ความสุขของฉันก็เหมือนกับคนอื่น ๆ (แ

ความสุขของฉันก็เหมือนกับคนอื่น ๆ (แม้ความจริงอาจจะไม่เหมือนเท่าไหร่ แต่ฉันจำเป็นต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่ ฉันถึงจะได้เป็นเด็กดี) คุณครูสอนว่าความสุขของคนเราไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเงิน แต่เพราะการเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และการเห็นอกเห็นใจผู้อื่น รู้จักที่จะเอาใจเขามาใส่ใจเรา และคุณครูยังชอบย้ำเสมอว่า “ผู้ให้มีความสุขกว่าผู้รับ”
ความจริงแล้วฉันไม่อยากจะเชื่อคุณครูเท่าไหร่นัก ขนาดฉันขอเงินพ่อแค่ห้าบาทเพื่อเอาไปซื้อขนม พ่อยังไม่ยอมให้ฉันเลย แถมยังตีหน้ายักษ์ใส่ฉัน ฉันไม่รู้ว่าพ่อไปกินรังแตนที่ไหนมา ฉันรู้แค่พ่อไม่ยินดีจะ “ให้” และฉันก็ไม่มีความสุขเพราะฉันไม่มี “เงิน” ไปซื้อขนม
ต่อมาวันหนึ่ง ฉันยกตุ๊กตาให้เพื่อนข้างบ้านไปหนึ่งตัว ฉันอยากให้เพื่อนมีตุ๊กตาสักตัวไว้เป็นเพื่อนเล่นบ้างเวลาที่ไม่ได้เล่นกับฉัน และเราจะได้มีตุ๊กตาแทนตัวกันละกัน ฉันกับตุ๊กตาที่ติ๊ต่างเป็นเพื่อน เพื่อนกับตุ๊กตาที่ติ๊ต่างเป็นฉัน ตกเย็น แม่กลับบ้านและพบว่าตุ๊กตาหายไปหนึ่งตัว แม่ทำให้ฉันพูดความจริงออกมาจนได้ พอแม่รู้แล้วแม่ก็โกรธมาก ว่าฉันเสียยกใหญ่ แถมยังตีฉันอีก แต่พอฉันบอกว่าจะไปเอากลับคืนมาก็ได้ แม่กลับบอกว่าไม่ต้อง ‘มันจะดูน่าเกลียด’ คือประโยคถัดมาที่แม่พูด คืนนั้นเป็นอีกคืนหนึ่งในหลาย ๆ คืนที่ฉันนอนหลับไปด้วยความสับสน

ฉันอยากเป็นเด็กดี ฉันรู้ว่าฉันต้องเชื่อฟังพ่อแม่ ต้องเชื่อฟังคุณครู แต่ฉันไม่เคยคิดว่าการเชื่อฟังพ่อแม่และคุณครูจะยากขนาดนี้ แล้วฉันก็ยังต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่คนอื่นอีกด้วย ฉันรู้สึกสับสนมาก
คุณครูสอนให้รู้จักแบ่งปัน ฉันแบ่งเงินให้เพื่อนคนหนึ่งที่ไม่มีเงินซื้อขนม ...ฉันถูกตี

ฉันรู้ว่าเป็นรู้ว่าเป็นเด็กสมควรจะต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่คือคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน แต่ทำไมผู้ใหญ่หลายคนถึงพูดไว้ไม่เหมือนกัน ฉันรู้สึกสับสนมากว่าจะเชื่อใครดี และสุดท้ายแล้วผู้ใหญ่คนไหนกันที่สอนเรื่อง “ความสุข” ได้ถูกต้องที่สุด
ฉันคิดว่าเด็กอย่างฉันดูจะน่าเชื่อกว่าผู้ใหญ่สำหรับเรื่องของความสุข ฉันและเพื่อน ๆ ต่างคิดเหมือนกันว่า “ความสุข” สำหรับพวกเราแล้วคือการได้กินอิ่มนอนหลับ การได้ออกไปวิ่งเล่นในสนามหญ้าเขียวขจี การเป็นที่รัก และการมีคนที่เรารักอย่างพ่อกับแม่อยู่ข้าง ๆ
ความสุขของฉันอาจจะไม่ลึกลับซับซ้อนอย่างผู้ใหญ่ แต่ฉันมีความสุขในทุก ๆ วัน ฉันยังยิ้มร่าและหัวเราะร่อได้เสมอ ถึงแม้พวกผู้ใหญ่จะชอบทำหน้าบึ้งตึงใส่เด็ก ๆ อย่างเราตลอดเวลา และชอบดุว่าขัดจังหวะการเล่นสนุกของพวกเรา แต่ฉันก็ไม่เคยยอมให้ใบหน้าบึ้งตึงของผู้ใหญ่เหล่านั้นมาขวางกั้นระหว่างฉันกับความสุข (ยกเว้นหมอและหมอฟัน) ส่วนสิ่งที่ผู้ใหญ่สอน พวกเราเห็นตรงกันว่าเราควรจะทำเป็นเชื่อ ๆ ไปก่อน ถ้าทำอะไรแล้วเห็นว่ามันดีจริง ๆ เราถึงจะยอมรับให้เข้ามาเป็นหนึ่งในความสุขของเรา นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่ฉันจะสามารถเป็นเด็กดีได้โดยไม่เกิดความรู้สึกสับสน

