply kits from the health facility of reference. The policy states that supervisors are in turn trained and supervised by APE programme managers from the district health directorate (district supervisors), who are also expected to provide technical support and visit APEs and their communities on a quarterly basis. While the facility staff have dual roles at the health facility, the district staff are APE-programme-specific. Finally, provincial supervisors exist under the umbrella of the national APE programme coordinator, and these may also visit districts and APEs [8]. Despite revitalization of the APE programme, considerable challenges remain regarding its successful implementation, including the supervision system. In available reports, a number of barriers were described about the human resource management of this cadre [3, 9]. Of particular note were the weak monitoring, supervision and feedback systems; the dual roles for APE supervisors as health facility workers; the allocation of resources for transportation/fuel; and weak referral systems. Supervision has been linked to motivation and performance of health care workers. Motivation is defined as “an individual’s degree of willingness to exert andทรัพยากรบุคคล Ndima et al. สำหรับ 13:63 สุขภาพ (2015) หน้า 2 จาก 10รักษาความพยายามต่อเป้าหมายขององค์กร" [10] และดีเทอร์มิแนนต์สำคัญของสุขภาพผู้ปฏิบัติงานประสิทธิภาพการทำงาน [11] การศึกษาได้แสดงว่า ดูแลสามารถปรับปรุงประสิทธิภาพของผู้ปฏิบัติงานสุขภาพ น้อยในระยะสั้น นอกจากนี้ ดูแลได้ถูกแสดงเป็น กลไกอำนวยความสะดวกการพัฒนาอาชีพ พัฒนาสุขภาพแรงงานความพึงพอใจ และเพิ่มแรงจูงใจ [12] นานาชาติเสีย สำหรับสัมภาษณ์ตาม o ช่วงของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิจัย Access เปิดการกำกับดูแลของคนทำงานด้านสุขภาพของชุมชนในโมซัมบิก: การศึกษาเชิงคุณภาพของปัจจัยที่มีอิทธิพลแรงจูงใจและการใช้งานโปรแกรม Sozinho แดเนียล Ndima1,4 * Mohsin Sidat1, Celso Give1, เฮอร์ Ormel3, Maryse Catelijne Kok3 และมิเรียม Taegtmeyer2
บทคัดย่อพื้นหลัง: คนทำงานด้านสุขภาพชุมชน ( CHWs) ในประเทศโมซัมบิก (ที่รู้จักกัน Agentes Polivalentes Elementares (ลิง)) เป็นนักแสดงที่สำคัญในการให้บริการด้านสุขภาพในชุมชนชนบท การกำกับดูแลของ CHWs ได้รับการแสดงเพื่อปรับปรุงการทำงานของพวกเขาแม้ว่ารายละเอียดของวิธีจะดำเนินการจะหายาก ในประเทศโมซัมบิกโครงสร้างการกำกับดูแล APE และขอบเขตของการทำงานที่มีการระบุไว้อย่างชัดเจนในการกำหนดนโยบายและพึ่งพาผู้บังคับบัญชาในสถานบริการสุขภาพของการอ้างอิง