- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Regretby Kate ChopinMamzelle Auréli
Regret
by Kate Chopin
Mamzelle Aurélie possessed a good strong figure, ruddy cheeks, hair that was changing from brown to gray, and a determined eye. She wore a man's hat about the farm, and an old blue army overcoat when it was cold, and sometimes topboots.
Mamzelle Aurélie had never thought of marrying. She had never been in love. At the age of twenty she had received a proposal, which she had promptly declined, and at the age of fifty she had not yet lived to regret it.
So she was quite alone in the world, except for her dog Ponto, and the negroes who lived in her cabins and worked her crops, and the fowls, a few cows, a couple of mules, her gun (with which she shot chicken-hawks), and her religion.
One morning Mamzelle Aurélie stood upon her gallery, contemplating, with arms akimbo, a small band of very small children who, to all intents and purposes, might have fallen from the clouds, so unexpected and bewildering was their coming, and so unwelcome. They were the children of her nearest neighbor, Odile, who was not such a near neighbor, after all.
The young woman had appeared but five minutes before, accompanied by these four children. In her arms she carried little Elodie; she dragged Ti Nomme by an unwilling hand; while Marcéline and Marcélette followed with irresolute steps.
Her face was red and disfigured from tears and excitement. She had been summoned to a neighboring parish by the dangerous illness of her mother; her husband was away in Texas--it seemed to her a million miles away; and Valsin was waiting with the mule-cart to drive her to the station.
"It's no question, Mamzelle Aurélie; you jus' got to keep those youngsters fo' me tell I come back. Dieu sait, I would n' botha you with 'em if it was any otha way to do! Make 'em mine you, Mamzelle Aurélie; don' spare 'em. Me, there, I'm half crazy between the chil'ren, an' Léon not home, an' maybe not even to fine po' maman alive encore!"--a harrowing possibility which drove Odile to take a final hasty and convulsive leave of her disconsolate family.
She left them crowded into the narrow strip of shade on the porch of the long, low house; the white sunlight was beating in on the white old boards; some chickens were scratching in the grass at the foot of the steps, and one had boldly mounted, and was stepping heavily, solemnly, and aimlessly across the gallery. There was a pleasant odor of pinks in the air, and the sound of negroes' laughter was coming across the flowering cotton-field.
Mamzelle Aurélie stood contemplating the children. She looked with a critical eye upon Marcéline, who had been left staggering beneath the weight of the chubby Elodie. She surveyed with the same calculating air Marcélette mingling her silent tears with the audible grief and rebellion of Ti Nomme. During those few contemplative moments she was collecting herself, determining upon a line of action which should be identical with a line of duty. She began by feeding them.
If Mamzelle Aurélie's responsibilities might have begun and ended there, they could easily have been dismissed; for her larder was amply provided against an emergency of this nature. But little children are not little pigs; they require and demand attentions which were wholly unexpected by Mamzelle Aurélie, and which she was ill prepared to give.
She was, indeed, very inapt in her management of Odile's children during the first few days. How could she know that Marcélette always wept when spoken to in a loud and commanding tone of voice? It was a peculiarity of Marcélette's. She became acquainted with Ti Nomme's passion for flowers only when he had plucked all the choicest gardenias and pinks for the apparent purpose of critically studying their botanical construction.
" 'Tain't enough to tell 'im, Mamzelle Aurélie," Marcéline instructed her; "you got to tie 'im in a chair. It's w'at maman all time do w'en he's bad: she tie 'im in a chair." The chair in which Mamzelle Aurélie tied Ti Nomme was roomy and comfortable, and he seized the opportunity to take a nap in it, the afternoon being warm.
At night, when she ordered them one and all to bed as she would have shooed the chickens into the hen-house, they stayed uncomprehending before her. What about the little white nightgowns that had to be taken from the pillow-slip in which they were brought over, and shaken by some strong hand till they snapped like ox-whips? What about the tub of water which had to be brought and set in the middle of the floor, in which the little tired, dusty, sunbrowned feet had every one to be washed sweet and clean? And it made Marcéline and Marcélette laugh merrily--the idea that Mamzelle Aurélie should for a moment have believed that Ti Nomme could fall asleep without being told the story of Croque-mitaine or Loup-garou, or both; or that Elodie could fall asleep at all without being rocked and sung to.
"I tell you, Aunt Ruby," Mamzelle Aurélie informed her cook in confidence; "me, I'd rather manage a dozen plantation' than fo' chil'ren. It's terrassent! Bonté! Don't talk to me about chil'ren!"
" 'Tain' ispected sich as you would know airy thing 'bout 'em, Mamzelle Aurélie. I see dat plainly yistiddy w'en I spy dat li'le chile playin' wid yo' baskit o' keys. You don' know dat makes chillun grow up hard-headed, to play wid keys? Des like it make 'em teeth hard to look in a lookin'-glass. Them's the things you got to know in the raisin' an' manigement o' chillun."
Mamzelle Aurélie certainly did not pretend or aspire to such subtle and far- reaching knowledge on the subject as Aunt Ruby possessed, who had "raised five an' bared (buried) six" in her day. She was glad enough to learn a few little mother-tricks to serve the moment's need.
Ti Nomme's sticky fingers compelled her to unearth white aprons that she had not worn for years, and she had to accustom herself to his moist kisses--the expressions of an affectionate and exuberant nature. She got down her sewing-basket, which she seldom used, from the top shelf of the armoire, and placed it within the ready and easy reach which torn slips and buttonless waists demanded. It took her some days to become accustomed to the laughing, the crying, the chattering that echoed through the house and around it all day long. And it was not the first or the second night that she could sleep comfortably with little Elodie's hot, plump body pressed close against her, and the little one's warm breath beating her cheek like the fanning of a bird's wing.
But at the end of two weeks Mamzelle Aurélie had grown quite used to these things, and she no longer complained.
It was also at the end of two weeks that Mamzelle Aurélie, one evening, looking away toward the crib where the cattle were being fed, saw Valsin's blue cart turning the bend of the road. Odile sat beside the mulatto, upright and alert. As they drew near, the young woman's beaming face indicated that her homecoming was a happy one.
But this coming, unannounced and unexpected, threw Mamzelle Aurélie into a flutter that was almost agitation. The children had to be gathered. Where was Ti Nomme? Yonder in the shed, putting an edge on his knife at the grindstone. And Marcéline and Marcélette? Cutting and fashioning doll-rags in the corner of the gallery. As for Elodie, she was safe enough in Mamzelle Aurélie's arms; and she had screamed with delight at sight of the familiar blue cart which was bringing her mother back to her.
The excitement was all over, and they were gone. How still it was when they were gone! Mamzelle Aurélie stood upon the gallery, looking and listening. She could no longer see the cart; the red sunset and the blue-gray twilight had together flung a purple mist across the fields and road that hid it from her view. She could no longer hear the wheezing and creaking of its wheels. But she could still faintly hear the shrill, glad voices of the children.
She turned into the house. There was much work awaiting her, for the children had left a sad disorder behind them; but she did not at once set about the task of righting it. Mamzelle Aurélie seated herself beside the table. She gave one slow glance through the room, into which the evening shadows were creeping and deepening around her solitary figure. She let her head fall down upon her bended arm, and began to cry. Oh, but she cried! Not softly, as women often do. She cried like a man, with sobs that seemed to tear her very soul. She did not notice Ponto licking her hand.
Kate Chopin wrote "Regret" on September 17, 1894. It was first published in Century in May 1895. It was reprinted in Chopin's second volume of short stories, A Night in Acadie (1897).
You can find extensive, accurate information about Kate Chopin's stories and novels as well as about her life at the Kate Chopin International Society website:
http://www.KateChopin.org
by Kate Chopin
Mamzelle Aurélie possessed a good strong figure, ruddy cheeks, hair that was changing from brown to gray, and a determined eye. She wore a man's hat about the farm, and an old blue army overcoat when it was cold, and sometimes topboots.
Mamzelle Aurélie had never thought of marrying. She had never been in love. At the age of twenty she had received a proposal, which she had promptly declined, and at the age of fifty she had not yet lived to regret it.
So she was quite alone in the world, except for her dog Ponto, and the negroes who lived in her cabins and worked her crops, and the fowls, a few cows, a couple of mules, her gun (with which she shot chicken-hawks), and her religion.
One morning Mamzelle Aurélie stood upon her gallery, contemplating, with arms akimbo, a small band of very small children who, to all intents and purposes, might have fallen from the clouds, so unexpected and bewildering was their coming, and so unwelcome. They were the children of her nearest neighbor, Odile, who was not such a near neighbor, after all.
The young woman had appeared but five minutes before, accompanied by these four children. In her arms she carried little Elodie; she dragged Ti Nomme by an unwilling hand; while Marcéline and Marcélette followed with irresolute steps.
Her face was red and disfigured from tears and excitement. She had been summoned to a neighboring parish by the dangerous illness of her mother; her husband was away in Texas--it seemed to her a million miles away; and Valsin was waiting with the mule-cart to drive her to the station.