ความสุขของฉันก็เหมือนกับเด็กคนอื่น ๆ ทำตัวดี ๆ ให้ผู้ใหญ่ชมเราและรักเรา เราจะได้มีขนมกินและได้ทำอะไรที่อยากทำเพื่อแลกเปลี่ยนกับการเป็นเด็กดี ลึก ๆ ในใจของเด็ก ๆ ทุกคน หวังเพียงการได้กระโดดโลดเต้นอยู่บนโลกแป้น ๆ ใบนี้ เท่านี้แหละคือความสุขที่แท้จริงของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความสุขของฉันก็เหมือนกับคนอื่นๆ (แม้ความจริงอาจจะไม่เหมือนเท่าไหร่แต่ฉันจำเป็นต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่ฉันถึงจะได้เป็นเด็กดี) คุณครูสอนว่าความสุขของคนเราไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเงินแต่เพราะการเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และการเห็นอกเห็นใจผู้อื่นรู้จักที่จะเอาใจเขามาใส่ใจเราและคุณครูยังชอบย้ำเสมอว่า "ผู้ให้มีความสุขกว่าผู้รับ" ความจริงแล้วฉันไม่อยากจะเชื่อคุณครูเท่าไหร่นักขนาดฉันขอเงินพ่อแค่ห้าบาทเพื่อเอาไปซื้อขนมพ่อยังไม่ยอมให้ฉันเลยแถมยังตีหน้ายักษ์ใส่ฉันฉันไม่รู้ว่าพ่อไปกินรังแตนที่ไหนมาฉันรู้แค่พ่อไม่ยินดีจะ "ให้" และฉันก็ไม่มีความสุขเพราะฉันไม่มี "เงิน" ไปซื้อขนม ต่อมาวันหนึ่งฉันยกตุ๊กตาให้เพื่อนข้างบ้านไปหนึ่งตัวฉันอยากให้เพื่อนมีตุ๊กตาสักตัวไว้เป็นเพื่อนเล่นบ้างเวลาที่ไม่ได้เล่นกับฉันและเราจะได้มีตุ๊กตาแทนตัวกันละกันฉันกับตุ๊กตาที่ติ๊ต่างเป็นเพื่อนเพื่อนกับตุ๊กตาที่ติ๊ต่างเป็นฉันตกเย็นแม่กลับบ้านและพบว่าตุ๊กตาหายไปหนึ่งตัวแม่ทำให้ฉันพูดความจริงออกมาจนได้พอแม่รู้แล้วแม่ก็โกรธมากว่าฉันเสียยกใหญ่แถมยังตีฉันอีกแต่พอฉันบอกว่าจะไปเอากลับคืนมาก็ได้แม่กลับบอกว่าไม่ต้อง 'มันจะดูน่าเกลียด' คือประโยคถัดมาที่แม่พูดคืนนั้นเป็นอีกคืนหนึ่งในหลายๆ คืนที่ฉันนอนหลับไปด้วยความสับสน ฉันอยากเป็นเด็กดีฉันรู้ว่าฉันต้องเชื่อฟังพ่อแม่ต้องเชื่อฟังคุณครูแต่ฉันไม่เคยคิดว่าการเชื่อฟังพ่อแม่และคุณครูจะยากขนาดนี้แล้วฉันก็ยังต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่คนอื่นอีกด้วยฉันรู้สึกสับสนมาก คุณครูสอนให้รู้จักแบ่งปันฉันแบ่งเงินให้เพื่อนคนหนึ่งที่ไม่มีเงินซื้อขนม... ฉันถูกตี ฉันรู้ว่าเป็นรู้ว่าเป็นเด็กสมควรจะต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่ผู้ใหญ่คือคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนแต่ทำไมผู้ใหญ่หลายคนถึงพูดไว้ไม่เหมือนกันฉันรู้สึกสับสนมากว่าจะเชื่อใครดีได้ถูกต้องที่สุดและสุดท้ายแล้วผู้ใหญ่คนไหนกันที่สอนเรื่อง "ความสุข" ฉันคิดว่าเด็กอย่างฉันดูจะน่าเชื่อกว่าผู้ใหญ่สำหรับเรื่องของความสุขฉันและเพื่อนๆ ต่างคิดเหมือนกันว่า "ความสุข" สำหรับพวกเราแล้วคือการได้กินอิ่มนอนหลับการได้ออกไปวิ่งเล่นในสนามหญ้าเขียวขจีการเป็นที่รักและการมีคนที่เรารักอย่างพ่อกับแม่อยู่ข้างๆ ความสุขของฉันอาจจะไม่ลึกลับซับซ้อนอย่างผู้ใหญ่แต่ฉันมีความสุขในทุกๆ วันฉันยังยิ้มร่าและหัวเราะร่อได้เสมอถึงแม้พวกผู้ใหญ่จะชอบทำหน้าบึ้งตึงใส่เด็กๆ อย่างเราตลอดเวลาและชอบดุว่าขัดจังหวะการเล่นสนุกของพวกเราแต่ฉันก็ไม่เคยยอมให้ใบหน้าบึ้งตึงของผู้ใหญ่เหล่านั้นมาขวางกั้นระหว่างฉันกับความสุข (ยกเว้นหมอและหมอฟัน) ส่วนสิ่งที่ผู้ใหญ่สอนพวกเราเห็นตรงกันว่าเราควรจะทำเป็นเชื่อๆ ไปก่อนถ้าทำอะไรแล้วเห็นว่ามันดีจริงๆ เราถึงจะยอมรับให้เข้ามาเป็นหนึ่งในความสุขของเรานี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่ฉันจะสามารถเป็นเด็กดีได้โดยไม่เกิดความรู้สึกสับสน ความสุขของฉันก็เหมือนกับเด็กคนอื่นๆ ทำตัวดีๆ ให้ผู้ใหญ่ชมเราและรักเราเราจะได้มีขนมกินและได้ทำอะไรที่อยากทำเพื่อแลกเปลี่ยนกับการเป็นเด็กดีลึกๆ ในใจของเด็กๆ ทุกคนหวังเพียงการได้กระโดดโลดเต้นอยู่บนโลกแป้นๆ ใบนี้เท่านี้แหละคือความสุขที่แท้จริงของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความสุขของฉันก็เหมือนกับคนอื่น ๆ (แม้ความจริงอาจจะไม่เหมือนเท่าไหร่ แต่ฉันจำเป็นต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่ฉันถึงจะได้เป็นเด็กดี) รู้จักที่จะเอาใจเขามาใส่ใจเราและคุณครูยังชอบย้ำเสมอว่า
พ่อยังไม่ยอมให้ฉันเลยแถมยังตีหน้ายักษ์ใส่ฉัน ฉันรู้แค่พ่อไม่ยินดีจะ "ให้" และฉันก็ไม่มีความสุขเพราะฉันไม่มี "เงิน" ไปซื้อขนม
ต่อมาวันหนึ่ง และเราจะได้มีตุ๊กตาแทนตัวกันละกันฉันกับตุ๊กตาที่ติ๊ต่างเป็นเพื่อนเพื่อนกับตุ๊กตาที่ติ๊ต่างเป็นฉันตกเย็น แม่ทำให้ฉันพูดความจริงออกมาจนได้พอแม่รู้แล้วแม่ก็โกรธมากว่าฉันเสียยกใหญ่แถมยังตีฉันอีก แม่กลับบอกว่าไม่ต้อง 'มันจะดูน่าเกลียด' คือประโยคถัดมาที่แม่พูดคืนนั้นเป็นอีกคืนหนึ่งในหลาย ๆ ฉันรู้ว่าฉันต้องเชื่อฟังพ่อแม่ต้องเชื่อฟังคุณครู ผู้ใหญ่คือคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน ฉันรู้สึกสับสนมากว่าจะเชื่อใครดี "ความสุข" ฉันและเพื่อน ๆ ต่างคิดเหมือนกันว่า "ความสุข" การเป็นที่รัก แต่ฉันมีความสุขในทุก ๆ วันฉันยังยิ้มร่าและหัวเราะร่อได้เสมอ ๆ อย่างเราตลอดเวลา (ยกเว้นหมอและหมอฟัน) ส่วนสิ่งที่ผู้ใหญ่สอน ๆ ไปก่อนถ้าทำอะไรแล้วเห็นว่ามันดีจริง ๆ ๆ ทำตัวดี ๆ ให้ผู้ใหญ่ชมเราและรักเรา ลึก ๆ ในใจของเด็ก ๆ ทุกคน ๆ ใบนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่มีความสุขของฉันก็เหมือนกับคนอื่น ( แม้ความจริงอาจจะไม่เหมือนเท่าไหร่แต่ฉันจำเป็นต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่ฉันถึงจะได้เป็นเด็กดี ) คุณครูสอนว่าความสุขของคนเราไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเงินรู้จักที่จะเอาใจเขามาใส่ใจเราและคุณครูยังชอบย้ำเสมอว่า " ผู้ให้มีความสุขกว่าผู้รับ "
ความจริงแล้วฉันไม่อยากจะเชื่อคุณครูเท่าไหร่นักขนาดฉันขอเงินพ่อแค่ห้าบาทเพื่อเอาไปซื้อขนมพ่อยังไม่ยอมให้ฉันเลยแถมยังตีหน้ายักษ์ใส่ฉันฉันไม่รู้ว่าพ่อไปกินรังแตนที่ไหนมาฉันรู้แค่พ่อไม่ยินดีจะ " ให้ "" เงิน " ไปซื้อขนม
ต่อมาวันหนึ่งฉันยกตุ๊กตาให้เพื่อนข้างบ้านไปหนึ่งตัวฉันอยากให้เพื่อนมีตุ๊กตาสักตัวไว้เป็นเพื่อนเล่นบ้างเวลาที่ไม่ได้เล่นกับฉันและเราจะได้มีตุ๊กตาแทนตัวกันละกันฉันกับตุ๊กตาที่ติ๊ต่างเป็นเพื่อนตกเย็นแม่กลับบ้านและพบว่าตุ๊กตาหายไปหนึ่งตัวแม่ทำให้ฉันพูดความจริงออกมาจนได้พอแม่รู้แล้วแม่ก็โกรธมากว่าฉันเสียยกใหญ่แถมยังตีฉันอีกแต่พอฉันบอกว่าจะไปเอากลับคืนมาก็ได้แม่กลับบอกว่าไม่ต้องคือประโยคถัดมาที่แม่พูดคืนนั้นเป็นอีกคืนหนึ่งในหลายจะคืนที่ฉันนอนหลับไปด้วยความสับสน

