Helen Sandberg stood by the control

Helen Sandberg stood by the control room window, staring at the plane. ‘Come on,’
she said. ‘Why is that door shut? Where are the passengers?’
‘The hijackers won’t set them free,’ said Inspector Holm. ‘I told you, Prime Minister,
this is serious mistake.’
‘Be quiet, man,’ said Colonel Carter. ‘I think we’ve got something on the radio.’
Beside him, a soldier was turning the controls of a small army radio. Suddenly, the
voice of one of the hijackers and the prisoner came into the room.
‘So how many soldiers are there in the airport building, my brother?’
‘I didn’t see any soldiers, only police.’
‘That’s strange! No soldiers at all?’
‘I did not see any, brother.’
‘Very strange. But these are not military people. They do not have many soldiers.
Perhaps the woman do what she says, then.’
‘What happening, Colonel?’ Helen asked. ‘Those are the hijackers voices. How can
we hear them?’
The Colonel laughed. ‘Well, madam, you can see it’s raining, can’t you? We didn’t
want our poor prisoner to get wet, so we gave him a nice yellow raincoat, you see. But it
was an expensive raincoat, because one of its buttons is a small transmitter. So now we
can hear everything they say and we know where are on the plane!’
Helen smiled. ‘Good idea, Colonel. I hope it helps.’
‘Prime Minister,’ Michael interrupted. ‘They’re coming!’
Helen looked through the window. The door of the plane was open and people were
coming down the steps one after another. Some of them started to run towards the airport
building, and few knelt down on the wet tarmac.
‘What are they doing?’ Helen asked.
‘Praying, perhaps?’ said Michael. ‘To thank God that they’re alive?’
Police and doctors came out of the building to help the passengers. Helen stood and
watched through binoculars. She did not see Carl.
‘Ninety-nine, a hundred. That’s it, then,’ said Colonel Carter. The plane door closed.
‘Now we move on to the next step of our plan. Goodbye, Prime Minister.’
Helen turned and saw that the Colonel was putting on white clothes on top of his army
uniform. He put several grenades in the coat pocket, and a machine gun into a long pocket
inside the coat. He smiled at her. ‘I must help my men refuel the plane.’
‘May God go with you, Colonel,’ she said.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เฮเลน Sandberg ยืนอยู่หน้าต่างห้องควบคุม จ้องเครื่องบิน 'โธ่
ก็ ' เป็นที่ปิดประตูทำไม ที่มีผู้โดยสาร?'
'hijackers ที่ไม่เซ็ตฟรี กล่าวว่า Holm ตรวจสอบ "ฉันบอกคุณ นายกรัฐมนตรี,
ผิดร้ายแรงได้ '
'จะเงียบ มนุษย์ กล่าวว่า พันคาร์เตอร์ 'ผมคิดว่า เรามีบางสิ่งบางอย่างบนวิทยุ'
ข้างเขา ทหารถูกเปิดควบคุมวิทยุกองทัพขนาดเล็ก ทันใดนั้น
เสียงหนึ่งของนักโทษและ hijackers ที่เข้าห้องมา
'จำนวนทหารนั้นมีในสนามบินอาคาร พี่ '
'ไม่เห็นมีทหาร ตำรวจเท่านั้น'
' ก็แปลก ไม่มีทหารเลย?'
'ฉันไม่เห็นใด ๆ บราเดอร์ '
' strange มาก แต่นี่ไม่ใช่ทหารคน พวกเขาไม่มีทหารมากมาย
บางทีผู้หญิงทำสิ่งที่เธอกล่าว นั้น '
'อะไรเกิดขึ้น พัน ' เฮเลนถาม ' ผู้มีเสียง hijackers สามารถ
เราได้ยินพวกเขา?'
พันที่หัวเราะได้ ' ดี ผู้หญิง คุณสามารถเห็นฝน ไม่คุณ เราไม่ได้
ต้องนักโทษของเราไม่ดีไปเปียก เราให้เขาความดีสีเหลืองเสื้อกันฝน คุณดู แต่
ถูกเสื้อกันฝนมีราคาแพง เนื่องจากปุ่มของตัวเครื่องขนาดเล็กได้ ตอนนี้เรา
ได้ยินทุกอย่างที่พูดและเราทราบว่าอยู่บนเครื่องบิน!'