"It's no question, Mamzelle Aurélie; you jus' got to keep those youngsters fo' me tell I come back. Dieu sait, I would n' botha you with 'em if it was any otha way to do! Make 'em mine you, Mamzelle Aurélie; don' spare 'em. Me, there, I'm half crazy between the chil'ren, an' Léon not home, an' maybe not even to fine po' maman alive encore!"--a harrowing possibility which drove Odile to take a final hasty and convulsive leave of her disconsolate family.
She left them crowded into the narrow strip of shade on the porch of the long, low house; the white sunlight was beating in on the white old boards; some chickens were scratching in the grass at the foot of the steps, and one had boldly mounted, and was stepping heavily, solemnly, and aimlessly across the gallery. There was a pleasant odor of pinks in the air, and the sound of negroes' laughter was coming across the flowering cotton-field.
Mamzelle Aurélie stood contemplating the children. She looked with a critical eye upon Marcéline, who had been left staggering beneath the weight of the chubby Elodie. She surveyed with the same calculating air Marcélette mingling her silent tears with the audible grief and rebellion of Ti Nomme. During those few contemplative moments she was collecting herself, determining upon a line of action which should be identical with a line of duty. She began by feeding them.
If Mamzelle Aurélie's responsibilities might have begun and ended there, they could easily have been dismissed; for her larder was amply provided against an emergency of this nature. But little children are not little pigs; they require and demand attentions which were wholly unexpected by Mamzelle Aurélie, and which she was ill prepared to give.
She was, indeed, very inapt in her management of Odile's children during the first few days. How could she know that Marcélette always wept when spoken to in a loud and commanding tone of voice? It was a peculiarity of Marcélette's. She became acquainted with Ti Nomme's passion for flowers only when he had plucked all the choicest gardenias and pinks for the apparent purpose of critically studying their botanical construction.
" 'Tain't enough to tell 'im, Mamzelle Aurélie," Marcéline instructed her; "you got to tie 'im in a chair. It's w'at maman all time do w'en he's bad: she tie 'im in a chair." The chair in which Mamzelle Aurélie tied Ti Nomme was roomy and comfortable, and he seized the opportunity to take a nap in it, the afternoon being warm.
At night, when she ordered them one and all to bed as she would have shooed the chickens into the hen-house, they stayed uncomprehending before her. What about the little white nightgowns that had to be taken from the pillow-slip in which they were brought over, and shaken by some strong hand till they snapped like ox-whips? What about the tub of water which had to be brought and set in the middle of the floor, in which the little tired, dusty, sunbrowned feet had every one to be washed sweet and clean? And it made Marcéline and Marcélette laugh merrily--the idea that Mamzelle Aurélie should for a moment have believed that Ti Nomme could fall asleep without being told the story of Croque-mitaine or Loup-garou, or both; or that Elodie could fall asleep at all without being rocked and sung to.
"I tell you, Aunt Ruby," Mamzelle Aurélie informed her cook in confidence; "me, I'd rather manage a dozen plantation' than fo' chil'ren. It's terrassent! Bonté! Don't talk to me about chil'ren!"
" 'Tain' ispected sich as you would know airy thing 'bout 'em, Mamzelle Aurélie. I see dat plainly yistiddy w'en I spy dat li'le chile playin' wid yo' baskit o' keys. You don' know dat makes chillun grow up hard-headed, to play wid keys? Des like it make 'em teeth hard to look in a lookin'-glass. Them's the things you got to know in the raisin' an' manigement o' chillun."
Mamzelle Aurélie certainly did not pretend or aspire to such subtle and far- reaching knowledge on the subject as Aunt Ruby possessed, who had "raised five an' bared (buried) six" in her day. She was glad enough to learn a few little mother-tricks to serve the moment's need.
Ti Nomme's sticky fingers compelled her to unearth white aprons that she had not worn for years, and she had to accustom herself to his moist kisses--the expressions of an affectionate and exuberant nature. She got down her sewing-basket, which she seldom used, from the top shelf of the armoire, and placed it within the ready and easy reach which torn slips and buttonless waists demanded. It took her some days to become accustomed to the laughing, the crying, the chattering that echoed through the house and around it all day long. And it was not the first or the second night that she could sleep comfortably with little Elodie's hot, plump body pressed close against her, and the little one's warm breath beating her cheek like the fanning of a bird's wing.
But at the end of two weeks Mamzelle Aurélie had grown quite used to these things, and she no longer complained.
It was also at the end of two weeks that Mamzelle Aurélie, one evening, looking away toward the crib where the cattle were being fed, saw Valsin's blue cart turning the bend of the road. Odile sat beside the mulatto, upright and alert. As they drew near, the young woman's beaming face indicated that her homecoming was a happy one.
But this coming, unannounced and unexpected, threw Mamzelle Aurélie into a flutter that was almost agitation. The children had to be gathered. Where was Ti Nomme? Yonder in the shed, putting an edge on his knife at the grindstone. And Marcéline and Marcélette? Cutting and fashioning doll-rags in the corner of the gallery. As for Elodie, she was safe enough in Mamzelle Aurélie's arms; and she had screamed with delight at sight of the familiar blue cart which was bringing her mother back to her.
The excitement was all over, and they were gone. How still it was when they were gone! Mamzelle Aurélie stood upon the gallery, looking and listening. She could no longer see the cart; the red sunset and the blue-gray twilight had together flung a purple mist across the fields and road that hid it from her view. She could no longer hear the wheezing and creaking of its wheels. But she could still faintly hear the shrill, glad voices of the children.
She turned into the house. There was much work awaiting her, for the children had left a sad disorder behind them; but she did not at once set about the task of righting it. Mamzelle Aurélie seated herself beside the table. She gave one slow glance through the room, into which the evening shadows were creeping and deepening around her solitary figure. She let her head fall down upon her bended arm, and began to cry. Oh, but she cried! Not softly, as women often do. She cried like a man, with sobs that seemed to tear her very soul. She did not notice Ponto licking her hand.
Kate Chopin wrote "Regret" on September 17, 1894. It was first published in Century in May 1895. It was reprinted in Chopin's second volume of short stories, A Night in Acadie (1897).
