- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
George Stoyonovich was a neighborho
George Stoyonovich was a neighborhood boy who had quit high school on an impulse when he was sixteen, run out of patience, and though he was ashamed every time he went looking for a job, when people asked him if he had finished and he had to say no, he never went back to school. This summer was a hard time for jobs and he had none. Having so much time on his hands, George thought of going to summer school, but the kids in his classes would be too young. He also considered registering in a night high school, only he didn't like the idea of the teachers always telling him what to do. He felt they had not respected him. The result was he stayed off the streets and in his room most of the day. He was close to twenty and had needs with the neighborhood girls, but no money to spend, and he couldn't get more than an occasional few cents because his father was poor, and his sister Sophie, who resembled George, a tall bony girl of twenty-three, earned very little and what she had she kept for herself. Their mother was dead, and Sophie had to take care of the house.
Very early in the morning George's father got up to go to work in a fish market. Sophie left at about eight for her long ride in the subway to a cafeteria in the Bronx. George had his coffee by himself, then hung around in the house. When the house, a five-room railroad flat above a butcher store, got on his nerves he cleaned it up - mopped the floors with a wet mop and put things away. But most of the time he sat in his room. In the afternoons he listened to the ball game. Otherwise he had a couple of old copies of the World Almanac he had bought long ago, and he liked to read in them and also the magazines and newspapers that Sophie brought home, that had been left on the tables in the cafeteria. They were mostly picture magazines about movie stars and sports figures, also usually the News and Mirror. Sophie herself read whatever feel into her hands, although she sometimes read good books.
She once asked George what he did in his room all day and he said he read a lot too.
"Of what besides what I bring home? Do you ever read any worthwhile books?"
"Some," George answered, although he really didn't. He had tried to read a book or two that Sophie had in the house but found he was in no mood for them. Lately he couldn't stand made-up stories, they got on his nerves. He wished he had some hobby to work at - as a kid he was good in carpentry, but where could he work at it? Sometimes during the day he went for walks, but mostly he did his walking after the hot sun had gone down and it was cooler in the streets.
In the evening after supper George left the house and wandered in the neighborhood. During the sultry days some of the storekeepers and their wives sat in chairs on the thick, broken sidewalks in front of the shops, fanning themselves, and George walked past them and the guys hanging out on the candy store corner. A couple of them he had known his whole life, but nobody recognized each other. He had no place special to go, but generally, saving it till the last, he left the neighborhood and walked for blocks till he came to a darkly lit little park with benches and trees and an iron railing, giving it a feeling of privacy. He sat on a bench here, watching the leafy trees and the flowers blooming on the inside of the railing, thinking of a better life for himself. He thought of the jobs he had had since he had quit school - delivery boy, stock clerk, runner, lately working in a factory - and he was dissatisfied with all of them. He felt he should some day like to have a job and live in a private house with a porch, on a street with trees. He wanted to have some dough in his pocket to buy things with, and a girl to go with, so as not to be lonely, especially on Saturday nights. He wanted people to like and respect him. He thought about these things often but mostly when he was alone at night. Around midnight he got up and drifted back to his hot and stony neighborhood.
One time while on his walk George met Mr. Cattanzara coming home very late from work. He wondered if he was drunk but then could tell he wasn't. Mr. Cattanzara, a stocky, baldheaded man who worked in a change booth on an IRT station, lived on the next block after George's, above a shoe repair store. Nights, during the hot weather, he sat on his stoop in an undershirt, reading the New York Times in the light of the shoemaker's window. He read it from the first page to the last, then went up to sleep. And all the time he was reading the paper, his wife, a fat woman with a white face, leaned out of the window, gazing into the street, her thick white arms folded under her loose breast, on the window ledge.
Once in a while Mr. Cattanzara came home drunk, but it was a quiet drunk. He never made any trouble, only walked stiffly up the street and slowly climbed the stairs into the hall. Though drunk, he looked the same as always, except for his tight walk, the quietness, and that his eyes were wet. George liked Mr. Cattanzara because he remembered him giving him nickels to buy lemon ice with when he was a squirt. Mr. Cattanzara was a different type than those in the neighborhood. He asked different questions than the others when he met you, and he seemed to know that went on in all the newspapers. He read them, as his fat sick wife watched from the window.
"What are you doing with yourself this summer, Goerge?" Mr. Cattanzara asked. "I see you walkin' around at nights."
George felt embarrassed. "I like to walk."
"What are you doin' in the day now?"
"Nothing much just right now. I'm waiting for a job." Since it shamed him to admit he wasn't working, George said, "I'm staying home - but I'm reading a lot to pick up my education."
Mr. Cattanzara looked interested. He mopped his hot face with a red handkerchief.
"What are you readin'?"
George hesitated, then said, "I got a list of books in the library once, and now I'm gonna read them this summer." He felt strange and a little unhappy saying this, but he wanted Mr. Cattanzara to respect him.
"How many books are there on it?"
"I never counted them. Maybe around a hundred."
Mr. Cattanzara whistled though his teeth.
"I figure if I did that," George went on earnestly, "it would help me in my education. I don't mean the kind they give you in high school. I want to know different things than they learn there, if you know what I mean."
The change maker nodded. "Still and all, one hundred books is a pretty big load for one summer."
"It might take longer."
"After you're finished with some, maybe you and I can shoot the breeze about them?" said Mr. Cattanzara.
"When I'm finished," George answered.
Mr. Cattanzara went home and Geroge continued on his walk. After that, though he had the urge to, George did nothing different from usual. He still took his walks at night, ending up in the little park. But one evening the shoemaker on the next block stopped George to say he was a good boy, and Geroge figured that Mr. Cattanzara had told him all about the books he was reading. From the shoemaker it must have gone down the street, because George saw a couple of people smiling kindly at him, though nobody spoke to him personally. He felt a little better around the neighborhood and liked it more, though not so much he would want to live in it for ever. He had never exactly disliked the people in it, yet he had never liked them very much either. It was the fault of the neighborhood. To his surprise, George found out that his father and Sophie knew about his reading too. His father was too shy to say anything about it - he was never much of a talker in his while life - but Sophie was softer to George, and she showed him in other ways she was proud of him.
As the summer went on George felt in a good mood about things. He cleaned the house every day, as a favor to Sophie, and he enjoyed the ball games more. Sophie gave him a buck a week allowance, and though it still wasn't enough and he had to use it carefully, it was a helluva lot better than just having two bits now and then. What he bought with the money - cigarettes mostly an occasional beer or movie ticket - he got a big kick out of. Life wasn't so bad if you knew how to appreciate it. Occasionally he bought a paperback book from the new-stand, but he never got around to reading it, though he was glad to have a couple of books in his room. But he read thoroughly Sophie's magazines and newspapers. And at night was the most enjoyable time, because when he passed the storekeepers sitting outside their stores, he could tell they regarded him highly. He walked erect, and though he did not say much to them, or they to him, he could feel approval on all sides. A couple of nights he felt so good that he skipped the park at the end of the evening. He just wandered in the neighborhood, where people had known him from the time he was a kid playing punchball whenever there was a game of it going; he wandered there, then came home and got undressed for bed, feeling fine.
For a few weeks he had talked only once with Mr. Cattanzara, and though the change maker had said nothing more about the books, asked no questions, his silence made George a little uneasy. For a while George didn't pass in front of Mr. Cattanzara's house any more, until one night, forgetting himself, he approached it from a different direction than he usually did when he did. It was already past midnight. The street, except for one or two people, was deserted, and George was surprised when he saw Mr. Cattanzara still reading his newspaper by the light of the street lamp overhead. His impulse was to stop at the stoop and talk to him. He wasn't sure w
Very early in the morning George's father got up to go to work in a fish market. Sophie left at about eight for her long ride in the subway to a cafeteria in the Bronx. George had his coffee by himself, then hung around in the house. When the house, a five-room railroad flat above a butcher store, got on his nerves he cleaned it up - mopped the floors with a wet mop and put things away. But most of the time he sat in his room. In the afternoons he listened to the ball game. Otherwise he had a couple of old copies of the World Almanac he had bought long ago, and he liked to read in them and also the magazines and newspapers that Sophie brought home, that had been left on the tables in the cafeteria. They were mostly picture magazines about movie stars and sports figures, also usually the News and Mirror. Sophie herself read whatever feel into her hands, although she sometimes read good books.
She once asked George what he did in his room all day and he said he read a lot too.
"Of what besides what I bring home? Do you ever read any worthwhile books?"
"Some," George answered, although he really didn't. He had tried to read a book or two that Sophie had in the house but found he was in no mood for them. Lately he couldn't stand made-up stories, they got on his nerves. He wished he had some hobby to work at - as a kid he was good in carpentry, but where could he work at it? Sometimes during the day he went for walks, but mostly he did his walking after the hot sun had gone down and it was cooler in the streets.
In the evening after supper George left the house and wandered in the neighborhood. During the sultry days some of the storekeepers and their wives sat in chairs on the thick, broken sidewalks in front of the shops, fanning themselves, and George walked past them and the guys hanging out on the candy store corner. A couple of them he had known his whole life, but nobody recognized each other. He had no place special to go, but generally, saving it till the last, he left the neighborhood and walked for blocks till he came to a darkly lit little park with benches and trees and an iron railing, giving it a feeling of privacy. He sat on a bench here, watching the leafy trees and the flowers blooming on the inside of the railing, thinking of a better life for himself. He thought of the jobs he had had since he had quit school - delivery boy, stock clerk, runner, lately working in a factory - and he was dissatisfied with all of them. He felt he should some day like to have a job and live in a private house with a porch, on a street with trees. He wanted to have some dough in his pocket to buy things with, and a girl to go with, so as not to be lonely, especially on Saturday nights. He wanted people to like and respect him. He thought about these things often but mostly when he was alone at night. Around midnight he got up and drifted back to his hot and stony neighborhood.
One time while on his walk George met Mr. Cattanzara coming home very late from work. He wondered if he was drunk but then could tell he wasn't. Mr. Cattanzara, a stocky, baldheaded man who worked in a change booth on an IRT station, lived on the next block after George's, above a shoe repair store. Nights, during the hot weather, he sat on his stoop in an undershirt, reading the New York Times in the light of the shoemaker's window. He read it from the first page to the last, then went up to sleep. And all the time he was reading the paper, his wife, a fat woman with a white face, leaned out of the window, gazing into the street, her thick white arms folded under her loose breast, on the window ledge.
Once in a while Mr. Cattanzara came home drunk, but it was a quiet drunk. He never made any trouble, only walked stiffly up the street and slowly climbed the stairs into the hall. Though drunk, he looked the same as always, except for his tight walk, the quietness, and that his eyes were wet. George liked Mr. Cattanzara because he remembered him giving him nickels to buy lemon ice with when he was a squirt. Mr. Cattanzara was a different type than those in the neighborhood. He asked different questions than the others when he met you, and he seemed to know that went on in all the newspapers. He read them, as his fat sick wife watched from the window.
"What are you doing with yourself this summer, Goerge?" Mr. Cattanzara asked. "I see you walkin' around at nights."
George felt embarrassed. "I like to walk."
"What are you doin' in the day now?"