เฮเลนยิ้มได้ ' ความคิดที่ดี พันเอก ฉันหวังว่ามันช่วย '
'นายกฯ Michael ขัดจังหวะ 'พวกเขากำลังมา '
เฮเลนมองผ่านหน้าต่าง ประตูเครื่องบินถูกเปิด และคน
มาลงขั้นตอนหนึ่ง บางส่วนของพวกเขาเริ่มทำงานต่อสนามบิน
อาคาร และไม่กี่ knelt ลงบน tarmac เปียก
'ทำอย่างไร' เฮเลนถาม
'อธิษฐาน ที " Michael กล่าวว่า 'เพื่อขอบคุณพระเจ้าที่พวกเขากำลังมีชีวิตอยู่หรือไม่'
ตำรวจและแพทย์มาจากอาคารจะช่วยให้ผู้โดยสาร เฮเลนยืน และ
ดูผ่านทางกล้องส่องทางไกล เธอไม่ได้เห็น Carl
' ไนน์ตี้ไนน์ ร้อย ใช่ แล้ว' กล่าวว่า พันคาร์เตอร์ ปิดประตูเครื่องบิน
' ตอนนี้เราย้ายไปยังขั้นตอนถัดไปของเรา ลาก่อน นายกรัฐมนตรี '
เฮเลนเปิด และเห็นว่า พันเอกถูกวางลงบนผ้าขาวบนทัพ
รูป เขาวางระเบิดหลายในกระเป๋าเสื้อ และปืนเครื่องในกระเป๋ายาว
ภายในเสื้อ ยิ้มที่เธอ 'ฉันต้องช่วยคนของฉันเติมเชื้อเพลิงเครื่องบิน'
"จะเจ้าไปกับคุณ พัน เธอบอกว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เฮเลน Sandberg ยืนอยู่ข้างหน้าต่างห้องควบคุมจ้องมองที่เครื่องบิน 'Come on,'
เธอบอกว่า 'ทำไมประตูที่ปิด? ผู้โดยสารที่มี '
'จี้จะไม่ได้ตั้งค่าให้ฟรี' ตรวจโฮล์มกล่าวว่า 'ผมบอกคุณนายกรัฐมนตรี
นี้เป็นความผิดพลาดร้ายแรง.
'เงียบมนุษย์' พันเอกคาร์เตอร์กล่าวว่า "ผมคิดว่าเรามีบางสิ่งบางอย่างในรายการวิทยุ.
ข้างเขาทหารได้รับการเปลี่ยนการควบคุมวิทยุกองทัพขนาดเล็ก ทันใดนั้น
เสียงของหนึ่งในจี้และนักโทษเข้ามาในห้อง
'ดังนั้นวิธีที่หลาย ๆ ทหารที่มีในอาคารสนามบินน้องชายของฉันได้อย่างไร'
'ฉันไม่เห็นใด ๆ ทหารตำรวจเท่านั้น.
'นั่นเป็นแปลก! ไม่มีทหารที่ทั้งหมดหรือไม่ '
'ฉันไม่เห็นใด ๆ ที่พี่ชาย'.
'แปลกมาก แต่เหล่านี้จะไม่ได้คนทหาร พวกเขาไม่ได้มีทหารหลายคน
บางทีผู้หญิงคนนั้นทำในสิ่งที่เธอบอกว่าแล้ว '.
'สิ่งที่เกิดขึ้นพันเอก? เฮเลนถาม 'เหล่านี้คือเสียงจี้ วิธีสามารถ
เราได้ยินพวกเขา?
พันเอกหัวเราะ 'ดีแหม่ม, คุณสามารถดูได้มีฝนตกไม่ได้ไหม เราไม่ได้
ต้องการให้นักโทษที่ไม่ดีของเราที่จะได้รับเปียกดังนั้นเราจึงทำให้เขามีเสื้อกันฝนสีเหลืองที่ดีที่คุณเห็น แต่มัน
เป็นเสื้อกันฝนที่มีราคาแพงเพราะปุ่มใดปุ่มหนึ่งที่เป็นเครื่องส่งสัญญาณขนาดเล็ก ดังนั้นตอนนี้เรา
สามารถได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาพูดและเรารู้ว่าอยู่ที่ไหนบนเครื่องบิน! '
เฮเลนยิ้ม 'ความคิดที่ดี, พันเอก ผมหวังว่ามันจะช่วยให้ '.
'นายกรัฐมนตรี' ไมเคิลขัดจังหวะ 'พวกเขากำลังมา!'
เฮเลนมองผ่านหน้าต่าง ประตูเครื่องบินเปิดและคนถูก
ลงมาตามขั้นตอนหนึ่งหลังจากที่อื่น บางส่วนของพวกเขาเริ่มที่จะวิ่งไปทางสนามบิน
อาคารและไม่กี่คุกเข่าลงบนพื้นเปียก
'สิ่งที่พวกเขาทำ? เฮเลนถาม
'ภาวนาบางที?' ไมเคิลกล่าวว่า 'เพื่อขอบคุณพระเจ้าที่พวกเขากำลังมีชีวิตอยู่?'