You can find extensive, accurate information about Kate Chopin's stories and novels as well as about her life at the Kate Chopin International Society website:
http://www.KateChopin.org
0/5000
เสียใจโดยเคทโชแปงMamzelle Aurélie ต้องการตัวเลขแรงดี แก้มเป็ด ผมที่ถูกเปลี่ยนจากสีน้ำตาลกับสีเทา และตาที่กำหนด เธอสวมหมวกเป็นคนเกี่ยวกับ ฟาร์ม มีชุดเสื้อกันกองทัพฟ้าเก่าเมื่อเย็น และบางครั้ง topbootsMamzelle Aurélie ไม่ได้มีความคิดของแต่ง เธอไม่เคยรักกัน ที่อายุยี่สิบ เธอได้รับข้อเสนอ ซึ่งเธอได้ทันทีปฏิเสธ และที่อายุห้าสิบ เธอมีไม่ได้อาศัยการเสียใจมันเพื่อเธอคนเดียวค่อนข้างในโลก ยกเว้น Ponto สุนัขของเธอ และ negroes ที่อาศัยอยู่ในเคบินของเธอ และทำพืชไร่ของเธอ และนก กี่โค คู่ของ mules ปืน (ที่เธอยิงเหยี่ยวไก่), และศาสนาของเธอเช้าวันหนึ่ง Mamzelle Aurélie ยืนตามแกลเลอรีของเธอ ใคร่ครวญ มีแขน akimbo วงดนตรีเล็ก ๆ ของเด็กเล็ก ๆ ที่ อาจได้ลดลงจากเมฆ ไม่คาดคิดดังนั้นไปทั้งหมด intents และวัตถุประสงค์ และ bewildering เป็นของพวกเขามา และดังนั้นไม่ พวกเด็ก ๆ ของเพื่อนบ้านของเธอที่ใกล้ที่สุด Odile ที่ไม่ดังกล่าวใกล้เพื่อนบ้าน หลังจากทั้งหมดหญิงสาวได้ปรากฏแต่ห้านาทีก่อน หลัง ๆ โดยเด็ก 4 ในอ้อมแขนของเธอ ที่เธอทำ Elodie น้อย เธอลาก Nomme ตี้ โดยจำยอมเป็นมือ ในขณะที่ Marcéline และ Marcélette ตามขั้นตอน irresoluteใบหน้าของเธอเป็นสีแดง และสงสารน้ำตาและความตื่นเต้น เธอได้ถูกเรียกไปแพริชใกล้เคียง โดยโรคอันตรายของแม่ของเธอ สามีของเธอถูกเก็บในเท็กซัส - เหมือนกับเธอล้านห่าง และ Valsin คือรอกับรถล่อขับเธอสถานี"ก็ไม่มีคำถาม Mamzelle Aurélie กลางของรึเพื่อให้เยาวชนเหล่านั้นรวดเร็ว ' ฉันบอกฉันมา ลูวา Dieu ฉัน n' botha กับ 'em ถ้าเป็นวิธีที่ otha จะทำ ทำ 'em เหมืองคุณ Mamzelle Aurélie ดอน ' อะไหล่ 'em ฉัน มี ฉันบ้าครึ่งหนึ่ง ระหว่าง chil'ren, an' Léon ไม่หน้าแรก an' อาจจะไม่ได้ ไปปอดี ' maman อังชีวิต! "-เป็น harrowing โอกาสที่ขับรถ Odile จะสุดท้ายนำ และตัว ปล่อยของครอบครัวใจเธอปล่อยให้หนาแน่นเป็นแถบแคบของเงาบนระเบียงของบ้านยาว ต่ำ แสงสีขาวถูกตีในบนไวท์บอร์ดเก่า ไก่บางเกาในหญ้าที่ขั้นตอน และมีติดอย่างกล้าหาญ และก้าวมาก สาบาน และพเนจรในเก็บ มีกลิ่นที่ดีของสีชมพูในอากาศ และเสียงหัวเราะในเสียงของ negroes' กำลังข้ามดอกฝ้าย-Mamzelle Aurélie ยืนคิดเด็ก เธอมอง ด้วยตาที่สำคัญเมื่อ Marcéline ที่มีการทิ้งส่ายภายใต้น้ำหนักของ Elodie ท้วม เธอสำรวจ ด้วยเครื่องคำนวณเดียวกันสนุกสนานน้ำตาเธอเงียบเสียงความเศร้าโศกและกบฏของตี้ Nomme Marcélette ระหว่างที่พรุครู่ เธอถูกเก็บตัวเอง กำหนดตามรายการของการดำเนินการซึ่งควรจะเหมือนกับบรรทัดของ เธอเริ่ม โดยการให้อาหารเหล่านั้นถ้าอาจมีเริ่มต้น และสิ้นสุดมีความรับผิดชอบ Mamzelle Aurélie พวกเขาสามารถเดินได้ถูกไล่ สำหรับ larder ของเธอ amply ให้กับฉุกเฉินของธรรมชาตินี้ แต่เด็กน้อยไม่สุกรน้อย พวกเขาต้องการ และความต้องการ attentions ซึ่งไม่คาดคิดทั้งหมด โดย Mamzelle Aurélie และการที่เธอป่วยเตรียมให้เธอ จริง ๆ มาก inapt เธอจัดการ Odile ของเด็กในช่วงสองสามวันแรก ไม่เธอรู้ว่า Marcélette จะร้องไห้เมื่อพูดไปในเสียงเสียงดัง และนั่ง การหลุดของ Marcélette ได้ เธอกลายเป็นความคุ้นเคยกับตี้ Nomme หลงดอกไม้เมื่อเขาได้ควักทั้ง choicest gardenias และสีชมพูสำหรับวัตถุประสงค์ชัดเจนของเหลือเรียนก่อสร้างนักพฤกษศาสตร์" ' Tain't พอแจ้ง 'im, Mamzelle Aurélie, " Marcéline คำแนะนำของเธอ "คุณได้ผูก 'im ในแบบเก้าอี้ มันของ w'at maman ทั้งหมดเวลาทำ w'en เขาไม่ดี: เธอผูก 'im ในเก้าอี้" เก้าอี้ Mamzelle Aurélie เชื่อมโยง Nomme ตี้เลย และสะดวกสบาย และเขายึดโอกาสหลับใน ตอนบ่ายที่อบอุ่นในเวลากลางคืน เมื่อเธอสั่งให้พวกเขาหนึ่งและทั้งหมดเพื่อนอนกับเธอจะได้ shooed ไก่เป็นไก่บ้าน พวกเขาอยู่ที่ uncomprehending ก่อนที่เธอจะ อะไรเล็กน้อยสีขาว nightgowns ที่ได้นำมาจากใบหมอนที่ซึ่งพวกเขาถูกนำมา และเขย่ามือบางแข็งแรงจนกว่าจะจัดชิดเช่นแส้วัว สิ่งที่เกี่ยวกับอ่างน้ำซึ่งมีมา และตั้งอยู่ตรงกลางของชั้น ที่เท้าน้อยเหนื่อย ฝุ่น sunbrowned ได้ทุกคนควรล้างหวาน และสะอาดหรือไม่ ทำ Marcéline และหัวเราะคิดว่า Mamzelle Aurélie ควรครู่เชื่อว่า Nomme ตี้อาจจะหลับ โดยไม่มีการบอกเรื่องราวของ Croque-mitaine หรือ Loup-garou หรือทั้ง สอง merrily - Marcélette หรือ Elodie ที่สามารถหลับเลยไม่มี rocked และสูงเพื่อ"ฉันบอกคุณ ป้าทับทิม Mamzelle Aurélie ทราบอาหารของเธอในความเชื่อมั่น "ฉัน ฉันจะค่อนข้างจัดการสวนโหล ' กว่าโฟ ' chil'ren มัน terrassent Bonté ไม่พูดกับฉัน chil'ren "" 'Tain' sich ispected เป็นคุณจะรู้สิ่งโปร่ง ' แข่งขัน 'em, Mamzelle Aurélie เห็น dat อุปมา yistiddy w'en ฉันสะกดชิลี li'le ดาษ playin' wid ยอ ' baskit โอคีย์ คุณ ' รู้ dat ทำให้เติบโตหนักหัว การเล่นคีย์ wid chillun เดเหมือนมันทำให้ 'em ฟันยากที่จะค้นหาใน lookin'-แก้ว พวกเขาสำหรับสิ่งที่คุณได้รู้ raisin' an' manigement โอ chillun นี้"Mamzelle Aurélie แน่นอนไม่ทำเป็น หรือ aspire เช่นรายละเอียด ทางไกล-เข้าถึงความรู้ในเรื่องเป็นป้าทับทิมมอบ ที่มี "ยกห้า an' bared หก (ฝัง)" ในวันที่เธอ เธอยินดีพอที่จะเรียนรู้เทคนิคเล็ก ๆ น้อย ๆ แม่กี่เพื่อช่วงเวลาต้องการตี้ Nomme เหนียวมือถูกเธอขุด aprons สีขาวที่เธอไม่ได้สวมใส่ในปี และเธอมีเพื่อทำให้ตัวเองการจูบของเขาชุ่มชื่น - นิพจน์มีธรรมชาติแห่งความสนุกสนานรื่นเริง และความรักจาก เธอลงเธอเย็บตะกร้า ที่เธอค่อย ใช้ จากชั้นบนสุดของ armoire และวางภายในพร้อม และง่ายเข้าถึงที่จัดส่งที่ฉีกและ buttonless waists แค่ได้ มันพาเธอบางวันจะกลายเป็นคุ้นเคยกับการหัวเราะ การร้องไห้ chattering ที่ได้พูดย้ำ ผ่านบ้าน และรอบ ๆ ตลอดทั้งวัน และไม่ใช่ครั้งแรก หรือคืนที่สองที่เธอสามารถนอนหลับสบาย มีน้อย Elodie ร้อน ร่างกายอวบกดปิดจากเธอ และของอุ่นลมหายใจตีแก้มเช่นแฟนนิงปีกของนกแต่เมื่อสิ้นสุดสัปดาห์ที่สอง Mamzelle Aurélie มีการเติบโตค่อนข้างใช้สิ่งเหล่านี้ และเธอไม่แนะนำเนื่องจากเมื่อสิ้นสุดสัปดาห์ที่สองที่ Mamzelle Aurélie เย็นหนึ่ง มองออกไปเปลที่วัวถูกเลี้ยง เห็นรถสีน้ำเงินของ Valsin เปิดโค้งของถนน Odile นั่งข้าง mulatto ตรง และแจ้งเตือน ขณะที่พวกเขาวาดใกล้ ของหญิงสาวอย่างเบิกบานหน้าระบุว่า คืนสู่เหย้าของเธอคือ หนึ่งในความสุขแต่นี้มา เบคอน และไม่คาด คิด โยน Mamzelle Aurélie เป็นกระพือที่เกือบอาการกังวลต่อ เด็กจะสามารถรวบรวมได้ ที่ถูก Nomme ตี้ Yonder ในโรง วางขอบบนของมีดที่ grindstone และ Marcéline และ Marcélette ตัด และ fashioning ตุ๊กตาเศษผ้าที่มุมของเก็บ ส่วน Elodie เธอปลอดภัยเพียงพอในแผ่นดิน Mamzelle Aurélie และเธอก็กรีดร้อง ด้วยความยินดีที่สายตาของตะกร้าสีน้ำเงินคุ้นเคยซึ่งได้นำแม่ของเธอกลับไปกับเธอที่นี่มีทั้งหมดกว่า และพวกเขาหายไป ยังไร ก็เมื่อพวกเขาหายไป Mamzelle Aurélie ยืนตามแกลเลอรี่ ดู และฟัง เธอไม่เห็นรถเข็น พระอาทิตย์สีแดงและสนธยาสีน้ำเงินเทามีกันส่วนใหญ่หมอกสีม่วงข้ามเขตและถนนที่ซ่อนจากมุมมองของเธอ นอกจากนี้เธอไม่สามารถได้ยินหายใจหอบและ creaking ของล้อ แต่เธอยังคงรำไรอาจได้ยินเสียงใด ๆ ดีใจของเด็กเธอเปิดเข้าบ้าน มีงานมากรอเธอ สำหรับเด็กได้ทิ้งโรคเศร้าเบื้องหลัง แต่เธอไม่ได้ในครั้งเดียวตั้งเกี่ยวกับงานของ righting มัน Mamzelle Aurélie นั่งตัวเองข้างตัว เธอให้ชำเลืองมองช้าผ่านห้องพัก ที่เงาเย็นได้เลื้อย และลึกสถานภาพของปัจเจก เธอให้หัวของเธอล้มลงตามแขน bended และเริ่มที่จะร้องไห้ โอ้ แต่เธอร้อง ไม่เบา ๆ ผู้หญิงมักจะทำ เธอร้องเหมือนคน กับ sobs ที่ดูเหมือนจะฉีกวิญญาณของเธอมาก นอกจากนี้เธอไม่ได้สังเกตเห็น Ponto เลียมือของเธอเคทโชแปงเขียน "เสียใจ" ในวันที่ 17 กันยายน 1894 ก่อนจะถูกตีพิมพ์ในศตวรรษในปีค.ศ. 1895 เพื่อพฤษภาคม มันคือ reprinted ของโชแปงที่สองปริมาณของเรื่องสั้น คืน A Acadie (1897)คุณสามารถค้นหาอย่างละเอียด ความถูกต้องข้อมูล เกี่ยวกับเรื่องราวของเคทโชแปงและนวนิยาย และ เกี่ยวกับชีวิตของเธอในเว็บไซต์สังคมเคทโชแปงอินเตอร์เนชั่นแนล:http://www.KateChopin.org
การแปล กรุณารอสักครู่..