"Nothing much just right now. I'm waiting for a job." Since it shamed him to admit he wasn't working, George said, "I'm staying home - but I'm reading a lot to pick up my education."
Mr. Cattanzara looked interested. He mopped his hot face with a red handkerchief.
"What are you readin'?"
George hesitated, then said, "I got a list of books in the library once, and now I'm gonna read them this summer." He felt strange and a little unhappy saying this, but he wanted Mr. Cattanzara to respect him.
"How many books are there on it?"
"I never counted them. Maybe around a hundred."
Mr. Cattanzara whistled though his teeth.
"I figure if I did that," George went on earnestly, "it would help me in my education. I don't mean the kind they give you in high school. I want to know different things than they learn there, if you know what I mean."
The change maker nodded. "Still and all, one hundred books is a pretty big load for one summer."
"It might take longer."
"After you're finished with some, maybe you and I can shoot the breeze about them?" said Mr. Cattanzara.
"When I'm finished," George answered.
Mr. Cattanzara went home and Geroge continued on his walk. After that, though he had the urge to, George did nothing different from usual. He still took his walks at night, ending up in the little park. But one evening the shoemaker on the next block stopped George to say he was a good boy, and Geroge figured that Mr. Cattanzara had told him all about the books he was reading. From the shoemaker it must have gone down the street, because George saw a couple of people smiling kindly at him, though nobody spoke to him personally. He felt a little better around the neighborhood and liked it more, though not so much he would want to live in it for ever. He had never exactly disliked the people in it, yet he had never liked them very much either. It was the fault of the neighborhood. To his surprise, George found out that his father and Sophie knew about his reading too. His father was too shy to say anything about it - he was never much of a talker in his while life - but Sophie was softer to George, and she showed him in other ways she was proud of him.
As the summer went on George felt in a good mood about things. He cleaned the house every day, as a favor to Sophie, and he enjoyed the ball games more. Sophie gave him a buck a week allowance, and though it still wasn't enough and he had to use it carefully, it was a helluva lot better than just having two bits now and then. What he bought with the money - cigarettes mostly an occasional beer or movie ticket - he got a big kick out of. Life wasn't so bad if you knew how to appreciate it. Occasionally he bought a paperback book from the new-stand, but he never got around to reading it, though he was glad to have a couple of books in his room. But he read thoroughly Sophie's magazines and newspapers. And at night was the most enjoyable time, because when he passed the storekeepers sitting outside their stores, he could tell they regarded him highly. He walked erect, and though he did not say much to them, or they to him, he could feel approval on all sides. A couple of nights he felt so good that he skipped the park at the end of the evening. He just wandered in the neighborhood, where people had known him from the time he was a kid playing punchball whenever there was a game of it going; he wandered there, then came home and got undressed for bed, feeling fine.
For a few weeks he had talked only once with Mr. Cattanzara, and though the change maker had said nothing more about the books, asked no questions, his silence made George a little uneasy. For a while George didn't pass in front of Mr. Cattanzara's house any more, until one night, forgetting himself, he approached it from a different direction than he usually did when he did. It was already past midnight. The street, except for one or two people, was deserted, and George was surprised when he saw Mr. Cattanzara still reading his newspaper by the light of the street lamp overhead. His impulse was to stop at the stoop and talk to him. He wasn't sure w
0/5000
จอร์จ Stoyonovich เป็นย่านที่ผู้ชายได้ออกจากโรงเรียนมัธยมที่มีแรงกระตุ้นเมื่อ sixteen ใช้ความอดทน และเขาเองก็ละอายใจทุกครั้งที่เขาไปค้นหางาน เมื่อคนถามเขาถ้า เขาได้เสร็จสิ้น และเขาจะบอกว่า ไม่ เขาไม่ไปโรงเรียน ร้อนนี้ทีงาน และเขาไม่ มีเวลามากในมือของเขา จอร์จคิดไปฤดูร้อนโรงเรียน แต่เด็กในชั้นเรียนของเขาจะยังเด็กเกินไป เขายังถือว่าการลงทะเบียนในคืนมัธยม เท่านั้นเขาไม่ชอบความคิดของครูเสมอว่า จะทำอย่างไร เขารู้สึกว่า พวกเขาไม่ได้ยอมรับเขา ผลคือ เขาดี ปิดถนน และ ในห้องพักทั้งวัน เขาอยู่ใกล้กับยี่สิบ และมีความต้องการกับสาวย่าน แต่ไม่ให้เงินใช้ และเขาไม่สามารถได้รับมากกว่าเซนต์บางเป็นครั้งคราว เพราะบิดาของเขาได้ดี และของโซฟีน้องสาว ซึ่งคล้ายกับจอร์จ สาว bony สูงยี่สิบสาม ได้น้อยมากและสิ่งที่เธอมีเธอเก็บไว้สำหรับตัวเอง แม่ตาย และโซฟีได้ดูแลบ้าน
มากก่อนในตอนเช้า พ่อของจอร์จได้ขึ้นไปทำงานในตลาดปลา โซฟีซ้ายที่ประมาณแปดสำหรับเธอนั่งยาวในรถไฟใต้ดินโรงอาหารในเดอะบร็องซ์ จอร์จมีกาแฟของเขาเอง แล้วแขวนในบ้านสถาน เมื่อบ้าน แบนห้าห้องรถไฟข้างร้านค้าเขียง บนเส้นประสาทของเขา เขาจะล้าง mopped ชั้นที่ มีซับเปียก และเก็บสิ่ง- แต่ส่วนใหญ่เวลาเขานั่งอยู่ในห้องของเขา ในช่วงบ่าย เขาฟังไปเกมลูกบอล มิฉะนั้น เขามีคู่สำเนาเก่าของ Almanac โลกที่เขาได้ซื้อมานาน และเขาชอบอ่านในพวกเขา และยังนิตยสาร และหนังสือพิมพ์ที่โซฟีนำบ้าน ที่มีด้านซ้ายบนตารางในโรงอาหาร แต่ส่วนใหญ่ภาพนิตยสารเกี่ยวกับภาพยนตร์ดาวและตัวเลขกีฬา ข่าวยังปกติและกระจก โซฟีตัวเองอ่านอะไรรู้สึกเป็นมือของเธอ แม้ว่าบางครั้งเธออ่านหนังสือดี
เธอเคยถามจอร์จสิ่งที่เขาได้ในห้องพักทุกวันและเขากล่าวว่า เขาอ่านมากเกินไป
"ของสิ่งที่นอกเหนือจากสิ่งที่ผมนำกลับบ้านหรือไม่ คุณเคยอ่านหนังสือใด ๆ คุ้มค่าหรือไม่"
"บาง จอร์จตอบ แต่จริง ๆ ไม่ เขาได้พยายามที่จะอ่านหนังสือหรือสองที่โซฟีในบ้าน แต่พบเขาอยู่ในอารมณ์นั้นไม่ เมื่อเร็ว ๆ นี้เขาไม่สามารถยืนเรื่องสมมติ พวกเขามีในเส้นประสาทของเขา เขาปรารถนาเขามีงานอดิเรกบางอย่างทำงานที่- เป็นเด็ก กำลังดีในช่างไม้ แต่ที่เขาสามารถทำได้หรือไม่ บางครั้งเวลา ที่เขาไปสำหรับเดิน แต่ส่วนใหญ่เขาไม่เดินเขาหลังจากที่แสงแดดร้อนแล้วลง และก็เย็นใน
ในตอนเย็นหลังจากซุปเปอร์ จอร์จจากบ้าน และได้เดินไปมาในพื้นที่ใกล้เคียง ระหว่างวันลลา storekeepers และภรรยาของพวกเขานั่งในเก้าอี้บนหนา แตกแยะหน้าร้าน แฟนนิงเอง จอร์จเดินผ่านมาพวกเขา และพวกที่ลอยออกมาบนขนมเก็บมุม คู่ของพวกเขาว่าเขารู้จักชีวิตของเขา แต่ไม่มีใครรู้จักกัน เขาพิเศษไม่มีที่ไป แต่โดยทั่วไป บันทึกจนถึงล่าสุด เขาออกจากพื้นที่ใกล้เคียง และเดินสำหรับบล็อกจนพระองค์เป็นอุทยานน้อยไฟมืด ๆ มีราว บันไดเหล็ก ม้านั่ง และต้นไม้ให้ความรู้สึกเป็นส่วนตัวของมัน เขานั่งบนม้านั่งที่นี่ ชมต้นไม้ใบเขียวชะอุ่มและดอกไม้ blooming ภายในราวการ ความคิดของชีวิตดีขึ้นสำหรับตนเอง เขาคิดว่า งานที่เขาเคยมีเนื่องจากเขาได้ออกจากโรงเรียน - เด็กจัดส่ง พนักงานสต็อก นักวิ่ง เมื่อเร็ว ๆ นี้ได้ทำงานในโรงงาน - และเขาไม่พอใจกับพวกเขาทั้งหมด เขารู้สึกว่า เขาควรบางวันอยากมีงาน และอาศัยอยู่ในบ้านส่วนตัวด้วยระเบียง บนถนนที่มีต้นไม้ เขาอยากได้แป้งบางอย่างในกระเป๋าของเขาซื้อด้วย และสาวไปด้วย ดังนั้นไม่ต้องโดดเดี่ยว โดยเฉพาะอย่างยิ่งในคืนวันเสาร์ เขาต้องชอบ และเคารพเขา เขาคิดเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้บ่อยครั้ง แต่ส่วนใหญ่ เมื่อเขาเป็นคนเดียวในเวลากลางคืน ประมาณเที่ยงคืน เขามีค่า และลอยกลับไปยังพื้นที่ใกล้เคียงของเขาร้อน และชาด
<2>
หนึ่งครั้งในขณะที่บนเขาเดิน จอร์จได้พบนาย Cattanzara มาจากทำงานดึกมาก เขาสงสัยว่า ถ้า เขาไม่เมา แต่แล้ว สามารถบอกได้ว่า เขาไม่ได้ นาย Cattanzara, stocky, baldheaded คนที่ทำงานในบูธเปลี่ยนบนสถานี IRT อาศัยอยู่ในบล็อกถัดไปหลังจากจอร์จ บริการซ่อมรองเท้าเก็บ คืน ในช่วงอากาศร้อน เขานั่งบนเขาก้มใน undershirt อ่านเดอะนิวยอร์กไทมส์นี้หน้าต่างของ shoemaker อ่านได้จากหน้าแรกสุดท้าย แล้วเขาขึ้นไปนอน และเวลาเขากำลังอ่านกระดาษ ภรรยา ผู้หญิงอ้วนที่ มีหน้าขาว เองจากหน้าต่าง ยและหันหน้าเข้าถนน หนาสีขาวแขนพับภายใต้นมหลวม บนหิ้งหน้าต่าง
ครั้งในขณะที่นาย Cattanzara มาเมาบ้าน แต่ก็เมาเงียบ เขาไม่เคยสร้างปัญหาใด ๆ เดินเท่านั้น stiffly ค่าถนน และปีนขึ้นบันไดเข้าหอประชุมช้า ว่าเมา เขามองเหมือนเคย ยกเว้นเดินเขาแน่น ในความเงียบ และที่ ตาของเขาที่เปียก จอร์จชอบนาย Cattanzara เพราะเขาจำได้เขาให้เขานิเกิลเพื่อซื้อน้ำแข็งมะนาวกับขณะฉีดน้ำ นาย Cattanzara ชนิดอื่นในพื้นที่ใกล้เคียงได้ เขาถามคำถามที่แตกต่างกว่าคนอื่น ๆ เมื่อเขาได้พบกับคุณ และเขาดูเหมือนจะรู้ว่า ที่ไปในหนังสือพิมพ์ทั้งหมด เขาอ่านนั้น เป็นไขมันเขาป่วยภรรยาดูจากหน้าต่าง
"จะทำอะไรกับตัวเองนี้ร้อน Goerge" นาย Cattanzara ถาม "เห็นคุณ walkin' สถานที่คืน"
จอร์จรู้สึกอาย "ชอบเดิน"
"บ้างคุณ doin' ในวันนี้? "
"ไม่มีอะไรมากแค่ตอนนั้น ผมกำลังรองาน" ตั้งแต่เรื่อง shamed เขายอมรับว่า เขาไม่ได้ทำงาน จอร์จกล่าวว่า "ฉันกำลังยิ้ม - แต่ฉันอ่านมากจะรับการศึกษาของฉัน"
นาย Cattanzara มองสนใจ เขา mopped หน้าร้อน ด้วยผ้าเช็ดหน้าสีแดง
"สิ่งคุณ readin' "
จอร์จ hesitated แล้วกล่าว ว่า "ผมรายการหนังสือในไลบรารีหนึ่งครั้ง และตอนนี้ ฉันจะไปอ่านให้ฤดูร้อนนี้" เขารู้สึกแปลก และเศร้าเล็กน้อยพูดนี้ แต่เขาต้องการนาย Cattanzara เคารพเขา.
