- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Father was in the army all through
Father was in the army all through the war – the first war, I mean – so, up to the age of five, I never saw much of him, and what I saw did not worry me. Sometimes I woke and there was a big figure in khaki peering down at me in the candlelight. Sometimes in the early morning I heard the slamming of the front door and the clatter of nailed boots down the cobbles of the lane. These were Father’s entrances and exits. Like Santa Claus he came and went mysteriously.
In fact, I rather liked his visits, though it was an uncomfortable squeeze between Mother and him when I got into the big bed in the early morning. He smoked, which gave him a pleasant musty smell, and shaved, an operation of astounding interest. Each time he left a trail of souvenirs – model tanks and Gurkha knives with handles made of bullet cases, and German helmets and cap badges and button sticks, and all sorts of military equipment – carefully stowed away in a long box on top of the wardrobe, in case they ever came in handy. There was a bit of the magpie about Father; he expected everything to come in handy. When his back was turned, Mother let me get a chair and rummage through his treasures. She didn’t seem to think so highly of them as he did.
The war was the most peaceful period of my life. The window of my attic faced southeast. My mother had curtained it, but that had small effect. I always woke with the first light and, with all the responsibilities of the previous day melted, feeling myself rather like the sun, ready to illumine and rejoice. Life never seemed so simple and clear and full of possibilities as then. I put my feet out from under the clothes – I called them Mrs. Left and Mrs. Right – and invented dramatic situations for them in which they discussed the problems of the day. At least Mrs. Right did; she was very demonstrative, but I hadn’t the same control of Mrs. Left, so she mostly contented herself with nodding agreement.
They discussed what Mother and I should do during the day, what Santa Claus should give a fellow for Christmas, and what steps should be taken to brighten the home. There was that little matter of the baby, for instance. Mother and I could never agree about that. Ours was the only house in the terrace without a new baby, and Mother said we couldn’t afford one till Father came back from the war because they cost seventeen and six.
That showed how simple she was. The Geneys up the road had a baby, and everyone knew they couldn’t afford seventeen and six. It was probably a cheap baby, and Mother wanted something really good, but I felt she was too exclusive. The Geneys’ baby would have done us fine.
Having settled my plans for the day, I got up, put a chair under the attic window, and lifted the frame high enough to stick out my head. The window overlooked the front gardens of the terrace behind ours, and beyond these it looked over a deep valley to the tall, red brick houses terraced up the opposite hillside, which were all still in shadow, while those at our side of the valley were all lit up, though with long strange shadows that made them seem unfamiliar; rigid and painted.
After that I went into Mother’s room and climbed into the big bed. She woke and I began to tell her of my schemes. By this time, though I never seemed to have noticed it, I was petrified in my nightshirt, and I thawed as I talked until, the last frost melted, I fell asleep beside her and woke again only when I heard her below in the kitchen, making the breakfast.
After breakfast we went into town; heard Mass at St. Augustine’s and said a prayer for Father, and did the shopping. If the afternoon was fine we either went for a walk in the country or a visit to Mother’s great friend in the convent, Mother Saint Dominic. Mother had them all praying for Father, and every night, going to bed, I asked God to send him back safe from the war to us. Little, indeed, did I know what I was praying for!
One morning, I got into the big bed, and there, sure enough, was Father in his usual Santa Claus manner, but later, instead of uniform, he put on his best blue suit, and Mother was as pleased as anything. I saw nothing to be pleased about, because, out of uniform, Father was altogether less interesting, but she only beamed, and explained that our prayers had been answered, and off we went to Mass to thank God for having brought Father safely home.
The irony of it! That very day when he came in to dinner he took off his boots and put on his slippers, donned the dirty old cap he wore about the house to save him from colds, crossed his legs, and began to talk gravely to Mother, who looked anxious. Naturally, I disliked her looking anxious, because it destroyed her good looks, so I interrupted him.
"Just a moment, Larry!" she said gently. This was only what she said when we had boring visitors, so I attached no importance to it and went on talking.
"Do be quiet, Larry!" she said impatiently. "Don’t you hear me talking to Daddy?"
This was the first time I had heard those ominous words, "talking to Daddy," and I couldn’t help feeling that if this was how God answered prayers, he couldn’t listen to them very attentively.
"Why are you talking to Daddy?" I asked with as great a show of indifference as I could muster.
"Because Daddy and I have business to discuss. Now, don’t interrupt again!"
In the afternoon, at Mother’s request, Father took me for a walk. This time we went into town instead of out in the country, and I thought at first, in my usual optimistic way, that it might be an improvement. It was nothing of the sort. Father and I had quite different notions of a walk in town. He had no proper interest in trams, ships, and horses, and the only thing that seemed to divert him was talking to fellows as old as himself. When I wanted to stop he simply went on, dragging me behind him by the hand; when he wanted to stop I had no alternative but to do the same. I noticed that it seemed to be a sign that he wanted to stop for a long time whenever he leaned against a wall. The second time I saw him do it I got wild. He seemed to be settling himself forever. I pulled him by the coat and trousers, but, unlike Mother who, if you were too persistent, got into a wax and said: "Larry, if you don’t behave yourself, I’ll give you a good slap," Father had an extraordinary capacity for amiable inattention. I sized him up and wondered would I cry, but he seemed to be too remote to be annoyed even by that. Really, it was like going for a walk with a mountain! He either ignored the wrenching and pummeling entirely, or else glanced down with a grin of amusement from his peak. I had never met anyone so absorbed in himself as he seemed.
At teatime, "talking to Daddy" began again, complicated this time by the fact that he had an evening paper, and every few minutes he put it down and told Mother something new out of it. I felt this was foul play. Man for man, I was prepared to compete with him any time for Mother’s attention, but when he had it all made up for him by other people it left me no chance. Several times I tried to change the subject without success.
"You must be quiet while Daddy is reading, Larry," Mother said impatiently.
It was clear that she either genuinely liked talking to Father better than talking to me, or else that he had some terrible hold on her which made her afraid to admit the truth.
"Mummy," I said that night when she was tucking me up, "do you think if I prayed hard God would send Daddy back to the war?"
She seemed to think about that for a moment.
"No, dear," she said with a smile. "I don’t think He would."
"Why wouldn’t He, Mummy?"
"Because there isn’t a war any longer, dear."
"But, Mummy, couldn’t God make another war, if He liked?"
