I was have friend who used to eat l

I was have friend who used to eat lunch together every day. But now she start distanced themselves and not talk to me the same again. Since she began to know and hang out with new friends in the important new man she is interested in the group.

          She began to dress up in smoke, and do not care to learn to do things the way we used to do together again, and when I asked her to respond with a dismissive tone. And for that I was acting like a child. And we've done it before, when not too long ago. She really changed

         I asked my friend that I lost. Why have not seen calls. I slept at home or at work. Should I tell her that. Friend is gone! But I do not know a stranger.

         I did not dare tell my mother saying that friend had gone to do anything for fear that she would not let me know. Hector's mother and told her.

           I do not know that was you.

          She will not talk to me anymore. I still remember the smiles, laughter favorite films ever see them together. Up to now, our sad We must embrace crying loudly.

          I also wanted to do was return. I went to a friend and saying, "What she did not make me believe that she was better than me, smarter than me ... she might not otherwise have.. But courageous in what she does. Did not help me proud to be with her at all. "

          I am angry that she would never forget the time we spend together, simply because I do not think that the path of our friends are separated as simply. It is not known to be lonely when crying, shouting, singing, eating, watching movies. Without you by my side How much longer

          I could not understand her enough. I just have to accept that People that is always changing. I change every season When I could not do what she chose. I have respect for her. Because she was unable to coerce me to do unto you.. As well.

          Hope that Someday, we'll be back to talk about it. Just as the rainy season is coming, let us sit at the window every year.