"หนังสือกี่เล่มมีมัน"
"ฉันไม่นับรวมพวกเขา อาจจะประมาณร้อย"
Cattanzara นาย whistled แม้ว่าฟันของเขา
"ผมคิดถ้าผมไม่ว่า จอร์จไปจริงจัง "มันจะ ช่วยผมในการศึกษาของฉัน ผมไม่ได้หมายถึง ชนิดที่พวกเขาให้คุณเรียนสูง ต้องการทราบสิ่งต่าง ๆ มากกว่าที่จะเรียนรู้ ถ้าคุณรู้ว่าผมหมายถึงกัน"
ผู้เปลี่ยนพยักหน้า "ยังแล้วทั้งหมด หนังสือหนึ่งร้อยคือ โหลดใหญ่สำหรับฤดูร้อนหนึ่ง"
"มันอาจใช้เวลานานขึ้น"
"หลังจากที่คุณเสร็จสิ้น ด้วยบาง บางทีคุณและผมสามารถยิงลมบ้าง" กล่าวว่า นาย Cattanzara
"เมื่อฉันเสร็จแล้ว จอร์จตอบ
นาย Cattanzara กลับบ้าน และ Geroge ต่อบนเดินเขา หลังจากนั้น แม้เขากระตุ้น จอร์จไม่ไม่มีอะไรแตกต่างจากปกติ เขายังเอาเดินเขาในเวลากลางคืน สิ้นสุดขึ้นในสวนเล็กน้อย แต่หนึ่งในตอนเย็น shoemaker ในบล็อกถัดไปหยุดจอร์จว่าเขาเป็นเด็กดี และ Geroge คิดว่า นาย Cattanzara ได้บอกเขาเกี่ยวกับหนังสือที่เขากำลังอ่าน จาก shoemaker มันต้องมีไปลงถนน เนื่องจากจอร์จเห็นคู่ของคนที่ยิ้มที่เขา กรุณาว่าไม่มีใครพูดกับเขาเป็นการส่วนตัว เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยรอบพื้นที่ใกล้เคียง และชอบมันมากขึ้น แม้ ไม่มากเขาอยากอยู่ในตัวเคย เขาก็ไม่เคยว่า disliked คนใน แต่เขาก็ไม่ชอบพวกเขามากว่าจะ ข้อบกพร่องของพื้นที่ใกล้เคียงได้ ให้เขาแปลกใจ จอร์จพบว่าพ่อของเขา และโซฟีรู้เกี่ยวกับการอ่านของเขามากเกินไป บิดาคืออายเกินไปที่จะพูดอะไรเกี่ยวกับมัน- เขาไม่มากของ talker ในเขาในขณะที่ชีวิต - แต่โซฟีถูกนุ่มกับจอร์จ และเธอพบเขาในเธอภาคภูมิใจของเขา
ตามฤดูไปจอร์จสักหลาดอารมณ์ดีเกี่ยวกับสิ่งนั้น เขาทำความสะอาดบ้านทุกวัน เป็นที่โปรดปรานให้โซฟี และเขาชอบเกมบอลเพิ่มเติม โซฟีให้เขาบัคกับเบี้ยเลี้ยงการสัปดาห์ และแม้ว่ายังไม่เพียงพอ และต้องใช้อย่างระมัดระวัง ถูกล็อต helluva ดีกว่าพอมีสองบิตตอนนี้แล้ว ว่าเขาซื้อ ด้วยเงิน - บุหรี่ส่วนใหญ่เป็นเป็นครั้งคราวเบียร์หรือภาพยนตร์ตั๋ว - เขาได้เตะใหญ่ออกของ ชีวิตไม่เลวถ้าคุณรู้จักดี บางครั้งเขาซื้อหนังสือหนังสือปกอ่อนจากใหม่ขาตั้ง แต่เขาไม่ได้รอบการอ่าน เขาเองก็ยินดีที่จะมีคู่ของหนังสือในห้องพัก แต่อ่านอย่างละเอียดของโซฟีนิตยสารและหนังสือพิมพ์ และในเวลากลางคืนเป็นเวลาที่สนุกสนานที่สุด เพราะเขาผ่าน storekeepers ที่นั่งนอกร้านค้าของพวกเขา เขาสามารถบอกพวกเขาว่าเขาสูง เขาเดินตรง และแม้ว่าเขาได้ไม่พูดมากพวกเขา หรือพวกเขา เขารู้สึกถึงอนุมัติทุกด้าน สองสามคืนเขารู้สึกดีที่เขาข้ามสวนท้ายของค่ำคืน เขาเพียงได้เดินไปมาในย่าน ที่คนรู้จักเขาจากเวลาเขาเป็นเด็กที่เล่น punchball เมื่อมีเกมของมันไป เขาได้เดินไปมา บ้านมาแล้ว และมี undressed เตียง สบายดี
<3>
สำหรับกี่สัปดาห์เขาก็พูดเพียงครั้งเดียวกับนาย Cattanzara และแม้ว่าเครื่องเปลี่ยนได้กล่าวว่า ไม่มีอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับหนังสือ ไม่มีคำถาม ความเงียบของเขาทำจอร์จน้อยไม่สบายใจ สำหรับในขณะที่จอร์จไม่ผ่านหน้าบ้านนาย Cattanzara มีมาก จนกระทั่งคืนหนึ่ง ลืมตัว เขาทาบทามมันจากทิศทางที่แตกต่างกันมากกว่าปกติพระองค์เมื่อพระองค์ ก็เลยเที่ยงคืนแล้ว ถนน ยกเว้นสำหรับหนึ่ง หรือสองคน มีร้าง และจอร์จก็ประหลาดใจเมื่อเห็นนาย Cattanzara ยังคง อ่านหนังสือพิมพ์ของเขา โดยไฟโอเวอร์เฮดหลอดไฟถนน กระแสของเขาจะ หยุดที่การก้ม และพูดคุยกับเขาได้ ไม่แน่ใจว่า w
มากก่อนในตอนเช้า พ่อของจอร์จได้ขึ้นไปทำงานในตลาดปลา โซฟีซ้ายที่ประมาณแปดสำหรับเธอนั่งยาวในรถไฟใต้ดินโรงอาหารในเดอะบร็องซ์ จอร์จมีกาแฟของเขาเอง แล้วแขวนในบ้านสถาน เมื่อบ้าน แบนห้าห้องรถไฟข้างร้านค้าเขียง บนเส้นประสาทของเขา เขาจะล้าง mopped ชั้นที่ มีซับเปียก และเก็บสิ่ง- แต่ส่วนใหญ่เวลาเขานั่งอยู่ในห้องของเขา ในช่วงบ่าย เขาฟังไปเกมลูกบอล มิฉะนั้น เขามีคู่สำเนาเก่าของ Almanac โลกที่เขาได้ซื้อมานาน และเขาชอบอ่านในพวกเขา และยังนิตยสาร และหนังสือพิมพ์ที่โซฟีนำบ้าน ที่มีด้านซ้ายบนตารางในโรงอาหาร แต่ส่วนใหญ่ภาพนิตยสารเกี่ยวกับภาพยนตร์ดาวและตัวเลขกีฬา ข่าวยังปกติและกระจก โซฟีตัวเองอ่านอะไรรู้สึกเป็นมือของเธอ แม้ว่าบางครั้งเธออ่านหนังสือดี
เธอเคยถามจอร์จสิ่งที่เขาได้ในห้องพักทุกวันและเขากล่าวว่า เขาอ่านมากเกินไป
"ของสิ่งที่นอกเหนือจากสิ่งที่ผมนำกลับบ้านหรือไม่ คุณเคยอ่านหนังสือใด ๆ คุ้มค่าหรือไม่"
"บาง จอร์จตอบ แต่จริง ๆ ไม่ เขาได้พยายามที่จะอ่านหนังสือหรือสองที่โซฟีในบ้าน แต่พบเขาอยู่ในอารมณ์นั้นไม่ เมื่อเร็ว ๆ นี้เขาไม่สามารถยืนเรื่องสมมติ พวกเขามีในเส้นประสาทของเขา เขาปรารถนาเขามีงานอดิเรกบางอย่างทำงานที่- เป็นเด็ก กำลังดีในช่างไม้ แต่ที่เขาสามารถทำได้หรือไม่ บางครั้งเวลา ที่เขาไปสำหรับเดิน แต่ส่วนใหญ่เขาไม่เดินเขาหลังจากที่แสงแดดร้อนแล้วลง และก็เย็นใน
ในตอนเย็นหลังจากซุปเปอร์ จอร์จจากบ้าน และได้เดินไปมาในพื้นที่ใกล้เคียง ระหว่างวันลลา storekeepers และภรรยาของพวกเขานั่งในเก้าอี้บนหนา แตกแยะหน้าร้าน แฟนนิงเอง จอร์จเดินผ่านมาพวกเขา และพวกที่ลอยออกมาบนขนมเก็บมุม คู่ของพวกเขาว่าเขารู้จักชีวิตของเขา แต่ไม่มีใครรู้จักกัน เขาพิเศษไม่มีที่ไป แต่โดยทั่วไป บันทึกจนถึงล่าสุด เขาออกจากพื้นที่ใกล้เคียง และเดินสำหรับบล็อกจนพระองค์เป็นอุทยานน้อยไฟมืด ๆ มีราว บันไดเหล็ก ม้านั่ง และต้นไม้ให้ความรู้สึกเป็นส่วนตัวของมัน เขานั่งบนม้านั่งที่นี่ ชมต้นไม้ใบเขียวชะอุ่มและดอกไม้ blooming ภายในราวการ ความคิดของชีวิตดีขึ้นสำหรับตนเอง เขาคิดว่า งานที่เขาเคยมีเนื่องจากเขาได้ออกจากโรงเรียน - เด็กจัดส่ง พนักงานสต็อก นักวิ่ง เมื่อเร็ว ๆ นี้ได้ทำงานในโรงงาน - และเขาไม่พอใจกับพวกเขาทั้งหมด เขารู้สึกว่า เขาควรบางวันอยากมีงาน และอาศัยอยู่ในบ้านส่วนตัวด้วยระเบียง บนถนนที่มีต้นไม้ เขาอยากได้แป้งบางอย่างในกระเป๋าของเขาซื้อด้วย และสาวไปด้วย ดังนั้นไม่ต้องโดดเดี่ยว โดยเฉพาะอย่างยิ่งในคืนวันเสาร์ เขาต้องชอบ และเคารพเขา เขาคิดเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้บ่อยครั้ง แต่ส่วนใหญ่ เมื่อเขาเป็นคนเดียวในเวลากลางคืน ประมาณเที่ยงคืน เขามีค่า และลอยกลับไปยังพื้นที่ใกล้เคียงของเขาร้อน และชาด
<2>
หนึ่งครั้งในขณะที่บนเขาเดิน จอร์จได้พบนาย Cattanzara มาจากทำงานดึกมาก เขาสงสัยว่า ถ้า เขาไม่เมา แต่แล้ว สามารถบอกได้ว่า เขาไม่ได้ นาย Cattanzara, stocky, baldheaded คนที่ทำงานในบูธเปลี่ยนบนสถานี IRT อาศัยอยู่ในบล็อกถัดไปหลังจากจอร์จ บริการซ่อมรองเท้าเก็บ คืน ในช่วงอากาศร้อน เขานั่งบนเขาก้มใน undershirt อ่านเดอะนิวยอร์กไทมส์นี้หน้าต่างของ shoemaker อ่านได้จากหน้าแรกสุดท้าย แล้วเขาขึ้นไปนอน และเวลาเขากำลังอ่านกระดาษ ภรรยา ผู้หญิงอ้วนที่ มีหน้าขาว เองจากหน้าต่าง ยและหันหน้าเข้าถนน หนาสีขาวแขนพับภายใต้นมหลวม บนหิ้งหน้าต่าง
ครั้งในขณะที่นาย Cattanzara มาเมาบ้าน แต่ก็เมาเงียบ เขาไม่เคยสร้างปัญหาใด ๆ เดินเท่านั้น stiffly ค่าถนน และปีนขึ้นบันไดเข้าหอประชุมช้า ว่าเมา เขามองเหมือนเคย ยกเว้นเดินเขาแน่น ในความเงียบ และที่ ตาของเขาที่เปียก จอร์จชอบนาย Cattanzara เพราะเขาจำได้เขาให้เขานิเกิลเพื่อซื้อน้ำแข็งมะนาวกับขณะฉีดน้ำ นาย Cattanzara ชนิดอื่นในพื้นที่ใกล้เคียงได้ เขาถามคำถามที่แตกต่างกว่าคนอื่น ๆ เมื่อเขาได้พบกับคุณ และเขาดูเหมือนจะรู้ว่า ที่ไปในหนังสือพิมพ์ทั้งหมด เขาอ่านนั้น เป็นไขมันเขาป่วยภรรยาดูจากหน้าต่าง
"จะทำอะไรกับตัวเองนี้ร้อน Goerge" นาย Cattanzara ถาม "เห็นคุณ walkin' สถานที่คืน"
จอร์จรู้สึกอาย "ชอบเดิน"
"บ้างคุณ doin' ในวันนี้? "
"ไม่มีอะไรมากแค่ตอนนั้น ผมกำลังรองาน" ตั้งแต่เรื่อง shamed เขายอมรับว่า เขาไม่ได้ทำงาน จอร์จกล่าวว่า "ฉันกำลังยิ้ม - แต่ฉันอ่านมากจะรับการศึกษาของฉัน"
นาย Cattanzara มองสนใจ เขา mopped หน้าร้อน ด้วยผ้าเช็ดหน้าสีแดง
"สิ่งคุณ readin' "
จอร์จ hesitated แล้วกล่าว ว่า "ผมรายการหนังสือในไลบรารีหนึ่งครั้ง และตอนนี้ ฉันจะไปอ่านให้ฤดูร้อนนี้" เขารู้สึกแปลก และเศร้าเล็กน้อยพูดนี้ แต่เขาต้องการนาย Cattanzara เคารพเขา.
"หนังสือกี่เล่มมีมัน"
"ฉันไม่นับรวมพวกเขา อาจจะประมาณร้อย"
Cattanzara นาย whistled แม้ว่าฟันของเขา
"ผมคิดถ้าผมไม่ว่า จอร์จไปจริงจัง "มันจะ ช่วยผมในการศึกษาของฉัน ผมไม่ได้หมายถึง ชนิดที่พวกเขาให้คุณเรียนสูง ต้องการทราบสิ่งต่าง ๆ มากกว่าที่จะเรียนรู้ ถ้าคุณรู้ว่าผมหมายถึงกัน"
ผู้เปลี่ยนพยักหน้า "ยังแล้วทั้งหมด หนังสือหนึ่งร้อยคือ โหลดใหญ่สำหรับฤดูร้อนหนึ่ง"
"มันอาจใช้เวลานานขึ้น"
"หลังจากที่คุณเสร็จสิ้น ด้วยบาง บางทีคุณและผมสามารถยิงลมบ้าง" กล่าวว่า นาย Cattanzara
"เมื่อฉันเสร็จแล้ว จอร์จตอบ
นาย Cattanzara กลับบ้าน และ Geroge ต่อบนเดินเขา หลังจากนั้น แม้เขากระตุ้น จอร์จไม่ไม่มีอะไรแตกต่างจากปกติ เขายังเอาเดินเขาในเวลากลางคืน สิ้นสุดขึ้นในสวนเล็กน้อย แต่หนึ่งในตอนเย็น shoemaker ในบล็อกถัดไปหยุดจอร์จว่าเขาเป็นเด็กดี และ Geroge คิดว่า นาย Cattanzara ได้บอกเขาเกี่ยวกับหนังสือที่เขากำลังอ่าน จาก shoemaker มันต้องมีไปลงถนน เนื่องจากจอร์จเห็นคู่ของคนที่ยิ้มที่เขา กรุณาว่าไม่มีใครพูดกับเขาเป็นการส่วนตัว เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยรอบพื้นที่ใกล้เคียง และชอบมันมากขึ้น แม้ ไม่มากเขาอยากอยู่ในตัวเคย เขาก็ไม่เคยว่า disliked คนใน แต่เขาก็ไม่ชอบพวกเขามากว่าจะ ข้อบกพร่องของพื้นที่ใกล้เคียงได้ ให้เขาแปลกใจ จอร์จพบว่าพ่อของเขา และโซฟีรู้เกี่ยวกับการอ่านของเขามากเกินไป บิดาคืออายเกินไปที่จะพูดอะไรเกี่ยวกับมัน- เขาไม่มากของ talker ในเขาในขณะที่ชีวิต - แต่โซฟีถูกนุ่มกับจอร์จ และเธอพบเขาในเธอภาคภูมิใจของเขา
ตามฤดูไปจอร์จสักหลาดอารมณ์ดีเกี่ยวกับสิ่งนั้น เขาทำความสะอาดบ้านทุกวัน เป็นที่โปรดปรานให้โซฟี และเขาชอบเกมบอลเพิ่มเติม โซฟีให้เขาบัคกับเบี้ยเลี้ยงการสัปดาห์ และแม้ว่ายังไม่เพียงพอ และต้องใช้อย่างระมัดระวัง ถูกล็อต helluva ดีกว่าพอมีสองบิตตอนนี้แล้ว ว่าเขาซื้อ ด้วยเงิน - บุหรี่ส่วนใหญ่เป็นเป็นครั้งคราวเบียร์หรือภาพยนตร์ตั๋ว - เขาได้เตะใหญ่ออกของ ชีวิตไม่เลวถ้าคุณรู้จักดี บางครั้งเขาซื้อหนังสือหนังสือปกอ่อนจากใหม่ขาตั้ง แต่เขาไม่ได้รอบการอ่าน เขาเองก็ยินดีที่จะมีคู่ของหนังสือในห้องพัก แต่อ่านอย่างละเอียดของโซฟีนิตยสารและหนังสือพิมพ์ และในเวลากลางคืนเป็นเวลาที่สนุกสนานที่สุด เพราะเขาผ่าน storekeepers ที่นั่งนอกร้านค้าของพวกเขา เขาสามารถบอกพวกเขาว่าเขาสูง เขาเดินตรง และแม้ว่าเขาได้ไม่พูดมากพวกเขา หรือพวกเขา เขารู้สึกถึงอนุมัติทุกด้าน สองสามคืนเขารู้สึกดีที่เขาข้ามสวนท้ายของค่ำคืน เขาเพียงได้เดินไปมาในย่าน ที่คนรู้จักเขาจากเวลาเขาเป็นเด็กที่เล่น punchball เมื่อมีเกมของมันไป เขาได้เดินไปมา บ้านมาแล้ว และมี undressed เตียง สบายดี
<3>
สำหรับกี่สัปดาห์เขาก็พูดเพียงครั้งเดียวกับนาย Cattanzara และแม้ว่าเครื่องเปลี่ยนได้กล่าวว่า ไม่มีอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับหนังสือ ไม่มีคำถาม ความเงียบของเขาทำจอร์จน้อยไม่สบายใจ สำหรับในขณะที่จอร์จไม่ผ่านหน้าบ้านนาย Cattanzara มีมาก จนกระทั่งคืนหนึ่ง ลืมตัว เขาทาบทามมันจากทิศทางที่แตกต่างกันมากกว่าปกติพระองค์เมื่อพระองค์ ก็เลยเที่ยงคืนแล้ว ถนน ยกเว้นสำหรับหนึ่ง หรือสองคน มีร้าง และจอร์จก็ประหลาดใจเมื่อเห็นนาย Cattanzara ยังคง อ่านหนังสือพิมพ์ของเขา โดยไฟโอเวอร์เฮดหลอดไฟถนน กระแสของเขาจะ หยุดที่การก้ม และพูดคุยกับเขาได้ ไม่แน่ใจว่า w
การแปล กรุณารอสักครู่..
George Stoyonovich was a neighborhood boy who had quit high school on an impulse when he was sixteen, run out of patience, and though he was ashamed every time he went looking for a job, when people asked him if he had finished and he had to say no, he never went back to school. This summer was a hard time for jobs and he had none. Having so much time on his hands, George thought of going to summer school, but the kids in his classes would be too young. He also considered registering in a night high school, only he didn't like the idea of the teachers always telling him what to do. He felt they had not respected him. The result was he stayed off the streets and in his room most of the day. He was close to twenty and had needs with the neighborhood girls, but no money to spend, and he couldn't get more than an occasional few cents because his father was poor, and his sister Sophie, who resembled George, a tall bony girl of twenty-three, earned very little and what she had she kept for herself. Their mother was dead, and Sophie had to take care of the house.