"He wouldn’t like to, dear. It’s not God who makes wars, but bad people.
"Oh!" I said. I was disappointed about that. I began to think that God wasn’t quite what He was cracked up to be.
Next morning I woke at my usual hour, feeling like a bottle of champagne. I put out my feet and invented a long conversation in which Mrs. Right talked of the trouble she had with her own father till she put him in the Home. I didn’t quite know what the Home was but it sounded the right place for Father. Then I got my chair and stuck my head out of the attic window. Dawn was just breaking, with a guilty air that made me feel I had caught it in the act. My head bursting with stories and schemes, I stumbled in next door, and in the half-darkness scrambled into the big bed. There was no room at Mother’s side so I had to get between her and Father. For the time being I had forgotten about him, and for several minutes I sat bolt upright, racking my brains to know what I could do with him. He was taking up more than his fair share of the bed, and I couldn’t get comfortable, so I gave him several kicks that made him grunt and stretch. He made room all right, though. Mother waked and felt for me. I settled back comfortably in the warmth of the bed with my thumb in my mouth.
"Mummy!" I hummed, loudly and contentedly.
"Sssh! dear," she whispered. "Don’t wake Daddy!"
This was a new development, which threatened to be even more serious than "talking to Daddy." Life without my early-morning conferences was unthinkable.
"Why?" I asked severely.
"Because poor Daddy is tired." This seemed to me a quite inadequate reason, and I was sickened by the sentimentality of her "poor Daddy." I never liked that sort of gush; it always struck me as insincere.
"Oh!" I said lightly. Then in my most winning tone: "Do you know where I want to go with you today, Mummy?"
"No, dear," she sighed.
"I want to go down the Glen and fish for thornybacks with my new net, and then I want to go out to the Fox and Hounds, and –"
"Don’t-wake-Daddy!" she hissed angrily, clapping her hand across my mouth.
But it was too late. He was awake, or nearly so. He grunted and reached for the matches. Then he stared incr
In fact, I rather liked his visits, though it was an uncomfortable squeeze between Mother and him when I got into the big bed in the early morning. He smoked, which gave him a pleasant musty smell, and shaved, an operation of astounding interest. Each time he left a trail of souvenirs – model tanks and Gurkha knives with handles made of bullet cases, and German helmets and cap badges and button sticks, and all sorts of military equipment – carefully stowed away in a long box on top of the wardrobe, in case they ever came in handy. There was a bit of the magpie about Father; he expected everything to come in handy. When his back was turned, Mother let me get a chair and rummage through his treasures. She didn’t seem to think so highly of them as he did.
The war was the most peaceful period of my life. The window of my attic faced southeast. My mother had curtained it, but that had small effect. I always woke with the first light and, with all the responsibilities of the previous day melted, feeling myself rather like the sun, ready to illumine and rejoice. Life never seemed so simple and clear and full of possibilities as then. I put my feet out from under the clothes – I called them Mrs. Left and Mrs. Right – and invented dramatic situations for them in which they discussed the problems of the day. At least Mrs. Right did; she was very demonstrative, but I hadn’t the same control of Mrs. Left, so she mostly contented herself with nodding agreement.
They discussed what Mother and I should do during the day, what Santa Claus should give a fellow for Christmas, and what steps should be taken to brighten the home. There was that little matter of the baby, for instance. Mother and I could never agree about that. Ours was the only house in the terrace without a new baby, and Mother said we couldn’t afford one till Father came back from the war because they cost seventeen and six.
That showed how simple she was. The Geneys up the road had a baby, and everyone knew they couldn’t afford seventeen and six. It was probably a cheap baby, and Mother wanted something really good, but I felt she was too exclusive. The Geneys’ baby would have done us fine.
Having settled my plans for the day, I got up, put a chair under the attic window, and lifted the frame high enough to stick out my head. The window overlooked the front gardens of the terrace behind ours, and beyond these it looked over a deep valley to the tall, red brick houses terraced up the opposite hillside, which were all still in shadow, while those at our side of the valley were all lit up, though with long strange shadows that made them seem unfamiliar; rigid and painted.
After that I went into Mother’s room and climbed into the big bed. She woke and I began to tell her of my schemes. By this time, though I never seemed to have noticed it, I was petrified in my nightshirt, and I thawed as I talked until, the last frost melted, I fell asleep beside her and woke again only when I heard her below in the kitchen, making the breakfast.
After breakfast we went into town; heard Mass at St. Augustine’s and said a prayer for Father, and did the shopping. If the afternoon was fine we either went for a walk in the country or a visit to Mother’s great friend in the convent, Mother Saint Dominic. Mother had them all praying for Father, and every night, going to bed, I asked God to send him back safe from the war to us. Little, indeed, did I know what I was praying for!
One morning, I got into the big bed, and there, sure enough, was Father in his usual Santa Claus manner, but later, instead of uniform, he put on his best blue suit, and Mother was as pleased as anything. I saw nothing to be pleased about, because, out of uniform, Father was altogether less interesting, but she only beamed, and explained that our prayers had been answered, and off we went to Mass to thank God for having brought Father safely home.
The irony of it! That very day when he came in to dinner he took off his boots and put on his slippers, donned the dirty old cap he wore about the house to save him from colds, crossed his legs, and began to talk gravely to Mother, who looked anxious. Naturally, I disliked her looking anxious, because it destroyed her good looks, so I interrupted him.
"Just a moment, Larry!" she said gently. This was only what she said when we had boring visitors, so I attached no importance to it and went on talking.
"Do be quiet, Larry!" she said impatiently. "Don’t you hear me talking to Daddy?"
This was the first time I had heard those ominous words, "talking to Daddy," and I couldn’t help feeling that if this was how God answered prayers, he couldn’t listen to them very attentively.
"Why are you talking to Daddy?" I asked with as great a show of indifference as I could muster.
"Because Daddy and I have business to discuss. Now, don’t interrupt again!"
In the afternoon, at Mother’s request, Father took me for a walk. This time we went into town instead of out in the country, and I thought at first, in my usual optimistic way, that it might be an improvement. It was nothing of the sort. Father and I had quite different notions of a walk in town. He had no proper interest in trams, ships, and horses, and the only thing that seemed to divert him was talking to fellows as old as himself. When I wanted to stop he simply went on, dragging me behind him by the hand; when he wanted to stop I had no alternative but to do the same. I noticed that it seemed to be a sign that he wanted to stop for a long time whenever he leaned against a wall. The second time I saw him do it I got wild. He seemed to be settling himself forever. I pulled him by the coat and trousers, but, unlike Mother who, if you were too persistent, got into a wax and said: "Larry, if you don’t behave yourself, I’ll give you a good slap," Father had an extraordinary capacity for amiable inattention. I sized him up and wondered would I cry, but he seemed to be too remote to be annoyed even by that. Really, it was like going for a walk with a mountain! He either ignored the wrenching and pummeling entirely, or else glanced down with a grin of amusement from his peak. I had never met anyone so absorbed in himself as he seemed.
At teatime, "talking to Daddy" began again, complicated this time by the fact that he had an evening paper, and every few minutes he put it down and told Mother something new out of it. I felt this was foul play. Man for man, I was prepared to compete with him any time for Mother’s attention, but when he had it all made up for him by other people it left me no chance. Several times I tried to change the subject without success.
"You must be quiet while Daddy is reading, Larry," Mother said impatiently.
It was clear that she either genuinely liked talking to Father better than talking to me, or else that he had some terrible hold on her which made her afraid to admit the truth.
"Mummy," I said that night when she was tucking me up, "do you think if I prayed hard God would send Daddy back to the war?"
She seemed to think about that for a moment.
"No, dear," she said with a smile. "I don’t think He would."
"Why wouldn’t He, Mummy?"
"Because there isn’t a war any longer, dear."
"But, Mummy, couldn’t God make another war, if He liked?"
"He wouldn’t like to, dear. It’s not God who makes wars, but bad people.
"Oh!" I said. I was disappointed about that. I began to think that God wasn’t quite what He was cracked up to be.
Next morning I woke at my usual hour, feeling like a bottle of champagne. I put out my feet and invented a long conversation in which Mrs. Right talked of the trouble she had with her own father till she put him in the Home. I didn’t quite know what the Home was but it sounded the right place for Father. Then I got my chair and stuck my head out of the attic window. Dawn was just breaking, with a guilty air that made me feel I had caught it in the act. My head bursting with stories and schemes, I stumbled in next door, and in the half-darkness scrambled into the big bed. There was no room at Mother’s side so I had to get between her and Father. For the time being I had forgotten about him, and for several minutes I sat bolt upright, racking my brains to know what I could do with him. He was taking up more than his fair share of the bed, and I couldn’t get comfortable, so I gave him several kicks that made him grunt and stretch. He made room all right, though. Mother waked and felt for me. I settled back comfortably in the warmth of the bed with my thumb in my mouth.
"Mummy!" I hummed, loudly and contentedly.
"Sssh! dear," she whispered. "Don’t wake Daddy!"
This was a new development, which threatened to be even more serious than "talking to Daddy." Life without my early-morning conferences was unthinkable.
"Why?" I asked severely.
"Because poor Daddy is tired." This seemed to me a quite inadequate reason, and I was sickened by the sentimentality of her "poor Daddy." I never liked that sort of gush; it always struck me as insincere.
"Oh!" I said lightly. Then in my most winning tone: "Do you know where I want to go with you today, Mummy?"
"No, dear," she sighed.
"I want to go down the Glen and fish for thornybacks with my new net, and then I want to go out to the Fox and Hounds, and –"
"Don’t-wake-Daddy!" she hissed angrily, clapping her hand across my mouth.
But it was too late. He was awake, or nearly so. He grunted and reached for the matches. Then he stared incr
0/5000
Father was in the army all through the war – the first war, I mean – so, up to the age of five, I never saw much of him, and what I saw did not worry me. Sometimes I woke and there was a big figure in khaki peering down at me in the candlelight. Sometimes in the early morning I heard the slamming of the front door and the clatter of nailed boots down the cobbles of the lane. These were Father’s entrances and exits. Like Santa Claus he came and went mysteriously.In fact, I rather liked his visits, though it was an uncomfortable squeeze between Mother and him when I got into the big bed in the early morning. He smoked, which gave him a pleasant musty smell, and shaved, an operation of astounding interest. Each time he left a trail of souvenirs – model tanks and Gurkha knives with handles made of bullet cases, and German helmets and cap badges and button sticks, and all sorts of military equipment – carefully stowed away in a long box on top of the wardrobe, in case they ever came in handy. There was a bit of the magpie about Father; he expected everything to come in handy. When his back was turned, Mother let me get a chair and rummage through his treasures. She didn’t seem to think so highly of them as he did.The war was the most peaceful period of my life. The window of my attic faced southeast. My mother had curtained it, but that had small effect. I always woke with the first light and, with all the responsibilities of the previous day melted, feeling myself rather like the sun, ready to illumine and rejoice. Life never seemed so simple and clear and full of possibilities as then. I put my feet out from under the clothes – I called them Mrs. Left and Mrs. Right – and invented dramatic situations for them in which they discussed the problems of the day. At least Mrs. Right did; she was very demonstrative, but I hadn’t the same control of Mrs. Left, so she mostly contented herself with nodding agreement.
They discussed what Mother and I should do during the day, what Santa Claus should give a fellow for Christmas, and what steps should be taken to brighten the home. There was that little matter of the baby, for instance. Mother and I could never agree about that. Ours was the only house in the terrace without a new baby, and Mother said we couldn’t afford one till Father came back from the war because they cost seventeen and six.
That showed how simple she was. The Geneys up the road had a baby, and everyone knew they couldn’t afford seventeen and six. It was probably a cheap baby, and Mother wanted something really good, but I felt she was too exclusive. The Geneys’ baby would have done us fine.
Having settled my plans for the day, I got up, put a chair under the attic window, and lifted the frame high enough to stick out my head. The window overlooked the front gardens of the terrace behind ours, and beyond these it looked over a deep valley to the tall, red brick houses terraced up the opposite hillside, which were all still in shadow, while those at our side of the valley were all lit up, though with long strange shadows that made them seem unfamiliar; rigid and painted.
After that I went into Mother’s room and climbed into the big bed. She woke and I began to tell her of my schemes. By this time, though I never seemed to have noticed it, I was petrified in my nightshirt, and I thawed as I talked until, the last frost melted, I fell asleep beside her and woke again only when I heard her below in the kitchen, making the breakfast.