          After all, I still remember that sentence, she wrote to me on the past.
          I imagine her
          Word ... friends forever ... me.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่มีเพื่อนที่ใช้ในการรับประทานอาหารกลางวันด้วยกันทุกวัน แต่ตอนนี้เธอเริ่ม distanced ตัวเอง และไม่พูดกับผมเหมือนกันอีก ตั้งแต่เธอเริ่มรู้จัก และแขวนกับเพื่อนใหม่ในคนใหม่สำคัญ เธอมีความสนใจในกลุ่ม เธอเริ่มแต่งในควัน และไม่สนใจการเรียนรู้ที่จะทำสิ่งต่าง ๆ ตามที่เราเคยทำร่วมกันอีกครั้ง และเมื่อผมถามเธอตอบ ด้วยเสียง dismissive และที่ฉันได้ทำหน้าที่เหมือนเด็ก และเราได้ทำมาก่อน เมื่อไม่นานที่ผ่านมา เธอเปลี่ยนแปลงจริง ๆ ผมถามเพื่อนที่ หายไป ทำไมได้เห็นโทร ฉันนอนที่บ้าน หรือ ที่ทำงาน บอกเธอที่ควร เพื่อนหาย แต่ไม่รู้เป็นคนแปลกหน้า ผมก็ไม่กล้าบอกแม่ว่า เพื่อนที่ได้ไปทำอะไรอย่างกลัวว่า เธอจะไม่แจ้งให้ทราบ นางของแม่ และบอกว่าเธอ ฉันไม่รู้ว่า ที่เป็นคุณ เธอจะไม่พูดกับฉันอีกต่อไป ยังจำรอยยิ้ม ฟิล์มโปรดหัวเราะเคยเห็นกัน ถึงตอนนี้ เราเศร้าเราต้องโอบกอดร้องไห้ดังนั้น ฉันยังอยากได้คืน ผมไปเป็นเพื่อนและพูด, "อะไรเธอก็ไม่ทำให้ฉันเชื่อว่า เธอดีกว่าฉัน ฉลาดกว่าฉัน...เธออาจไม่เป็นอย่างอื่นได้... แต่กล้าหาญในสิ่งที่เธอไม่ ได้ไม่ได้ฉันภูมิใจที่จะอยู่กับเธอเลย " ผมโกรธที่เธอไม่เคยจะลืมเวลาที่เราใช้กัน เพียง เพราะฉันไม่คิดว่า เส้นทางของเพื่อนของเราจะแยกเป็นเพียงการ ไม่ทราบจะโดดเดี่ยวเมื่อร้องไห้ ตะโกน ร้องเพลง กิน ดูภาพยนตร์ โดยคุณเคียงข้างฉันอีกนานแค่ไหน ผมอาจไม่เข้าใจเธอพอ ฉันก็ต้องยอมรับว่าคนที่จะเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ฉันเปลี่ยนแปลงทุกฤดูกาลที่เมื่อฉันจะไม่ทำสิ่งที่เธอเลือก ความเคารพสำหรับเธอแล้ว เนื่องจากเธอไม่สามารถบังคับให้ทำเถิด... เป็นอย่างดี หวังว่า Someday เราจะสามารถกลับไปยังพูดคุยเกี่ยวกับมัน เหมือนฝนจะมา ให้เรานั่งที่หน้าต่างทุกปี หลังจากที่ทุก ฉันยังจำประโยคนั้น เธอเขียนให้ฉันในอดีต สมมติว่าเธอ คำ...เพื่อนตลอดไป...ฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมก็มีเพื่อนที่ใช้ในการกินอาหารกลางวันด้วยกันทุกวัน แต่ตอนนี้เธอเริ่มทำตัวเหินห่างและไม่คุยกับผมเหมือนเดิมอีก ตั้งแต่เธอเริ่มที่จะรู้และออกไปเที่ยวกับเพื่อนใหม่ในคนใหม่ที่สำคัญเธอเป็นที่สนใจในกลุ่ม.           เธอเริ่มที่จะแต่งตัวในควันและไม่สนใจที่จะเรียนรู้ที่จะทำในสิ่งที่วิธีที่เราใช้ในการทำร่วมกันอีกครั้งและ เมื่อฉันถามเธอที่จะตอบสนองด้วยน้ำเสียงไม่ไยดี และการที่ผมทำตัวเหมือนเด็ก และเราได้ทำก่อนเมื่อไม่นานที่ผ่านมา เธอเปลี่ยนจริงๆ         ผมถามเพื่อนของฉันที่ฉันหายไป ทำไมยังไม่เห็นโทร ฉันนอนที่บ้านหรือที่ทำงาน ฉันควรจะบอกเธอว่า เพื่อนที่หายไป! แต่ผมไม่ทราบว่าคนแปลกหน้า.          ผมไม่กล้าบอกแม่ของฉันบอกว่าเพื่อนคนนั้นได้ไปทำอะไรเพราะกลัวว่าเธอจะไม่แจ้งให้เราทราบ แม่ของเฮคเตอร์และบอกเธอ.            ผมไม่ทราบว่าเป็นคุณ.           เธอจะไม่พูดคุยกับฉันอีกต่อไป ผมยังจำรอยยิ้ม, หนังเรื่องโปรดของเสียงหัวเราะที่เคยเห็นพวกเขาเข้าด้วยกัน ถึงตอนนี้เราเศร้าเราต้องโอบกอดร้องไห้เสียงดัง.           ฉันยังอยากจะทำก็คือการกลับมา ผมไปให้เพื่อนและพูดว่า "สิ่งที่เธอไม่ได้ทำให้ฉันเชื่อว่าเธอเป็นคนที่ดีกว่าผมฉลาดกว่าฉัน ... เธออาจจะไม่เป็นอย่างอื่นได้ .. แต่ความกล้าหาญในสิ่งที่เธอทำ. ไม่ได้ช่วยให้ฉันภูมิใจที่ได้เป็น กับเธอที่ทุกคน. "           ผมโกรธที่เธอไม่เคยจะลืมเวลาที่เราอยู่ด้วยกันเพียงเพราะผมไม่คิดว่าเส้นทางของเพื่อนของเราจะถูกแยกออกเป็นเพียง มันไม่ได้เป็นที่รู้จักกันเป็นเหงาเมื่อร้องไห้ตะโกนร้องเพลง, การรับประทานอาหาร, ดูหนัง โดยที่คุณอยู่เคียงข้างฉันเท่าไหร่อีกต่อไป          ฉันไม่เข้าใจเธอมากพอ ผมก็ต้องยอมรับว่าคนที่มีการเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ ฉันจะเปลี่ยนทุกฤดูกาลเมื่อฉันไม่สามารถทำในสิ่งที่เธอเลือก ผมมีความเคารพสำหรับเธอ เพราะเธอไม่สามารถที่จะบังคับให้ผมทำแก่ท่านได้เป็นอย่างดี .. .           ความหวังว่าสักวันหนึ่งเราจะกลับมาที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ เช่นเดียวกับฤดูฝนที่กำลังจะมาให้เรานั่งอยู่ที่หน้าต่างทุกปี.           หลังจากที่ทั้งหมดฉันยังจำประโยคที่เธอเขียนถึงฉันในอดีตที่ผ่านมา.           ฉันคิดของเธอ          ใน Word ... เพื่อน ... ฉันตลอดไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันมีเพื่อนที่เคยกินข้าวกลางวันด้วยกันทุกวัน แต่ตอนนี้เธอเริ่มห่างไกลตัวเองและไม่พูดกับฉันเหมือนเดิมอีกครั้ง ตั้งแต่ที่เธอเริ่มรู้จัก และออกไปเที่ยวกับเพื่อนใหม่ในมนุษย์ใหม่ ที่สำคัญเธอมีความสนใจในกลุ่ม