Very early in the morning George's father got up to go to work in a fish market. Sophie left at about eight for her long ride in the subway to a cafeteria in the Bronx. George had his coffee by himself, then hung around in the house. When the house, a five-room railroad flat above a butcher store, got on his nerves he cleaned it up - mopped the floors with a wet mop and put things away. But most of the time he sat in his room. In the afternoons he listened to the ball game. Otherwise he had a couple of old copies of the World Almanac he had bought long ago, and he liked to read in them and also the magazines and newspapers that Sophie brought home, that had been left on the tables in the cafeteria. They were mostly picture magazines about movie stars and sports figures, also usually the News and Mirror. Sophie herself read whatever feel into her hands, although she sometimes read good books.
She once asked George what he did in his room all day and he said he read a lot too.
"Of what besides what I bring home? Do you ever read any worthwhile books?"
"Some," George answered, although he really didn't. He had tried to read a book or two that Sophie had in the house but found he was in no mood for them. Lately he couldn't stand made-up stories, they got on his nerves. He wished he had some hobby to work at - as a kid he was good in carpentry, but where could he work at it? Sometimes during the day he went for walks, but mostly he did his walking after the hot sun had gone down and it was cooler in the streets.
In the evening after supper George left the house and wandered in the neighborhood. During the sultry days some of the storekeepers and their wives sat in chairs on the thick, broken sidewalks in front of the shops, fanning themselves, and George walked past them and the guys hanging out on the candy store corner. A couple of them he had known his whole life, but nobody recognized each other. He had no place special to go, but generally, saving it till the last, he left the neighborhood and walked for blocks till he came to a darkly lit little park with benches and trees and an iron railing, giving it a feeling of privacy. He sat on a bench here, watching the leafy trees and the flowers blooming on the inside of the railing, thinking of a better life for himself. He thought of the jobs he had had since he had quit school - delivery boy, stock clerk, runner, lately working in a factory - and he was dissatisfied with all of them. He felt he should some day like to have a job and live in a private house with a porch, on a street with trees. He wanted to have some dough in his pocket to buy things with, and a girl to go with, so as not to be lonely, especially on Saturday nights. He wanted people to like and respect him. He thought about these things often but mostly when he was alone at night. Around midnight he got up and drifted back to his hot and stony neighborhood.
<2>
One time while on his walk George met Mr. Cattanzara coming home very late from work. He wondered if he was drunk but then could tell he wasn't. Mr. Cattanzara, a stocky, baldheaded man who worked in a change booth on an IRT station, lived on the next block after George's, above a shoe repair store. Nights, during the hot weather, he sat on his stoop in an undershirt, reading the New York Times in the light of the shoemaker's window. He read it from the first page to the last, then went up to sleep. And all the time he was reading the paper, his wife, a fat woman with a white face, leaned out of the window, gazing into the street, her thick white arms folded under her loose breast, on the window ledge.
Once in a while Mr. Cattanzara came home drunk, but it was a quiet drunk. He never made any trouble, only walked stiffly up the street and slowly climbed the stairs into the hall. Though drunk, he looked the same as always, except for his tight walk, the quietness, and that his eyes were wet. George liked Mr. Cattanzara because he remembered him giving him nickels to buy lemon ice with when he was a squirt. Mr. Cattanzara was a different type than those in the neighborhood. He asked different questions than the others when he met you, and he seemed to know that went on in all the newspapers. He read them, as his fat sick wife watched from the window.
"What are you doing with yourself this summer, Goerge?" Mr. Cattanzara asked. "I see you walkin' around at nights."
George felt embarrassed. "I like to walk."
"What are you doin' in the day now?"
"Nothing much just right now. I'm waiting for a job." Since it shamed him to admit he wasn't working, George said, "I'm staying home - but I'm reading a lot to pick up my education."
Mr. Cattanzara looked interested. He mopped his hot face with a red handkerchief.
"What are you readin'?"
George hesitated, then said, "I got a list of books in the library once, and now I'm gonna read them this summer." He felt strange and a little unhappy saying this, but he wanted Mr. Cattanzara to respect him.
"How many books are there on it?"
"I never counted them. Maybe around a hundred."
Mr. Cattanzara whistled though his teeth.
"I figure if I did that," George went on earnestly, "it would help me in my education. I don't mean the kind they give you in high school. I want to know different things than they learn there, if you know what I mean."
The change maker nodded. "Still and all, one hundred books is a pretty big load for one summer."
"It might take longer."
"After you're finished with some, maybe you and I can shoot the breeze about them?" said Mr. Cattanzara.
"When I'm finished," George answered.
Mr. Cattanzara went home and Geroge continued on his walk. After that, though he had the urge to, George did nothing different from usual. He still took his walks at night, ending up in the little park. But one evening the shoemaker on the next block stopped George to say he was a good boy, and Geroge figured that Mr. Cattanzara had told him all about the books he was reading. From the shoemaker it must have gone down the street, because George saw a couple of people smiling kindly at him, though nobody spoke to him personally. He felt a little better around the neighborhood and liked it more, though not so much he would want to live in it for ever. He had never exactly disliked the people in it, yet he had never liked them very much either. It was the fault of the neighborhood. To his surprise, George found out that his father and Sophie knew about his reading too. His father was too shy to say anything about it - he was never much of a talker in his while life - but Sophie was softer to George, and she showed him in other ways she was proud of him.
As the summer went on George felt in a good mood about things. He cleaned the house every day, as a favor to Sophie, and he enjoyed the ball games more. Sophie gave him a buck a week allowance, and though it still wasn't enough and he had to use it carefully, it was a helluva lot better than just having two bits now and then. What he bought with the money - cigarettes mostly an occasional beer or movie ticket - he got a big kick out of. Life wasn't so bad if you knew how to appreciate it. Occasionally he bought a paperback book from the new-stand, but he never got around to reading it, though he was glad to have a couple of books in his room. But he read thoroughly Sophie's magazines and newspapers. And at night was the most enjoyable time, because when he passed the storekeepers sitting outside their stores, he could tell they regarded him highly. He walked erect, and though he did not say much to them, or they to him, he could feel approval on all sides. A couple of nights he felt so good that he skipped the park at the end of the evening. He just wandered in the neighborhood, where people had known him from the time he was a kid playing punchball whenever there was a game of it going; he wandered there, then came home and got undressed for bed, feeling fine.
<3>
For a few weeks he had talked only once with Mr. Cattanzara, and though the change maker had said nothing more about the books, asked no questions, his silence made George a little uneasy. For a while George didn't pass in front of Mr. Cattanzara's house any more, until one night, forgetting himself, he approached it from a different direction than he usually did when he did. It was already past midnight. The street, except for one or two people, was deserted, and George was surprised when he saw Mr. Cattanzara still reading his newspaper by the light of the street lamp overhead. His impulse was to stop at the stoop and talk to him. He wasn't sure w
Very early in the morning George's father got up to go to work in a fish market. Sophie left at about eight for her long ride in the subway to a cafeteria in the Bronx. George had his coffee by himself, then hung around in the house. When the house, a five-room railroad flat above a butcher store, got on his nerves he cleaned it up - mopped the floors with a wet mop and put things away. But most of the time he sat in his room. In the afternoons he listened to the ball game. Otherwise he had a couple of old copies of the World Almanac he had bought long ago, and he liked to read in them and also the magazines and newspapers that Sophie brought home, that had been left on the tables in the cafeteria. They were mostly picture magazines about movie stars and sports figures, also usually the News and Mirror. Sophie herself read whatever feel into her hands, although she sometimes read good books.
She once asked George what he did in his room all day and he said he read a lot too.
"Of what besides what I bring home? Do you ever read any worthwhile books?"
"Some," George answered, although he really didn't. He had tried to read a book or two that Sophie had in the house but found he was in no mood for them. Lately he couldn't stand made-up stories, they got on his nerves. He wished he had some hobby to work at - as a kid he was good in carpentry, but where could he work at it? Sometimes during the day he went for walks, but mostly he did his walking after the hot sun had gone down and it was cooler in the streets.
In the evening after supper George left the house and wandered in the neighborhood. During the sultry days some of the storekeepers and their wives sat in chairs on the thick, broken sidewalks in front of the shops, fanning themselves, and George walked past them and the guys hanging out on the candy store corner. A couple of them he had known his whole life, but nobody recognized each other. He had no place special to go, but generally, saving it till the last, he left the neighborhood and walked for blocks till he came to a darkly lit little park with benches and trees and an iron railing, giving it a feeling of privacy. He sat on a bench here, watching the leafy trees and the flowers blooming on the inside of the railing, thinking of a better life for himself. He thought of the jobs he had had since he had quit school - delivery boy, stock clerk, runner, lately working in a factory - and he was dissatisfied with all of them. He felt he should some day like to have a job and live in a private house with a porch, on a street with trees. He wanted to have some dough in his pocket to buy things with, and a girl to go with, so as not to be lonely, especially on Saturday nights. He wanted people to like and respect him. He thought about these things often but mostly when he was alone at night. Around midnight he got up and drifted back to his hot and stony neighborhood.
<2>
One time while on his walk George met Mr. Cattanzara coming home very late from work. He wondered if he was drunk but then could tell he wasn't. Mr. Cattanzara, a stocky, baldheaded man who worked in a change booth on an IRT station, lived on the next block after George's, above a shoe repair store. Nights, during the hot weather, he sat on his stoop in an undershirt, reading the New York Times in the light of the shoemaker's window. He read it from the first page to the last, then went up to sleep. And all the time he was reading the paper, his wife, a fat woman with a white face, leaned out of the window, gazing into the street, her thick white arms folded under her loose breast, on the window ledge.
Once in a while Mr. Cattanzara came home drunk, but it was a quiet drunk. He never made any trouble, only walked stiffly up the street and slowly climbed the stairs into the hall. Though drunk, he looked the same as always, except for his tight walk, the quietness, and that his eyes were wet. George liked Mr. Cattanzara because he remembered him giving him nickels to buy lemon ice with when he was a squirt. Mr. Cattanzara was a different type than those in the neighborhood. He asked different questions than the others when he met you, and he seemed to know that went on in all the newspapers. He read them, as his fat sick wife watched from the window.
"What are you doing with yourself this summer, Goerge?" Mr. Cattanzara asked. "I see you walkin' around at nights."
George felt embarrassed. "I like to walk."
"What are you doin' in the day now?"
"Nothing much just right now. I'm waiting for a job." Since it shamed him to admit he wasn't working, George said, "I'm staying home - but I'm reading a lot to pick up my education."
Mr. Cattanzara looked interested. He mopped his hot face with a red handkerchief.
"What are you readin'?"
George hesitated, then said, "I got a list of books in the library once, and now I'm gonna read them this summer." He felt strange and a little unhappy saying this, but he wanted Mr. Cattanzara to respect him.
"How many books are there on it?"
"I never counted them. Maybe around a hundred."
Mr. Cattanzara whistled though his teeth.