After breakfast we went into town; heard Mass at St. Augustine’s and said a prayer for Father, and did the shopping. If the afternoon was fine we either went for a walk in the country or a visit to Mother’s great friend in the convent, Mother Saint Dominic. Mother had them all praying for Father, and every night, going to bed, I asked God to send him back safe from the war to us. Little, indeed, did I know what I was praying for!
One morning, I got into the big bed, and there, sure enough, was Father in his usual Santa Claus manner, but later, instead of uniform, he put on his best blue suit, and Mother was as pleased as anything. I saw nothing to be pleased about, because, out of uniform, Father was altogether less interesting, but she only beamed, and explained that our prayers had been answered, and off we went to Mass to thank God for having brought Father safely home.
The irony of it! That very day when he came in to dinner he took off his boots and put on his slippers, donned the dirty old cap he wore about the house to save him from colds, crossed his legs, and began to talk gravely to Mother, who looked anxious. Naturally, I disliked her looking anxious, because it destroyed her good looks, so I interrupted him.
"Just a moment, Larry!" she said gently. This was only what she said when we had boring visitors, so I attached no importance to it and went on talking.
"Do be quiet, Larry!" she said impatiently. "Don’t you hear me talking to Daddy?"
This was the first time I had heard those ominous words, "talking to Daddy," and I couldn’t help feeling that if this was how God answered prayers, he couldn’t listen to them very attentively.
"Why are you talking to Daddy?" I asked with as great a show of indifference as I could muster.
"Because Daddy and I have business to discuss. Now, don’t interrupt again!"
In the afternoon, at Mother’s request, Father took me for a walk. This time we went into town instead of out in the country, and I thought at first, in my usual optimistic way, that it might be an improvement. It was nothing of the sort. Father and I had quite different notions of a walk in town. He had no proper interest in trams, ships, and horses, and the only thing that seemed to divert him was talking to fellows as old as himself. When I wanted to stop he simply went on, dragging me behind him by the hand; when he wanted to stop I had no alternative but to do the same. I noticed that it seemed to be a sign that he wanted to stop for a long time whenever he leaned against a wall. The second time I saw him do it I got wild. He seemed to be settling himself forever. I pulled him by the coat and trousers, but, unlike Mother who, if you were too persistent, got into a wax and said: "Larry, if you don’t behave yourself, I’ll give you a good slap," Father had an extraordinary capacity for amiable inattention. I sized him up and wondered would I cry, but he seemed to be too remote to be annoyed even by that. Really, it was like going for a walk with a mountain! He either ignored the wrenching and pummeling entirely, or else glanced down with a grin of amusement from his peak. I had never met anyone so absorbed in himself as he seemed.
At teatime, "talking to Daddy" began again, complicated this time by the fact that he had an evening paper, and every few minutes he put it down and told Mother something new out of it. I felt this was foul play. Man for man, I was prepared to compete with him any time for Mother’s attention, but when he had it all made up for him by other people it left me no chance. Several times I tried to change the subject without success.
"You must be quiet while Daddy is reading, Larry," Mother said impatiently.
It was clear that she either genuinely liked talking to Father better than talking to me, or else that he had some terrible hold on her which made her afraid to admit the truth.
"Mummy," I said that night when she was tucking me up, "do you think if I prayed hard God would send Daddy back to the war?"
She seemed to think about that for a moment.
"No, dear," she said with a smile. "I don’t think He would."
"Why wouldn’t He, Mummy?"
"Because there isn’t a war any longer, dear."
"But, Mummy, couldn’t God make another war, if He liked?"
"He wouldn’t like to, dear. It’s not God who makes wars, but bad people.
"Oh!" I said. I was disappointed about that. I began to think that God wasn’t quite what He was cracked up to be.
Next morning I woke at my usual hour, feeling like a bottle of champagne. I put out my feet and invented a long conversation in which Mrs. Right talked of the trouble she had with her own father till she put him in the Home. I didn’t quite know what the Home was but it sounded the right place for Father. Then I got my chair and stuck my head out of the attic window. Dawn was just breaking, with a guilty air that made me feel I had caught it in the act. My head bursting with stories and schemes, I stumbled in next door, and in the half-darkness scrambled into the big bed. There was no room at Mother’s side so I had to get between her and Father. For the time being I had forgotten about him, and for several minutes I sat bolt upright, racking my brains to know what I could do with him. He was taking up more than his fair share of the bed, and I couldn’t get comfortable, so I gave him several kicks that made him grunt and stretch. He made room all right, though. Mother waked and felt for me. I settled back comfortably in the warmth of the bed with my thumb in my mouth.
"Mummy!" I hummed, loudly and contentedly.
"Sssh! dear," she whispered. "Don’t wake Daddy!"
This was a new development, which threatened to be even more serious than "talking to Daddy." Life without my early-morning conferences was unthinkable.
"Why?" I asked severely.
"Because poor Daddy is tired." This seemed to me a quite inadequate reason, and I was sickened by the sentimentality of her "poor Daddy." I never liked that sort of gush; it always struck me as insincere.
"Oh!" I said lightly. Then in my most winning tone: "Do you know where I want to go with you today, Mummy?"
"No, dear," she sighed.
"I want to go down the Glen and fish for thornybacks with my new net, and then I want to go out to the Fox and Hounds, and –"
"Don’t-wake-Daddy!" she hissed angrily, clapping her hand across my mouth.
But it was too late. He was awake, or nearly so. He grunted and reached for the matches. Then he stared incr
They discussed what Mother and I should do during the day, what Santa Claus should give a fellow for Christmas, and what steps should be taken to brighten the home. There was that little matter of the baby, for instance. Mother and I could never agree about that. Ours was the only house in the terrace without a new baby, and Mother said we couldn’t afford one till Father came back from the war because they cost seventeen and six.
That showed how simple she was. The Geneys up the road had a baby, and everyone knew they couldn’t afford seventeen and six. It was probably a cheap baby, and Mother wanted something really good, but I felt she was too exclusive. The Geneys’ baby would have done us fine.
Having settled my plans for the day, I got up, put a chair under the attic window, and lifted the frame high enough to stick out my head. The window overlooked the front gardens of the terrace behind ours, and beyond these it looked over a deep valley to the tall, red brick houses terraced up the opposite hillside, which were all still in shadow, while those at our side of the valley were all lit up, though with long strange shadows that made them seem unfamiliar; rigid and painted.
