1.5 Before the advent of planned de

1.5 Before the advent of planned development in Bhutan, the country's economy was characterized by
extreme degree of isolation. Infrastructural facilities were conspicuous by their absence. Modern means of
communication were completely lacking. There were no metalled roads, no motorized vehicles and no
electricity. There was no Postal or Tele-communication system connecting the country with the outside
world. Except for a few pockets here and there, all regions in Bhutan were self-sufficient in foodgrains, a
small surplus of foodgrains being exchanged for salt and other essential articles from neighbouring
countries. Every family had sufficient land, pigs, poultry and fruit trees which provided the varying
content of the diet. The social amenities like Education, Medical and Public Health were meagre. There
were 59 Primary Schools in the whole of Bhutan and no Junior or Higher Secondary School. There were
four hospitals and eleven dispensaries and only two hospitals were under qualified Doctors, the others
being manned by un-trained compounders. It was only towards the end of the fifties that Bhutan emerged
out of its traditional isolation and decided to develop the country's economy on modern lines.
Accordingly, the Royal Government of Bhutan, in consultation with the Planning Commission of India
took to the path of planned economic development.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1.5
ก่อนการถือกำเนิดของการพัฒนาในภูฏานวางแผนเศรษฐกิจของประเทศที่โดดเด่นด้วยการศึกษาระดับปริญญามากของการแยก สิ่งอำนวยความสะดวกโครงสร้างพื้นฐานมีความชัดเจนโดยไม่มีของพวกเขา
วิธีการที่ทันสมัยของการสื่อสารที่กำลังขาดแคลนอย่างสมบูรณ์
มีถนนที่ไม่ได้โรยไม่มีกลยานพาหนะและไม่มีไฟฟ้า ไม่มีไปรษณีย์หรือระบบ
Tele-การสื่อสารเชื่อมต่อประเทศที่มีอยู่นอกโลก ยกเว้นกระเป๋าไม่กี่ที่นี่และมีทุกภูมิภาคในภูฏานมีความพอเพียงใน foodgrains
เป็นส่วนเกินเล็กๆ ของ foodgrains การแลกเปลี่ยนเกลือและบทความอื่น ๆ
ที่จำเป็นจากเพื่อนบ้านประเทศ
ทุกคนในครอบครัวมีที่ดินเพียงพอสุกรสัตว์ปีกและไม้ผลที่แตกต่างกันให้เนื้อหาของอาหาร สิ่งอำนวยความสะดวกทางสังคมเช่นการศึกษา, การแพทย์และการสาธารณสุขมีน้อย มี
59 เป็นโรงเรียนประถมศึกษาในภาพรวมของประเทศภูฏานและไม่มีจูเนียร์หรือโรงเรียนมัธยมศึกษาที่สูงขึ้น มีสี่สิบเอ็ดโรงพยาบาลและยาและมีเพียงสองโรงพยาบาลได้รับภายใต้การแพทย์ที่ผ่านการรับรองคนอื่น ๆ ได้รับการจัดการโดย compounders ยกเลิกการรับการฝึกอบรม มันเป็นเพียงในช่วงปลายยุคที่ภูฏานโผล่ออกมาจากการแยกแบบดั้งเดิมและตัดสินใจที่จะพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศในสายที่ทันสมัย. ดังนั้นรัฐบาลของภูฏานในการปรึกษาหารือกับคณะกรรมการวางแผนของอินเดียเอาไปเส้นทางของการวางแผนการพัฒนาเศรษฐกิจ.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1.5 ก่อนการมาถึงของแผนพัฒนาในภูฏาน เศรษฐกิจของประเทศมีลักษณะ
ระดับรุนแรงของแยก สิ่งอำนวยความสะดวกโครงสร้างพื้นฐานถูกเด่นโดยการขาดงาน วิธีการที่ทันสมัยของ
การสื่อสารก็ขาด ไม่มีซึ่งทำด้วยโลหะ ถนน ไม่มีรถยนต์ ไม่มี
ไฟฟ้าไม่มีไปรษณีย์หรือ Tele การสื่อสารเชื่อมต่อระบบประเทศกับโลกภายนอก

ยกเว้นกระเป๋าไม่กี่ที่นี่และมีพื้นที่ทั้งหมดในภูฏานมีพอเพียงใน foodgrains ,
ส่วนเกินเล็ก foodgrains ถูกแลกกับเกลือและบทความที่จำเป็นอื่น ๆจาก
เพื่อนบ้าน ทุกครอบครัวมีที่ดินเพียงพอสุกรสัตว์ปีก และไม้ผลที่ให้แตกต่าง
เนื้อหาของอาหาร สังคมเครื่องใช้ เช่น การศึกษา การแพทย์ และสาธารณสุข กำลังขาดแคลน มี
เป็น 59 โรงเรียนประถมในทั้งหมดของภูฏาน และ จูเนียร์ หรือ สูงกว่า ระดับมัธยมศึกษา มี
4 โรงพยาบาลและร้านขายยา 11 โรงพยาบาลเพียงสองถูกแพทย์มีคุณสมบัติอื่น
ถูกบรรจุคนโดยฝึก compounders ยูเอ็นมันเป็นเพียงปลาย fifties ที่ภูฏานโผล่
ออกจากแยกเดิมของมันและตัดสินใจที่จะพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศในแนวทางสมัยใหม่
ดังนั้นรัฐบาลของภูฏาน ในการปรึกษาหารือกับคณะกรรมการการวางแผนของอินเดีย
พาไปเส้นทางตามแผนพัฒนาเศรษฐกิจ .