"I figure if I did that," George went on earnestly, "it would help me in my education. I don't mean the kind they give you in high school. I want to know different things than they learn there, if you know what I mean."
The change maker nodded. "Still and all, one hundred books is a pretty big load for one summer."
"It might take longer."
"After you're finished with some, maybe you and I can shoot the breeze about them?" said Mr. Cattanzara.
"When I'm finished," George answered.
Mr. Cattanzara went home and Geroge continued on his walk. After that, though he had the urge to, George did nothing different from usual. He still took his walks at night, ending up in the little park. But one evening the shoemaker on the next block stopped George to say he was a good boy, and Geroge figured that Mr. Cattanzara had told him all about the books he was reading. From the shoemaker it must have gone down the street, because George saw a couple of people smiling kindly at him, though nobody spoke to him personally. He felt a little better around the neighborhood and liked it more, though not so much he would want to live in it for ever. He had never exactly disliked the people in it, yet he had never liked them very much either. It was the fault of the neighborhood. To his surprise, George found out that his father and Sophie knew about his reading too. His father was too shy to say anything about it - he was never much of a talker in his while life - but Sophie was softer to George, and she showed him in other ways she was proud of him.
As the summer went on George felt in a good mood about things. He cleaned the house every day, as a favor to Sophie, and he enjoyed the ball games more. Sophie gave him a buck a week allowance, and though it still wasn't enough and he had to use it carefully, it was a helluva lot better than just having two bits now and then. What he bought with the money - cigarettes mostly an occasional beer or movie ticket - he got a big kick out of. Life wasn't so bad if you knew how to appreciate it. Occasionally he bought a paperback book from the new-stand, but he never got around to reading it, though he was glad to have a couple of books in his room. But he read thoroughly Sophie's magazines and newspapers. And at night was the most enjoyable time, because when he passed the storekeepers sitting outside their stores, he could tell they regarded him highly. He walked erect, and though he did not say much to them, or they to him, he could feel approval on all sides. A couple of nights he felt so good that he skipped the park at the end of the evening. He just wandered in the neighborhood, where people had known him from the time he was a kid playing punchball whenever there was a game of it going; he wandered there, then came home and got undressed for bed, feeling fine.
<3>
For a few weeks he had talked only once with Mr. Cattanzara, and though the change maker had said nothing more about the books, asked no questions, his silence made George a little uneasy. For a while George didn't pass in front of Mr. Cattanzara's house any more, until one night, forgetting himself, he approached it from a different direction than he usually did when he did. It was already past midnight. The street, except for one or two people, was deserted, and George was surprised when he saw Mr. Cattanzara still reading his newspaper by the light of the street lamp overhead. His impulse was to stop at the stoop and talk to him. He wasn't sure w
การแปล กรุณารอสักครู่..
จอร์จ stoyonovich เป็นเด็กแถวบ้านที่เคยลาออกจากโรงเรียนมัธยมในแรงกระตุ้นเมื่อเขาอายุสิบหก หมดความอดทน และแม้ว่าเขาอายทุกครั้งที่เขาไปมองหางาน เมื่อมีคนถามเขาว่าเขาได้เสร็จสิ้นแล้วและเขาต้องพูดว่า ไม่ เขาไม่เคยกลับไปที่โรงเรียน ฤดูร้อนนี้ เป็นช่วงเวลาที่ยากสำหรับงาน และเขาก็ไม่มี มีเวลามากในมือของเขาจอร์จ คิดว่าการไปโรงเรียนในช่วงฤดูร้อน แต่เด็กในชั้นเรียนของเขาอาจจะเด็กเกินไป ยังพิจารณาที่ลงทะเบียนในคืนที่โรงเรียน เขาแค่ไม่ชอบความคิดของครูมักจะบอกมัน เขารู้สึกว่าพวกเขาไม่ได้เคารพเขา ผลที่ได้คือเขาอยู่ข้างถนน และในห้องของเขามากที่สุดของวัน เขาใกล้จะ ยี่สิบ และมีความต้องการกับเพื่อนบ้านสาวแต่ไม่มีเงินที่จะใช้จ่าย และเขาไม่สามารถได้รับมากกว่าไม่กี่ครั้งคราวเซนต์เพราะพ่อของเขาเป็นคนยากจน และน้องสาวของเขาโซฟี ที่เหมือนจอร์จ สาวกระดูกสูง 23 มีรายได้น้อยมาก และสิ่งที่เธอได้เก็บเธอไว้คนเดียว แม่ของเขาตาย และโซฟี ต้องดูแลบ้าน
เช้ามากจอร์จ พ่อตื่นไปทำงานในตลาดปลาโซฟีไปประมาณแปดสำหรับการนั่งยาวของเธอในรถไฟใต้ดินที่โรงอาหารในบรองซ์ จอร์จ มีกาแฟของเขาเอง แล้วแขวนรอบๆบ้าน เมื่อบ้าน ห้าห้องรถไฟแบนข้างบนร้านเขียง มีเส้นประสาทของเขาเขาทำความสะอาด - ถูพื้นด้วยผ้าเปียกและปล่อยวางทุกอย่าง แต่ส่วนใหญ่เวลาเขานั่งอยู่ในห้องของเขา ในช่วงบ่าย เขาฟังเกมลูกบอลมิฉะนั้น เขามีคู่ของเล่มเก่า ๆของโลกปูมที่เพิ่งซื้อมาไม่นาน และเขาชอบที่จะอ่านพวกเขาและยังมีนิตยสารและหนังสือพิมพ์ที่โซฟีนำบ้านที่ถูกทิ้งไว้บนโต๊ะในโรงอาหาร ส่วนใหญ่ภาพนิตยสารเกี่ยวกับดาวภาพยนตร์และกีฬาตัวเลขยังปกติข่าวและกระจก โซฟีเองอ่านอะไรก็ตามที่รู้สึกในมือของเธอถึงแม้ว่าบางครั้งเธออ่านหนังสือที่ดี
เธอเคยถามจอร์จ สิ่งที่เขาทำอยู่ในห้องทั้งวัน เขาบอกว่าเขาอ่านมากเหมือนกัน
" อะไรนอกจากที่ผมพากลับบ้าน คุณเคยอ่านหนังสือที่คุ้มค่า ?
" บาง " จอร์จตอบ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ เขาก็พยายามที่จะอ่านหนังสือหรือสองที่โซฟีได้ในบ้าน แต่ก็พบว่าเขาอยู่ในอารมณ์สำหรับพวกเขาเค้าทนไม่ได้แต่งเรื่อง พวกเขามีประสาทของเขา เขาปรารถนาที่เขามีงานอดิเรกบางอย่างที่จะทำงานที่เป็นเด็กเขาเก่งในงาน แต่ที่เขาทำมัน ? บางครั้งในระหว่างวันเขาไปเดินเล่น แต่ส่วนใหญ่เขาเดินของเขาหลังจากดวงอาทิตย์ได้ไปลงและมันก็เย็นอยู่ในถนน
ในตอนเย็นหลังอาหารค่ำ จอร์จ ออกจากบ้าน เดินในบ้านในวันที่ร้อนอบอ้าวบางส่วนของ storekeepers และภรรยาของพวกเขานั่งอยู่ในเก้าอี้ที่หนาแตกทางเท้าในด้านหน้าของร้านค้า พัดตัวเองและจอร์จเดินผ่านและคนแขวนออกในร้านขนมที่มุม คู่ของพวกเขา เขารู้ว่าชีวิตของเขา แต่ไม่มีใครที่รู้จักกัน เขามีสถานที่พิเศษไป แต่โดยทั่วไปแล้ว ประหยัดจนสุดท้ายเขาออกจากบ้านและเดินสำหรับบล็อกจนเขามามืด ๆสว่างน้อยสวนสาธารณะกับม้านั่งและต้นไม้และรั้วเหล็ก ให้ความรู้สึกของความเป็นส่วนตัว เขานั่งอยู่บนม้านั่งนี่ ดูต้นไม้ ใบ และดอกบานในราว คิดถึงชีวิตที่ดีกว่าสำหรับตัวเอง เขาคิดว่างานเค้ามีตั้งแต่เขาออกจากโรงเรียน เด็ก จัดส่ง พนักงานสต็อกนักวิ่ง ช่วงนี้ทำงานในโรงงาน - และเขาไม่พอใจกับทั้งหมดของพวกเขา เขารู้สึกว่าเขาควรจะบางวันเหมือนจะทำงานและอาศัยอยู่ในบ้านส่วนตัว มีระเบียง บนถนนกับต้นไม้ เขาต้องการที่จะมีแป้งในกระเป๋าซื้อของกับผู้หญิงไปด้วย เพื่อไม่ให้เหงา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในคืน วันเสาร์ เขาต้องการให้คนชอบและเคารพเขาเขาคิดว่าเรื่องพวกนี้บ่อย แต่ส่วนใหญ่เมื่อเขาอยู่คนเดียวตอนกลางคืน ประมาณเที่ยงคืน เขาลุกขึ้น และลอยกลับร้อน และบ้านหิน
< 2 >
เวลาหนึ่งในขณะที่เขาเดิน จอร์จ เจอคุณ cattanzara กลับบ้านดึกมาก จากงาน เขาสงสัยว่าเขาเมา แต่ก็สามารถบอกได้ว่า เขาไม่ได้เป็น คุณ cattanzara , อ้วนเตี้ย baldheaded , คนที่ทำงานในบูธเปลี่ยนบน IRT สถานีอาศัยอยู่ในบล็อกถัดไปหลังจากจอร์จ เหนือรองเท้าซ่อมร้าน คืน ช่วงอากาศร้อน เขานั่งอยู่บนลงในเสื้อกล้ามอ่านนิวยอร์กไทม์สในแสงจากหน้าต่างของช่างทำรองเท้า เขาอ่านจากหน้าแรกกับสุดท้าย แล้วขึ้นไปนอน และทุกครั้งที่เขาอ่านกระดาษ , ภรรยา , ผู้หญิงอ้วนมีใบหน้าขาว ชะโงกหน้าออกมาจากหน้าต่างจ้องเข้าไปในถนน แขนขาวของเธอหนาพับภายใต้เต้านมเอง บนขอบหน้าต่าง
เมื่อในขณะที่คุณ cattanzara เมาที่บ้าน แต่มันเมาแล้วเงียบ เขาไม่เคยมีปัญหา แค่เดินตัวแข็งขึ้นถนนและค่อยๆปีนบันไดเข้าไปในฮอลล์ แต่เมา เขาดูก็เหมือนเดิม ยกเว้นเดินของเขาแน่น ความสงบ และตาของเขาก็เปียกจอร์จ ชอบคุณ cattanzara เพราะเขาจำได้ว่าเขาให้เขา nickels ซื้อมะนาวกับตอนที่เขานิดหน่อย นาย cattanzara เป็นชนิดที่แตกต่างกันกว่าผู้ที่อยู่ในย่าน เขาถามคำถามที่แตกต่างกว่าคนอื่น เมื่อเขาเจอเธอ และดูเหมือนเขาจะรู้ไปทุกฉบับ เขาอ่านมันเป็นภรรยาป่วยอ้วน ดูจากหน้าต่าง
" คุณจะทำอะไรกับตัวเอง หน้าร้อนนี้ goerge ? " นาย cattanzara ถาม " ผมเห็นคุณเดินไปรอบ ๆในคืน "
จอร์จรู้สึกอาย” ฉันชอบที่จะเดิน . "
" คุณกำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้ ?