After that I went into Mother’s room and climbed into the big bed. She woke and I began to tell her of my schemes. By this time, though I never seemed to have noticed it, I was petrified in my nightshirt, and I thawed as I talked until, the last frost melted, I fell asleep beside her and woke again only when I heard her below in the kitchen, making the breakfast.
After breakfast we went into town; heard Mass at St. Augustine’s and said a prayer for Father, and did the shopping. If the afternoon was fine we either went for a walk in the country or a visit to Mother’s great friend in the convent, Mother Saint Dominic. Mother had them all praying for Father, and every night, going to bed, I asked God to send him back safe from the war to us. Little, indeed, did I know what I was praying for!
One morning, I got into the big bed, and there, sure enough, was Father in his usual Santa Claus manner, but later, instead of uniform, he put on his best blue suit, and Mother was as pleased as anything. I saw nothing to be pleased about, because, out of uniform, Father was altogether less interesting, but she only beamed, and explained that our prayers had been answered, and off we went to Mass to thank God for having brought Father safely home.
The irony of it! That very day when he came in to dinner he took off his boots and put on his slippers, donned the dirty old cap he wore about the house to save him from colds, crossed his legs, and began to talk gravely to Mother, who looked anxious. Naturally, I disliked her looking anxious, because it destroyed her good looks, so I interrupted him.
"Just a moment, Larry!" she said gently. This was only what she said when we had boring visitors, so I attached no importance to it and went on talking.
"Do be quiet, Larry!" she said impatiently. "Don’t you hear me talking to Daddy?"
This was the first time I had heard those ominous words, "talking to Daddy," and I couldn’t help feeling that if this was how God answered prayers, he couldn’t listen to them very attentively.
"Why are you talking to Daddy?" I asked with as great a show of indifference as I could muster.
"Because Daddy and I have business to discuss. Now, don’t interrupt again!"
In the afternoon, at Mother’s request, Father took me for a walk. This time we went into town instead of out in the country, and I thought at first, in my usual optimistic way, that it might be an improvement. It was nothing of the sort. Father and I had quite different notions of a walk in town. He had no proper interest in trams, ships, and horses, and the only thing that seemed to divert him was talking to fellows as old as himself. When I wanted to stop he simply went on, dragging me behind him by the hand; when he wanted to stop I had no alternative but to do the same. I noticed that it seemed to be a sign that he wanted to stop for a long time whenever he leaned against a wall. The second time I saw him do it I got wild. He seemed to be settling himself forever. I pulled him by the coat and trousers, but, unlike Mother who, if you were too persistent, got into a wax and said: "Larry, if you don’t behave yourself, I’ll give you a good slap," Father had an extraordinary capacity for amiable inattention. I sized him up and wondered would I cry, but he seemed to be too remote to be annoyed even by that. Really, it was like going for a walk with a mountain! He either ignored the wrenching and pummeling entirely, or else glanced down with a grin of amusement from his peak. I had never met anyone so absorbed in himself as he seemed.
At teatime, "talking to Daddy" began again, complicated this time by the fact that he had an evening paper, and every few minutes he put it down and told Mother something new out of it. I felt this was foul play. Man for man, I was prepared to compete with him any time for Mother’s attention, but when he had it all made up for him by other people it left me no chance. Several times I tried to change the subject without success.
"You must be quiet while Daddy is reading, Larry," Mother said impatiently.
It was clear that she either genuinely liked talking to Father better than talking to me, or else that he had some terrible hold on her which made her afraid to admit the truth.
"Mummy," I said that night when she was tucking me up, "do you think if I prayed hard God would send Daddy back to the war?"
She seemed to think about that for a moment.
"No, dear," she said with a smile. "I don’t think He would."
"Why wouldn’t He, Mummy?"
"Because there isn’t a war any longer, dear."
"But, Mummy, couldn’t God make another war, if He liked?"
"He wouldn’t like to, dear. It’s not God who makes wars, but bad people.
"Oh!" I said. I was disappointed about that. I began to think that God wasn’t quite what He was cracked up to be.
Next morning I woke at my usual hour, feeling like a bottle of champagne. I put out my feet and invented a long conversation in which Mrs. Right talked of the trouble she had with her own father till she put him in the Home. I didn’t quite know what the Home was but it sounded the right place for Father. Then I got my chair and stuck my head out of the attic window. Dawn was just breaking, with a guilty air that made me feel I had caught it in the act. My head bursting with stories and schemes, I stumbled in next door, and in the half-darkness scrambled into the big bed. There was no room at Mother’s side so I had to get between her and Father. For the time being I had forgotten about him, and for several minutes I sat bolt upright, racking my brains to know what I could do with him. He was taking up more than his fair share of the bed, and I couldn’t get comfortable, so I gave him several kicks that made him grunt and stretch. He made room all right, though. Mother waked and felt for me. I settled back comfortably in the warmth of the bed with my thumb in my mouth.
"Mummy!" I hummed, loudly and contentedly.
"Sssh! dear," she whispered. "Don’t wake Daddy!"
This was a new development, which threatened to be even more serious than "talking to Daddy." Life without my early-morning conferences was unthinkable.
"Why?" I asked severely.
"Because poor Daddy is tired." This seemed to me a quite inadequate reason, and I was sickened by the sentimentality of her "poor Daddy." I never liked that sort of gush; it always struck me as insincere.
"Oh!" I said lightly. Then in my most winning tone: "Do you know where I want to go with you today, Mummy?"
"No, dear," she sighed.
"I want to go down the Glen and fish for thornybacks with my new net, and then I want to go out to the Fox and Hounds, and –"
"Don’t-wake-Daddy!" she hissed angrily, clapping her hand across my mouth.
But it was too late. He was awake, or nearly so. He grunted and reached for the matches. Then he stared incr
การแปล กรุณารอสักครู่..