จุดมุ่งหมายของการศึกษาครั้งนี้คือการเข้าใจวิธีการและลักษณะของผลกระทบต่อการกำกับดูแลเกี่ยวกับแรงจูงใจ APE และการดำเนินงานโครงการ วิธีการ: วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพถูกนำมาใช้ ยี่สิบเก้าสัมภาษณ์ในเชิงลึกได้ดำเนินการในการจับภาพประสบการณ์และการรับรู้ของผู้เข้าร่วมการคัดเลือกเด็ดเดี่ยว เหล่านี้รวมถึงลิงหัวหน้างานสถานบริการสุขภาพผู้บังคับบัญชา APE อำเภอและผู้นำชุมชน การสัมภาษณ์ถูกบันทึกแปลและคัดลอกก่อนที่จะมีการพัฒนากรอบการทำงานที่ใจ ผลการศึกษา: การกำกับดูแลเป็นโครงสร้างกำหนดโดยนโยบาย แต่ในทางปฏิบัติก็ผิดปกติและไม่บ่อยนักที่ผู้เข้าร่วมการระบุว่ามีผลกระทบต่อแรงจูงใจของ APE เมื่อมันเกิดขึ้นการดูแลเป็นความรู้สึกที่จะมุ่งเน้นเพิ่มเติมเกี่ยวกับการค้นพบความผิดกว่าการสนับสนุนในธรรมชาติและไม่ได้อยู่ทุกพื้นที่ของงานที่ปัจจัยของ APE ลิงที่ระบุว่าลดแรงกระตุ้น ผู้บังคับบัญชาในที่สุดก็รู้สึกว่าได้รับการสนับสนุนและรู้สึกนี้ผลการดำเนินงานผลกระทบเชิงลบ พวกเขามีภาระงานสูงในสถานพยาบาลที่พวกเขามีบทบาทหลายรวมถึงการให้บริการด้านสุขภาพการ careof ปัญหาการบริหารและกำกับดูแลลิงในชุมชน การขาดทรัพยากรสำหรับกิจกรรมการดูแลที่ถูกระบุและผู้บังคับบัญชารู้สึกติดอยู่ในประเด็นการบริหารค่าใช้จ่ายรอบ APE ว่าพวกเขาไม่สามารถที่จะแก้ปัญหา ผู้บังคับบัญชาหลายคนไม่ได้รับการฝึกอบรมในการให้การสนับสนุนการกำกับดูแล การกำกับดูแลชุมชนและกลไกความรับผิดชอบเป็นเพียงบางส่วนสามารถที่จะเติมช่องว่างที่เหลือด้วยการกำกับดูแลโดยระบบสุขภาพ สรุปผลการวิจัยพบความต้องการสำหรับระบบการกำกับดูแลที่ดีขึ้นเพื่อเพิ่มศักยภาพในการสนับสนุนและแรงจูงใจและในที่สุดผลการดำเนินงานของลิง การศึกษาของเราพบ disconnections ระหว่างนโยบายโปรแกรม APE และการดำเนินการของตนกับช่องว่างในการฝึกอบรมทักษะและการสนับสนุนของผู้บังคับบัญชาที่นำไปสู่การกำกับดูแลย่อยที่ดีที่สุด วิธีการที่ดีขึ้นของการกำกับดูแลสามารถดำเนินการรวมทั้งผู้ที่เพิ่มโอกาสในระหว่างการประชุมใบหน้าเพื่อใบหน้าและผ่านกลไกชุมชนการตรวจสอบ คำสำคัญ: การกำกับดูแลการสนับสนุนแรงจูงใจคนทำงานด้านสุขภาพชุมชนโมซัมบิก
* สารบรรณ: [e-mail] 1 ภาควิชาอนามัยชุมชนมหาวิทยาลัย Eduardo Mondlane, มาปูโตโมซัมบิก 4Faculty แพทยศาสตร์มหาวิทยาลัย Eduardo Mondlane, ซัลวาดออัลเลนเดอเวนิว, 702, มาปูโตโมซัมบิก
รายการเต็มรูปแบบของข้อมูลที่ผู้เขียนสามารถใช้ได้ในตอนท้ายของบทความ© 2015 Ndima et al, นี้เป็นบทความการเข้าถึงเปิดจำหน่ายภายใต้เงื่อนไขของ Creative Commons Attribution ใบอนุญาต (http://creativecommons.org/licenses/by/4.0) ซึ่งอนุญาตให้ใช้ไม่ จำกัด การจัดจำหน่ายและการทำสำเนาในสื่อใด ๆ ให้การทำงานที่เดิม เครดิตอย่างถูกต้อง ครีเอทีฟคอมมอนส์สละสิทธิ์สาธารณะอุทิศโดเมน (http: // creativecommons.org/publicdomain/zero/1.0/) นำไปใช้กับข้อมูลที่มีอยู่ในบทความนี้เว้นแต่จะระบุไว้.