" ไม่มีอะไรมาก แค่ตอนนี้ ผมรอ งาน " เพราะมันทำให้เขายอมรับ เขาไม่ได้ทำงาน , จอร์จกล่าวว่า " ผมจะอยู่บ้าน แต่ผมอ่านมากเพื่อรับการศึกษาของฉัน . "
คุณcattanzara ดูสนใจ เขาถูใบหน้าของเขาร้อนกับผ้าเช็ดหน้าสีแดง
" คุณอ่านหนังสือ ?
จอร์จ ลังเล แล้วกล่าวว่า " ผมมีรายชื่อหนังสือที่ห้องสมุดอีกครั้ง และตอนนี้ฉันจะอ่านพวกเขาในฤดูร้อนนี้ " เขารู้สึกแปลกและไม่ค่อยพอใจนะ แต่เขาต้องการให้คุณ cattanzara เคารพเขา .
" มีหนังสือเกี่ยวกับมัน ?
" ผมไม่เคยนับเลย อาจจะประมาณร้อย"
คุณ cattanzara เป่าปากแม้ว่าฟันของเขา .
" ฉันคิดว่าถ้าฉันทำแบบนั้น " จอร์จไปอย่างจริงจัง มันก็ช่วยให้ฉันในการศึกษาของฉัน ผมไม่ได้หมายถึงประเภทที่พวกเขาให้คุณในโรงเรียนมัธยม ฉันต้องการที่จะรู้ว่าสิ่งที่แตกต่างกว่าที่พวกเขาเรียนรู้ที่นั่น ถ้าคุณรู้ว่าสิ่งที่ฉันหมายถึง "
เปลี่ยนเครื่องพยักหน้า " ยังคงที่และทั้งหมดหนึ่งร้อยหนังสือเป็นโหลดใหญ่สวยหน้าร้อน "
"
" มันอาจใช้เวลานานกว่า" หลังจากที่เธอเสร็จ บางทีคุณและฉันสามารถรับลมเย็นๆ เกี่ยวกับพวกเขา ? กล่าวว่า นาย cattanzara .
" เมื่อฉันเสร็จ " จอร์จตอบ
คุณ cattanzara กลับบ้าน และจอร์จ อย่างต่อเนื่องในการเดินของเขา หลังจากนั้น แม้ว่าเขาจะได้กระตุ้นให้ จอร์จ ก็ไม่มีอะไรแตกต่างจากปกติ เขายังคงเดินของเขาในเวลากลางคืนที่สิ้นสุดขึ้นในสวนสาธารณะเล็ก ๆน้อย ๆแต่ในเย็นวันหนึ่งช่างทำรองเท้าในบล็อกถัดไปหยุดจอร์จบอกว่าเขาเป็นเด็กดี และจอร์จ คิดว่าคุณ cattanzara ได้บอกเขาเกี่ยวกับหนังสือที่เขากำลังอ่าน จากรองเท้ามันต้องลงไปที่ถนน เพราะจอร์จเห็นสองคนยิ้มอ่อนโยนที่เขาไม่เคยพูดกับเขาเป็นการส่วนตัว เขารู้สึกว่าดีขึ้นเล็กน้อยรอบ ๆละแวก และชอบมันมากแม้ว่าจะไม่ได้มาก เขาต้องการที่จะอยู่ในนั้นตลอดไป เขาไม่เคยว่าไม่ชอบคน เอง แต่เขาไม่เคยชอบเค้ามากเหมือนกัน มันเป็นความผิดของละแวกนี้ ที่แปลกใจของเขา จอร์จพบว่าพ่อของเขาและโซฟีรู้เรื่องการอ่านของเขาเหมือนกันพ่อของเขาอายเกินกว่าจะพูดอะไรเกี่ยวกับมัน - เขาไม่เคยพูดมากอะไรในชีวิตของเขาในขณะที่แต่โซฟีก็เบาไป จอร์จ เธอพบเขาในวิธีอื่น ๆ เธอภูมิใจในตัวเขา
เป็นฤดูร้อนไปจอร์จรู้สึกอารมณ์ดีเรื่องอะไร เขาทำความสะอาดบ้านทุกวัน ขอร้องให้โซฟีและเขาสนุกกับเกมส์บอลมากขึ้น โซฟีให้เขาเจ้าชู้สัปดาห์เบี้ยเลี้ยงและแม้ว่า จะยังไม่เพียงพอ และเขาได้ใช้มันอย่างรอบคอบเป็นหัวราน้ำดีกว่าแค่สองแล้ว อะไรที่เขาซื้อด้วยเงิน - บุหรี่ส่วนใหญ่เบียร์เป็นครั้งคราว หรือ บัตรชมภาพยนตร์ - เขามีเตะใหญ่ออกจาก ชีวิตไม่ได้แย่ ถ้าคุณรู้วิธีที่จะชื่นชมมัน บางครั้งเขาซื้อหนังสือปกอ่อนจากยืนใหม่ แต่เขาไม่เคยได้รอบที่จะอ่านมันแม้ว่าเขาจะดีใจที่มีคู่ของหนังสือในห้องของเขา แต่เขาอ่านอย่างละเอียดของโซฟี นิตยสารและหนังสือพิมพ์ และเวลากลางคืนเป็นเวลาที่สนุกที่สุด เพราะเมื่อเขาผ่าน storekeepers นั่งนอกร้าน เขาสามารถบอกพวกเขายกย่องเขาอย่างสูง เขาเดินตรง และแม้ว่าเขาไม่ได้พูดอะไรมากกับพวกเขา หรือ พวก เขารู้สึก อนุมัติทุกด้านสองคืนแล้วเขารู้สึกดี เขาต้องข้ามไปสวนสาธารณะที่ส่วนท้ายของตอนเย็น เขาแค่เดินในละแวกที่ผู้คนรู้จักเขาตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก เล่น punchball ทุกครั้งที่มีเกมของมันไป เขาก็ไปที่นั่น แล้วกลับมาบ้านแล้วก็ถอดเสื้อผ้าเข้านอน รู้สึกดี
< 3 >
สำหรับสองสามสัปดาห์ เขาได้พูดคุยกับ คุณ cattanzara เพียงครั้งเดียว ,และแม้ว่า เปลี่ยนเครื่องได้กล่าวว่าไม่มีอะไรเกี่ยวกับหนังสือ ถามไม่ต้องถาม ความเงียบของเขาทำให้จอร์จ ไม่สบายใจนิดหน่อย สักพัก จอร์จ ไม่ได้ตัดหน้าคุณ cattanzara บ้านอีกเลย จนกระทั่งวันหนึ่ง ลืมเขา เขาก็จากทิศทางที่แตกต่างกันกว่าที่เขามักจะทำเมื่อเขาทำ มันเลยเที่ยงคืนไปแล้ว ถนน , ยกเว้นสำหรับหนึ่งหรือสองคนถูกทิ้งร้างและจอร์จตกใจเมื่อเขาเห็นคุณ cattanzara ยังคงอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยแสงของโคมไฟถนนเหนือศีรษะ แรงกระตุ้นของเขาไปหยุดที่ยอมคุยกับเขา เขาไม่แน่ใจว่า .
เช้ามากจอร์จ พ่อตื่นไปทำงานในตลาดปลาโซฟีไปประมาณแปดสำหรับการนั่งยาวของเธอในรถไฟใต้ดินที่โรงอาหารในบรองซ์ จอร์จ มีกาแฟของเขาเอง แล้วแขวนรอบๆบ้าน เมื่อบ้าน ห้าห้องรถไฟแบนข้างบนร้านเขียง มีเส้นประสาทของเขาเขาทำความสะอาด - ถูพื้นด้วยผ้าเปียกและปล่อยวางทุกอย่าง แต่ส่วนใหญ่เวลาเขานั่งอยู่ในห้องของเขา ในช่วงบ่าย เขาฟังเกมลูกบอลมิฉะนั้น เขามีคู่ของเล่มเก่า ๆของโลกปูมที่เพิ่งซื้อมาไม่นาน และเขาชอบที่จะอ่านพวกเขาและยังมีนิตยสารและหนังสือพิมพ์ที่โซฟีนำบ้านที่ถูกทิ้งไว้บนโต๊ะในโรงอาหาร ส่วนใหญ่ภาพนิตยสารเกี่ยวกับดาวภาพยนตร์และกีฬาตัวเลขยังปกติข่าวและกระจก โซฟีเองอ่านอะไรก็ตามที่รู้สึกในมือของเธอถึงแม้ว่าบางครั้งเธออ่านหนังสือที่ดี
เธอเคยถามจอร์จ สิ่งที่เขาทำอยู่ในห้องทั้งวัน เขาบอกว่าเขาอ่านมากเหมือนกัน
" อะไรนอกจากที่ผมพากลับบ้าน คุณเคยอ่านหนังสือที่คุ้มค่า ?