พ่ออยู่ในกองทัพทั้งหมดที่ผ่านสงคราม - สงครามครั้งแรกที่ผมหมายถึง - ดังนั้นถึงอายุห้าขวบฉันไม่เคยเห็นมากของเขาและสิ่งที่ฉันเห็นไม่ต้องกังวลผม บางครั้งฉันก็ตื่นและมีร่างใหญ่ในสีกากี peering ลงที่ฉันในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้าผมได้ยินกระแทกของประตูหน้าและเสียงดังของรองเท้าตอกลงหินของช่องทาง เหล่านี้เป็นทางเข้าของพระบิดาและออก เช่นเดียวกับซานตาคลอสเขามาและไปอย่างลึกลับ. ในความเป็นจริงผมค่อนข้างชอบการเข้าชมของเขาแม้ว่ามันจะเป็นบีบอึดอัดระหว่างแม่และเขาเมื่อฉันได้ลงบนเตียงขนาดใหญ่ในตอนเช้า เขารมควันซึ่งทำให้เขามีกลิ่นเหม็นอับที่น่าพอใจและโกนการดำเนินงานที่น่าสนใจที่น่าประหลาดใจ ทุกครั้งที่เขาออกจากเส้นทางของที่ระลึก - ถังรูปแบบและมีดเนปาลที่มีด้ามจับทำจากกรณีกระสุนและหมวกกันน็อคเยอรมันและป้ายหมวกและไม้ปุ่มและทุกประเภทของอุปกรณ์ทางทหาร - เก็บไว้อย่างระมัดระวังไปในกล่องยาวด้านบนของตู้เสื้อผ้า ในกรณีที่พวกเขาเคยเดินเข้ามาในที่มีประโยชน์ มีบิตของนกกางเขนเกี่ยวกับพ่อที่เป็น; เขาคาดว่าทุกอย่างที่จะเข้ามามีประโยชน์ เมื่อเขากลับหันแม่ให้ฉันได้รับเก้าอี้และคุ้ยผ่านสมบัติของเขา เธอดูเหมือนจะไม่ได้คิดอย่างนั้นอย่างมากของพวกเขาขณะที่เขาทำ. สงครามเป็นช่วงเวลาที่เงียบสงบมากที่สุดในชีวิตของฉัน หน้าต่างห้องใต้หลังคาของฉันต้องเผชิญกับทิศตะวันออกเฉียงใต้ แม่ของฉันได้ curtained แต่ที่มีผลขนาดเล็ก ฉันมักจะตื่นกับแสงแรกและมีความรับผิดชอบทั้งหมดของวันก่อนหน้าละลายความรู้สึกตัวเองเหมือนดวงอาทิตย์พร้อมที่จะแสงสว่างและเปรมปรีดิ์ ชีวิตไม่ลำบากเพื่อให้ง่ายและชัดเจนและเต็มไปด้วยความเป็นไปได้เป็นแล้ว ฉันใส่เท้าของฉันออกมาจากใต้เสื้อผ้า - ฉันเรียกพวกเขาว่านางซ้ายและขวานาง - คิดค้นและสถานการณ์อย่างมากสำหรับพวกเขาที่พวกเขากล่าวถึงปัญหาที่เกิดขึ้นในวันนี้ อย่างน้อยนางขวาได้; เธอก็ชี้มาก แต่ผมไม่ได้การควบคุมเดียวกันของนางซ้ายเพื่อให้เธอส่วนใหญ่พึงพอใจกับตัวเองข้อตกลงพยักหน้า. พวกเขาพูดถึงสิ่งที่แม่และฉันควรจะทำในช่วงวันที่สิ่งที่ซานตาคลอสควรให้เพื่อนสำหรับคริสมาสต์และ สิ่งที่ขั้นตอนจะต้องดำเนินการเพื่อเพิ่มความสว่างบ้าน มีเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ของทารกเป็นตัวอย่าง แม่และฉันจะไม่เคยเห็นด้วยกับการที่ เราเป็นเพียงคนเดียวในบ้านที่ระเบียงโดยไม่ต้องมีเด็กใหม่และแม่บอกว่าเราไม่สามารถจ่ายหนึ่งจนพ่อกลับมาจากสงครามเพราะพวกเขาเสียค่าใช้จ่ายและหกสิบเจ็ด. นั่นแสดงให้เห็นว่าเธอเป็นคนที่เรียบง่าย Geneys ขึ้นไปบนถนนมีลูกและทุกคนรู้ว่าพวกเขาไม่สามารถที่สิบเจ็ดหก มันอาจจะเป็นทารกที่ถูกและแม่ต้องการสิ่งที่ดีจริงๆ แต่ฉันรู้สึกว่าเธอเป็นพิเศษเกินไป Geneys ทารกจะได้ทำเราดี. มีการตัดสินแผนของฉันสำหรับวันที่ฉันตื่นใส่เก้าอี้ภายใต้หน้าต่างห้องใต้หลังคาและยกเฟรมที่สูงพอที่จะติดออกหัวของฉัน หน้าต่างมองข้ามสวนด้านหน้าของเทอเรสที่อยู่เบื้องหลังของเราและเกินเหล่านี้มองไปในหุบเขาลึกไปที่สูงบ้านอิฐสีแดงเทอเรซขึ้นเนินเขาฝั่งตรงข้ามซึ่งทั้งหมดยังคงอยู่ในเงาในขณะที่ด้านข้างของเราของหุบเขาเป็น ทั้งหมดสว่างขึ้นแม้ว่าจะมีเงาแปลกยาวที่ทำให้พวกเขาดูเหมือนไม่คุ้นเคย; แข็งและทาสี. หลังจากนั้นฉันเดินเข้าไปในห้องแม่และปีนขึ้นลงบนเตียงขนาดใหญ่ เธอตื่นและฉันเริ่มที่จะบอกเธอของรูปแบบของฉัน โดยขณะนี้แม้ว่าฉันไม่เคยดูเหมือนจะได้สังเกตเห็นมันผมก็กลายเป็นหินในนอนของฉันและฉันละลายตามที่ผมได้พูดคุยจนน้ำค้างแข็งที่ผ่านมาละลายผมหลับอยู่ข้างเธอและตื่นอีกครั้งเมื่อได้ยินเธอด้านล่างในห้องครัว . ทำให้รับประทานอาหารเช้าหลังอาหารเช้าเราเดินเข้าไปในเมือง; ได้ยินมวลที่เซนต์ออกัสตินกล่าวว่าการสวดมนต์และพระบิดาและได้ช้อปปิ้ง หากช่วงบ่ายถูกปรับอย่างใดอย่างหนึ่งที่เราไปเดินอยู่ในประเทศหรือไปเยือนเพื่อนที่ดีของแม่ในคอนแวนต์แม่นักบุญโดมินิ แม่มีพวกเขาทั้งหมดภาวนาให้พระบิดาและทุกคืนนอนผมถามพระเจ้าที่จะส่งเขากลับปลอดภัยจากสงครามกับเรา เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จริงผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ผมภาวนาขอให้! เช้าวันหนึ่งผมได้ลงบนเตียงขนาดใหญ่และมีนั่นเองเป็นบิดาในปกติลักษณะซานตาคลอสของเขา แต่ต่อมาแทนชุดที่เขาใส่ในดีที่สุดของเขา ชุดสีฟ้าและแม่ก็พอใจที่สุดเท่าที่เป็นอะไร ผมเห็นอะไรที่น่ายินดีเกี่ยวกับเพราะนอกเครื่องแบบพ่อก็น่าสนใจไม่น้อยโดยสิ้นเชิง แต่เธอคานเท่านั้นและอธิบายว่าคำอธิษฐานของเราได้รับการตอบรับและออกจากเราไปมวลที่จะขอบคุณพระเจ้าสำหรับการมีพ่อนำมาบ้านอย่างปลอดภัยประชดของมัน! วันนั้นเมื่อเขาเดินเข้ามาในไปรับประทานอาหารค่ำที่เขาเอาออกรองเท้าของเขาและใส่รองเท้าแตะของเขาสวมหมวกเก่าสกปรกเขาสวมเกี่ยวกับบ้านที่จะช่วยเขาจากโรคหวัดข้ามขาของเขาและเริ่มที่จะพูดคุยหนักแม่ที่มอง กังวล ธรรมชาติฉันไม่ชอบเธอมองกังวลเพราะมันทำลายรูปลักษณ์ที่ดีของเธอดังนั้นฉันขัดจังหวะเขา. "เพียงแค่ช่วงเวลาที่แลร์รี่!" เธอบอกว่าเบา ๆ นี่เป็นเพียงสิ่งที่เธอกล่าวว่าเมื่อเรามีผู้เข้าชมที่น่าเบื่อดังนั้นฉันไม่ให้ความสำคัญกับมันและไปในการพูดคุย. "ไม่เป็นที่เงียบสงบแลร์รี่!" เธอบอกว่าไม่สบอารมณ์ "คุณไม่ได้ยินฉันพูดคุยกับพ่อ?" นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเคยได้ยินคำพูดเหล่านั้นเป็นลางไม่ดี "การพูดคุยกับพ่อ" และฉันไม่สามารถช่วยให้ความรู้สึกที่ว่านี้คือการที่พระเจ้าทรงตอบคำอธิษฐานของเขาไม่ได้ ฟังพวกเขาตั้งใจมาก. "ทำไมคุณพูดคุยกับพ่อ?" ฉันถามด้วยความยิ่งใหญ่ของการแสดงที่ไม่แยแสขณะที่ผมสามารถรวบรวม. "เพราะพ่อและผมมีธุรกิจเพื่อหารือเกี่ยวกับ. ตอนนี้ไม่ได้ขัดขวางอีกครั้ง!" ในช่วงบ่ายตามคำขอของแม่พ่อผมใช้เวลาเดินเล่น เวลานี้เราเดินเข้าไปในเมืองแทนการออกไปในประเทศและผมคิดว่าในตอนแรกในทางแง่ดีของฉันปกติว่ามันอาจจะมีการปรับปรุง มันก็ไม่มีการเรียงลำดับ พ่อและผมก็มีความคิดแตกต่างกันมากของการเดินในเมือง เขาไม่มีความสนใจที่เหมาะสมในการรถรางเรือและม้าและสิ่งเดียวที่ดูเหมือนจะเบี่ยงเบนความสนใจเขาได้พูดคุยกับ fellows เช่นเดิมเป็นของตัวเอง เมื่อฉันอยากจะหยุดเขาก็เดินไปลากฉันอยู่ข้างหลังเขาด้วยมือ; เมื่อเขาต้องการที่จะหยุดผมมีทางเลือก แต่จะทำเช่นเดียวกันไม่มี ผมสังเกตเห็นว่ามันดูเหมือนจะเป็นสัญญาณว่าเขาต้องการที่จะหยุดเป็นเวลานานเมื่อใดก็ตามที่เขาพิงผนัง ครั้งที่สองที่ผมเห็นเขาทำมันฉันได้ป่า ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับการตกตะกอนของตัวเองตลอดไป ผมดึงเขาด้วยเสื้อและกางเกงขายาว แต่แตกต่างจากแม่ที่ถ้าคุณถาวรเกินไปได้เข้าขี้ผึ้งและกล่าวว่า "แลร์รี่ถ้าคุณไม่ได้ประพฤติตัวเองฉันจะให้ตบที่ดี" พระบิดา มีกำลังการผลิตที่พิเศษสำหรับการไม่ตั้งใจน่ารัก ฉันขนาดเขาขึ้นมาและสงสัยฉันจะร้องไห้ แต่เขาดูเหมือนจะห่างไกลเกินไปที่จะรำคาญได้โดยที่ จริงๆมันเป็นเหมือนไปเดินเล่นกับภูเขา! เขาทั้งสองไม่สนใจบิดและ pummeling ทั้งหมดหรืออื่น ๆ ที่มองลงมาพร้อมกับรอยยิ้มของสวนสนุกจากจุดสูงสุดของเขา ผมไม่เคยเจอใครดูดซึมในตัวเองในขณะที่เขาดูเหมือน. ที่น้ำชา "พูดคุยกับพ่อ" เริ่มต้นอีกครั้งที่มีความซับซ้อนในครั้งนี้ด้วยความจริงที่ว่าเขามีกระดาษเย็นและไม่กี่นาทีที่เขาวางมันลงและบอกแม่สิ่งใหม่ ๆ ออกมาจากมัน ผมรู้สึกว่านี้คือการเล่นผิดกติกา ชายคนผมก็พร้อมที่จะแข่งขันกับเขาตลอดเวลาสำหรับความสนใจของแม่ แต่เมื่อเขามีมันทั้งหมดที่ทำขึ้นสำหรับเขาโดยคนอื่น ๆ ก็ทิ้งฉันไม่มีโอกาส หลายครั้งที่ผมพยายามที่จะเปลี่ยนเรื่องไม่ประสบความสำเร็จ. "คุณจะต้องเป็นที่เงียบสงบในขณะที่พ่อกำลังอ่านแลร์รี่" แม่กล่าวว่าอดทน. มันเห็นได้ชัดว่าเธอทั้งสองอย่างแท้จริงชอบพูดคุยกับพ่อที่ดีกว่าการพูดคุยกับผมหรืออื่น