          เธอเริ่มแต่งตัวในควัน และไม่สนใจที่จะเรียนรู้ที่จะทำสิ่งวิธีที่เราเคยทำร่วมกันอีกและเมื่อฉันถามเธอจะตอบสนองกับเสียงไม่เห็นสนใจเลย และฉันก็ทำตัวเป็นเด็ก และเราเคยทำมาก่อน เมื่อไม่นานที่ผ่านมา เธอเปลี่ยนไปจริงๆ

         ฉันถามเพื่อนของฉันที่ฉันสูญเสียไป ทำไมไม่เคยเห็นเลย ผมนอนอยู่ที่บ้านหรือที่ทำงาน ฉันควรบอกเธอว่า เพื่อนหายไป แต่ไม่รู้จัก

         ฉันไม่กล้าบอกแม่ว่าเพื่อนได้ไปทำอะไรเลย เพราะกลัวว่าเธอจะไม่แจ้งให้เราทราบ เฮคเตอร์ของแม่และบอกเธอ

           ผมไม่รู้ว่าเป็นคุณ

          เธอจะไม่พูดกับฉันอีก ฉันยังจดจำรอยยิ้ม เสียงหัวเราะที่เคยเห็นภาพยนตร์ที่ชื่นชอบกัน ถึงตอนนี้ เราเศร้า เราต้องกอด

ร้องไห้เสียงดัง          ฉันยังต้องการที่จะทำคือกลับมา ผมไปกับเพื่อน แล้วพูดว่า " นี่เธอไม่ได้ทำให้ฉันเชื่อว่าเธอเก่งกว่าผม ฉลาดกว่าผม . . . . . . . เธออาจไม่เป็นอย่างอื่นได้ . . . . . . . แต่กล้าหาญในสิ่งที่เธอทำ ไม่ได้ช่วยให้ฉันภูมิใจกับเธอเลย "

          ฉันโกรธที่เธอจะไม่มีวันลืมช่วงเวลาที่เราใช้เวลาด้วยกันเพียงเพราะฉันไม่คิดว่าเส้นทางที่เพื่อนของเราจะแยกเป็นเพียง มันไม่ได้เป็นที่รู้จักกันจะเหงาเมื่อร้องไห้ ตะโกน ร้องเพลง กินข้าว ดูหนัง โดยไม่มีคุณเคียงข้างผม อีกนาน

          ฉันไม่เข้าใจเธอพอ ผมต้องยอมรับว่า คน ที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ผมเปลี่ยนทุกซีซั่น เมื่อฉันไม่สามารถทำในสิ่งที่เธอเลือก ฉันเคารพเธอเพราะว่าเธอไม่สามารถบังคับให้ฉันทำ " คุณ . . . . . . . เช่นกัน

          หวังว่าสักวัน เราจะกลับมาพูดคุยเกี่ยวกับมัน แค่เป็นฤดูฝนจะมา ให้เรานั่งที่หน้าต่างทุกปี

          หลังจากทั้งหมด ผมยังจำประโยคที่เธอเขียนถึงฉันกับอดีตที่ผ่านไปแล้ว ฉันจินตนาการเธอ

                    คำ . . . . . . . เพื่อนตลอดไป . . . . . . . ฉัน