Regret
by Kate Chopin
Mamzelle Aurélie possessed a good strong figure, ruddy cheeks, hair that was changing from brown to gray, and a determined eye. She wore a man's hat about the farm, and an old blue army overcoat when it was cold, and sometimes topboots.
Mamzelle Aurélie had never thought of marrying. She had never been in love. At the age of twenty she had received a proposal, which she had promptly declined, and at the age of fifty she had not yet lived to regret it.
So she was quite alone in the world, except for her dog Ponto, and the negroes who lived in her cabins and worked her crops, and the fowls, a few cows, a couple of mules, her gun (with which she shot chicken-hawks), and her religion.
One morning Mamzelle Aurélie stood upon her gallery, contemplating, with arms akimbo, a small band of very small children who, to all intents and purposes, might have fallen from the clouds, so unexpected and bewildering was their coming, and so unwelcome. They were the children of her nearest neighbor, Odile, who was not such a near neighbor, after all.
The young woman had appeared but five minutes before, accompanied by these four children. In her arms she carried little Elodie; she dragged Ti Nomme by an unwilling hand; while Marcéline and Marcélette followed with irresolute steps.
Her face was red and disfigured from tears and excitement. She had been summoned to a neighboring parish by the dangerous illness of her mother; her husband was away in Texas--it seemed to her a million miles away; and Valsin was waiting with the mule-cart to drive her to the station.
"It's no question, Mamzelle Aurélie; you jus' got to keep those youngsters fo' me tell I come back. Dieu sait, I would n' botha you with 'em if it was any otha way to do! Make 'em mine you, Mamzelle Aurélie; don' spare 'em. Me, there, I'm half crazy between the chil'ren, an' Léon not home, an' maybe not even to fine po' maman alive encore!"--a harrowing possibility which drove Odile to take a final hasty and convulsive leave of her disconsolate family.
She left them crowded into the narrow strip of shade on the porch of the long, low house; the white sunlight was beating in on the white old boards; some chickens were scratching in the grass at the foot of the steps, and one had boldly mounted, and was stepping heavily, solemnly, and aimlessly across the gallery. There was a pleasant odor of pinks in the air, and the sound of negroes' laughter was coming across the flowering cotton-field.
Mamzelle Aurélie stood contemplating the children. She looked with a critical eye upon Marcéline, who had been left staggering beneath the weight of the chubby Elodie. She surveyed with the same calculating air Marcélette mingling her silent tears with the audible grief and rebellion of Ti Nomme. During those few contemplative moments she was collecting herself, determining upon a line of action which should be identical with a line of duty. She began by feeding them.
If Mamzelle Aurélie's responsibilities might have begun and ended there, they could easily have been dismissed; for her larder was amply provided against an emergency of this nature. But little children are not little pigs; they require and demand attentions which were wholly unexpected by Mamzelle Aurélie, and which she was ill prepared to give.
She was, indeed, very inapt in her management of Odile's children during the first few days. How could she know that Marcélette always wept when spoken to in a loud and commanding tone of voice? It was a peculiarity of Marcélette's. She became acquainted with Ti Nomme's passion for flowers only when he had plucked all the choicest gardenias and pinks for the apparent purpose of critically studying their botanical construction.
" 'Tain't enough to tell 'im, Mamzelle Aurélie," Marcéline instructed her; "you got to tie 'im in a chair. It's w'at maman all time do w'en he's bad: she tie 'im in a chair." The chair in which Mamzelle Aurélie tied Ti Nomme was roomy and comfortable, and he seized the opportunity to take a nap in it, the afternoon being warm.
At night, when she ordered them one and all to bed as she would have shooed the chickens into the hen-house, they stayed uncomprehending before her. What about the little white nightgowns that had to be taken from the pillow-slip in which they were brought over, and shaken by some strong hand till they snapped like ox-whips? What about the tub of water which had to be brought and set in the middle of the floor, in which the little tired, dusty, sunbrowned feet had every one to be washed sweet and clean? And it made Marcéline and Marcélette laugh merrily--the idea that Mamzelle Aurélie should for a moment have believed that Ti Nomme could fall asleep without being told the story of Croque-mitaine or Loup-garou, or both; or that Elodie could fall asleep at all without being rocked and sung to.
"I tell you, Aunt Ruby," Mamzelle Aurélie informed her cook in confidence; "me, I'd rather manage a dozen plantation' than fo' chil'ren. It's terrassent! Bonté! Don't talk to me about chil'ren!"
" 'Tain' ispected sich as you would know airy thing 'bout 'em, Mamzelle Aurélie. I see dat plainly yistiddy w'en I spy dat li'le chile playin' wid yo' baskit o' keys. You don' know dat makes chillun grow up hard-headed, to play wid keys? Des like it make 'em teeth hard to look in a lookin'-glass. Them's the things you got to know in the raisin' an' manigement o' chillun."
Mamzelle Aurélie certainly did not pretend or aspire to such subtle and far- reaching knowledge on the subject as Aunt Ruby possessed, who had "raised five an' bared (buried) six" in her day. She was glad enough to learn a few little mother-tricks to serve the moment's need.
Ti Nomme's sticky fingers compelled her to unearth white aprons that she had not worn for years, and she had to accustom herself to his moist kisses--the expressions of an affectionate and exuberant nature. She got down her sewing-basket, which she seldom used, from the top shelf of the armoire, and placed it within the ready and easy reach which torn slips and buttonless waists demanded. It took her some days to become accustomed to the laughing, the crying, the chattering that echoed through the house and around it all day long. And it was not the first or the second night that she could sleep comfortably with little Elodie's hot, plump body pressed close against her, and the little one's warm breath beating her cheek like the fanning of a bird's wing.
But at the end of two weeks Mamzelle Aurélie had grown quite used to these things, and she no longer complained.
It was also at the end of two weeks that Mamzelle Aurélie, one evening, looking away toward the crib where the cattle were being fed, saw Valsin's blue cart turning the bend of the road. Odile sat beside the mulatto, upright and alert. As they drew near, the young woman's beaming face indicated that her homecoming was a happy one.
But this coming, unannounced and unexpected, threw Mamzelle Aurélie into a flutter that was almost agitation. The children had to be gathered. Where was Ti Nomme? Yonder in the shed, putting an edge on his knife at the grindstone. And Marcéline and Marcélette? Cutting and fashioning doll-rags in the corner of the gallery. As for Elodie, she was safe enough in Mamzelle Aurélie's arms; and she had screamed with delight at sight of the familiar blue cart which was bringing her mother back to her.
The excitement was all over, and they were gone. How still it was when they were gone! Mamzelle Aurélie stood upon the gallery, looking and listening. She could no longer see the cart; the red sunset and the blue-gray twilight had together flung a purple mist across the fields and road that hid it from her view. She could no longer hear the wheezing and creaking of its wheels. But she could still faintly hear the shrill, glad voices of the children.
She turned into the house. There was much work awaiting her, for the children had left a sad disorder behind them; but she did not at once set about the task of righting it. Mamzelle Aurélie seated herself beside the table. She gave one slow glance through the room, into which the evening shadows were creeping and deepening around her solitary figure. She let her head fall down upon her bended arm, and began to cry. Oh, but she cried! Not softly, as women often do. She cried like a man, with sobs that seemed to tear her very soul. She did not notice Ponto licking her hand.
Kate Chopin wrote "Regret" on September 17, 1894. It was first published in Century in May 1895. It was reprinted in Chopin's second volume of short stories, A Night in Acadie (1897).
You can find extensive, accurate information about Kate Chopin's stories and novels as well as about her life at the Kate Chopin International Society website:
http://www.KateChopin.org
by Kate Chopin
Mamzelle Aurélie possessed a good strong figure, ruddy cheeks, hair that was changing from brown to gray, and a determined eye. She wore a man's hat about the farm, and an old blue army overcoat when it was cold, and sometimes topboots.
Mamzelle Aurélie had never thought of marrying. She had never been in love. At the age of twenty she had received a proposal, which she had promptly declined, and at the age of fifty she had not yet lived to regret it.
