In 1974, James Laird conducted two

In 1974, James Laird conducted two experiments on how changes in facial expression can trigger changes in emotion.[5] Participants were asked to contract or relax various facial muscles, causing them to smile or frown without awareness of the nature of their expressions. Participants reported feeling more angry when frowning and happier when smiling. They also reported that cartoons viewed while they were smiling were more humorous than cartoons viewed while they were frowning. Furthermore, participants scored higher on aggression during frown trials than during smile trials, and scored higher on elation, surgency, and social affection factors during smile trials than during frown ones.[5] Laird interpreted these results as "indicating that an individual's expressive behavior mediates the quality of his emotional experience."[5] In other words, a person's facial expression can act as a cause of an emotional state, rather than an effect. Instead of smiling because you feel happy, you can make yourself feel happy by smiling.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในปี 1974 สกอตแลนด์นิกเจมส์ดำเนินการทดลองบนวิธีการเปลี่ยนแปลงในสีหน้าสามารถก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในอารมณ์ [5] ผู้ถูกถามสัญญาผ่อนกล้ามเนื้อใบหน้าต่าง ๆ ทำให้พวกเขายิ้ม หรือขมวดคิ้วไม่รู้ธรรมชาติของท่า ผู้เข้าร่วมรายงานความรู้สึกโกรธมากเมื่องอ และมีความสุขเมื่อยิ้ม นอกจากนี้เขายังรายงานว่า การ์ตูนที่ดูในขณะที่พวกเขามีรอยยิ้มมีอารมณ์ขันมากขึ้นกว่าการ์ตูนที่ดูในขณะที่พวกเขาได้ frowning นอกจากนี้ ผู้เข้าร่วมสูงกว่าคะแนนความก้าวร้าวในระหว่างการทดลองหน้านิ่วมากกว่าในระหว่างการทดลองยิ้ม และประตูสูงความอิ่มเอมใจ surgency และปัจจัยทางสังคมความรักในระหว่างการทดลองดีกว่าระหว่างขมวดคิ้วคน [5] สกอตแลนด์นิกตีความผลลัพธ์เหล่านี้เป็น "แสดงว่า พฤติกรรมการแสดงออกของแต่ละบุคคลสื่อคุณภาพของประสบการณ์ทางอารมณ์" [5] ในคำอื่น ๆ แสดงสีหน้าของคนสามารถทำหน้าที่เป็นสาเหตุของสภาพทางอารมณ์ มากกว่าผล แทนยิ้มเนื่องจากคุณมีความสุข คุณสามารถทำให้ตัวเองรู้สึกมีความสุข ด้วยรอยยิ้ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในปี 1974 เจมส์สกอตแลนด์ดำเนินการทดลองเกี่ยวกับวิธีการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกทางสีหน้าสามารถเรียกการเปลี่ยนแปลงในอารมณ์. [5] ผู้เข้าร่วมประชุมได้ขอให้สัญญาหรือผ่อนคลายกล้ามเนื้อใบหน้าต่าง ๆ ทำให้พวกเขายิ้มหรือขมวดคิ้วโดยไม่ต้องสร้างความตระหนักของธรรมชาติของการแสดงออกของพวกเขา ผู้เข้าร่วมรายงานความรู้สึกโกรธมากขึ้นเมื่อมุ่ยและมีความสุขเมื่อยิ้ม พวกเขายังมีรายงานว่าการ์ตูนดูในขณะที่พวกเขากำลังยิ้มมีอารมณ์ขันมากกว่าการ์ตูนดูขณะที่พวกเขามุ่ย นอกจากนี้ผู้เข้าร่วมได้คะแนนที่สูงขึ้นในการรุกรานในระหว่างการทดลองขมวดกว่าในช่วงการทดลองรอยยิ้มและคะแนนที่สูงขึ้นในความอิ่มเอมใจ surgency และปัจจัยทางสังคมความรักในระหว่างการทดลองรอยยิ้มกว่าในช่วงคนขมวด. [5] สกอตแลนด์ตีความผลลัพธ์เหล่านี้เป็น "แสดงให้เห็นว่าพฤติกรรมที่แสดงออกของแต่ละบุคคลไกล่เกลี่ยคุณภาพของประสบการณ์ทางอารมณ์ของเขา." [5] ในคำอื่น ๆ การแสดงออกทางสีหน้าของคนที่สามารถทำหน้าที่เป็นสาเหตุของสภาวะอารมณ์มากกว่าผลกระทบ แทนที่จะยิ้มเพราะคุณรู้สึกมีความสุขที่คุณสามารถทำให้ตัวเองรู้สึกมีความสุขจากรอยยิ้ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปี 1974 , เจมส์ เจ้าของที่ดินดำเนินการสองการทดลองในวิธีการเปลี่ยนแปลงในสีหน้านั้นสามารถก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในอารมณ์ . [ 5 ] ผู้เข้าร่วมถูกขอให้สัญญา หรือคลายกล้ามเนื้อหน้า ต่าง ๆ ทำให้พวกเขายิ้มหรือหน้าบึ้งโดยไม่ตระหนักถึงธรรมชาติของการแสดงออกของตนเอง ผู้เข้าร่วมรายงานรู้สึกโกรธมากขึ้นเมื่อมุ่ยและมีความสุขเมื่อยิ้ม พวกเขายังมีรายงานว่าการ์ตูนดูในขณะที่พวกเขากำลังยิ้มเป็นอารมณ์ขันมากกว่าการ์ตูนดูในขณะที่พวกเขามุ่ย นอกจากนี้ ผู้ที่ได้คะแนนมากกว่าการในระหว่างการทดลองขมวดคิ้วกว่าในระหว่างการทดลองยิ้ม และคะแนนที่สูงขึ้นในยินดี surgency และปัจจัยที่มีผลต่อสังคมในระหว่างการทดลองยิ้มกว่าช่วงขมวดคิ้ว . . [ 5 ] แลดตีความผลลัพธ์เหล่านี้เป็น " ระบุว่า พฤติกรรมที่แสดงออกของบุคคล mediates คุณภาพของประสบการณ์ทางอารมณ์ของเขา . " [ 5 ] ใน คำพูด สีหน้าของคนอาจเป็นเพราะสภาพอารมณ์ มากกว่าผล แทนที่จะยิ้มเพราะคุณมีความสุข คุณสามารถให้ตัวเองรู้สึกมีความสุขยิ้ม