Ndima et al, ทรัพยากรมนุษย์เพื่อสุขภาพ (2015) 13:63 ดอย 10.1186 / s12960-015-0063-x
บทนำหลายประเทศทั่วโลกได้สร้างโปรแกรมสุขภาพชุมชนเป็นวิธีการที่จะขยายการเข้าถึงบริการสุขภาพของประชากรที่เปราะบางและโปรแกรมเหล่านี้จะถือว่าเป็น องค์ประกอบสำคัญในการเข้าถึงสุขภาพที่เกี่ยวข้องกับเป้าหมายการพัฒนาสหัสวรรษ [1] ด้วยการเปลี่ยนแปลงไปสู่เป้าหมายการพัฒนาอย่างยั่งยืนและเน้นภายในเหล่านี้บนหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้าเท่าเทียมกัน [2] มีความต้องการที่เพิ่มขึ้นจะเข้าใจวิธีการที่ดีที่สุดในการดำเนินการของผู้ปฏิบัติงานด้านสุขภาพชุมชน (CHW) โปรแกรม CHWs ในประเทศโมซัมบิกเรียก Agentes Polivalentes Elementares (ลิง) เป็นองค์ประกอบที่สำคัญของการให้บริการด้านสุขภาพในชุมชนชนบทในประเทศโมซัมบิก [3, 4] มีความขาดแคลนของวรรณกรรมเกี่ยวกับลิงในประเทศโมซัมบิกคือแม้จะมีโปรแกรม APE ไม่ต้องรับการจัดตั้งขึ้นมานานกว่าสามทศวรรษที่ผ่านมาและมีผลกระทบที่ชัดเจนเกี่ยวกับสุขภาพของประชากร [5] โปรแกรม APE ครั้งแรก (การพัฒนาในปี 1978) เผชิญหน้ากับความท้าทายซึ่งมีผลในการหยุดชะงักของการดำเนินโครงการในช่วงกลางปี ​​1990 กังวลหลักพบว่าลิงรู้สึกว่าถูกทอดทิ้งเนื่องจากเกือบจะกำกับดูแลไม่ได้มีอยู่และการลดลงของความก้าวหน้าในการสนับสนุนจากบริการสุขภาพแห่งชาติแม้ว่าจะมีหลายยังคงได้รับยาเสพติดและชุดอุปทาน [6] ในช่วงเวลานี้ที่แตกต่างกันหลักสูตร APE การฝึกอบรมการดำเนินการส่วนใหญ่โดยองค์กรพัฒนาเอกชน (เอ็นจีโอ) ที่สนับสนุนการกระทรวงสาธารณสุข (กระทรวงสาธารณสุข) ส่งผลให้ CHWs ด้วยรูปแบบที่หลากหลายอยู่ในขอบเขตของการทำงานส่วนใหญ่การดูแลคนเดียว "โปรแกรม verticalized" ดังกล่าว เอชไอวี / เอดส์หรือวัณโรค [4] องค์กรพัฒนาเอกชนดำเนินการระบบการอุดหนุนและให้แรงจูงใจเพิ่มเติมสำหรับลิงของตัวเองซึ่งนำไปสู่ความยุ่งยากในหมู่ลิงอาสาสมัคร เนื่องจากการ จำกัด การเข้าถึงบริการสุขภาพสมาชิกในชุมชนเริ่มที่จะมีความต้องการบริการทางการแพทย์เพิ่มเติมจากลิงที่นำบางส่วนของพวกเขากลายเป็นชนิดของ "สุขภาพภาคเอกชนผู้ให้บริการดูแล" เรียกเก็บค่าธรรมเนียมขนาดเล็กสำหรับการบริการของพวกเขา ทั้งสอง governmenttrained ลิงและลิงและเรียกร้องให้ชุมชนอื่น ๆ ทำงานในประเด็นที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพที่ได้รับการฝึกอบรมและนำไปใช้โดยองค์กรพัฒนาเอกชนที่ขาดการดูแลจากกระทรวงสาธารณสุข ไม่มีการตรวจสอบความเหมาะสมของกิจกรรมด้านสุขภาพในระดับชุมชนหรืออยู่ที่นั่นตัวชี้วัดใด ๆ ที่จัดตั้งขึ้นเพื่อการประเมินผลข้อ จำกัด ที่ที่สุดนำไปสู่การหยุดชะงักชั่วคราวของโปรแกรมและม้วนออกมาในปี 2010 ของโครงการลิงฟื้นฟูโดยกระทรวงสาธารณสุข [4 6] ในรูปแบบการฟื้นฟูนี้ลิงได้รับ 4 เดือนการฝึกอบรมที่อยู่อาศัยที่ครอบคลุมการส่งเสริมสุขภาพการป้องกันโรคการทดสอบและการรักษาโรคมาลาเรียในเด็กและผู้ใหญ่, การวินิจฉัยโรคท้องร่วงและการคายน้ำโดยใช้โซลูชั่นการคืนช่องปากและการวินิจฉัยและการรักษาติดเชื้อทางเดินหายใจเฉียบพลันในเด็ก นอกจากนี้ลิงได้รับการฝึกฝนเพื่อให้การปฐมพยาบาลและการตรวจสอบสัญญาณอันตรายในเด็กผู้ใหญ่และสตรีมีครรภ์ [4]