ตำรวจและแพทย์ออกจากอาคารมาช่วยผู้โดยสาร เฮเลนยืนอยู่และ
มองผ่านกล้องส่องทางไกล เธอไม่เห็นคาร์ล
'เก้าสิบเก้าร้อย ที่มันแล้ว 'พันเอกคาร์เตอร์กล่าวว่า ประตูเครื่องบินปิด
'ตอนนี้เราย้ายไปยังขั้นตอนต่อไปของแผนของเรา ลานายกรัฐมนตรี.
เฮเลนหันและเห็นว่าพันเอกถูกวางบนเสื้อผ้าสีขาวอยู่ด้านบนของกองทัพของเขา
เหมือนกัน เขาวางระเบิดหลายในกระเป๋าเสื้อโค้ทและปืนกลเข้ามาในกระเป๋ายาว
ภายในเสื้อ เขายิ้มให้เธอ 'ฉันจะต้องช่วยคนของฉันเติมน้ำมันเครื่องบิน.
พระเจ้าอาจไปกับคุณพันเอก "เธอกล่าวว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เฮเลน แซนเบิร์กยืนอยู่ริมหน้าต่างห้องควบคุม มองเครื่องบิน ' ไม่เอา '
เธอกล่าวว่า ' ทำไมประตูถึงปิด ? ที่เป็นผู้โดยสาร ? '
' จี้ไม่พวกเขาตั้งฟรี ' สารวัตรโฮล์ม . " ผมบอกคุณ , นายกรัฐมนตรี ,
นี่คือความผิดพลาดร้ายแรง '
'be เงียบ , ชาย , ' พันเอกคาร์เตอร์ ' ฉันคิดว่าเราได้อะไรในวิทยุ '
อยู่เคียงข้างเขาทหารคือการเปลี่ยนการควบคุมของวิทยุกองทัพขนาดเล็ก ทันใดนั้น เสียงหนึ่งของ
จี้และนักโทษเข้ามาในห้อง
'so ทหารเท่าไหร่อยู่ในอาคารสนามบิน น้องชายของฉัน '
" ไม่เห็นทหารตำรวจคนเดียว '
ที่แปลก ! ไม่มีทหารเลย '
" ไม่เห็น น้องชาย '
'very แปลก แต่เหล่านี้จะไม่ได้ คน ทหารไม่มีทหารมากมาย
บางทีผู้หญิงทำอย่างที่เธอบอกแล้ว '
'what ขึ้น ผู้พัน ' เฮเลนถาม " นั่น เป็นจี้เสียง
เราได้ยินพวกเขาได้อย่างไร ? '
พันเอกหัวเราะ ' ดีค่ะ คุณสามารถดู ฝนตกมั้ย เราไม่ได้
ต้องการนักโทษที่น่าสงสารของเราเปียก เราก็เลยให้เขาเป็นเสื้อกันฝนสีเหลืองสวยที่คุณเห็น แต่มัน
เป็นเสื้อกันฝนที่แพงที่สุดเพราะปุ่มของเครื่องส่งสัญญาณขนาดเล็ก ดังนั้นตอนนี้เรา
ได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาพูดและเรารู้ว่าบนเครื่องบิน '
เฮเลนยิ้ม ' ดีครับ ผู้พัน ฉันหวังว่ามันจะช่วยให้ '
'prime รัฐมนตรี ' ไมเคิล ขัดจังหวะ ' พวกเขากำลังมา ! '
เฮเลนมองผ่านทางหน้าต่าง ประตูของเครื่องบินที่ถูกเปิดและคน
ลงมาหนึ่งหลังจากที่อื่นบางส่วนของพวกเขาเริ่มที่จะวิ่งไปทางอาคารสนามบิน
และน้อยคุกเข่าลงบนถนนเปียก
'what พวกเขากำลังทำอะไร ? ' เฮเลนถาม
'praying , บางที ? ' ไมเคิล " ขอบคุณพระเจ้าที่พวกเขากำลังมีชีวิตอยู่ '
ตำรวจและแพทย์ออกมาจากอาคารเพื่อช่วยผู้โดยสาร เฮเลนยืน
ดูผ่านกล้องสองตา ที่เธอไม่เห็น คาร์ล
'ninety-nine , ร้อย นั่นมัน แล้ว' พันเอกคาร์เตอร์ ประตูเครื่องบินปิด
ตอนนี้เราย้ายไปยังขั้นตอนต่อไปของแผนของเรา ลาก่อน นายกรัฐมนตรี "
เฮเลนหันมาเห็นว่าผู้พันก็ใส่เสื้อสีขาวด้านบนของทัพ
ยูนิฟอร์ม เขาวางหลายระเบิดมือในเสื้อโค้ท และปืนกลในยาวกระเป๋า
ด้านในเสื้อ เขายิ้มให้กับเธอ ' ฉันต้องช่วยคนของฉัน '
เติมเชื้อเพลิงเครื่องบิน' ขอให้พระเจ้าอยู่กับคุณ ผู้พัน , ' เธอกล่าว