So she was quite alone in the world, except for her dog Ponto, and the negroes who lived in her cabins and worked her crops, and the fowls, a few cows, a couple of mules, her gun (with which she shot chicken-hawks), and her religion.
One morning Mamzelle Aurélie stood upon her gallery, contemplating, with arms akimbo, a small band of very small children who, to all intents and purposes, might have fallen from the clouds, so unexpected and bewildering was their coming, and so unwelcome. They were the children of her nearest neighbor, Odile, who was not such a near neighbor, after all.
The young woman had appeared but five minutes before, accompanied by these four children. In her arms she carried little Elodie; she dragged Ti Nomme by an unwilling hand; while Marcéline and Marcélette followed with irresolute steps.
Her face was red and disfigured from tears and excitement. She had been summoned to a neighboring parish by the dangerous illness of her mother; her husband was away in Texas--it seemed to her a million miles away; and Valsin was waiting with the mule-cart to drive her to the station.
"It's no question, Mamzelle Aurélie; you jus' got to keep those youngsters fo' me tell I come back. Dieu sait, I would n' botha you with 'em if it was any otha way to do! Make 'em mine you, Mamzelle Aurélie; don' spare 'em. Me, there, I'm half crazy between the chil'ren, an' Léon not home, an' maybe not even to fine po' maman alive encore!"--a harrowing possibility which drove Odile to take a final hasty and convulsive leave of her disconsolate family.
She left them crowded into the narrow strip of shade on the porch of the long, low house; the white sunlight was beating in on the white old boards; some chickens were scratching in the grass at the foot of the steps, and one had boldly mounted, and was stepping heavily, solemnly, and aimlessly across the gallery. There was a pleasant odor of pinks in the air, and the sound of negroes' laughter was coming across the flowering cotton-field.
Mamzelle Aurélie stood contemplating the children. She looked with a critical eye upon Marcéline, who had been left staggering beneath the weight of the chubby Elodie. She surveyed with the same calculating air Marcélette mingling her silent tears with the audible grief and rebellion of Ti Nomme. During those few contemplative moments she was collecting herself, determining upon a line of action which should be identical with a line of duty. She began by feeding them.
If Mamzelle Aurélie's responsibilities might have begun and ended there, they could easily have been dismissed; for her larder was amply provided against an emergency of this nature. But little children are not little pigs; they require and demand attentions which were wholly unexpected by Mamzelle Aurélie, and which she was ill prepared to give.
She was, indeed, very inapt in her management of Odile's children during the first few days. How could she know that Marcélette always wept when spoken to in a loud and commanding tone of voice? It was a peculiarity of Marcélette's. She became acquainted with Ti Nomme's passion for flowers only when he had plucked all the choicest gardenias and pinks for the apparent purpose of critically studying their botanical construction.
" 'Tain't enough to tell 'im, Mamzelle Aurélie," Marcéline instructed her; "you got to tie 'im in a chair. It's w'at maman all time do w'en he's bad: she tie 'im in a chair." The chair in which Mamzelle Aurélie tied Ti Nomme was roomy and comfortable, and he seized the opportunity to take a nap in it, the afternoon being warm.
At night, when she ordered them one and all to bed as she would have shooed the chickens into the hen-house, they stayed uncomprehending before her. What about the little white nightgowns that had to be taken from the pillow-slip in which they were brought over, and shaken by some strong hand till they snapped like ox-whips? What about the tub of water which had to be brought and set in the middle of the floor, in which the little tired, dusty, sunbrowned feet had every one to be washed sweet and clean? And it made Marcéline and Marcélette laugh merrily--the idea that Mamzelle Aurélie should for a moment have believed that Ti Nomme could fall asleep without being told the story of Croque-mitaine or Loup-garou, or both; or that Elodie could fall asleep at all without being rocked and sung to.
"I tell you, Aunt Ruby," Mamzelle Aurélie informed her cook in confidence; "me, I'd rather manage a dozen plantation' than fo' chil'ren. It's terrassent! Bonté! Don't talk to me about chil'ren!"
" 'Tain' ispected sich as you would know airy thing 'bout 'em, Mamzelle Aurélie. I see dat plainly yistiddy w'en I spy dat li'le chile playin' wid yo' baskit o' keys. You don' know dat makes chillun grow up hard-headed, to play wid keys? Des like it make 'em teeth hard to look in a lookin'-glass. Them's the things you got to know in the raisin' an' manigement o' chillun."
Mamzelle Aurélie certainly did not pretend or aspire to such subtle and far- reaching knowledge on the subject as Aunt Ruby possessed, who had "raised five an' bared (buried) six" in her day. She was glad enough to learn a few little mother-tricks to serve the moment's need.
Ti Nomme's sticky fingers compelled her to unearth white aprons that she had not worn for years, and she had to accustom herself to his moist kisses--the expressions of an affectionate and exuberant nature. She got down her sewing-basket, which she seldom used, from the top shelf of the armoire, and placed it within the ready and easy reach which torn slips and buttonless waists demanded. It took her some days to become accustomed to the laughing, the crying, the chattering that echoed through the house and around it all day long. And it was not the first or the second night that she could sleep comfortably with little Elodie's hot, plump body pressed close against her, and the little one's warm breath beating her cheek like the fanning of a bird's wing.
But at the end of two weeks Mamzelle Aurélie had grown quite used to these things, and she no longer complained.
It was also at the end of two weeks that Mamzelle Aurélie, one evening, looking away toward the crib where the cattle were being fed, saw Valsin's blue cart turning the bend of the road. Odile sat beside the mulatto, upright and alert. As they drew near, the young woman's beaming face indicated that her homecoming was a happy one.
But this coming, unannounced and unexpected, threw Mamzelle Aurélie into a flutter that was almost agitation. The children had to be gathered. Where was Ti Nomme? Yonder in the shed, putting an edge on his knife at the grindstone. And Marcéline and Marcélette? Cutting and fashioning doll-rags in the corner of the gallery. As for Elodie, she was safe enough in Mamzelle Aurélie's arms; and she had screamed with delight at sight of the familiar blue cart which was bringing her mother back to her.
The excitement was all over, and they were gone. How still it was when they were gone! Mamzelle Aurélie stood upon the gallery, looking and listening. She could no longer see the cart; the red sunset and the blue-gray twilight had together flung a purple mist across the fields and road that hid it from her view. She could no longer hear the wheezing and creaking of its wheels. But she could still faintly hear the shrill, glad voices of the children.
She turned into the house. There was much work awaiting her, for the children had left a sad disorder behind them; but she did not at once set about the task of righting it. Mamzelle Aurélie seated herself beside the table. She gave one slow glance through the room, into which the evening shadows were creeping and deepening around her solitary figure. She let her head fall down upon her bended arm, and began to cry. Oh, but she cried! Not softly, as women often do. She cried like a man, with sobs that seemed to tear her very soul. She did not notice Ponto licking her hand.
Kate Chopin wrote "Regret" on September 17, 1894. It was first published in Century in May 1895. It was reprinted in Chopin's second volume of short stories, A Night in Acadie (1897).
You can find extensive, accurate information about Kate Chopin's stories and novels as well as about her life at the Kate Chopin International Society website:
http://www.KateChopin.org
การแปล กรุณารอสักครู่..
เสียใจ
โดยเคทโชแปง mamzelle Aur éโกหกสิงดีๆรูป , แดงแก้ม ผมที่ถูกเปลี่ยนจากสีน้ำตาลเทา และกำหนดตา เธอสวมเป็นหมวกคนเกี่ยวกับฟาร์มและเก่ากองทัพฟ้าฤดูหนาวเมื่ออากาศหนาว และบางครั้ง topboots .
mamzelle Aur éโกหก ไม่เคยคิดจะแต่งงาน เธอเคยมีความรัก ตอนอายุยี่สิบ เธอได้รับข้อเสนอซึ่งเธอได้ทันทีลดลงและที่อายุสิบห้า เธอไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อเสียใจ
ดังนั้นเธอจึงเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก ยกเว้น ณ จุดนี้ สุนัขของเธอ และพวกนิโกรที่อาศัยอยู่ในกระท่อมของเธอ และผลพืช และนก บางวัว , คู่ของล่อ , ปืน ของเธอ ( ที่เธอยิงไก่เหยี่ยว ) และศาสนาของเธอ .
ตอนเช้า mamzelle Aur éโกหก ยืน เธอครุ่นคิดถึงหอศิลป์ด้วยแขนเท้าสะเอว ขนาดเล็ก วงดนตรี ของเด็กมีขนาดเล็กมากที่เพื่อ intents ทั้งหมดและใช้ในวัตถุประสงค์ , อาจจะตกลงมาจากเมฆ จึงไม่คาดคิดและงุนงงของพวกเขามาและได้อย่างนั้น พวกเขาเป็นลูกหลานของนางใกล้เพื่อนบ้าน โอดีล ใคร ไม่ ได้ เป็น ใกล้ เคียง หลังจากทั้งหมด .
ผู้หญิงมาแค่ 5 นาที ก่อนที่จะนำทั้ง 4 คนในอ้อมแขนของเธอ เธอหอบเล็กน้อยลดี้ เธอลาก Ti นอมเม่ โดยมือไม่เต็มใจ ในขณะที่มาร์ค จากเส้นและมาร์คจากหนังสือตามขั้นตอนที่ลังเล .