ฉันอยากเป็นเด็กดีฉันรู้ว่าฉันต้องเชื่อฟังพ่อแม่ต้องเชื่อฟังคุณครูแต่ฉันไม่เคยคิดว่าการเชื่อฟังพ่อแม่และคุณครูจะยากขนาดนี้แล้วฉันก็ยังต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่คนอื่นอีกด้วยฉันรู้สึกสับสนมาก
คุณครูสอนให้รู้จักแบ่งปันฉันแบ่งเงินให้เพื่อนคนหนึ่งที่ไม่มีเงินซื้อขนมฉันถูกตี

. . . . . . .ฉันรู้ว่าเป็นรู้ว่าเป็นเด็กสมควรจะต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่ผู้ใหญ่คือคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนแต่ทำไมผู้ใหญ่หลายคนถึงพูดไว้ไม่เหมือนกันฉันรู้สึกสับสนมากว่าจะเชื่อใครดี" ความสุข " ได้ถูกต้องที่สุด
ฉันคิดว่าเด็กอย่างฉันดูจะน่าเชื่อกว่าผู้ใหญ่สำหรับเรื่องของความสุขฉันและเพื่อนจะต่างคิดเหมือนกันว่า " ความสุข " สำหรับพวกเราแล้วคือการได้กินอิ่มนอนหลับการได้ออกไปวิ่งเล่นในสนามหญ้าเขียวขจีไม่มีและการมีคนที่เรารักอย่างพ่อกับแม่อยู่ข้าง
ความสุขของฉันอาจจะไม่ลึกลับซับซ้อนอย่างผู้ใหญ่แต่ฉันมีความสุขในทุกจะได้รับเลือกตั้งผ่านกระบวนการประชาธิปไตยของพม่าฉันยังยิ้มร่าและหัวเราะร่อได้เสมอถึงแม้พวกผู้ใหญ่จะชอบทำหน้าบึ้งตึงใส่เด็กจะอย่างเราตลอดเวลาแต่ฉันก็ไม่เคยยอมให้ใบหน้าบึ้งตึงของผู้ใหญ่เหล่านั้นมาขวางกั้นระหว่างฉันกับความสุข ( ยกเว้นหมอและหมอฟัน ) ส่วนสิ่งที่ผู้ใหญ่สอนพวกเราเห็นตรงกันว่าเราควรจะทำเป็นเชื่อจะไปก่อนถ้าทำอะไรแล้วเห็นว่ามันดีจริงเราถึงจะยอมรับให้เข้ามาเป็นหนึ่งในความสุขของเรานี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่ฉันจะสามารถเป็นเด็กดีได้โดยไม่เกิดความรู้สึกสับสน

ความสุขของฉันก็เหมือนกับเด็กคนอื่นจะไม่มีทำตัวดีให้ผู้ใหญ่ชมเราและรักเราเราจะได้มีขนมกินและได้ทำอะไรที่อยากทำเพื่อแลกเปลี่ยนกับการเป็นเด็กดีลึกจะไม่มีในใจของเด็กทุกคนจะใบนี้เท่านี้แหละคือความสุขที่แท้จริงของฉัน