ๆ ที่เขามี บางคนถือที่น่ากลัวของเธอที่ทำให้เธอกลัวที่จะยอมรับความจริง. "มัมมี่" ผมพูดในคืนนั้นเมื่อเธอถูก tucking ฉันขึ้น "คุณคิดว่าถ้าผมภาวนายากที่พระเจ้าจะส่งพ่อกลับไปที่สงคราม?" เธอดูเหมือนจะ คิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นสักครู่. "ไม่รัก" เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ผมไม่คิดว่าเขาจะ." "ทำไมจะไม่ได้เขาแม่?" "เพราะมีไม่ได้เป็นสงครามอีกต่อไป, ที่รัก." "แต่แม่พระเจ้าไม่สามารถทำสงครามอื่นถ้าเขาชอบ ? "" เขาไม่ต้องการที่จะรัก. มันไม่ใช่พระเจ้าที่ทำให้สงคราม แต่คนไม่ดี. "Oh!" ผมพูดว่า. ผมรู้สึกผิดหวังเกี่ยวกับที่. ฉันเริ่มคิดว่าพระเจ้าไม่มากสิ่งที่เขาได้รับการแตก ขึ้นเพื่อเป็น. เช้าวันรุ่งขึ้นผมตื่นในเวลาปกติของฉันรู้สึกเหมือนขวดแชมเปญ. ฉันใส่ออกเท้าของฉันและคิดค้นการสนทนายาวที่นางพูดคุยขวาของปัญหาที่เธอมีกับพ่อของเธอเองจนเธอทำให้เขาอยู่ใน หน้าแรก. ฉันไม่ได้ค่อนข้างรู้ว่าสิ่งที่เป็นบ้าน แต่มันก็ฟังสถานที่ที่เหมาะสมสำหรับคุณพ่อ. แล้วผมได้รับเก้าอี้ของฉันและติดอยู่ในหัวของฉันออกจากห้องใต้หลังคาหน้าต่าง. รุ่งอรุณเป็นเพียงการทำลายด้วยอากาศมีความผิดที่ทำให้ฉันรู้สึก ฉันได้จับมันในการกระทำ. หัวของฉันเปี่ยมไปด้วยเรื่องราวและรูปแบบที่ผมสะดุดในประตูถัดไปและในครึ่งมืดตะกายลงบนเตียงขนาดใหญ่. มีห้องพักที่ด้านข้างของแม่ก็เพื่อให้ฉันได้ที่จะได้รับระหว่างเธอกับพ่อ . ในขณะที่ผมลืมเกี่ยวกับเขาและเป็นเวลาหลายนาทีผมนั่งสายฟ้าตรงคั้นสมองของฉันที่จะรู้ว่าสิ่งที่ฉันจะทำกับเขา เขาได้รับการขึ้นมากกว่าหุ้นยุติธรรมของเขาจากเตียงและผมก็ไม่ได้รับความสะดวกสบายเพื่อให้ฉันให้เขาเตะหลายอย่างที่ทำให้เขาทำเสียงฮึดฮัดและยืด เขาทำในห้องทั้งหมดขวาแม้ว่า แม่ตื่นและรู้สึกสำหรับฉัน ฉันตัดสินกลับสบายในความอบอุ่นของเตียงด้วยนิ้วหัวแม่มือของฉันในปากของฉัน. "แม่!" ฉันฮัม, เสียงดังและสมถะ. "Sssh รัก!" เธอกระซิบ "อย่าตื่นพ่อ!" นี่คือการพัฒนาใหม่ซึ่งขู่ว่าจะยิ่งรุนแรงมากขึ้นไปกว่า "การพูดคุยกับพ่อ." ชีวิตที่ปราศจากการประชุมตอนเช้าตรู่ของฉันคือคิดไม่ถึง. "ทำไม?" ผมถามอย่างรุนแรง. "เพราะพ่อไม่ดีเหนื่อย." นี้ดูเหมือนจะให้ฉันมีเหตุผลที่ไม่เพียงพอมากและผมก็ป่วยโดยความเห็นอกเห็นใจของเธอ "พ่อที่ไม่ดี." ฉันไม่เคยชอบการจัดเรียงของพรั่งพรูที่มิ ก็มักจะหลงฉันเป็นไม่จริงใจ. "Oh!" ผมบอกว่าเบา ๆ จากนั้นในที่ชนะมากที่สุดของฉันเสียง: "คุณรู้หรือไม่ที่ฉันต้องการที่จะไปกับคุณในวันนี้แม่" "ไม่รัก" เธอถอนหายใจ. "ฉันต้องการที่จะไปลงหุบเขาและปลา thornybacks กับสุทธิใหม่ของฉันและ แล้วฉันต้องการที่จะออกไปสุนัขจิ้งจอกและสุนัขและ - "" อย่าตื่น-พ่อ! " เธอ hissed โกรธตบมือมือของเธอไปทั่วปากของฉัน. แต่มันก็สายเกินไป เขาเป็นคนที่ตื่นตัวหรือเกือบดังนั้น เขา grunted และเข้าถึงได้สำหรับการแข่งขัน จากนั้นเขาก็จ้อง incr
การแปล กรุณารอสักครู่..
พ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนพ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลน
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- you said you mine pony(
- ขอบคุณเช่นกันที่ครั้งนึงเคยรักกัน
- อื่น
- ฉันรู้จักชื่อหลานของคุณแค่สามคนเอง
- จะไม่รบกวนคุณ
- ฉันอาจฟังคุณไม่เข้าใจ
- Dearest,It is very important for me to e
- 4. DiscussionEthno-veterinary practices
- Landscape
- ขาดสิ่งที่ช่วยดูดซึมให้น้ำลดปริมาณลง
- Dearest,It is very important for me to e
- You taught me how to be someone
- Before Mercury
- ทุกวัน
- bless
- Coral reefs have occurred for much of th
- เมื่อคณกลับ ผมจะคุยกับคุณทุกวัน
- ฉันดื่มแค่นม กับกินผลไม้
- แล้วคุณอย่าเพิ่งลุกไปไหนน่ะเดี๋ยวฉันอาบน
- เกมทายตัวเลข
- ฉันรู้สึกเหมือนจะป่วย
- Oh. I see.
- สุดท้าย
- shrimp