หน้าของเธอเป็นสีแดงและเสียโฉมจากน้ำตาและความตื่นเต้น เธอได้ถูกเรียกตัวไปที่ตำบลใกล้เคียง โดยโรคอันตรายของแม่ของเธอ สามีของเธออยู่ในเท็กซัส -- ดูเหมือนเธอล้านไมล์ไปและ valsin รอด้วยเกวียนเทียมลา เพื่อขับรถไปที่สถานี .
" มันไม่ใช่คำถาม mamzelle Aur éโกหก คุณจัส ' ต้องให้บรรดาเยาวชนสำหรับ ' ฉันบอก ฉันกลับมา เซียว sait ฉัน n ' Botha คุณกับมันถ้ามันเป็นทาง otha ใด ๆที่จะทำ ! ทำให้มันเป็นของคุณ mamzelle Aur éมุสา อย่าไว้ชีวิตมัน ฉันมี ฉันบ้าครึ่งระหว่าง chil'ren , ' L ) ในบ้าน' บางทีแม้แต่มามันปรับโพมีชีวิตอยู่เอาอีก ! . . . มีความเป็นไปได้ที่บาดใจขับรถโอดีลไปทิ้งร้อนรนและชักกระตุกสุดท้ายของครอบครัวเธอเศร้าใจ
จากไปนั้นแคบๆแออัดในร่มบนระเบียงของบ้านต่ำยาว ; แสงแดดขาวเต้นบนบอร์ดสีขาวเก่า บางตัวเกาอยู่ในหญ้าที่เท้าของ ขั้นตอนและหนึ่งมีกล้าติดและถูกลืออย่างหนัก เคร่งขรึม และคว้างในแกลเลอรี่ มีกลิ่นที่น่ารื่นรมย์ของสีชมพูในอากาศ และเสียงของ Negroes ' เสียงหัวเราะมาข้ามดอกไร่ฝ้าย .
mamzelle Aur éโกหกยืนครุ่นคิดถึงเด็ก เธอมองด้วยตาเมื่อมีมาร์คจากบรรทัดที่ได้รับการซ้ายส่ายภายใต้น้ำหนักของหมูอ้วนลดี้ .เธอสำรวจเดียวกันกับการคำนวณอากาศมาร์คจากหนังสือผสมน้ำตาของเธอกับความเงียบเสียงและการกบฏของ Ti นอมเม่ . ในช่วงไม่กี่นาที เธอครุ่นคิดเก็บเอง กำหนดตามเส้นของการกระทำที่ควรจะเหมือนกันกับหน้าที่ เธอเริ่มโดยการให้อาหารพวกเขา .
ถ้า mamzelle Aur éโกหกความรับผิดชอบอาจจะเริ่มและจบที่นั่นพวกเขาได้อย่างง่ายดายสามารถถูกไล่ออก เพราะการปรุงอาหารของเธออย่างพอเพียงให้กับฉุกเฉินของธรรมชาตินี้ แต่เด็กไม่หมูน้อย ; ที่พวกเขาต้องการและความต้องการความสนใจ ซึ่งทั้งหมดไม่คาดคิดโดย mamzelle Aur éโกหก และที่เธอป่วยเตรียม .
เธอ , จริงๆ , มากซึ่งไม่เหมาะสมในการจัดการของเธอเด็ก โอดีลในช่วงสองสามวันแรก .เธอว่า มาร์ค จากหนังสือมักจะร้องไห้เมื่อพูดในเสียงดังและออกคำสั่งเสียง ? มันเป็นลักษณะเฉพาะของมาร์ค จากหนังสือ เธอคุ้นเคยกับ Ti นอมเม่ความรักดอกไม้เท่านั้น เมื่อเขาถอนออกไปทั้งหมดและ choicest gardenias สีชมพูสำหรับวัตถุประสงค์ที่ชัดเจนของการสร้างวิกฤตการศึกษาพฤกษศาสตร์ของพวกเขา .
" แถนไม่เพียงพอที่จะบอก ' อิม mamzelle Aur éโกหก" มาร์ค จากบรรทัดคำสั่งของเธอ " คุณต้องผูก ' im ในเก้าอี้ มัน w'at มามันเวลาทั้งหมดทำ w'en เขาไม่ดี : เธอผูก ' im ในเก้าอี้ . เก้าอี้ที่ mamzelle Aur éโกหกผูก Ti นอมเม่คือกว้างและสบาย เขาถือโอกาสงีบในมันตอนบ่ายอุ่น .
ตอนกลางคืนที่เธอสั่งไว้ หนึ่ง และ ทั้งหมดไปที่เตียงขณะที่เธอจะ shooed ไก่ในเล้าไก่พวกเขาอยู่ uncomprehending ก่อนเธอ เรื่องเล็ก ๆน้อย ๆสีขาว ชุดนอนที่ต้องถูกพรากไปจากหมอนใบที่พวกเขานำมาและเขย่าโดยแรง จนมือบางพวกเขา snapped เหมือนแส้วัว ? เรื่องอ่างน้ำซึ่งต้องมาตั้งค่าในตรงกลางของพื้นที่เล็ก ๆน้อย ๆเหนื่อย สกปรกsunbrowned เท้าได้ทุกคนต้องล้างหวานและบริสุทธิ์ และมันทำให้มาร์คจากบรรทัด และมาร์ค จากหนังสือหัวเราะอย่างสนุกสนาน . . . ความคิดที่ mamzelle Aur éโกหกควรสักครู่เชื่อว่า Ti นอมเม่จะหลับโดยไม่ได้บอกเรื่องราวของคร็อก mitaine หรือหลุบ garou หรือทั้งสองอย่าง ให้ลดี้ สามารถนอนหลับที่ทั้งหมดโดยไม่มีการโยกและร้องให้ .
" ฉันบอกคุณ ป้าทับทิม" mamzelle Aur éโกหกแจ้งการปรุงอาหารของเธอในความเชื่อมั่น ; " ฉัน ฉันจะจัดการสวนป่า ' มากกว่า ' chil'ren โหล . . มัน terrassent ! Bont จาก ! อย่าพูดกับผมเรื่อง chil'ren ! "
" ' เทน ' ispected บริษัทคุณจะรู้ว่าโปร่งสิ่ง ' การแข่งขัน ' em mamzelle Aur éโกหก ผมเห็นมันอย่างชัดเจน yistiddy w'en Spy ฉัน dat li'le ชิลี playin ' ฮับ ' โยะ ' ' baskit O ' คีย์ คุณก็รู้ว่ามันทำให้ chillun โตยาก ไปที่ไหนเล่นคีย์ฮับ ? เดส มันทำให้ฟันดูยากใน lookin ' - แก้ว มันเป็นสิ่งที่คุณต้องรู้ใน manigement ลูกเกด ' ' O ' chillun "
mamzelle Aur éโกหกแน่นอน ไม่ได้เสแสร้งหรือหวังผล เช่น สีสัน และไกลถึงความรู้ในเรื่องที่ป้าแดงสิงที่ได้ " ยกห้า ' เปลือย ( ฝัง ) หก " ในวันของเธอหล่อนดีใจพอที่จะเรียนรู้เทคนิคเล็กน้อยเพื่อให้แม่น้อยเลยต้อง
นิ้วมือเหนียว Ti นอมเม่ก็บังคับให้เธอเปิดเผย ผ้ากันเปื้อนสีขาวที่เธอไม่ได้สวมใส่สำหรับปี และเธอต้องขอยืมตัวของเขาชื้นจูบ -- การแสดงออกของความรัก และคึก ธรรมชาติ เธอลง เธอเย็บตะกร้าที่เธอไม่ค่อยได้ใช้ จากชั้นบนสุดของ armoire ,และวางไว้ภายในพร้อม และเข้าถึงง่าย ซึ่งขาดหลุดตัวเอวและเรียกร้อง มันเอาเธอ สักวันจะกลายเป็นคุ้นเคยกับหัวเราะ , ร้องไห้ , เสียงที่สะท้อนผ่านบ้านและรอบ ๆมันทั้งวัน และมันก็ไม่ใช่ครั้งแรก หรือ คืนที่สองที่เธอจะได้นอนสบายๆ กับเล็กลดี้ ร้อน ร่างอวบกดปิดที่ต่อต้านเธอและน้อยหนึ่งที่อบอุ่น ลมหายใจเต้นแก้มเหมือนพัด ของนกปีก .
แต่เมื่อครบสองสัปดาห์ mamzelle Aur éโกหกเติบโตค่อนข้างใช้สิ่งเหล่านี้ เธอไม่บ่น
นอกจากนี้ที่ส่วนท้ายของสัปดาห์ที่ mamzelle Aur éโกหก เย็นวันหนึ่ง มองไปทางเตียงที่สัตว์เลี้ยงถูกกิน , เห็น valsin สีน้ำเงิน รถเลี้ยวโค้งของถนนโอดีล นั่งลงข้างๆมิวแลท ตรงไปตรงมา และการแจ้งเตือน เมื่อเข้าไปใกล้ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสของหญิงสาวพบว่าเธอกลับมามีความสุข .