" บาง " จอร์จตอบ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ เขาก็พยายามที่จะอ่านหนังสือหรือสองที่โซฟีได้ในบ้าน แต่ก็พบว่าเขาอยู่ในอารมณ์สำหรับพวกเขาเค้าทนไม่ได้แต่งเรื่อง พวกเขามีประสาทของเขา เขาปรารถนาที่เขามีงานอดิเรกบางอย่างที่จะทำงานที่เป็นเด็กเขาเก่งในงาน แต่ที่เขาทำมัน ? บางครั้งในระหว่างวันเขาไปเดินเล่น แต่ส่วนใหญ่เขาเดินของเขาหลังจากดวงอาทิตย์ได้ไปลงและมันก็เย็นอยู่ในถนน
ในตอนเย็นหลังอาหารค่ำ จอร์จ ออกจากบ้าน เดินในบ้านในวันที่ร้อนอบอ้าวบางส่วนของ storekeepers และภรรยาของพวกเขานั่งอยู่ในเก้าอี้ที่หนาแตกทางเท้าในด้านหน้าของร้านค้า พัดตัวเองและจอร์จเดินผ่านและคนแขวนออกในร้านขนมที่มุม คู่ของพวกเขา เขารู้ว่าชีวิตของเขา แต่ไม่มีใครที่รู้จักกัน เขามีสถานที่พิเศษไป แต่โดยทั่วไปแล้ว ประหยัดจนสุดท้ายเขาออกจากบ้านและเดินสำหรับบล็อกจนเขามามืด ๆสว่างน้อยสวนสาธารณะกับม้านั่งและต้นไม้และรั้วเหล็ก ให้ความรู้สึกของความเป็นส่วนตัว เขานั่งอยู่บนม้านั่งนี่ ดูต้นไม้ ใบ และดอกบานในราว คิดถึงชีวิตที่ดีกว่าสำหรับตัวเอง เขาคิดว่างานเค้ามีตั้งแต่เขาออกจากโรงเรียน เด็ก จัดส่ง พนักงานสต็อกนักวิ่ง ช่วงนี้ทำงานในโรงงาน - และเขาไม่พอใจกับทั้งหมดของพวกเขา เขารู้สึกว่าเขาควรจะบางวันเหมือนจะทำงานและอาศัยอยู่ในบ้านส่วนตัว มีระเบียง บนถนนกับต้นไม้ เขาต้องการที่จะมีแป้งในกระเป๋าซื้อของกับผู้หญิงไปด้วย เพื่อไม่ให้เหงา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในคืน วันเสาร์ เขาต้องการให้คนชอบและเคารพเขาเขาคิดว่าเรื่องพวกนี้บ่อย แต่ส่วนใหญ่เมื่อเขาอยู่คนเดียวตอนกลางคืน ประมาณเที่ยงคืน เขาลุกขึ้น และลอยกลับร้อน และบ้านหิน
< 2 >
เวลาหนึ่งในขณะที่เขาเดิน จอร์จ เจอคุณ cattanzara กลับบ้านดึกมาก จากงาน เขาสงสัยว่าเขาเมา แต่ก็สามารถบอกได้ว่า เขาไม่ได้เป็น คุณ cattanzara , อ้วนเตี้ย baldheaded , คนที่ทำงานในบูธเปลี่ยนบน IRT สถานีอาศัยอยู่ในบล็อกถัดไปหลังจากจอร์จ เหนือรองเท้าซ่อมร้าน คืน ช่วงอากาศร้อน เขานั่งอยู่บนลงในเสื้อกล้ามอ่านนิวยอร์กไทม์สในแสงจากหน้าต่างของช่างทำรองเท้า เขาอ่านจากหน้าแรกกับสุดท้าย แล้วขึ้นไปนอน และทุกครั้งที่เขาอ่านกระดาษ , ภรรยา , ผู้หญิงอ้วนมีใบหน้าขาว ชะโงกหน้าออกมาจากหน้าต่างจ้องเข้าไปในถนน แขนขาวของเธอหนาพับภายใต้เต้านมเอง บนขอบหน้าต่าง
เมื่อในขณะที่คุณ cattanzara เมาที่บ้าน แต่มันเมาแล้วเงียบ เขาไม่เคยมีปัญหา แค่เดินตัวแข็งขึ้นถนนและค่อยๆปีนบันไดเข้าไปในฮอลล์ แต่เมา เขาดูก็เหมือนเดิม ยกเว้นเดินของเขาแน่น ความสงบ และตาของเขาก็เปียกจอร์จ ชอบคุณ cattanzara เพราะเขาจำได้ว่าเขาให้เขา nickels ซื้อมะนาวกับตอนที่เขานิดหน่อย นาย cattanzara เป็นชนิดที่แตกต่างกันกว่าผู้ที่อยู่ในย่าน เขาถามคำถามที่แตกต่างกว่าคนอื่น เมื่อเขาเจอเธอ และดูเหมือนเขาจะรู้ไปทุกฉบับ เขาอ่านมันเป็นภรรยาป่วยอ้วน ดูจากหน้าต่าง
" คุณจะทำอะไรกับตัวเอง หน้าร้อนนี้ goerge ? " นาย cattanzara ถาม " ผมเห็นคุณเดินไปรอบ ๆในคืน "
จอร์จรู้สึกอาย” ฉันชอบที่จะเดิน . "
" คุณกำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้ ?
" ไม่มีอะไรมาก แค่ตอนนี้ ผมรอ งาน " เพราะมันทำให้เขายอมรับ เขาไม่ได้ทำงาน , จอร์จกล่าวว่า " ผมจะอยู่บ้าน แต่ผมอ่านมากเพื่อรับการศึกษาของฉัน . "
คุณcattanzara ดูสนใจ เขาถูใบหน้าของเขาร้อนกับผ้าเช็ดหน้าสีแดง
" คุณอ่านหนังสือ ?
จอร์จ ลังเล แล้วกล่าวว่า " ผมมีรายชื่อหนังสือที่ห้องสมุดอีกครั้ง และตอนนี้ฉันจะอ่านพวกเขาในฤดูร้อนนี้ " เขารู้สึกแปลกและไม่ค่อยพอใจนะ แต่เขาต้องการให้คุณ cattanzara เคารพเขา .
" มีหนังสือเกี่ยวกับมัน ?
" ผมไม่เคยนับเลย อาจจะประมาณร้อย"
คุณ cattanzara เป่าปากแม้ว่าฟันของเขา .
" ฉันคิดว่าถ้าฉันทำแบบนั้น " จอร์จไปอย่างจริงจัง มันก็ช่วยให้ฉันในการศึกษาของฉัน ผมไม่ได้หมายถึงประเภทที่พวกเขาให้คุณในโรงเรียนมัธยม ฉันต้องการที่จะรู้ว่าสิ่งที่แตกต่างกว่าที่พวกเขาเรียนรู้ที่นั่น ถ้าคุณรู้ว่าสิ่งที่ฉันหมายถึง "
เปลี่ยนเครื่องพยักหน้า " ยังคงที่และทั้งหมดหนึ่งร้อยหนังสือเป็นโหลดใหญ่สวยหน้าร้อน "
"
" มันอาจใช้เวลานานกว่า" หลังจากที่เธอเสร็จ บางทีคุณและฉันสามารถรับลมเย็นๆ เกี่ยวกับพวกเขา ? กล่าวว่า นาย cattanzara .
" เมื่อฉันเสร็จ " จอร์จตอบ
คุณ cattanzara กลับบ้าน และจอร์จ อย่างต่อเนื่องในการเดินของเขา หลังจากนั้น แม้ว่าเขาจะได้กระตุ้นให้ จอร์จ ก็ไม่มีอะไรแตกต่างจากปกติ เขายังคงเดินของเขาในเวลากลางคืนที่สิ้นสุดขึ้นในสวนสาธารณะเล็ก ๆน้อย ๆแต่ในเย็นวันหนึ่งช่างทำรองเท้าในบล็อกถัดไปหยุดจอร์จบอกว่าเขาเป็นเด็กดี และจอร์จ คิดว่าคุณ cattanzara ได้บอกเขาเกี่ยวกับหนังสือที่เขากำลังอ่าน จากรองเท้ามันต้องลงไปที่ถนน เพราะจอร์จเห็นสองคนยิ้มอ่อนโยนที่เขาไม่เคยพูดกับเขาเป็นการส่วนตัว เขารู้สึกว่าดีขึ้นเล็กน้อยรอบ ๆละแวก และชอบมันมากแม้ว่าจะไม่ได้มาก เขาต้องการที่จะอยู่ในนั้นตลอดไป เขาไม่เคยว่าไม่ชอบคน เอง แต่เขาไม่เคยชอบเค้ามากเหมือนกัน มันเป็นความผิดของละแวกนี้ ที่แปลกใจของเขา จอร์จพบว่าพ่อของเขาและโซฟีรู้เรื่องการอ่านของเขาเหมือนกันพ่อของเขาอายเกินกว่าจะพูดอะไรเกี่ยวกับมัน - เขาไม่เคยพูดมากอะไรในชีวิตของเขาในขณะที่แต่โซฟีก็เบาไป จอร์จ เธอพบเขาในวิธีอื่น ๆ เธอภูมิใจในตัวเขา
เป็นฤดูร้อนไปจอร์จรู้สึกอารมณ์ดีเรื่องอะไร เขาทำความสะอาดบ้านทุกวัน ขอร้องให้โซฟีและเขาสนุกกับเกมส์บอลมากขึ้น โซฟีให้เขาเจ้าชู้สัปดาห์เบี้ยเลี้ยงและแม้ว่า จะยังไม่เพียงพอ และเขาได้ใช้มันอย่างรอบคอบเป็นหัวราน้ำดีกว่าแค่สองแล้ว อะไรที่เขาซื้อด้วยเงิน - บุหรี่ส่วนใหญ่เบียร์เป็นครั้งคราว หรือ บัตรชมภาพยนตร์ - เขามีเตะใหญ่ออกจาก ชีวิตไม่ได้แย่ ถ้าคุณรู้วิธีที่จะชื่นชมมัน บางครั้งเขาซื้อหนังสือปกอ่อนจากยืนใหม่ แต่เขาไม่เคยได้รอบที่จะอ่านมันแม้ว่าเขาจะดีใจที่มีคู่ของหนังสือในห้องของเขา แต่เขาอ่านอย่างละเอียดของโซฟี นิตยสารและหนังสือพิมพ์ และเวลากลางคืนเป็นเวลาที่สนุกที่สุด เพราะเมื่อเขาผ่าน storekeepers นั่งนอกร้าน เขาสามารถบอกพวกเขายกย่องเขาอย่างสูง เขาเดินตรง และแม้ว่าเขาไม่ได้พูดอะไรมากกับพวกเขา หรือ พวก เขารู้สึก อนุมัติทุกด้านสองคืนแล้วเขารู้สึกดี เขาต้องข้ามไปสวนสาธารณะที่ส่วนท้ายของตอนเย็น เขาแค่เดินในละแวกที่ผู้คนรู้จักเขาตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก เล่น punchball ทุกครั้งที่มีเกมของมันไป เขาก็ไปที่นั่น แล้วกลับมาบ้านแล้วก็ถอดเสื้อผ้าเข้านอน รู้สึกดี
< 3 >
สำหรับสองสามสัปดาห์ เขาได้พูดคุยกับ คุณ cattanzara เพียงครั้งเดียว ,และแม้ว่า เปลี่ยนเครื่องได้กล่าวว่าไม่มีอะไรเกี่ยวกับหนังสือ ถามไม่ต้องถาม ความเงียบของเขาทำให้จอร์จ ไม่สบายใจนิดหน่อย สักพัก จอร์จ ไม่ได้ตัดหน้าคุณ cattanzara บ้านอีกเลย จนกระทั่งวันหนึ่ง ลืมเขา เขาก็จากทิศทางที่แตกต่างกันกว่าที่เขามักจะทำเมื่อเขาทำ มันเลยเที่ยงคืนไปแล้ว ถนน , ยกเว้นสำหรับหนึ่งหรือสองคนถูกทิ้งร้างและจอร์จตกใจเมื่อเขาเห็นคุณ cattanzara ยังคงอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยแสงของโคมไฟถนนเหนือศีรษะ แรงกระตุ้นของเขาไปหยุดที่ยอมคุยกับเขา เขาไม่แน่ใจว่า .
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- กำลังรอใคร
- What is your job name?
- คุณชอบมัยสำหรับของขวัญ
- What Does Dog And Cat Meat Taste Like?
- ฉันจะดื่มกินคุณ
- แนะนำ
- i do success
- ฉันไม่มีอะไรทำ
- oh i am good that's mylove thx:) babe
- โสด
- why both same manager?
- i do ever success
- i'll love you again , or not
- กระดาษ
- มหาวิทยาลัยของฉันมีกิจกรรมให้นักศึกษาปีแ
- ฉันยังไม่ได้อาบน้ำ
- ไอศกรีมรสรวม
- organism
- เรียนรู้งานและคอยถามพี่เลี้ยงเกี่ยวระบบก
- เฉย เฉย
- ฟังคุณร้องเพลง
- อยากได้ยินเสียงคุณ
- currency exchange
- surprised
