One thing that I was absolutely sur

One thing that I was absolutely sure from the beginning was that I was not a man. However, I had once been a king, a sailor, a businessman, a thief and a murderer. I am not a god either. I have no memory of my age but I have lived through ages.

I have lived as every creature known to man and as creatures men believe to exist only in fairy tales. I have wandered all my life —my endless existence—across every corner of the world. For it is in my nature to move constantly. I am the wanderer.

Living as an animal is easy. You think less and have fewer worries. You follow a certain pattern and go along with their natural instinct. Becoming a human is complex. They have intricate thoughts. They worry about the smallest things; kill and plunder their own kind for the littlest of reasons; fight wars for reasons that seem so insignificant for someone who has lived so long.

Immortality, not dying, living forever—is worse than dying a painful death. Death is a release; immortality is being stuck at a small, dark room for all eternity. I cannot remember how many times I have longed to part this life and become ash and get carried away by the rivers all the way up to the oceans. Sometimes I would wish that the soil would consume me and nourish the plants that would grow out of me. But I cannot die. I cannot drown, burn, get cut, get poisoned or starve and my flesh heal immediately even at the slightest injury.

I have chosen to become a gray squirrel this time. I have forgotten how many days, weeks or months I have lived in this forest as a little rodent. I seem to enjoy the cool Himalayan air.

I have made a dray—a nest that real squirrels make with leaves and twigs; tucked comfortably in a branch of a tree. From there I can observe an entirely different world of chirps and squeaks and the electric buzz of insects and an occasional howl

But the real treat is the the majesty and the timelessness of the Great mountains. These mountains are the only things that make me feel less lonely. At sunrise they are ablaze with fire: golden and unearthly. During the rest of the day they simply look intimidating and ancient; as ancient and as old as time itself.

I get so lost in the sight of them that sometimes I forget to feed for many days. Now I feel that my little squirrel body needs some nourishment. It is almost twilight. The leaves of the trees are turning form green to grey by the minute. I cannot see anything worth gnawing on the forest floor, although I can feel a small mouse scuttling somewhere in the bush.

I turn into an owl and swoop down for the little mouse.

End

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สิ่งหนึ่งที่ผมก็แน่ใจว่าจากจุดเริ่มต้นคือการที่ผมไม่ได้เป็นคนที่ แต่ผมเคยเป็นกษัตริย์กะลาสีนักธุรกิจขโมยและฆาตกร ฉันไม่ได้เป็นพระเจ้าอย่างใดอย่างหนึ่ง ฉันมีความทรงจำของอายุของฉัน แต่ฉันมีชีวิตอยู่ผ่านวัย. ฉันมีชีวิตอยู่เป็นสิ่งมีชีวิตทุกคนที่รู้จักกันและเป็นสิ่งมีชีวิตที่คนเชื่อว่าจะมีอยู่เฉพาะในนิทาน ฉันได้เดินทุกชีวิตของฉัน -My ดำรงอยู่ทั่วทุกซอกทุกมุมที่ไม่มีที่สิ้นสุดของโลก มันอยู่ในธรรมชาติของฉันที่จะย้ายอย่างต่อเนื่อง ผมหลงได้. ที่อาศัยอยู่ในฐานะที่เป็นสัตว์เป็นเรื่องง่าย คุณคิดว่าน้อยลงและมีความกังวลน้อยลง คุณทำตามรูปแบบบางอย่างและไปพร้อมกับสัญชาตญาณธรรมชาติของพวกเขา กลายเป็นมนุษย์ที่มีความซับซ้อน พวกเขามีความคิดที่ซับซ้อน พวกเขากังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เล็กที่สุด; ฆ่าและปล้นชนิดของตัวเองของพวกเขาสำหรับเหตุผลเล็ก; ต่อสู้กับสงครามด้วยเหตุผลที่ดูเหมือนไม่มีนัยสำคัญมากสำหรับคนที่มีชีวิตอยู่นานมาก. อมตะไม่ตายมีชีวิตอยู่ตลอดไปเป็นเลวร้ายยิ่งกว่าตายเสียชีวิตที่เจ็บปวด ความตายคือการปล่อย; อมตะจะถูกติดอยู่ที่ขนาดเล็กห้องมืดชั่วนิรันด ผมจำไม่ได้ว่าหลายครั้งที่ฉันได้อยากจะเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตนี้และกลายเป็นเถ้าและได้รับการดำเนินการไปตามแม่น้ำทั้งหมดทางขึ้นไปยังมหาสมุทร บางครั้งฉันจะหวังว่าดินจะใช้ผมและบำรุงพืชที่จะเติบโตออกจากฉัน แต่ฉันไม่สามารถตาย ฉันไม่สามารถกลบเผาได้รับการตัดรับการวางยาพิษหรืออดอาหารและเนื้อหนังของรักษาทันทีที่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย. ฉันเลือกที่จะกลายเป็นกระรอกสีเทาในครั้งนี้ ฉันลืมกี่วันสัปดาห์หรือเดือนฉันมีชีวิตอยู่ในป่าแห่งนี้เป็นหนูน้อย ฉันดูเหมือนจะเพลิดเพลินไปกับอากาศเย็นหิมาลัย. ผมได้ทำรัง-รถบรรทุกที่กระรอกที่แท้จริงให้กับใบและกิ่งไม้; ซุกสบายในสาขาของต้นไม้ จากนั้นฉันสามารถสังเกตเห็นโลกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงของเป็นต้นและ squeaks และฉวัดเฉวียนไฟฟ้าของแมลงและเห่าหอนเป็นครั้งคราวแต่การปฏิบัติจริงเป็นที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและไร้กาลเวลาของภูเขามหาราช ภูเขาเหล่านี้เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกเหงาน้อย ที่พระอาทิตย์ขึ้นพวกเขาจะสว่างด้วยไฟสีทองและพิสดาร ในช่วงที่เหลือของวันพวกเขาก็มีลักษณะข่มขู่และโบราณ เป็นโบราณและเช่นเดิมเป็นเวลาที่ตัวเอง. ฉันได้หายไปดังนั้นในสายตาของพวกเขาว่าบางครั้งลืมที่จะกินอาหารเป็นเวลาหลายวัน ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าร่างกายกระรอกน้อยของฉันต้องการสารอาหารบางอย่าง มันเกือบจะพลบค่ำ ใบของต้นไม้จะเปลี่ยนรูปแบบสีเขียวสีเทาโดยนาที ฉันไม่สามารถมองเห็นอะไรที่คุ้มค่าแทะบนพื้นป่าแม้ว่าฉันจะรู้สึกเมาส์ขนาดเล็กวิ่งอยู่ที่ไหนสักแห่งในป่า. ฉันกลายเป็นนกฮูกและถลาลงสำหรับเมาส์เล็ก ๆ น้อย ๆ . จบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สิ่งหนึ่งที่ผมมั่นใจว่าจากจุดเริ่มต้นที่ฉันเป็นผู้ชาย แต่ผมเคยเป็นกษัตริย์ เป็นทหารเรือ เป็นนักธุรกิจ เป็นโจรและฆาตกร ผมไม่ได้เป็นพระเจ้าเหมือนกัน ผมไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับอายุของฉัน แต่ฉันอาศัยอยู่ผ่านวัย