แต่นี้มาเงียบและไม่คาดคิด โยน mamzelle Aur éนอนในเต้นที่เกือบถูกเขย่า เด็กๆ ต้องมารวมตัวกัน ที่เป็น Ti นอมเม่ ? นกอีเสือสีน้ำตาลในโรง วางขอบบนมีดของเขาไว้ในหิน .มาร์คจากบรรทัด และมาร์ค จากหนังสือ ? การตัดและการทำเสื้อผ้าตุ๊กตาในมุมของแกลเลอรี่ สำหรับลดี้ เธอปลอดภัยเพียงพอใน mamzelle Aur éนอนแขน เธอจึงกรีดร้องด้วยความดีใจที่เห็นจากที่คุ้นเคยสีฟ้ารถเข็นซึ่งได้พาแม่ของเธอกลับมาเธอ
ตื่นเต้นเป็นทุกที่และพวกเขาก็หายไป ยังไงก็ยังเป็นเมื่อพวกเขาหายไป ! mamzelle Aur é นอน ยืน แกลลอรี่มองและฟัง เธอไม่สามารถเห็นเกวียน พระอาทิตย์ตกสีแดงและสีฟ้าสีเทาทไวไลท์มีด้วยกันเหวี่ยงหมอกสีม่วงข้ามทุ่งและถนนซ่อนมันจากมุมมองของเธอ เธอไม่สามารถได้ยินเสียงหอบ และเสียงเอี๊ยดของล้อของ แต่เธอยังสามารถได้ยินเสียงแหลมๆ ดีใจที่เสียงของเด็ก
เธอกลับเข้าไปในบ้าน มีงานมาก รอคอยเธอสำหรับเด็กมีซ้ายโรคเศร้าอยู่เบื้องหลังพวกเขา แต่ไม่ได้ทันทีตั้งค่าเกี่ยวกับ righting งานของมัน mamzelle Aur éนอนนั่งเอง ข้างโต๊ะ เธอให้ช้ารวดเร็วผ่านห้องที่เย็นเงาคืบคลานและลึกรอบ ๆรูปเดี่ยวของเธอ เธอให้หัวเธอล้มลงเมื่อเธอดัดแขน และเริ่มร้องไห้ โอ้ แต่เธอร้องไห้ ! ไม่เบาเป็นผู้หญิงที่มักจะทำ เธอร้องเหมือนผู้ชาย กับเสียงสะอื้นที่ดูเหมือนจะฉีกหัวใจเธอ เธอไม่ได้สังเกตณ จุดเลียมือของเธอ .
เคท โชแปงเขียน " เสียใจ " เมื่อวันที่ 17 กันยายน 1894 . มันถูกตีพิมพ์ครั้งแรกในศตวรรษที่พฤษภาคม 1895 มันพิมพ์ในเพลงของโชแปงปริมาณที่สองของเรื่องสั้นในตอนกลางคืน คาดี ( 1897 ) .
คุณสามารถค้นหาอย่างละเอียดข้อมูลที่ถูกต้องเกี่ยวกับเคท โชแปง เรื่องสั้น และนวนิยาย ตลอดจนเรื่องชีวิตของเธอที่เคทโชแปงนานาชาติเว็บไซต์ :
http://www.katechopin.org
โดยเคทโชแปง mamzelle Aur éโกหกสิงดีๆรูป , แดงแก้ม ผมที่ถูกเปลี่ยนจากสีน้ำตาลเทา และกำหนดตา เธอสวมเป็นหมวกคนเกี่ยวกับฟาร์มและเก่ากองทัพฟ้าฤดูหนาวเมื่ออากาศหนาว และบางครั้ง topboots .
mamzelle Aur éโกหก ไม่เคยคิดจะแต่งงาน เธอเคยมีความรัก ตอนอายุยี่สิบ เธอได้รับข้อเสนอซึ่งเธอได้ทันทีลดลงและที่อายุสิบห้า เธอไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อเสียใจ
ดังนั้นเธอจึงเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก ยกเว้น ณ จุดนี้ สุนัขของเธอ และพวกนิโกรที่อาศัยอยู่ในกระท่อมของเธอ และผลพืช และนก บางวัว , คู่ของล่อ , ปืน ของเธอ ( ที่เธอยิงไก่เหยี่ยว ) และศาสนาของเธอ .
ตอนเช้า mamzelle Aur éโกหก ยืน เธอครุ่นคิดถึงหอศิลป์ด้วยแขนเท้าสะเอว ขนาดเล็ก วงดนตรี ของเด็กมีขนาดเล็กมากที่เพื่อ intents ทั้งหมดและใช้ในวัตถุประสงค์ , อาจจะตกลงมาจากเมฆ จึงไม่คาดคิดและงุนงงของพวกเขามาและได้อย่างนั้น พวกเขาเป็นลูกหลานของนางใกล้เพื่อนบ้าน โอดีล ใคร ไม่ ได้ เป็น ใกล้ เคียง หลังจากทั้งหมด .
ผู้หญิงมาแค่ 5 นาที ก่อนที่จะนำทั้ง 4 คนในอ้อมแขนของเธอ เธอหอบเล็กน้อยลดี้ เธอลาก Ti นอมเม่ โดยมือไม่เต็มใจ ในขณะที่มาร์ค จากเส้นและมาร์คจากหนังสือตามขั้นตอนที่ลังเล .
หน้าของเธอเป็นสีแดงและเสียโฉมจากน้ำตาและความตื่นเต้น เธอได้ถูกเรียกตัวไปที่ตำบลใกล้เคียง โดยโรคอันตรายของแม่ของเธอ สามีของเธออยู่ในเท็กซัส -- ดูเหมือนเธอล้านไมล์ไปและ valsin รอด้วยเกวียนเทียมลา เพื่อขับรถไปที่สถานี .
" มันไม่ใช่คำถาม mamzelle Aur éโกหก คุณจัส ' ต้องให้บรรดาเยาวชนสำหรับ ' ฉันบอก ฉันกลับมา เซียว sait ฉัน n ' Botha คุณกับมันถ้ามันเป็นทาง otha ใด ๆที่จะทำ ! ทำให้มันเป็นของคุณ mamzelle Aur éมุสา อย่าไว้ชีวิตมัน ฉันมี ฉันบ้าครึ่งระหว่าง chil'ren , ' L ) ในบ้าน' บางทีแม้แต่มามันปรับโพมีชีวิตอยู่เอาอีก ! . . . มีความเป็นไปได้ที่บาดใจขับรถโอดีลไปทิ้งร้อนรนและชักกระตุกสุดท้ายของครอบครัวเธอเศร้าใจ
จากไปนั้นแคบๆแออัดในร่มบนระเบียงของบ้านต่ำยาว ; แสงแดดขาวเต้นบนบอร์ดสีขาวเก่า บางตัวเกาอยู่ในหญ้าที่เท้าของ ขั้นตอนและหนึ่งมีกล้าติดและถูกลืออย่างหนัก เคร่งขรึม และคว้างในแกลเลอรี่ มีกลิ่นที่น่ารื่นรมย์ของสีชมพูในอากาศ และเสียงของ Negroes ' เสียงหัวเราะมาข้ามดอกไร่ฝ้าย .
mamzelle Aur éโกหกยืนครุ่นคิดถึงเด็ก เธอมองด้วยตาเมื่อมีมาร์คจากบรรทัดที่ได้รับการซ้ายส่ายภายใต้น้ำหนักของหมูอ้วนลดี้ .เธอสำรวจเดียวกันกับการคำนวณอากาศมาร์คจากหนังสือผสมน้ำตาของเธอกับความเงียบเสียงและการกบฏของ Ti นอมเม่ . ในช่วงไม่กี่นาที เธอครุ่นคิดเก็บเอง กำหนดตามเส้นของการกระทำที่ควรจะเหมือนกันกับหน้าที่ เธอเริ่มโดยการให้อาหารพวกเขา .
ถ้า mamzelle Aur éโกหกความรับผิดชอบอาจจะเริ่มและจบที่นั่นพวกเขาได้อย่างง่ายดายสามารถถูกไล่ออก เพราะการปรุงอาหารของเธออย่างพอเพียงให้กับฉุกเฉินของธรรมชาตินี้ แต่เด็กไม่หมูน้อย ; ที่พวกเขาต้องการและความต้องการความสนใจ ซึ่งทั้งหมดไม่คาดคิดโดย mamzelle Aur éโกหก และที่เธอป่วยเตรียม .
เธอ , จริงๆ , มากซึ่งไม่เหมาะสมในการจัดการของเธอเด็ก โอดีลในช่วงสองสามวันแรก .เธอว่า มาร์ค จากหนังสือมักจะร้องไห้เมื่อพูดในเสียงดังและออกคำสั่งเสียง ? มันเป็นลักษณะเฉพาะของมาร์ค จากหนังสือ เธอคุ้นเคยกับ Ti นอมเม่ความรักดอกไม้เท่านั้น เมื่อเขาถอนออกไปทั้งหมดและ choicest gardenias สีชมพูสำหรับวัตถุประสงค์ที่ชัดเจนของการสร้างวิกฤตการศึกษาพฤกษศาสตร์ของพวกเขา .