การฝึกอบรมนี้ไม่รวมถึงคำอธิบายของบทบาทและความคาดหวังเกี่ยวกับการกำกับดูแล แต่ไม่ต้องการร่างรายงาน ลิงเป็นอาสาสมัครที่มุ่งมั่นที่จะเงื่อนไขผ่าน "สัญญา" ซึ่งแสดงสิทธิในการตั้งค่าเผื่อหรือเงินอุดหนุนและการดูแลสุขภาพฟรีที่ศูนย์สุขภาพเบื้องต้นท้องถิ่นหรือร้านขายยา ในขณะที่เงินอุดหนุนที่ไม่ได้เชื่อมโยงกับผลการดำเนินงานในทางปฏิบัติอาจเกิดความล่าช้าหรืออาจถูกระงับหากอำเภอจังหวัดหรือรายงานไม่สมบูรณ์ โปรแกรม APE ได้จัดตั้งโปรโตคอลในการกำกับดูแลการเขียนโปรแกรมที่เกี่ยวข้องกับการทำงานร่วมกันระหว่างจังหวัดและผู้บังคับบัญชาอำเภอและหัวหน้างานสถานบริการสุขภาพและผู้บังคับบัญชาสถานบริการสุขภาพและลิง การกำกับดูแลของลิงอธิบายไว้อย่างชัดเจนเป็นความรับผิดชอบของคนทำงานด้านสุขภาพ, พยาบาลที่มีคุณภาพมักจะมาจากสถานบริการสาธารณสุขของการอ้างอิงสำหรับพื้นที่โดยเฉพาะอย่างยิ่ง [4, 7] ผู้บังคับบัญชาแต่ละคนดูหลังจากกลุ่มของลิงที่กำหนดให้สถานบริการสุขภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่งของการอ้างอิง (ปกติ 5-8) และลิงเหล่านี้ควรจะทำงานในพื้นที่ระหว่าง 8 กม. และ 25 กม. จากสิ่งอำนวยความสะดวกด้านสุขภาพของการอ้างอิงของพวกเขาใกล้พอที่จะ ช่วยให้ลิงที่จะเยี่ยมชมสถานพยาบาลรายเดือนและใบหน้าเพื่อใบหน้าเข้าชมชุมชนในการกำกับดูแลและการสนับสนุนจากพนักงานระบบสุขภาพที่จะเกิดขึ้นไตรมาส [7] สถานบริการสุขภาพในระหว่างการวางแผนการดูแลของลิง, การตรวจสอบจะใช้ซึ่งครอบคลุมหลายพื้นที่รวมทั้งไม่ว่าลิงมีสินค้าโภคภัณฑ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มีอยู่ให้มีเครื่องมือที่พวกเขาคาดว่าจะมีและถ้าพวกเขาจะเสร็จสิ้นการบันทึกและหน้าที่ของตนอย่างถูกต้อง [8] ลิงควรจะหมายถึงผู้ป่วยที่จะบังคับบัญชาของพวกเขานำมารายงานรายเดือนและเก็บยาเสพติดของพวกเขาและชุดอุปทานจากสถานบริการสุขภาพของการอ้างอิง นโยบายระบุว่าผู้บังคับบัญชาได้รับในการเปิดการฝึกอบรมและดูแลโดย APE ผู้จัดการโครงการจากคณะกรรมการสุขภาพตำบล (ผู้บังคับบัญชาอำเภอ) ผู้ที่คาดว่ายังจะให้การสนับสนุนด้านเทคนิคและการเยี่ยมชมลิงและชุมชนของพวกเขาเป็นประจำทุกไตรมาส ในขณะที่พนักงานสิ่งอำนวยความสะดวกมีสองบทบาทในสถานบริการสุขภาพเจ้าหน้าที่อำเภอที่มี APE โปรแกรมเฉพาะ ในที่สุดผู้บังคับบัญชาจังหวัดอยู่ภายใต้ร่มของผู้ประสานงานโครงการ APE แห่งชาติและเหล่านี้ยังสามารถเยี่ยมชมย่านลิง [8] แม้จะมีการฟื้นฟูของโปรแกรม APE ความท้าทายมากยังคงเกี่ยวกับการดำเนินงานที่ประสบความสำเร็จรวมถึงระบบการกำกับดูแล