In a phrase, we must have a word wh

In a phrase, we must have a word which is called the head. This is the core of the phrase, what the phrase can’t exist without. So in a phrase like ‘the dog’ or ‘ran far away’, in the first phrase ‘dog’ is the head because it is the main part of the phrase, and in the second phrase ‘ran’ is the head because it is essential for the phrase to exist. We can have ‘dog ran’, which isn’t grammatical, but this still makes sense since we can understand that the dog ran. But we can’t have ‘the far away’, this makes no sense to us!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในวลี เราต้องมีคำที่เรียกว่าหัว นี่คือหลักของวลี สิ่งที่วลีไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจาก ดังนั้นในคำเช่น 'สุนัข' หรือ 'วิ่งไกล' ในวลีแรก 'สุนัข' เป็นหัวเนื่องจากเป็นส่วนประกอบหลัก ของวลี และวลีที่สอง 'วิ่ง' เป็นหัว เพราะมันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับวลีมีอยู่ เราสามารถมี "หมาวิ่ง" ซึ่งไม่ใช่ไวยากรณ์ แต่นี้ยังทำให้รู้สึกตั้งแต่ที่เราสามารถเข้าใจว่า สุนัขวิ่ง แต่เราไม่มี 'พัก' ซึ่งทำให้ไม่มีความรู้สึกกับเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในวลีที่เราจะต้องมีคำที่เรียกว่าหัว นี้เป็นหลักของวลีที่ว่าสิ่งที่วลีที่ไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่ต้อง ดังนั้นในวลีเช่น 'สุนัข' หรือ 'วิ่งหนีไปไกล' ในคำแรก 'สุนัข' เป็นหัวเพราะมันเป็นส่วนหลักของวลีและประโยคที่สอง 'วิ่ง' เป็นหัวเพราะมันเป็น ที่จำเป็นสำหรับวลีที่จะมีชีวิตอยู่ เราสามารถมีสุนัขวิ่ง 'ซึ่งไม่ได้เป็นไวยากรณ์ แต่ยังคงทำให้รู้สึกตั้งแต่เราสามารถเข้าใจว่าสุนัขวิ่ง แต่เราไม่สามารถมี 'ห่างไกลนี้ทำให้รู้สึกไม่ให้เรา!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในวลีนั้น เราต้องมีคำที่เรียกว่าหัว นี่คือหลักของวลีสิ่งที่วลีที่ไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่ต้อง ดังนั้นในวลีเช่น ' สุนัข ' หรือ ' วิ่งมาไกล ' ใน ' วลีแรกสุนัข ' เป็นหัว เพราะมันเป็นส่วนหลักของวลีและวลี ' ' คือ หัว หลัง วิ่ง เพราะมันเป็นเรื่องสำคัญสำหรับวลีที่จะอยู่ เราสามารถมี " หมาวิ่ง "ซึ่งไม่ใช่ไวยากรณ์ แต่นี้ยังทำให้เราสามารถเข้าใจได้ว่า หมาวิ่ง แต่เราไม่สามารถมี ' ห่าง ' ไร้สาระกับเรา !