" แถนไม่เพียงพอที่จะบอก ' อิม mamzelle Aur éโกหก" มาร์ค จากบรรทัดคำสั่งของเธอ " คุณต้องผูก ' im ในเก้าอี้ มัน w'at มามันเวลาทั้งหมดทำ w'en เขาไม่ดี : เธอผูก ' im ในเก้าอี้ . เก้าอี้ที่ mamzelle Aur éโกหกผูก Ti นอมเม่คือกว้างและสบาย เขาถือโอกาสงีบในมันตอนบ่ายอุ่น .
ตอนกลางคืนที่เธอสั่งไว้ หนึ่ง และ ทั้งหมดไปที่เตียงขณะที่เธอจะ shooed ไก่ในเล้าไก่พวกเขาอยู่ uncomprehending ก่อนเธอ เรื่องเล็ก ๆน้อย ๆสีขาว ชุดนอนที่ต้องถูกพรากไปจากหมอนใบที่พวกเขานำมาและเขย่าโดยแรง จนมือบางพวกเขา snapped เหมือนแส้วัว ? เรื่องอ่างน้ำซึ่งต้องมาตั้งค่าในตรงกลางของพื้นที่เล็ก ๆน้อย ๆเหนื่อย สกปรกsunbrowned เท้าได้ทุกคนต้องล้างหวานและบริสุทธิ์ และมันทำให้มาร์คจากบรรทัด และมาร์ค จากหนังสือหัวเราะอย่างสนุกสนาน . . . ความคิดที่ mamzelle Aur éโกหกควรสักครู่เชื่อว่า Ti นอมเม่จะหลับโดยไม่ได้บอกเรื่องราวของคร็อก mitaine หรือหลุบ garou หรือทั้งสองอย่าง ให้ลดี้ สามารถนอนหลับที่ทั้งหมดโดยไม่มีการโยกและร้องให้ .
" ฉันบอกคุณ ป้าทับทิม" mamzelle Aur éโกหกแจ้งการปรุงอาหารของเธอในความเชื่อมั่น ; " ฉัน ฉันจะจัดการสวนป่า ' มากกว่า ' chil'ren โหล . . มัน terrassent ! Bont จาก ! อย่าพูดกับผมเรื่อง chil'ren ! "
" ' เทน ' ispected บริษัทคุณจะรู้ว่าโปร่งสิ่ง ' การแข่งขัน ' em mamzelle Aur éโกหก ผมเห็นมันอย่างชัดเจน yistiddy w'en Spy ฉัน dat li'le ชิลี playin ' ฮับ ' โยะ ' ' baskit O ' คีย์ คุณก็รู้ว่ามันทำให้ chillun โตยาก ไปที่ไหนเล่นคีย์ฮับ ? เดส มันทำให้ฟันดูยากใน lookin ' - แก้ว มันเป็นสิ่งที่คุณต้องรู้ใน manigement ลูกเกด ' ' O ' chillun "
mamzelle Aur éโกหกแน่นอน ไม่ได้เสแสร้งหรือหวังผล เช่น สีสัน และไกลถึงความรู้ในเรื่องที่ป้าแดงสิงที่ได้ " ยกห้า ' เปลือย ( ฝัง ) หก " ในวันของเธอหล่อนดีใจพอที่จะเรียนรู้เทคนิคเล็กน้อยเพื่อให้แม่น้อยเลยต้อง
นิ้วมือเหนียว Ti นอมเม่ก็บังคับให้เธอเปิดเผย ผ้ากันเปื้อนสีขาวที่เธอไม่ได้สวมใส่สำหรับปี และเธอต้องขอยืมตัวของเขาชื้นจูบ -- การแสดงออกของความรัก และคึก ธรรมชาติ เธอลง เธอเย็บตะกร้าที่เธอไม่ค่อยได้ใช้ จากชั้นบนสุดของ armoire ,และวางไว้ภายในพร้อม และเข้าถึงง่าย ซึ่งขาดหลุดตัวเอวและเรียกร้อง มันเอาเธอ สักวันจะกลายเป็นคุ้นเคยกับหัวเราะ , ร้องไห้ , เสียงที่สะท้อนผ่านบ้านและรอบ ๆมันทั้งวัน และมันก็ไม่ใช่ครั้งแรก หรือ คืนที่สองที่เธอจะได้นอนสบายๆ กับเล็กลดี้ ร้อน ร่างอวบกดปิดที่ต่อต้านเธอและน้อยหนึ่งที่อบอุ่น ลมหายใจเต้นแก้มเหมือนพัด ของนกปีก .
แต่เมื่อครบสองสัปดาห์ mamzelle Aur éโกหกเติบโตค่อนข้างใช้สิ่งเหล่านี้ เธอไม่บ่น
นอกจากนี้ที่ส่วนท้ายของสัปดาห์ที่ mamzelle Aur éโกหก เย็นวันหนึ่ง มองไปทางเตียงที่สัตว์เลี้ยงถูกกิน , เห็น valsin สีน้ำเงิน รถเลี้ยวโค้งของถนนโอดีล นั่งลงข้างๆมิวแลท ตรงไปตรงมา และการแจ้งเตือน เมื่อเข้าไปใกล้ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสของหญิงสาวพบว่าเธอกลับมามีความสุข .
แต่นี้มาเงียบและไม่คาดคิด โยน mamzelle Aur éนอนในเต้นที่เกือบถูกเขย่า เด็กๆ ต้องมารวมตัวกัน ที่เป็น Ti นอมเม่ ? นกอีเสือสีน้ำตาลในโรง วางขอบบนมีดของเขาไว้ในหิน .มาร์คจากบรรทัด และมาร์ค จากหนังสือ ? การตัดและการทำเสื้อผ้าตุ๊กตาในมุมของแกลเลอรี่ สำหรับลดี้ เธอปลอดภัยเพียงพอใน mamzelle Aur éนอนแขน เธอจึงกรีดร้องด้วยความดีใจที่เห็นจากที่คุ้นเคยสีฟ้ารถเข็นซึ่งได้พาแม่ของเธอกลับมาเธอ
ตื่นเต้นเป็นทุกที่และพวกเขาก็หายไป ยังไงก็ยังเป็นเมื่อพวกเขาหายไป ! mamzelle Aur é นอน ยืน แกลลอรี่มองและฟัง เธอไม่สามารถเห็นเกวียน พระอาทิตย์ตกสีแดงและสีฟ้าสีเทาทไวไลท์มีด้วยกันเหวี่ยงหมอกสีม่วงข้ามทุ่งและถนนซ่อนมันจากมุมมองของเธอ เธอไม่สามารถได้ยินเสียงหอบ และเสียงเอี๊ยดของล้อของ แต่เธอยังสามารถได้ยินเสียงแหลมๆ ดีใจที่เสียงของเด็ก
เธอกลับเข้าไปในบ้าน มีงานมาก รอคอยเธอสำหรับเด็กมีซ้ายโรคเศร้าอยู่เบื้องหลังพวกเขา แต่ไม่ได้ทันทีตั้งค่าเกี่ยวกับ righting งานของมัน mamzelle Aur éนอนนั่งเอง ข้างโต๊ะ เธอให้ช้ารวดเร็วผ่านห้องที่เย็นเงาคืบคลานและลึกรอบ ๆรูปเดี่ยวของเธอ เธอให้หัวเธอล้มลงเมื่อเธอดัดแขน และเริ่มร้องไห้ โอ้ แต่เธอร้องไห้ ! ไม่เบาเป็นผู้หญิงที่มักจะทำ เธอร้องเหมือนผู้ชาย กับเสียงสะอื้นที่ดูเหมือนจะฉีกหัวใจเธอ เธอไม่ได้สังเกตณ จุดเลียมือของเธอ .
เคท โชแปงเขียน " เสียใจ " เมื่อวันที่ 17 กันยายน 1894 . มันถูกตีพิมพ์ครั้งแรกในศตวรรษที่พฤษภาคม 1895 มันพิมพ์ในเพลงของโชแปงปริมาณที่สองของเรื่องสั้นในตอนกลางคืน คาดี ( 1897 ) .
คุณสามารถค้นหาอย่างละเอียดข้อมูลที่ถูกต้องเกี่ยวกับเคท โชแปง เรื่องสั้น และนวนิยาย ตลอดจนเรื่องชีวิตของเธอที่เคทโชแปงนานาชาติเว็บไซต์ :
http://www.katechopin.org
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- do you have to wear a uniform
- Cheek rubbing headover rolling
- Well you are reading it all, including t
- Are you sleep yet?
- droplets
- Fibrovascular bundle composed of fibre s
- your pathner
- เลขประจำตัวผู้เสียภาษี
- แอมเวย์
- today first time i see u tempory gone
- your parthner
- practice
- คาร์บอนซีเมททิลเซลลูเลสอ
- 2. แนวคิดการใช้ประโยชน์
- อร่อย ไข่ไก่ 3 ฟอง
- offer an excuse
- ดึงดูด
- Keith soon discovered that Melissa's pro
- แกงส้มชะอมไข่ใส่กุ้ง
- เดินทางโดยสวัสดิภาพ
- Special one
- สวัสดีตอนเช้านะวัยรุ่น
- น้าของฉันเอาบ้านไปจำนอง ไม่ยอมบอกฉัน ทำใ
- วันเกิดของลูกชาย