ในรายงานที่มีอยู่เป็นจำนวนมากของปัญหาและอุปสรรคอธิบายเกี่ยวกับการบริหารทรัพยากรบุคคลของนายทหารฝ่ายเสนาธิการนี้ [3, 9] ของโปรดโดยเฉพาะมีการตรวจสอบการกำกับดูแลที่อ่อนแอและระบบข้อเสนอแนะ; บทบาทคู่สำหรับผู้บังคับบัญชา APE เป็นคนงานในสถานบริการสุขภาพ; การจัดสรรทรัพยากรสำหรับการขนส่ง / น้ำมันเชื้อเพลิง; และระบบการส่งต่อผู้ป่วยที่อ่อนแอ การกำกับดูแลได้รับการเชื่อมโยงกับแรงจูงใจและประสิทธิภาพการทำงานของคนงานในการดูแลสุขภาพ แรงจูงใจที่ถูกกำหนดให้เป็น "ปริญญาของแต่ละบุคคลของความเต็มใจที่จะออกแรงและ
Ndima et al, ทรัพยากรมนุษย์เพื่อสุขภาพ (2015) 13:63 หน้า 2 จาก 10
รักษาความพยายามต่อเป้าหมายขององค์กรเป็น "[10] และเป็นปัจจัยสำคัญของการปฏิบัติงานของผู้ปฏิบัติงานด้านสุขภาพ [11] การศึกษาได้แสดงให้เห็นการกำกับดูแลที่สามารถปรับปรุงประสิทธิภาพการทำงานของผู้ปฏิบัติงานด้านสุขภาพอย่างน้อยในระยะสั้น นอกจากนี้การกำกับดูแลได้รับการแสดงที่จะเป็นกลไกที่อำนวยความสะดวกในการพัฒนาอาชีพเพิ่มความพึงพอใจงานที่คนทำงานด้านสุขภาพและแรงจูงใจที่เพิ่มขึ้น [12] ผู้มีส่วนได้เสียระหว่างประเทศที่เลือกสำหรับการสัมภาษณ์ขึ้นอยู่กับช่วงของพวกเขา o

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เปิดงานวิจัยการนิเทศงานสาธารณสุขชุมชนในโมซัมบิก : การศึกษาเชิงคุณภาพขององค์ประกอบที่มีอิทธิพลต่อแรงจูงใจในการดำเนินโครงการเล่นเองได้ แดเนียล ndima1,4 * โมซิน sidat1 เซลโซ give1 hermen ormel3 , , , catelijne maryse kok3 มิเรียม taegtmeyer2
บทคัดย่อความเป็นมาพนักงานสุขภาพชุมชน ( chws ) ในโมซัมบิก ( ที่รู้จักกันเป็น agentes polivalentes elementares ( ลิง ) เป็นนักแสดงหลักในการให้บริการสุขภาพในชุมชนชนบท การ chws ได้รับการแสดงเพื่อปรับปรุงงานของตนเอง แม้ว่ารายละเอียดของวิธีการ ดำเนิน การ ขาดแคลน ในโมซัมบิกลิงดูแลโครงสร้างและขอบเขตของงานจะระบุไว้อย่างชัดเจนในนโยบายและพึ่งพาหัวหน้างานที่สุขภาพสถานที่อ้างอิง จุดมุ่งหมายของการศึกษานี้คือ เพื่อให้เข้าใจวิธีการและลักษณะของการนิเทศ ซึ่งผลกระทบต่อแรงจูงใจลิงและการใช้งานโปรแกรม วิธีการ : วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพมาใช้ยี่สิบเก้าแบบเจาะลึก มีวัตถุประสงค์เพื่อจับภาพประสบการณ์และการรับรู้ของผู้ตั้งใจเลือก ได้แก่ ลิง ลิง ศึกษานิเทศก์อำเภอ ศึกษานิเทศก์ ศูนย์สุขภาพ และผู้นำชุมชน สัมภาษณ์บันทึกแปลและคัดลอก ก่อนที่จะพัฒนาเป็นกรอบใจ ผลลัพธ์ :การสอนโครงสร้างเป็น dictated โดยนโยบาย แต่ในทางปฏิบัติมันผิดปกติและไม่บ่อยนัก ซึ่งผู้ที่ระบุว่ามีผลต่อพฤติกรรมเลียนแบบได้ เมื่อมันเกิดขึ้น , นิเทศรู้สึกที่จะมุ่งเน้นเพิ่มเติมเกี่ยวกับการค้นหาความผิดกว่าถูกสนับสนุนในธรรมชาติและไม่ได้อยู่ในพื้นที่ทั้งหมดของลิงงาน–ปัจจัยที่ลิงระบุเป็น demotivating . หัวหน้างานในการเปิด