ฉันมีชีวิตเป็นสิ่งมีชีวิตทุกรู้จักกับมนุษย์ และมนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่เชื่อว่ามีอยู่แต่ในเทพนิยายผมเดินทุกชีวิตของฉัน - ชีวิตไม่มีที่สิ้นสุดของฉัน ทั่วทุกมุมของโลก มันเป็นธรรมชาติของฉันที่จะย้ายตลอดเวลา ฉันเป็นคนหลงทาง

เป็นสัตว์ได้ง่าย คุณคิดว่าน้อยลงและน้อยลงหรอก ตามรูปแบบบางอย่างและไปกับสัญชาตญาณธรรมชาติของพวกเขา เป็นมนุษย์มีความซับซ้อน พวกเขามีความคิดที่ซับซ้อน พวกเขากังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เล็กที่สุด ;ฆ่าและปล้นชนิดของตัวเองสำหรับ Littlest ของเหตุผล ; สงครามด้วยเหตุผลที่ดูเหมือนจะไม่สำคัญสำหรับคนที่มีชีวิตอยู่นาน

อมตะไม่ตาย อยู่ตลอด แย่กว่าความตายที่เจ็บปวด ความตายคือปล่อย ; อมตะติดอยู่ที่ขนาดเล็กในห้องที่มืดตลอดกาลไม่รู้กี่ครั้งที่ฉันได้ปรารถนาที่จะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตนี้และกลายเป็นขี้เถ้า และได้ดำเนินการไปตามแม่น้ำทั้งหมดทางถึงมหาสมุทร บางครั้งฉันก็ต้องการที่ดินจะกินผมและบำรุงพืชที่จะเติบโตออกมาจากฉัน แต่ฉันตายไม่ได้ ผมไม่จมน้ำ , เผา , โดนตัด โดนวางยา หรืออดอาหาร และเนื้อของข้า หายทันทีเลยค่ะ

ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยฉันเลือกที่จะกลายเป็นกระรอกสีเทาในครั้งนี้ ฉันลืมกี่วัน สัปดาห์ หรือเดือนที่ฉันได้อาศัยอยู่ในป่านี้เป็นหนูเล็ก ๆน้อย ๆ ฉันดูเหมือนจะเพลิดเพลินไปกับอากาศหิมาลายันเย็น

ฉันทำรัง dray-a ที่กระรอกจริงด้วยใบไม้และกิ่งไม้ ; ซุกอย่างสบายในสาขาของต้นไม้จากที่นั่น ข้าสามารถสังเกตที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงของโลก และเพราะเสียงร้อง และเสียงกระหึ่มไฟฟ้าของแมลงและ

เป็นครั้งคราวแต่หอนปฏิบัติจริงเป็นพระและ timelessness ของภูเขาใหญ่ ภูเขานี้เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกเหงาน้อยลง ที่พระอาทิตย์ขึ้นจะไหม้ด้วยไฟสีทองและน่ากลัวในช่วงที่เหลือของวัน พวกเขาเพียงแค่ดูน่ากลัวและโบราณ อย่างที่โบราณและเก่าแก่พอๆกับเวลาที่ตัวเอง

ดังนั้นฉันได้รับหายไปในสายตาของพวกเขา จนบางครั้งผมลืมให้อาหารเป็นเวลาหลายวัน ตอนนี้ผมรู้สึกว่า กระรอกน้อยร่างกายต้องการสารอาหาร มันเกือบจะพลบค่ำ ใบของต้นไม้จะเปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีเทาโดยนาทีผมไม่สามารถเห็นอะไรน่าแทะพื้นป่า ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกเมาส์ขนาดเล็กที่วิ่งหนีอยู่ในพุ่มไม้

ผมกลายเป็นนกฮูกและถลาลงเมาส์น้อย

จบ